ตอนที่ 10-17 กลับมาบ้าน

ห้องหนังสือของโอเซนโน

“ใต้เท้าตุลาการ?” บุรุษผมทองวัยกลางคนเรียกเบาๆตั้งแต่โอเซนโนพ่ายแพ้และหนีลินลี่ย์กับบีบีกลับมา  โอเซนโนกลายเป็นน่ากลัวขึ้นและเย็นชาขึ้น  บริวารของเขาไม่กล้าเข้าใกล้เขา

โอเซนโนเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยนัยน์ตาที่เย็นชา

บุรุษวัยกลางคนฉีกยิ้ม  “ใต้เท้าตุลาการ, เราจะจัดการลินลี่ย์ยังไงดี?”

“ลินลี่ย์?” โอเซนโนคำรามเสียงเย็นชา

หัวใจของบุรุษวัยกลางคนสั่นสะท้าน  เขาสามารถรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิในห้องลดลง  โอเซนโนพูดอย่างเย็นชา  “ให้คนส่งข่าวไปยังเกาะศักดิ์สิทธิ์ทันทีและแจ้งจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์  ถ้าลินลี่ย์ไม่ถูกกำจัด... อย่างนั้นในอนาคตถ้าศาสนจักรเจิดจรัสจะถูกทำลาย ก็เป็นไปได้ว่าเป็นเพราะฝีมือของลินลี่ย์!”

โอเซนโนตกใจกับระดับความก้าวหน้าของลินลี่ย์อย่างแท้จริง

ปีที่แล้วในเดือนสิงหาคมเมื่อลินลี่ย์ประลองกับเฮนด์เซน พลังของลินลี่ย์ยังเสมอกับเฮนด์เซนอยู่เลย  แต่ตอนนี้ผ่านมาจนถึงเดือนเมษายนแค่เพียงแปดเดือน ในช่วงเวลาสั้นๆ แปดเดือน... พลังของลินลี่ย์เพิ่มขึ้นมากในระดับที่น่าตื่นตะลึง

ในอดีตกระบี่เลือดม่วงนั้นไม่สามารถทำอันตรายเฮนด์เซนได้  แต่ตอนนี้ มันทำร้ายเขาโอเซนโน

“เขา... เขายังไม่ถึงสามสิบปี!” หัวใจของโอเซนโนเต็มไปด้วยความกังวล

“ขอรับ, ใต้เท้าตุลาการ ข้าจะส่งคนไปถ่ายทอดคำพูดของท่านไปยังจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ทันที”  บุรุษวัยกลางคนรีบกล่าว

โอเซนโนถอนหายใจในใจ  “ถ้า..ถ้าในอดีตคนที่ฝ่ายเราฆ่าและบูชายัญให้มหาเทพเจิดจรัสไม่มีมารดาของลินลี่ย์รวมอยู่ด้วย,อย่างนั้นบางที...บางทีลินลี่ย์จะกลายเป็นเสาหลักให้ศาสนจักรเจิดจรัสช่วยให้เราโค่นล้มลัทธิเงาได้”

แต่มันสายเกินไปแล้ว

ลินลี่ย์และศาสนจักรเจิดจรัสตอนนี้เป็นศัตรูกันโดยเปิดเผย

…….

ดินแดนอนารยชนในปัจจุบันมีกลุ่มหลักอยู่สามกลุ่มใหญ่หนึ่งก็คือศาสนจักรเจิดจรัส กลุ่มหนึ่งก็คือลัทธิเงา และกลุ่มสุดท้ายก็คือกลุ่มของลินลี่ย์ เพราะการต่อสู้ที่เมืองเอกเชอรี่ ทำให้ศาสนจักรเจิดจรัสในตอนนี้ได้แต่เงียบและก้มหน้ายอมรับต่อไป

ลัทธิเงาคงไม่เข้ามาแทรกแซง พวกเขาต้องการเห็นลินลี่ย์และศาสนจักรเจิดจรัสสู้กันเองต่อไป  เป็นธรรมดาที่พวกเขาก็จับตาหมอบดูต่อไป  ตราบใดที่ลินลี่ย์ไม่เป็นปฏิปักษ์กับพวกเขา  พวกเขาก็จะไม่เป็นปฏิปักษ์กับลินลี่ย์แน่นอน

ในสถานการณ์เช่นนี้

ฝ่ายลินลี่ย์มีพลังมากที่สุดและขยายดินแดนมากที่สุด และตอนนี้กำลังเตรียมตัวเฉลิมฉลองการก่อตั้งแคว้นอิสระบาลุค ปัจจุบันนี้แคว้นอิสระบาลุคมีสามเมืองเอกใหญ่และเก้าเมืองบริวารมีประชากรเกินยี่สิบล้าน กลุ่มใหญ่ขนาดนี้ความจริงมีขนาดครึ่งหนึ่งของราชอาณาจักรธรรมดา

