9

บทที่ 9

ฮยอนอู ขยี้ตารัว ๆ ด้วยความหวังว่า ภาพที่เขามองเห็นอยู่เบื้องหน้าจะเป็นเพียงภาพลวงตา

“ไม่ !!!!”

“ขอร้องเถอะ !!”

เขาต้องการให้ใครสักคนเดินเข้ามาแล้วบอกเขาว่านี่เป็นเพียงความฝัน ฮยอนอู หลับตาลงด้วยความคิดนี้ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสัตว์เลี้ยงที่เขาได้รับมานั้น มันจะเป็น ตุ๊กตาหมี ในเวลานี้มันเหมือนกับกล้ามเนื้อขาของเขาอ่อนแรง ฮยอนอู ทรุดตัวลงกับพื้นพลางพึมพำทั้งหลับตาว่านี่จะต้องเป็นเพียงความฝัน

“นี่ไม่ใช่ความฝัน”

“.... ??” ฮยอนอู ลืมตาขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงเข้ามาในหู

“ลืมตาซะไอ้เจ้าบ้า ...” ตุ๊กตาหมี ตรงหน้า ฮยอนอู พูด

“นายพูดได้เหรอ !?”

“แกคิดว่าฉันพูดไม่ได้รึไง !?” ตุ๊กตาหมี ถาม จากนั้นมันก็พูดต่อ “จงให้ความเคารพต่อฉันซะ นั่นคือวิธีปฏิบัติที่เหมาะสมสำหรับมนุษย์อย่างแก”

ฮยอนอู ประหลาดใจแทบพูดอะไรไม่ออก เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองกำลังพูดคุยอยู่กับตุ๊กตาหมี อย่างไรก็ตาม ตุ๊กตาหมี ตัวนี้ไม่ได้ปล่อยให้ ฮยอนอู อยู่กับความประหลาดใจมากเกินไปนัก มันพูดบางอย่างที่ทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก “จากนี้ไปแกคือข้ารับใช้ของฉัน !! พาฉันไปจากที่นี่ได้แล้วไอ้มนุษย์”

ทันทีที่พูดจบ ตุ๊กตาหมี ก็กระโดดขึ้นไปบนไหล่ของ ฮยอนอู พร้อมกับนั่งลงบนนั้น

“ไปได้แล้ว ไอ้มนุษย์”

ฮยอนอู เริ่มเดินออกไปตามคำสั่งของ ตุ๊กตาหมี อย่างลืมตัว แต่ทันใดนั้นก็เหมือนกับเขาได้สติกลับมาอีกครั้ง เขารีบคว้าตัว ตุ๊กตาหมี เหวี่ยงลงมาที่พื้นทันที

“เฮ้ย !! ไอ้ตุ๊กตาหมี แกไม่รู้ใช่ไหมว่าแกกำลังเล่นอยู่กับใคร ...”

ฮยอนอู คว้าคอ ตุ๊กตาหมี ขึ้นมาพร้อมกับพามันเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ ที่ไม่มีผู้คนสัญจร 10 นาที ต่อมา ... ทัศนคติที่ ตุ๊กตาหมี มีต่อ ฮยอนอู เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งท่าที และคำพูดทั้งหมดสุภาพขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หากไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่ยังแสดงถึงความไม่พอใจแล้ว คงยากจะเชื่อได้ว่านี่เป็น ตุ๊กตาหมี ตัวเดียวกับเมื่อ 10 นาที ก่อน

“ไอ้เจ้านายมันกล้ารังแกข้า” ตุ๊กตาหมี พึมพำกับตัวเอง “แกกล้าทำกับฉัน ทายาทแห่งเกาะบุงบุง แบบนี้ได้ยังไง”

ฮยอนอู เพียงแค่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินขณะที่เขาเดินตามมาจากด้านหลังพลางตรวจสอบข้อมูลของ ตุ๊กตาหมี ตัวนี้

[ หน้าต่างสถานะ ]

[ ชื่อ : ไม่มี ]

[ เลเวล : 5 ]

[ สายพันธุ์ : หมีมาริโอเนต ]

[ ที่มา : ทายาทแห่งเกาะบุงบุง ]

[ ทายาทแห่งเกาะบุงบุง ความสามารถทางกายภาพเหมือนหมี แต่มีพลังเวทมนตร์ที่เป็นเอกลักษณ์ของสายพันธุ์ ]

[ ค่าสถานะ : ความแข็งแรง 15 , ความอึด 30 , ความคล่องแคล่ว 15 , พลังเวทมนตร์ 50 ]

[ ความสนิท : 0 ]

[ สกิล : จิตวิญญาณแห่งหมี , คำอวยพรแห่งป่า ]

…..

