13

บทที่ 13

เมสัน ทำได้เพียงอ้าปากค้างกับสิ่งที่เขาเห็น แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่า ฮยอนอู มีทักษะการต่อสู้ที่โดดเด่น แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า ฮยอนอู จะมีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมจนเขาต้องอุทานออกมาแบบนี้ ‘ว้าว !!นี่มันน่าทึ่งมาก’

การดวลระหว่าง ฮยอนอู กับ เกน สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว ซึ่งในการดวลครั้งนี้ เกน ไม่สามารถสัมผัสร่างของคู่ต่อสู้ของเขาได้ด้วยซ้ำ ฮยอนอู ใช้ทักษะที่โดดเด่นของเขาเคลื่อนไหวไปรอบ ๆ เกน พร้อมกับโจมตีเรื่อย ๆ จนในที่สุด เกน ก็ล้มลง

การดวลในครั้งที่สองเป็นการต่อสู้ระหว่าง ฮยอนอู กับ ซาน และมันก็เป็นอีกครั้งที่ ฮยอนอู ไล่ต้อนคู่ต่อสู้ของเขาด้วยทักษะที่เหนือชั้นกว่าอย่างท่วมท้น

‘ถ้าเป็นแบบนี้พี่ชายต้องชนะแน่’

เมสัน ลบความกังวลในใจที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ลงไปได้เกือบหมด

.....

ซาน ไม่ได้คิดอะไรมากนักกับการดวลครั้งนี้ จนกระทั่ง เกน พ่ายแพ้อย่างหมดรูป แต่เดิมแล้วส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอมีความมั่นใจว่าทีมของพวกเขาจะต้องชนะในการดวลครั้งนี้ เพราะจากที่เธอลองตรวจสอบด้วยสายตาคร่าว ๆ แล้ว ฮยอนอู น่าจะมีเลเวลไม่เกิน 40 เท่านั้น ซึ่งไม่สามารถเทียบเธอกับ เกน ได้ เธอเชื่อมามั่นตลอดเวลาที่ผ่านมาว่าชัยชนะจะเป็นฝ่ายของเธอ จนมาถึงตอนนี้ที่ เกน ล้มลงในที่สุด

‘บ้าไปแล้ว ... คนแบบนี้มาจากไหน !?ฉันคิดว่าเขาแข็งแกร่งผู้บริหารกิลด์กะโหลกดำด้วยซ้ำ !!’ ซาน มีเวลาให้คิดเพียงช่วงสั้น ๆ เพราะตอนนี้หน้าต่างแจ้งเตือนได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอแล้ว

[การดวลรอบที่สอง ]

[ผู้เล่น คัง ฮยอนอู VS ผู้เล่น ซาน ]

[การต่อสู้จะเริ่มในไม่ช้า ]

[5... 4 ... 3 ... 2 ... 1 ]

[เริ่มการดวลได้ ]

ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเบื่อหน่าย เพราะการดวลครั้งนี้ไม่ต่างไปจากผู้ใหญ่รังแกเด็กแม้แต่นิดเดียว มันเป็นการถล่มคู่ต่อสู้เพียงฝ่ายเดียว เขาเพียงแค่ใช้ทักษะของนักรบทั่ว ๆ ไปในอารีน่า แต่ก็สามารถเอาชนะ เกน ได้อย่างง่ายดาย มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาแม้แต่น้อย และมันจะไม่ต่างไปจากนี้สำหรับการต่อสู้กับ ซาน

‘ฉันจะจัดการให้เสร็จเร็วที่สุด จะได้กินอาหารจานหลักสักที’

ความจริงแล้วเหตุผลที่ ฮยอนอู รับคำท้าดวลในครั้งนี้ง่ายมาก มันเป็นเพราะทุกครั้งที่เขาเห็นใบหน้าของ ปาร์ค จุนอู ทั้งท่าทาง และลักษณะนิสัย ทั้งหมดนั่นเหมือนกับคนคนนั้นที่เขารังเกียจมากที่สุด มันจึงทำให้ ฮยอนอู รู้สึกโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฮยอนอู เดินออกไปด้านหน้าอีกครั้งพร้อมกับดาบคมยาวมือเดียวที่พาดอยู่บนไหล่ มันทำให้ ซาน รู้สึกประหม่าอย่างมาก

“ค่อนข้างน่าเสียดายนะสำหรับเธอ” ฮยอนอู พูดด้วยเสียงเรียบ

“หมายความว่ายังไง !?”

