44

บทที่ 44

ฮยอนอู ระวังตัวจากกลุ่มผู้เล่นที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

“กิลด์ไพโอเนีย !?”

นี่คือตัวตนของกลุ่มคนที่ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า ฮยอนอู เมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของ เคท ที่แทบทุกคนในอารีน่าต่างก็รู้จักมันก็ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย เพราะการกระทำของคนกลุ่มนี้ค่อนข้างแปลกจนทำให้หลาย ๆ คนเรียกพวกเขาว่าคนนอกรีต

“มีอะไรที่พวกเราพอจะช่วยได้ไหมครับ !?”

หากในโลกภายนอกมันอาจเป็นเรื่องปกติที่จะถามคำถามแบบนี้ แต่ทว่าในอารีน่าถือเป็นเรื่องแปลกอย่างแท้จริง ยิ่งระดับเลเวลของคนคนนั้นสูงขึ้นมากเท่าไหร่ ลักษณะนิสัยของพวกเขาก็จะยิ่งเลวร้ายมากขึ้นเท่านั้น มันเป็นเพราะพวกเขาจะสามารถครอบครองแหล่งทำเงินในอารีน่าได้มากกว่าคนอื่น ๆ และไม่ต้องการแบ่งปันสิ่งเหล่านั้นให้กับใคร อย่างไรก็ตาม มันแตกต่างออกไปสำหรับกิลด์ไพโอเนีย

“บางทีพวกคุณอาจจะมีสิ่งที่ผมต้องการก็ได้ครับ” ฮยอนอู พูดอย่างสุภาพ คนเหล่านี้ต่างก็เป็นคนที่ร่ำรวยอย่างแท้จริง และแนวคิดของคนที่ร่ำรวยเหล่านี้ก็มักจะแตกต่างไปจากคนทั่ว ๆ ไปอย่างมาก

“ผมขอถามได้ไหมครับว่าทำไมคุณถึงมาที่ภูเขาเยือกแข็ง !?” เคท ถาม

“อย่าบอกนะว่าคุณมาตามหาออร์คที่พวกเราเขียนไว้ในกระทู้ !?” อาสึ พูดเสริม

อาสึ มีท่าทีที่เปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้อย่างมาก เธอกำลังพูดออกมาด้วยทัศนคติที่เป็นกันเอง อีกทั้งใบหน้าของเธอยังแขวนไว้ด้วยรอยยิ้มบางผิดจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

‘พระเจ้าช่วย !!เขาคือ อัลเลย์บอส จริง ๆ!!’

อัลเลย์บอส อยู่ตรงหน้าเธอ เห็นได้ชัดว่าการได้พบกับคนคนนี้ในอารีน่าเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก ดังนั้น เธอจึงอยากจะทำความรู้จักกับเขาเอาไว้บ้าง

“ใช่ครับ ผมกำลังตามหาออร์คตัวนั้นอยู่ พวกคุณพอจะพบเบาะแสของเขาบ้างไหมครับ !?”

‘นี่แหละโอกาส !!’ คำตอบของ ฮยอนอู ทำให้ อาสึ แทบจะกรี๊ดออกมาในทันที

“ทำไมเราไม่พาเขาไปกับเราด้วยล่ะ พวกเราก็ตามหาออร์คตัวนั้นมาหนึ่งสัปดาห์อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” แทบจะทันทีที่ ฮยอนอู ตอบกลับมา อาสึ ก็พวกออกไปทันที

“หนึ่งสัปดาห์ !?เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ !?”

