ตอนที่ 31 วันแรกในโรงเรียน (อ่านฟรี)
ช่างเป็นคืนที่ยาวนาน แม็กนัสหลับสบายมากแล้วเขาก็ฝันดีเช่นกัน ในนั้นเขาเห็นตัวเองอีกครั้งในที่ราบซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยหลงทางเมื่อ 2 ปีที่แล้ว
เขาพบว่าตอนนี้ต้นไม้ใหญ่หายไปจากที่นั่นแล้ว แต่มีดวงแก้วส่องแสงเล็กๆ ลอยอยู่แทน
“สวัสดี แม็กนัส” ดวงแก้วแสงนั่นพูดด้วยน้ำเสียงที่แม็กนัสจำได้ว่าเคยพูดกับเขาสองสามครั้งในอดีต
“คุณคือเมอร์ลินหรอฮะ?” แม็กนัสถาม คาดเดาอย่างเดาไม่ถูก
“ทั้งใช่และไม่ ข้าคือเจตจำนง องค์ความรู้และประสบการณ์ของเขา ข้ามาที่นี่เพื่อสอนเจ้า แม็กนัส ทั้งหมดที่ข้ารู้ ข้ารู้ว่าเมอร์ลินตัวจริงคงอยากพบเจ้ามาก แต่ถึงกระนั้นเวทมนตร์ของเขาก็มีจำกัด และเขาไม่สามารถกักเก็บวิญญาณของเขาออกสู่โลกมนุษย์ได้โดยไม่เสี่ยงที่จะทำเรื่องผิดพลาด” ดวงแก้วแสงสีขาวพูดขึ้น
“แล้วจะสอนอะไรให้ผมล่ะฮะ” แม็กนัสถามอย่างตื่นเต้น
"ยังไม่ใช่ตอนนี้ เจ้ายังไม่พร้อม ทั้งความรู้และพรสวรรค์ของเจ้าต้องเติบโตมากกว่านี้ก่อน แค่ท่องจำคาถาไม่ได้ทำให้เจ้าเชี่ยวชาญยังจำเป็นต้องฝึกฝน เมื่อเจ้าก้าวข้ามธรณีประตูเพื่อเผชิญหน้ากับเวทมนตร์ของเมอร์ลิน เราจะพบกันใหม่ จนกว่าจะถึงตอนนั้น ข้าทิ้งภาษาที่คนโบราณใช้พูดไว้เบื้องหลัง เจ้าจะรู้เองว่าจะใช้ที่ไหน" เสียงนั้นพูดจบก็หายไปในทันที
แม็กนัสรู้สึกราวกับว่าเขาถูกดึงออกมาจากท่อเล็กๆ
"แฮก แฮก..." เขาหายใจเร็วและพบว่าตัวเองกลับมาอยู่บนเตียง ตอนนี้ฟ้ายังมืดอยู่
~ นั่นเป็น... ความฝันที่แปลกประหลาด ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปทุกวัน~ เขาคิดกับตัวเองแล้วก็หลับไปในที่สุด
"เหมียว?" แชด เจ้าแมวอ้วนผงกหัวขึ้นมองแมกนัส
"นอนเถอะ แชด ฉันสบายดี" เขาพึมพำและจัดท่านอนให้สบายในที่สุดก็หลับสนิท เขารู้สึกเหนื่อยเกินไปที่จะวางแผนสำหรับอนาคตในตอนนี้
แต่ในขณะที่เขาหลับ โลกแห่งเวทย์มนตร์ไม่ได้หลับใหลไปด้วย เหล่าผู้ที่มีอำนาจหรือมีแรงจูงใจนอนไม่หลับ ผู้ที่หลับใหลถูกปลุกให้ตื่นขึ้น เกิดข่าวใหญ่ที่บ้าคลั่งสำหรับพวกเขา
ยูจีเนีย เจนกิ้นส์ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์คนปัจจุบันก็นอนไม่หลับเหมือนกัน จู่ๆ ก็มีจดหมายและคำถามมากมายส่งถึงเธอ