“หมายความว่ายังไงเหรอ !?ก็หมายความว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าตัวละครของเธอจะต้องถูกลบน่ะสิ”

“อะไรนะ !?”

ทันใดนั้น ฮยอนอู ก็เหวี่ยงดาบลงมาราวกับหมียักษ์ ซาน พยายามต้านการโจมตีนี้เอาไว้ แต่ทันใดนั้นเธอก็รับรู้ได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อของคู่ต่อสู้

‘นี่มันอะไรกัน !!เขาซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้’

ก่อนที่ความคิดนี้จะทันสิ้นสุดลงนั้น ซาน ก็ถูก ฮยอนอู ฆ่าในพริบตา

[คุณชนะในการดวลครั้งที่สอง ]

[การดวลถัดไปจะเริ่มในไม่ช้า ]

ฮยอนอู ตรวจสอบหน้าต่างข้อความที่ปรากฏขึ้นด้านหน้าเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หน้ามองไปยัง ปาร์ค จุนอู พร้อมกับพูดขึ้น “นายรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้านายร้องขอความเมตตาตอนนี้ !?บางทีนายอาจจะไม่ต้องลบตัวละครใหม่ของนายก็ได้นะ”

ฮยอนอู ยั่วยุ ปาร์ค จุนอู อีกครั้ง

.....

มือทั้งสองข้างของ ปาร์ค จุนอู สั่นด้วยความกังวล และความโกรธ ก่อนหน้านี้ตัวละครของเขามีเลเวลถึง 40 แต่เขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะ ฮยอนอู ได้ ในตอนนี้ตัวละครของเขาเพิ่งมีเลเวลเพียง 20 เท่านั้น เขาจะชนะ ฮยอนอู ที่พัฒนาตัวละครขึ้นมากกว่าเดิมได้ยังไง !?

‘ทำยังไงดี ... ทำยังไง !?’ เขากังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไป

ร่างกายของเขาสั่นสะท้านรุนแรงขึ้น เมื่อถึงจุดหนึ่งเสียงของระบบก็ดังขึ้น

[การดวลครั้งสุดท้าย ]

[ผู้เล่น คัง ฮยอนอู VS ผู้เล่น ปาร์ค จุนอู ]

[การดวลจะเริ่มในไม่ช้า ]

[5 ... 4 ... 3 ... 2 ... 1 ]

[การดวลเริ่มได้ ]

ฮยอนอู จ้องมองไปยัง ปาร์ค จุนอู อย่างเงียบ ๆ ในครั้งนี้เขาไม่ได้ชักดาบออกมาด้วยซ้ำ และดูเหมือนว่าเขาไม่จำเป็นต้องใช้ดาบในการดวลครั้งสุดท้ายนี้เลย

‘มันจะทำอะไร !?แผนเหรอ !?’ ปาร์ค จุนอู สั่นไปทั้งตัว ใบหน้าของเขาซีดราวกับเห็นผี มันจะไม่น่าแปลกใจเลยหากเขาเป็นลมหมดสติไปในตอนนี้

[ผู้เล่น ปาร์ค จุนอู เข้าสู่สถานะ คลั่ง ]

ทันใดนั้น ปาร์ค จุนอู ก็กลายเป็นบ้า เขาส่งเสียงตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้าหา ฮยอนอู ทว่าการเคลื่อนไหวของเขาไม่ต่างไปจากแมลงเม่าบินเข้ากองไฟแม้แต่นิดเดียว

แมลงเม่าก็ยังคงเป็นแมลงเม่า ต่อให้มันบ้าคลั่งมันก็ยังเป็นแมลงเม่า ฮยอนอู ไม่ได้รู้สึกกดดันแม้แต่นิดเดียวเมื่อต้องเผชิญกับคู่ต่อสู้ที่อยู่ในสถานะคลั่งแบบนี้

พลั่ก !!