‘หรือพวกเขามีเควสที่เกี่ยวข้องด้วย !?’ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ความคิดนี้ก็เกิดขึ้นในใจของ ฮยอนอู ทันที

พวกเขาไม่ควรตามหา คันคุน มานานถึงหนึ่งสัปดาห์โดยไม่มีจุดหมาย อย่างน้อยถ้าพวกเขาเป็นคนปกติล่ะนะ อย่างไรก็ตาม เคท เป็นคนประหลาดที่มีแนวคิดแตกต่างจากที่ ฮยอนอู คิดอย่างสิ้นเชิง

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ !!ผมแค่อยากเจอเขาอีกครั้ง เขาดูน่าสนใจดี” เคท ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มของเด็กหนุ่มไร้เดียงสาอย่างสมบูรณ์

“ถ้างั้นรบกวนติดต่อหาผมด้วยหากพวกคุณพบกับออร์คตัวนั้น ผมชื่อ คัง ฮยอนอู ครับ”

จากนั้นทั้งหมดก็เพิ่มรายชื่อเพื่อนของกันและกัน

.....

ฮยอนอู ไม่ได้จากไปในทันทีหลังจากเพิ่มรายชื่อเพื่อนจากกิลด์ไพโอเนีย เขาอยากจะเห็นทักษะ และความสามารถของหนึ่งในกิลด์ที่ใหญ่ที่สุดในอารีน่าอย่างกิลด์ไพโอเนีย

“พวกเขาเข้ากันได้ดีทีเดียว”

สมาชิกกิลด์ไพโอเนียไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่พวกเขาก็สามารถเคลื่อนไหวสอดประสานกันได้เป็นอย่างดี ในทีมของพวกเขา เคท มีหน้าที่ดึงดูดความสนใจของมอนสเตอร์ อาสุ ทำหน้าที่สร้างความเสียหายด้วยสกิลเวทมนตร์ในจังหวะที่เหมาะสม ทุกคนต่างทำหน้าที่ในส่วนของตัวเองได้เป็นอย่างดี

‘ถ้าเป็นผู้เล่นมืออาชีพ พวกเขาน่าจะทำได้ดีมากกว่านี้’ ฮยอนอู คิดเงียบ ๆ ในเวลาเดียวกันชื่อของคนคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา และมันทำให้เขาตระหนักได้ว่าตัวเขาเองก็ต้องเริ่มออกไปล่ามอนสเตอร์บ้างแล้ว

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้าพวกคุณพบกับออร์คตัวนั้นรบกวนติดต่อหาผมด้วยนะครับ”

กิลด์ไพโอเนียพยายามรั้ง ฮยอนอู ให้เดินทางไปพร้อมกับพวกเขา แต่ ฮยอนอู ก็เลือกที่จะปฏิเสธไป เขาให้เหตุผลง่าย ๆ ว่ากำลังยุ่ง แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังรู้สึกหงุดหงิดจนไม่สามารถทนต่อสถานการณ์ของตัวเองได้ เขารู้สึกโกรธแค้นที่ จอง ฮันแบค มีเพื่อนร่วมทีมดี ๆ

ดังนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะวิตกกังวล เขาไม่มีเวลาให้มาเล่นสนุกแบบนี้ ขณะนั้น ฮยอนอู ก็ได้ยินเสียงดังมาจากทิศทางหนึ่ง

‘อยู่ไม่ไกลจากที่นี่’

ฮยอนอู รีบค้นหาต้นตอของเสียงด้วยสัญชาตญาณ

‘มันไม่ใช่เวทมนตร์’

มันไม่ได้มาจากยักษ์น้ำแข็ง หรือโทรลล์น้ำแข็ง นี่ไม่ใช่เสียงสกิลเวทมนตร์ของ อาสึ ที่เขาเพิ่งเห็นมา ไม่มีจอมเวทคนไหนในอารีน่าที่สามารถใช้สกิลเวทมนตร์ขนาดใหญ่เท่านี้ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ความเป็นไปได้ก็เหลือเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือ บอสมอนสเตอร์ !!

“ทังอี ไปกันเถอะ!!”

.....

