31

บทที่ 31

ระหว่างการต่อสู้ตะลุมบอนนั้น ชายสวมชุดสูทสีดำกลับเดินผ่านทุกคนเข้ามาหา ฮยอนอู ได้อย่างง่ายดาย สมาชิกกิลด์แมนโอทั้งหมดไม่กล้าหยุดชายคนนี้เอาไว้ด้วยซ้ำ หลังจากทั้งหมดแล้วรอบร่างกายของชายคนนี้ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่น่ากลัว มันคือกลิ่นอายของนักล่าที่แสนอันตรายอย่างไม่น่าเชื่อ

“ผมมาถูกแล้วสินะครับ สวัสดีครับ ม ยูจุน โฮ ผมเป็นพี่เลี้ยงจาก NIKE ครับ” ชายสวมสูทแนะนำตัวอย่างเป็นทางการพร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งมาด้านหน้า ฮยอนอู

“ผมว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาเหมาะที่จะแนะนำตัวนะครับ แต่ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผม คัง ฮยอนอู หรือที่ถูกเรียกว่า อัลเลย์บอส ครับ” ฮยอนอู ตอบรับพร้อมกับยื่นมือออกไปจับกับมือของชายคนนั้น

“ถ้างั้นคุณพักสักหน่อยแล้วกันครับ ผมจะจัดการให้เสร็จโดยเร็วที่สุด” ยูจุน โฮ พูดพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาสมาชิกกิลด์แมนโอ “วันนี้ฉันมาทำหน้าที่นี้เป็นครั้งแรก ฉันจะบริการให้เป็นพิเศษ แล้วก็หลังจากนี้อย่ามารบกวนลูกค้าของฉันอีกล่ะ”

ใบหน้าของ เจสัน เต็มไปด้วยความประหม่า แรงกดดันที่เขาสัมผัสได้จากชายคนนี้ทำให้เขากังวล แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาให้สำเร็จ “ถ้างั้นก็ยกเลิกสัญญาไปเถอะ เรามีธุระกับ อัลเลย์บอส”

เจสัน เพิกเฉยต่อความกังวลในใจ และหันไปหา ฮยอนอู อีกครั้ง

“ผมคงปล่อยไปไม่ได้ จริง ๆ แล้วนายควรรับความหวังดีจากผมนะครับ” ยูจุน โฮ พูดพร้อมกับเริ่มดึงดาบยาว และมีดสั้นออกมาจากด้านหลังขณะที่เดินเข้าหาสมาชิกของกิลด์แมนโอ

ตุ้บ !!ตุ้บ !!ตุ้บ !!

ทันใดนั้นสมาชิกกิลด์แมนโอสามคนก็ล้มลงกับพื้น ทุกคนล้วนแล้วแต่มีบาดแผลปรากฏอยู่บนหน้าอกทั้งหมด

‘พวกเขามีเลเวลเฉลี่ยอยู่ที่ 110 แล้วคนคนนี้มีเลเวลสูงแค่ไหนกัน !?’

ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ แต่ทว่าความประหลาดใจของเขาก็คงอยู่เพียงช่วงสั้น ๆ เท่านั้น เพราะการต่อสู้ทั้งหมดจบลงในเวลาอันสั้น ยูจุน โฮ แข็งแกร่งเกินไป ไม่เพียงแต่เขาจะมีระดับเลเวลที่สูงมากเท่านั้น แต่ทักษะของเขาก็ยอดเยี่ยมอย่างมากเช่นกัน

‘แต่เขาก็ยังไม่แกร่งเท่าฉัน’

ยูจุน โฮ เดินกลับมาหา ฮยอนอู

“น่าทึ่งทีเดียว มีดสั้นของคุณน่าสนใจมาก”

“มันค่อนข้างน่าอายนะครับที่ได้รับคำชมจาก อัลเลย์บอส แบบนี้” ยูจุน โฮ รู้สึกกระดากใจเล็กน้อยสำหรับคำชมจาก ฮยอนอู

“ผมเคยได้ยินเรื่องนี้จาก คุณเคล มาบ้างแล้ว แต่ว่าจริง ๆ แล้วพี่เลี้ยงคืออะไรกันแน่เหรอครับ !?”

