3
บทที่ 3
“ขอบใจมากที่ยอมรับคำขอของฉัน แม้ว่าฉันจะติดต่อมาอย่างกะทันหันก็ตาม”
ยองชาน มารับ ฮยอนอู ไปยังบ้านของเขา แต่ทว่าทันทีที่ประตูบ้านถูกเปิดออก ฮยอนอู กลับต้องหยุดชะงักอยู่หน้าประตู เพราะเมื่อเขามองเข้าก็จะเห็นแคปซูลทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ตั้งอยู่ มันคืออุปกรณ์ที่มีไว้สำหรับเชื่อมต่อกับอารีน่า เอคิวบ์ ( A-Cube )
“ช่วงนี้มาอยู่กับฉันก่อนก็ได้ ช่วงหนึ่งถึงสองเดือนแรกมันคงเป็นเรื่องยากสำหรับนายทีเดียว ยังไงอยู่กับฉันไปก่อนก็ยังช่วยให้นายประหยัดเงินได้เยอะ” ยองชาน พูด
“อ ... อืม” ฮยอนอู พยักหน้าเบา ๆ เขาทำได้เพียงมองลงไปที่พื้นด้านล่าง เพราะหากเขาเงยหน้าขึ้นมาเขาเชื่อว่าตัวเองจะต้องร้องไห้ออกมาแน่ ๆ แม้แต่ตอนนี้เขายังรู้สึกเสียใจที่เคยหลบหน้า ยองชาน อยู่ไม่น้อย แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยอมรับคำแนะนำของ ยองชาน และละทิ้งความกังวลทั้งหมดไว้เบื้องหลังชั่วคราว
“ฉันจะต้องทำให้พวกมันชดใช้ จอง ฮันแบค !! … ฉันจะต้องตอบแทนนายแน่นอน ยองชาน ....”
ฮยอนอู คิดในใจพลางกำหมัดแน่น
......
หลังจากใช้เวลาติดตามข้อมูลต่าง ๆ บนจอมอนิเตอร์หลายชั่วโมงติดต่อกัน เกมมาสเตอร์ ( GM ) ปาร์ค ชอยฮยอง แห่งอารีน่า ก็ต้องยกมือขึ้นมาขยี้ตาซ้ำ ๆ อย่างกะทันหันด้วยความตกตะลึง เมื่อเขาได้เห็นข้อความบางอย่างบนหน้าจอด้านหน้า
[ การสร้างตัวละคร คัง ฮยอนอู ( ชื่อตัวละครในอดีตของ เมลีก็อด ) คะแนนความปลอดภัย : 1 ]
“หัวหน้า !!” ปาร์ค ชอยฮยอง ตะโกนขึ้นด้วยความตื่นตระหนกรีบร้อน “เกิดเรื่องแล้ว !!”
“หืม ... มีอะไร !?” หัวหน้าฝ่ายเกมมาสเตอร์เงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้า ขณะที่เขานวดขมับตัวเองเบา ๆ
“ม ... เมลีก็อด กลับมาแล้ว !!”
“ใคร !? เมลีก็อด !? เมลีก็อด คือใคร !?”
“เมลีก็อด เพอร์เฟคเพลย์เยอร์ !! เมลีก็อด คนนั้นไงครับ !!”
“อะไรนะ !! เมลีก็อด กลับมาแล้ว !! ... นายคิดว่าฉันจะพูดแบบนี้รึไง !? ชอยฮยอง นายเอาเวลาไปทำงานของนายไม่ดีกว่าเหรอ !? แทนที่จะมาดูอะไรไร้สาระแบบนี้ นายควรทำงานให้หนักกว่านี้เข้าใจไหมไอ้คนขี้เกียจ !!” หัวหน้าฝ่ายตอกกลับพร้อมกับยกปลายนิ้วขึ้นมาชี้ที่ดวงตาซึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงของตัวเองก่อนจะพูดต่อ “นายเห็นไหมว่าตาฉันแดงขนาดไหน !? ฉันจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเข้านอนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ !! กลับไปทำงานของนายซะ !!”