เสียงดังขึ้นก่อนที่ตัวละครของ ปาร์ค จุนอู จะถูกลบอีกครั้ง

[คุณชนะการดวลแล้ว ]

[รางวัลจะถูกแจกจ่ายตามกฎ ผู้ชนะได้ทุกอย่าง ]

‘ตั้งสามครั้ง ฉันไม่คิดเลยว่าพวกนี้จะพุ่งเข้ามาหาฉันพร้อมกับให้ของขวัญแบบนี้ ...’

“พี่ชาย ไม่คิดเลยว่าพี่จะยอดเยี่ยมขนาดนี้ !!”

ทันใดนั้น เมสัน ก็ตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้ามาหา ฮยอนอู ทันทีที่การดวลสิ้นสุดลง

......

การล่าแบบทีมของ ฮยอนอู และ เมสัน ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนในที่สุด ฮยอนอู ก็เก็บเลเวลจนถึง 31 และ เมสัน มีเลเวลถึง 40

“ต้องขอบคุณพี่จริง ๆ ไม่งั้นวันนี้ผมคงล่าได้แค่นิดเดียวแน่ ๆ”

[ผู้เล่น จัสติน เมสัน ส่งคำขอเป็นเพื่อน ]

“ครั้งหน้าเรามาล่าด้วยกันอีกนะครับ”

ฮยอนอู รู้สึกชอบ เมสัน อยู่ไม่น้อยเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะใช้เวลาร่วมกันเพียงแค่ช่วงสั้น ๆ แต่ทั้งทักษะด้านเวทมนตร์ และลักษณะนิสัยของ เมสัน ก็น่าประทับใจอย่างมากสำหรับ ฮยอนอู

‘จะมีสักกี่คนที่มีจิตใจบริสุทธิ์แบบนี้ นอกจากนี้จะมีสักกี่คนที่มีทักษะแบบนี้’

“ได้สิ !!”

“ครั้งหน้าเรามาล่าด้วยกันใหม่”

ร่างของ เมสัน หายไปอย่างช้า ๆ เป็นไปได้ว่าเขาคงจะกลับไปที่อัสลานด้วยการใช้ม้วนคัมภีร์หวนคืน

“ตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันจะได้จัดการเควสแล้ว”

ฮยอนอู ที่ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังไม่ได้นั่งพักแต่อย่างใด เขายังมีสิ่งอื่นที่ต้องทำอยู่อีก

......

โดยปกติแล้วบอสมอนสเตอร์จะสุ่มเกิดขึ้นในแต่ละพื้นที่ของเผ่าพันธุ์ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ ฮยอนอู ต้องตระเวนไปรอบ ๆ พื้นที่อยู่อาศัยของออร์คเผ่าหมาป่าทุ่งหญ้า แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของ ดาแคน

“ไอ้เจ้านั่นมันอยู่ที่ไหนกัน !?ฉันชักจะเหนื่อยแล้วนะ”

เป็นไปไม่ได้ที่ ดาแคน จะถูกล่าไปแล้ว โดยปกติแล้วทีมล่าบอสมอนสเตอร์จะถูกจำกัดไว้ที่หกคนเป็นอย่างต่ำ และระยะเวลาการเกิดใหม่ของบอสมอนสเตอร์น่าจะอยู่ที่ 12 ชั่วโมง หรืออีกนัยหนึ่งก็คือครึ่งวัน ฮยอนอู ล่าออร์คอยู่ที่นี่มานานกว่านั้น และแน่นอนว่าเขาเป็นทีมเดียวที่มาล่าอยู่ที่นี่

“เจ้านาย เราพักกันก่อนเถอะ”

“ตกลง เราจะพักกันสักหน่อย”

ฮยอนอู รู้สึกท้ออยู่ไม่น้อย ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังไม่พบ ดาแคน แม้ว่าจะตามหาอย่างบ้าคลั่งแล้วก็ตาม ด้วยความระมัดระวัง ฮยอนอู จึงเลือกที่จะเข้าไปพักในบ้านต้นไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ แต่ทันทีที่เขาเปิดประตูบ้านต้นไม้ออกนั้น

[คุณต้องการเข้าสู่ที่พักของนักรบแห่งเผ่าหมาป่าทุ่งหญ้าหรือไม่ ]

‘ดันเจี้ยนลับ !?’