“โอ้ ...” ฮยอนอู รู้สึกประหลาดใจไม่น้อยเมื่อเห็นค่าสถานะที่สูงกว่าปกติของเจ้าตุ๊กตาหมีตัวนี้ อีกทั้งมันยังมีสกิลถึงสองสกิลอีกด้วย

“เจ้านี่ค่อนข้างดีทีเดียว” ฮยอนอู คิด

“ไอ้เจ้านาย ให้ข้าขี่คอท่านหน่อยสิ”

เพียงแต่ว่าหากเขาสามารถจัดการกับบุคลิก และน้ำเสียงของเจ้าตุ๊กตาหมีตัวนี้ได้ ....

“จากนี้ไปชื่อของนายคือ ทังอี”

[ ชื่อถูกเปลี่ยนเป็น : ทังอี ]

[ ความสนิทเพิ่มขึ้น 5 ]

“ทังอี !? ฉันชอบมันไอ้เจ้านาย” ทังอี พูดพร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นด้วยความดีใจ

“ใช่แล้ว นับจากนี้ไปแกมีชื่อว่า ทังอี”

ฮยอนอู พูดด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย เพราะเขารู้ดีว่า ทังอี มีความหมายว่าอะไร

.....

เมื่อ ยองชาน เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาก็พบว่าโทรทัศน์ และโน้ตบุ๊กถูกเปิดเอาไว้ และเพื่อนที่มาอาศัยอยู่กับเขากำลังนอนอยู่บนโซฟาอย่างขี้เกียจ

“ตื่นได้แล้ว !!” ยองชาน พูดพร้อมกับเตะ ฮยอนอู ที่นอนอยู่บนโซฟา แต่ทว่ากลับไม่มีการตอบสนองใด ๆ กลับมา

“ทังอี ... ฉันกำลังจะตาย ... เจ้าหมีทังอี ...” ฮยอนอู พึมพำพร้อมกับน้ำลายที่ไหลออกจากมุมปาก

“กำลังจะตาย !? นี่นายกำลังฝันว่าอะไรเนี่ย !? แต่ว่า ....”

เมื่อเห็นว่า ฮยอนอู กำลังยิ้มอย่างมีความสุขระหว่างอยู่ในความฝัน ยองชาน ก็ล้มเลิกความคิดที่จะปลุกเพื่อนของเขาไป และเลือกที่จะผลัก ฮยอนอู ออกไปเล็กน้อยเพื่อนั่งลงบนโซฟา

“วิธีดูแลสัตว์เลี้ยง !? ... ไม่มีทางน่า ... ไอ้เจ้าบ้านี่ ... !?”

ยองชาน เข้าใจได้ทันทีเมื่อได้เห็นบทความที่ ฮยอนอู เปิดทิ้งไว้บนหน้าจอโน๊ตบุ๊ก ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฮยอนอู เลือกที่จะฟักไข่ด้วยตัวเอง และนั่นทำให้เขาพลาดโอกาสที่จะสร้างรายรับก้อนใหญ่ไป

“ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย !!” ยองชาน อดไม่ได้ที่จะเตะ ฮยอนอู อีกครั้ง

“ทังอี ... หยิบมันขึ้นมา ... อืม ...”

.....

