22

บทที่ 22

[คุณได้เข้าสู่ห้องทดลองของจอมเวทดำ อเดลล์ ]

“ที่นี่คือที่ไหนเหรอพี่ !?”

ภายในห้องลับแห่งนี้มีพื้นที่เพียง 20 ตารางเมตร รอบ ๆ เต็มไปด้วยกองหนังสือ และอุปกรณ์การทดลองต่าง ๆ

‘มันคือห้องทดลอง’

ห้องทดลองนี้ดูเหมือนกับฉากในหนังวิทยาศาสตร์ก็ว่าได้ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางมุมด้านหนึ่งของห้อง ฮยอนอู รีบเดินตรงไปยังทิศทางนั้นทันที

“นี่มันอะไร !?”

สิ่งที่ ฮยอนอู มองเห็นก็คือหมีขนาดใหญ่ ร่างสูงใหญ่กว่าสามเมตรของมันปกคลุมไปด้วยเกราะโครงกระดูก ซึ่งนั่นยิ่งทำให้มันดูเป็นหมียักษ์ที่อันตรายมากขึ้นอย่างมาก

‘ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันคงจะเป็น โอวล์แบร์ แต่ว่าเกราะนี่มันคืออะไร !?’

“พี่ !!นั่นใช่เกราะจากกระดูกของพวกสเกลเลตันไหม !?”

“เกราะกระดูก ... ชาแมน !?”

“พวกแกเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ยังไง !?” ทันใดนั้น ฮยอนอู ก็ได้ยินเสียงตะโกนเสียงหนึ่งดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

พร้อมเสียงที่ดังขึ้นนี้ จอมเวทดำคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นมาทั้ง ยองจุน และ ยูริ ก็รีบหลบไปด้านหลัง ฮยอนอู ทันที

“แกคือตัวการทำให้มีพวกอันเดดปรากฏตัวขึ้นมาใช่ไหม !?” ฮยอนอู พยายามดึงข้อมูลจาก อเดลล์ มาให้ได้มากที่สุดเพื่อใช้ในเควสหลักที่ได้รับมา

“ทำไมข้าต้องตอบ !?เปเป้ ฆ่าพวกมันให้หมด !!” จอมเวทดำ ไม่เพียงแต่จะปฏิเสธที่จะตอบคำถามเท่านั้น แต่เขายังสั่งให้หมียักษ์ฆ่าผู้บุกรุกทั้งหมดอีกด้วย

ทันใดนั้น หมียักษ์ก็เริ่มเคลื่อนไหว ทุกก้าวของมันทำให้ทั่วทั้งห้องสั่นสะเทือนอย่างน่าหวาดหวั่น

“พวกแกคิดว่าจะสามารถเอาชนะผลงานชิ้นเอก หมีเกราะกระดูก ของข้า อเดลล์ ผู้นี้ได้เหรอ !!”

“ฮ่า ๆ.... !!” อเดลล์ ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น

ฟู่ววว !!

ฮยอนอู พ่นลมหายใจยาวออกมาพร้อมกับพึมพำกับตัวเอง ‘ฉันเนี่ยนะ จะแพ้ให้กับหมี ... !?’

“แกจะอวดดีเกินไปแล้ว !!” ฮยอนอู พูด จากนั้นเขาก็หันไปสั่ง ยูริ “ยูริ ขอบัพ นอกจากนี้คอยช่วยเหลือ ยองจุน ระหว่างที่เขาจัดการกับจอมเวทดำ เดี๋ยวฉันจะเล่นกับเจ้าหมีตัวนี้เอง”

ฮยอนอู ตั้งใจที่ต่อสู้กับหมียักษ์ด้วยตัวเอง ดังนั้น ยูริ และ ยองจุน จึงต้องเป็นคนจัดการกับจอมเวทดำ

[คุณได้รับพลังศักดิ์สิทธิ์ ]

[อาวุธของคุณอาบไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ระดับสูง ]

[พลังโจมตีเพิ่มขึ้น ]

[คุณได้รับพรจากเทพธิดา ]

[ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น ]

[ความเร็วในการเคลื่อนที่เพิ่มขึ้น ]

ริมฝีปากของ ฮยอนอู ยกขึ้นขณะที่มีวงแหวนเวทมนตร์ปรากฏขึ้นด้านหน้าของเขา มันคือวงแหวนเวทอัญเชิญ ทังอี

“เจ้านาย ค่อนข้างนานเลยนะกว่าข้าจะได้ออกมา”

“ตอนนี้ฉันกำลังยุ่ง เดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลัง ทังอี นายรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง !?”