แต่เดิมแล้วบอสมอนสเตอร์ทั่ว ๆ ไปจะไม่ปรากฏตัวขึ้นในดันเจี้ยนแบบนี้ และควรจะปรากฏตัวขึ้นในพื้นที่ทั่ว ๆ ไปมากกว่า ทว่า ดาแดน กลับอยู่ในดันเจี้ยนลับ ทั้งหมดนี่จะต้องเป็นเพราะเควสที่ ฮยอนอู ได้รับมาโดยบังเอิญแน่นอน

“ฉันจะเข้า”

ฮยอนอู หายตัวเข้าไปในบ้านต้นไม้ และในเวลาเดียวกัน ประตูบ้านต้นไม้ก็หายไปราวกับมันไม่เคยมีมาตั้งแต่แรก

.....

[คุณได้เข้าสู่ที่พักของนักรบแห่งเผ่าหมาป่าทุ่งหญ้า ดาแคน ]

ทันทีที่ ฮยอนอู เข้าไปในดันเจี้ยนลับ เขาก็ได้รับการต้อนรับด้วยร่างสูงใหญ่สีเขียวที่มีความสูงกว่าสองเมตร

“มนุษย์เจ้ามาทำอะไรที่นี่ !?”

‘นี่ใช่ ดาแคน ไหม’

“นายคือ ดาแคน ใช่ไหม !?” ฮยอนอู จ้องมองไปยังออร์คที่อยู่ด้านหน้า

มันแตกต่างจากที่เขาคาดไว้มากเกินไป นี่คือสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง เขาไม่มีทางเอาชนะคู่ต่อสู้แบบนี้ได้ด้วยเลเวล 31 และต่อให้เขางัดทักษะที่มีทั้งหมดออกมาก็ตาม

“ข้าถามว่าเจ้าเข้ามาที่นี่ทำไม !?”

“ฉันมาเพื่อพบกับหัวหน้าเผ่าหมาป่าทุ่งหญ้า แรคคูน” ฮยอนอู พูดพร้อมกับหยิบสร้อยกระดูกขึ้นมาโชว์

“นี่มันสร้อยคอของ คันคุน ไม่ใช่เหรอ !?คันคุน เจ้าหมอนั่น ... ข้าขอบใจเจ้ามากที่นำสร้อยคอกลับมาคืน ตอนนี้เจ้ากลับไปได้แล้ว”

“ฉันจะให้สร้อยคอเส้นนี้กับ แรคคูน ด้วยตัวเอง”

ทันทีที่ ฮยอนอู พูดจบแรงกดดันมหาศาลก็ระเบิดออกมาจากร่างของ ดาแคน อย่างกะทันหัน

“ข้าบอกให้เจ้ากลับไปซะ !!”

“ไม่มีทาง !!”

อย่างไรก็ตาม ฮยอนอู ไม่ได้ใช่มือใหม่แม้แต่น้อย เขาสามารถจัดการกับแรงกดดันของ ดาแคน ได้เป็นอย่างดี ทันใดนั้น ดาแคน ก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นพร้อมกับคลายแรงกดดันลงก่อนจะพูดอีกครั้ง “เจ้ามีจิตวิญญาณที่กล้าหาญ ข้ายอมรับในเรื่องนี้ แต่หากเจ้าต้องการพบหัวหน้าของข้า เจ้าจำเป็นต้องผ่านการทดสอบเสียก่อน”

[ภารกิจถูกสร้างขึ้น ]

[รับการทดสอบจาก ดาแคน ]

[หากคุณต้องการพบ แรคคูน จำเป็นที่คุณจะต้องผ่านการทดสอบของ ดาแคน และได้รับการยอมรับจากเขา ]

[ระดับ : D+]

[เงื่อนไข : ได้รับการยอมรับจาก ดาแคน 0/1]

[รางวัล : ความชื่นชอบจาก ดาแคน , สร้อยคอของ ดาแคน ]

‘ดูเหมือนจะไม่ง่ายซะแล้ว’

ฮยอนอู ถอยออกมาเล็กน้อยจากความประหลาดใจเมื่อเห็นความยากของเควส แต่ไม่ช้าเขาก็ต้องตื่นเต้นอีกครั้งเมื่อได้เห็นรายละเอียดรางวัล

‘สร้อยคอของ ดาแคน เจ้านี่น่าจะต้องเป็นไอเทมระดับแรร์เป็นอย่างน้อยแน่ ถ้าฉันโชคดีมันอาจจะเป็นไอเทมระดับยูนีคก็เป็นได้’

“งั้นเรามาเริ่มกันเลยไหม !?”

