ตอนที่ 10-10 ลืมเสียเถิด

จักรพรรดิแรนด์ยิ้มให้เดเลีย  “เดเลีย, ไม่ได้เห็นเจ้ามานานแล้วตั้งแต่เจ้ากลับมาจากจักรวรรดิโอเบรียน เจ้าก็ไม่ได้เข้าไปที่วังอีกเลย” จักรพรรดิแรนด์อายุรุ่นเดียวกับเดเลียและพวกเขาก็ค่อนข้างมีสัมพันธ์ที่ดี

“อาจารย์เข้มงวดมาก  ข้าต้องฝึกและเรียนรู้เวทอย่างหนัก”  เดเลียทำเป็นถอนหายใจ

จักรพรรดิแรนด์หัวเราะ

ในขณะนั้นหมีปฐพีฮัตตันพูดกับจักรพรรดิแรนด์  “เฮ้, คนผมฟ้า!  เจ้านายข้าบอกให้ท่านเข้ามาได้”  คำพูดของหมีปฐพีไม่มีความสุภาพเลยแม้แต่น้อยแต่จักรพรรดิแรนด์ไม่ถือสาเช่นกัน  “พี่เหลือง  แม้ว่าท่านจะไม่ต้องเรียกเราเป็นฝ่าบาท  แต่อย่างน้อยก็ควรเรียกเราว่าแรนด์ ด้วยวิธีแบบนั้นยังจะเป็นการรักษาหน้าให้เรา”

“ชื่อว่า ‘พี่เหลือง’ จะให้มนุษย์อย่างเจ้าเรียกได้หรือ?” หมีปฐพีหันหัวโตๆ ของมันหนีด้วยท่าทีที่เหยียดหยามรังเกียจ

แรนด์หัวเราะหลังจากพูดกับจอร์จกับเดเลียสองสามคำ เขาก็เข้าไปข้างใน ตอนนี้มีแต่เพียงจอร์จกับเดเลียรั้งอยู่ภายในลานสนาม  เดเลียมีมุมมองที่ดีต่อจอร์จ...เพราะจอร์จเป็นสหายที่ดีของลินลี่ย์

พี่รอง‘จอร์จ’  เขาเป็นคนที่มีเหตุผลและน่าเชื่อถือที่สุดในสี่พี่น้อง

เขามีอารมณ์ที่ดีและยากจะโกรธคนอื่นได้ง่ายๆ  เขามีสัมพันธ์ที่ดีกับผู้คน

แต่เดเลียรู้ดีว่าจอร์จยังคงเป็นคนที่น่าเกรงขาม  ด้วยวัยขนาดนั้นเขากลายเป็นมุขมนตรีใหญ่ของจักรวรรดิยูลานได้ ต้องเข้าใจก่อนว่า โลกของราชสำนักนั้นมืดมนและน่ากลัว สำหรับคนที่เข้าถึงตำแหน่งที่ทรงอำนาจและมีอิทธิพลขนาดนั้น และยังได้เป็นมุขมนตรีใหญ่ก็หมายความว่าในทางลับจอร์จย่อมใช้กลยุทธ์บางอย่างแน่นอน

คนที่เหี้ยมโหดในบรรดาสี่พี่น้องนี้บางทีอาจเป็นจอร์จผู้ร่าเริง นิสัยดีผู้กลายเป็นคนเหี้ยมโหดที่สุดได้

“จอร์จ, นั่งก่อนสิ”  เดเลียหัวเราะ

จอร์จยิ้มและนั่งลง  “เดเลีย, เมื่อปีที่แล้วเจ้าไปพบน้องสามในจักรวรรดิโอเบรียน โอ.. น้องสามนี้ข้าหมายถึงลินลี่ย์นะ”  ในใจของเขาจอร์จยังคงคิดถึงพี่น้องที่รักอยู่เสมอ แต่ในฐานะที่เป็นสมาชิกระดับสูงของจักรวรรดิยูลานเขาไม่มีโอกาสไปเยี่ยมเยือนจักรวรรดิโอเบรียนได้ง่ายๆ