ทังอี กระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้นเมื่อถูกอัญเชิญออกมาอีกครั้ง แต่ทว่าในเวลานี้ ฮยอนอู ยังต้องจัดการกับหมียักษ์เบื้องหน้าก่อน ดังนั้น เขาจึงไม่มีเวลามาสนใจท่าทีของ ทังอี มากนัก

“ได้เลยเจ้านาย ข้าจะจัดให้ตามที่ขอ”

[คุณได้รับจิตวิญญาณแห่งหมี ]

[ความอึดเพิ่มขึ้น ]

[ความแข็งแรงเพิ่มขึ้น ]

[คุณได้รับคำอวยพรแห่งป่า ]

[พลังป้องกันเพิ่มขึ้น ]

[อัตราการฟื้นฟูเพิ่มขึ้น ]

“เจ้านาย ท่านคงจะไม่แพ้ให้หมีระดับต่ำแบบนี้ใช่ไหม” ทังอี พูดพร้อมกับใช้สกิลบัพให้กับ ฮยอนอู

มันคงไม่สมเหตุสมผลหากเจ้านายของเขาพ่ายแพ้ให้กับหมียักษ์ที่ดูน่าเกลียดแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกราะกระดูกสีขาวเหล่านั้น มันคือสิ่งที่ ทังอี ไม่ชอบมากที่สุด

หลังจากได้รับบัพทั้งหมดแล้ว พลังของ ฮยอนอู ก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก ในเวลานี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองสามารถทำได้ทุกอย่าง ไม่ต้องพูดถึงการจัดการกับหมียักษ์เบื้องหน้า แม้แต่การแก้แค้นของเขาก็อาจเป็นไปได้

‘จอง ฮันแบค ...’

ฮยอนอู พุ่งเข้าหาหมียักษ์ขณะที่เขาพึมพำชื่อของคนที่เกลียดชังออกมาเบา ๆ

.....

การต่อสู้ระหว่างชายสูง 180 ซม. กับหมียักษ์สูง 3 เมตร เป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ ก่อนที่การต่อสู้ระหว่างจอมเวทดำ กับสองพี่น้องจะเริ่มขึ้นนั้น หมียักษ์ก็ทำตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายกระโจนเข้าหาศัตรูของมันทันที

มีใครเคยเห็นมีกระโดดไหม !?หมีเกราะกระดูกมีความเร็วมากกว่าที่คาดไว้ มันสามารถเข้าถึงตำแหน่งของ ฮยอนอู ได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งมันยังเหวี่ยงกรงเล็บขนาดใหญ่เข้าหา ฮยอนอู อีกด้วย อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู ที่ได้รับการเสริมพลังจากบัพต่าง ๆ มันก็ทำให้เขาป้องกันกรงเล็บนี้ไว้ได้ อีกทั้งยังสามารถผลักหมียักษ์ให้กระเด็นกลับไปด้านหลังได้อีกด้วย แต่ทว่าเจ้าหมียักษ์ก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น มันกระโจนเข้าหา ฮยอนอู อีกครั้งแทบจะในทันที

‘ทั้งพลัง และความเร็วค่อนข้างดีทีเดียว แต่ ...’

