ตอนที่ 37 ถูกกักบริเวร (อ่านฟรี)

แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร

ตอนที่ 37 ถูกกักบริเวร

*ฟิ้ววว*

แม็กนัสกำลังเพลิดเพลินกับการสูดอากาศบริสุทธิ์ ถึงตอนนี้เขาอาจจะทำผิดกฎโรงเรียนไปสักสองสามข้อแล้ว แต่เขาอยากจะทำแบบนี้สนุกกับสิ่งนี้ นับตั้งแต่วันที่เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับด้ามไม้กวาด

~หึ ไว้ฉันค่อยหาคะแนนมาคืน~ เขาคิด

เขาพุ่งไปรอบๆ ตามอาคารต่างๆ ทำท่าหลบหลีกที่อันตรายมากมาย ไม้กวาดไม่ใช่ไม้กวาดที่เร็วที่สุด แต่สำหรับฝึกบินตอนปี 1 มันก็เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้

“ไม่เห็นเร็วเลย เจ้าหนูเมอร์ลิน” ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากด้านหลังแม็กนัส

เขามองกลับไปและเห็นหญิงสาวที่มีดวงตางดงาม “เธอก็บินได้ด้วยเหรอ? ดูเก่งดีนี่”

"ฉันก็จะพูดแบบเดียวกับนาย ไงก็เหอะฉันเอ็มม่า วานิตี้" เธอแนะนำตัวเอง

"แมกนัส แกรนต์ เอมรีส เพนดรากอน..." เขาถอนหายออกมาเป็นชื่อเต็มใหม่ของเขา นี่คือชื่อที่เขาลงทะเบียนอย่างเป็นทางการที่ฮอกวอตส์

"ฉันรู้น่า... น่าจะรู้ทั้งโรงเรียน... ไม่สิ ทุกคนในชุมชนเวทมนตร์ของอังกฤษก็รู้เรื่องนั้น" เธอตอบ แต่ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

"อยากแข่งหน่อยไหม? ใครก็ตามที่วนรอบอาคารหลักฮอกวอตส์และไปถึงสนามฝึกก่อนจะเป็นผู้ชนะ และต้องซื้อช็อกโกแลตที่แพงที่สุดให้กับผู้ชนะ" เธอแนะนำ

"ช็อคโกแลตที่แพงที่สุดราคาเท่าไหร่" แม็กนัสถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ไม่มาก แค่ไม่กี่ร้อยเกลเลียน” เธอตอบอย่างไม่ไยดี

หัวของแม็กนัสเริ่มคำนวณทันที ~ฉันเหลือแกลเลียนแค่พันเดียวเอง จะแพ้ไม่ได้ ขืนต้องจ่ายค่าช็อคโกแลตราคาแพงริบริ่วนั่น ฉันคงขำไม่ออกแน่ๆ~

"โอเค จัดเลย แต่ถ้าฉันชนะ ฉันไม่ต้องการช็อกโกแลต ฉันอยากได้หนังสือที่มีราคาเท่ากับช็อกโกแลต" เขาไม่ปฏิเสท

“ดิล โอเค ฉันจะโยนริบบิ้นนี้ลงพื้น วินาทีที่มันแตะพื้น เราก็ออกตัว” เธอตั้งกฎและเตรียมพร้อม

แม็กนัสจับจ้องไปที่ริบบิ้นราวกับว่าเขาเป็นนกอินทรี เขาเห็นมันค่อยๆ ตกลงสู่พื้น ในใจของเขา เขาคำนวณเวลาที่ต้องใช้เพื่อให้มันแตะพื้นเพราะมันยากที่จะรู้ว่ามันลงมาจากความสูงนี้หรือไม่

จากนั้นเขาก็รออย่างอดทน

*ฟิ้วว*

ด้วยความตกใจ เอ็มมาพุ่งไปก่อนเขา อันที่จริงเธอไม่ได้ออกก่อน เขาพุ่งตามเธอไปไม่ไกลนัก

