ตอนที่ 10-6 พี่สาม?

ภายในลานหญ้าแห่งหนึ่งใกล้หมู่บ้านภูเขา

โมนิกาให้สาวใช้ของนางกลับก่อนและจากนั้นเดินจูงมือไปด้วยกันกับเรย์โนลด์

“พี่เรย์โนลด์, คนพวกนั้นทำเกินไปจริงๆ  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแน่ ข้าจะไปฟ้องลุงมิลเลอร์และให้ลุงมิลเลอร์สั่งสอนพวกเขา”  โมนิกาโกรธจัดจนหน้าแดงเล็กน้อย  เมื่อเห็นโมนิกา เรย์โนลด์ได้แต่ยิ้ม  “โมนิกา!  ไม่เป็นไร อย่าบอกลุงมิลเลอร์เลย”

“แต่ว่าพี่เรย์โนลด์  พวกเขา...” โมนิกากระเง้ากระงอด

เรย์โนลด์ส่ายศีรษะ “คนพวกนี้เพียงแต่โกรธที่เจ้ามักจะอยู่กับข้า  พวกเขาแค่อิจฉาข้า  เข้าใจไหม?”

หน้าของโมนิกาแดงทันที

เมื่อเห็นท่าทีอายบนใบหน้าของโมนิกาเรย์โนลด์รู้สึกได้โดยเร็วว่าเรื่องไม่สบายใจเล็กน้อยที่เพิ่งประสบมานั้นกลายเป็นไม่มีอะไร  “โมนิกา! เพื่อเจ้าแล้วข้าเลือกที่จะอยู่ในหมู่บ้านภูเขา  ข้ารู้ว่าหลายอย่างนี้จะต้องเกิดขึ้น  โมนิกา..อย่าห่วง ข้ายังอ่อนแออยู่เมื่อข้าแข็งแกร่งขึ้นพวกเขาจะไม่กล้าทำเรื่องนี้อีกต่อไป”

“แต่นั่นจะต้องใช้เวลานาน”  โมนิกาขมวดคิ้ว

เรย์โนลด์พูดด้วยความมั่นใจ  “เชื่อมั่นในพี่เรย์โนลด์เถอะ  ข้าไม่เป็นไร”

โมนิกาพยักหน้าอย่างว่าง่าย

ต้องกล่าวว่าเรย์โนลด์มีฝีมือในเรื่องเกี้ยวสาวอยู่แล้ว  แม้ว่าจะรู้จักกับเขาเพียงไม่กี่เดือน  โมนิกาก็หลงรักเขาในเวลาไม่นาน  เพราะเรย์โนลด์มีประสบการณ์อารมณ์ขันและกระตือรือร้น

ทั้งสองคนจับมือกันเดินไปตามสนามหญ้า

“ถ้าเราสามารถอยู่อย่างนี้และเดินคู่เคียงกันตลอดไปนั่นจะดีเพียงไหน?” โมนิกาเอนตัวอิงเรย์โนลด์ เรย์โนลด์กล่าวอย่างนุ่มนวล “โมนิกา, งั้นก็แต่งงานกันสิ”

“อ๋า!”

โมนิกาสะดุ้งเงยหน้าขึ้นราวกับว่านางถูกฟ้าผ่า  ใบหน้าที่ตะลึงของนางเปลี่ยนเป็นสีแดง  เรย์โนลด์หัวเราะและก้มหน้ามองนาง  “ว่าไง, โมนิกา? เจ้าไม่พอใจหรือ?”  โมนิกาเคอะเขินอยู่ชั่วครู่หนึ่ง  จากนั้นขมวดคิ้วพูด  “แต่ท่านแม่ข้าไม่เห็นด้วย”