นี่คือแคว้นปกครองที่มีขนาดใหญ่มาก

แล้วลินลี่ย์? ตำนานของเขาได้รับการขับขานในบทเพลงนับไม่ถ้วน..ในรายละเอียดที่ลึกลับนั้นเขาได้ทำลายเทวทูตสี่ปีกถึงหกตนและเอาชนะตุลาการศาลศาสนจักรของศาสนจักรเจิดจรัสชื่อเสียงของลินลี่ย์ยิ่งขจรไกลทำให้นักรบและนักเวทหลายคนผู้เทิดทูนลินลี่ย์หลั่งไหลมุ่งหน้าเข้าสู่แคว้นบาลุค

พวกเขาต้องการสู้ให้ลินลี่ย์!

…..

ในเมืองหลวงจักรวรรดิยูลาน

ที่พักของอาจารย์ลองฮอส  เดเลียมักจะนั่งอยู่ในลานสนามอยู่เสมออาบแสงแดดและเพลิดเพลินกับอากาศบริสุทธิ์ขณะที่ศึกษาบันทึกเวทของอาจารย์ลองฮอส

“แม่หญิงเดเลีย,มีตัวแทนหอการค้าดอว์สันมาขอเข้าพบ” ทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานนาง

นัยน์ตาเดเลียเป็นประกายทันที

“พี่เหลืองกล้าพนันได้เลยว่าเป็นจดหมายจากลินลี่ย์”  หมีปฐพีที่อยู่ข้างเดเลียหัวเราะ  ขณะที่เดเลียค้อนเขา  นางกล่าว “รีบพาเขาเข้ามา”

“ขอรับ” ทหารยามพูดด้วยความเคารพ

ในเวลาต่อมาบุรุษวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานก็เข้ามาในลานบ้าน  เมื่อเห็นเดเลียเขาดึงจดหมายออกมาจากชุดของเขาทันที “แม่หญิงเดเลีย, นี่เป็นจดหมายของท่าน ถูกส่งมาจากแดนอนารยชน”  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาส่งจดหมายให้เดเลีย

ทันทีที่เดเลียเห็นคนผู้นี้ นางก็รู้ว่าจดหมายถูกส่งมาจากลินลี่ย์

“แม่หญิงเดเลีย, ถ้าอย่างนั้นข้าขออำลา”  บุรุษวัยกลางคนพูดอย่างสุภาพ

เดเลียหัวเราะอย่างตื่นเต้น  หลังจากบุรุษผู้นั้นออกไปแล้ว  นางเปิดจดหมายและเริ่มอ่านทันทีหมีปฐพีคอยชะเง้อหัวโตๆ แอบดูเช่นกัน เดเลียอดหันไปจ้องมองเขาไม่ได้  “พี่เหลือง, ข้าโกรธแล้วนะ”

หมีปฐพีหัวเราะแก้เก้ออยู่สองครา

เดเลียก็หัวเราะเช่นกันจากนั้นอ่านต่อ  แต่ขณะที่อ่านร่างเดเลียก็เริ่มสั่นสะท้าน

“ยอดเยี่ยม เยี่ยมจริงๆ” เดเลียตื่นเต้นมากจนลุกขึ้นยืนทันที นางรู้สึกว่าหัวใจของนางเต้นแรงและตลอดทั้งตัวนางเต็มไปด้วยเหงื่อ

“เดเลีย!  ทำไมเจ้าถึงมีความสุขนักเล่า?”  หมีปฐพีถามอย่างงงงวย  แม้แต่เหยี่ยวพายุสายฟ้าที่อยู่ใกล้ๆก็ยังจ้องมองเดเลียอย่างสับสน ขณะนั้นเองบุรุษวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นในสวน  เป็นเซียนจอมเวทธาตุลม  อาจารย์ลองฮอส

“อาจารย์” เดเลียพูดด้วยความเคารพ

อาจารย์ลองฮอสหัวเราะขณะมองดูเดเลีย “ฮัตตันบอกข้าว่าเจ้าได้รับจดหมายจากลินลี่ย์  ดูเหมือนคงจะมีเรื่องที่น่ายินดีสินะ?”