“ข้ารู้” เดเลียยิ้มสดใส “ลินลี่ย์มักจะคิดถึงเจ้าอยู่เสมอเช่นกัน”

จอร์จรู้สึกอบอุ่นในใจ

หลังจากแยกจากลินลี่ย์เวลาผ่านไปเกินสิบปีแล้ว ตอนนี้จอร์จอายุยี่สิบเก้าปีเกือบเข้าวัยสามสิบแล้ว  เขามีลูกสองคนวันเวลาในวัยเยาว์ช่างเป็นความทรงจำที่งดงาม

สิบปีแล้วที่เขาใช้ชีวิตในวงการข้าราชการทำให้จอร์จเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นและมีไหวพริบมากขึ้น  แต่ยิ่งเป็นใหญ่เท่าใดก็ยิ่งมีน้อยคนที่เขาจะไว้ใจได้ในจักรวรรดิยูลานมากขึ้นเท่านั้น

“ข้ารู้สึกภูมิใจน้องสามมากที่เขาสามารถบรรลุความสำเร็จได้ในปัจจุบัน”  จอร์จถอนหายใจอย่างมีอารมณ์  “ในจักรวรรดิโอเบรียน เป็นไปได้ว่าจะไม่มีใครกล้ารุกรานเขา ทั่วทั้งโลกนี้เมื่อเข้าถึงพลังอำนาจระดับสูงก็มีความมั่นใจได้”

“ลินลี่ย์ไปดินแดนอนารยชนแล้ว”  เดเลียกล่าว

“ดินแดนอนารยชน?”

จอร์จขมวดคิ้ว เขาจำได้ถึงความเป็นศัตรูกันระหว่างลินลี่ย์และศาสนจักรเจิดจรัสซึ่งเขาได้พบเจอที่เมืองเฮส โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนระดับสูงของศาสนจักรเจิดจรัส จอร์จรู้ดีว่าศาสนจักรเจิดจรัสและลัทธิเงาทรงพลังขนาดไหนในดินแดนอนารยชน  “ด้วยอารมณ์ของน้องสามเขาคงไม่สนใจกับการตีชิงแว่นแคว้น นั่นก็หมายความว่า...”

จอร์จมองดูเดเลียและกระซิบ “น้องสามกำลังจะเริ่มทำสงครามกับศาสนจักรเจิดจรัสใช่ไหม?”

เดเลียลอบตกใจจอร์จร้ายกาจจริงๆ

“ถูกแล้ว” เดเลียพยักหน้า ลินลี่ย์บอกเรื่องนี้กับนางนานแล้ว

จอร์จเริ่มเป็นกังวล  เขารู้ว่าลินลี่ย์มีอารมณ์ยังไง  ในอดีตเพื่อให้ได้ล้างแค้นลินลี่ย์ยินดียอมสละทุกอย่าง  ถ้าเป็นเขาจอร์จเอง เขาคงอดทนต่อไปเงียบๆจนกว่าจะถึงจุดที่เขาสามารถได้ชัยชนะอย่างแน่นอน จากนั้นเขาจึงจะทำการเคลื่อนไหว

“น้องสามมั่นใจในชัยชนะไหม?”  จอร์จมองดูเดเลีย “ศาสนจักรเจิดจรัสเหมือนกับจะยังไม่ปรากฏตัวง่ายๆ”

เดเลียหัวเราะขณะที่นางมองดูจอร์จ  “จอร์จลินลี่ย์ไม่ได้ดูเรียบง่ายเหมือนที่เจ้าเห็นนะ”

จอร์จหัวเราะ  ความจริงแม้ว่าจะเป็นอัจฉริยะแต่จอร์จไม่เคยคาดเลยว่าหลังจากที่พวกเขาแยกกันลินลี่ย์จะกลายเป็นผู้ทรงพลังจนสามารถสู้กับเฮนด์เซนได้อย่างทัดเทียม  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บีบีหนูเงาตัวนั้น...จอร์จพูดไม่ออก  “บีบีเจ้าตัวเล็กนั่น  เขามีพลังมากมายมหาศาล  เป็นตัวประหลาดอย่างแท้จริง”

