5

บทที่ 5

[ การต่อสู้จะกำลังจะเริ่มขึ้นใน ]

[ 5 ... 4 ... 3 ... 2 ... 1 ]

[ การประลองเริ่มได้ ]

.....

“ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอก ถึงยังไงแกก็แพ้หากต้องสู้กับฉัน ยังไงก็เถอะ ถือซะว่านี่เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับแกก็แล้วกัน” ปาร์ค จุนอู หัวเราะลั่น

อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู ไม่ได้ให้ความสนใจต่อคำพูดของ ปาร์ค จุนอู แม้แต่นิดเดียว ตอนนี้เขากำลังพิจารณาถึงความแตกต่างระหว่างตัวเองกับคู่ต่อสู้

“หากประเมินจากไอเทมสวมใส่ของเขาแล้ว เขาน่าจะมีเลเวลประมาณ 40 นิด ๆ ไอเทมส่วนใหญ่ของเขาอยู่ในระดับทั่วไป และมีบางชิ้นเป็นไอเทมเฉพาะอาชีพนักรบ”

“หาก ปาร์ค จุนอู เป็นผู้เล่นอาชีพนักรบทั่ว ๆ ไป เขาจะต้องแบ่งค่าสเตตัส ( Status Point ) ออกเป็นสามส่วน สองแต้มสำหรับค่าความแข็งแรง หนึ่งแต้มสำหรับความคล่องแคล่ว และสองแต้มสุดท้ายสำหรับค่าความอึด นี่หมายความว่าภาพรวมแล้วเขาจะต้องมีค่าความแข็งแรง 90 แต้ม ค่าความคล่องแคล่ว 50 แต้ม และค่าความอึด 90 แต้ม”

“ด้วยความสามารถจากแหวนยักษา แม้ว่าจะยังขาดค่าความคล่องแคล่ว แต่ฉันก็ยังสามารถเอาชนะเขาได้ไม่ยากเกินไป”

ฮยอนอู มั่นใจในทักษะของตัวเองไม่น้อย หากเขาไม่สามารถเอาชนะเหยื่อตัวเล็ก ๆ แบบนี้ได้ เขาคงไม่มีทางทำเงินจากการกลับมายังอารีน่าอีกครั้งได้แน่นอน เมื่อคิดได้แบบนั้น ฮยอนอู ก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที

“เข้ามาสิวะ !!” ปาร์ค จุนอู เหวี่ยงดาบพร้อมกับตะโกนขึ้น

ปาร์ค จุนอู หลบการโจมตีของ ฮยอนอู อย่างไม่แยแสราวกับการโจมตีของอีกฝ่ายไม่มีค่าพอในสายตาของเขา พร้อมกันนั้นเขาก็ตอบโต้กลับมาด้วยความรวดเร็วจากค่าความคล่องแคล่วที่สูงกว่าอีกฝ่าย โดยปกติแล้วนี่เป็นการเคลื่อนไหวที่เฉียบคมที่สุดของเขา แต่ทว่ามันก็ยังอยู่ในระดับของ ปาร์ค จุนอู เท่านั้น

ฮยอนอู ค่อย ๆ เปลี่ยนทิศทางของปลายดาบออกไปเล็กน้อย และในครั้งนี้การโจมตีของเขาก็มุ่งเน้นตรงไปยังศีรษะของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

“อึก !!” ปาร์ค จุนอู ไม่มีทางเลือกนอกจากใช้ดาบในมือเบี่ยงการโจมตีออกไป ขณะเดียวกันเขาก็เริ่มสงสัยขึ้นมาอีกครั้งว่า ฮยอนอู คือนักล่าในคราบลูกแกะหรือไม่ แต่เขาก็ต้องสะบัดศีรษะแรง ๆ สองสามครั้งเพื่อขจัดความคิดนี้ออกไปก่อนจะเหวี่ยงดาบด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้น