ในมุมมองของเขาแล้วนี่เป็นเรื่องไร้สาระอย่างไม่ต้องสงสัย ยังมีงานอีกมากที่พวกเขาจำเป็นต้องจัดการ ....
หัวหน้าฝ่ายเกมมาสเตอร์แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ลูกน้องของเขาจะเอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาพูดกับเขาราวกับมันเป็นเรื่องเร่งด่วน แต่เมื่อเขาลองคิด ๆ ดูแล้วเขาก็ได้ยินข่าวลือมาว่าในฝ่ายพัฒนาเองก็มีคนแบบนี้อยู่ด้วยเหมือนกัน เขาแทบจะอยากนัดหัวหน้าฝ่ายพัฒนามาทานข้าวด้วยกันเพื่อปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาลูกทีมแบบนี้ทันที
“ไปหาวิธีจัดการพวกตัวเด็กในกิลด์ ( Guild ) มาซะ !! รีบหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้มาก่อนที่ฉันจะฆ่านาย !! ถ้าวันนี้นายไม่ได้กลับบ้านก็อย่ามาโทษฉันทีหลังแล้วกัน !!”
ปาร์ค ชอยฮยอง ทำได้เพียงกลับไปยังที่นั่งของตัวเองหลังจากถูกตำหนิอย่างรุนแรงจากหัวหน้าฝ่าย เขาปิดหน้าจอแจ้งเตือนการสร้างตัวละครของ เมลีก็อด และกลับไปให้ความสนใจกับกิลด์ใหญ่ตามคำสั่งอีกครั้ง
ไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายของพนักงานหญิงฝ่ายเกมมาสเตอร์ที่ติดตามการเคลื่อนไหวของโซนระดับต่ำก็สั่นสะท้านขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“นี่มันหมายความว่า เมลีก็อด กลับมาจริง ๆ เหรอ !?”
เป็นเพราะจู่ ๆ หัวหน้าฝ่ายพัฒนาก็ตะคอกใส่หัวหน้าฝ่ายเกมมาสเตอร์อย่างกะทันหัน ไม่ช้าหัวหน้าฝ่ายพัฒนาก็รับรู้ได้ถึงสายตาของคนอื่น ๆ ในโรงอาหาร เขาจึงค่อย ๆ ลดเสียงลง
“แค่ก ๆ ...”
“เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่ !? ถึงเขาจะเป็น เมลีก็อด จริง ๆ ก็เถอะ แต่ตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรแล้ว”
“ใช่ !! ระดับโปรเกมเมอร์ในปัจจุบันแตกต่างไปจากอดีตที่ เมลีก็อด ยังเล่นอยู่มากเกินไป”
“อย่าไปสนใจเรื่องไร้สาระแบบนั้นเลย มันเป็นเรื่องยากที่จะกลายเป็นโปรเกมเมอร์ได้ ตอนนี้พวกเขาเคลียร์คอนเทนต์ส่วนใหญ่ของเกมไปแล้ว ….”
“นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เราต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเมื่อไม่นานนี้ พวกเขาเล่นกันดีมากเกินไปจริง ๆ”
หัวหน้าฝ่ายพัฒนา และหัวหน้าฝ่ายเกมมาสเตอร์ เพิกเฉยต่อการกลับมาของ คัง ฮยอนอู ท้ายที่สุดแล้วในมุมมองของพวกเขา เมลีก็อด เป็นเพียงมรดกหลงยุคที่ไม่มีค่าควรให้พูดถึง
......
