ทาสแห่งเงา บทที่ 50 กับดักมรณะ (ฟรี)

สัตว์กินซากตายแล้ว อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ดาบของซันนี่ที่สังหารมัน

ในขณะที่เขาเคลื่อนตัวไปรอบๆ เป้าหมาย เขามุ่งความสนใจไปที่การทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็นและไม่ส่งสัญญาณเตือนให้ศัตรูรู้ตัวก่อนที่เขาจะไปถึงตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการโจมตี หลังจากนั้น เขาก็เห็นเพียงด้านหลังของสัตว์อสูร

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่สังเกตเห็นบาดแผลที่น่ากลัวไล่ลงมาจากส่วนบนของลำตัวไปจนถึงขาที่แยกเป็นปล้องของสิ่งมีชีวิต ซึ่งถูกฝนบดบัง

กระดองที่ไม่ได้แตกหักถูกตัดเปิดเหมือนกระป๋อง เนื้อของสัตว์กินซากและอวัยวะที่แหลกเหลวสามารถมองเห็นได้ง่ายผ่านช่องว่างขนาดใหญ่ เลือดสีฟ้าไหลซึมออกมา และไหลลงมาเพียงเพื่อที่จะถูกพายุพัดพาไป

ซันนี่กลืนน้ำลาย

เขาอาจจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจในการซุ่มโจมตีสัตว์อสูรที่ตายไปนานแล้วหรือไม่ก็เพราะกลัวว่าจะมีอะไรมาสังหารมันตั้งแต่แรก

เมื่อมองไปรอบๆ เขาลังเลและเรียกดาบครามกลับมา แล้วห่อตัวเองไว้ด้วยเงา

เกาะเล็กๆ นั้นเงียบสงัด เว้นก็แต่เสียงลมที่โหยหวน ฝนยังคงโปรยปรายลงมาก่อตัวเป็นม่านอย่างต่อเนื่องเพื่อปกปิดรายละเอียดและวัตถุที่อยู่ห่างไกลทั้งหมด บางครั้งแสงฟ้าแลบที่หายากก็ทาบทับโลกที่เยือกเย็นนี้ด้วยความขาวโพลน จากนั้นเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้นจนทำให้ท้องฟ้าถึงกับสั่นสะเทือน

ด้วยความหวาดกลัวอันเย็นยะเยือกที่ฝังลึกเข้าไปในกระดูกของเขา ซันนี่เคลื่อนตัวอย่างระมัดระวังไปที่สัตว์กินซาก เขาสามารถบอกได้จากระยะไกลว่ามันตายแล้ว แต่เขาก็ต้องการเข้าใกล้กว่านี้และตรวจสอบให้แน่ใจ ความจริงแล้ว เขาพูดถูก สัตว์ร้ายนั้นเกือบขาดครึ่งโดยผู้จู่โจมที่ไม่รู้จัก อวัยวะภายในที่เปียกชื้นของมันกองระเกะระกะอยู่บนพื้น

ความมืดหยุดปลอบประโลมไปนานแล้ว กลายเป็นความน่ากลัวและกดดันเข้ามาแทนที่ ซันนี่ตัวสั่น

…เมื่อเขาตรวจสอบสัตว์อสูรทั้งแปดตัวและยืนยันว่าพวกมันตายหมดแล้ว เขารู้สึกคลื่นไส้และกลัวจนขาดสติ เมื่อซันนี่ตระหนักได้เป็นครั้งแรกว่ารูปร่างสีดำนั้นแท้จริงแล้วคือสัตว์กินซาก เขาคิดว่านั่นเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจอีกต่อไป

อันที่จริง เขาค่อนข้างเชื่อว่าสิ่งต่างๆ จะเลวร้ายลงเรื่อยๆ

เขายืนอยู่ใกล้สัตว์กินซากตัวสุดท้าย ซันนี่สังเกตสภาพแวดล้อมของเขาและคิดถึงการกลับไปหาเนฟและแคสซี่ บางทีฆาตกรที่น่ากลัวอาจออกจากเกาะไปแล้ว พวกเขาสามารถซ่อนตัวและหวังว่าจะดีที่สุด อย่างน้อยเขาก็จะไม่อยู่คนเดียว