เดเลียจ้องมองหมีปฐพีที่หัวเราะอย่างดีใจ

“อาจารย์!”เดเลียยังคงตื่นเต้นมาก “เป็นจดหมายของลินลี่ย์ เขาบอกข้า..ว่าแคว้นบาลุคจะก่อตั้งในวันที่ 16 เมษายนปีนี้  นั่นก็คือวันนี้  ในที่สุดลินลี่ย์ก็ก่อตั้งแคว้นของเขาได้เองนี่.. นี่มันยอดเยี่ยมมาก”

อาจารย์ลองฮอสรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่เดเลียทำ

“มีความสุขขนาดนั้นเชียวหรือ?  เป็นเพราะเจ้าจะได้พบกับลินลี่ย์ใช่ไหม?”  อาจารย์ลองฮอสหยอกล้อ

เดเลียหน้าแดง แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะนางอายหรือเป็นเพราะนางตื่นเต้นเกินไป

“ใช่แล้ว อาจารย์ ข้าบอกไม่ถูกตอนนี้ ข้าต้องไปบ้านก่อนและบอกท่านพ่อท่านแม่ในเรื่องนี้  ตามที่พวกท่านได้พูดไว้ก่อนหน้านั้น  ตอนนี้ลินลี่ย์สร้างแคว้นปกครองขึ้นได้แล้ว พวกท่านคงไม่ขัดขวางข้าและลินลี่ย์ให้อยู่ด้วยกันอีกต่อไป”  เดเลียกล่าว

อาจารย์ลองฮอสกล่าว

“ก็ดี งั้นไปเถอะ”

เดเลียพยักหน้าซ้ำๆ นางขับขี่เหยี่ยวพายุสายฟ้าพาร์รี่ย์ทันทีและออกจากที่พักของอาจารย์นาง  ขณะมองดูเดเลียบินจากไป  อาจารย์ลองฮอสส่ายศีรษะและถอนหายใจ  “บิดาของเดเลียคงไม่หวั่นไหวง่ายๆข้าเกรงว่าอย่างนั้น”

…….

ภายในที่พักตระกูลเลโอน

ดิลยาเลโอนและภรรยาของเขามึนงงด้วยกันทั้งคู่ ทำไมเดเลียถึงฉุดดึงพวกเขามาพูดคุยเรื่องบางอย่างที่ห้องเงียบๆ?

“ท่านพ่อ ท่านแม่มีบางเรื่องที่ข้าต้องบอกพวกท่าน” เดเลียสูดหายใจลึก

มารดาของเดเลียเริ่มหัวเราะ  “มีเรื่องน่ายินดีอะไรกันที่ทำให้เจ้าตื่นเต้นดีใจถึงเพียงนี้?”

เดเลียเริ่มหัวเราะเช่นกัน  “ใช่แล้วท่านพ่อ ท่านแม่ท่านเคยบอกไว้ก่อนว่าถ้าลินลี่ย์และข้าจะอยู่ด้วยกันก็จะทำให้ฝ่าบาทลดความเชื่อมั่นในตระกูลของเราใช่ไหม?  แต่บัดนี้, ลินลี่ย์ได้ก่อตั้งแคว้นปกครองตนเองในแดนอนารยชนได้แล้ว”

“ก่อตั้งแคว้นปกครอง?”  ดิลยา เลโอนและภรรยามองหน้ากันเอง

“เดเลียลูกรัก,พ่อหวังว่าเจ้าไม่ได้โกหกพ่อของเจ้านะ ที่สำคัญ พ่อไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาเลย” ดิลยา เลโอนกล่าว

เดเลียลอบหัวเราะ

แคว้นบาลุคของลินลี่ย์เพิ่งก่อตั้งเสร็จในวันนี้ คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบวันหรือครึ่งเดือนกว่าข่าวจะแพร่สะพัดไปเป็นพันกิโลเมตรจึงค่อยมาถึงจักรวรรดิยูลาน  ก็คงเป็นเรื่องแปลกถ้าบิดาของนางจะรู้เรื่องนี้

“เป็นความจริง ข้าเพิ่งได้รับแจ้งข้อความล่วงหน้า แคว้นของลินลี่ย์จะตั้งชื่อว่าแคว้นบาลุค” เดเลียพูดด้วยความมั่นใจ

ดิลยาเลโอนและภรรยามองหน้ากันเอง

“เป็นความจริง ท่านพ่อ ท่านแม่หรือว่าพวกท่านไม่เชื่อข้า?” เดเลียขมวดคิ้ว

ดิลยาเลโอนหัวเราะหึหึขณะที่เขาส่ายศีรษะ “พ่อเชื่อลูก แต่ทำไมต้องแต่งงานกับลินลี่ย์ด้วยเล่า? แม้ว่าลินลี่ย์จะก่อตั้งแคว้นปกครองได้.. แต่เป็นภรรยาแกรนด์ดยุคหรือเป็นราชินีของจักรวรรดิไปเลยไม่ดีกว่าหรือ?”