“คุณต้องการสร้างตัวละครหรือไม่ !?” เสียงอ่อนหวานดังขึ้นมาในความมืด
หัวใจของ ฮยอนอู เต้นแรงขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงคุ้นเคยที่ไม่คิดว่าจะกลับมาได้ยินอีกครั้ง บางคนอาจหัวเราะเยาะเขาที่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้วความเป็นจริงคือสิ่งไม่ตาย ฮยอนอู ได้กลับสู่อารีน่าอีกครั้ง และนี่คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจริง ๆ
“ฉันไม่ได้ต้องการปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ของตัวละคร ดังนั้น ฉันสามารถข้ามคำอธิบายทั้งหมดได้เลย”
ฮยอนอู สร้างตัวละครอย่างรวดเร็วด้วยการข้ามคำอธิบายจากระบบทั้งหมด ราวกับว่ามันคือสิ่งที่ทำให้เขาเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์
“เช่นนั้นเราจะส่งคุณไปยังพื้นที่ฝึกสอนในขั้นตอนต่อไป”
ภายใต้คำพูดนี้ ฮยอนอู ก็หายตัวไปจากพื้นที่มืดอย่างรวดเร็ว
......
เมื่อ ฮยอนอู กลับมามองเห็นตามปกติอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองอยู่บนลานกว้างขนาดใหญ่ ด้านหน้ามีชายคนหนึ่งกำลังมองมายังเขา คนคนนี้มีชื่อว่า อัล เขาคือ NPC ( Non-Player Character ) ของระบบ
“สวัสดี คัง ฮยอนอู ฉันชื่อ อัล มีหน้าที่ดูแลการฝึกสอนให้กับคุณ”
“รีบบอกมาเลยว่าผมต้องทำอะไรบ้าง” ฮยอนอู พูดด้วยความรีบร้อน ราวกับว่าการอยู่ในโหมดฝึกสอนเป็นการเสียเวลาสำหรับเขา อย่างไรก็ตาม อัล ไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใด เขาเคยเห็นผู้เล่นลักษณะนี้มานับไม่ถ้วนอยู่แล้ว
“เอาล่ะ ถ้างั้นผมจะเริ่มการฝึกสอนทันที ระบบฝึกสอนแบ่งออกเป็นสองหัวข้อหลัก ๆ หนึ่งคือการทดสอบเวทมนตร์ และสองคือการทดสอบทักษะการต่อสู้”
ขณะที่ อัล พูดจบ พลังเวทมนตร์ก็ปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าของ ฮยอนอู
“วงแหวนเวทมนตร์นี้มีหน้าที่ในการรวบรวมพลังเวทมนตร์ มันจะตรวจสอบการตอบสนองของคุณที่มีต่อพลังเวทมนตร์”
ฮยอนอู พยักหน้าเบา ๆ นี่คือสิ่งที่เขารู้อยู่ก่อนแล้ว
“เอาล่ะ วงแหวนเวทมนตร์จะเริ่มทำหน้าที่ของมันแล้ว คุณอาจจะรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย แต่จำไว้ว่าคุณจะต้องซื่อสัตย์กับสิ่งที่คุณรู้สึกได้จากมัน”
ทันใดนั้น วงแหวนเวทมนตร์ก็เริ่มทำงาน พลังเวทมนตร์จำนวนมากพุ่งเข้าหา ฮยอนอู นี่คือความรู้สึกที่คุ้นเคยสำหรับเขา มันเป็นความรู้สึกในความทรงจำเมื่อสองปีก่อนที่อยู่ในใจของเขา แต่สำหรับเขาแล้ว มันกลับเป็นความรู้สึกราวกับว่าเขาเพิ่งได้สัมผัสกับมันเมื่อวานนี้
“มันช่างคุ้นเคยจริง ๆ ....” ฮยอนอู คิดในใจพร้อมกับยกมือขึ้นมาด้านหน้า อัล โดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้นเปลวเพลิงที่เกิดจากการบีบอัดของพลังเวทมนตร์ก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา
“..... !!”
