ตอนที่ 10-13 การกลับมาของลินลี่ย์

โอเซนโนเปลี่ยนสภาพเป็นเงาดำขณะที่เขาไล่ตามแฮรุไปด้วยความเร็วสูง

“เขาเร็วมาก!  นี่ไม่ใช่เรื่องดี!”  แฮรุบินไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้อย่างบ้าคลั่งและขณะที่เขาทำเช่นนั้น พลังจิตของเขาก็ตรวจสอบพบว่าโอเซนโนกำลังไล่ล่าตามมาทางเขา  ในแง่ความเร็ว ความเร็วของแฮรุต่ำกว่าโอเซนโน

แฮรุเข้าใจดีถึงระดับพลังของตนเอง

ความจริงแฮรุเป็นเพียงอสูรเวทชั้นเซียนระดับต้น  เพราะโดยปกติอสูรเวทจะมีพลังมากกว่ามนุษย์ เขาจึงสามารถแข่งกับเซียนมนุษย์ระดับเซียนชั้นสูงได้ ตัวอย่างเช่นหมีปฐพีเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถเอาชนะเซียนชั้นสูงได้เกือบทั้งหมดทันทีที่มันเข้าสู่ระดับเซียน  นี่เป็นปริศนาของพรสวรรค์ตามธรรมชาติ!

บีบีก็เหมือนกัน

บีบีเองเพิ่งถึงระดับเซียนเมื่อไม่นานมานี้ แต่บีบีมาจากเชื้อสายเผ่าพันธุ์ที่หาได้ยาก  แม้ว่าจะเป็นเพียงเซียนระดับต้น  แต่เขาก็ทรงพลังจนแม้แต่เซียนดาบจ้าวภูผาเฮนด์เซนก็ยังด้อยกว่าเขาในแง่ของพรสวรรค์ธรรมชาติ แม้แต่หมีปฐพีก็มีระดับต่ำกว่าเขา

“คิดจะหนีหรือ?” โอเซนโนเห็นเสือดำเมฆากำลังทะยานหนีไปในอากาศด้วยความเร็วสูง

ทั้งตัวของโอเซนโนล้อมรอบไปด้วยเพลิงดำทำให้เขาดูเหมือนปีศาจจากนรก โอเซนโนพุ่งเข้าหาเสือดำเมฆาอย่างรวดเร็วเพื่อเตรียมโจมตี แฮรุกลัวและย่อขนาดทันทีและแปลงตัวจนเหลือขนาดเท่ากำปั้น

“ควั่บ!”

ตอนนี้เสือดำเมฆาตัวเท่าหนูพุ่งตรงลงไปที่พื้น

“บึ้ม!” คลื่นของเพลิงดำที่น่ากลัวระเบิดลงไปที่พื้น  หินและสิ่งสกปรกฟุ้งกระจายขึ้นทันทีและมีอุโมงค์ลึกเหลือเชื่ออยู่ในพื้น โอเซนโนลงมาอยู่ใกล้อุโมงค์ลึกสุดจะประมาณ

“ฮึ่ม.. เจ้าสามารถหนีไปได้จริงๆ”  โอเซนโนแค่นเสียงเย็นชา

อสูรเวทชั้นเซียนสามารถเปลี่ยนขนาดได้อย่างอิสระ  และหลังจากย่อขนาดแล้ว พวกมันสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ  เซียนมนุษย์กลับตรงกันข้าม ไม่มีความสามารถนี้  แม้ว่าโอเซนโนจะมีพลังมาก  แต่เขาก็ยังด้อยกว่าอสูรเวทอย่างห่างไกลเมื่อมันลงมาขุดอุโมงค์ในพื้น

ต่ำลงไปในพื้นร้อยเมตร

แฮรุยังขุดพื้นลงไปอย่างบ้าคลั่งสร้างกระแสลมธรรมชาติข้าหน้าเขาขณะที่เขาขุดผ่านสิ่งสกปรกลงไป

“นายท่าน, นายท่าน!”