เดเลียยิ้มค้าง

“ท่านพ่อ ท่านพยายามจะพูดอะไร?” หน้าของเดเลียเคร่งเครียดมากกว่าแต่ก่อน

ดิลยาเลโอนยื่นมือแตะไหล่เดเลีย จ้องมองพลางกล่าว “เดเลีย,เป็นเรื่องจริงที่ลินลี่ย์เป็นเซียนนักสู้และทรงพลังคนหนึ่ง แต่จักรพรรดิแรนด์คือจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิยูลานของเรา  ถ้าลูกอภิเษกกับพระองค์นั่นจะเป็นเรื่องดียอดเยี่ยมขนาดไหน..และประโยชน์จะตกอยู่กับทั้งตระกูลของเรา”

เดเลียมองหน้าบิดาของนาง  แววตาของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ

“ท่านพ่อ, ท่านยังเป็นท่านพ่อที่รักข้าอยู่หรือเปล่า?”  เสียงของเดเลียแหบแห้ง

ดิลยาเลโอนตกใจ และภรรยาของเขาก็ตกใจเช่นกัน

“ท่านพ่อ, ข้ารักลินลี่ย์, รักเขามาก แต่นี่ไม่ใช่เพราะเขาเป็นเซียน, เมื่อข้าพบเขาที่สถาบันเอินส์ ข้าก็หลงรักเขาแล้ว ตอนนั้นเขาเป็นเซียนแล้วหรือ? ทำไมท่านพ่อถึงมีความคิดว่าลูกสาวของท่านพ่อจะเป็นคนแบบนั้นเล่า?”

“นอกจากนี้ตั้งแต่ข้าออกมาจากสถาบันในอดีตตั้งแต่แปดหรือเก้าปีก่อน ทำไมข้าถึงต้องปฏิเสธไม่รับไมตรีของบุรุษหนุ่มในเมืองหลวงด้วยเล่า?  ทำไม?  หรือว่าท่านยังไม่เข้าใจอีก?”

เดเลียไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วบิดามารดาของนางคิดอะไรอยู่

“แม้ตั้งแต่ข้ามาจากจักรวรรดิโอเบรียนและเล่าเรื่องลินลี่ย์ให้ท่านฟัง  สิ่งที่ข้าต้องการก็คือคำอวยพรจากท่านพ่อท่านแม่  แต่.. พวกท่านกลับพยายามห้ามข้า”  ตาของเดเลียเริ่มเต็มไปด้วยน้ำตา  “ข้ายอมรับ คำพูดของท่านพ่อเปี่ยมไปด้วยเหตุผลมาก  ตอนนั้นถ้าข้าอยู่กับลินลี่ย์ก็จะลดความเชื่อถือที่จักรพรรดิแรนด์มีต่อตระกูลของเรา”

“ท่านพ่อ, ท่านแม่, ข้ารักพวกท่านข้ารักครอบครัวของข้า นั่นคือเหตุผลที่ข้าไม่ต้องการทำให้พวกท่านต้องตกอยู่ในสถานะที่ลำบาก  แม้ว่าข้าต้องการจะไปพบกับลินลี่ย์นานแล้วก็ตาม  เพื่อประโยชน์ของพวกท่าน  ข้ายอมอดทน ข้ายอมทนอยู่ในเมืองหลวงเพราะข้าเห็นแก่ตระกูลของข้า และเพราะรักพวกท่าน”

“แต่ท่านพยายามโน้มน้าวให้ข้าแต่งงานกับคนโน้นคนนี้  มันเรื่องอะไรกัน? หรือว่าลินลี่ย์ด้อยกว่าขุนนางคนมีตระกูลเหล่านั้น?  ทำไมพวกท่านถึงเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย?” ในช่วงเจ็ดหรือแปดเดือนที่ผ่านมาเดเลียรู้สึกกดดันอยู่มาก

“ข้ารอคอยช่วงเวลานี้ในที่สุด  ลินลี่ย์ก่อตั้งแคว้นดินแดนของเขาได้  วันนี้ข้ามาหาท่านด้วยความตื่นเต้น  ข้าหวัง...ข้าหวังว่าข้าจะได้รับคำอวยพรจากท่านพ่อท่านแม่ แต่...”  ขณะที่เดเลียพูดนางก็เริ่มหลั่งน้ำตา “ท่านทำให้ข้าผิดหวัง ท่านทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ”

