23
บทที่ 23
เป็นเวลาเกือบสามปีแล้วที่อารีน่าได้เปิดให้บริการมา แต่ทว่าพระราชวังยูสมายังคงเป็นพื้นที่ลับที่ไม่เคยถูกเปิดเผย ทำไมผู้เล่นอันดับต้น ๆ หรือแม้แต่กิลด์ใหญ่นับไม่ถ้วนถึงส่งคนของพวกเขามาคอยจับตาดูรอบ ๆ คฤหาสน์ของ เลอบรอน !?นั่นเป็นเพราะที่นั่นถูกตัดสินว่าเป็นสถานที่ที่มีความสำคัญที่สุด แต่ทว่าในเวลานี้กลับมีผู้เล่นคนหนึ่งมีโอกาสได้เข้าสู่พระราชวัง
[ฉายา คนแรกที่เข้าสู่พระราชวัง ได้ถูกสร้างขึ้น ]
ทันทีที่เดินผ่านประตูพระราชวังก็มีหน้าต่างข้อความปรากฏขึ้นเบื้องหน้า ฮยอนอู ทันที เขาคือผู้เล่นคนแรกที่ได้เข้าสู่พระราชวังแห่งนี้ และมันมีความสำคัญมากพอจนได้รับฉายาพิเศษมาครอบครอง
เลอบรอน เหลือบมองไปทาง ฮยอนอู ที่กำลังมองไปยังหน้าต่างแจ้งเตือนด้วยความประหม่า นั่นทำให้ เลอบรอน อดไม่ได้ที่จะพูดอะไรออกมาเล็กน้อย “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฝ่าบาทถือว่าเป็นลูกผู้ชายที่น่ายกย่อง ถึงแม้ว่าบางครั้งเขาจะ ... แต่มนุษย์ทุกคนก็เป็นแบบนั้นจริงไหม”
‘ห๊ะ !?’
‘นั่นคือคำแนะนำเหรอ !?’ ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า แต่ในความเป็นจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องกังวลแม้แต่นิดเดียว ถึงอีกฝ่ายจะเป็นจักรพรรดิ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังเป็นเพียง NPC ไม่ใช่เหรอ !?
“อย่างนั้นเหรอ !?ผมค่อยสบายใจขึ้นหน่อย” แต่ถึงกระนั้น ฮยอนอู ก็ยังแสดงออกอย่างเหมาะสมเพื่อสานสัมพันธ์อันดีต่อ เลอบรอน เอาไว้
ระหว่างที่สนทนากับ เลอบรอน ได้อีกเล็กน้อย พวกเขาทั้งสองก็ได้มาถึงห้องโถงของพระราชวังที่เป็นสถานที่ประทับของจักรพรรดิ
“ฝ่าบาทอยู่ที่นี่ เขารู้อยู่แล้วว่าเจ้าเป็นนักผจญภัย ดังนั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องเคร่งเรื่องพิธีรีตองนักหรอก” เลอบรอน ยังพยายามให้คำแนะนำตลอดเส้นทาง
‘จักรพรรดิ ... นี่คือคลังสมบัติที่ใหญ่ที่สุดไม่ใช่เหรอ !?’ ฮยอนอู คิดเช่นนี้เพื่อสร้างความผ่อนคลายในใจ
ทันใดนั้น หญิงสาวคนหนึ่งที่เป็นขุนนางในท้องพระโรงก็ก้าวออกมาต้อนรับ “ท่านดยุคเลอบรอน ฝ่าบาททรงอนุญาตให้เข้าไปได้”
‘ว้าว สวยชะมัด’ ฮยอนอู มองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น ทุกอย่างที่อยู่ภายในพระราชวังล้วนแล้วแต่ถูกประดับประดาไปด้วยความสวยงาม นอกจากนี้มันยังดูยิ่งใหญ่ผิดจากภายนอกราวกับห้องโถงนี้จะทอดยาวออกไปอย่างไม่สิ้นสุดก็ว่าได้
ตรงส่วนท้ายของห้องโถงมีบันไดขนาดใหญ่ตั้งอยู่ และด้านบนบันไดคือบัลลังก์สง่างามที่มีชายหนุ่มนั่งอยู่บนนั้น ชายหนุ่มคนนั้นจ้องมองมายัง ฮยอนอู เป็นเวลานานก่อนจะพูด “เจ้าคือนักผจญภัยที่ทำภารกิจของข้าสำเร็จใช่ไหม!?”