ฮยอนอู พบต้นตอของเสียงในเวลาอันสั้น มันคือยักษ์น้ำแข็งที่มีความสูงมากกว่าห้าถึงหกเมตร ข้างหน้ายักษ์น้ำแข็งตัวนั้นมีออร์คที่ดูอิดโรยกำลังต่อสู้กับมัน

“ทังอี นั่นใช่ คันคุน หรือเปล่า !?” ฮยอนอู ชี้ไปที่ออร์คที่กำลังต่อสู้อยู่กับยักษ์ที่มีขนาดเป็นสองถึงสามเท่าของตัวเอง

“ใช่แล้ว !!เจ้าขี้เหร่นั่นคือ คันคุน” ทังอี ตอบ

“บัพให้ฉัน ฉันจะเข้าไปช่วยเพื่อนนายเอง” ฮยอนอู เตรียมพร้อมเข้าสู่การต่อสู้ทันทีที่ได้ยินคำตอบจาก ทังอี

“ขอบคุณนายท่าน ท่านต้องช่วยเจ้าขี้เหร่นั่นจากยักษ์ตัวใหญ่นั่นให้ได้นะ”

[คุณได้รับบัพ จิตวิญญาณแห่งหมี ]

[ความแข็งแรงเพิ่มขึ้น ]

[ความอึดเพิ่มขึ้น ]

[คุณได้รับบัพ คำอวยพรแห่งป่า ]

[พลังป้องกันเพิ่มขึ้น ]

[อัตราฟื้นฟูเพิ่มขึ้น ]

ทังอี สมกับเป็นสัตว์เลี้ยงที่ซื่อสัตย์

.....

คันคุน ที่กำลังต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดจากจ่าฝูงยักษ์น้ำแข็งมองเห็นมนุษย์กระโดดเข้าสู่การต่อสู้ของเขาอย่างกะทันหัน

“อ๊ะ !?”

เขาไม่ได้ประหลาดใจที่พบมนุษย์ที่นี่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือสร้อยคอที่มนุษย์คนนั้นใส่อยู่มากกว่า

“สร้อยคอนั่น ...” คันคุน พึมพำกับตัวเอง

อย่างไรก็ตาม จ่าฝูงยักษ์น้ำแข็งไม่ได้เปิดโอกาสให้ คันคุน พูดไปมากกว่านั้น มันใช้จังหวะที่ คันคุน กำลังเหม่อเหวี่ยงกระบองยักษ์เข้าหาเขา อย่างไรก็ตาม มอนสเตอร์ก็ยังคงเป็นมอนสเตอร์ คันคุน สามารถหลบการโจมตีนี้ได้อย่างง่ายดาย

“นาย !!นายรู้จักหมีตัวนั้นไหม !?เขาเป็นเพื่อนของนายจากเกาะบุงบุงใช่ไหม !?”

“อ๊ะ !!คุณรู้จักเขาเหรอ !?เขาเป็นเพื่อนของฉัน”

คันคุน ประหลาดใจอีกครั้ง มนุษย์คนนี้ไม่เพียงแต่มีสร้อยคอของอาเขาเท่านั้น แต่ยังรู้จักเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาจากเกาะบุงบุงอีกด้วย ‘เขามาจากเกาะบุงบุงเหมือนกันเหรอ !?’

“ฉันไม่รู้ว่าคุณรู้จักเขาได้ยังไง แต่ฉันจะถามคุณหลังจากจัดการเจ้านี่ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของ คันคุน , ฮยอนอู ก็มองหาวิธีจัดการกับจ่าฝูงยักษ์น้ำแข็งอย่างรวดเร็ว “เราต้องหยุดการเคลื่อนไหวของมันก่อน โจมตีที่ขาหรือหัวเข่าของมัน”

ยักษ์น้ำแข็งจะเป็นเพียงกระสอบทรายใบใหญ่หากมันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ออร่าดาบลุกโชนขึ้นจากดาบในมือของ ฮยอนอู ขณะที่เขาใช้มันตัดที่ข้อเท้าข้างซ้ายของยักษ์น้ำแข็ง

อู้ววววว !!!!