เธอได้ปรับแต่งห้องทำงานของเธอให้มีผนังทางเดียว เพื่อที่เธอจะได้มองเห็นล็อบบี้/ห้องโถงขนาดใหญ่ที่เปิดโล่งของกระทรวงเวทมนตร์ เธอมองลงไปที่รูปปั้นยักษ์จากผนังทางเดียว เธอคุยกับเลขาของเธอ "เธอกำลังบอกฉันว่า ลูกหลานของเมอร์ลินปรากฏตัวแล้วเหรอ เมอร์ลินนั่นน่ะเหรอ?" เธอถามพร้อมกับชี้ไปที่รูปปั้นยักษ์ด้านล่าง
“ใช่ค่ะคุณผู้หญิง ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเป็นคนพูดชื่อนี้ แล้วก็ยืนยันด้วยหมวกคัดสรร มันพูดถึงอดีตตอนเมอร์ลินยังเป็นนักเรียน เราควรทำยังไงดีคะคุณผู้หญิง? นี่จะยิ่งใหญ่มาก”
เจนกินส์เป็นผู้หญิงที่หัวแข็งและจัดการกับการจลาจลเลือดบริสุทธิ์ระหว่างการเดินขบวนของสควิบไรทส์ ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ดังนั้น เธอจะไม่เป็นคนอ่อนแอเอาแต่ใจอย่างที่น็อบบี้คนก่อนหน้าเธอเป็น
“ติดต่ออาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ ฉันเชื่อว่าเขาต้องมีอะไรอยู่ในใจแน่ๆ ไม่ต้องสนใจคำถามอื่นๆ ทั้งหมดจนกว่าจะถึงเวลานั้น ฉันจะไม่พูดจนกว่าเราจะได้รับการยืนยัน ฉันไม่สามารถและจะไม่เป็นส่วนหนึ่งของข่าวลือ” เธอสั่งอย่างเข้มงวด
ข่าวดังไกลไปทั่วโลกในทันท แต่มีนักข่าวสาวไฟแรงคนหนึ่ง
เธอชอบที่จะอยู่ในจุดที่ทำงานได้ดีที่สุด ชื่อของเธอคือริต้า สกีเตอร์ เวลาผ่านไปเพียง 2 ปีนับตั้งแต่ที่เธอจบการศึกษาที่ฮอกวอตส์ ตอนนี้เธอทำงานให้กับเดลี่พรอเฟ็ต ในตำแหน่งนักเขียนอิสระ และต้องการที่จะเป็นหน้าตาของวงการสื่อสารมวลชนอย่างแท้จริงในอนาคต
เพียงแค่นี้เธอก็ได้เรื่องราวที่เธอตามหาแล้ว สิ่งที่สามารถสร้างหรือทำลายอาชีพของเธอ
ไม่ใช่แค่เธอ แต่หัวหน้าตระกูลไม่ว่าเล็กหรือใหญ่นับไม่ถ้วนได้รับข่าวนี้ก็ทำให้พวกเขาตกใจเช่นกัน แต่สิ่งที่น่าตกใจที่สุดไม่ใช่สำหรับพ่อมดหรือแม่มด
แต่เป็นก็อบลินแห่งกริงกอตส์ต่างหาก พวกเขานั่งอยู่บนของที่ดินทั้งหมดที่เมอร์ลินทิ้งไว้จนถึงตอนนี้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาเอาไป แต่บัดนี้มีรัชทายาทองค์ใหม่มาจากไหนก็รู้
ก็อบลินหัวหน้าของกริงกอตส์เรียกประชุมใหญ่กับก็อบลินระดับผู้บริหารใหญ่ทั้งหมด แต่ท้ายที่สุดแล้ว มีการตัดสินใจว่าทายาทองค์ใหม่นี้จะถูกทดสอบด้วยเลือดของเขา หากเขาผ่านการทดสอบการสืบสายเลือด เขาจะได้รับสิทธิ์ให้เข้าไปในห้องใต้ดิน พวกเขาไม่ต้องการยุ่งกับลูกหลานของเมอร์ลิน เพราะมันอาจทำให้พวกเขากลายเป็นศัตรูของพ่อมดทั้งมวล
...