“สัตว์ประหลาด !!” เมื่อเห็นผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น นี่คือคำเดียวที่เหลืออยู่ในใจของ อัล เขาไม่เคยพบเห็นผู้เล่นคนไหนสามารถแสดงผลลัพธ์ได้ในทันทีแบบนี้มาก่อน ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจข้ามการทดสอบพลังเวทมนตร์ที่เหลือไปทันที
“ไม่จำเป็นต้องทดสอบต่อ เราจะเริ่มต้นการทดสอบต่อไปทันที การทดสอบทักษะการต่อสู้ของเราจะให้คุณต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่ถูกอัญเชิญขึ้น หากคุณได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้ การทดสอบจะยุติลงทันที ระดับความยากจะแบ่งได้เป็นสิบระดับตั้งแต่ระดับหนึ่งถึงระดับสิบ รางวัลจากความสำเร็จในการทดสอบจะขึ้นอยู่กับระดับที่คุณผ่าน หากคุณไม่ได้เลือกระดับความยาก ระบบจะสุ่มเลือกให้อัตโนมัติ”
ขณะที่ อัล กำลังอธิบายอยู่หน้า หน้าจอแสดงรายการอาวุธก็ปรากฏขึ้นด้านหน้า ฮยอนอู เขาไม่ได้ให้ความสนใจฟังคำอธิบายของ อัล อีกต่อไป แล้วหันมาให้ความสนกับรายการอาวุธที่อยู่ด้านหน้าไม่ว่าจะเป็น ดาบมืดเดียว , หอก , ธนู ....
ฮยอนอู เลือกอาวุธที่เขาเคยใช้ในอดีต นั่นก็คือดาบมือเดียว ซึ่งมีใบดาบกว้าง 4 ซม. และมีความยาวของใบดาบ 130 ซม.
“เริ่มกันเลย” ฮยอนอู หยิบอาวุธขึ้นมาพร้อมกับใช้มันชี้ไปทาง อัล ก่อนจะพูด
ทันใดนั้น วงแหวนเวทมนตร์ก็ถูกสร้างขึ้นห่างจากเขาออกไปราวสิบเมตร นี่คือวงแหวนอัญเชิญที่จะสามารถอัญเชิญมอนสเตอร์ออกมาได้
“มันจะออกมาเป็นตัวอะไรนะกันนะ !? หมาป่าเหรอ !? หรือมันจะเป็นก็อบลิน !?”
.....
เกมมาสเตอร์ จุง ดาฮุย ที่รับผิดชอบในการติดตามความเคลื่อนไหวของโซนระดับต่ำไม่สามารถปกปิดความคาดหวังบนแววตาของตัวเองได้ ขณะที่เธอกำลังจ้องมองไปยัง คัง ฮยอนอู ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมอนิเตอร์ด้านหน้าของเธอ แม้ว่าเขาจะกลับมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปนาน แต่เขาก็สามารถสร้างเวทมนตร์ได้ในทันทีในโหมดฝึกสอน นี่ก็แสดงให้เห็นว่าเขาเหมาะสมกับฉายา เมลีก็อด ในอดีตของเขาแล้ว
“เขาคือ เมลีก็อด จริง ๆ !! มาดูกันว่าทักษะการต่อสู้ของเขายังเหมือนเมื่อก่อนอยู่ไหม !?”
ปลายนิ้วของ จุง ดาฮุย ขยับอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอกำลังแทรกแซงระบบของโหมดฝึกสอนอยู่
“คุณไม่ได้เลือกระดับความยากใช่ไหม !? แบบนี้ฉันจะจัดระดับสิบให้คุณได้ลองทดสอบดูเลยแล้วกัน !!”
เมื่อปลายนิ้วของ จุง ดาฮุย หยุดเคลื่อนไหว บนหน้าจอของเธอก็จะเห็นได้ว่า ฮยอนอู กำลังเผชิญหน้ากับ ดาร์คเอลฟ์ ( Dark Elf ) นี่คือมอนสเตอร์ที่ผู้เล่นเลเวล ( Level ) 1 ไม่มีทางจัดการได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็น เมลีก็อด ก็ตาม อย่างไรก็ตาม จุง ดาฮุย ไม่ได้กังวลแม้แต่นิดเดียว เธอเชื่อว่า ฮยอนอู จะสามารถเคลียร์บททดสอบนี้ไปได้อย่างงดงามแน่นอน
“ได้โปรดเถอะ ... ฉันหวังว่าคุณจะสามารถจัดการกับมันได้อย่างงดงาม ... เหมือนกับเมื่อก่อน ...”
