บทที่ 153 ชนะ ชนะชนะ
“อาจารย์ นี่อะไรน่ะ”
ถานไถอวี่ถังไม่ได้ถือว่าซุนม่อเป็นคนนอกเขามักจะถามเมื่อเขาไม่แน่ใจ
“รัศมีมหาคุรุ!”
ซุนม่อตอบอย่างกระชับและตรงประเด็น
“ว้าว ถ้าอย่างนั้นข้าจะชนะอย่างแน่นอน”
ลู่จื่อรั่วกำหมัดแน่นและเต็มไปด้วยความมั่นใจโดยปกติเมื่อนางเห็นคนทะเลาะกัน นางจะตื่นตระหนกอย่างมาก แต่ตอนนี้นางสงบและนิ่ง
ราวกับว่าฟู่เชาที่ยืนอยู่ตรงหน้านางเป็นเหมือนไก่และสุนัขที่เสี่ยงต่อการถูกโจมตีเพียงครั้งเดียว
“อย่าคิดมาก ตอนนี้ทำใจให้สงบและรู้สึกถึงสิ่งที่ข้าได้ส่งเข้าไปในสมองของเจ้า ควบคุมมัน!”
ซุนม่อแนะนำ
หากเป็นเวลาปกติลู่จื่อรั่วจะไม่สามารถทำได้และนางจะประหม่าลนลาน แต่ตอนนี้ ประทับวิญญาณถูกฉีดเข้าไปในหัวของเด็กสาวมะละกอภายใน 5 นาที นางจะมีความสามารถในการต้านทานแรงกดดันที่แข็งแกร่งมาก
อาจกล่าวได้ว่าลู่จื่อรั่วในปัจจุบันแม้ว่ารูปลักษณ์ของนางยังคงเป็นตัวนางเอง แต่วิชาฝึกปรือ อารมณ์ และความคิดที่นางเข้าใจทั้งหมดนั้นเป็นของซุนม่อ
“อืมม!”
ลู่จื่อรั่วพยักหน้าและพยายามชมดูทุกสิ่งอย่างตั้งใจแม้ว่าการไหลของข้อมูลจะล้นหลาม แต่ลู่จื่อรั่วก็สามารถวิเคราะห์ทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์รู้สึกเหมือนเป็นสิ่งคุ้นเคย
“ครบ 3 นาทีแล้วทั้งสองฝ่าย โปรดส่งนักเรียนของเจ้าไปที่เวทีด้วย!”
เหลียนเจิ้งจดจ่ออยู่กับเวลาและพูด
พรึ่บ!
ลู่จื่อรั่วลืมตาขึ้นและมองไปที่ซุนม่อ
“อาจารย์ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”
"ไป! เอาชัยชนะครั้งแรก!”
ครั้งนี้ซุนม่อไม่ลูบหัวของลู่จื่อรั่วเขาตบหลังนางด้วยแรงแทน
“เจ้าไม่อยากเป็นคนที่พ่อของเจ้าภาคภูมิใจเหรอ?การต่อสู้ครั้งนี้จะเป็นก้าวแรกที่เจ้ากล้าทำไม่ใช่เหรอ!”
วิ้ง!
ร่างกายของซุนม่อเปล่งประกายด้วยแสงสีทองที่ส่องประกายออกมาและตกลงสู่ร่างกายของลู่จื่อรั่วเด็กสาวมะละกอที่มั่นใจอยู่แล้วยิ่งมั่นใจมากขึ้นไปอีก
คำแนะนำล้ำค่า?
