ตอนที่ 10-18 ขอแต่งงาน

ลินลี่ย์ลงมาอยู่ข้างทะเลสาบเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นจ้องมองเดเลียซึ่งยังมีน้ำตาคลอเบ้า  ทันใดเขาอยากจะอ้าแขนโอบกอดเดเลียไว้ทันที  แต่แม้ว่าเขาจะมีแรงกระตุ้นในใจเช่นนั้น  แต่เขายังคงยืนนิ่งกับที่ต่อหน้าเดเลียเขาอ้าปาก แต่..ไม่รู้จะพูดอะไร

มีคำพูดเป็นล้านคำอยู่ในใจเขา  แต่เขากลับพูดไม่ออกสักคำ

“ลินลี่ย์!  เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลย”  เดเลียหัวเราะ นางเป็นฝ่ายเดินเข้าหาเขาโดยใช้พลังที่มือซ้าย

เมื่อเห็นมือที่ขาวแห้งนั้นลินลี่ย์ตะลึงไปชั่วขณะ เดเลียใช้หางตาค้อนเขา  “นี่, คนทึ่ม! เจ้าทำให้ข้าต้องใช้วิชาทะยานฟ้าเพื่อให้ข้าจะไปถึงใจกลางทะเลสาบหรือ?” มีระยะห่างหลายสิบเมตรจากจุดนี้ไปถึงกลางทะเลสาบ  ถ้าเดเลียไม่ใช้วิชาทะยานฟ้านางคงไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้

เมื่อเห็นวิธีที่เดเลียกำลังมองเขาและแขนที่ขาวดังงาช้างของนาง ลินลี่ย์เอื้อมมือขวาไปโอบนางไว้ด้วยตัวเอง

“อย่างนั้นก็, เอ่อ.. ลินลี่ย์ตอนนี้ข้าขอตัวก่อนนะ” ในที่สุดซาสเลอร์ก็พูดขึ้น

ลินลี่ย์และเดเลียหน้าแดงซ่านเพราะความอายทันที  ลินลี่ย์หันไปมองซาสเลอร์และพูดไม่ออก    ซาสเลอร์ยักคิ้วให้ลินลี่ย์และรีบออกไปด้วยความเร็วสูง

“ซาสเลอร์ก็เป็นแบบนั้น”  ลินลี่ย์จับแขนเดเลียขยับเท้าของเขาก็เรียกลมให้ม้วนเป็นเกลียวอยู่รอบตัวคนทั้งสอง... ลินลี่ย์และเดเลียค่อยๆลอยตัวไปที่ใจกลางทะเลสาบ พวกเขาก้าวขึ้นไปยืนขอบลานหินจากนั้นนั่งเคียงคู่กัน

ทั้งสองคนยังคงจับมือกันมีความรู้สึกว่ามือของเดเลียนุ่มอบอุ่น ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่าขายืนอยู่ในก้อนเมฆ ใบหน้าของเดเลียเป็นสีชมพู  บรรยากาศของคนทั้งสองเพิ่มความสนิทมากขึ้น

ทันใดนั้น...

ลินลี่ย์เห็นว่าในน้ำไม่ห่างออกไป  หัวบีบีผลุบๆ โผล่ๆ เขาใช้ดวงตาน้อยๆของเขาแอบมองลินลี่ย์กับเดเลีย

“โอว! พี่ใหญ่! พวกท่านจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ บีบีจะไปเล่นที่อื่นสักเดี๋ยว  พวกท่านเชิญทำต่อไปได้เลย!”  บีบีรู้ตัวว่าถูกตรวจพบแล้วเขารีบดำลงในน้ำทันที อย่างไรก็ตามลินลี่ย์และเดเลียไม่ทันสังเกตว่าไกลออกไปบนยอดไม้ใกล้ยอดเขาแบล็คคลาเวน เหยี่ยวพายุสายฟ้าพลางตัวแอบดูพวกเขา

“หึหึ” เดเลียเริ่มหัวเราะคิกคักทันที  “ลินลี่ย์, บีบีน่ารักจริงๆ”

ลินลี่ย์พยักหน้าและหัวเราะเช่นกัน  “บีบีก็เป็นแบบนั้นอยู่เรื่อย  โอว, จริงสิ เดเลีย, ทำไมเจ้าถึงรอเวลานานมากกว่าจะมาที่นี่หลังจากออกจากจักรวรรดิโอเบรียนเล่า? เกิดอะไรขึ้น?” ลินลี่ย์ยังจำได้ถึงเมื่อตอนที่เดเลียจากไป  นางบอกว่านางจะรีบมาหาเขาในไม่ช้า

