7
บทที่ 7
“เลเวลอัพสักที ถึงเวลาที่ฉันควรจะต้องจัดการกับแต้มสเตตัสที่เพิ่มขึ้นมาแล้วสินะ”
“หน้าต่างสถานะ” ฮยอนอู พูดเพื่อเรียกหน้าต่างสถานะตัวละครขึ้นมาเตรียมอัพสเตตัสตามที่ต้องการ
[ หน้าต่างสถานะ ]
[ ชื่อตัวละคร : คัง ฮยอนอู ]
[ เลเวล : 4 ]
[ คลาส : นักผจญภัย ]
[ ฉายา : - ]
[ สเตตัส : ความแข็งแรง : 10 (+65) , ความคล่องแคล่ว : 10 (+25) , ความอึด : 10 (+50) , พลังเวทมนตร์ 10 ]
[ แต้มสเตตัส : 20 ]
“เฮ้อ ...” เมื่อเห็นหน้าต่างสถานะตัวละครของตัวเอง ฮยอนอู ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวออกมา และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสถานะตัวละครเก่า ( เมลีก็อด ) ที่เพียบพร้อมไปด้วยสเตตัสสูงลิ่ว และฉายาที่เพิ่มค่าสถานะต่าง ๆ อีกนับไม่ถ้วน
“ฉันลบตัวละครตัวนั้นอย่างไม่ลังเลเลยได้ยังไงกัน”
มันเป็นความเจ็บปวดไม่น้อยสำหรับสถานการณ์ปัจจุบันของเขา อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู ไม่ได้จมกับความเสียใจนานเกินไปนัก เขาพร้อมที่จะจัดการแต้มสเตตัสแล้ว ในอดีตเขาเคยเล่นอารีน่าด้วยสายอาชีพนักรบที่เน้นเพิ่มสเตตัสความแข็งแกร่ง และความอึดเป็นหลัก แต่ในครั้งนี้เขาตั้งใจจะเริ่มใหม่ด้วยเส้นทางที่แตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย
[ หน้าต่างสถานะ ]
[ ชื่อตัวละคร : คัง ฮยอนอู ]
[ เลเวล : 4 ]
[ คลาส : นักผจญภัย ]
[ ฉายา : - ]
[ สเตตัส : ความแข็งแรง : 10 (+65) , ความคล่องแคล่ว : 25 (+25) , ความอึด : 10 (+50) , พลังเวทมนตร์ 15 ]
[ แต้มสเตตัส : 0 ]
ความคล่องแคล่ว 15 แต้ม และพลังเวทมนตร์ 5 แต้ม ...
การเพิ่มสเตตัสที่แปลกประหลาดแบบนี้เกิดขึ้นได้เพราะสเตตัสพิเศษที่ได้จากไอเทมแหวนยักษา ในอนาคตเขาวางแผนไว้ว่านอกจากค่าความอึดแล้ว เขาจะเน้นสเตตัสที่เหลืออีกสามอย่างให้มากที่สุด
.....
[ รวบรวมเขี้ยวหมาป่า : 15/15 ]
[ คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]
[ เลเวลอัพ ]
[ พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ทั้งหมดได้รับการฟื้นฟู ]
“เลเวล 6 เลยเหรอ ... !?”
ฮยอนอู แบ่งแต้มสเตตัสไปที่ค่าความคล่องแคล่วอย่างไม่ลังเล จากนั้นเขาก็เริ่มออกเดินทางเพื่อทำภารกิจอีกอย่างทันที เป้าหมายของเขาในวันนี้คือการเพิ่มเลเวลจนถึงเลเวล 10 ดังนั้น เขาจะไม่ยอมเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกต่อไป
…..