ตั้งแต่ต้นแล้ว ฮยอนอู ไม่ได้ตั้งใจจะต่อสู้แบบยืดเยื้อแต่อย่างใด เขาต้องการจบการต่อสู้ครั้งนี้โดยเร็วที่สุด ดังนั้น เขาจึงเป็นฝ่ายรุกไล่คู่ต่อมาด้วยการเคลื่อนไหวที่เฉียบคมอย่างไม่น่าเชื่อ พริบตานั้นรอยตัดยาวก็ปรากฏขึ้นบนต้นขาของ ปาร์ค จุนอู พร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากปากแผล

ขณะนั้น ฮยอนอู ก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง โดยปกติแล้วหากถูกโจมตีมันจะไม่แปลกเลยที่คนคนนั้นจะขมวดคิ้ว หรือส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงแม้แต่นิดเดียวบนใบหน้า

“หรือว่า ... เขาไม่ได้เปิดระบบแสดงความเจ็บปวด !?”

“นี่มันง่ายกว่าที่ฉันคิดซะอีก”

ฮยอนอู เปลี่ยนแผนการของเขาทันที เขาไม่ต้องการเสียเวลากับการดวลครั้งนี้อีกต่อไป

“ใช้งาน พรแห่งยักษ์”

[ พรแห่งยักษ์ ถูกใช้งาน ]

[ ค่าความแข็งแรงของคุณเพิ่มขึ้น ]

“ค่าความแข็งแรงของฉันเพิ่มเป็น 120 หน่วย มันจะอยู่ได้ 5 นาที”

ถึงเวลาแล้วที่เขาจะเอาชนะคู่ต่อสู้อย่างเด็ดขาด

“อึก !! ฉันจะแพ้ให้กับมือใหม่เหรอวะ !!” ปาร์ค จุนอู ตะโกนในใจขณะที่เขาเริ่มตอบโต้กลับไป แต่ทว่าการโจมตีทั้งหมดของเขากลับถูก ฮยอนอู ป้องกันเอาไว้อย่างง่ายดาย ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือคู่ต่อสู้สร้างบาดแผลให้เขาได้ด้วยซ้ำ ฉับพลันนั้นความโกรธในใจของเขาก็ระเบิดขึ้น แต่นั่นเป็นเหมือนการลดความสามารถในการต่อสู้ของตัวเองลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาเหวี่ยงดาบตรงไปที่ ฮยอนอู อย่างบ้าคลั่ง แต่ทว่ามันกลับมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

ปาร์ค จุนอู กำลังถูกกลืนกินด้วยความโกรธ การโจมตีของเขาทื่อ และสิ้นคิดเกินไป มันไม่สามารถสร้างความเสียหายใด ๆ ให้กับ ฮยอนอู ได้แม้แต่นิดเดียว บางทีสถานการณ์มันอาจแตกต่างออกไปเล็กน้อยหาก ฮยอนอู ยังไม่ได้ใช้งาน พรแห่งยักษ์ แม้ว่าค่าความแข็งแรงของ ฮยอนอู จะน้อยกว่า ปาร์ค จุนอู ในตอนต้น เขาก็ยังสามารถผลักดัน และสร้างความเสียหายให้กับ ปาร์ค จุนอู ได้อย่างต่อเนื่อง ดังนั้น เมื่อค่าความแข็งแกร่งของ ฮยอนอู สูงกว่า ....

ในบางแง่มุมแล้ว นอกจากค่าสถานะที่แตกต่างกันแล้วนั้น ทักษะ และความสามารถของ ฮยอนอู กับ ปาร์ค จุนอู ก็ยังแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวอย่างไม่ต้องสงสัย !!

“ทำไม !? ทำไม !? ทำไมฉันถึงฟันมันไม่โดน !?”

“ไม่ใช่ว่าแกฟันฉันไม่โดน แต่แกฟันฉันไม่ได้มากกว่า แกน่าจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“เป็นไปไม่ได้ !!”