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงคำพูดทั่ว ๆ ไป แต่มันกลับน่าเกรงขามเกินกว่าจะอธิบายได้ ภายใต้น้ำเสียงนี้มันทำให้ร่างกายของ ฮยอนอู แข็งทื่อไปชั่วขณะอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
[ฉายา คนแรกที่ได้พบจักรพรรดิ ถูกสร้างขึ้น ]
‘ฉายาอีกแล้ว’
ตอนนี้ ฮยอนอู ไม่มีเวลามาสนใจกับฉายาที่เพิ่งได้รับมาจากระบบ เพราะตอนนี้ร่างกายของเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามที่เขาต้องการ
[ถูกกดดันอย่างหนัก คุณตกอยู่ในสถานะผิดปกติ อัมพาต ]
‘นี่มันคืออะไร !?’
“ฝ่าบาท ทำไมท่านถึงยังเอาแต่ล้อเล่นอยู่อีก” เลอบรอน เห็นร่างที่สั่นเทาของ ฮยอนอู ก็ก้าวออกไปด้านหน้าเพื่อยับยั้งแรงกดดันของจักรพรรดิให้กับเขาทันที ทันใดนั้น ฮยอนอู ก็รู้สึกว่าร่างกายของเขากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
‘สัตว์ประหลาดชัด ๆ เขาคงไม่ได้รับตำแหน่งจักรพรรดิด้วยความรอบรู้เพียงอย่างเดียว แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็เป็นสิ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลย’ ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะรู้ประหลาดใจกับการแสดงพลังของจักรพรรดิ สำหรับเขาแล้วจักรพรรดิคือคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ และสั่งการทุกอย่างด้วยสติปัญญาอันชาญฉลาด แต่แล้วสำหรับแรงกดดันที่เขาเพิ่งเผชิญไปเมื่อครู่แล้ว .... !?
“ล้อเล่นอะไร !?” จักรพรรดิลุกขึ้นจากบัลลังก์ และเดินลงมาตามบันได ทุกย่างก้าวของเขาสมกับสถานะจักรพรรดิที่เขาแบกรับอย่างยิ่ง ไม่ช้าเขาก็เดินมาหยุดอยู่ด้านหน้า เลอบรอน พร้อมกับเริ่มพูด “แล้วทำไมเจ้าเอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน !?ไอ้บ้าเอ๊ย ไม่ใช่ว่าเจ้าก็ต้องทำงานเหมือนกันเหรอ !!”
ความน่าเกรงขามในฐานะจักรพรรดิสลายไปในพริบตา ตอนนี้เขาดูเหมือนกับภรรยาที่กำลังบ่นสามีอยู่มากกว่าเสียอีก
“ข้าเป็นดยุค แต่ท่านเป็นจักรพรรดิ ในฐานะดยุคข้าสามารถเล่นสนุกตามที่ข้าต้องการได้ แต่ในฐานะจักรพรรดิท่านจำเป็นต้องทำงาน”
บทสนทนาระหว่างทั้งสองคนนี้เป็นไปอย่างเรียบง่าย มันดูคล้ายกับการสนทนาระหว่าง ฮยอนอู และ ยองชาน ในส่วนหนึ่ง มันยากที่จะบอกว่านี่คือการสนทนาระหว่างจักรพรรดิ และดยุคของจักรวรรดิ ในความจริงแล้วการสนทนาอย่างเป็นกันเองแบบนี้จะไม่สามารถเกิดขึ้นได้เลย หากไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ทั้งสองคนนี้เคยเป็นศิษย์เก่าของสถาบันอัศวินของจักรวรรดิมาก่อน
“เอิ่ม ... ผมกลับได้เลยไหมครับ !?” ในที่สุด ฮยอนอู ก็ทนไม่ไหวที่จะมาดูการทะเลาะกันระหว่างสองสามีภรรยา เขาจึงพูดแทรกขึ้นอย่างกะทันหัน
เมื่อทั้งสองตระหนักได้ว่า ฮยอนอู เองก็อยู่ที่นี่ด้วย เลอบรอน ก็เป็นคนแรกที่กระแอมออกมาเบา ๆ
“แค่ก ๆ... ข้าลืมไปเลยว่าเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วย”