อย่างไรก็ตาม การไม่รู้ว่าอันตรายประเภทใดที่ซ่อนอยู่ในความมืดจะทำให้เขาเสียสติไปนานก่อนที่รุ่งเช้าจะมาถึง นอกจากนี้คุณสมบัติแห่งโชคชะตาของเขา "การหวังในสิ่งที่ดีที่สุด” จึงเป็นธุระของคนโง่

นั่นเป็นเหตุผลที่แม้ว่าร่างกายของเขาจะปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น ซันนี่ก็ยังกัดฟันและค่อยๆ เดินไปยังสันเขาที่บดบังส่วนที่เหลือของเกาะ เขาเข้ามาใกล้และเริ่มปีนพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

สันเขาไม่สูงมาก ดังนั้นเขาจึงสามารถไต่ระดับได้โดยไม่ต้องออกแรงมาก เขาเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่โขดหิน

จากนั้นเขาก็อยากจะปล่อยมือและตกลงไปที่พื้นทันที

ถัดไปจากเขาเพียงไม่กี่เมตร มีเงาสีดำพาดผ่านโขดหิน มันใหญ่กว่าสัตว์กินซากมาก มีหนามแหลมขรุขระงอกออกมาจากกระดองหนาของมัน ไคตินของมันเป็นสีดำและสีแดงเข้ม เหมือนเกราะโบราณที่กระเซ็นด้วยเลือดสดๆ แทนที่จะเป็นก้ามปู เคียวกระดูกอันน่าสะพรึงกลัวสองอันยื่นออกมาจากข้อต่อแขนของมัน

แต่ละอันยาวและคมพอที่จะแยกสัตว์กินซากออกเป็นสองส่วนได้

ซันนี่ทำตัวแข็ง กลัวที่จะขยับ เขาถึงกับหยุดหายใจ

'นั่นคือฆาตกร'

หนึ่งในนั้นสัตว์อสูรที่พวกเขาเคยเห็นในการเก็บชิ้นส่วนวิญญาณเหนือธรรมชาติจากซากฉลามยักษ์หรือสัตว์ประเภทอื่นๆ เขาจำได้ว่าสิ่งมีชีวิตทั้งสองตัดผ่านฝูงของสัตว์กินซากได้อย่างไร สังหารหรือกำจัดสัตว์ร้ายทุกตัวที่ขวางทาง การสังหารเพียงเจ็ดตัวจะไม่เป็นปัญหาสำหรับบางสิ่งที่อันตรายถึงชีวิต

ไม่ต้องพูดถึงการกำจัดผู้หลับไหลทั้งสามคน

ระวังอย่าให้เกิดเสียง ซันนี่ย่อตัวลงช้าๆ ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ขยับแขนและขาอย่างแม่นยำที่สุด เขาเริ่มปีนลงจากสันเขา ภาวนาไม่ให้มีใครได้ยิน รู้สึก หรือสังเกตด้วยวิธีอื่น

โชคดีที่ สัตว์อสูรนั้นยังคงหลงลืมการปรากฏตัวของเขา

เมื่อถึงพื้น ซันนี่ถอยหลังไปสองสามก้าว โดยยังคงหันหน้าเข้าหาชะง่อนผา เขาต้องบังคับตัวเองให้หันหลังกลับ รู้สึกราวกับว่าหลังของเขาถูกแทงโดยที่มองไม่เห็น หนุ่มน้อยค่อยๆ เคลื่อนตัวอย่างลับๆ ไปในทิศทางที่เขาทิ้งพวกพ้องไว้

สองสามนาทีหลังจากนั้น เขากลับเข้าหาเนฟฟีสและแคสซี่ เด็กสาวเครียดและกระวนกระวาย รอการกลับมาของเขาในความมืด ก่อนจะออกมาจากเงามืด ซันนี่บอกให้พวกเขารู้ว่าเขากำลังใกล้เข้ามา