เมื่อเห็นฉากนี้ผู้ชมต่างอุทานด้วยความประหลาดใจ ครู 2 คนนี้พยายามอย่างมากที่จะชนะการใช้รัศมีมหาคุรุเพื่อจูงใจนักเรียนอย่างน้อยก็เพิ่มความแข็งแกร่งในการต่อสู้ขึ้น 10% เป็นอย่างน้อย
เหลียนเจิ้งไม่ได้ห้ามเรื่องนี้เพราะเมื่อนักเรียนต่อสู้กันครูได้รับอนุญาตให้แนะนำจากด้านข้าง นอกจากนี้ยังอนุญาตให้ใช้รัศมีมหาคุรุเช่น 'คำแนะนำล้ำค่า' ที่ให้ขวัญกำลังใจแก่นักเรียนได้
ลู่จื่อรั่วพยักหน้าและรีบวิ่งขึ้นไปบนเวทีด้วยการก้าวที่รวดเร็วจากนั้นนางก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและร่อนลงบนแท่นอย่างมั่นคงหลังจากการตีลังกาที่สวยงาม
หน้าอกขนาดเท่ามะละกอคู่หนึ่งโยกขึ้นลงทำให้เกิดกระเพื่อมรุนแรง
พีค พีค พีค!
ทันใดนั้นก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นเด็กสาวมะละกอน่ารักและสวย ประกอบกับทางเข้าที่สะดุดตาของสนามกีฬาทำให้นักเรียนชายที่เป็นกลางจำนวนมากยืนเคียงข้างนางและเชียร์นาง
ฟู่เชาขึ้นไปบนเวทีคิ้วของเขาย่นแน่น (ข้าคิดว่าผู้หญิงคนนี้ตอนแรกยังขลาดกลัวมาก ทำไมจู่ๆ นางถึงมั่นใจจัง?)
“เดี๋ยวก่อนเป็นไปได้ไหมที่นางเพิ่งแสดงอวดเมื่อกี้?”
ฟู่เชารู้สึกเหมือนเขาตกหลุมพรางและจู่ๆก็อ้าปากค้างด้วยความกลัว แต่เขาก็เงียบลงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร ข้าจะชนะแน่นอน”
ในพื้นที่พักผ่อนหลี่จื่อฉีขมวดคิ้วและอดไม่ได้ที่จะถามเบาๆ
“อาจารย์เกิดอะไรขึ้น?”
จื่อฉีเคยพูดคุยกับเด็กสาวมะละกอเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วและนางก็คุ้นเคยกับลักษณะนิสัยของนางเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันลู่จื่อรั่วดูไม่คุ้นเคยจนหลี่จื่อฉีรู้สึกว่านางไม่รู้จักคนนี้อีกต่อไป
บุคลิกภาพของคนๆหนึ่งได้รับการฝึกฝนตั้งแต่ยังเด็ก-จากการศึกษา ความรู้ และประสบการณ์จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในทันทีได้อย่างไร?
“ข้าใช้ประโยชน์จากรัศมีมหาคุรุและอัดฉีดประสบการณ์การต่อสู้วิชาฝึกปรือ ความมั่นใจและความสงบทั้งหมดของข้าเข้าไปในสมองของนาง”
ซุนม่อพูดราวกับว่าการกระทำของเขาไม่ได้น่าประทับใจอะไรอย่างไรก็ตาม หลังจากที่หลี่จื่อฉีและคนอื่นๆ ได้ยินคำพูดเหล่านั้นพวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกสายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้าทำให้พวกเขาตกใจโดยตรง
พวกเขาสองสามคนไม่ได้พูดอะไรสักคำเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“มีรัศมีอย่างนั้นเหรอ?”
หยิงไป่อู่อุทานด้วยความประหลาดใจ
“มันจะเป็นไปได้อย่างไร?”
ถานไถอวี่ถังส่ายหัวและมองไปที่ซุนม่อ
“อาจารย์นี่เป็นศาสตร์ลึกลับอย่างนั้นหรือ? แม้ว่าข้าจะไม่ใช่ครู แต่ข้าก็ยังเข้าใจคำว่ามหาคุรุประเภทต่างๆที่มีอยู่ แม้แต่ 'การจัดเตรียมการรู้แจ้ง' ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นทักษะศักดิ์สิทธิ์ ก็ไม่น่ากลัวเท่านี้!”
เจียงเหลิ่งและซวนหยวนพ่อมีท่าทางที่น่าสงสัยเช่นกัน
หยิงไป่อู่?
นางไม่เข้าใจเรื่องนี้เลย
“ข้าจะโกหกพวกเจ้าเจ้าทำไม?”