ฮอกวอตส์,
"อืมม... อีก 5 นาทีนะ... แพนเค้ก... ช่าย..." แม็กนัสพึมพำอยู่ในห้วงนิทรา
*เพี้ย*
เขารู้สึกว่าถูกตบหน้าอย่างแรงและตื่นขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความตั้งใจที่จะชกกลับ แต่แล้วเขาก็เห็นชาดก้มลงมามองหน้าเขาใกล้ๆ ขณะที่นั่งพิงอกเขาอยู่
“อา นายเองเหรอ? นายแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เขาสงสัยและมองไปที่นาฬิกาแขวนบนผนัง
"อา ฉันยังพอมีเวลา ชั้นเรียนเริ่มตอน 8 โมง เป็นชั้นเรียนประวัติศาสตร์ 2 ชั้น ผีจะสอนเรา" แม็กนัสพึมพำกับตัวเอง
เมื่อเห็นว่าเขาอยู่คนเดียวในหอพัก เขาจึงเดินไปที่กระเป๋าเดินทางของเขา หยิบภาพเหมือนของอาเธอร์ออกมาและวางมันไว้บนกำแพงติดเตียงของแม็กนัส
"อ่า... ในที่สุดก็ได้สูดอากาศบริสุทธิ์สักที เจ้าอยู่ห้องอะไรเนี่ย? ที่นี่คือฮอกวอตส์เหรอ?" อาเธอร์ถาม
“ใช่ และเราอยู่ในหอพักของสลิธีริน ที่นี่เป็นพื้นที่ใต้ดิน” เขาอธิบายแล้ว.
"ฉันรู้แล้ว... ฮอกวอตส์เป็นปราสาทดันเจี้ยนทางเพศ" อาเธอร์อุทานขึ้น
“ฮ่าฮ่า ใช่ แน่นอน พูดอะไรก็ได้ที่จะทำให้เมอร์ลินดูแย่
คุณจะอยู่ที่นี่ตอนนี้ ฉันต้องไปเตรียมตัวเรียนแล้ว”
เขาทิ้งภาพวาดแขวนไว้ที่นั่น
เขาเดินออกจากหอพักไปที่ห้องนั่งเล่นรวม ที่นั่นเขาเห็นนักเรียนสองสามคนจากหลายชั้นมารวมตัวกัน
"ตระกูลของฉันเก่าแก่มาก..." พวกเขากำลังพูดถึงความบริสุทธิ์ของเลือด
แต่ทันทีที่เขาปรากฏตัว ทุกคนก็แห่กันเข้ามาเพื่อกล่าวอรุณสวัสดิ์กับเขา นาร์ซิสซาเดินเข้าไปหาเขาและกล่าวอรุณสวัสดิ์เช่นกัน
"เรากำลังพูดถึงนักเรียนคนไหนที่มาจากตระกูลที่เก่าแก่ที่สุดในโรงเรียน เธอคิดว่าจะเป็นใคร" เธอถามทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
แม็กนัสตอบราวกับว่ามันชัดเจนมาก “แน่นอน ต้องเป็นฉันสิ เมอร์ลินเป็นหนึ่งในนักเรียนกลุ่มแรกๆ ของฮอกวอตส์ และเขาได้รับการสอนเป็นการส่วนตัวจากซัลลาซาร์ สลิธีริน แถมฉันแน่ใจว่าไม่มีตระกูลใดของคนที่นี่เก่าแก่เท่าตระกูลนั้น นั่นจึงทำให้ฉันเป็นหนึ่งในนั้น แก่ตระกูลเก่าแก่ที่สุด”
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง มรดกอาเธอร์ของแม็กนัสทำให้สายเลือดของเขาแก่กว่าเพราะอาเธอร์เป็นเชื้อพระวงศ์และมีสายเลือดชนชั้นสูงที่ทอดยาวมาหลายชั่วอายุคน
นักเรียนทุกคนพยักหน้าอย่างเงียบๆ มันเป็นเรื่องจริง
"อ่า ไปกินข้าวเช้ากันเถอะ คลาสแรกจะไปสายไม่ได้นะ" แม็กนัสอุทานเสียงดัง ทำให้ทุกคนจำได้ว่าต้องย้ายก้นกันแล้ว
ในไม่ช้าแม็กนัสก็พบรักนาร์เช่นกัน “นายตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
"หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านาย ข-ขอบคุณสำหรับเมื่อวาน พวกอันธพาลมาหาฉันและขอโทษฉันแล้วเมื่อเช้า" รักนาร์กล่าว
แม็กนัสตบไหล่ของเขา "ฮ่าฮ่า อย่าพูดถึงมันเลย ไปกันเถอะ"
...