การทดสอบของ ดาแคน เริ่มขึ้นในทันที

.....

ความแข็งแกร่งของ ดาแคน ไม่ใช่สิ่งที่น่าสงสัย นี่คือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่ ฮยอนอู ได้เผชิญมาทั้งหมดนับจากที่เขากลับมายังอารีน่าอีกครั้ง ทั้งพลัง ทักษะ และความสามารถของ ดาแคน แทบจะเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ

‘นี่ ... มันไม่ยากเกินไปเหรอ !?’

ดาแคน คือบอสมอนสเตอร์ที่มีเลเวลอย่างน้อย 150 ถ้าเป็นเช่นนั้นหากว่าแม้แต่นักรบของเผ่าหมาป่าทุ่งหญ้าอย่าง ดาแคน ยังแข็งแกร่งขนาดนี้ ฮยอนอู ก็จินตนาการไม่ออกเลยว่า แรคคูน หัวหน้าเผ่าหมาป่าทุ่งหญ้าจะแข็งแกร่งขนาดไหน

‘ด้วยเลเวล 30 ในตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะต่อสู้กับเขาแบบซึ่ง ๆ หน้า ถ้าฉันจะทำแบบนั้นได้คงต้องมีเลเวลสัก 200 พร้อมกับไอเทมพิเศษบางอย่าง’

“แต่อย่างน้อยฉันก็ควรต้องโจมตีเขาให้ได้สักครั้ง”

ฮยอนอู ยังไม่ยอมแพ้

.....

“จบแล้วเหรอ !?หากเจ้ามีความสามารถแค่นี้คงได้แต่ฝันว่าจะพบกับหัวหน้าได้” ดาแคน พูดขณะที่ ฮยอนอู กระโดดถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่าง

‘เลเวลมันต่างกันเกินไป อย่างที่คิดไว้เพียงแค่การควบคุมตัวละครไม่พอที่จะลดช่องว่างของเลเวลได้’

“ไม่ ... มันยังไม่จบ !!อัญเชิญ”

ทันใดนั้นวงแหวนเวทมนตร์ก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าของเขาพร้อมกับที่ ทังอี ปรากฏตัวขึ้น

“เจ้านาย ท่านเรียกข้าออกมาทำไม !?ไม่ใช่ว่าท่านกำลังจะตายหรอกใช่ไหม !?” ทังอี บ่นกระปอดกระแปดเมื่อถูกอัญเชิญออกมาอย่างกะทันหัน

“หือ !?เจ้ามันเจ้าตัวสร้างปัญหาของเกาะบุงบุงไม่ใช่เหรอ !?” ดาแคน พูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“อ๊ะ !?ลุง ดาแคน !?”

“มนุษย์คนนี้คือเจ้านายของเจ้างั้นเหรอ !?”

“ใช่แล้ว เขาคือเจ้านายของข้า”

ฮยอนอู รู้สึกว่าคำพูดของ ทังอี ค่อนข้างประหลาดจากปกติ แต่ตอนนี้ไม่ใช่สถานการณ์ที่เขาจะให้ความสนใจกับเรื่องนี้ได้

“ว่าแต่พวกท่านกำลังทำอะไรกันเหรอ !?ต่อสู้กันอยู่ใช่หรือเปล่า !?”

“แทนที่จะเรียกว่าเป็นการต่อสู้ คงต้องบอกว่ามันคือการทดสอบจะถูกมากกว่า ฉันต้องได้รับการยอมรับจากเขาเพื่อให้ได้พบกับ แรคคูน”

“อ๋า... !!แต่แก่นั่นน่ะเหรอ !?อืม ... พยายามเข้านะเจ้านาย ข้าจะบัพให้ท่านเอง” ทังอี พูดพร้อมกับใช้สกิลบัพให้กับ ฮยอนอู

[คุณได้รับบัพ จิตวิญญาณแห่งหมี ]

[ความแข็งแรงเพิ่มขึ้น ]

[ความอึดเพิ่มขึ้น ]