หลังจากนั้นไม่นานจักรพรรดิแรนด์ก็ออกมา

“จอร์จ ไปกันเถอะ”  จักรพรรดิแรนด์พูดกับจอร์จ  และจอร์จยืนขึ้นทันที  จักรพรรดิแรนด์ยิ้มให้เดเลียที่มายืนส่งเขา  “เดเลีย, ถ้าเจ้าว่าง,  เจ้าสามารถมาเยือนวังหลวงได้นะ  องค์ชายสามคิดถึงเจ้า”

เดเลียหัวเราะ  “ข้าจะไปแน่”

“งั้นเจ้าไม่ต้องส่งข้าแล้ว”  จักรพรรดิแรนด์หัวเราะ  จากนั้นจากไปพร้อมกับจอร์จ

…..

ในวังหลวงห้องทรงอักษรของจักรพรรดิแรนด์ มีคนเพียงสามคนปรากฏอยู่ในนั้น จักรพรรดิแรนด์ มหาดเล็กส่วนพระองค์และประมุขตระกูลเลโอน

“ดิลยา” จักรพรรดิแรนด์วางปากกาขนนกในมือ เงยหน้าและยิ้มให้ดิลยา เลโอน“วันนี้เราเรียกท่านมาเพราะเรื่องธิดาของท่าน เดเลีย”

ดิลยาเลโอนมองดูจักรพรรดิแรนด์  “ฝ่าบาท,พระองค์หมายความว่ายังไง?”

จักรพรรดิแรนด์ยิ้ม  “เท่าที่เราจำได้  ธิดาของท่านยังไม่ได้ออกเรือน”

“พะย่ะค่ะ” ดิลยา เลโอนพยักหน้า

หรือว่าจักรพรรดิแรนด์มีใจปฏิพัทธ์ธิดาของเขา?

จักรพรรดิแรนด์พยักหน้า  “ถูกแล้ว บอกตามตรง.. เราชอบเดเลียมาก  เอาอย่างนี้เป็นไงช่วยเราพูดกับเดเลียสักสองสามคำ และดูว่าเดเลียยินดีจะแต่งงานกับเราไหม  แต่แน่นอน.. ท่านต้องให้นางตัดสินใจด้วยตนเอง”

ดิลยาเลโอนกราบทูลด้วยความเคารพ  “ฝ่าบาท,โปรดอย่ากังวลพระทัย ข้าพระบาทจะช่วยคุยกับเดเลียให้เอง”

จักรพรรดิแรนด์พยักหน้าและยิ้มขณะมองดูดิลยาเลโอน  “ดิลยา,ท่านควรจะเข้าใจนะว่าเมื่อเรายังเป็นแค่เจ้าชาย เราต้องมีโอรสธิดามาก่อนจะได้รับราชสมบัติ เราไม่ได้มีความรักต่อสตรีนางนั้น ในแง่เชื้อสายและบุคลิก เดเลียเหนือกว่านางห่างไกล  ถ้าเดเลียยินดีจะอภิเษกสมรสกับเรา..เราสัญญาว่าจะแต่งตั้งให้เดเลียเป็นราชินี”

หัวใจของดิลยาเลโอนสั่นสะท้าน

ราชินี?

ถ้าธิดาของเขากลายเป็นพระสนมธรรมดา คงไม่มีความจำเป็นที่ตระกูลเลโอนที่ทรงอำนาจจะยอมเห็นด้วย  แต่ตำแหน่งราชินี...ตอนนี้สถานการณ์ย่อมแตกต่างกัน

ดิลยาเลโอนรู้ดีว่าจักรพรรดิแรนด์นี้เป็นคนกล้าหาญใจคอมั่นคง  ถ้าพระองค์บอกว่าเดเลียจะได้เป็นราชินี  เขาจะต้องทำให้เกิดขึ้นแน่นอน

“ตอนนี้ ท่านไปได้แล้ว”  จักรพรรดิแรนด์ตรัสกลั้วเสียงหัวเราะเบาๆ

“พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”  ตอนนี้ หัวใจของดิลยา เลโอนยังคงตื่นเต้น