ในคืนนั้น ฮยอนอู ท่องไปตามกระทู้ต่าง ๆ ในชุมชนของผู้เล่นอารีน่าบนเว็บไซต์หลัก เขาพยายามมองหาพื้นที่ล่าที่เหมาะสมกับตัวเอง แต่ทว่าเงื่อนไขที่เขากำหนดไว้ทำให้มีพื้นที่ส่วนน้อยเท่าที่ตรงต่อความต้องการของเขา

อันดับแรก มันจะต้องเป็นพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีผู้เล่นมากนัก อันดับสอง มอนสเตอร์ในพื้นที่นั้นจะต้องมีลักษณะใกล้เคียงกับมนุษย์ อันดับสาม จะต้องไม่ใช่มอนสเตอร์ที่สามารถโจมตีจากระยะไกลได้ อันดับสี่ มอนสเตอร์เหล่านั้นจะต้องมีเลเวลไม่เกิน 50

มีพื้นที่ที่ตรงตามเงื่อนไขที่เขากำหนดขึ้นมาน้อยมาก และหนึ่งในนั้นก็คือ ดันเจี้ยนโครงกระดูก มอนสเตอร์ส่วนใหญ่คือทหารโครงกระดูก นอกจากนี้ยังมีอีกสองพื้นที่ทางตะวันตกของป่าดำ ที่ซึ่งเป็นพื้นที่ของดาร์คเอลฟ์ที่ ฮยอนอู เคยเผชิญหน้าในระบบฝึกสอน

และสถานที่ที่ ฮยอนอู เลือกก็คือ ...

“ไอ้เจ้านาย ที่นี่คือที่ไหน !?”

“เรียกฉันว่า เจ้านาย เฉย ๆ !! ที่นี่คือป่าดำ เรามาที่นี่เพื่อล่าพวกดาร์คเอลฟ์”

ที่นี่คือพื้นที่ทางตะวันตกของป่าดำ ฮยอนอู คิดว่าดาร์คเอลฟ์ล่าได้ง่ายกว่าทหารโครงกระดูก และภายใต้ทักษะของเขามันก็มั่นใจได้เลยว่าเขาจะต้องคิดถูกแน่นอน

[ คุณได้กำจัดดาร์คเอลฟ์มือมีด ]

[ คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

[ เลเวลอัพ ]

[ พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ทั้งหมดได้รับการฟื้นฟู ]

“อึก ... ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำ ...” ดาร์คเอลฟ์ พึมพำก่อนจะตายตรงหน้า ฮยอนอู ขณะเดียวกันด้านหลังของเขาก็เต็มไปด้วยซากศพของดาร์คเอลฟ์จำนวนมาก

“ทังอี นายนี่ดูดีใช้ได้เลยนะเนี่ย”

“แน่นอนอยู่แล้ว ท่านเพิ่งรู้เหรอ !? เอาล่ะข้าจะช่วยท่านเองไอ้เจ้านาย”

เมื่อได้ยินคำชมจาก ฮยอนอู , ทังอี ก็ยกมือขึ้นทุบหน้าอกตัวเองก่อนจะใช้สกิลที่มีมาแต่กำเนิดออกมา มันคือสกิลบัพที่ดีกว่าบัพของนักบวชในระดับเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย

[ จิตวิญญาณแห่งหมี ]

[ เพิ่มความแข็งแกร่ง และความอึด ]

[ ประเภท : บัพ ]

[ ระดับ : แรร์ ]

[ ความชำนาญ : F ]

[ ความสามารถ : เพิ่มความแข็งแรง และความอึดของเป้าหมาย 5% เป็นเวลา 5 นาที ]

[ คูลดาวน์ : 1 นาที ]

......

[ คำอวยพรแห่งป่า ]

[ เพิ่มพลังป้องกัน และการฟื้นฟูพลังชีวิต ]

[ ประเภท : บัพ ]

[ ระดับ : แรร์ ]

[ ความชำนาญ : F ]

[ ความสามารถ : เพิ่มพลังป้องกันของเป้าหมาย 5% , เพิ่มอัตราการฟื้นฟูพลังชีวิต 0.1% ต่อวินาที เป็นเวลา 5 นาที ]

[ คูลดาวน์ : 1 นาที ]

.....

แม้ว่าความชำนาญจะยังอยู่ในระดับ F แต่ทว่าความสามารถของสกิลกลับทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ หากว่าค่าความชำนาญสูงขึ้นมากกว่านี้ สกิลทั้งสองจะน่าแข็งแกร่งมากแค่ไหนกัน !?

.....