[คุณได้รับบัพ คำอวยพรแห่งป่า ]

[อัตราการฟื้นฟูพลังชีวิตเพิ่มขึ้น ]

[พลังป้องกันเพิ่มขึ้น ]

ฮยอนอู รู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นจากร่างกายของเขาอย่างชัดเจน ตอนนี้มันเหมือนกับว่าเขาสามารถทำทุกอย่างในโลกได้ทั้งหมด

‘มันจะรู้สึกดีแค่ไหนกันหากสัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ตลอดเวลา’

“นี่คือทั้งหมดของฉัน”

ฮยอนอู พุ่งเข้าหา ดาแคน อีกครั้ง

.....

ในที่สุดการต่อสู้ก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ของ ฮยอนอู อย่างไรก็ตาม มันเป็นการต่อสู้ที่เขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่มีทางเอาชนะได้ ดังนั้น เขาจึงไม่ได้รู้สึกเสียใจแต่อย่างใด

“อา ... ฉันกำลังจะตายแล้ว ทังอี !!”

“เจ้านาย ท่านเจ๋งไปเลย ฉันไม่คิดเลยว่าท่านจะสู้กับ ลุงดาแคน ได้แบบนี้” ทังอี เข้าไปหา ฮยอนอู ที่นอนหอบอยู่บนพื้นพร้อมกับใช้บัพให้กับเขาอีกครั้ง

มันเป็นเรื่องดีสำหรับ ฮยอนอู ที่ได้รับบัพเพิ่มอัตราการฟื้นฟูพลังชีวิตในเวลานี้

“ยอดเยี่ยมมาก ข้ายอมรับเจ้า”

[คุณได้รับการยอมรับจาก ดาแคน ]

[คุณได้รับความชื่นชอบจาก ดาแคน ]

[คุณได้รับสร้อยคอของ ดาแคน ]

[อีกสักครู่ แรคคูน จะปรากฏตัว ]

ฮยอนอู รีบเก็บสร้อยคอที่เพิ่งได้รับเข้าไปในช่องเก็บของทันทีที่เห็นข้อความแจ้งเตือนการปรากฏตัวของ แรคคูน ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เขาจะตรวจสอบไอเทม เพราะแรงกดดันมหาศาลที่กำลังใกล้เข้ามานั้นทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

.....

ความประทับใจแรกที่ ฮยอนอู มีต่อ แรคคูน ก็คือ นี่คือออร์คที่มีร่างสูงใหญ่กว่า 2 เมตรครึ่ง ทั่วร่างของเขาอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อหนาแน่นราวกับจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา นอกจากนี้เพียงแค่แรงกดดันที่แผ่ขยายออกมาจากร่างของเขาก็เป็นเรื่องยากที่คนทั่ว ๆ ไปจะมองหน้าเขาโดยตรงได้

ในเวลานี้ ฮยอนอู ก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไม ดาแคน ถึงขอให้เขารับการทดสอบก่อนจึงจะพบกับ แรคคูน ได้ เพราะหากเปรียบ ดาแคน เป็นเหมือนกาแฟอเมริกาโน แล้วนั้น แรคคูน ก็เปรียบเหมือนกาแฟเอสเพรสโซ ... ไม่ !!เขาคือเมล็ดกาแฟดิบมากกว่า นี่คือความแตกต่างระหว่าง ดาแคน และ แรคคูน

“เจ้าคือเจ้านายของไอ้เด็กนี่เหรอ !?” แรคคูน หันไปทาง ทังอี ก่อนจะถามไปทาง ฮยอนอู

“ใช่แล้ว ผมคือเจ้านายของเขา”

“เหรอ !?แล้วอะไรที่ทำให้เจ้ามาถึงที่นี่ !?” แรคคูน ถามเหมือนไม่ได้ฟังเรื่องราวใด ๆ จาก ดาแคน มาก่อน

“ผมมาที่นี่เพราะสร้อยเส้นนี้” ฮยอนอู พูดพร้อมกับหยิบสร้อยคอของ คันคุน ออกมา แทบจะทันทีที่ ทังอี เห็นสร้อยคอเส้นนี้เขาก็รีบหายตัวไปทันทีทั้ง ๆ ที่ ฮยอนอู ยังไม่ได้คลายการอัญเชิญสัตว์เลี้ยงของเขา

“มันคือสร้อยคอของ คันคุน”

“ใคร !?มันคือสร้อยของใครนะ !?” แรคคูน ถามอีกครั้งราวกับไม่มั่นใจในสิ่งที่ได้ยิน

“คันคุน มันคือสร้อยของ คันคุน”

ใบหน้าของ แรคคูน บิดเบี้ยวไปอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินคำยืนยันจาก ฮยอนอู เขาส่งเสียงคำรามขึ้นอย่างดุเดือด “คันคุนนนนนนน !!!!!!”