ดิลยาเลโอนส่งคนไปตามเดเลียกลับมาบ้านทันที ความจริงเดเลียไม่ต้องการกลับบ้าน แต่ละครั้งที่นางกลับบิดามารดาของนางจะต้องพยายามกดดันโน้มน้าวนางในเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าเดเลียจะคัดค้านว่าลินลี่ย์ในตอนนี้อยู่นอกจักรวรรดิโอเบรียนและว่าการแต่งงานของนางกับลินลี่ย์จะไม่มีปัญหากับตระกูล ดูเหมือนว่าบิดามารดาของนางจะไม่ชอบลินลี่ย์จริงๆ

ในสายตาของดิลยา  น้องชายของลินลี่ย์แต่งงานกับองค์หญิงเจ็ดนีน่านั่นเอง มีความสัมพันธ์ที่มิอาจปฏิเสธได้ระหว่างลินลี่ย์และจักรวรรดิโอเบรียน

…..

“ว่าไงนะ?” เดเลียพรวดพราดลุกขึ้นทันทีจ้องมาที่บิดามารดาของนางอย่างประหลาดใจ

มารดาของนางรีบกล่าว  “เดเลียฝ่าบาทก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้า และพระองค์เป็นคนที่พระทัยมั่นคงที่สุดเทียบกับจักรพรรดิอื่นในประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิยูลานแล้ว  เจ้าเหมาะสมกับพระองค์เป็นอย่างดี  ถ้าเจ้าอภิเษกกับฝ่าบาท..นั่นจะเป็นเรื่องดียอดเยี่ยมสำหรับเจ้าและต่อตระกูลด้วย”

“จะดียอดเยี่ยมต่อตระกูล,  แต่ยังจะดีต่อข้าได้อย่างไร?”  เดเลียอดโมโหไม่ได้

นางไม่คิดเลยว่าเหตุผลที่บิดามารดาของนางเรียกนางกลับมาด่วนก็เพื่อยกเรื่องนี้พูดคุยกับนาง

“เดเลีย,หรือว่าฝ่าบาทไม่เป็นอัจฉริยะอย่างเพียงพอ? เจ้าไม่ชอบพระองค์หรือ?” ดิลยา เลโอนรีบกล่าว

เดเลียพูดอย่างไม่พอใจ  “ท่านพ่อ!  พรสวรรค์ของฝ่าบาทเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?  ไม่เลย, ข้าไม่ได้รังเกียจพระองค์   แต่ก็มีหลายคนที่ข้าไม่ได้รังเกียจด้วยนี่หมายความว่าข้าจะต้องแต่งงานกับพวกเขาทั้งหมดด้วยหรือ?  การจะแต่งงานกับใครสักคนปกติจะไม่เกี่ยวว่าข้าไม่ได้ไม่ชอบพวกเขา เข้าใจไหม?”

“เดเลีย, ความรู้สึกของฝ่าบาทที่มีต่อเจ้านั้นจริงจัง  พระองค์ตรัสว่าตราบเท่าที่เจ้าอภิเษกสมรสกับพระองค์ ในอนาคตเจ้าจะได้เป็นพระราชินีอย่างแน่นอน”  ดิลยารีบกล่าว

“แล้วอย่างนั้น ราชินีปัจจุบันนี้เล่าจะทำยังไง?”  เดเลียขมวดคิ้ว

ดิลยาเลโอนหัวเราะอย่างใจเย็น  “ราชินีนั่นเป็นแค่คนที่จักรพรรดิแต่งงานด้วยเมื่อเขายังเป็นเจ้าชาย  นางมีความสามารถไม่มาก  และนางถือกำเนิดในตระกูลขุนนางทั่วไป มีคนหลายคนที่ไม่สบายใจที่นางจะได้เป็นพระราชินี  คงจะเป็นเรื่องง่ายที่ฝ่าบาทจะปลดนาง”

“ฮึ่ม!”

เดเลียยืนจ้องหน้าบิดานาง  “ท่านพ่อ, บางทีสำหรับท่านพ่อตำแหน่งราชินีคงจะสำคัญมาก  แต่สำหรับข้า  มันไม่มีค่าแม้แต่น้อย”  เดเลียโกรธและเริ่มพูดอย่างไม่เกรงใจ

ดิลยาเลโอนโกรธจัดจนเขาตบโต๊ะและลุกขึ้นยืนเช่นกัน “เดเลีย เจ้าพูดแบบนั้นได้ยังไง?”