“ทำไมท่านแม่เจ้าไม่เห็นด้วย?”  เรย์โนลด์ถาม

โมนิกาส่ายศีรษะ“ท่านแม่ข้ามีข้อกำหนดที่เข้มงวดมาก เดิมทีท่านบอกว่าต้องเป็นคนระดับเซียนเท่านั้นที่สามารถแต่งงานกับข้า  หลังจากท่านพ่อเกลี้ยกล่อมและโน้มน้าวท่านนางบอกว่า... คนที่จะเป็นสามีข้าอย่างน้อยต้องเป็นระดับเก้า  ท่านแม่ข้าดูแคลนความอ่อนแอ”

เรย์โนลด์ตะลึง

“แม่เจ้าเป็นแบบนี้ได้ยังไง...”  เรย์โนลด์ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง

โมนิกาลดเสียงนาง  “พี่เรย์โนลด์ ท่านแม่ข้าเย็นชามาก อยู่ต่อหน้าข้านางจะยิ้มเป็นบางคราวเท่านั้น  ปกติแล้ว... แม้แต่ลุงมิลเลอร์ก็ยังกลัวนาง”

เรย์โนลด์ตกใจ เรย์โนลด์พอรู้มาเลือนรางว่ามิลเลอร์แข็งแกร่งทรงพลังขนาดไหน  ความเร็วที่น่ากลัวของเขามีแนวโน้มว่าแม้แต่นักรบระดับเก้าก็ยังหาพบได้ยากหรือเป็นไปไม่ได้ที่จะถึงระดับนั้น..กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ....ลุงมิลเลอร์นี้อย่างน้อยก็ระดับเก้าหรืออาจเป็นเซียนก็ได้

ทั้งสองคนเดินสนทนากันเป็นเวลานาน

“เอาล่ะ, ค่ำแล้ว”  โมนิกามองดูท้องฟ้า  “ข้าต้องกลับไปทานมื้อค่ำ  ถ้าข้าไปช้าท่านแม่จะตำหนิข้าได้อีก”  เรย์โนลด์พยักหน้ามองดูโมนิกาจากไป

ที่อยู่ของโมนิกาเป็นหนึ่งในพื้นที่หวงห้ามในหมู่บ้านลึกลับ นอกจากคนเพียงไม่กี่คนเช่นมิลเลอร์ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้  ชาวบ้านเกือบทั้งหมดไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาใกล้  เรย์โนลด์ไม่สามารถไปที่นั่นได้  และเขาไม่เคยพบพ่อแม่ของโมนิกา

ในเวลาไม่นานหลังจากโมนิกาไปแล้ว

“เรย์โนลด์, ดูเหมือนเจ้าจะมีความสุขจริงๆนะ”  เด็กหนุ่มห้าคนเดินออกมา  คนที่นำหน้าออกมาเป็นบุรุษหนุ่มรูปงามผมสีทองยาวเหมือนกับราชสีห์มีสีหน้าโกรธเคืองไม่พอใจ เมื่อเห็นคนเหล่านี้แล้ว เรย์โนลด์รู้ว่าวันนี้คงไม่ผ่านไปด้วยดีแน่

ชื่อของเด็กหนุ่มผู้นี้คือไวเดล  เขาเป็นหนึ่งในหัวโจกเด็กหนุ่มรุ่นเยาว์  แม้ว่าจะอายุเพียงสี่สิบปี  แต่เขาก็เป็นนักรบระดับแปดคนหนึ่ง

สำหรับนักรบหรือจอมเวทที่ทรงพลังอายุขัยของพวกเขายืนยาวมาก  อย่างน้อย300-400 ปี อายุ 40 ปียังนับว่าน้อยมาก

“เรย์โนลด์ ข้าเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายนะเลิกยุ่งกับโมนิกาได้แล้ว” ไวเดลจ้องเรย์โนลด์อย่างเย็นชา “ลูกผู้ชายควรจะรู้ขีดจำกัดของตัวเอง เจ้าหนู  เจ้าจะคู่ควรกับโมนิกาได้ยังไง?  พ่อแม่ของโมนิกาเป็นเซียนทั้งคู่  แล้วเจ้าล่ะ เป็นตัวอะไร?”