จากนั้นจักรพรรดิก็เริ่มอธิบายเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้เรียก ฮยอนอู มาเข้าเฝ้า “เหตุผลที่ข้าเรียกเจ้ามาที่นี่ก็เพื่อมอบหมายภารกิจอื่นให้กับเจ้า ยังไงก็ตาม ภารกิจของจักรวรรดิไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำได้สำเร็จ ข้าจำเป็นต้องได้รับหลักฐานยืนยันความสามารถของเจ้าก่อน”
“เจ้ายินดีที่จะพิสูจน์ตัวเองไหม !?” จักรพรรดิพูดพร้อมกับมองไปยัง ฮยอนอู ด้วยแววตาเปล่งประกาย
[ภารกิจถูกสร้างขึ้น ]
[หลักฐานของความสามารถ ]
[คุณต้องแสดงหลักฐานแสดงถึงความสามารถต่อจักรพรรดิ ]
[ระดับ : MS]
[เงื่อนไข : ชนะในโคลอสเซียม 0/100 , ชนะติดต่อกัน 10 ครั้งในโคลอสเซียม 0/1 ]
[รางวัล : เควสต่อเนื่องของจักรวรรดิ , ของขวัญจากจักรพรรดิ ]
“เงื่อนไขก็ง่ายมาก เจ้าแค่ต้องแสดงให้เห็นว่าเจ้าคือนักผจญภัยที่น่าเกรงขาม มีกำหนดเวลาอยู่ที่สองสัปดาห์ เจ้าจะต้องได้รับหลักฐานยืนยันความสามารถของเจ้าภายใน 15 วัน หากเกินกำหนดจากนี้เจ้าจะไม่สามารถเข้าพบข้าได้อีก”
‘กำไรชะมัด !!ฉันได้เควสเนื้อเรื่องอีกแล้ว !!’
ฮยอนอู มีความสุขอย่างมากที่เขาได้รับเควสเนื้อเรื่องอีกครั้ง แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าการเอาชนะในโคลอสเซียม 100 ครั้ง ค่อนข้างหินอยู่ไม่น้อย แต่โอกาสในการสร้างความสัมพันธ์กับจักรพรรดิก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน
“ให้เป็นหน้าที่ผมเอง แล้วผมจะพิสูจน์ตัวเองให้ท่านได้เห็นเองครับ” ฮยอนอู พูดพร้อมกับโค้งคำนับ
.....
“นายจะบอกว่าทั้งหมดที่นายเล่ามานั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเหรอ !?” ยองชาน พูดพร้อมกับมือทั้งสองข้างที่สั่นเทา มันไม่สำคัญเลยว่าในเกมเขาจะเลเวลสูงแค่ไหน
“นายได้รับเควสเนื้อเรื่องได้ยังไงฟะ !!!!” ยองชาน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา ฮยอนอู
‘การดวลในโคลอสเซียมน่าจะเอามาใช้ในสตรีมได้ ...’ ขณะเดียวกัน ฮยอนอู ก็เริ่มคิดอะไรเงียบ ๆ
สำหรับ ฮยอนอู แล้วโคลอสเซียมไม่ต่างไปจากหลักประกัน หากเขาไม่สามารถคิดคอนเทนต์สำหรับสตรีมออก เขาก็ตั้งใจที่จะใช้การดวลในโคลอสเซียมในการสตรีมอยู่เหมือนกัน อย่างไรก็ตาม แต่เดิมแล้วเขาวางแผนที่จะเปิดตัวในฐานะสตรีมเมอร์ด้วยเควสเปลี่ยนอาชีพครั้งที่สอง แต่ตอนนี้การเอาชนะร้อยครั้งในโคลอสเซียมก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจไม่เลว
อย่างไรก็ตาม ตรงจุดนี้ก็เป็นปัญหาสำหรับ ฮยอนอู เช่นกัน เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรออกไปเก็บเลเวลให้ถึง 50 ก่อนดีหรือไม่ หรือมุ่งหน้าไปยังโคลอสเซียมในทันทีดี
“ไม่เป็นต้องคิดมากเลย ก็แค่ทำตามที่นายมั่นใจแค่นั้น”
“นอกจากนี้ ถ้านายเริ่มสตรีมจริง ๆ ก็ไม่เห็นจะต้องกังวลอะไร สุดท้ายแล้วนายยัง NIKE หนุนหลังอยู่ไม่ใช่เหรอ !?”