แฮรุตื่นเต้นมาก  “นายท่านเพียงแต่บอกว่าเขาไปทางใต้ ระยะทางไกลมาก  เราไม่สามารถติดต่อทางพลังจิตได้”  อสูรเวทและเจ้านายของพวกมันมีระยะสำหรับการติดต่อทางจิตไกลมาก ยิ่งพลังจิตมีกำลังมากถึงจะอยู่ในระยะห่างไกลพวกเขาก็สามารถติดต่อกันได้

ปัจจุบันนี้ลินลี่ย์และแฮรุสามารถติดต่อกันได้ในระยะพันกิโลเมตร

อย่างไรก็ตาม...ตอนนี้ลินลี่ย์อยู่ในดินแดนอนารยชนตอนใต้ ห่างจากแฮรุถึงสามพันกิโลเมตรไม่มีทางที่แฮรุจะสามารถติดต่อกับลินลี่ย์ได้ ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้คือพยายามรู้สึกถึงตำแหน่งของลินลี่ย์อย่างคลุมเครือ แฮรุเดินทางใต้ดินขุดไปทางตำแหน่งของลินลี่ย์อย่างบ้าคลั่ง

โอเซนโนกลับมายังเมืองเอกโมแอ็ต  เหนืออากาศข้างบนเขาจ้องมองไปที่เทวทูตสี่ปีกและออกคำสั่ง “พานักรบอมตะสองคนนี้ไปจองจำไว้ที่เมืองเชอรี่ร่วมกับอีกสามคน  ข้าจะไปเยือนเมืองแบล็คเดิร์ท”

โอเซนโนพลิกมือก็เพิ่มกุญแจมืออดาแมนเทียมผสมและโยนให้เทวทูต

“ขอรับ, ใต้เท้า”  เทวทูตเหล่านั้นพูดด้วยความเคารพ

โอเซนโนจ้องมองไปทางทิศเหนือ  ตามการคำนวณของเขาลินลี่ย์ควรจะอยู่ในพื้นที่เมืองแบล็คเดิร์ทในตอนนี้  “อสูรเสือดำนั่นควรจะไปแจ้งเขาให้หนี  ข้าสงสัยจริงว่าลินลี่ย์จะสู้หรือหนี!”

และจากนั้นโอเซนโนเปลี่ยนเป็นรูปเงาดำและบินตรงไปทางทิศเหนือ

ในพื้นที่แดนอนารยชนภูมิภาคใต้  ภายในป่าเล็กในหมู่บ้านลึกลับ  มีห้องหินและมีโต๊ะศิลาอยู่ภายในนั้น  ลินลี่ย์และเรย์โนลด์ดื่มกินกันที่นี่ทั้งคืน  ตอนนี้เป็นเวลาราวตีสามหรือตีสี่ของเช้าวันใหม่และลินลี่ย์กำลังจะออกไป

“อีกสองหรือสามชั่วโมงบีบีกับข้าคงจะจากไปด้วยกันแล้ว  น้องสี่เมื่อเจ้ามีเวลาว่าง เจ้าสามารถกลับไปยังเมืองหลวงสักพักนะ  พ่อแม่เจ้าคงจะคิดถึงเจ้ามาก”  ลินลี่ย์สั่งเรย์โนลด์และจากนั้นขยิบตาให้โมนิกาที่นั่งอยู่ใกล้เขา  เขาหัวเราะกล่าว  “เอาละ, น้องสี่ เจ้าควรจะไปพักบ้างนะ  เจ้าไม่ได้หลับมาทั้งคืน”

โมนิกาและเรย์โนลด์นั่งเคียงข้างกัน

“พี่สาม ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่าง”  เรย์โนลด์พูดด้วยความซาบซึ้ง

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้เขากับโมนิกาอยู่ด้วยกันหรือช่วยให้เขาได้รับสิทธิ์พิเศษออกจากหมู่บ้านได้ปีละครั้งนั่นเป็นเพราะลินลี่ย์ทั้งหมด เรย์โนลด์เข้าใจ... เนื่องด้วยความสามารถของเขาเอง  เดลี่และคนอื่นๆ คงไม่สนใจเขาเท่าใด

ลินลี่ย์เม้มปากยิ้มและหัวเราะเยาะเขา  “น้องสี่,ทำไมเจ้าต้องมากมารยาทกับข้าด้วย?”