ปลายนิ้วที่หยุดนิ่งของเธอเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
.....
มอนสเตอร์ที่ปรากฏตัวออกมาคือ ดาร์คเอลฟ์ !!
“อะไรเนี่ย !! ดาร์คเอลฟ์ เหรอ !? ทำไมมันถึงออกมา ....”
ฮยอนอู รู้สึกประหม่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้ว ดาร์คเอลฟ์ ไม่ควรเป็นมอนสเตอร์ที่ปรากฏตัวขึ้นในโหมดฝึกสอนได้ นี่คือมอนสเตอร์ที่แม้แต่ผู้เล่นจะรวมตัวเป็นปาร์ตี้ ( Party ) ก็ยังยากที่จะรับมือกับมันได้ ด้วยความสามารถในการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่ว และความแข็งแกร่งที่สูงเกินไปของมัน ทำให้มันสามารถจัดการกับผู้เล่นได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว นั่นคือเหตุผลที่ ดาร์คเอลฟ์ ไม่ควรปรากฏตัวอยู่ในโหมดฝึกสอน เพราะหากมันปรากฏตัวขึ้นมาจริง ๆ นั่นจะไม่ต่างไปจากการบอกผู้เล่นคนนั้นว่า “แกตายแน่ !!”
“เอาล่ะ !! สงบใจไว้ ฮยอนอู !! ฟู่ววววว !!”
ฮยอนอู จับดาบมือเดียวแน่นพร้อมกับปรับลมหายใจของตัวเองอย่างช้า ๆ
มันเป็นเพราะความกลัวเหรอ !? หรือเพราะความประหม่า !? นั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง ทั้งหมดเป็นเพราะเขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับการต่อสู้มานานแล้ว
ดาร์คเอลฟ์ เริ่มเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังราวกับมองว่า ฮยอนอู คือคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมกับมัน ในทางกลับกัน ฮยอนอู กลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่น่า มันเป็นเพราะตอนนี้เขามีเพียงความคิดเดียวในใจ นั่นคือ เขาจะสามารถทำบททดสอบนี้ได้ดีแค่ไหน !?
นอกจากนี้ ฮยอนอู ยังเชื่อมั่นในทักษะการต่อสู้ของตัวเองไม่น้อย ท้ายที่สุด ดาร์คเอลฟ์ ก็หมดความอดทน มันพุ่งข้ามระยะห่างสิบเมตรในพริบตา มีดสั้นในมือของมันพุ่งตรงเข้าหา ฮยอนอู อย่างแม่นยำ ยังไงก็ตาม ฮยอนอู สามารถใช้ดาบมือเดียวเบี่ยงวิถีของมีดสั้นได้อย่างง่ายดาย
“ไม่เลว ...”