ซุนม่อยิ้ม (เจ้าจะรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?มันเป็นของข้าคนเดียว!)
ดวงตาของหลี่จื่อฉีสว่างขึ้นและคิดถึงความเป็นไปได้
“อาจารย์ รัศมีมหาคุรุนี้เป็นของท่านคนเดียวหรือ?”
“ท่านกำลังล้อเล่นอะไรอยู่?”
ถานไถอวี่ถังและเจียงเหลิ่งตะโกนออกมาโดยไม่รอคำตอบของซุนม่อ
มหาคุรุแบ่งออกเป็น 9ระดับ จากระดับ 1 ดาวถึง 9 ดาว ในหมู่พวกเขา มหาคุรุ 9 ดาวมีชื่อเสียงในฐานะเซียนรองอย่างไรก็ตาม มหาคุรุหลายคนคงไม่เกิน 7 ดาวในช่วงชีวิตของพวกเขา
เพราะเพื่อที่จะเป็นมหาคุรุระดับ8 ดาว พวกเขาต้องเชี่ยวชาญรัศมีมหาคุรุทั้งหมดซึ่งหมายความว่ารัศมีจะต้องไม่มีอยู่ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ในปัจจุบัน
มันยากแค่ไหน?
ตัวอย่างเช่น มหาคุรุระดับ7 ดาว หลี่ว่านจวิน มีชีวิตอยู่ถึง 900 ปีจนถึงปัจจุบัน เขามีชื่อเสียงในฐานะปรมาจารย์ระดับบรรพบุรุษ5 สาขา เพราะเขามาถึงจุดสูงสุดแล้วสำหรับอักขรยันต์วิญญาณ การเล่นแร่แปรธาตุการผลิตอาวุธ การฝึกฝนสัตว์อสูร และหุ่นเชิด—ทั้ง 5 วิชานี้ ภายใต้สำนักของเขาเขามีศิษย์นับไม่ถ้วนทั่วเก้าแว่นแคว้น
อย่างไรก็ตามหลี่ว่านจวินยังคงเป็นมหาคุรุระดับ7 ดาว เพราะเขาไม่ได้รับรัศมีมหาคุรุใหม่เขาไม่สามารถแม้แต่จะแตะบันไดหน้าประตูเพื่อกลายเป็นเซียนรอง
นั่นถูกต้อง ระดับมหาคุรุ8 ดาวยังได้รับการขนานนามว่าเป็นประตูสู่เซียนรอง การจะข้ามขั้นตอนนี้ไปได้ต้องมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมและโชคดีมาก!
แม้แต่บุคคลผู้นี้ซึ่งยอดเยี่ยมมากด้วยประสบการณ์เก้าร้อยปีก็ไม่สามารถบรรลุการรู้แจ้งถึงรัศมีมหาคุรุใหม่ได้แต่ซุนม่ออ้างว่าเขาได้รับมันมา? คนจะเชื่อเขาได้อย่างไร?
นี้เป็นเหมือนมดบอกว่ามันขึ้นไปบนดวงจันทร์และทิ้งรอยเท้าไว้มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
“พวกเจ้าดูหมิ่นอาจารย์เหรอ?”
ซุนม่อย้อนถาม
“อาจารย์ นี่ไม่ใช่การดูถูก นี่…”
ถานไถอวี่ถังไม่รู้จะพูดอย่างไร
"ข้าเชื่อ!"
หลี่จื่อฉีพยักหน้าอย่างจริงจังเมื่อมองไปที่ซุนม่อ ดวงตาโตของนางเต็มไปด้วยความไว้วางใจ
“ข้ารู้มาตลอดว่าอาจารย์ของเราเก่งที่สุด”
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากหลี่จื่อฉี +100, มิตรภาพ (502/1000)
ถานไถอวี่ถังและคนอื่นๆไม่ได้พูดคุยกัน นี่ไม่ใช่ปัญหาของความไว้วางใจ มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
“ท่านอาจารย์ รัศมีมหาคุรุนี้เรียกว่าอะไร?ตามกฎเกณฑ์แล้ว ท่านเป็นคนแรกที่ได้รับ ดังนั้นท่านมีสิทธิ์ตั้งชื่อ”
หลี่จื่อฉี ยิ้มแย้มแจ่มใสและอยากรู้อยากเห็น
“ตราประทับวิญญาณ!”