ยักษ์น้ำแข็งส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มันบ่งบอกว่าการโจมตีของ ฮยอนอู ได้ผลดีอย่างที่คาดไว้ ขณะเดียวกัน คันคุน ก็ไม่พลาดโอกาสนี้และโจมตีออกไปอีกครั้ง เขาเข้าใจความตั้งใจของ ฮยอนอู ได้อย่างดี ดังนั้น เขาจึงเล็งโจมตีไปที่ข้อเท้าข้างขวาของยักษ์น้ำแข็ง เสียงอึกทึกดังขึ้นพร้อมกับข้อเท้าของยักษ์น้ำแข็งแตกหัก

เมื่อไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ยักษ์น้ำแข็งก็พยายามต่อสู้ดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย มันทิ้งกระบองยักษ์ไปและเหวี่ยงหมัดขนาดใหญ่ของมันอย่างบ้าคลั่ง อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู และ คันคุน ไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีเหล่านั้นแม้แต่น้อย พวกเขาทั้งสองสามารถหลบหมัดของยักษ์น้ำแข็ง และตอบโต้กลับมาได้อีกครั้ง

โครมมม !!!!

ในที่สุดจ่าฝูงยักษ์น้ำแข็งก็ถูกจัดการ

[จ่าฝูงยักษ์น้ำแข็งถูกกำจัดแล้ว ]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

[เลเวลอัพ ]

[พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู ]

“คันคุนนนน !!” หลังจากจ่าฝูงยักษ์น้ำแข็งถูกจัดการไปแล้ว ทังอี ก็รีบวิ่งเข้ามาหา ฮยอนอู และ คันคุน

“นายสบายดีไหม !?” คันคุน สวมกอด ทังอี พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

“ข้าสบายดี ว่าแต่ทำไมเจ้าถึงหนีออกมาจากบ้าน !?ตาแก่เป็นห่วงเจ้ามากรู้ไหม”

“มันเป็นเพราะเหตุผลบางอย่าง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการฝึกฝนที่ยากลำบาก แต่ฉันมีสิ่งที่ต้องอยู่ด้วย”

จากคำพูดของ คันคุน มันหมายความว่าเขาไม่ได้หนีออกจากเผ่าเพราะกลัว แรคคูน

‘ฉันคิดว่าเขาไมได้อ่อนแอไปกว่า ดาแคน มากนัก’ ฮยอนอู คิด

จากความสามารถในการต่อสู้ที่ คันคุน แสดงให้เห็นระหว่างการต่อสู้กับจ่าฝูงยักษ์น้ำแข็ง มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าเขาหนีออกมาเพราะกลัวการฝึกฝนอย่างหนัก

“มันขึ้นอยู่กับนายว่าจะกลับไปหรือไม่ แต่ แรคคูน ฝากข้อความของเขากับฉันมาบอกนายว่า เผ่าหมาป่าทุ่งหญ้าคือบ้านของนายเสมอ” ฮยอนอู แทรกการสนทนาระหว่างทั้งสองคน

[ถ่ายทอดคำพูดของ แรคคูน ให้กับ คันคุน 1/1 ]

[คำพูดของ แรคคูน ถูกถ่ายทอดแล้ว ]

[กลับไปพบ แรคคูน เพื่อรับรางวัล ]

‘รางวัลอยู่ที่ แรคคูน เหรอเนี่ย แบบนี้ฉันคงจะพักไม่ได้แล้วสินะ’

“ฉันต้องกลับไปที่เผ่าแน่นอน แต่ตอนนี้มีบางเรื่องที่ฉันต้องจัดการให้ได้ก่อน” คันคุน ส่ายศีรษะเบา ๆ เขาไม่สามารถกลับไปยังเผ่าของเขาได้ในตอนนี้ และสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาทั้งหมดชักนำให้เขาเดินทางมาถึงภูเขาเยือกแข็งแห่งนี้

“มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ท่านพ่อจึงจะไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับสภาพร่างกายของข้า” คันคุน พูดอีกครั้งพร้อมกับเริ่มปลดเสื้อคลุมขนสัตว์ออก

“ร่างกายของนายเป็นอะไร !?”