มันก็ยังเป็นเพียงมอนสเตอร์

ทันใดนั้นการตอบโต้ของ ฮยอนอู ก็เริ่มขึ้น พริบตานั้นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อก็เกิดขึ้น ขณะที่อุ้งเท้าหมีขนาดใหญ่กำลังเหวี่ยงเข้าหาเขานั้น ทุกคนกลับมองเห็นว่า ฮยอนอู ใช้ดาบคมยาวมือเดียวแทงสวนกลับไปที่ร่างของหมียักษ์

ปลายดาบแทงเข้าไปที่อุ้งเท้าหมี จากนั้น ฮยอนอู ก็วิ่งเข้าหาร่างสูงใหญ่ของมันพร้อมกับลากดาบที่เจาะเข้าไปในแขนของหมีไปพร้อมกับเขา นั่นทำให้หมียักษ์ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่นั่นก็ยิ่งทำให้แสดงความบ้าคลั่งของสัตว์ป่าออกมามากยิ่งขึ้น ในเวลาเดียวกันเวลาบัพที่ได้รับมาของ ฮยอนอู ก็เหลืออีกเพียงสองนาทีเท่านั้น

‘ฉันจะจัดการกับมันในครั้งเดียว’

ฮยอนอู ไม่ได้ปล่อยให้หมียักษ์โจมตีเขาอีกครั้ง

เขาพุ่งเข้าหาหมียักษ์พร้อมกับผ่าแขนของมันออกเป็นสองซีก หมียักษ์ทำได้เพียงส่งเสียงคำรามออกมาเพื่อระบายความโกรธแค้น

[คุณได้รับความกลัวจากหมีเกราะกระดูกยักษ์ ]

กลัว ..

นี่คือสกิลพิเศษของอิลิตมอนสเตอร์ตลอดจนบอสมอนสเตอร์ สกิลนี้สามารถสร้างความกลัวให้กับเป้าหมาย และทำให้การเคลื่อนไหวทั้งหมดหยุดชะงักไปชั่วขณะได้

[ความสามารถของ จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ ทำให้คุณเพิกเฉยต่อความกลัว ]

อย่างไรก็ตาม สกิลนี้กลับไม่ส่งผลต่อ ฮยอนอู แต่อย่างใด เขาเหวี่ยงดาบอีกครั้งเพื่อจัดการกับหมียักษ์ ในเวลาเดียวกันแม้แต่ อเดลล์ ก็ยังตกตะลึง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่สกิลของหมียักษ์ไม่ส่งผลต่อศัตรูแบบนี้ แต่ในช่วงเวลาที่เขากำลังติดอยู่ในความสับสนนั้น เสียงลูกธนูแหวกอากาศก็ทำให้เขาต้องตื่นจากภวังค์ ทว่ามันก็สายเกินไปสำหรับเขา ลูกธนูของ ยองจุน ที่ได้รับการเสริมพลังศักดิ์สิทธิ์จากสกิลของ ยูริ แทงทะลุหน้าอกของเขา

“อึ้ก ... เปเป้ !!” อเดลล์ ตะโกนขึ้นก่อนที่เขาจะพบจุดจบสุดท้ายของชีวิต

[จอมเวทดำฝึกหัด อเดลล์ ถูกกำจัด ]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

‘เอาล่ะ จอมเวทดำถูกจัดการแล้ว’

ฮยอนอู ผลักหมียักษ์กระเด็นกลับออกไปมากกว่าเดิม ตอนนี้เขายังไม่สามารถประมาทได้ เจ้าหมียักษ์ไม่รู้ถึงการตายของเจ้านายของมัน ดังนั้น มันจึงยังคงต่อสู้ตามคำสั่งที่ได้รับไว้อย่างต่อเนื่อง

“พี่ !!”

ยองจุน ยิงธนูออกมาในจังหวะที่เหมาะสม ลูกธนูเจาะลงบนหน้าท้องของหมียักษ์ทำให้การเคลื่อนไหวของมันชะงักไปชั่วขณะ ในเวลานั้น ฮยอนอู ก็ไม่ลังเลที่จะเคลื่อนไหว ระยะเวลาสกิลบัพจาก ทังอี ใกล้จะหมดลงแล้ว

[หมีเกราะกระดูกยักษ์ ติดสถานะ เลือดไหล ]

ตอนนี้หมียักษ์ได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงมันจะยังเคลื่อนไหวได้ก็ตาม แต่ทั้งความเร็ว และความแข็งแกร่งของมันก็ลดลงมากกว่าตอนแรกเกือบครึ่ง