เดเลียพยักหน้าแต่แล้วนางก็เงียบ

เหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นในเมืองหลวงจักรวรรดิทำร้ายจิตใจเดเลียจริงๆ  นางผิดหวังบิดามารดานาง  คำพูดของลินลี่ย์... ทำให้เดเลียหดหู่ทันที

“เกิดอะไรขึ้น? บอกข้าเถอะ”  ลินลี่ย์บีบมือเดเลีย

“เจ้าต้องการรู้จริงๆ หรือ?”  เดเลียจ้องมองลินลี่ย์  หน้าของนางใกล้กับหน้าของเขา

ลินลี่ย์พยักหน้า

“ถ้าเจ้าฟังเรื่องนี้จบแล้ว  อย่างนั้นเจ้าจะต้องแต่งงานกับข้า”  เดเลียพูดทันที

“ว่างะ...” การจู่โจมกะทันหันแบบนี้ทำเอาลินลี่ย์ตั้งตัวไม่ทันความจริงเดเลียเป็นสตรีคนหนึ่งที่ลินลี่ย์ให้ความสนใจ  แต่จะให้เขาแต่งงานกับนางทันที..ลินลี่ย์,ในใจของเขายังค่อนข้างกังวล  ความล้มเหลวในรักแรกของเขายังทำให้ลินลี่ย์ค่อนข้างตั้งป้อมกับเรื่องเหล่านี้

เขายังไม่กล้าทุ่มตัวเองให้ความรักความสัมพันธ์กับสตรีนางหนึ่งเต็มที่

เขาเกรงว่าเขาจะต้องอกหักใจสลายอีกครั้ง

“ข้าแค่ล้อเจ้าเล่น”  เดเลียเริ่มหัวเราะจากนั้นสูดอากาศทำท่ายั่วเย้า  “ล้อเล่นน่า, ลินลี่ย์ เจ้าจะแกล้งหรือล้อข้าสักครู่หน่อยไม่ได้หรือไง?”  คำพูดของเดเลียทำให้ลินลี่ย์รู้สึกอึดอัดน้อยลง

เดเลียสูดหายใจลึก  “ข้าจะเล่าเรื่องให้เจ้าฟังเดี๋ยวนี้  ถ้าเจ้ายังคงต้องการฟังนะ?”

ลินลี่ย์พยักหน้าทันที

เดเลียลำดับความคิดของนางจับมือลินลี่ย์ไว้พลางจ้องมองน้ำในทะเลสาบที่เงียบสงบ  นางพูดช้าๆ “ลินลี่ย์! เมื่อข้าได้รับจดหมายจากตระกูลข้าบอกให้ข้ากลับไป  ข้าพบว่าเมื่อข้ากลับไป..ท่านย่าของข้ายังคงสบายดี ไม่มีอะไรผิดปกติกับนางแม้แต่น้อย”

ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

เมื่อเดเลียเขียนจดหมายบอกว่าท่านย่าของนางแข็งแรงดี ลินลี่ย์รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น

“หลังจากนั้น, ข้าพบว่าบิดามารดาของข้าได้ทราบจากอาจารย์ข้าว่าเหตุผลที่ทำให้ข้ารั้งอยู่ในจักรวรรดิโอเบรียนก็คือเพื่ออยู่ด้วยกันกับเจ้า  ดังนั้น บิดามารดาข้าจึงใช้แผนให้ข้ากลับมาและพรากจากเจ้า”  เดเลียฝืนหัวเราะขณะมองดูลินลี่ย์  “แผนการนี้น่าละอายนัก แต่ข้าก็ยังหลงกลจนได้”

ลินลี่ย์มึนงง  “พ่อแม่ของเจ้า...”