มีเหตุผลที่ คันคุม สวมเสื้อคลุมขนสัตว์ ไม่ใช่เพียงเพราะเพื่อปกป้องความหนาวเย็น แต่เพราะร่างกายของเขาน่าเกลียด ครึ่งหนึ่งของร่างกายเขาอยู่ในสภาพที่เริ่มเหี่ยวแห้ง มันอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่อย่างมากหากเทียบกับอีกครั้งที่ยังคงอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ

“อย่าบอกนะว่า ... !?” ทังอี โพล่งขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรได้บางอย่าง

“ใช่ !!ฉันถูกสาป มันเป็นคำสาปที่น่ากลัว พลังชีวิตกำลังค่อย ๆ หายไปจากร่างกายของฉัน ตอนนี้ฉันทำได้เพียงยับยั้งมันไว้ด้วยพลังเวทมนตร์ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะเหลือเวลาอยู่ไม่มากแล้ว”

“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป !?” ฮยอนอู ถามขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของ คันคุน

อารีน่าคือเกม ไม่ใช่ความจริง นั่นหมายความว่าหากมีคำสาปมันย่อมหมายความว่าจะต้องมีวิธีแก้คำสาป

“ฉันต้องทำลายคำสาป จอมเวทดำใช้คำสาปกับฉันและหนีไปได้ก่อนที่ฉันจะฆ่าเขา ฉันตามรอยพลังเวทมนตร์ของเขามาถึงที่นี่ มันจะต้องมีที่ซ่อนตัวของเขาซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่นี่แน่ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่หนีมาที่นี่หรอก” คำพูดของ คันคุน มีเหตุผลประกอบแตกต่างจากออร์คตัวอื่น ๆ

“เดี๋ยวนะ นายจำคนที่ให้อาหารกับนายเมื่อไม่นานมานี้ได้ไหม !?” ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะถาม

“อา .. มนุษย์คนนั้น !?ทำไมคุณถึงถามเรื่องนี้เหรอ !?”

“พวกเขาอยากพบกับนายอีกครั้ง”

“ฉันจะเรียกพวกเขามาที่นี่ นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า !?”

“ไม่มีปัญหา”

คันคุน ยอมให้ ฮยอนอู ตามกลุ่มของ เคท มาที่นี่อย่างง่ายดาย

-เคท ฉัน อัลเลย์บอส นะ ฉันเจอออร์คตัวนั้นแล้ว

-จริงเหรอ !?ผมไปหาคุณตอนนี้เลยได้ไหม !?

ฮยอนอู สัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นของ เคท ผ่านข้อความที่เขาตอบกลับมาได้อย่างชัดเจน

‘มันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอที่จะได้เจอกับ คันคุน !?’

ฮยอนอู ไม่สามารถเข้าใจความคิดของ เคท ได้ จากสถานะ และตำแหน่งของคนคนนี้ มันไม่สมเหตุสมผลเลยกับการกระทำของเขา แต่ถ้ามันสมเหตุสมผลจริง ๆ กลุ่มของ เคท คงไม่ถูกเรียกว่าคนนอกรีตหรอกใช่ไหม !?

-เราอยู่กลางภูเขาเยือกแข็งใกล้ ๆ กับพื้นที่ของยักษ์น้ำแข็ง มันสามารถมองเห็นได้จากเนินเขา

-พวกเราจะรีบไปทันที

.....

“อะไรนะ !?เขาเจอแล้ว !?”