“หือ?”

หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไปทันที  ตอนนี้แฮรุอยู่ในระยะพันกิโลเมตรห่างจากเขา  และเสียงแฮรุดังขึ้นในใจของลินลี่ย์  “นายท่าน สถานการณ์เลวร้าย  เซียนจากศาสนจักรเจิดจรัสบุกโจมตี บาร์เกอร์และน้องๆถูกจับไปแล้ว”

ข่าวนี้สร้างความตกใจใหญ่หลวงให้กับลินลี่ย์

“เรย์โนลด์” หน้าของลินลี่ย์เคร่งขรึมทันที “ข้าขอโทษด้วยนะ ข้ามีเรื่องบางอย่างจะต้องไปจัดการ จะต้องไปเดี๋ยวนี้”

“เกิดอะไรขึ้น?”  เรย์โนลด์และโมนิกาประหลาดใจทั้งคู่

ลินลี่ย์ส่ายหน้า  “เรื่องส่วนตัวบางเรื่อง ช่างเถอะ, น้องสี่เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล” ลินลี่ย์หรี่ตาและยิ้ม  จากนั้นตบอกเรย์โนลด์เบาๆ  “ข้าไปล่ะนะ” แค่เพียงพริบตา ลินลี่ย์ก็หายไปกลายเป็นเงาเลือนรางมาปรากฏอยู่หน้าที่พักของเดลี่ เขาพูดเสียงแจ่มชัด  “ท่านเดลี่!”

ในพื้นที่ที่อยู่รอบภูเขา  มีห้องศิลาอยู่จำนวนหนึ่ง  ฮาร์เวิร์ดอยู่กับโฟร์แมนในห้องหนึ่ง

“ลินลี่ย์, มีอะไรหรือ?”  ฮาร์เวิร์ดยังอยู่ในระหว่างฝึกก็หยุดฝึกและเดินออกมาจากห้องศิลา เพราะลินลี่ย์เร่งรีบมาที่นี่ด้วยความเร็วขนาดนั้นก็หมายความว่าต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

ชั่วครู่ต่อมา...

เดลี่และคนอื่นก็เดินออกมาจากห้องพัก

ลินลี่ย์มองดูเดลี่ฮาร์เวิร์ดและคนอื่นๆ จากนั้นกล่าวขออภัยทันที “ท่านเดลี่, ทุกท่าน.. มีเรื่องเกิดขึ้นกะทันหันข้าจำเป็นต้องจากไปก่อน”  ลินลี่ย์มีสีหน้าขออภัย

“เกิดอะไรขึ้น? ต้องการให้ข้าช่วยด้วยไหม?” เดลี่ถาม

“ไม่ต้อง” ลินลี่ย์ส่ายหัว

ลินลี่ย์รู้ว่าเดลี่และกลุ่มของเขาฝึกฝนถือสันโดษมาเป็นเวลานานจนบัดนี้  ไม่ต้องสงสัยเลยพวกเขาไม่สนใจต่อสู้ชิงดีชิงเด่นขยายอำนาจ เดลี่ถามเขาว่าเขาต้องการความช่วยเหลือหรือไม่  ไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่เรื่องของมารยาท ถ้าเขาขอให้เดลี่ช่วยเหลือเขาให้ช่วยจัดการกับศาสนจักรเจิดจรัสจริงๆนั่นอาจทำให้เดลี่รู้สึกไม่พอใจต่อเขา

ที่สำคัญมากกว่าก็คือ....