“ท่านพ่อ” เดเลียจ้องมองบิดาของนาง  “อย่าพยายามแสดงความกล้าต่อหน้าลูกสาวของท่านพ่อเลย  ให้ข้าพูดให้ชัดเจนในวันนี้ลงไปเลย..เกี่ยวกับเรื่องฝ่าบาท ท่านพ่อลืมไปได้เลย!  ต่อให้ข้าตาย ข้าจะไม่แต่งกับเขา  ข้าจะไม่แต่งกับคนอื่นนอกจากลินลี่ย์”

ดิลยาเลโอนจ้องมองธิดาของเขาด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ ธิดาของเขากล้าพูดกับเขาด้วยอากัปกิริยาเช่นนั้นหรือ?

“ข้าขออภัยด้วยท่านพ่อ”  เดเลียสูดหายใจลึก

“แค่ก..แค่ก..” ดิลยาเลโอนโกรธจนเริ่มไอออกมา มารดาของดิลยาเข้ามาขวางเขาไว้ทันที แต่ดิลยาจ้องมองเดเลียด้วยความโกรธ “เดเลีย, เจ้าไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว  อย่าหุนหันพลันแล่นและอย่าเจ้าอารมณ์ พอได้แล้ว กลับไปคิดดูให้ดี”

เดเลียหน้าแดงจ้องมองบิดาที่กำลังไอ  จากนั้นนางเบือนหน้าเล็กน้อยและเดินออกมา

“เกิดอะไรขึ้นกับท่านพ่อข้ากันแน่?”  เดเลียยังจำได้ถึงเมื่อตอนที่นางยังเด็ก บิดาและมารดาของนางปฏิบัติกับนางเหมือนกับสมบัติที่ล้ำค่า  ไม่ว่านางต้องการทำอะไร  บิดาของนางก็จะยอมให้ทำ  บางครั้งนางยังขี่หลังของบิดานางเหมือนขี่ม้า

ความทรงจำวัยเยาว์ของนางสวยสดงดงาม  และบิดามารดาของนางสมบูรณ์แบบพร้อม

แต่บัดนี้...

เดเลียใส่ใจเรื่องครอบครัวนาง  บิดามารดานาง พี่ชายนาง ท่านย่านางและญาติคนอื่นๆ ...เดเลียมักจะหวังว่านางจะสามารถอยู่ร่วมกับลินลี่ย์ได้  ขณะที่ยังคงความสัมพันธ์กับตระกูลของนาง

“ข้าจะรอนานอีกนิด  ข้าจะรอให้ลินลี่ย์ก่อตั้งแคว้นปกครอง  จากนั้นทัศนคติของบิดาจะต้องเปลี่ยนไป”  เดเลียเลือกจะทนต่อไป

…..

ในหมู่บ้านลึกลับ  ในสนามหญ้ากว้างหน้าที่พักอาศัย  เดลี่, ฮาร์เวิร์ด, มิลเลอร์,เพนน์สลีนและคนอื่นนั่งล้อมวงบนโต๊ะหินดื่มไวน์ขณะชมดูลินลี่ย์ซ้อมมือกับฮิกกินสัน ขณะที่เรย์โนลด์และโมนิกา ทั้งสองคนอยู่ข้างลานสนามหญ้า

“โมนิกา เจ้ากำลังบอกความจริงในอดีตเรื่องของท่านแม่เจ้าเหรอ?”  ขณะมองดูเพนน์สลีนแต่ไกล  จากนั้นเรย์โนลด์จึงมองโมนิกาด้วยความประหลาดใจ

โมนิกาไม่รู้จะพูดอะไรอย่างอื่น

ในอดีตมารดานางค่อนข้างเย็นชาและเหินห่าง ต้องเข้าใจว่า..มารดานางมาจากตำหนักเจ้าแม่หิมะน้ำแข็ง  นิสัยเย็นชายโสฝังเข้าในกระดูกดำเสียแล้ว  แต่ช่วงที่ผ่านมาไม่กี่วันนี้เพนน์สลีนมีท่าทีที่ดีต่อลินลี่ย์และเรย์โนลด์ดีอย่างเหลือเชื่อ