ป่าชั้นนอกเป็นพื้นที่ที่กว้างมาก ... ไม่ !! ทุกสถานที่ในอารีน่ามีความกว้างใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ ดังนั้น อารีน่าจึงมีระบบยานพาหนะ หรือระบบขนส่งอื่น ๆ ช่วยเหลือผู้เล่นในการเดินทางอยู่ด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู เป็นเพียงผู้เล่นใหม่ที่เพิ่งมีระดับเลเวลเพียง 6 เท่านั้น เขาจึงยังไม่สามารถใช้งานระบบเหล่านั้นได้ และตอนนี้เขาก็ทำได้เพียงพึ่งพาสองเท้าของเจ้าจ้ำออกไปด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้
“มันควรจะเป็นที่นี่สินะ”
ในที่สุด ฮยอนอู ก็มองเห็นถ้ำปรากฏอยู่ด้านหน้า นี่ควรจะเป็นถ้ำที่ แลนซ์ พูดถึง ขณะเดียวกัน ฮยอนอู ก็ยังได้พบผู้เล่นคนอื่น ๆ จำนวนมากกระจายตัวอยู่รอบ ๆ หน้าถ้ำ ถ้ำแห่งนี้คือดันเจี้ยนก็อบลิน ซึ่งการรวมกลุ่ม หรือการสร้างทีมลุยเข้าไปจะช่วยให้ปลอดภัย และได้รับค่าประสบการณ์ได้มากขึ้น
นอกจากนี้ภารกิจที่ แลนซ์ มอบให้นั้น ผู้เล่นทุกคนสามารถรับภารกิจได้ มันจึงทำให้มีผู้เล่นจำนวนมากมารวมตัวกันอยู่ที่นี่เพื่อมองหาทีมบุกดันเจี้ยนก็อบลิน
“ไม่มีนักบวช ( สายอาชีพสนับสนุน ) เลยเหรอเนี่ย !?”
“รับนักบวชเข้าทีม !!”
“รับสายอาชีพระยะประชิดเข้าทีม !!”
ฮยอนอู เดินตรงไปยังคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังรับสมาชิกสายอาชีพระยะประชิดเข้ากลุ่ม “ขอผมเข้าทีมด้วยครับ”
“ฉันไม่เห็นว่านายจะมีไอเทมป้องกันสถานะผิดปกติเลย พวกเราเป็นทีมมืออาชีพ นายลองไปหาทีมฝึกหัดดูเอาแล้วกัน” หัวหน้าทีมมองมายัง ฮยอนอู ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะส่ายศีรษะเบา ๆ
คำของร่วมทีมของ ฮยอนอู ถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดี อีกทั้งสายตาดูถูกจากหัวหน้าทีมยังทำให้เขารู้สึกโกรธอยู่ไม่น้อย ทีมฝีกหัดกลุ่มผู้เล่นที่ลองเข้าสู่ดันเจี้ยนเป็นครั้งแรก อีกนัยหนึ่งก็คือ ทีมฝึกหัดคือการรวมตัวของผู้เล่นใหม่ มันคงเป็นเรื่องยากที่ทีมแบบนี้จะเคลียร์ดันเจี้ยนได้
“กรอดดด !!” ฮยอนอู มีความมั่นใจในทักษะของตัวเอง และเขายังมั่นใจมากว่าสามารถหลบการโจมตีต่าง ๆ ของก็อบลินได้ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับดูถูกเขาเพียงเพราะเขาไม่มีไอเทมสวมใส่ดี ๆ หรือไม่มีอุปกรณ์ป้องกันสถานะ
“คุณอยากร่วมทีมกับเราไหมคะ !?”
ขณะที่ ฮยอนอู กำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธอยู่นั้น เสียงสดใสของหญิงสาวก็ดังเข้ามาในหูของเขาอย่างกะทันหัน
เมื่อ ฮยอนอู หันศีรษะกลับมาเขาก็มองเห็นนักบวชสาวหน้าตาน่ารักยืนอยู่ด้านหลังของเขา ทันใดนั้นเขาก็พยักหน้ารัว ๆ โดยไม่ปริปากถามรายละเอียดใด ๆ แม้แต่นิดเดียว
“ไม่ต้องเลือกมากน่าจะดีกว่า” ฮยอนอู คิดในใจ
“ไปกันเถอะ”
“ทุกคน ... ฉันหาสมาชิกใหม่ได้แล้ว” นักบวชหญิงตะโกนขึ้นเพื่อบอกสมาชิกคนอื่น ๆ ที่กระจายกันออกไปตามหาสมาชิกเพิ่มให้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง
“เรามาเริ่มด้วยการแนะนำตัวกันก่อนดีไหม !? ฉันชื่อ ชเว โซมี”
“เธอไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวเองก็ได้มั้ง พวกเรารู้จักกันอยู่แล้วนี่ !?”