“พี่เลี้ยงเป็นเหมือนผู้ดีและสำหรับดวงดาวที่ยังเลเวลต่ำอยู่ เรามีหน้าที่ปกป้องดวงดาวจนกว่าพวกเขาจะเติบโตถึงระดับหนึ่ง มันเป็นแนวคิดเหมือนกับพี่เลี้ยงเด็กนั่นแหละครับ”

ฮยอนอู สามารถเข้าใจได้ทันที เพราะเขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาจาก เคล อยู่บ้างแล้วจริง ๆ “ตอนนี้คุณเลเวลเท่าไหร่เหรอครับ !?”

“ตอนนี้ผมเลเวล 170 แล้วครับ ก่อนที่ NIKE จะประกาศรับสมัครพนักงานใหม่ ผมเอาเวลาทั้งหมดไปฟาร์มเลเวลจนมาถึงระดับนี้ได้ในที่สุดครับ” ยูจุน โฮ พูดด้วยรอยยิ้มแหย

‘170 !?ไม่ใช่ว่าตอนนี้อันดับหนึ่งในอารีน่าเลเวล 175 หรอกเหรอ !?’ ฮยอนอู ประหลาดใจอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของ ยูจุน โฮ เนื่องจากเควสหลักของอารีน่ายังไม่มีความเคลื่อนไหวเพิ่มเติม มันจึงทำให้คอนเทนต์ต่าง ๆ ในอารีน่ายังไม่ถูกเปิดฟังก์ชั่นมากนัก นั่นจึงส่งผลให้ผู้เล่นอันดับต้น ๆ ฟาร์มระดับเลเวลได้ช้ามาก ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ หาก ยูจุน โฮ มีเลเวล 170 จริง ๆ นั่นหมายความว่าเขาจะต้องติดหนึ่งในร้อยอันดับแรกของพวกแรงค์เกอร์แน่นอน

“คุณเป็นถึงแรงค์เกอร์แบบนี้ไปทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอครับ !?”

“อันดับไม่ได้ช่วยให้ผมซื้อนมผงให้ลูกได้น่ะสิครับ นอกจากนี้ผมคงต้องถูกไล่ออกจากบ้านแน่ ๆ หากใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเล่นเกม ที่สำคัญที่สุดก็คือผู้ว่าจ้างของผมเขาจ่ายหนักด้วยนี่สิ”

“โอ้ !!คุณแต่งงานแล้วเหรอครับ !?”

“ครับ น่าจะสองปีแล้วล่ะ”

ทั้งสองสนทนากันอยู่พักใหญ่ ๆ การสนทนาระหว่างพวกเขาเป็นไปอย่างเรียบง่าย และเป็นกันเอง นั่นทำให้พวกเขาเข้ากันได้ดีราวกับเป็นพี่น้อง

“ฉันอิจฉานายจริง ๆ ฮยอนอู”

“อิจฉาอะไรเหรอครับ !?”

“อิจฉาที่นายยังอายุน้อย .... อิจฉาที่นายยังโสด !!”

…..

ฮยอนอู แยกตัวกับ ยูจุน โฮ เมื่อเขามาถึงเผ่าทรูม่า จากนี้ไปเขาต้องเควสด้วยตัวเอง เมื่อมาถึงที่นี่ ฮยอนอู ก็เรียก ทังอี ออกมาอีกครั้ง เพราะเขาไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ดังนั้น เขาจึงต้องเตรียมความพร้อมเอาไว้ตลอดเวลา

วงแหวนเวทมนตร์ปรากฏขึ้นด้านหน้าของเขา ไม่ช้า ทังอี ก็ปรากฏตัวขึ้น

“ยังอยู่ในทะเลทรายอยู่อีกเหรอนายท่าน”

“ก็เควสของฉันมันต้องมาทำในทะเลทรายน่ะสิ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ”

ฮยอนอู ตัดบทอย่างรวดเร็วเพราะเขาไม่ต้องการฟังเสียงบ่นจาก ทังอี

.....

จากความทรงจำของ ฮยอนอู เขาจำได้ว่าพื้นที่ของเผ่าทรูม่าเป็นพื้นที่ล่าที่ค่อนข้างลำบาก และน่ารำคาญ สภาพแวดล้อมโดยรอบเป็นทะเลทราย และมีทรายดูกระจายตัวอยู่ทุกหนแห่ง หากเขาเจอทรายดูดระหว่างต่อสู้กับมอนสเตอร์ เขาจะถูกบังคับให้ล็อกเอาท์ทันที และหากโชคร้ายกว่านั้น เขาอาจถูกริมกินโต๊ะจากก็อบลิน หรือแมงป่องทะเลทรายได้โดยไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตาม สำหรับ ฮยอนอู ในตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นก็อบลิน หรือแมงป่องทะเลทราย พวกมันทั้งหมดไม่ต่างจากถังค่าประสบการณ์เคลื่อนที่ เพราะเขาสามารถจัดการพวกมันได้อย่างง่ายดายด้วยดาบในมือของเขา