สิ่งที่ ฮยอนอู กังวลคือฐานผู้ติดตามของเขา ท้ายที่สุดแล้วผู้เล่นส่วนใหญ่ของอารีน่าต่างก็มุ่งเน้นความสนใจไปที่การเปลี่ยนอาชีพครั้งที่สองในช่วงนี้ หรือสตรีมเกี่ยวกับผู้เล่นที่มีเลเวลเกิน 100 ขึ้นไป ไม่ว่าจะเป็นคอนเทนต์การล่ามอนระดับสูง การ PK หรืออื่น ๆ ก็ตาม
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ ฮยอนอู ไม่ใช่ทั้งแรงค์เกอร์ หรือผู้เล่นระดับสูง แต่เขาก็ยังมี NIKE ให้การสนับสนุนอยู่
“ฉันลองคิดดูแล้ว ... ฉันว่าจะเริ่มสตรีมวันจันทร์หน้า”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ยองชาน ก็ยกนิ้วโป้งให้กับ ฮยอนอู ทันที แต่เขาก็ยังไม่ลืมที่จะถาม “แล้วระหว่างห้าวันที่เหลือนายจะทำอะไร !?”
“ฉันว่าเราควรปล่อยวีดีโอโปรโมตสักหนึ่งหรือสองตัวก่อน ระหว่างนี้ฉันจะฟาร์มให้ได้เลเวล 50”
“นั่นเป็นทางเลือกที่ดี ... เอ้อ นายได้ของขวัญกับน้อง ๆ ฉันเหรอ แบบนี้มันจะทำให้พวกเขานิสัยเสียเอานะ”
ฮยอนอู ประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็เข้าใจได้ทันที “นั่นเป็นสิ่งที่ตลกที่สุดที่ออกมาจากปากนาย ถ้านายหมายถึง ยูริ กับ ยองจุน ล่ะก็ พวกเขาเคยสร้างปัญหาเหมือนนายเหรอ !?”
ยองชาน ทำได้เพียงก้มหน้าลงกับเสียงหัวเราะของ ฮยอนอู ท้ายที่สุดแล้วน้องทั้งสองคนของเขาก็ไม่เคยสร้างปัญหาอะไรเลย แต่เป็นตัวเขาเองต่างหากที่ไม่อยู่ในฐานะที่จะกังวลเรื่องของน้อง ๆ ได้
“เออ !!”
…..
เอลลิส กำลังอยู่ในวันที่ยอดเยี่ยม เขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก่อนเสียงนาฬิกาปลุกจะดังขึ้น สภาพร่างกายของเขาอยู่ในจุดที่สมบูรณ์พร้อมมากที่สุด เขารีบเช็คกล่องข้อความทันที
[จาก : อัลเลย์บอส ]
อีเมลของ ฮยอนอู ที่เขารอคอยมาถึงแล้ว เอลลิส ทิ้งทุกอย่างเพื่อดูวีดีโอที่ถูกส่งมาทันที มันไม่เหมือนวีดีโอในก่อนหน้านี้ มันไม่ใช่การต่อสู้ที่ อัลเลย์บอส สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ด้วยทักษะที่เหนือชั้น แต่มันเป็นการต่อสู้ระหว่างมนุษย์ที่สูงไม่ถึงสองเมตร กับมอนสเตอร์ที่มีความสูงกว่าสามเมตร นี่จะต้องเป็นวีดีโอที่น่าสนใจสำหรับผู้ชม โดยเฉพาะมอนสเตอร์ตัวนั้นเป็นหมียักษ์
“เขาทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
‘มันคงจะดีหากฉันสามารถปรับแต่งวีดีโอแบบนี้ได้ตลอดชีวิต’
ความคิดนี้คงอยู่เพียงช่วงสั้น ๆ การต่อสู้ระหว่าง ฮยอนอู กับหมียักษ์มาถึงจุดพีคแล้ว เมื่อเห็นสิ่งนี้มันก็ทำให้เหงื่อเริ่มซึมออกมาบนฝ่ามือของ เอลลิส ‘ฉันจะต้องปรับแต่งมัน’
เอลลิส รู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องแก้ไขวีดีโอเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม มือของเขายังคงกดปุ่มเพลย์เพื่อเล่นวีดีโอต่อไป
“ฉันอยากดูมันอีกครั้งก่อนจะเริ่มตัดต่อ ฉันจะต้องดูมันอีกครั้ง”
เขาเล่นวีดีโอซ้ำเป็นครั้งที่สอง , ครั้งที่สาม ....