ในช่วงเวลาเร็วๆนี้ ลินลี่ย์เพิ่งเข้าใจว่าในอดีต เดลี่เคยเป็นสมาชิกของศาสนจักรเจิดจรัส เขาจะออกจากศาสนจักรเจิดจรัสมาในตอนนี้แล้ว  ไม่ใช่แค่เดลี่เท่านั้น  แม้แต่ฮิกกินสันก่อนนั้นก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งของศาสนจักรเจิดจรัสด้วย

“ทุกคน, ลาก่อน”

หลังลินลี่ย์คำนับอำลาแล้วเขาเรียกใช้เวทเงาลมทันทีและเหาะขึ้นไปในท้องฟ้า บีบีที่กำลังหลับอยู่ใกล้สนามหญ้า กลายร่างเป็นเงาดำและเหาะขึ้นไปในอากาศเช่นเดียวกัน  หนึ่งคน หนึ่งอสูรเวทเหาะออกไปในลักษณะนั้นขณะนั้นเดลี่และสมาชิกคนอื่นใช้สายตาส่งพวกเขาออกไปจากหมู่บ้านภูเขาลึกลับ พวกเขาออกจากหมู่บ้านและมุ่งขึ้นเหนือด้วยความเร็วสูง

ขณะนั้นยังมืดอยู่

“พี่ใหญ่, เกิดอะไรขึ้น?  ทำไมต้องรีบร้อนด้วย?”  บีบีถามขณะที่บินเคียงข้างลินลี่ย์

“ศาสนจักรเจิดจรัสลงมือแล้ว”  ลินลี่ย์หรี่ตาปลดปล่อยประกายที่แหลมคม

บีบีตื่นเต้นมากทันที  “โอว?ศาสนจักรเจิดจรัสกล้าปะทะเราโดยตรงหรือ? ยอดเยี่ยม!  ข้าเบื่อจะตายอยู่แล้ว  ตอนนี้ ข้าคงได้สนุกเพิ่มขึ้น ”ตาของบีบีมีวี่แววกระหายเลือด  “ไม่ได้ฆ่าให้สมใจมานานแล้ว”

ตาของลินลี่ย์ยังคงมีประกายฆ่าฟันเช่นกัน  “ข้าก็รอวันนี้มานาน!”

ลินลี่ย์รู้สึกว่าความเกลียดที่มีอยู่ในใจส่วนลึกที่สุดของเขามีต่อศาสนจักรเจิดจรัส  ไม่ว่าจะเป็นบิดาของเขา, มารดาของเขาหรือปู่เดลินของเขา คนที่เป็นที่รักของเขาทุกคนล้วนพลัดพรากตายจากเพราะศาสนจักรเจิดจรัสเข้ามาเกี่ยวข้อง  นี่คือองค์กรที่ทรงเกียรติ แต่ลับหลังกลับเป็นองค์กรชั่วร้ายซึ่งลินลี่ย์ปรารถนาจะทำลายมานานแล้ว

ลินลี่ย์และบีบีบินไปด้วยความเร็วสูง

ในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นร่างเงาดำพุ่งขึ้นมาจากพื้นข้างล่างมาสมทบพวกเขาและบินเคียงข้างลินลี่ย์

“นายท่าน” แฮรุทักด้วยความเคารพ

บีบีร้องออกถามทันที  “แฮรุ!  สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?  รีบบอกมา”

ขณะที่กำลังบิน  แฮรุเล่า “บาร์เกอร์และบูนอยู่เฝ้าเมืองเอกโมแอ็ต แต่วันนี้มีเทวทูตสี่ปีกเจ็ดตนของศาสนจักรเจิดจรัสและเซียนมนุษย์จู่ๆก็ออกมาโจมตีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย”

“เทวทูตสี่ปีกเจ็ดตน?”  บีบีตาเป็นประกาย  “โอว..!  สนุกแน่!”