พื้นดินของดันเจี้ยนลับสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงภายใต้เสียงคำรามของ แรคคูน เมื่อเสียงของเขาสิ้นสุดลง แรคคูน ดูเหมือนจะไม่มีอาการเหนื่อยแม้แต่น้อยหลังจากที่เขาใช้สกิลพิเศษที่น่าทึ่งแบบนี้ออกมา

“ดาแคน !!ไปพาตัวไอ้เด็กบ้า คันคุน นั่นกลับมา !!”

“หัวหน้าใจเย็นก่อน !!เขาไม่ชอบมันถึงขนาดเอาสร้อยเส้นนี้ไปซ่อนไว้ด้วยซ้ำ นอกจากนี้หากว่า คันคุน เป็นของท่านเขาย่อมไม่ใช่คนโง่อยู่แล้ว”

สถานการณ์ของเควสทั้งหมดได้รับบทสรุป ...

คันคุน ได้หนีออกไปจากเผ่าหมาป่าทุ่งหญ้า ทั้งหมดเป็นเพราะการฝึกที่เขาไม่ชอบ สร้อยคอเส้นนี้เป็นเครื่องรางที่ แรคคูน มอบให้กับ คันคุน มันคือสิ่งที่เขาได้รับมาจากจอมเวทที่ยิ่งใหญ่ของเผ่าของเขา มันถูกฝังเวทมนตร์ติดตามเอาไว้ด้านใน แต่ปัญหาก็คือ ทังอี เป็นคนลบเวทมนตร์ติดตามในสร้อยทิ้งไป จึงทำให้ คันคุน สามารถหนีออกไปจากเผ่าได้ ดังนั้น ทังอี จึงรีบหนีไปทันทีที่เขาเห็นสร้อยเส้นนี้

“ข้าเสียใจที่ทำตัวน่าเกลียดต่อหน้าเจ้า แต่ว่าลูกชายข้า ....”

“ข้าจะมอบของรางวัลตอบแทนสำหรับเจ้าที่นำสร้อยคอเส้นนี้กลับมาคืน”

[คุณสำเร็จเควส ทายาทของเผ่าหมาป่าทุ่งหญ้า ]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ ]

[เลเวลอัพ ]

[พลังชีวิต และพลังเวทมนตร์ทั้งหมดได้รับการฟื้นฟู ]

ค่าประสบการณ์ที่ได้รับจากเควสระดับ D+ มหาศาลอย่างที่คาดไว้ ฮยอนอู เลเวลอัพทันทีแม้ว่าเขาจะเพิ่งอัพเลเวลมาก็ตาม

‘ได้ค่าประสบการณ์มากจริง ๆ แต่ว่าเขายังไม่ได้ให้สกิลกับฉันเลย ....’

ฮยอนอู อดไม่ได้ที่จะส่ายศีรษะเบา ๆ เมื่อพบว่าไม่มีหน้าต่างแจ้งเตือนสำหรับการรับสกิลใหม่

“ข้ามีสองตัวเลือกให้กับเจ้า หนึ่งคือสกิลแอคทีฟ หรือสองคือสกิลแบบพาสซีฟ เลือกหนึ่งหรือสอง !?” แรคคูน มอบทางเลือกให้กับ ฮยอนอู อย่างไม่คาดคิด

สกิลแอคทีฟก็ตามชื่อของมัน มันคือสกิลที่สามารถนำมาใช้ได้ทันที ส่วนสกิลแบบพาสซีฟ ก็คือสกิลติดตัวที่จะเสริมค่าสถานะให้กับตัวละครตามเงื่อนไขสกิลนั้น ๆ “ผมขอเลือก ...”