"ฉันเอง"

เนฟฟีสขยับ ลดดาบลงเล็กน้อย ใบหน้าของเธอคร่งขรึมเล็กน้อย

"สถานการณ์เป็นอย่างไร?" เธอพูด ระวังเสียงให้เบาที่สุด

ซันนี่หายใจออกช้าๆ ในที่สุดก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เขามีความสุขอย่างแท้จริงที่ไม่ได้อยู่คนเดียวในสถานที่ต้องคำสาปแห่งนี้

"รอบตัวเรามีสัตว์กินซากแปดตัว แต่พวกมันตายหมดแล้ว ฆาตกรคือหนึ่งในสัตว์อสูรขนาดใหญ่ที่เราเคยเห็น มันมีลวดลายสีแดงเข้มบนกระดองและใช้เคียวแทนก้ามปู มันซ่อนตัวจากพายุใต้ชะง่อนหินไม่ไกลจากที่นี่"

สายฟ้าแลบสว่างไสวไปทั่วบริเวณ ผลที่ตามมา ดูราวกับว่ามีประกายไฟสีขาวสองดวงจุดประกายในดวงตาของดาราผันแปร ในไม่ช้า เงาสะท้อนก็หายไป ปล่อยให้มันเป็นสีเทาและดูลึกลับอีกครั้ง

นางเอียงศีรษะแล้วกระซิบราวกับพูดกับตัวเอง

"สัตว์อสูรระดับผู้ตื่น"

ซันนี่เลียริมฝีปากของเขา

"อือ ถ้าเช่นนั้น เราจะทำอย่างไรดี?"

เนฟฟีสคิดอยู่ครู่หนึ่งโดยพิงดาบของเธอ จากนั้นเธอก็มองเขาแล้วพูดว่า

"สังหารมัน"

***

ซันนี่จ้องมองเนฟฟีส พูดอะไรไม่ออก ในที่สุด เขาก็รวบรวมสติและพูดสิ่งแรกที่อยู่ในใจของเขาออกมา

"เธอบ้าไปแล้วเหรอ?"

ความคิดที่จะต่อสู้กับสิ่งนั้นค่อนข้างไร้สาระ หรือไม่ก็บ้าไปเลย เมื่อตระหนักว่าคำพูดของเขาอาจฟังดูหยาบคายเล็กน้อย เขากระแอมไอและเสริมว่า

"ฉันหมายความว่า… เธอคิดเรื่องนี้ดีแล้วหรือยัง? เราจะสังหารสัตว์ประหลาดนั่นได้อย่างไร?"

เนฟฟีสหายใจเข้าช้าๆ

"มันไม่ใช่คำถามของการคิดทบทวน เราไม่มีทางเลือก"

เธอเหลือบมองแคสซี่ซึ่งกำลังฟังพวกเขาด้วยสีหน้าซีดเซียว และอธิบายว่า

"เราไม่สามารถออกจากหน้าผาก่อนรุ่งเช้าได้ และสัตว์อสูรก็เช่นเดียวกัน อย่างไรก็ตาม เมื่อดวงตะวันขึ้น มันจะมองเห็นเราและโจมตีได้อย่างง่ายดาย จากนั้นข้อได้เปรียบเดียวของเรา ลักษณะเฉพาะตัวที่น่าประหลาดใจจะหมดไป หากเราต้องสู้ต่อกับมัน เราควรเป็นฝ่ายเริ่มการต่อสู้จะดีกว่า"

ดาราผันแปรมองไปรอบๆ แล้วเสริมว่า

"มันยังไม่มืดสนิท แม้ว่าจะแทบมองไม่เห็น แต่ฉันก็ยังพอมองเห็นได้ เมื่อกลางคืนมาถึงมันจะไม่เป็นเช่นนั้น ดังนั้นเราจะต้องโจมตีก่อน และทำโดยเร็วที่สุด"

ซันนี่ส่ายหน้า

"นี่ยังไม่อธิบายว่าเราจะสังหารมันได้อย่างไร สิ่งนั่นเพิ่งสังหารสัตว์กินซากไปแปดตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน เราไม่รู้จุดอ่อนของมันด้วยซ้ำ!"