[ชาแมนก็อบลินทะเลทรายถูกกำจัด ]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

[เลเวลอัพ ]

[พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู ]

“ตอนนี้เหลืออีกที่เดียว”

ระหว่างการล่าในสองวันที่ผ่านมา ฮยอนอู ได้ตรวจสอบพื้นที่ทั้งหมดของเผ่าทรูม่ามาแล้ว อย่างไรก็ตาม เขายังไม่พบเบาะแสใด ๆ ที่เกี่ยวกับเควสที่ได้รับมาแม้แต่น้อย

‘ฉันควรทำยังไง ...’

ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด ท้ายที่สุดแล้วระบบของอารีน่าไม่ได้เอื้ออำนวยความสะดวกให้กับผู้เล่นมากนัก การทำเควสจึงต้องออกค้นหาด้วยตัวเองโดยไม่มีคำใบ้มากเกินไป

“ไม่ใช่ว่าพวกนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกใช่ไหม !?”

ฮยอนอู นึกถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด กองกำลังกบฏคงไม่อยู่ที่ปราสาทลิป้า หรือทะเลสาบบริอังใช่ไหม

“มันจะต้องไม่เป็นแบบนั้น”

ในเวลานั้น บางอย่างก็ดึงดูดสายตาของ ฮยอนอู จากระยะไกลเขามองเห็นกลุ่มก็อบลินกำลังเดินลงไปในหลุมทรายดูด

“พวกมันฆ่าตัวตายเหรอ !?ทำไมต้องลงไปในทรายดูด !?”

ฮยอนอู รีบมุ่งหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคิดว่ามันอาจจะมีเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับเควสของเขาซ่อนอยู่ที่นั่น

.....

น่าเสียดายที่ทรายดูดไม่เกี่ยวข้องกับเควส แต่มันก็ยังสร้างประหลาดใจให้กับ ฮยอนอู อย่างมาก เพราะมันคล้ายกับดันเจี้ยนลับ ทันใดนั้น หน้าต่างข้อความก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของ ฮยอนอู อย่างกะทันหัน

[คุณต้องการเข้าสู่หมู่บ้านก็อบลินทะเลทรายหรือไม่ ]

“อะไรล่ะเนี่ย !?”

ฮยอนอู ยังคงต้องการทำเควสที่ได้รับมาอยู่ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตาตื่นใจกับการค้นพบครั้งใหม่นี้เช่นกัน และไม่ว่าจะเป็นในกรณีใดก็ตาม เขายังคงครองเควสหลักอยู่แน่นอน

“แน่นอน”

ฮยอนอู และ ทังอี หายตัวไปจาเผ่าทรูม่า

.....

ฮยอนอู เข้าไปในดันเจี้ยนลับ มันดูเหมือนกับเขาวงกตมากกว่าที่จะเป็นหมู่บ้าน “ทังอี เรามาผิดที่หรือเปล่า !?”

“นายท่าน ข้าคิดว่าเรากลับออกไปไม่ได้ในเร็ว ๆ นี้”

“อืม”

ดันเจี้ยนลับรูปแบบเขาวงกตเป็นสิ่งที่ ฮยอนอู ไม่ชอบมากที่สุด เขาชื่นชอบดันเจี้ยนที่เรียบง่าย และเต็มไปด้วยมอนสเตอร์จำนวนมาก เพราะเขามั่นใจในการควบคุมตัวละครของตัวเอง ดังนั้น หากมีมอนสเตอร์จำนวนมาก ๆ มันจะยิ่งสร้างความตื่นเต้นให้กับเขาได้มากตามไปด้วยเช่นกัน

“ทังอี เราจะไปทางไหนกันดี !?”

“ข้าว่าทางขวาน่าจะดีนะ”

“งั้นเราไปทางขวากันเถอะ”

.....

“นายท่าน ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่ทางนี้”

“ใช่ !!งั้นเราไปทางซ้านกันเถอะ”

หลังจากเดินวนไปมาอยู่ในเขาวงกตนานกว่า 12 ชั่วโมง ฮยอนอู ก็พบกับ กำแพงสีดำตั้งอยู่ด้านหน้าของเขาที่ปลายทาง

‘ฉันควรสตรีมเกี่ยวกับเขาวงกตนี่ หรือหยุดการสตรีมครั้งนี้ดี !?’