“เทวทูตสี่ปีกยังไม่เท่าใดนัก  แต่เซียนชาวมนุษย์ผู้นั้นน่ากลัวมากจริงๆ  ในพริบตาเขาเตะบาร์เกอร์และบูนในร่างแปลงนักรบอมตะทำร้ายพวกเขาบาดเจ็บหนักจนเคลื่อนไหวไม่ได้  ข้าไม่กล้าสู้กับเขาแม้แต่น้อย  ได้แต่เลือกวิธีหนี  ขณะที่ข้าหนี ข้าต้องใช้วิธีดำดิน เขาปล่อยคลื่นเพลิงดำระเบิดใส่รูที่ข้าขุดได้หลายร้อยเมตร  ข้าเกือบจะไม่รอดชีวิตแล้ว  เซียนมนุษย์ผู้นั้นมีพลังมาก  ข้ารู้สึกว่าเขามีพลังมากกว่าเฮนด์เซนมาก”  แฮรุขณะที่พูดเรื่องของโอเซนโนก็ยังมีแววหวาดกลัวจนถึงตอนนี้

ลินลี่ย์ไตร่ตรองเรื่องนี้ในใจ

“ตามสิ่งที่เทพสงครามบอกจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ของศาสนจักรเจิดจรัสน่าจะมีระดับพลังต่ำกว่าเฟนและเดลี่  แต่แข็งแกร่งกว่าเฮนด์เซน  คนที่มาวันนี้.. ดูท่าทางแล้วน่าจะพอๆกับจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์”

เพลิงดำและพลังพอๆกับจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์...

“เป็นไปได้ว่าคนที่มีพลังเท่ากันกับจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์และมีสถานะเท่ากัน..ทั้งโหดเหี้ยมและอำมหิตอาจเป็นหัวหน้าศาลศาสนจักร ตุลาการโอเซนโน?”  ลินลี่ย์ลอบประหลาดใจ

ลินลี่ย์ไม่เชื่อว่าจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์จะมาโจมตีด้วยตนเอง  แต่มีความเป็นไปได้มากที่โอเซนโนอาจมาเอง

“บีบี, ฝ่ายตรงข้ามผู้นี้น่าจะมีพลังมากกว่าเฮนด์เซน เจ้าต้องระวังให้ดีด้วย” ลินลี่ย์เตือน  “ครั้งนี้...เราจะประมาทไม่ได้แม้แต่น้อย เมื่อเราไปถึงแคว้นเชอรี่ ข้าจะร่ายเวทเงาลมให้กับพวกเจ้าทั้งสอง”

เนื่องจากเป็นเวทระดับเก้าแม้จะเป็นเพียงการใช้เวทช่วยสนับสนุน เวทเงาลมก็ยังเปลืองพลังเวทมาก โชคดีที่ลินลี่ย์มีแหวนมังกรขนดและใช้การร่ายเวทผ่านแหวนมังกรขนด เขาจะขยายพลังเวทได้มากกว่าปกติหกเท่า

“เวทเงาลม?” บีบีเหลือกตา “หรือว่าเขายังไวมากกว่าข้า?”

“เราจะประมาทเกินไปไม่ได้”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ

บีบีพยักหน้า ลินลี่ย์พูดกับแฮรุ  “แฮรุ ข้ากับบีบีจะรับมือเซียนมนุษย์  ขณะที่เจ้า..ไปจัดการเทวทูตสี่ปีกเหล่านั้น  เมื่อเราไปถึงตอนแรกเราจะช่วยเจ้าฆ่าเทวทูตสี่ปีกสักสองสามตนเช่นกัน”

“รับทราบ, นายท่าน”  แฮรุรับคำ

ทันใดนั้นหนึ่งคน สองอสูรเวทบินขึ้นเหนือด้วยความเร็วสูง ราวๆ ตีห้าในตอนเช้า ขณะที่ท้องฟ้าเริ่มสาง ลินลี่ย์,บีบีและแฮรุก็มาถึงภายในเขตแดนเมืองเชอรี่ เมื่อมาถึงแคว้นเชอรี่ ลินลี่ย์แปลงร่างมังกรทันทีขณะที่ร่ายเวทเงาลมให้กับบีบีและแฮรุ