“ไม่ใช่ทุกคนสักหน่อย ทำ ๆ ไปเถอะน่า”
นักรบร่างสูงใหญ่ที่ปราม ชเว โซมี ถูกเธอทุบอย่างแรงจนไม่กล้าปริปากออกมาอีก
“ฉันชื่อ ฮยอนอู อาชีพนักรบ เลเวล 20” ฮยอนอู ไม่ได้เปิดเผยความจริงที่ว่าเขาเป็นมือใหม่ที่มีเลเวลเพียงแค่ 6 ด้วยความสามารถจากไอเทมที่เขามีมันทำให้เขามีค่าสถานะใกล้เคียงกับนักรบที่มีเลเวล 20 เพียงแต่เขายังไม่มีสกิล ( Skill : ทักษะ ) เฉพาะของสายอาชีพนักรบเท่านั้น
“ยังไงก็เถอะ นายไม่มีเครื่องป้องกันบ้างเหรอ !?”
“ใช่ !! นายต้องต่อสู้ระยะประชิดนะ เข้าไปตัวเปล่า ๆ แบบนี้จะไหวเหรอ !?”
“ฉันมั่นใจในตัวเองอยู่นิดหน่อย ไม่ต้องกังวลหรอก” ฮยอนอู เพียงยิ้มบางสำหรับคำวิจารณ์จากสมาชิกในทีม
“โอปป้า !! ทำไมถึงได้เสียมารยาทกับคนที่ฉันพามาแบบนี้ พี่ไม่เชื่อใจฉันเหรอ !?”
“ก็จริง แต่เป็นเพราะเชื่อเธอไงล่ะ ฉันถึงได้ถามออกมา เพราะฉันยังไม่อยากตายเพราะเธอ”
“นี่ ... ฉันจะฆ่านายตรงนี้แหละ !!” ชเว โซมี เหวี่ยงไม้เท้าในมือใส่นักรบร่างสูงใหญ่ที่เป็นพี่ชายของเธอ
ขณะเดียวกัน สมาชิกคนอื่น ๆ ในทีมก็เริ่มแนะนำตัวเองเช่นกัน
“ฉัน จีอา เป็นจอมเวทเลเวล 23”
“ผม พัค ชอลมิน เป็นนักธนูเลเวล 22”
ในเวลาเดียวกันการทะเลาะกันเล็ก ๆ ระหว่างสองพี่น้องก็สิ้นสุดลง นักรบร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาจับมือกับ ฮยอนอู พร้อมกับแนะนำตัว
“เฮ้อ ... ฉันไม่ได้ดูถูกนายหรอกนะ อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ !! ฉัน ชเว จินอู ก็อย่างที่นายเห็น ฉันรับหน้าที่เป็นตัวชนของทีม”
พวกเขาพูดคุย และเปิดเผยข้อมูลของพวกเขาอย่างเรียบง่าย
โซมี อายุ 20 ปี ส่วน พัค ซอลมิน และ จีอา ต่างก็มีอายุ 21 ปี ทั้งสามคนมีอายุน้อยกว่า ฮยอนอู ส่วน ชเว จินอู มีอายุมากกว่า ฮยอนอู 1 ปี โดยที่เขามีอายุ 24 ปี
“งั้นเราก็มาลุยกันเถอะ” ฮยอนอู พูดพร้อมกับเดินตรงไปที่ทางเข้าดันเจี้ยน
......
“สิ่งสำคัญที่สุดคืออย่าโดนลูกดอกพิษ จริง ๆ แล้วการล่าก็อบลินไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่สิ่งที่เป็นปัญหาสำหรับผู้เล่นส่วนใหญ่คือลูกดอกพิษที่พวกมันใช้มากกว่า” ชเว จินอู ให้คำอธิบายสั้น ๆ ระหว่างเข้าสู่ดันเจี้ยน
“จากนี้ฉันกับ ฮยอนอู จะเป็นแนวหน้าในการโจมตี โซมี คอยใช้พลังเวทคอยซัพพอร์ตจากด้านหลัง”
“ฉันรู้น่า” โซมี ตอบห้วน ๆ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ค่อยพอใจกับคำสั่งจากพี่ชายของเธอนัก อย่างไรก็ตาม ชเว จินอู แสร้งทำเป็นไม่สนใจเธอ และเดินตรงเข้าไปในดันเจี้ยนพร้อมกับดาบและโล่ในมือของเขา
“เคี๊ยก ๆ !!”