“จบแล้ว”
เอลลิส ไม่รู้ว่าเขาจมอยู่กับการดูวีดีโอของ ฮยอนอู ไปนานมากแค่ไหน แต่กว่าที่เขาจะได้เริ่มตัดต่อวีดีโอท้องฟ้าด้านนอกก็เริ่มมืดแล้ว เขางีบพักเพียงหนึ่งถึงสองชั่วโมงก่อนจะเริ่มทำงานอย่างบ้าคลั่ง
“เสร็จแล้ว ฉันส่งมันกลับไปก่อนแล้วค่อยนอนดีกว่า”
เอลลิส รู้สึกอยากล้มตัวลงกับที่นอน เขารีบเขียนอีเมลตอบกลับหา อัลเลย์บอส พร้อมกับแนบไฟล์วีดีโอที่ตัดต่อแล้วกลับไป จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนได้ในที่สุด
.....
วันนี้คงไม่ต่างไปจากวันทำงานตามปกติ ... หากว่า เคล ไม่ได้พูดอะไรบางอย่างออกมา
“บอส !!ผมได้รับการติดต่อมาจาก มิสเตอร์จี”
“เขาติดต่อมาว่าไงเหรอ !?”
“เขาบอกว่าเขาจะเริ่มสตรีมวันจันทร์ครับ”
“อีกสามวัน ...” เจมี่ พูดพลางเคาะปลายนิ้วลงกับโต๊ะเบา ๆ นี่คือเอกลักษณ์เฉพาะขณะที่เขากำลังใช้ความคิด
“ตอนนี้เรามีพี่เลี้ยงคนไหนว่างอยู่บ้าง !?” เจมี่ ถามขึ้นทำลายความเงียบ
“นี่ครับบอส ตอนนี้ อดัม กับ จูโน่ ยังว่างอยู่ แต่ผมว่า จูโน่ น่าจะเหมาะกว่าเพราะเขาอยู่ในพื้นที่ใกล้ ๆ พอดี” เคล เปิดแท็บเล็ตที่แสดงหน้าจอข้อมูลให้กับ เจมี่ ดูพร้อมกับพูด
“โอเค !!เคล ถ้านายคิดว่ามันดีก็ส่ง จูโน่ ไปคอยช่วยเหลือ มิสเตอร์จี ได้เลย”
“เราจะให้เขาอยู่ในความดูแลของพี่เลี้ยงนานแค่ไหนครับ !?” เคล ถาม
“ให้ดูแลเขาจนกว่าจะเปลี่ยนอาชีพครั้งที่สองตอนเลเวล 100 ก็แล้วกัน”
“ได้เลยครับบอส”
เคล ออกจากไปจากห้องหลังจากพูดจบ ขณะเดียวกัน เจมี่ ที่ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังก็เริ่มดูวีดีโอใหม่อีกครั้ง
[หมียักษ์ปะทะมนุษย์ตัวเล็ก ]
“สว่างสดใสสมกับเป็นดาวจริง ๆ”
มันเป็นวีดีโอที่มีความยาวเพียง 15 นาที เท่านั้น แต่ทว่า เจมี่ กลับละสายตาจากวีดีโอนี้ได้หลังนั้นเป็นเวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมง
.....