“ไอ้โง่เอ๊ย !! ด้วยความสามารถแบบแกน่ะเหรอ !? แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” ฮยอนอู ตอบกลับด้วยเสียงต่ำ แต่มันก็ดังมากพอที่ ปาร์ค จุนอู จะได้ยินคำพูดของเขาได้

“ใกล้ครบห้านาทีแล้ว ถึงเวลาที่ต้องจบเรื่องนี้แล้ว”

คำพูดของ ฮยอนอู เป็นเหมือนกับคมดาบที่แทงทะลุขั้วหัวใจของ ปาร์ค จุนอู ที่สูญเสียจิตวิญญาณของการต่อสู้ไปแล้ว

“ไอ้โง่งั้นเหรอ !? ฉันเนี่ยนะไม่มีความสามารถ !? ฉัน !? ปาร์ค จุนอู !? จะแพ้มือใหม่แบบนี้เนี่ยนะ !?”

“ตาย !!!!” ปาร์ค จุนอู ตวาดพร้อมกับกระโจนเข้าหา ฮยอนอู

“นั่นคงเป็นคำสั่งเสียใช่ไหม ถ้างั้นแกจะรับดาบนี้ได้ไหม ...”

“ต้องกันเอาไว้ !!” ปาร์ค จุนอู เคลื่อนไหวด้วยสัญชาตญาณเมื่อเห็นปลายดาบพุ่งเข้ามาหาตนเอง แต่ทว่าร่างกายของเขากลับไม่ยอมเคลื่อนไหวตามที่เขาคิด

“ตายซะเถอะ”

ประโยคเย็นที่น่ากลัวดังขึ้น แต่ก่อนที่ ปาร์ค จุนอู จะทันได้ยินคำพูดนี้ ศีรษะของเขาก็ขาดออกจากร่างในดาบเดียว ร่างของเขาค่อย ๆ ล้มลงกับพื้นโดยที่เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยซ้ำ

ตุ้บ !!

[ คุณชนะในการดวล ]

[ รางวัลจะแจกจ่ายตามกฎ ผู้ชนะได้ทุกอย่าง ]

“ไหนดูสิว่าแกมีอะไรดี ๆ บ้าง”

ฮยอนอู ยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้เห็นไอเทมมากมายถูกเติมเต็มเข้ามาในคลังเก็บของส่วนตัวของเขาหลังจากการดวลสิ้นสุดลง

......

“เอาล่ะ !! ถึงเวลาที่ฉันต้องไปจัดการเรื่องที่ค้างอยู่สักที”

หลังจากการดวลกับ ปาร์ค จุนอู , ฮยอนอู ก็มุ่งหน้าเข้าไปในดันเจี้ยนเพื่อเก็บเกี่ยววัตถุดิบชิ้นสุดท้าย ขณะที่สมาชิกกิลด์กะโหลกดำกำลังง่วนอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น ฮยอนอู ก็ได้มุ่งหน้ากลับไปยังเวิร์คช็อปภายในหมู่บ้านอัสลาน ซึ่งเป็นสถานที่สำหรับการคราฟต์ไอเทม ที่แม้แต่ผู้เล่นที่ไม่มีอาชีพสายผลิตก็สามารถผลิตไอเทมได้

ฮยอนอู ยืนอยู่หน้าแคปซูลขนาดใหญ่ที่ดูขัดหูขัดตาจากรูปแบบสิ่งปลูกสร้างของหมู่บ้านอย่างสิ้นเชิง สิ่งนี้คืออุปกรณ์สำหรับคราฟต์ไอเทม

อุปกรณ์ชิ้นนี้สามารถคราฟต์ไอเทมสำหรับผู้เล่นได้ เพียงแต่ว่า มันยังมีข้อเสียบางอย่างอยู่ ....

มันไม่มีตัวช่วยในการบอกถึงส่วนผสมต่าง ๆ ในการคราฟต์ไอเทมใด ๆ เลย

[ กรุณาใส่วัตถุดิบ ]

“ใส่อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ ... โอ้ !! ฉันต้องใส่อันนี้เข้าไปด้วย”

ฮยอนอู เลือกวัตถุดิบหลายอย่างออกมาจากคลังเก็บของส่วนตัวเพื่อใส่เข้าไปในแคปซูล จากนั้นเขาก็กดปุ่มตั้งค่าการผลิต

วู้มมมมมมม !!