ทีมโฮลิคที่ประกอบไปด้วยสมาชิกผู้ชายสามคน และผู้หญิงหนึ่งคน นี่คือทีม PK ( Player Killer ) มืออาชีพ พวกเขามักจะฆ่าผู้เล่นด้วยกันเองเพื่อขโมยไอเทมต่าง ๆ ของคนอื่น ๆ ซึ่งพฤติกรรมของพวกเขามันแตกต่างจากชื่อทีมสุดเท่ของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

“ดูผู้ชายคนนั้นสิ หมอนั่นจะต้องรวยมากแน่ ๆ”

“กางเกงหนังตุ่นแดง , เสื้อหนังธาตุลม กับสัตว์เลี้ยง ... ไม่ต้องสงสัยเลย ไอ้หมอนี่คือคนรวยแน่นอน”

“ดาบคมยาวมือเดียวของมันก็ดูเข้าท่าไม่เลว !! แบบนี้เราคงไม่ต้องมองหาเหยื่ออื่นแล้วใช่ไหม !?”

“ดูหน้าตาของมันดิ ฉันว่ามันจะต้องไม่เคยพบกับความยากลำบากมาก่อนแน่ แต่วันนี้แหละมันจะได้เผชิญกับความลำบากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน”

แต่เดิมแล้วพวกเขาไม่ใช่ผู้เล่น PK แต่เป็นเพียงผู้เล่นธรรมดา ๆ ทั่วใปในอารีน่าเท่านั้น แต่หลังจากที่พวกเขาได้รับไอเทม และเงินจากการฆ่าผู้เล่นคนอื่น ๆ มันก็ทำให้พวกเขาเสพติด และผันตัวกลายมาเป็นผู้เล่น PK มืออาชีพ

“มันนี้เราจะใช้แผนอะไรดี !?”

“แสดงเป็นทีมช่วยเหลือเอาไหม !?”

“ทีมช่วยเหลือ !?”

“ไม่เลว”

ทีมโฮลิคได้ตัดสินใจเลือกเหยื่อของพวกเขา และเตรียมแผนการที่จะใช้เสร็จสิ้น อย่างไรก็ตาม มันมีบางอย่างที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

“แล้วถ้าไอ้หมอนั่นมันแสร้งทำเป็นมือใหม่ล่ะ !?”

“ฉันไม่คิดแบบนั้น !! หมอนั่นมันไม่ได้ดูเหมือนผู้เล่นเก่าที่ปลอมตัวมา”

“จะมีใครอยากปลอมตัวเป็นมือใหม่เพื่อมาเก็บเลเวลในป่าดำ !? นายคิดมากเกินไป”

สำหรับพื้นที่ล่าระดับต่ำแบบนี้มักจะมีผู้เล่นเดี่ยวอยู่สองประเภท หนึ่งคือผู้เล่นใหม่ที่ไม่ประสีประสา และอีกหนึ่งก็คือผู้เล่นเก่าที่ปลอมตัวเป็นผู้เล่นใหม่ ทว่า ฮยอนอู ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง เขาคือผู้เล่นเดียวที่มีทั้งทักษะ และไอเทม

.....

“สวัสดี”

ฮยอนอู เหลือบตามองไปยังกลุ่มคนที่เข้ามารบกวนการพักผ่อนของเขา คนกลุ่มนี้มีผู้ชายสามคน และมีผู้หญิงหนึ่งคน ทีมของพวกเขาประกอบไปด้วยนักรบสองคน , นักธนูหนึ่งคน และนักบวชหนึ่งคน นี่เป็นรูปแบบพื้นฐานของทีมทั่ว ๆ ไปในอารีน่า อย่างไรก็ตาม ท่าทีของพวกเขาดูผิดปกติออกไปเล็กน้อย

“ไอ้พวกนี้มันคงเป็นพวก PK สินะ” ฮยอนอู คิด

ฮยอนอู รู้สึกราวกับเขากำลังถูกจ้องมองโดยฝูงไฮยีน่าก็ว่าได้

“สวัสดีครับ !! มีอะไรเหรอ !?”

“ดูเหมือนนายกำลังล่าคนเดียว นายอยากจะเข้าทีมกับเราไหม !?”