“เคี๊ยก ๆ !!”
ในที่สุดทั้งทีมก็ได้เผชิญหน้าก็อบลิน พวกมันต้อนรับพวกเขาด้วยการเป่าลูกดอกพิษในทันที ทว่าด้วยโล่ขนาดใหญ่ของ ชเว จินอู แล้วลูกดอกพิษพวกนี้ย่อมไม่มีทางทำอะไรทีมของเขาได้ ขณะเดียวกัน ชอลมิน และ จีอา ก็เริ่มโจมตีด้วยลูกธนู และเวทมนตร์เป็นการตอบโต้เช่นกัน
“เอี๊ยก !!” กลุ่มก็อบลินตกอยู่ในความโกลหาลภายใต้การโจมตี
“นี่เป็นทีมที่สมบูรณ์แบบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ !?” ฮยอนอู คิด
ทำไมพวกเขาถึงยังต้องรับสมาชิกเพิ่ม !? นี่คือคำถามที่เกิดขึ้นในหัวของ ฮยอนอู อย่างกะทันหัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่มีเวลาให้จมอยู่กับความคิดนี้นานเกินไปนัก เขาจำเป็นต้องร่วมต่อสู้กับคนอื่น ๆ
อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู ไม่ได้ผ่าร่างก็อบลินเป็นสองส่วนเหมือนที่เขาทำกับหมาป่า เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการก็อบลินได้ในดาบเดียว แต่ด้วยดาบยาวคมมือเดียวในมือ และทักษะของเขา มันก็ไม่ยากเลยที่เขาจะใช้มันตัดผ่านลำคอของก็อบลินอย่างสง่างาม
[ คุณได้สังหารก็อบลินถ้ำ ]
[ คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]
[ เลเวลอัพ ]
[ พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ทั้งหมดได้รับการฟื้นฟู ]
[ กำจัดก็อบลินถ้ำ : 5/15 ]
[ รวบรวมชิ้นส่วนก็อบลินถ้ำ : 5/15 ]
การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็วด้วยการสังหารหมู่เพียงฝ่ายเดียว
“นายสู้เก่งมากเลยนะเนี่ย”
“ใช่เลย !! ดาบของเขาเคลื่อนไหวได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ”
“พวกนายก็สู้ได้ดีเหมือนกัน”
ทั้งทีมไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า ฮยอนอู ได้อัพเลเวลเป็นเลเวล 7 แล้ว เพราะความสามารถในการต่อสู้ของเขาไม่ได้ต่างไปจากนักรบเลเวล 20 แม้แต่นิดเดียว
.....
การล่าในถ้ำเป็นไปอย่างราบรื่น ทั้งทีมออกล่าก็อบลินติดต่อกันมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว และในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะหยุดพักชั่วคราว แต่ทันใดนั้น ฮยอนอู กลับชักดาบออกมาอย่างกะทันหัน สมาชิกทีมคนอื่น ๆ ต่างมองมาที่เขาด้วยความตื่นตระหนก และสับสน
พริบตานั้น ฮยอนอู ก็เหวี่ยงดาบในมืออย่างรวดเร็วเพื่อปัดป้องลูกดอกพิษที่พุ่งเข้ามา
“ก็อบลินลอบโจมตี !!”
“อ ... อ่า !! ทุกคนจัดการพวกมันก่อนเถอะ !!” จินอู ฟื้นความสงบกลับมา และรีบสั่งการสมาชิกทีมทันที
“ว้าว !! นายเห็นพวกมันได้ยังไง นี่มันน่าอัศจรรย์จริง ๆ !!”