“ยากซะแล้วสิ”

ในที่สุด ฮยอนอู ก็ตระหนักได้ว่าตอนนี้เป็นเช้าของวันจันทร์ และมันเหลือเวลาไม่ถึง 12 ชั่วโมง เท่านั้นก่อนกำหนดการสตรีมของเขาจะมาถึง

“ทังอี เราไม่มีเวลาแล้ว เราต้องรีบเคลียร์ดันเจี้ยน”

ฮยอนอู รู้สึกเหมือนเห็นภาพลวงตา

[12:00:00]

มันเป็นการโซโลเรดอีกครั้ง

.....

ฮยอนอู สวมหน้ากากพร้อมกับพูดอย่างร่าเริง “สวัสดีครับทุกคน ผมคือ อัลเลย์บอส”

-ทำไมพื้นหลังวันนี้ดูมืดจัง !?

-ไม่ใช่ว่าเขากำลังอยู่ในดันเจี้ยนที่ไหนสักแห่งใช่ไหม !?

-วันนี้จะมีคอนเทนต์อะไรนะ ....

การตอบสนองจากผู้ชมเป็นไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฮยอนอู ไม่ได้ประกาศคอนเทนต์ใด ๆ ก่อนเริ่มสตรีม “ทุกคนคิดว่าสตรีมครั้งล่าสุดของผมมันสั้นเกินไปไหม !?”

-ใครพูดแบบนั้น !?

-บอส ผมว่าสามัญสำนึกของคุณผิดเพี้ยนไปหมดแล้ว

-ผมว่ามันค่อนข้างกำลังดีเลยนะ

ฮยอนอู เริ่มตรวจสอบความคิดเห็นจากผู้ชมที่เขาไม่ได้ใส่ใจมากนักในก่อนหน้านี้ เขาเริ่มคิดว่าการโกหกเล็กน้อยอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับเขาในการสตรีมมากกว่า

“นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมเริ่มสตรีมอย่างกะทันหันในวันนี้ ตอนนี้ผมอยู่ในดันเจี้ยนประเภทเขาวงกตที่ผมพบโดยบังเอิญเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ดังนั้น การสตรีมวันนี้จะดำเนินต่อไปจนกว่าผมจะเคลียร์ดันเจี้ยนแห่งนี้ได้”

-บอส คุณจะสตรีมยาว 24 ชั่วโมง เลยไหม !?

-ผมคิดว่าสตรีมนี้คงจะยาวไปถึงพรุ่งนี้แน่

-สงสัยบอสของเราคงได้สตรีมยาวไปจนถึงวันศุกร์แหง

ฮยอนอู ตรวจสอบความคิดเห็นของผู้ชมแบบผ่าน ๆ และส่วนใหญ่ต่างก็มองว่าเขาไม่สามารถเคลียร์ดันเจี้ยนประเภทเขาวงกตได้ในเวลาอันสั้นแน่นอน

“มาเริ่มกันเลยเถอะ”

การหลอกลวงผู้ชมมากกว่า 100,000 คนของ ฮยอนอู ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

.....

เมื่อสามชั่วโมงก่อน ฮยอนอู ได้พบกับจุดสิ้นสุดของดันเจี้ยน หรือจะพูดให้ถูกก็คือเขาพบห้องบอสของดันเจี้ยนแห่งนี้แล้ว อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีเวลามากพอให้เตรียมคอนเทนต์สำหรับการสตรีมครั้งนี้ ดังนั้น เขาจึงหยิบยกเอาเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นคอนเทนต์ของเขาอย่างไม่มีทางเลือก “วันนี้เราจะเคลียร์ดันเจี้ยนแห่งนี้กัน”

ฮยอนอู ใช้เวลาสามชั่วโมงเดินไปรอบ ๆ เขาวงกตเพื่อจดจำเส้นทางของดันเจี้ยน

“ที่นี่มีกับดักซ่อนอยู่ และบางครั้งก็จะพบกับก็อบลิน ดังนั้น ฉันควรจะทำให้มันน่าตื่นเต้นด้วยเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ...”

ฮยอนอู กำลังสร้างสถานการณ์

‘ทั้งหมดสำหรับการสตรีมถูกเตรียมพร้อมแล้ว’

“นายท่าน ท่านมันเป็นคนกะล่อน !!” ทังอี อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาเมื่อเห็นการกระทำทั้งหมดของ ฮยอนอู

.....