ดาร์คเอลฟ์ เบี่ยงตัวตามมีดในมือก่อนจะม้วนตัวแทงกลับไปที่ช่วงท้องของ ฮยอนอู ด้วยความเร็วที่น่ากลัว ชั่วขณะนั้นมันเหมือนกับ ดาร์คเอลฟ์ ไม่ได้มีมีดเพียงเล่มเดียว แต่เหมือนกับมันมีมีดสั้นสองถึงสามเล่มก็ว่าได้ อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู คือคนที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่บนจุดสูงสุดของ อารีน่า มีเหรอที่เขาจะไม่สามารถหลบการโจมตีแบบนี้ได้
ดาร์คเอลฟ์ แทบจะกลายเป็นบ้าไปอย่างกะทันหัน เมื่อมันพบว่ามนุษย์ที่ดูอ่อนแอคนนี้กลับเป็นเหมือนกำแพงสูงที่มันไม่อาจก้าวข้ามไปได้ ไม่ว่ามันจะพยายามโจมตีมากแค่ไหนก็ไม่สามารถผ่านการป้องกันของมนุษย์คนนี้ไป ด้วยความสามารถในการป้องกันที่เรียบง่ายนี้ก็มากพอที่จะทำให้ ดาร์คเอลฟ์ เริ่มหวาดหวั่น
ทันใดนั้น ดาบมือเดียวของ ฮยอนอู ก็แทงไปที่ไหล่ข้างหนึ่งของ ดาร์คเอลฟ์
“อึก !! ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำ !!” ดาร์คเอลฟ์ ส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวด
ฮยอนอู เพียงสะบัดดาบมือเดียวด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาดูสมกับตำนาน เมลีก็อด ที่อยู่บนจุดสูงสุดในอดีตอย่างชัดเจน และในเวลานี้ตำนานบทใหม่ของเขากำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งในโหมดฝึกสอน
“ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำ เจ้าต้องตาย !!” ดาร์คเอลฟ์ ส่งเสียงคำรามพร้อมกับเหวี่ยงมีดสั้นในมืออย่างบ้าคลั่ง
อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู สามารถป้องกันคมมีดทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย สุดท้ายเขาก็ตวัดปลายดาบเพื่อทำให้มีดสั้นหลุดออกจากมือของ ดาร์คเอลฟ์ ก่อนจะตัดศีรษะของมันในพริบตา
ฮยอนอู ผ่านการทดสอบทักษะการต่อสู้ !!
อัล ที่เฝ้าดูการต่อสู้อยู่ด้านข้างตกตะลึงอย่างยิ่งที่เห็นว่า ฮยอนอู สามารถผ่านการทดสอบระดับสิบมาได้ นี่คือการทดสอบที่ยังไม่มีใครประสบความสำเร็จมาก่อน
“น ... น่าทึ่งจริง ๆ !! การทดสอบสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ ส่วนรางวัลสำหรับการทดสอบ หัวหน้าหมู่บ้านแห่งอัสลาน คุณเดลล์ จะเป็นคนมอบให้กับคุณด้วยตัวเอง”
......
“โอ้ !! คุณคือนักผจญภัยมือใหม่ใช่ไหม !? ฉันชื่อ เดลล์ เป็นหัวหน้าหมู่บ้านอัสลานแห่งนี้ !! ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายชราที่มีท่าทีอบอุ่นกล่าวต้อนรับ ฮยอนอู “นายอาจจะได้พบฉันบ่อย ๆ ระหว่างที่ยังอยู่ที่นี่”
ฮยอนอู ปรากฏตัวขึ้น ณ ที่ตั้งของหมู่บ้านอัสลาน และคนที่ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาก็คือ เดลล์ NPC คนแรก ๆ ที่ผู้เล่นมือใหม่จะได้พบ
“นายชื่ออะไรเหรอนักผจญภัย !?” เขากล่าวทักทาย ฮยอนอู ด้วยรอยยิ้มบางราวกับไม่ใช่ NPC ที่ดูน่าเบื่อ และไร้ความรู้สึก
“ผมชื่อ คัง ฮยอนอู ครับ” ฮยอนอู แนะนำตัวอย่างสุภาพกับ เดลล์
“คัง ฮยอนอู ... ฉันจะจำไว้ นี่คือรางวัลสำหรับนาย นายจะได้รับสิ่งที่มีประโยชน์จากมัน หรือบางทีอาจจะเป็นไอเทมระดับตำนานก็ได้นะ”
เดลล์ พูดพร้อมกับส่งกล่องรางวัลให้กับ ฮยอนอู เมื่อเขาเปิดกล่องออกก็พบว่าด้านในคือแหวนที่มีลวดลายหยาบ ๆ ถูกบรรจุเอาไว้
[ แหวนยักษา ]
[ แหวนที่บรรจุจิตวิญญาณแห่งยักษ์จากยุคอดีตเอาไว้ ]
[ ระดับ : ยูนีค ( Unique ) ]
[ ข้อจำกัดการใช้งาน : - ]
[ ความสามารถติดตัว : ความแข็งแกร่ง ( Strength ) +50 , ความอึด ( Constitution ) +50 ]
[ ความสามารถเรียกใช้ : พรแห่งยักษ์ เพิ่มความแข็งแกร่งเท่ากับค่าความอึดเป็นเวลา 5 นาที / คูลดาวน์ 2 ชั่วโมง ]
“เยี่ยมไปเลย !! ฉันจะใส่มันทันที !!”