ฮยอนอู ไม่สามารถจัดการกับผู้เล่นเหล่านี้โดยตรงได้ แม้ว่าเขาจะรับรู้เจตนาแอบแฝงของคนเหล่านี้อย่างชัดเจนอยู่แล้วก็ตาม เขาจำเป็นต้องเพิกเฉยต่อจุดประสงค์ร้ายของคนเหล่านี้เอาไว้ชั่วคราว

“จริงเหรอ !? ขอบคุณมากเลย !!” ฮยอนอู พูดรับอย่างตื่นเต้น เขาพยายามแสร้งเป็นมือใหม่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

ทีม PK แอบยิ้มในใจโดยคิดว่าแผนการขั้นแรกของพวกเขาสำเร็จแล้ว

“ฉันชื่อ เลน ส่วนนักรบคนนี้ชื่อว่า คาร์ล , นักธนูชื่อ ครอว์ฟอร์ด และนักบวชชื่อ ซันนี่”

“ฉันชื่อ ยองชาน ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน” ฮยอนอู ยืมชื่อเพื่อนรักของเขามาใช้ เพราะเขาไม่ต้องการเปิดเผยชื่อของตัวเอง

.....

การล่าเป็นไปอย่างราบรื่น ทีม PK ส่วนใหญ่มักจะเลือกเหยื่อที่มีระดับเลเวลต่ำกว่าพวกเขา ดังนั้น พวกเขาจึงมีระดับเลเวลสูงกว่าพื้นที่ล่าที่พวกเขาปรากฏตัว

“แบช !!”

“สไตรค์ !!”

ฮญอนอู ต่อสู้กับมอนสเตอร์ด้วยความตื่นเต้น ชั่วขณะหนึ่งเขาแทบจะลืมไปแล้วว่าสมาชิกของทีมในตอนนี้คือทีม PK ที่ชั่วร้าย

[ คุณได้กำจัดดาร์คเอลฟ์มือมีด ]

[ คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งหลังจากที่ ฮยอนอู โจมตีเสร็จ เขาจะหลบกลับมาซ่อนอยู่ด้านนักรบร่างสูงใหญ่เพื่อรอให้คูลดาวน์ของสกิลหมดลง เขาไม่จำเป็นต้องจัดการกับมอนสเตอร์ด้วยตัวเอง สิ่งที่เขาต้องทำมีเพียงการรอจัดการกับมอนสเตอร์ที่ใกล้จะตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว นอกจากนี้พลังเวทมนตร์ที่จำเป็นสำหรับการใช้สกิลของเขาไม่เคยหมดลง เพราะทันทีที่เขาจัดการกับมอนสเตอร์ได้ ระดับเลเวลของเขาจะเพิ่มขึ้น และนั่นจะทำให้พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ของเขาได้รับการฟื้นฟูกลับมาจนเต็มทันที

นี่คือผลพลอยได้ที่ไม่คาดคิดจริง ๆ !!

.....

[ คุณได้กำจัดดาร์คเอลฟ์มือมีด ]

[ คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

[ เลเวลอัพ ]

[ พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ทั้งหมดได้รับการฟื้นฟู ]

“ตอนนี้ฉันเลเวล 20 แล้ว นี่มันเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้มากทีเดียว”

[ หน้าต่างสถานะ ล

[ ชื่อตัวละคร : คัง ฮยอนอู ]

[ เลเวล : 20 ]

[ อาชีพ : นักรบ ]

[ ฉายา : นักรบที่ ข่าน ให้การยอมรับ ]

[ สถานะ : ความแข็งแรง 40 (+68) , ความคล่องแคล่ว 45 (+28) , ความอึด 40 (+50) , พลังเวทมนตร์ 25 ]

[ แต้มสถานะ : 0 ]

“ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณพวกนี้”

เลเวลของ ฮยอนอู เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เดิมแล้วตามแผนการของเขาจำเป็นต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งวันกว่าจะมาถึงระดับเลเวล 20 ได้ อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะทีม PK ที่เขาพบโดยบังเอิญทำให้เขาย่นเวลาลงมาเหมือนเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

“ฉันต้องรออีกนานแค่ไหน !?”

“นี่มันไม่นานเกินไปแล้วเหรอ !?”