“ฮ่าฮ่า ฉันจะต้องชนะให้ได้ เจ้าหนูเมอร์ลิน” เธอตะโกน

แม็กนัสหัวเราะเบาๆ “เดี๋ยวก็รู้”

เขาเริ่มเข้าใกล้เธออย่างช้าๆ แล้วกำลังแซงเธอไป เธอเห็นแล้วได้แต่ประหลาดใจเพราะไม้กวาดของพวกเขาเหมือนกัน แถมแม็กนัสก็หนักกว่าเธอ แต่เขาเร็วกว่า เธอไม่สามารถเข้าใจได้

ที่เธอไม่รู้ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ ความผิดทั้งหมดมันเป็นของระบบการศึกษาในสังคมเวทมนต์ แม็กนัสใช้สิ่งง่ายๆ ทางฟิสิกส์ที่เรียกว่าแอโรไดนามิกส์ เขาก้มตัวลงอย่างจงใจ คางของเขาสัมผัสกับไม้กวาดโดยพื้นฐานแล้ว ความเร็วย่อมต้องต่างไป ไม่เหมือนเอ็มมาซึ่งขี่มันเหมือนปั่นจักรยานทั่วไป

“ฉันไม่ให้นายชนะหรอก” จู่ๆ เธอก็พยายามขวางทางเขา พลางแกล้งทำเป็นยื่นขาเตะ เธอไม่ได้จะเตะเขาจริงๆ เพราะมันทำให้ชีวิตของเขาเป็นอันตราย เธอรู้ว่ามันโง่

เหตุนี้เองตัวแม็กนัสก็ถูกทิ้งห่างไปอีกครั้ง ~อา ฉันจะเสียเงินแบบนี้ไม่ได้แล้ว ฉันเดาว่าฉันต้องทำได้ เทคนิคลับเฉพาะของฉัน~

เขาปรับตัวเองให้เพรียวขึ้นอีกครั้งเพื่อลดแรงต้านของอากาศและตามเธอให้ทัน จากนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดังว่า "OH MY GOD!"

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงทำหน้าตกใจที่เกินจริงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ มองไปทางด้านซ้ายของเขาไปยังอาคารต่างๆ

เป็นธรรมชาติของมนุษย์อยู่แล้วที่จะอยากรู้อยากเห็น ดังนั้นเอ็มม่าจึงมองไปทางซ้ายของเธอเช่นกัน และไม่นานเธอก็รู้สึกถูกบีบที่แก้มขวา

*แปะ*

“โอ๊ย...” เธอร้อง

แม็กนัสใช้นิ้วปัดแก้มขวาของเธอ "เจอกันที่เส้นชัย"

เธอรู้ทันทีว่าเธอถูกหลอก แต่ความพยายามทั้งหมดของเธอในการเป็นผู้นำนั้นไร้ผลเมื่อแม็กนัสบินหนีจากเธออย่างต่อเนื่อง

"นี่โกงกันนี่" เธอบ่นเสียงดัง

เธอได้รับคำตอบทันทีพร้อมเสียงหัวเราะจางๆ ว่า "แม่ของฉันบอกให้ฉันปฏิบัติต่อเด็กผู้หญิงอย่างเท่าเทียม ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."

เธอทำหน้ามุ่ยบินต่อไปเพื่อกลับไปที่เส้นชัย ในไม่ช้าฝูงชนก็เข้ามาในสายตาของเธอ เธอล่อนลงบนพื้นด้วยใบหน้าที่บึ้ง

แม็กนัสกับเอ็มม่า ต่างถูกห้อมล้อมด้วยเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังตื่นเต้น แต่แล้วมาดามฮูชผู้โกรธเกรี้ยวก็เข้ามา “นั่นเป็นเรื่องที่บ้าบิ่นมาก คุณเพนดรากอนและคุณวานิตี้ คุณสองคนต้องถูกกักบริเวณเป็นเวลา 2 ชั่วโมง”

แม็กนัสไม่ได้ประท้วง เขาแค่ดีใจที่ได้เงินจากแม่มดน้อยคนนี้

เขาหันไปหาเธออย่างมีเลศนัย “เฮ้ พรุ่งนี้ฉันจะบอกชื่อหนังสือนะ”

“หึ...” เธอเย้ยหยันแล้วเดินไปทางอื่น

“คุณวานิตี้ ห้องกักบริเวรอยู่ทางนี้” มาดามฮูชขัดจังหวะเธอ ทำให้เธออับอายมากยิ่งขึ้น

แม็กนัสกลั้นหัวเราะเดินไปที่ห้องกักกัน ขณะเดินไป เขาก็โบกมือไปทางรักนาร์และเซเวอรัส

...