ซุนม่อยิ้ม
“ทำไมท่านไม่เรียกมันว่าตราประทับครรภ์[1]?”
ถานไถอวี่ถังแอบกลอกตา(พวกเจ้าเชื่อมั้ย ยังไงข้าก็ไม่เชื่อ!)
"เยี่ยม!" หลี่จื่อฉีอุทานสายตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม
ในสนามประลองการต่อสู้ยังไม่ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อลู่จื่อรั่วขึ้นไปโดยไม่มีอาวุธใดๆ
“เจ้าดูถูกข้าเหรอ”
ฟู่เชาโกรธมาก
“ไปเอาอาวุธมา!”
“ข้าจัดการเจ้าด้วยมือเปล่าได้!”
รูปลักษณ์และท่าทางที่สง่างามของลู่จื่อรั่วในปัจจุบันนั้นคล้ายกับซุนม่อจริงๆ
“อาจารย์ซุนขออาวุธให้นาง”
เหลียนเจิ้งตะโกนใส่ซุนม่อ
ซุนม่อดึงดาบไม้ออกมาแล้วโยนออกมา
“จื่อรั่ว รับเอาไว้!”
วูบบ!
ดาบไม้นั้นเหมือนกับลูกธนูที่พุ่งออกมาจากคันธนูพุ่งวาบเข้าหาลู่จื่อรั่ว
เด็กสาวมะละกอไม่แม้แต่จะหันศีรษะและยื่นมือไปจับดาบไม้ทันทีจากนั้นนางก็ตื่นเต้น นี่คืออาวุธของอาจารย์!
(ข้าต้องชนะ ข้าต้องไม่นำความอับอายมาสู่อาวุธนี้)
จิตใจของลู่จื่อรั่ว กำลังหลงทางในขณะที่ฟู่เชากระโดดขึ้นด้วยความกลัวเด็กสาวคนนี้สามารถจับดาบไม้แบบนั้นได้ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ
ความเร็วของดาบไม้นั้นเร็วมากแต่นางก็สามารถรับมันได้แต่ไม่ว่านางจะสามารถจับก้านใบมีดในตำแหน่งที่ถูกต้องได้หรือไม่ ก็ยากที่จะพูด
“ฟู่เชาวันนี้มีคนนั่งอยู่ที่นี่ถึง 4,000 คน!”
เกาเปินตะโกน
(ไอ้เด็กโง่คนนี้เริ่มตื่นตระหนก?คุณสมบัติทางจิตใจของเขาแย่มาก นอกจากนี้ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าซุนม่อจะฉลาดแกมโกงขนาดนี้เขายังใช้การขว้างดาบไม้เพื่อก่อกวนกับความรู้สึกทางจิตใจของฟู่เชาและเสริมความเครียดเข้าไปด้วย).
อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้คิดแบบนี้เพราะหลังจากผลของตราประทับวิญญาณก็เพียงพอแล้วที่ จื่อรั่วจะเอาชนะฟู่เชา
ฟู่เชาจ้องมองอย่างว่างเปล่าจากนั้นสายตาของเขาก็จริงจังและดุร้าย (ใช่ มีผู้ชมเกือบ 4,000 คนที่นี่ ข้าต้องไม่แพ้ไม่อย่างนั้นข้าจะกลายเป็นคนถูกหัวเราะเยาะ!)
“ทั้งสองฝ่ายทักทายกัน!”
เหลียนเจิ้งก้าวถอยหลังยกมือขวาขึ้น
“ฟู่เชา ระดับที่สามของขอบเขตการปรับสภาพกายโปรดชี้แนะ!”
“ลู่จื่อรั่ว ระดับแรกของขอบเขตการปรับสภาพร่างกายโปรดชี้แนะข้า!”