ฮยอนอู อยู่ในป่าใกล้ ๆ กับยูสมา ในมือของเขาคือหนังสือสกิลเล่มหนึ่ง
[ควบคุมพลังเวทมนตร์ ]
นี่คือชื่อของหนังสือเล่มนี้ ควบคุมพลังเวทมนตร์ มันคือสกิลที่ ฮยอนอู ต้องการ
“ฉันคิดถูกจริง ๆ ที่เซ็นสัญญากับ NIKE นั่นเลยทำให้ฉันได้ของแพงแบบนี้มาฟรี ๆ”
ฮยอนอู ตั้งใจที่จะซื้อหนังสือสกิลนี้หลังจากเปลี่ยนอาชีพครั้งที่สอง หรือจนกว่าเขาจะมีเงินเพียงพอที่จะซื้อ แต่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะได้รับหนังสือสกิลนี้มาจากการเซ็นสัญญากับ NIKE
[หน้าต่างสถานะ ]
[ชื่อตัวละคร : คัง ฮยอนอู ]
[เลเวล : 47 ]
[อาชีพ : นักรบ ]
[ฉายา : นักรบที่ ข่าน ให้การยอมรับ , ดาวดวงใหม่ที่ เลอบรอน ยอมรับ , คนแรกที่ได้เข้าสู่พระราชวัง , คนแรกที่ได้พบจักรพรรดิ ]
[ค่าสถานะ : ความแข็งแรง : 70 (+153) , ความคล่องแคล่ว : 110 (+43) , ความอึด : 60 (+100) , พลังเวทมนตร์ : 60 , จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ : 6 (+50) ]
[แต้มสเตตัส : 0 ]
“ฉันมีค่าพลังเวทมนตร์เพียงพอแล้ว ฉันจะเรียนมันทันที”
ค่าพลังเวทมนตร์ 60 ไม่ใช่ค่าสถานะที่สูงนัก แต่ถึงกระนั้นมันก็ค่อนข้างสูงในฐานนะนักรบเลเวล 47 อย่างฮยอนอู ด้วยสถานะแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะสามารถใช้สกิลได้อย่างต่อเนื่องตลอดเวลา แต่มันยังเพียงพอที่เขาจะระเบิดพลังทั้งหมดในช่วงสั้น ๆ
[คุณใช้หนังสือสกิลระดับแรร์ ]
[สกิลถูกสร้างขึ้น ]
[ควบคุมพลังเวทมนตร์ ]
[สกิลนี้จะช่วยคุณสามารถควบคุมพลังเวทมนตร์ได้ ]
[ประเภท : พาสซีฟ ]
[ระดับ : แรร์ ]
[ความชำนาญ : F]
[ความสามารถ : เพิ่มพลังเวทมนตร์ 10% , ทำให้ควบคุมพลังเวทมนตร์ได้ ]
‘เอาล่ะ ...’
“ดาบออร่า !!”
แสงสีฟ้าค่อย ๆ ไหลจากมือของ ฮยอนอู เข้าไปในดาบของเขา นี่คือการใช้พลังเวทมนตร์ห่อหุ้มดาบ
“เยี่ยมไปเลย ทังอี !!”
“อ๊ากกก !!ไอ้เจ้านาย วางข้าลง ข้าเวียนหัว !!”
ฮยอนอู จับ ทังอี หมุนไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้นจากความสำเร็จที่เพิ่งเกิดขึ้น
“แฮ่ก ๆ... เจ้านาย ท่านกลับเป็นปกติหรือยัง !?” ทังอี ยกมือทั้งสองข้างขึ้นจับศีรษะของตัวเองจากอาการเวียนหัว ‘ไอ้เจ้านายบ้าเอ๊ย’
ฮยอนอู วาง ทังอี ลงกับพื้นพร้อมกับเริ่มหาบางอย่างจากคลังเก็บของส่วนตัว ไม่ช้าเขาก็หยิงลูกแก้วสีแดงที่ได้รับมาจากการฆ่าหมียักษ์ออกมา
“ทังอี นี่คือของขวัญสำหรับนาย”