ห้องกักบริเวรของฮอกวอตส์เป็นเพียงห้องที่มีโต๊ะของนักเรียน มีชั้นหนังสือมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้แมกนัสกังวล หนังสือส่วนใหญ่เกี่ยวกับการเป็นนักเรียนที่ดี รักษากฎของฮอกวอตส์ หรืออะไรประมาณนั้น

ไม่มีครูแต่มีผีมาแทน คอยจับตาดูพวกเขา แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ เขาและเอ็มมาไม่ได้อยู่กันตามลำพัง มีเด็กผู้ชายผมหยักโศกอยู่ด้วย

“ซิเรียส?” แม็กนัสเปล่งเสียง

ซิเรียสและเจมส์นั่งอยู่ที่หน้าห้อง ซิเรียสหันกลับมาเห็นก็หัวเราะ "ฮ่าฮ่า เรานึกว่านายจะมาที่นี่เร็วกว่านี้ซะอีก"

เจมส์ยังเสริมอีกว่า "ในที่สุด เทพก็ลงมาแปดเปื้ยดกับมนุษย์"

“จ้า จ้า แล้วพวกนายเข้ามาเพื่อ?” แม็กนัสถามราวกับว่าพวกเขาเป็นนักโทษ

"เมื่อวานเราทำให้เพื่อนร่วมชั้นมีเสียงของเพศตรงข้ามด้วยความช่วยเหลือของแป้งแล้วศาสตราจารย์มักกอนนากัลจับเราได้ วันนี้ศาสตราจารย์สลักฮอร์นส่งเรามาที่นี่เพราะเราแอบใส่ผงพริกไทยในหม้อหลายใบ ทุกคนวิ่งออกจากห้องเรียนด้วยอาการไอ" ซิเรียสอธิบายราวกับว่าพวกเขาเป็นชัยชนะ

"นายเป็นคนประเภทไหนเนี่ย" เอ็มม่าโพล่ง

“แล้วมีใครมาอยู่กับเราด้วยเนี่ย? เป็นเจ้าหญิงผดุงธรรมหรอ? สลิธีรินเริ่มกังวลเรื่องคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?” เจมส์โต้กลับ

“เขาก็เป็นสลิธีรินเหมือนกัน” เธอชี้ไปที่แม็กนัส

"ม่ายช่าย เขาเป็นคนของทุกบ้าน เราได้ยินหมวกพูด อีกอย่าง ฉันรู้จักเขามาก่อนที่ฮอกวอตส์ แต่ฉันไม่รู้จักเธอ เธอชื่ออะไร?" ซีเรียสถามเธอ คราวนี้จริงจัง

"ฉันชื่อเอ็มม่า วานิตี้" เธอตอบ

ไหล่ของซิเรียสผ่อนคลาย “อ่า เธอเป็นหนึ่งในตระกูลเลือดบริสุทธิ์ที่ดีกว่า พวกนายสองคนทำอะไรกันมา จูบในที่สาธารณะหรอ?”