เสียงเครื่องจักรทำงานพร้อมเสียงเพลงเบา ๆ ดังออกมาจากแคปซูล ขณะเดียวกันบนหน้าปัดของแคปซูลก็แสดงตัวเลขขึ้น

[ 0% … 10% … 20% … 50% … 100% ]

[ การผลิตเสร็จสมบูรณ์ ]

[ โปรดตรวจสอบผลลัพธ์ ]

หน้าต่างข้อความปรากฏขึ้นด้านหน้า ฮยอนอู ในเวลาเดียวกันฝาครอบแคปซูลก็เปิดออกโดยอัตโนมัติเผยให้เห็นไอเทมชิ้นใหม่ที่ถูกสร้างขึ้น มันเป็นขวดแก้วขนาดเล็ก ฮยอนอู หยิบขวดแก้วขึ้นมาพร้อมกับเริ่มตรวจสอบรายละเอียดของมันอย่างระมัดระวัง

[ น้ำยาเร่งค่าประสบการณ์แบบโบราณ ]

[ น้ำยาเร่งค่าประสบการณ์ที่ถูกสร้างขึ้นมาจากสูตรลับเก่าแก่ชนิดหนึ่ง ]

[ ระดับ : ยูนีค ]

[ ข้อจำกัดการใช้ : ไม่มี ]

[ ความสามารถ : เพิ่มค่าประสบการณ์ที่ได้รับ 20% เป็นเวลา 4 ชั่วโมง ( EXP : Experience Point ) ]

“ยอดเยี่ยม ฉันยังจำมันได้ !!”

ฮยอนอู ยิ้มกว้างขึ้นมาด้วยความสุขทันที เขาแทบจะกระโดดตัวลอยหลังจากตรวจสอบรายละเอียดของน้ำยาเร่งค่าประสบการณ์ด้วยซ้ำ สิ่งที่น่าเสียดายเพียงอย่างเดียวก็คือ เขาสามารถคราฟต์น้ำยาเร่งค่าประสบการณ์แบบนี้ได้เพียงหนึ่งครั้งต่อเดือนเท่านั้น

......

บนเว็บไซต์ซื้อขายอย่างเป็นทางการของอารีน่า มันเหมือนกับมีระเบิดลูกใหญ่ถูกทิ้งลงกลางร้านค้าของอารีน่า นั่นเป็นเพราะน้ำยาเร่งค่าประสบการณ์ที่หายไปจากสารระบบนานกว่าหกเดือนไดปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง และที่สำคัญคือมันมีเพียงขวดเดียวเท่านั้น

สตรีมเมอร์ , ดาร์คเกมเมอร์ , คนรวย และโปรเกมเมอร์ ต่างให้ความสนใจกับสินค้าชนิดนี้อย่างมาก เพราะนี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่พวกเขาจะสามารถไล่ตามคู่แข่งของพวกเขาได้ นั่นส่งผลให้ราคาของน้ำยาเร่งค่าประสบการณ์พุ่งสูงขึ้นแบบทวีคูณ นอกจากนี้ผู้คนยังพยายามตามหาตัว คัง ฮยอนอู คนที่ลงขายน้ำยาชนิดนี้อีกด้วย

“เฮ้ย !! รีบยกเลิกเพดานค่าใช้จ่ายเร็ว มันมีแค่ขวดเดียวเท่านั้น เราต้องซื้อมันตอนนี้ !! เข้าใจใช่ไหม !?”

“ใครเป็นคนทำน้ำยาเร่งค่าประสบการณ์แบบนี้ออกมา !? ใครเป็นคนตั้งขายมัน !? รีบใช้ทุกวิถีทางหาต้นทางของมันเร็วเข้า !!”

“5,000 ทอง !? นี่เป็นปัญหาเหรอ !? ไร้สาระ !! รีบซื้อมันมาเลยไม่ว่ามันจะแพงแค่ไหนก็ตาม !!”

หกเดือนก่อนบนเว็บไซต์ซื้อขายอย่างเป็นทางการของอารีน่า มีน้ำยาเร่งค่าประสบการณ์แบบนี้ถูกขายออกไปในราคา 3,000 ทอง เท่านั้น แต่ในครั้งนี้เวลาสำหรับการประมูลน้ำยาเร่งค่าประสบการณ์เหลืออยู่เพียง 30 นาที แต่ราคาของมันกลับกระโดดไปถึง 5,000 ทอง ซึ่งมากกว่าก่อนหน้านี้เกือบเท่าตัว

.....