สมาชิกทีมทั้งหมดรวมถึง โซมี ต่างหันมายกนิ้วโป้งให้กับ ฮยอนอู ด้วยความชื่นชม แต่ ฮยอนอู เพียงแค่แสร้งทำเป็นว่าโชคดีเท่านั้น
“ไปจัดการบอส ( Boss : หัวหน้า ) กันเถอะ !! เราจะได้ทำภารกิจเสร็จสักที”
บอสมอนสเตอร์ของดันเจี้ยนก็อบลินก็คือ ฮ็อบก็อบลิน ( Hobgoblin ) มันมีร่างกายสูงใหญ่กว่าก็อบลินทั่วไปเล็กน้อย แต่มีสติปัญญาที่สูงกว่า อีกทั้งยังสามารถใช้เวทมนตร์ได้อีกด้วย
“เอาล่ะ !! ตอนสู้กับบอสพวกนายจะไม่สามารถยืนยิงธนู กับร่ายเวทมนตร์ได้เหมือนกับก่อนหน้านี้แล้ว เข้าใจไหม” จินอู พยายามวางแผนการต่อสู้กับฮ็อบก็อบลิน
“ว่าแต่ทำไมนายไม่เห็นบอกอะไรกับ ฮยอนอู เลยล่ะ !?”
“ฉันไม่ต้องบอกอะไรเขาหรอก พวกนายไม่เห็นเหรอว่าเขาเก่งแค่ไหน”
พัค ชอลมิน พยายามพูดถึง ฮยอนอู ที่ไม่ได้รับฟังคำแนะนำใด ๆ แต่ทว่านั่นกลับยิ่งทำให้เขาถูก จินอู ดุมากขึ้นกว่าเดิม
“เอาล่ะ !! ทุกคนห้ามประมาทนะ !!”
ในที่สุดบอสดันเจี้ยน ฮ็อบก็อบลิน ก็ปรากฏตัวขึ้น ลักษณะภายนอกของมันแทบไม่ต่างไปจากก็อบลินถ้ำตามปกติ และทันทีที่มันปรากฏตัวขึ้นนั้น มันก็ร่ายเวทมนตร์สร้างทรงกลมสีดำยิงใส่ จินอู ทันที
“อึก ... !!” จินอู ยกโล่ขึ้นเพื่อป้องกันการโจมตี
อย่างไรก็ตาม แรงกระแทกที่เกิดขึ้นได้ส่งให้ร่างของเขากระเด็นออกไปจนกระแทกเข้ากับผนังถ้ำด้านหลัง ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งทีมสามารถจัดการล่าก็อบลินถ้ำได้อย่างสบาย ๆ มันจึงทำให้ ฮยอนอู ไม่คาดคิดถึงสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฮ็อบก็อบลิน ยังคงเป็นคู่ต่อสู้ที่ยากเกินไปสำหรับทีมนี้
[ คุณได้รับคำอวยพรจากนักบวช ]
[ ความแข็งแรงของคุณเพิ่มขึ้น ]
[ ความคล่องแคล่วของคุณเพิ่มขึ้น ]
“เท่านี้ก็น่าจะพอแล้ว” ฮยอนอู คิด
ทันทีที่ได้รับบัพ ( Buff : สกิลซัพพอร์ต ) ฮยอนอู ก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาลงมาก ทำให้เคลื่อนไหวได้สะดวกมากยิ่งขึ้น ภายใต้สภาพแบบนี้เขาจะสามารถจัดการกับ ฮ็อบก็อบลิน ได้แน่นอน ในเวลานั้น ฮ็อบก็อบลิน ก็เริ่มเหวี่ยงดาบในมือของมันอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า ฮยอนอู ไม่ได้กลายเป็นเหยื่อของมันแต่อย่างใด เขาใช้การเคลื่อนไหวที่ปราดเปรียวหลบคมดาบ และฝากรอยแผลลงบนสีข้างของ ฮ็อบก็อบลิน ได้อย่างง่ายดาย
“เคี๊ยก !!” ฮ็อบก็อบลิน ส่งเสียงร้องลั่นด้วยความโกรธ
“ถึงบอสจะมีสติปัญญาสูงกว่ามอนสเตอร์ทั่ว ๆ ไป แต่มันก็เท่านั้น” ฮยอนอู คิด
“ทุกคนโจมตีเร็วเข้า !!” เขาตะโกน
“ทำไมพวกเขาถึงเอาแต่ยืนดูแบบนั้น !? ถ้าช่วยกันเราจะสามารถจัดการมันได้ในทันทีไม่ใช่เหรอ !?” คิดในใจ
คนอื่น ๆ ต้องการให้เขาตายเหรอ !? ฮยอนอู ตัดสินจากสถานการณ์ทั้งหมดอย่างเงียบ ๆ ในระหว่างนั้น จินอู ก็ได้รับการรักษาจากเวทมนตร์รักษาของ โซมี จนฟื้นตัวขึ้นมากแล้ว แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ได้เข้าสู่การต่อสู้ และเพียงแค่มองมายังการต่อสู้ของ ฮยอนอู เท่านั้น
มันเป็นสิ่งที่น่าทึ่งสำหรับพวกเขาอย่างมาก ที่ได้เห็นว่ามีคนสามารถหลบการโจมตีของ ฮ็อบก็อบลิน และตอบโต้กลับไปได้แบบนี้ ระหว่างที่พวกเขากำลังตกตะลึงอยู่นั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงของ ฮยอนอู ตะโกนขึ้น “โจมตี !!”