แม็กนัสแทบสำลักน้ำลาย "อะไรนะ... ไม่สิ เราแค่ขึ่ไม้กวาดแข่งกัน"

"ใครชนะ?" เจมส์ถามแทบจะทันที เขาเป็นคนคลั่งไคล้เมื่อพูดถึงการบิน

แม็กนัสเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ "จะใครล่ะนอกจากฉัน"

“หึ เขาโกง” เอ็มม่าท้วง

“แน่นอน คนแพ้มักมีข้อแก้ตัวเสมอ” แม็กนัสตอกกลับ เมื่อได้ยินเช่นนี้ เอ็มม่าก็หายใจไม่ออกและไปที่มุมหนึ่งเพื่อนั่งคนเดียว

"เธอหงุดหงิดอะไรน่ะ?" ซิเรียสถาม

“ไม่ต้องสนใจหรอก เธอเพิ่งแพ้พนัน แล้วเราจะทำอะไรกันดี ฉันไม่อยากอ่านหนังสือพวกนั้นแล้ว” แม็กนัสถาม

ทั้งซีเรียสกับเจมส์มองหน้ากัน พวกเขาพยักหน้าและให้แม็กนัสนั่งกับพวกเขา “เรากำลังวางแผนเล่นตลก ครั้งนี้เป็นแผนการใหญ่คงต้องใช้เวลาสักระยะ ไม่รู้สึกยาก เราแค่ต้องการเปลี่ยนกางเกงพวกผู้ชายบ้านสลิธีริน ทุกคนให้เป็นกระโปรง แล้วก็ทาลิปสติกที่หน้าพวกเขาด้วย”

แม็กนัสพยักหน้าและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "อืม ก็พอทำได้ แต่มันต้องวางแผนอีกเยอะ มาลองกันเถอะ"

“เอาจริงเหรอ จะเล่นตลกบ้านตัวเองหรือไง” พวกเขาถามอย่างตื่นเต้น

“แน่นอน ทำไมล่ะ พวกนั้นนั่งหลังเกร็งตั้งแต่วันแรก ทำตัวเคร่งเครียดตลอด มันไม่สนุกเลย” แม็กนัสบ่น

ซิเรียสมีความสุข "เยี่ยมเลย มาทำกันเถอะ"

ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มวางแผน หลังจากนั้นไม่นาน การกักบริเวณก็สิ้นสุดลงและพวกเขาสามารถออกไปได้ เอ็มม่าโกรธที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว

แม็กนัสก็ตัดสินใจจากไปเช่นกัน "มาลุยกันเล้ย"

เขายกมือขึ้นทำไฮไฟว์ด้วยกัน และซิเรียสกับเจมส์ก็ไฮไฟว์ให้กันด้วย

แต่ก็เกิดสิ่งที่น่าสยดสยองขึ้น พวกเขาพบว่ามือของพวกเขาติดกัน

"เอ๊ะ...เกิดอะไรขึ้น?" ซีเรียสถามตัวเอง

"มันเหมือนกับว่า... มือเราติดกันแน่น" เจมส์สังเกต

แต่เมื่อพวกเขาหันไปมองแม็กนัส เขาก็เดินออกไปแล้ว อยู่ที่ประตู แล้วพวกเข้าก็รับรู้ได้อย่างรวดเร็ว

แม็กนัสมองพวกเขาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยรอยยิ้มซุกซน "นอนเตียงเดียวกันให้สนุกนะเด็กๆ"

หลังจากนั้นเขาก็จากไป ซิเรียสและเจมส์มองหน้ากันด้วยความสยดสยอง เห็นได้ชัดว่าพวกเล่นพิเรนทร์ได้เล่นตลก

“ไอ้สารเลวนั่น...” ซิเรียสสบถ

“งั้นก็ดี ช่างมันเหอะซิเรียส แล้วเราจะต้องแก้แค้นในไม่ช้า” เจมส์พูดพร้อมกับวางแผนล่วงหน้า

"ไม่เป็นไร แต่แล้วเรื่องนี้ล่ะ? เราออกไปที่นี่ไม่ได้ พวกเขาจะคิดว่าเรา…” ซิเรียสพูดอย่างประหม่า

และอีกไม่กี่เดือนต่อมาก็มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียนว่าซิเรียสกับเจมส์กำลังอยู่ในช่วงเร่าร้อน สงสัยว่าข่าวลือมาจากการที่พวกเขาจับมือกัน แน่นอนว่าข่าวนี้ดังมาจากสลิธีริน

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

ฮอกวอตส์