“เป็นเพราะตระกูล”

เดเลียถอนหายใจ  “ก่อนที่เจ้าจะเริ่มสร้างตัวเองในแดนอนารยชนแทบทุกคนในหกกองกำลังใหญ่เชื่อว่าเจ้าเป็นสมาชิกคนหนึ่งของจักรวรรดิโอเบรียน  จักรวรรดิโอเบรียนและจักรวรรดิยูลานมักจะมองกันเป็นคู่แข่งตลอดมา”

ลินลี่ย์เข้าใจ กองกำลังที่ทรงพลังมากที่สุดในทวีปยูลานก็คือสองจักรวรรดินี้

“ในความเห็นของบิดามารดาข้า  ถ้าข้าแต่งงานกับเจ้า อย่างนั้นก็เท่ากับสมรู้ร่วมคิดและเป็นพันธมิตรกับเซียนคนสำคัญฝ่ายศัตรู  จักรพรรดิของจักรวรรดิยูลานจะไว้ใจตระกูลของข้าน้อยลง ดังนั้นบิดามารดาข้าจึงไม่ต้องการให้ข้าอยู่กับเจ้า”

เดเลียชำเลืองมองลินลี่ย์  “เป็นเรื่องธรรมดานี่เป็นแค่ความคิดเห็นของบิดามารดาข้าเท่านั้น พวกท่านไม่รู้..ว่าเรายังไม่เคยคุยกันเรื่องแต่งงาน”

ลินลี่ย์ได้แต่ลูบจมูก

เดเลียพูดอย่างละล่ำละลัก  “เมืองหลวงเต็มไปด้วยผู้คนคอยตามพัวพันข้า และบิดามารดาข้าก็ยังพยายามโน้มน้าวข้าให้แต่งงานกับคนอื่น  ข้าไม่ยินดี!  ข้าเกลียดเรื่องแบบนั้นจริงๆ!  ลินลี่ย์...ความจริงข้าต้องการออกมาทันทีและมาเพื่อพบเจ้า แต่ข้าไม่ต้องการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับบิดามารดาข้า  ข้ารักบิดามารดาข้าจริงๆ!”

“ข้าเข้าใจ” ลินลี่ย์พูดปลอบโยน

แน่นอนเขาเข้าใจว่าเดเลียรู้สึกยังไง  นี่เป็นเพราะเขาก็เหมือนกันเขาเป็นคนที่รักญาติพี่น้องและบิดามารดาของเขา

“ข้าต้องการมาหาเจ้าจริงๆ  แต่ข้าไม่ต้องการสูญเสียบิดามารดาของข้าเช่นกัน”  เดเลียเม้มปากลดเสียงลง ลินลี่ย์รู้สึกได้ชัดเจนว่าเดเลียบีบมือของเขาแน่นมากขึ้น

ลินลี่ย์จับมือเดเลียวางบนขาของเขา

เดเลียมองดูลินลี่ย์มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของนาง “ข้ากำลังรอ.. รอให้เจ้าได้ก่อตั้งแคว้นปกครองของตนเอง  แต่บิดามารดาข้ากลับบอกว่าข้าควรจะได้อภิเษกกับจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิยูลานและกลายเป็นราชินี”

“หืม?” ลินลี่ย์รู้สึกว่าเริ่มโกรธในใจ

บิดามารดาของเดเลียกระทำเกินไปจริงๆ

“ข้าไม่ยินดี, ตอนนั้นข้าโกรธบิดามารดาของข้ามาก” เดเลียส่ายศีรษะอย่างจนใจ “ข้ามักจะเป็นเด็กกตัญญูว่านอนสอนง่ายต่อหน้าบิดามารดาข้าเสมอ  แต่ตอนนั้นข้าเสียอารมณ์จริงๆ  ข้าบอกบิดาของข้าชัดเจนว่าข้ายอมตายดีกว่าจะยอมแต่งงานกับคนพวกนั้น”

ลินลี่ย์รู้สึกซาบซึ้งในหัวใจ สำหรับสตรีผู้ยินดีจะทำเช่นนี้นับว่าน่าตื้นตันใจอย่างแท้จริง

“ข้ากำลังรอ..และในที่สุด..จดหมายที่ข้ารอคอยก็มาถึง เจ้าก่อตั้งแคว้นปกครองบาลุคได้”  เดเลียมองดูลินลี่ย์  “เวลานั้นข้าตื่นเต้นมาก บิดามารดาของข้าคงจะไม่ขัดขวางเราไม่ให้อยู่ด้วยกันต่อไป”  ลินลี่ย์รู้สึกว่ามีความสุขเช่นกัน

ขณะที่ลินลี่ย์มองดู  เดเลียควรจะมีความสุขหลังจากได้พูดดีๆกับบิดามารดาของนาง

“แต่เมื่อข้าบอกข่าวนี้กับบิดามารดาของข้า...พวกท่านกลับแนะนำให้ข้าอภิเษกสมรสกับจักรพรรดิ” ท่าทางเจ็บปวดปรากฏอยู่บนใบหน้าของเดเลีย