เรย์โนลด์ตกใจ  เขารู้ว่าบิดาของโมนิกาเป็นเซียนคนหนึ่ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่ามารดาของโมนิกาเป็นเซียนคนหนึ่งเช่นกัน

“บิดาของพี่ไวเดลก็เป็นเซียนเช่นกัน  เขากับโมนิกาเหมาะสมกันมาก  เจ้าเด็กต่างถิ่น, เจ้าเป็นคนแบบไหนกัน?”  เด็กหนุ่มคนอื่นสบถด่าเรย์โนลด์เช่นกัน เด็กหนุ่มเหล่านี้ไม่อาจทนดูคนต่างถิ่นชิงเจ้าหญิงของพวกเขาไป

“พี่น้อง,ช่วยให้เจ้าเด็กนี่ได้รับบทเรียนหน่อย” ไวเดลพูดอย่างเย็นชา

เด็กหนุ่มที่อยู่ใกล้ๆกันสี่คนบุกเข้ามาพร้อมกัน ขณะที่เรย์โนลด์ถอยกรูด.. และจากนั้นก็วิ่งหนีเข้าหมู่บ้าน  แต่เขาเป็นจอมเวท  จะไปสู้กับความเร็วของนักรบได้ยังไง?  ในช่วงเวลาไม่นานเขาก็โดนไล่ทัน

ทันใดนั้นทั้งหมัดทั้งเท้าระดมใส่ร่างของเขาอย่างไรก็ตามหน้าของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย  คนพวกนี้ฉลาดมาก  เลือกโจมตีเฉพาะร่างกายเรย์โนลด์เท่านั้น  แต่กฎของหมู่บ้านเข้มงวด  ชาวบ้านจะต้องไม่มีส่วนร่วมในการรุมฆ่า  การสู้กันเป็นเรื่องดี  แต่ถ้ามีใครถูกฆ่า  เด็กหนุ่มพวกนี้จะต้องมีส่วนด้วย

นี่คือเหตุผลที่ทำให้เรย์โนลด์ยังทนอยู่ได้

เขารู้ว่าคนพวกนี้จะไม่กล้าฆ่าเขา

….

“แอ๊ดดด” เรย์โนลด์เปิดประตูของเขา เพื่อบ้านร่างใหญ่หัวเราะ “เรย์โนลด์!  เจ้ากลับมาแล้วหรือ? หือ?  เป็นอะไรไป? ดูเหมือนจะเดินเหินลำบาก ไปโดนเด็กเกเรรังแกอีกแล้วหรือ?”

เรย์โนลด์ฝืนยิ้ม  “พี่ฟิลด์, ข้าไม่เป็นไร”

ในหมู่บ้านยังคงมีอยู่คนหนึ่งที่ใจดีกับเรย์โนลด์ คนเหล่านี้ส่วนใหญ่จะเป็นคนสูงอายุ เพราะเรย์โนลด์มีอัธยาศัยที่ดีหลายคนจึงชอบเรย์โนลด์ ฟิลด์เป็นคนที่ใส่ใจเรย์โนลด์มากที่สุด

“เรย์โนลด์ ในอนาคตอย่าออกไปไกลนักเลย บางทีเจ้าอาจช่วยงานร้านขายอาวุธของข้าก็ได้  ตราบใดที่เจ้าอยู่กับข้า  ข้าจะดูน้ำหน้าว่าใครจะกล้ามารังแกเจ้า”  ฟิลด์พูดย้ำ

“ขอบคุณ” เรย์โนลด์ฝืนยิ้มขณะที่เขาเดินเข้าห้อง

ในห้องที่เงียบสงบของเขา  เรย์โนลด์นั่งขัดสมาธิ คิดถึงตนเอง  “เจ้าพวกบัดซบเหล่านั้น!  แต่ในหมู่บ้านนี้  ข้าเป็นคนนอกคนหนึ่ง  ที่สำคัญทั้งหมดที่ข้าทำได้ก็คืออดทน  สักวัน...เมื่อข้ามีพลังเพิ่มขึ้น ข้าจะไม่กลัวพวกเขาอีก”