ฮยอนอู เตรียมพร้อมที่จะใช้สกิลสไตรค์เพื่อปิดฉาก

‘นี่คือครั้งสุดท้าย’

ดาบของ ฮยอนอู หยุดเคลื่อนไหวเมื่อหมียักษ์เริ่มดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ ฮยอนอู ก็สามารถหลบการโจมตีทั้งหมดได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ง้างดาบออกจนสุดเพื่อโจมตีครั้งสุดท้าย

เจ้าหมียักษ์สูญเสียพลังทั้งหมด แต่ก่อนที่ร่างของมันจะล้มลง มันก็หันกลับไปยังตำแหน่งของผู้เป็นเจ้านาย แต่สิ่งที่มันมองเห็นก็มีเพียงร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นเจ้านายที่ล้มลงอยู่กับพื้นเท่านั้น ในที่สุดเจ้าหมียักษ์ก็ค่อย ๆ ล้มลงกับพื้น

[หมีเกราะกระดูกยักษ์ถูกกำจัด ]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

[เลเวลอัพ ]

[พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ทั้งหมดได้รับการฟื้นฟู ]

[กำจัดจอมเวทดำ 2/2 ]

[คุณได้รับบันทึกวิจัยของ อเดลล์ ]

[จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เพิ่มขึ้น 2]

ฮยอนอู อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นหน้าต่างแจ้งเตือนของระบบปรากฏขึ้นเบื้องหน้า จากรายละเอียดที่ปรากฏขึ้นตอนนี้มันหมายความว่าเขาทำเควสสำเร็จแล้ว ขณะเดียวกันเมื่อเห็น ฮยอนอู ยิ้มออกมา ทังอี ก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันทีเช่นกัน

“เจ้านายทำได้ดีมาก มาเป็นม้าให้ข้าขี่ได้แล้ว”

“มาสิ !!ทังอี นายทำได้ดีมาก”

ฮยอนอู อุ้ม ทังอี ขึ้นมาบนไหล่ ขณะเดียวกัน ยูริ และ ยองจุน ก็เดินเข้ามาพร้อมไอเทมที่ดรอปมาจากจอมเวทดำ

“พี่ !!พี่สู้ได้ยอดไปเลย !!”

“เดี๋ยวนะ ว่าแต่ตุ๊กตาหมีตัวนี้คืออะไร !?สัตว์เลี้ยงของโอปป้าเหรอ !?”

ยองจุน ยกนิ้วโป้งให้กับ ฮยอนอู ขณะเดียวกัน ยูริ ก็พยายามยื่นมือไปสัมผัสกับ ทังอี

“ทังอี คือสัตว์เลี้ยงของฉันน่ะ”

“เขาน่ารักมาก ขอหนูจับหน่อยได้ไหมคะ !?” ยูริ ถามด้วยรอยยิ้มราวกับเธอยอมตายหากได้สัมผัสร่างกายที่ดูนุ่มนิ่มของ ทังอี

ฮยอนอู พยักหน้าเบา ๆ พร้อมกับอุ้ม ทังอี ส่งให้ ยูริ

‘ฉันขอโทษนะ ทังอี แต่นายช่วยรับมือกับ ยูริ แทนฉันหน่อยแล้วกัน’

“น่ารักจริง ๆ!!นายชื่ออะไรเหรอเจ้าหมี !?”

“เจ้านาย ช่วยข้าด้วย !!เจ้านาย ท่านจะทิ้งข้าแบบนี้ได้ไม่ได้ ...”

ฮยอนอู ส่ง ทังอี ให้กับ ยูริ ก่อนจะหันไปมองไอเทมที่ดรอปมาในมือของ ยองจุน

“นายเก็บอะไรมาบ้าง !?”