ดิลยาเลโอนและภรรยาของเขาได้แต่เงียบขณะหันหน้ามองดูธิดาของพวกเขา

“ท่านพ่อ, ท่านแม่  ข้ารักพวกท่านทั้งสองมาก และใส่ใจพวกท่านทั้งสองด้วยพอกัน”  เดเลียสูดหายใจลึก  “ถ้าท่านยังรักและใส่ใจข้า  ข้าหวังว่าวันที่ข้าแต่งงานกับลินลี่ย์  ข้าจะได้รับคำอวยพรจากท่าน  แต่ถ้าพวกท่านไม่ใส่ใจลูกสาวคนนี้ของพวกท่านอีกต่อไป..อย่างนั้นก็ลืมเสียเถอะ”

หลังจากพูดจบเดเลียหันหน้าและเดินจากมา

ดิลยาเลโอนและภรรยายืนตะลึงกันทั้งคู่

เพียงแต่หลังจากธิดาพวกเขาออกไปแล้วพวกเขาจึงค่อยรู้สึกตัว

“เดเลีย!”  พวกเขาร้องเรียก  แต่เดเลียขึ้นหลังเหยี่ยวพายุสายฟ้าและบินจากไป

….

เดเลียขับขี่เหยี่ยวพายุสายฟ้าและมองลงมาที่เมืองหลวงที่หดเล็กอย่างรวดเร็ว นางกล่าวอำลาอาจารย์ของนางและจากนั้นออกจากเมืองหลวง  สายลมพัดโกรกใส่ผมสีทองของเดเลียโบกสะบัดและปัดเป่าจนน้ำตานางแห้ง

ตอนนี้เดเลียรู้สึกเจ็บปวดใจ มีแต่ความปรารถนาจะเห็นหน้าลินลี่ย์เท่านั้น  มีแต่อ้อมกอดของลินลี่ย์ที่จะปลอบประโลมนางได้

เหยี่ยวพายุสายฟ้าส่งเสียงร้องเช่นกันคล้ายกับจะปลอบโยนเดเลีย

เหยี่ยวพายุสายฟ้ากับเดเลียค่อยๆหายลับไปทางขอบฟ้าทิศเหนือ

………

บ้านพักบนเขาแบล็คคราเวนเมืองแบล็คเดิร์ท

“ลินลี่ย์ตอนนี้กำลังฝึกอยู่บนภูเขาแบล็คคราเวน”  ซาสเลอร์ชี้ไปที่ภูเขาพลางหัวเราะ  เมื่อเห็นภาพงดงามของภูเขาแบล็คคราเวน  เดเลียระงับความตื่นเต้นได้  “ท่านซาสเลอร์ ลินลี่ย์ยังคงอยู่ที่นั่นเสมอหรือเปล่า?”

ซาสเลอร์หัวเราะ “เขาใช้เวลาฝึกฝนอยู่ที่นั่นมาเกือบตลอดเวลา  บีบีก็อยู่ที่นั่นด้วย”

ขณะที่พวกเขาพูดกัน  พวกเขามุ่งหน้าขึ้นภูเขา

ขณะเลาะไปตามลำธารนั้นซาสเลอร์นำเดเลียเดินเลียบไปตามข้างทะเลสาบ เดเลียเห็นลินลี่ย์แทบจะทันที ตอนนี้ลินลี่ย์อยู่ในชุดยาวสีฟ้า ผมของเขายาวสยายไม่ได้รวบ  และเขากำลังควงเทพกระบี่เลือดม่วงอยู่บนผิวทะเลสาบทดสอบกระบี่โจมตีของเขา

ไม่ว่าที่ใดก็ตามที่กระบี่เลือดม่วงผ่านไปมิติดูเหมือนจะเป็นระลอกทำให้ตัวลินลี่ย์ดูเหมือนไม่ชัดและพร่าเลือน

เห็นได้ชัดว่าลินลี่ย์ในตอนนี้กำลังฝึกฝนอย่างเข้มข้น

“อา!เดเลีย,  เจ้ามาแล้ว  พี่หญ่ายยยย!!!”บีบีกำลังเล่นน้ำอยู่มองเห็นเดเลียทันที เขาส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นดีใจ

ความเคลื่อนไหวของลินลี่ย์ชะงักค้างและเขาหันหน้ามาดู

เมื่อเห็นเดเลีย  ลินลี่ย์ดูเหมือนสะท้านในวิญญาณ  ตลอดทั้งตัวของเขาชะงักค้าง... แต่จากนั้น  เขารีบเหินเข้ามาด้วยความเร็วสูง  เพื่อเดเลีย? ใบหน้านางยิ้มเหมือนอย่างที่เคยมี และตาของนางมีน้ำตาคลอเบ้า