“พวกเขาทำแบบนั้นได้ยังไง?”  ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยน

เพราะพวกเขากระทำแบบนี้...ลินลี่ย์สามารถเข้าใจได้เลยว่าเดเลียต้องรู้สึกเช่นไร

“ใช่แล้ว, พวกเขาเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร?”  ตาของเดเลียมีแววเศร้าสร้อย  “ข้าไปพบพวกท่านอย่างมีความสุข  แต่ข้าไม่คาดเลยว่าผลจะกลับกลายเป็นเช่นนี้  ความจริง..ข้าควรจะคาดเดาได้แล้วบิดาของข้าคือประมุขของตระกูลเรา แน่นอนเขาจะต้องคิดหลายอย่างจากจุดยืนของตระกูล  ในสายตาของเขา จักรพรรดิมีพรสวรรค์มากและมีสถานะสูงส่ง การอภิเษกสมรสกับเขาจะทำให้ตระกูลได้รับประโยชน์ การอภิเษกสมรสกับจักรพรรดิจะต้องสมบูรณ์พร้อมอย่างแน่นอน  อย่างไรก็ตาม...เขาไม่เคยคิดหลายเรื่องจากจุดยืนของข้าเลย”

เดเลียสูดหายใจลึก  “ดังนั้น, ข้าจะไม่เสียเวลาหวังอย่างไร้ประโยชน์อีกต่อไป”

เดเลียมองดูลินลี่ย์  “ข้าเพิ่งมาถึง  ข้าไม่ได้คุยอะไรกับบิดามารดาข้า  ข้าออกมาจากเมืองหลวงได้ก็ตรงมาหาเจ้าทันที”

เมื่อเห็นแววตาของเดเลียแล้วในใจลินลี่ย์ท่วมท้นไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก... เขารู้สึกตื้นตัน เศร้าและอิ่มใจ!

“เดเลีย...” ลินลี่ย์ต้องการพูดบางอย่าง แต่คำพูดติดอยู่ในลำคอไม่สามารถพูดออกมาได้

สตรีที่อยู่ต่อหน้าเขา...

เพื่อประโยชน์ของเขา  นางยินดีรอมาตลอดสิบปี

เพื่อประโยชน์ของเขานางละเลยตำแหน่งที่น่าหลงใหล การเป็นราชินี

เพื่อเขาแล้วนางยอมจากบิดามารดาที่รักและเดินทางตามลำพังมาที่นี่เพื่อพบเขา

…..

ลินลี่ย์รู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที  ทันใดนั้นเขารู้สึกหงุดหงิดและชังตัวเองจริงๆ

“นางเป็นเด็กผู้หญิง นางเสียสละเพื่อเจ้ามามาก  ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงที่สุด เจ้าไม่เคย...  เจ้าไม่เคยให้อะไรนางมากเท่าที่สัญญา”  ลินลี่ย์ตำหนิตนเองในใจ

“ข้ายังจะรออะไรอยู่อีก?  ยังต้องลังเลใจอะไรอีก?”

เขามองดูตาเดเลีย  เดเลียมักจะแสดงความรู้สึกของนางอย่างชัดเจน  และมักจะรอเขาเสมอ...แต่เขามักจะลังเลใจอยู่เรื่อย  แต่วันนี้,ลินลี่ย์รู้ตัวแล้วว่าเขาไม่อาจลังเลได้อีกต่อไป เขาลังเลมามากพอแล้ว...

สิ่งที่เขาได้มานั้นมีค่ามากอยู่แล้ว

“นางทุ่มเททุกอย่างและรอคอยมาตลอดสิบปี  และนางยังคงรอคอย...โดยไม่ต้องการสัญญาอะไรจากเรา” ลินลี่ย์มองเห็นน้ำตาที่หางตาของเดเลีย หัวใจเขารู้สึกเจ็บปวด และเขาต่อว่าตนเองในใจ  “เจ้าต้องการให้เดเลียรอคอยตลอดไปอย่างนั้นหรือ? จะรอให้หัวใจนางตายด้านและจากไปเองอย่างนั้นหรือ?”

ลินลี่ย์รู้สึกเจ็บปวดในใจ

“ครืนน”

ชั้นน้ำแข็งที่ห่อหุ้มใจลินลี่ย์แตกสลายและละลายไปในที่สุด

ลินลี่ย์ไม่ต้องการรออีกต่อไป

เขาไม่ต้องการทำให้ตนเองต้องรอคอย!