“มีไม้เท้าของจอมเวทดำ หนังสือสกิลเวทมนตร์ กับลูกแก้วแปลก ๆ ที่ได้มาจากหมียักษ์ ผมว่าพี่น่าจะต้องเอามันไปประเมินก่อน เพราะในหน้าต่างไอเทมไม่มีรายละเอียดอะไรเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดของ ยองจุน , ฮยอนอู ก็รับไอเทมเหล่านั้นมาตรวจสอบ หลังจากรับรู้ข้อมูลของไม้เท้า และหนังสือสกิลแล้ว เขาก็ส่งคืนให้กับ ยองจุน และเลือกที่จะเก็บลูกแก้วไว้เพียงอย่างเดียว

ยิ่งใกล้ชิดกับสองพี่น้องมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้ ฮยอนอู รู้สึกอบอุ่นมากขึ้นเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้ว ฮยอนอู ไม่เคยมีพี่น้องมาก่อน ดังนั้น ทั้งสองคนนี้จึงเป็นเหมือนกับน้อง ๆ ของเขาจริง ๆ

“ถือซะว่าเป็นของขวัญก็แล้วกัน ไหน ๆ เราก็ไม่ได้เจอกันมานานแล้ว งั้นก็ถือว่านี่เป็นค่าขนมของพวกเธอดีไหม !?”

“โอปป้า”

“พี่”

“ขอบคุณครับ/ค่ะ พวกเราจะใช้มันอย่างดีเลย”

ทั้งสองแสดงความขอบคุณต่อ ฮยอนอู ขณะเดียวกัน ฮยอนอู ก็พึมพำกับตัวเอง ‘ถึงยังไงลูกแก้วลูกนี้ก็มีค่ามากกว่าไอเทมสองชิ้นนั่นซะอีก’

.....

ฮยอนอู แยกตัวออกมาจากสองพี่น้อง และกลับไปยังยูสมาเพื่อส่งเควส

“ครั้งนี้ฉันจะได้อะไรเป็นรางวัลนะ !?”

ฮยอนอู มาถึงหน้าคฤหาสน์ของ เลอบรอน ด้วยความคาดหวัง ต่างจากก่อนหน้านี้ ในครั้งนี้ทหารยามไม่ได้พยายามหยุด ฮยอนอู อีกทั้งยังทักทายกับเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

“ท่านเลอบรอน อยู่ที่ไหนเหรอ !?”

“ท่านเลอบรอน ก็อยู่ที่เดิมนั่นแหละ”

เมื่อได้รับตำแหน่งของ เลอบรอน มาแล้ว ฮยอนอู ก็เดินผ่านประตูเข้าไปในคฤหาสน์เพื่อมุ่งหน้าไปยังลานฝึกที่ เลอบรอน อยู่ทันที

“เจ้ามาแล้วเหรอ !?เจ้ากลับมาเร็วกว่าที่ข้าคิดไว้นะเนี่ย” เลอบรอน พูดขณะที่มองไปยัง ฮยอนอู ก่อนจะถาม “การตรวจสอบเป็นยังไงบ้าง !?”

ฮยอนอู หยิบสมุดเล่มหนึ่งส่งให้ เลอบรอน มันคือบันทึกวิจัยของ อเดลล์

“นี่คือบันทึกวิจัยของจอมเวทดำ ด้วยสิ่งนี้มันเพียงพอไหมครับ !?”

เลอบรอน พยักหน้าเบา ๆ ขณะที่ตรวจสอบบันทึกวิจัย “ฝ่าบาท น่าจะพอใจกับสิ่งนี้”

[คุณเคลียร์เควสการตรวจสอบบริกส์แล้ว ]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

[คุณได้รับแต้มสนับสนุนจักรวรรดิ 200 แต้ม ]

[คุณได้รับ 1,000 ทอง เป็นรางวัลเพิ่มเติม ]

“เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ” เลอบรอน พูดอย่างกะทันหันพร้อมกับยืนขึ้น

“เตรียมตัว !?เตรียมตัวอะไรเหรอครับ !?” ฮยอนอู ถามกลับด้วยความสับสน

“เจ้าจะต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท หากคนที่ตรวจสอบเรื่องนี้ไม่ใช่คนรายงานแล้วใครจะเป็นคนรายงาน !?” เลอบรอน พูด

“ครับท่าน !!”

ฮยอนอู แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองเอาไว้ไม่ได้

‘เข้าเฝ้าจักรพรรดิ !!เข้าเฝ้าจักรพรรดิเลยโว้ยยยยยย !!’