เนฟฟีสขมวดคิ้ว หลังจากหยุดไปชั่วครู่ นางก็พูดว่า

"มันก็แค่สัตว์อสูรที่ตื่นขึ้น"

ซันนี่อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเธออย่างไม่อยากเชื่อ

"เธอหมายถึงอะไร "แค่" สัตว์อสูรระดับผู้ตื่นงั้นเหรอ? หรือว่าเธอลืมไปว่าเราทั้งสามคนเป็นแค่ผู้หลับไหลเท่านั้น?! มนุษย์ผู้หลับไหลไม่น่าจะสามารถจัดการกับสัตว์ร้ายที่ถูกตื่นขึ้นได้ นับประสาอะไรกับสัตว์อสูร ความจริงที่ว่าเราสามารถสังหารสัตว์กินซากได้อย่างน่าเชื่อถือนั้นก็ถือว่าผิดปกติมากแล้ว!"

นางหันหลังกลับมองเขา โดยไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ และตอบเพียงว่า

"แต่เราผิดปกติ"

ซันนี่ยืนอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไร

เนฟฟีสถอนหายใจ

"นายและฉันเราทั้งคู่ไม่ใช่ผู้หลับไหลธรรมดา ไม่ใช่เหรอ? อย่าพยายามปฏิเสธเลย คนธรรมดาก็คงไม่มีชีวิตรอดในที่แห่งนี้"

เขาขมวดคิ้ว ไม่พอใจกับความคิดของเธอ ในขณะเดียวกัน ดาราผันแปรพูดต่อ

"นาย ฉัน รวมถึงร่างจำลองของสัตว์ร้ายที่ตื่นขึ้น บวกกับความได้เปรียบของการจู่โจม แบบไม่ทันตั้งตัว ฉันไม่ได้บอกว่ามันจะง่าย เราอาจจะตายได้ แต่ก็มีโอกาสที่เราจะไม่ตาย"

นางมองลงไปที่ใบมีดสีเงินของดาบ และกล่าวเสริมหลังจากไม่กี่วินาที

"ไม่ว่าอย่างไร อย่างที่ฉันบอกไปแล้ว เราไม่มีทางเลือก"

ซันนี่กัดฟัน พยายามหาเหตุผลโต้กลับ แต่ทว่า เหตุผลของเขาดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ เขาแค่รู้สึกไม่ดีที่จะต้องต่อสู้กับสัตว์อสูรตัวนั้น

ในความเงียบที่ตามมา แคสซี่ที่เงียบมาตลอด ก็พูดขึ้น

"นายกำลังลืมเกี่ยวกับข้อได้เปรียบหลักที่เรามีเหนือสิ่งนั้น"

ทั้งคู่มองไปที่แคสซี่ด้วยความประหลาดใจ

เด็กสาวตาบอดหันไปเผชิญหน้ากับพวกเขาและเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

"เราฉลาด แต่สัตว์อสูรไม่ใช่"

คำพูดของเธอก้องอยู่ในความมืด ซันนี่ถอนหายใจ

ดูเหมือนว่าการต่อสู้กับสัตว์อสูรเคียวกระดูกจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

***

ในเวลาหลังจากนั้น เขายืนอยู่ในความมืด มองไปที่สิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวตรงหน้า สีหน้าของเขาเคร่งเครียดและมืดมน เขาจับดาบครามไว้แน่น ซันนี่หายใจเข้าช้าๆ

ความรู้สึกที่เป็นลางไม่ดีที่เขามีก่อนหน้านี้ยังคงอยู่ ตอนนี้มันแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม

'ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย'

ด้วยความคิดนี้ เขาหายใจออกและยกมือขึ้น