ฮยอนอู เริ่มดำเนินการตามแผนการของเขาที่วางไว้เมื่อสามชั่วโมงก่อน ทุกย่างก้าวของเขาเป็นไปอย่างแม่นยำ

“ทุกคน นี่คือดันเจี้ยนลับหมู่บ้านก็อบลินทะเลทราย มีก็อบลินทะเลทรายจำนวนมากอาศัยอยู่ที่นี่ สิ่งที่น่าทึ่งก็คือ พวกมันแข็งแกร่งกว่าก็อบลินของเผ่าทรูม่าซะอีก”

-ขอพิกัดด่วนนนนน

-ข้าขออัญเชิญพิกัดจากท่าน คุณบอสสสส

-คุณจะไม่บอกตำแหน่งของดันเจี้ยนกับเราหน่อยเหรอ

“ทุกคนจะรู้ตำแหน่งของดันเจี้ยนลับได้จากวีดีโอที่ผมจะอัพโหลดหลังจากนี้นะครับ”

ทันใดนั้นกลุ่มก็อบลินก็ปรากฏตัวขึ้น โดยปกติแล้วเผ่าทรูม่าจะมีก็อบลินปรากฎตัวขึ้นพร้อมกัน 5-6 ตัว อย่างไรก็ตาม ในดันเจี้ยนลับแห่งนี้จะมีก็อบลินปรากฎตัวพร้อมกันอย่างน้อย 10 ตัว ซึ่งถือได้ว่าเป็นจำนวนสองเท่าจากด้านนอกก็ว่าได้ อย่างไรก็ตาม มันไม่เกี่ยวข้องกับแผนการของ ฮยอนอู

สกิลผ่าจันทร์เสี้ยวถูกใช้จัดการกับก็อบลินทะเลทรายเกือบทั้งหมด เพราะหนึ่งในนั้นถูกสายฟ้าจาก ทังอี จัดการ

[ก็อบลินทะเลทรายถูกกำจัด ]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

“มันไม่ง่ายไปใช่ไหมทุกคน !?”

ฮยอนอู พูดด้วยความผ่อนคลาย

.....

การสตรีมของ ฮยอนอู เป็นไปอย่างราบรื่น เขาทำตามแผนที่วางไว้ทุกขั้นตอน และคอยตรวจสอบความคิดเห็นของผู้ชมอย่างสม่ำเสมอ

-โว้ว !!ฉันเกือบจะหยุดหายใจไปแล้ว

-ที่นี่เกือบจะมีก็อบลินทะเลทรายอยู่ทุกที่เลย

-นี่ฉันเพิ่งลุกไปเปลี่ยนกางเกงในมาเลยนะเนี่ย

ฮยอนอู แสร้งทำเป็นเดินหลงอยู่ในดันเจี้ยนนานกว่าหกชั่วโมง จากนั้นเขาก็ทำให้ดูเหมือนเป็นความบังเอิญที่มาพบกับห้องบอสได้ในที่สุด ทังอี รู้ดีว่าทั้งหมดเป็นความเจ้าเล่ห์ของเจ้านายเขา ดังนั้น เขาจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย

‘เจ้ามันน่ารังเกียจจริง ๆ นายท่าน!!ข้าล่ะอยากฉีกหน้ากากนั่นจริง ๆ’

“ดูเหมือนวันนี้ผมจะโชคดีทีเดียว แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่ค่อยให้ค่าขนมกับผมเลยนะครับ แต่ไม่เป็นไร ผมหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนจากทุกคนหลังจากเข้าไปในห้องบอสนะครับ”

-เขามีทั้งทักษะ และโชค ทำไมฉันถึงอาภัพขนาดนี้ที่ไม่มีอะไรเลย

-ฉันก็คิดแบบนั้น ฉันก็ไม่มีเลยทั้งสองอย่าง

-ฉันคิดว่าน่าจะนานกว่า 12 ชั่วโมง แต่นี่แค่ 6 ชั่วโมง ก็ใกล้จะจบแล้ว

สถานการณ์นับจากนี้จะไม่ใช่สิ่งที่ ฮยอนอู สามารถควบคุมได้อีกต่อไป เพราะเขายังไม่เคยเข้าไปในห้องบอสมาก่อน ทันใดนั้นบางอย่างไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

“หือ !?”