“พี่ใหญ่ ข้ารู้สึกว่าระดับความเร็วปัจจุบันของท่านเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม” บีบีสามารถรู้สึกได้ถึงความเร็วที่พิเศษซึ่งสร้างขึ้นมาด้วยเวทเงาลม  แต่ขณะเดียวกัน เขาจ้องมองลินลี่ย์อย่างงงงวย

“ข้าเพิ่งได้รู้แจ้งการฝึกฝนในกฎธรรมชาติธาตุลม  ความเร็วจึงได้เพิ่มขึ้นเป็นธรรมดา”  ลินลี่ย์หัวเราะขณะพูด  ลินลี่ย์มีความก้าวหน้าในสองด้านทั้งด้าน ‘เร็ว’ และด้าน ‘ช้า’ ของกฎสายลมทำให้เขาดูสง่าและไวขึ้น

แม้ว่าเขาจะอยู่ในร่างนักรบเลือดมังกรแต่แรกเริ่ม  และใช้เวทเงาลมสนับสนุนก็ตาม แต่ความเร็วของลินลี่ย์ในตอนนี้มีระดับที่สูงกว่าตอนประลองกับเฮนด์เซนถึงหนึ่งขั้นเต็มๆ

“ช่างโง่จริง”ลินลี่ย์เห็นหนึ่งในเมืองบริวารของแคว้นเชอรี่แต่ไกล   ครอบครัวของชาวเมืองกระตือรือร้นกันทุกคน มีโคมจุดสว่างไปทุกที่  ไม่นานมานี้ในคืนนี้มีเทวทูตสองตนลงมาเยือน จึงเป็นธรรมดาที่เมืองเล็กๆ สองเมืองนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น  ไม่มีใครหลับตาลง  ทุกคนเต็มไปด้วยความศรัทธาเชื่อมั่นในศาสนจักรเจิดจรัสในตอนนี้

ลินลี่ย์มองเห็นธงของเมืองเล็กๆเปลี่ยนไป กลับมาใช้ธงของแคว้นเชอรี่ก่อนนั้น

“แทบจะทันทีที่เทวทูตมาถึงอำนาจที่สูญเสียไปก็กลับคืนมาทั้งหมด”

ลินลี่ย์ไม่ให้ความสนใจกับเมืองน้อยต่อไป  เขาบินตรงไปยังเมืองเอกแคว้นเชอรี่  ในไม่ช้าหนึ่งคนสองอสูรเวทก็มาอยู่เหนือเมืองเอกแคว้นเชอรี่ ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน อากาศยามเช้าสดชื่นเต็มภาคพื้นดิน

ลินลี่ย์ร่างมังกร,บีบีและแฮรุยืนอยู่ในกลางอากาศที่สดชื่นเหนือเมืองเอกเชอรี่

“มีเพียงหกเทวทูตและบาร์เกอร์กับน้องๆ  ไม่มีเซียนอื่นปรากฏตัวเลย” ลินลี่ย์ใช้พลังจิตตรวจสอบทั่วพื้นที่ข้างล่างอย่างรวดเร็ว

“แค่หก?” ดูเหมือนบีบีจะค่อนข้างไม่พอใจ

ตอนนี้เทวทูตสี่ปีกทั้งหกรู้สึกได้ถึงพลังจิตของลินลี่ย์  พวกเขาบินขึ้นมาในท้องฟ้าพร้อมกัน  โดยมีรัศมีศักดิ์สิทธิ์แพรวพราว  เหมือนกับว่ามีดวงอาทิตย์หกดวงขึ้นมาในท้องฟ้าพร้อมกัน  ขณะเดียวกัน ประกายแสงในตาของลินลี่ย์ลุกโชน  และเขาแค่เสียงเย็นชา  “ฆ่าเทวทูตทั้งหกนี่ซะ!”

“ได้เลยนายท่าน”  บีบีและแฮรุกลายสภาพเป็นประกายสีดำสองสายพุ่งเข้าหาเทวทูตหกปีกทั้งหกนั้น