ฮยอนอู รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก นี่เปรียบเหมือนกับของขวัญต้อนรับการกลับมาของเขา และมันคือตัวแปรที่ทำให้เขาต้องเริ่มพิจารณาแผนการต่าง ๆ ในการกลับมาของตัวเอง
“สิ่งที่ฉันควรทำตอนนี้ ... ขายมัน ... !? นั่นคือทั้งหมดที่ฉันทำได้แล้วเหรอ !?”
……
ฮยอนอู มาที่ร้านประมูลสินค้าเพื่อหาซื้อวัตถุดิบในการสร้างไอเทมที่ต้องการ อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู ไม่เห็นไอเทมวัตถุดิบที่มองหาอยู่แม้แต่ชิ้นเดียว .. ไม่ !! ไม่ใช่มองไม่เห็น แต่เขาไม่สามารถซื้อมันได้ทัน ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังกว้านซื้อวัตถุดิบเหล่านั้นทั้งหมดที่ถูกตั้งขาย
ทันใดนั้น ข้อความจาก ยองชาน ก็ถูกส่งมาถึง
“ว่าไงคุณชาย !? นายจบโหมดฝึกสอนหรือยัง !? อย่ามัวเสียเวลากับอะไรแบบนั้นอยู่เลย มาที่ประตูทางตะวันออกเถอะ ฉันจะแบกนายเอง ไหน ๆ ฉันก็เป็นคนชวนนายกลับมาแล้ว ฉันก็ควรแสดงความรับผิดชอบด้วยการพานายไปฟาร์มเลเวลใช่ไหม !?”
ฮยอนอู รู้สึกประทับใจในตัว ยองชาน อย่างมาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ยองชาน เป็นแรงค์เกอร์ในอารีน่า ทุกนาทีในอารีน่าเป็นสิ่งมีค่าอย่างยิ่งสำหรับเขา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ลืมที่จะให้ความช่วยเหลือต่อเพื่อนผู้สิ้นหวังของเขา
“ไม่เป็นไร !! เดี๋ยวฉันต้องไปทำไอเทมบางอย่างก่อน ขอบใจนายมาก”
“... นายจะทำอะไร !?”
“อดใจรอไปก่อน เดี๋ยวฉันจะต้องเอามันอวดกับนายเป็นคนแรกแน่นอน”
ยองชาน ที่รอ ฮยอนอู อยู่ที่ประตูทางตะวันออกของหมู่บ้านทำได้เพียงส่ายศีรษะเบา ๆ หลายครั้งโดยไม่รู้ว่าเพื่อนของเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู คือคนที่สามารถทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง ดังนั้น ยองชาน จึงเชื่อมั่นในตัวเพื่อนคนนี้ของเขาไม่น้อย ทว่า ... เพียงช่วงสั้น ๆ ข้อความจาก ฮยอนอู ก็ถูกส่งมาอีกครั้ง
“ยอนชาน เพื่อนรัก ...”
“หืม !? นายเปลี่ยนใจอยากให้ฉันพาไปฟาร์มแล้วเหรอ !?”
“คือฉันขอสัก 50 ทอง ได้ไหม !? ฉันลืมไปว่าตอนนี้ฉันไม่มีเงินเลย”
“.... จัดไปสหาย !!”