และเขาก็ไม่ต้องการทำให้เดเลียต้องรอคอยไปด้วย

“ลินลี่ย์!  เป็นอะไรไป?” เมื่อเห็นสีหน้าของลินลี่ย์  นางอดรู้สึกกังวลไม่ได้

ทันใดนั้นลินลี่ย์เอื้อมมือมาจับไหล่เดเลีย  เดเลียรู้สึกว่าหัวใจของนางเริ่มเต้นแรง  ลินลี่ย์จ้องเดเลียสูดหายใจลึกแล้วพูดจริงจัง  “เดเลีย...แต่งงาน..กับข้าเถอะ!”

เดเลียเบิกตากว้างราวกับดวงจันทร์ขณะจ้องมองลินลี่ย์อย่างตกใจ

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาจากจิตสำนึกของลินลี่ย์  ราวกับมีสายฟ้าแล่บแปลบปลาบผ่านใจของเขาฉากภาพทุกภาพระหว่างเขากับเดเลีย ตั้งแต่พบกันครั้งแรกที่สถาบันเอินส์ และเห็นเด็กผู้หญิงที่น่ารัก ช่วงเวลาที่พวกเขาใช้ร่วมกันในสมัยยังเด็ก จูบอำลาในยามราตรีเมืองอู่ซัน...

ภาพแล้วภาพเล่าผุดขึ้นมา

เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

ได้ภรรยาอย่างนี้  เขายังต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีก?

“ลินลี่ย์” เดเลียพยายามเปล่งเสียงขณะเบิกตาจ้องมองลินลี่ย์ “เจ้าเพิ่งว่าอะไรนะ? พูดอีกได้ไหม? ได้โปรด?” เสียงของเดเลียสั่น

ลินลี่ย์จ้องมองเดเลีย  เขาพูดเน้นกับนางทีละคำ  “เดเลีย แต่งงานกับข้า!  แต่งงานกับข้า, ลินลี่ย์..อยู่กับข้าตลอดไป และเราจะไม่มีวันพรากจากกัน ได้ไหม?” เสียงของลินลี่ย์สั่นเครือเช่นกัน ตอนนี้, ลินลี่ย์รู้สึกกังวลมาก

ใช่แล้วกระวนกระวาย

เดเลียมองดูตาลินลี่ย์  ทันใดนั้นน้ำตานางเริ่มหยดไหลออกมา

นานเท่าใดแล้ว?

นานเท่าใดแล้วที่นางรอวันนี้?

แม้เมื่อยังเยาว์วัยความรักของพวกเขายังไม่ชัดเจนนัก แต่นางก็ยังหวังว่าวันนี้จะมาถึง หวังว่าลินลี่ย์จะกลายเป็นอัศวินในชุดเกราะที่สดใสของนาง

วันแล้ววันเล่าที่นางรอคอย...

ปีนั้นนางยังเป็นเพียงดรุณีน้อยเพิ่งย่างเข้าสู่วัยรุ่น แต่ตอนนี้นางอายุยี่สิบแปดปีแล้ว ผ่านไปเกินสิบปีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเวลาที่ลินลี่ย์กับอลิซยังคบหากันอยู่หรือเมื่อลินลี่ย์หายสาบสูญไปสิบปี หรือเมื่อบิดามารดานางห้ามพวกเขาไม่ให้คบหากัน  นางก็ไม่ยอมแพ้

สิ่งเดียวที่นางกลัวก็คือ...

กลัวลินลี่ย์จะทอดทิ้งนาง!

นางรอคอยอยู่เสมอ  นางไม่กล้าบังคับให้ลินลี่ย์สัญญากับนาง!

“เจ้ายินดีไหม?”  เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเดเลียเต็มไปด้วยน้ำตาลินลี่ย์อดปลาบปลื้มซาบซึ้งใจมิได้

ทันใดนั้นเดเลียโผเข้าอ้อมอกของลินลี่ย์สวมกอดเขาแน่นและพูดซ้ำๆที่ข้างหูของลินลี่ย์  “ข้ายินดี,  ข้ายินดี, ข้ายินดี...”

ลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายเดเลีย  ในใจเขาเขารู้สึกพึงพอใจยิ่งกว่าที่เคยมีมาในอดีต