คาร์ล กับ ครอว์ฟอร์ด เริ่มบ่น พวกเขาต้องการขโมยไอเทมจาก ฮยอนอู โดยเร็วที่สุด แต่เป็นเพราะหัวหน้าทีมอย่าง เลน พยายามปรามพวกเขาเอาไว้ตลอด

“เราควรใช้แผนโจมตีพลาดไปโดนหมอนั่น และระดมโจมตีในครั้งเดียวจะดีกว่า”

“ลองคิดดี ๆ นะ เลน เราจะต้องมาเสียเวลาแบบนี้ไปอีกทำไม !?”

ระหว่างที่พวกเขาเริ่มปรึกษาแผนการชั่วร้ายอยู่นั้น พวกเขาไม่ได้รู้เลยว่ามีบางคนกำลังแอบฟังพวกเขาอยู่ ทังอี ตั้งใจฟังการสนทนาทั้งหมดขณะที่นั่งพิงต้นไม้อย่างเงียบ ๆ

“พวกแกอยากจะฆ่าไอ้เจ้านายเหรอ !?”

เมื่อได้ยินการสนทนานี้ ทังอี ก็รีบใช้สองขาสั้น ๆ ของเขาวิ่งออกไปโดยเร็วที่สุดทันที

.....

ใบหน้าของ ฮยอนอู มีเพียงความเงียบสงบแม้ว่าเขาจะได้ยินทุกอย่างจาก ทังอี แล้วก็ตาม มันเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรก มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาประหลาดใจก็คือ ทีม PK ทีมนี้ยังไม่ยอมโผล่หางของพวกเขาออกมาจนถึงตอนนี้

“เราจะตลบหลังพวกนั้นไหมเจ้านาย !?”

“ฉันจะให้พวกนั้นโจมตีฉันก่อน”

ในเวลานี้ทั้งทีมโฮลิค และ ฮยอนอู ต่างก็มีแผนการของตัวเองอยู่ในใจแล้ว

“ยองชาน พวกเราคิดว่าจะไปจัดการกับบอส นายอยากจะลองไปกับพวกเราดูไหม !?” เลน ถามอย่างใจกว้าง

ฮยอนอู แอบยิ้มในใจ ท่าทีเป็นมิตรของ เลน เป็นเรื่องที่น่าหัวเราะอย่างยิ่งสำหรับเขา คนพวกนี้เลือกเหยื่อผิดซะแล้วในครั้งนี้ อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู ยังคงแสร้งเป็นมือใหม่ไร้เดียงสาต่อไป

“ฮะ .... จะให้ฉันเข้าร่วมการล่าบอสด้วยเหรอ !? แต่ฉันคิดว่าฉันจะเป็นตัวภาระของพวกนายเปล่า ๆ ....”

“ภาระอะไร !? พลังโจมตีของ ยองชาน น่ะ สุดยอดไปเลยนะ”

“อ่า .. แต่ถ้านายไม่มั่นใจก็ไม่เป็นไร” เลน แสร้งหันหลังเตรียมจะเดินออกไป แต่ขณะเดียวกันเขาก็ส่งสัญญาณให้กับคนอื่น ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือเพื่อกอบกู้สถานการณ์

“ใช่แล้ว !! พวกเราคงมาถึงที่นี่ไม่ได้หรอกหากไม่มีนาย ยองชาน”

“นอกจากนี้ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมเราไม่ลองปราบบอสดูสักครั้งล่ะ !?”

ด้วยสัญญาณจาก เลน , ซันนี่ กับ คาร์ล ก็เริ่มแสดงความคิดเห็นของพวกเขาเพื่อเกลี้ยกล่อม ฮยอนอู เช่นกัน

“ตกลง ฉันจะไปกับพวกนายก็ได้” ฮยอนอู แสร้งทำเป็นครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบรับด้วยการยืดอกขึ้นอย่างขี้อวด

เมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของ ฮยอนอู , เลน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดในใจ มันเหมือนกับว่า ฮยอนอู กำลังทำเหมือนพวกเขาเป็นตัวตลกซะมากกว่า อย่างไรก็ตาม เลน ยังคงเก็บความหงุดหงิดเอาไว้ในใจ เพราะอีกไม่ช้าแผนการของพวกเขาก็จะเริ่มขึ้นแล้ว

“แกจะได้เห็นนรกเร็ว ๆ นี้แหละ”