เรย์โนลด์เริ่มสงสัยว่าโมนิกาคงโกหกเรื่องมารดาของนาง

“ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”  โมนิกาพูดไม่ออกจริงๆ

เวลานี้ลินลี่ย์กำลังควงดาบหนักอดาแมนเทียม ขณะที่ฮิกกินสันกำลังควงกระบี่เงินเล่มยาว ทั้งสองคนกำลังซ้อมมือ และลินลี่ย์เริ่มใช้ชุดเคล็ดวิชาสัจจธรรมแห่งธาตุดินของเขา  แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทุ่มกำลังเต็มที่  แต่ก็ยังพอทำให้ฮิกกินสันมีร่องรอยประหลาดใจ

“ยอดเยี่ยม มหัศจรรย์”  ฮิกกินสันถอนหายใจชมเชย “ข้าไม่เคยเห็นพลังโจมตีที่น่าทึ่งแบบนั้นมาก่อน”

ลินลี่ย์มองดูฮิกกินสันอย่างจนใจเหมือนกัน  การรับมือกับยอดฝีมือผู้เรียนรู้กฎธาตุแสงเป็นเรื่องเจ็บปวดจริงๆ  นี่เป็นเพราะเมื่อยอดฝีมือถึงระดับหนึ่งที่แน่นอนในการเรียนรู้กฎธาตุแสง ความสามารถในการรักษาเยียวยาตนเองของเขาจะเป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก  ต่อให้แขนหักก็สามารถเยียวยาได้ในเวลาสั้นๆ

“ลินลี่ย์ครั้งนี้เจ้าจะต้องดูพลังโจมตีสูงสุดของข้า” ฮิกกินสันยิ้ม

ลินลี่ย์ตกใจ  จนถึงตอนนี้ฮิกกินสันแสดงให้เห็นความเร็วที่เหนือกว่าของโอลิเวอร์  แต่เขาแค่เพียงหยอกเล่นๆ อย่างนั้นหรือ?

“ชื่อของวิชากระบี่นี้ก็คือกระบี่ว่างลวงตา  ฮิกกินสันร่ายรำกระบี่ยาวสีเงิน  และเขาเปลี่ยนร่างเป็นเส้นแสงสีขาวก่อนที่เขาจะมาปรากฏตัวต่อหน้าลินลี่ย์  ในพริบตาเดียวชั้นปราณฟ้า-ดำก็ท่วมรอบตัวลินลี่ย์ และดาบหนักอดาแมนเทียมก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกัน

ลินลี่ย์ใช้ดาบอย่างระมัดระวัง

ทำไมถึงเรียกว่ากระบี่ว่างลวงตา?

“ครืนนน..”  พื้นที่โดยรอบเริ่มสั่นสะเทือนกระเพื่อมไหวกระบี่เงินยาวปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตาลินลี่ย์ แต่แปลกก็คือ ลินลี่ย์รู้สึกว่ากระบี่ยาวเปลี่ยนแปลงเป็นหลายชั้น  ในพื้นที่ใกล้ๆ ก็เปลี่ยนเป็นหลายชั้นเหมือนกับว่าพื้นที่มิติกลายสภาพเป็นยุ่งเหยิง

“เจ้าแพ้แล้ว”

ก่อนที่ลินลี่ย์จะมีโอกาสตั้งตัว  กระบี่ก็มาจ่อค้างอยู่ที่ตาของลินลี่ย์  ไม่มีโอกาสได้ต้านทานป้องกัน

“นี่...” ใจของลินลี่ย์มึนงงเพราะกระบี่นั่น เขารู้สึกเหมือนกับว่าใจเขาพบกับบางอย่าง ทันใดนั้นเขานั่งลงกับพื้นและหลับตา เริ่มทำสมาธิ โดยไม่สนใจคนที่อยู่ใกล้เลย เขาเริ่มพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาความรู้สึกนั้นอีกครั้ง