จีอา เป็นคนแรกที่ได้สติกลับมาจากความตกตลึง เธอรีบร่ายเวทมนตร์ ลูกศรมานาน ( Mana Arrow ) ยิงใส่ ฮ็อบก็อบลิน ทันที ขณะเดียวกัน พัค ชอลมิน ที่อยู่ในความสับสน และตื่นตระหนกก็ยิงธนูออกไปอย่างไม่มีทางเลือก ...
[ คุณได้สังหาร ฮ็อบก็อบลิน ]
[ คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]
[ เลเวลอัพ ]
[ พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ทั้งหมดได้รับการฟื้นฟู ]
“ฉันเกือบจะตายแล้ว” ฮยอนอู ถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาหลายครั้งพลางคิดกับตัวเองเงียบ ๆ
“โอ้โห !! เราจัดการกับ ฮ็อบก็อบลิน ได้ด้วย !!”
“ไม่ใช่พวกเรา !! แต่เป็น ฮยอนอู ต่างหาก”
“ฮยอนอู สุดยอดที่สุด !!”
“โอปป้า คุณเท่ห์มากเลย !!”
ทีมของพวกเขาสามารถจัดการกับ ฮ็อบก็อบลิน ได้อย่างไม่คาดคิด นี่คือสิ่งที่น่าเหลือเชื่อสำหรับคนอื่น ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย ขณะเดียวกันหลังจากที่ร่างของ ฮ็อบก็อบลิน สลายไปนั้น มันก็มี ไข่ใบเล็ก ๆ , เหรียญเงินเล็กน้อย และสมุดสกิล เหลือทิ้งเอาไว้
[ ไข่สุ่มสัตว์เลี้ยง ]
[ 5 เงิน 28 ทองแดง ]
[ สมุดสกิล : ดาร์คบอล ]
“เราจะแบ่งของยังไงกันดี !?”
“เราควรยกทั้งหมดให้ ฮยอนอู เลยไหม !?”
“ฉันเห็นด้วย ไม่ว่ายังไงก็ดูเหมือนเขาจะเป็นคนจัดการบอสด้วยตัวคนเดียวมากกว่า”
ฮยอนอู รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อสมาชิกทีมคนอื่น ๆ ต้องการโยนไอเทมทั้งหมดให้กับเขา “ฉันขอแค่ไข่ก็แล้วกัน สมุดสกิลไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน”
“มันจะดีเหรอ !?”
“อ่า แค่นี่ก็พอแล้ว”
“หากว่าฉันเอาไอเทมทั้งหมดไป พวกนายก็จะฆ่าฉันทันทีใช่ไหม !?” ฮยอนอู คิดในใจด้วยความระมัดระวัง
“ครั้งหน้าเรามาล่าด้วยกันอีกนะ”
“ยังไงจะต้องมาล่าด้วยกันอีกให้ได้นะ จริงไหมโอปป้า !?”
“ฉันขอเพิ่มเพื่อนได้ไหมคะ !?”
“ฉันขอตัวก่อนนะ” ฮยอนอู โบกมือให้กับ จินอู และสมาชิกคนอื่น ๆ ในทีมก่อนจะรีบวิ่งหนีกลับไปยังอัสลาน “คนพวกนี้หน้าซื่อใจคิดจริง ๆ พวกเขาอยากจะฆ่าฉันด้วยใบหน้าที่ใสซื่อแบบนั้นได้ยังไง”
เขาจะไม่ยอมไว้ใจใครในโลกนี้เด็ดขาด !!