“ฉันนี่โชคดีจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าน้ำยาเร่งค่าประสบการณ์จะขายได้ราคาแพงขนาดนั้น”

ฮยอนอู มาถึงห้องผู้ป่วยในของโรงพยาบาลพร้อมกับของขวัญเต็มอ้อมแขนของเขา เมื่อวานนี้น้ำยาเร่งค่าประสบการณ์ที่เขาตั้งขายไว้บนเว็บไซต์ซื้อขายอย่างเป็นทางการของอารีน่าถูกซื้อไปด้วยราคาแพงอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ด้วยเงินก้อนนั้นมันก็ทำให้เขาสามารถซื้อของขวัญสำหรับแม่ของเขาได้ในที่สุด

“มีเงินนี่มันดีอย่างนี้นี่เอง” ฮยอนอู พึมพำกับตัวเองขณะที่ยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยเพียงลำพัง ตอนนี้ความเข้าใจเกี่ยวกับการเงินสำหรับเขาแตกต่างจากอดีตอย่างสิ้นเชิง

ก๊อก ๆ ...

“เข้ามา” เสียงแม่ของเขาดังขึ้นจากด้านใน เธอไม่สามารถซ่อนความเหนื่อยล้าที่ปะปนอยู่ในน้ำเสียงของเธอได้แม้แต่น้อย

“แม่ ... !!” หัวใจของ ฮยอนอู เต้นระรัวขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงของแม่ เขาต้องการแก้แค้นคนที่ทำลายครอบครัวของเขา และเขารู้สึกว่าจำเป็นต้องย้ายพ่อและแม่ของเขาไปยังสภาพแวดล้อมที่ดีกว่านี้โดยเร็วที่สุด

“แม่ครับ ผมมาแล้ว” ฮยอนอู ซ่อนความคิดทั้งหมดของตัวเองขณะที่เปิดประตูเข้าไปในห้อง

“โถ่ลูก ไม่เห็นต้องมาถึงที่นี่ให้ลำบากเลย ทำไมไม่รออยู่ที่บ้านก่อนล่ะ ... แล้วนี่อะไรล่ะเนี่ย !?”

“นี่เป็นของขวัญวันเกิดสำหรับแม่ครับ ถึงเราจะไม่ได้จัดงานเลี้ยงเหมือนเมื่อก่อน แต่อย่างน้อยผมก็อยากให้แม่ได้กินเนื้อดี ๆ บ้าง” ฮยอนอู พูดพร้อมกับยื่นถุงในมือทั้งสองข้างออกมา แม้ว่าแม่ของเขาจะเหนื่อยล้าอย่างมากก็ตาม แต่เธอก็ยังเป็นห่วงลูกชายที่ไม่พบกันนานไม่น้อยเช่นกัน

“ถ้าลูกมีเงินพอที่จะซื้ออะไรแบบนี้ ลูกควรเก็บไว้เป็นค่าอาหารของตัวเองดีกว่า เห็นไหมว่าลูกผอมไปมากแค่ไหนแล้ว ....”

“ผมกินอาหารครบทุกมื้อนะครับแม่ อาการของพ่อเป็นยังไงบ้างครับ !?”

“ไม่เลวร้ายแล้ว แม่ก็หวังว่าพ่อเขาจะหายในเร็ว ๆ นี้ ...”

“ผมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แล้วนะครับ เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยย้ายพ่อไปที่ห้องพยาบาลที่มีเตียงคู่แทนห้องนี้ นอกจากนี้แล้วถ้าแม่ต้องการ ผมจะหาคนช่วยดูแลพ่อมาช่วยแม่นะครับ ... แม่ควรจะพักผ่อนสักหน่อย” ฮยอนอู พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“แม่ไม่เป็น ... แม่ไม่เป็นไร ...” แม่สวมกอด ฮยอนอู พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