พวกเขามาถึงชั้นเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ เป็นชั้นเรียนร่วมกับพวกฮัฟเฟิลพัฟปีแรกกับพวกเขา ผีชื่อ คัชเบิร์ท บินส์ ผู้สอน เขาเสียไปนานมากแล้ว เขาสอนหนังสือจนอายุมากแล้วก็หลับไปในห้องพักอาจารย์และสิ้นใจในขณะหลับ ภายหลังจึงกลายเป็นผีคอยสั่งสอน
แม็กนัสนั่งลงข้างสเนป เด็กชายหลบหน้าเขาไปพักหนึ่งแล้ว รักนาร์เดินตามเขาไป
“เขาดูแก่มาก” รักนาร์อุทาน
แม็กนัสหัวเราะเบาๆ "อ่าฮะ มีเรื่องตลกแต่น่าหดหู่อยู่เบื้องหลัง
ศาสตราจารย์บินส์ผู้ชรานะ เมื่อเขาผลอยหลับและตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อสอน โดยทิ้งร่างของเขาไว้ข้างหลัง เอาจริงๆ เขาไม่พอใจกับชีวิตของเขาเลยหรอถึงทำให้การสอนเป็นงานอดิเรกเพียงอย่างเดียวของเขา”
“หึ เสียเวลาฟังจริงๆ” สเนปพึมพำ แม็กนัสสังเกตเห็นนิสัยนี้ของสเนป เขาจะหลีกเลี่ยงผู้คนโดยตั้งใจ แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่ใกล้ใครสักคน เขาจะได้แย้งพวกนั้นแล้วแสดงความคิดเห็นโง่ๆ สร้างความเดือดดาลให้กับพวกเขา
“นายรู้ไหมว่านายทำให้ฉันนึกถึงใคร เซเวอรัส” แม็กนัสพูดกับเขาตรงๆ
"ใคร?" สเนปถามโดยสัญชาตญาณ
"สาวที่รักข้างเดียว ทำหน้าลังเลแต่คอยเฝ้าสังเกตตลอด" แม็กนัสแหย่
ด้วยเหตุผลบางอย่าง สเนปหน้าแดง "ฉันไม่ได้ชอบลิลลี่"
แม็กนัสกับรักนาร์ ต่างก็หันหน้าเข้าหากันแล้วหัวเราะคิกคัก
“ฮ่าฮ่าฮ่า… นายชอบเธองั้นเหรอ?” แม็กนัสอุทาน
“นั่นเหมือนกับแม่มดบ้าที่บอกว่าฉันไม่ได้บ้า” รักนาร์แสดงความคิดเห็น ตอนนี้เขากำลังเปิดตัวอย่างรวดเร็ว เพราะอยู่ภายใต้การคุ้มครองของแมกนัส
“โอเค โอเค อย่าดึงขาเขา เซเวอรัสเพื่อนฉัน ทำไมนายชอบเขม่นจัง เราบ้านเดียวกันไม่ต้องหาเรื่องกันก็ได้ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับลิลลี่ ก็ไม่ต้องกังวลไป ฉันไม่สนใจเธอ แม้ว่าเราจะลืมไปว่าเราอายุแค่ 11 ปี แต่ฉันก็แค่ไม่สนใจคนผมแดง พ่อของฉันก็เป็นคนผมแดง และเมื่อใดก็ตามที่ฉันเห็นผมสีแดง ฉันก็จะนึกถึงเขา และฉันก็ไม่อยากจะมีจูบแรกกับคนที่เหมือนพ่อหรอกนะ” แม็กนัสพยายามทำให้สเนปสบายใจขึ้นเล็กน้อย
*แคกๆ*
“นี่มันไม่ละเอียดไปหน่อยเหรอ?” รักนาร์ถาม
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันมันพวกหน้าด้านหน่ะ” แม็กนัสยักไหล่ แม็กนัสเป็นผู้สมัครที่สมบูรณ์แบบสำหรับทุกบ้าน ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่เหมือนสลิธีรินทั่วไป
_____________________________
แชด
ห้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์