“ตอนนี้เขาอยู่ในพื้นที่ของพวกยักษ์น้ำแข็ง”

“โอ้ว !!ในที่สุดเราก็จะได้ย้ายไปที่อื่นแล้วใช่ไหม !!”

เมื่อ เคท บอกเรื่องที่ ฮยอนอู พบกับ คันคุน กับสมาชิกกิลด์คนอื่นแล้ว ทุกคนก็ดูมีชีวิตชีวากลับมาทันที เพราะหากพวกเขาพบกับ คันคุน ได้ มันก็หมายความว่าพวกเขาจะได้ออกไปจากที่นี่ในที่สุด

“พวกเราไปกันเถอะ ตอนนี้ อัลเลย์บอส กำลังรออยู่”

.....

“พวกคุณพอจะรู้ไหมครับว่ามีดันเจี้ยนอยู่ที่นี่ไหม !?” ฮยอนอู เดินเข้าไปหาสมาชิกคนอื่น ๆ ของกิลด์ไพโอเนียพร้อมกับถามขึ้นมา ขณะที่ เคท กำลังพูดคุยอยู่กับ คันคุน “โดยเฉพาะดันเจี้ยนที่มีพวกอันเดดปรากฏตัว หรือมีบอสเป็นจอมเวทดำอะไรทำนองนี้”

“ฉันไม่รู้ว่ามีสถานที่แบบนั้นไหม แต่เดี๋ยวจะลองหาข้อมูลให้นะคะ” อาสึ พูดพร้อมกับเริ่มติดต่อหาใครบางคน

“เจอแล้ว !!ใกล้ ๆ นี่มีดันเจี้ยนที่มีลิชเป็นบอสอยู่” ไม่นานหลังจากนั้น อาสึ ที่ติดต่อหาใครสักคนเสร็จก็เดินมาบอกกับ ฮยอนอู

“คุณได้ข้อมูลพวกนี้มาจากไหน ต้องจ่ายเงินไหมครับ !?”

ตำแหน่งดันเจี้ยนในอารีน่าถือเป็นข้อมูลที่มีค่ามาก และมันสามารถนำไปขายเป็นเงินก้อนใหญ่ได้ด้วยซ้ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งดันเจี้ยนในพื้นที่ล่าระดับสูงอย่างภูเขาเยือกแข็ง หรือดันเจี้ยนที่กิลด์ใหญ่ ๆ ยังไม่รู้จัก พวกมันจะยิ่งมีราคาที่สูงมาก

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แต่ถ้ามันทำให้ อัลเลย์บอส เป็นหนี้เราได้สักครั้งมันก็ไม่เลวหรอกใช่ไหม” อาสึ พูดพลางหัวเราะออกมาเบา ๆ

เธอคิดว่าสิ่งนี้จะช่วยให้พวกเธอสามารถสานสัมพันธ์กับ ฮยอนอู ได้ต่อไป

“ถ้าเธอคิดอย่างนั้น ... ผมก็ขอรับมันไว้ด้วยความเต็มใจ”

…..

‘อารีน่าคือเกม’

อย่างน้อย ฮยอนอู ก็คิดอย่างนั้น คันคุน มาที่นี่เพื่อตามหาจอมเวทดำ อย่างไรก็ตาม ไม่มีมอนสเตอร์ชนิดใดในภูเขาเยือกแข็งที่ใช้สกิลเวทมนตร์ สถานการณ์มันจะแตกต่างออกไปจากนี้หากมันคือดันเจี้ยนลับ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาถามกิลด์ไพโอเนียว่ารู้จักดันเจี้ยนแถว ๆ นี้หรือไม่

“คันคุน !!ฉันเจอสถานที่ที่น่าจะมีจอมเวทดำซ่อนตัวอยู่แล้ว !!” ฮยอนอู เรียก คันคุน

ตอนนี้ถึงเวลาที่จะช่วย คันคุน ลบคำสาปของจอมเวทดำแล้ว