เมื่อได้ยินระดับการฝึกปรือของทั้งสองฝ่ายฝูงชนก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ เกิดอะไรขึ้น? แม้ว่าจะมีความแตกต่างของระดับการฝึกฝน2 ระดับ แต่การต่อสู้ก็ยังดำเนินต่อไป แต่โอกาสชนะของลู่จื่อรั่วนั้นน้อยเกินไป
โดยทั่วไป แม้ว่านางจะเป็นอัจฉริยะแต่นางก็สามารถต่อสู้ในระดับการฝึกฝนที่สูงกว่านางได้เพียงหนึ่งระดับเท่านั้น
เมื่อได้ยินระดับการฝึกปรือนี้สีหน้าของฟู่เชาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
“พวกเจ้าดูถูกข้าเหรอ?”
คิ้วของเกาเปินขมวดชนกันและอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซุนม่อเขารู้สึกว่าซุนม่อต้องแพ้ในรอบนี้ ดังนั้นเขาอาจจะส่งนักเรียนที่มีหมัดเด็ดไปด้วยก็ได้
“การต่อสู้...เริ่มได้!”
เหลียนเจิ้งโบกมือขวาลงและประกาศว่าการต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้นมาตรฐานการกระทำของเขาขึ้นอยู่กับกฎระเบียบและระเบียบวินัยมาโดยตลอดดังนั้นแม้หลังจากได้ยินระดับการฝึกปรือของลู่จื่อรั่วแล้วเขาก็ไม่รู้สึกถึงความหวั่นไหวใดๆในจิตใจ
สัญชาตญาณแรกของลู่จื่อรั่วคือการล่าถอยเพราะบุคลิกของนางขี้กลัวและขี้ขลาดอย่างไรก็ตาม เมื่อความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของนาง ความตั้งใจในการต่อสู้ก็ค่อยๆเติมเต็มหัวใจของนาง จากนั้น 2 คำใหญ่ 'โจมตีอย่างรุนแรง'ก้องอยู่ในใจของนางอย่างท่วมท้น
ฟู่เชายังคงหมกมุ่นอยู่กับความโกรธและไม่ได้เข้าสู่สถานะการต่อสู้ของเขาเลยนี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับนางที่จะโจมตี
ลู่จื่อรั่วเอนไปข้างหน้าและวางน้ำหนักส่วนใหญ่ไว้ที่ขาขวาของนางมันถูกับพื้นและเท้าของนางก็หลุดออกจากพื้น
เด็กสาวมะละกอก็เหมือนนางฟ้าด้วยขั้นตอนที่รวดเร็วและเบาของนาง นางปรากฏตัวต่อหน้าฟู่เชา พร้อมกับยกดาบไม้ขึ้นอย่างนุ่มนวลราวกับริมฝีปากแต้มชาด!
"อะไร?"
ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจและนักเรียนบางคนก็ยืนขึ้นอย่างอดไม่ได้ รูปลักษณ์ของหญิงสาวคนนี้ช่างขี้ขลาดแต่ทำไมท่าทีของนางถึงเร็วและรุนแรงนัก?
นอกจากนี้ ท่าทางของนางก็ดูสง่างามมาก!ฟู่เชามีความสามารถบางอย่าง มิฉะนั้น เขาจะไม่ได้รับการยอมรับจากเกาเปินหลังจากเห็นการลงมือของลู่จื่อรั่ว เขาก็เตรียมรับการโจมตี อันดับแรกเขาจะพยายามควบคุมการเคลื่อนไหวของนาง เอาชนะนางในกระบวนท่าเดียวและได้รับชัยชนะที่สวยงาม อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะขยับตัวได้สายตาของเขาก็พร่ามัวและมีใบมีดชี้ไปที่คอของเขา
“เร็วจริงๆ!”
ฟู่เชาขนลุกราวกับว่าเขากำลังเผชิญกับการลอบโจมตีจากงูพิษในเวลานี้เขาเคลื่อนไหวในทันทีหลบอันตราย
“หลังจากหลบจากดาบแล้วถือโอกาสโต้กลับ!”