ชีวิตของเขาในหมู่บ้านแห่งนี้ต้องอดทนมากจริงๆ

แต่เรย์โนลด์ไม่เคยคิดจะไปจากมัน  ในแต่ละครั้งที่เขารู้สึกอับอาย  เรย์ดนลด์จะคิดถึงโมนิกา  นี่คือเหตุผลเดียวที่เขาสามารถอดทนอยู่ได้

“พี่ใหญ่..พี่รอง..พี่สาม..ใครจะรู้ได้เมื่อไหร่ข้าจะได้พบพวกท่านอีก?” เรย์โนลด์อดนึกถึงสหายรักไม่ได้ และตอนนั้นเขาหลับตาและเริ่มทำสมาธิ ในอดีต เขาไม่เคยฝึกหนักมากมาก่อน แต่เขารู้ว่านั่นเป็นเพียงหนทางเดียวที่จะทำให้เขาไปจากหมู่บ้านได้ถ้าเพียงแต่เขาถึงระดับสิบสุดยอดในการแข่งขันประจำปีก่อน

…..

ท้องฟ้าสีน้ำเงินกระจ่าง ลินลี่ย์บินผ่านท้องฟ้าอย่างคล่องแคล่วว่องไว  มีบีบีอยู่ข้างเขา  ภายใต้พวกเขาก็คือผืนดินกว้างขวางและเมืองซึ่งดูเหมือนจะมีขนาดเท่ากำปั้น  พวกเขาออกเดินทางในตอนเที่ยง โดยใช้เวทเงาลมพอเวลาบ่ายลินลี่ย์ก็มาถึงดินแดนตอนใต้ของแดนอนารยชน

ลินลี่ย์สามารถพบภูเขาใหญ่ที่อยู่ค่อนไปทางตอนใต้ของเมืองเซาท์เมาท์ประมาณร้อยกิโลเมตร

“หมู่บ้านภูเขาน้อยช่างเร้นลับจริงๆ”  เมื่อบินอยู่เหนืออากาศในหุบเขา ลินลี่ย์จ้องมองดูหมู่บ้านเล็กที่เงียบสงบข้างล่าง  ลินลี่ย์สั่งบีบี  “บีบี!อย่าใช้พลังจิตของเจ้าตรวจสอบพวกเขา ลงไปกันเถอะ”

บีบีแค่นเสียง  “พี่ใหญ่, ข้าเข้าใจแล้ว การใช้พลังจิตตรวจสอบเซียนคนอื่นถือว่าเป็นการกระทำที่ไร้มารยาทใช่ไหม?”

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

ความจริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าเซียนผู้ทรงพลังจะใช้พลังจิตตรวจสอบดูเซียนที่อ่อนแอกว่า  แต่ลินลี่ย์มีไมตรีกับมิลเลอร์มาก่อน  ตามที่มิลเลอร์บอก...มีเซียนอยู่หลายคนภายในหมู่บ้านลึกลับนี้และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ‘ใต้เท้า’ นั้นก็รวมอยู่ในพวกเขาด้วย

คนที่แม้แต่มิลเลอร์ก็ยังเรียกว่า‘ใต้เท้า’ ย่อมเป็นคนที่ทรงพลังมากกว่าลินลี่ย์แน่นอน

ในสถานที่แบบนั้นแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนไว้ย่อมเป็นการดีกว่า

ก่อนที่ลินลี่ย์จะมีโอกาสบินลงไป ทันใดนั้นร่างมนุษย์คนหนึ่งพุ่งขึ้นมาในอากาศด้วยความเร็วสูง  เป็นมิลเลอร์,หน้าของมิลเลอร์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าฮ่า, น้องลินลี่ย์  เจ้ามาแล้ว  นี่นับว่าดีจริงๆ ทันทีที่ข้ากลับมาข้าเริ่มคิดว่าสงสัยว่าเจ้าจะมาเมื่อใดกันแน่ น้องลินลี่ย์”

“มิลเลอร์, ท่านแข็งแกร่งจริงๆ ทันทีที่ข้ามาถึงท่านก็ทราบได้ว่าเป็นข้า” ลินลี่ย์พูดด้วยความประหลาดใจ

ทั้งเขาและบีบีไม่ได้ใช้พลังจิตเลยแต่พวกเขาก็ยังถูกตรวจพบได้อย่างรวดเร็ว นี่ย่อมน่ากลัวแน่นอน มิลเลอร์หัวเราะ ใบหน้าเยาะหยันตัวเอง “ลินลี่ย์ ข้าไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น เมื่อเจ้ามาถึง ใต้เท้าก็ตรวจเจ้าพบแล้วและส่งกระแสจิตบอกให้ข้าทราบ”

“บอกท่านทางจิต?”  ลินลี่ย์จ้องมองมิลเลอร์อย่างประหลาดใจ

พวกเขาไม่ใช่ปรมาจารย์และเป็นอสูรเวทคู่หู  พวกเขาติดต่อทางใจกันได้ยังไง? อย่างมากเซียนสามารถใช้พลังทางจิตตรวจสอบตำแหน่งหรือพลังของคน  ไม่มีทางที่เขาจะใช้พลังจิตในการสื่อสาร

“เจ้ากับข้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้  แต่ว่าไม่ได้หมายความว่าใต้เท้าจะทำไม่ได้นี่”  มิลเลอร์หัวเราะ

ลินลี่ย์ยิ่งสงสัยมากเกี่ยวกับยอดฝีมือลึกลับนี้

ทันใดนั้นมีร่างมนุษย์อีกคนหนึ่งบินตรงมาทางพวกเขาด้วยความเร็วสูง เป็นคนที่มีผมสีแดงเพลิงและมีราศีกลิ่นอายที่ทำให้ลินลี่ย์ประหลาดใจ  คนผู้นี้น่าจะแข็งแกร่งมีพลังมาก

“มิลเลอร์นี่คืออัจฉริยะลินลี่ย์ที่เจ้าพูดถึงหรือ?” บุรุษผมแดงจ้องมองลินลี่ย์เหมือนกับมองดูสิ่งที่หาได้ยาก

มิลเลอร์แนะนำทันที  “ลินลี่ย์!  นี่คือสหายรักของข้า ลิฟวิงสโตน  เขาฝึกฝนกฎธรรมชาติธาตุไฟ และมีพลังพอๆกับข้า”  บุรุษผมแดงที่อยู่ใกล้ๆ รีบกล่าว“เจ้าหมายความว่าไง พอๆ กับเจ้า? มิลเลอร์ เมื่อเจ้าสู้กับข้าเจ้าเอาแต่หลบไปหลบมา  ถ้าเจ้าเก่งนักก็ปะทะกับข้าตรงๆ สิ”

ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะ

“นั่นแหละลิฟวิงสโตน สำหรับเจ้าล่ะ”  มิลเลอร์ก็หัวเราะเช่นกัน

ลิฟวิงสโตนมองดูเขาจากนั้นหัวเราะให้ลินลี่ย์  “ลินลี่ย์,แม้ว่าข้าจะไม่ค่อยออกไปจากหมู่บ้าน แต่ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้ามานานแล้วเจ้าอายุยี่สิบเจ็ด..โอ๊ะ..ตอนนี้ยี่สิบแปดแล้วใช่ไหม?”

ลินลี่ย์พยักหนา

“ข้าละอายแทบตาย, ข้าอายุเกินพันปีแล้ว”  ลิฟวิงสโตนพูดกลั้วเสียงหัวเราะเขินๆ

“ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่องเลย” เสียงบีบีดังขึ้น

ลิฟวิงสโตนและมิลเลอร์จ้องมองบีบีน้อยที่อยู่บนไหล่ของลินลี่ย์  เมื่อพวกเขามองหน้าของมิลเลอร์เปลี่ยนไปทันใดและพูดอย่างประหลาดใจ  “ลินลี่ย์!  นี่คือเซียนอสูรเวทที่เอาชนะเฮนด์เซนมาใช่ไหม?”

“แน่นอน ข้าชื่อบีบี”  บีบีเชิดหัวน้อยอย่างหยิ่งยโส

มิลเลอร์หัวเราะและพยักหน้าจากนั้นพูดกับลินลี่ย์  “เจ้ามาได้ถูกเวลาทีเดียว  วันนี้เราจะมีแข่งขันประจำปีของหมู่บ้าน  ลิฟวิงสโตนและข้ารับผิดชอบในการจัดงานในขณะที่การแข่งขันจะเริ่มนี้ ลินลี่ย์ เจ้ามาชมดูพร้อมเราเถอะ”

“การแข่งขันประจำหมู่บ้าน?”  ลินลี่ย์ให้ความสนใจ

ลินลี่ย์ลิฟวิงสโตนและมิลเลอร์ทุกคนเหาะลงมา ขณะที่มิลเลอร์แนะนำรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับการแข่งขันประจำหมู่บ้าน  เมื่อยิ่งได้ยินลินลี่ย์ก็ยิ่งประหลาดใจ  หมู่บ้านภูเขานี้เข้มงวดกวดขันจริงๆยากที่ใครจะออกไปจากหมู่บ้านได้

ในพื้นที่ว่างทางทิศตะวันออกของหมู่บ้านภูเขา ชาวบ้านเกือบทั้งหมดราวพันคนชุมนุมกันอยู่ที่นั่นทำให้พื้นที่แข่งขันเต็มไปหมด

ภายในหมู่บ้านการแข่งขันประจำปีนี้ เป็นกิจกรรมใหญ่ประจำปี เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมากเข้าร่วมแข่งขันในแต่ละครั้งจึงต้องใช้เวลามาก  กล่าวโดยทั่วไป..พวกเซียนจะได้รับสิทธิ์ให้แข่งขันในวันแรก

“ท่านมิลเลอร์และท่านลิฟวิงสโตนมาถึงแล้ว”

คนนับพันจ้องมองท้องฟ้าขณะที่ร่างมนุษย์สองคนบินเข้ามาด้วยความเร็วสูง  พวกเขาจำลิฟวิงสโตนและมิลเลอร์ได้ทันที แม้ว่าหมู่บ้านภูเขาจะมียอดฝีมือมากและมียอดฝีมือระดับเก้าเพียงไม่กี่คนแต่การสร้างเซียนนักสู้ออกมาเป็นเรื่องที่ยากมาก หลายร้อยปีอาจผ่านไปโดยไม่มีเซียนคนใหม่ปรากฏขึ้นมาสักคน  ดังนั้นทุกคนในหมู่บ้านจึงยำเกรงมิลเลอร์และลิฟวิงสโตนกันมาก

“เฮ้, ใครนั่นที่บินมาพร้อมกับท่านมิลเลอร์และท่านลิฟวิงสโตน?”  ชาวบ้านหลายคนงง

เรย์โนลด์ยืนอยู่ในท่ามกลางฝูงผู้คนอยู่ตรงนั้นด้วยเช่นกัน  ขณะที่เขาตะลึงมองเงาร่างที่คุ้นเคย คนผู้นั้นพูดคุยหัวเราะกับมิลเลอร์และลิฟวิงสโตน..  “พี่.. พี่สาม?”  สายตาเรย์โนลด์เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

แต่ลินลี่ย์วุ่นวายกับการสนทนากับมิลเลอร์และลิฟวิงสโตน เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะทันสังเกตว่าในกลุ่มคนนับพัน มีเรย์โนลด์ปรากฏตัวอยู่ด้วย?