ฟู่เชาสงบลงและเริ่มคิดกลยุทธ์การต่อสู้ของเขาอย่างไรก็ตามดาบไม้ของคู่ต่อสู้ของเขาบิดเบี้ยวอย่างประหลาด และเขาก็หายไปในทันใด
ท้องฟ้า หาดทราย!
น้ำพุหลั่งริน!
“ข้าไม่เห็นหรือไง”
ฟู่เชามุ่งความสนใจไปที่พลังของเขาทันทีและสงบลมหายใจของเขาเขาเงี่ยหูฟังเพื่อฟัง จากนั้นจู่ๆ การโจมตีรุนแรงก็มาที่ใบหน้าซ้ายของเขา
รู้สึกราวกับว่าใบหน้าของเขาโดนไม้เบสบอลที่เหวี่ยงเต็มแรง
ปัง
ฟู่เชาสูญเสียการทรงตัวและร่างกายของเขาก็ร่วงลงราวกับกระสอบแตกทันใดนั้น เสียง 'วู้' ของใบมีดไม้ที่กระทบกับลมก็ไหลเข้าหูของเขา
จากนี้จะเห็นได้ว่าการโจมตีของลู่จื่อรั่วนั้นรวดเร็วและว่องไว
“ไอ้บ้า!”
เมื่อเห็นว่าฟู่เฉาถูกทุบตีเช่นนั้นเกาเปินก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมและตะโกนออกมาว่า
“ฟู่เชา!”
ถ้าฟู่เฉาไม่ตื่นการต่อสู้ครั้งนี้จะพ่ายแพ้
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
จางเหวินเทาและจางอู่เล่ยตกใจกลัว เกิดอะไรขึ้นกับชัยชนะที่ง่ายดาย พลังต่อสู้ของหญิงสาวคนนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก!
จากการแลกเปลี่ยนปะทะ2 ครั้งนั้น จางเหวินเทา รู้ว่าเขาจะไม่สามารถรับมันได้ ในทางกลับกัน จางอู่เล่ยสามารถทำได้แต่มันจะใช้พลังงานมาก
ฟู่เชาถูกน็อคเอาท์ไปแล้วจริงๆ
เด็กสาวมะละกอทำสำเร็จด้วยท่าเดียวอย่างไรก็ตาม นางไม่ได้ให้เวลา ฟู่เชาในการปรับตัวและกระโจนเข้าใส่ด้วยดาบไม้ของนางอีกครั้งในทันที
สิบแปดอักษร!
เผียะ เผียะ เผียะ!
ดาบไม้กระทบร่างกายของฟู่เชาอย่างไม่หยุดหย่อนเหมือนกับนกหัวขวานที่จิกต้นไม้
ปัง
ฟู่เชาตกลงบนพื้นเนื่องจากดาบไม้โจมตีไม่หยุด เขาจึงกลิ้งข้ามเวทีและตกลงจากเวทีด้วยเสียงอันดัง
กองฝุ่นผุดขึ้นจากพื้นดินเหมือนหมอกหนาทึบสำหรับฟู่เชา เขาเป็นเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว หมดสติไปอย่างสิ้นเชิง
โรงฝึกแห่งชัยชนะทั้งหมดเงียบลงในทันทีจนได้ยินเสียงเข็มหมุดตก
ไม่มีใครคาดคิดว่าผลลัพธ์จะออกมาอย่างนี้!
ไม่สิ พวกเขาเคยจินตนาการถึงมันมาก่อนแต่ผู้ชนะควรเป็นคนที่มีระดับการฝึกฝนที่สูงกว่า
“เจ้าชนะแล้ว!”
หลี่จื่อฉีตะโกนว่า
“จื่อรั่วทำได้ดีมาก!”
"อา? ข้าชนะ?"
ลู่จื่อรั่ว ยืนอยู่ที่ขอบของเวทีและยังคงตกตะลึงเล็กน้อย(ข้าชนะแล้ว แล้วท่าทีที่ข้าวางแผนจะใช้หลังจากนี้ล่ะ เขากลับมาแล้วให้ข้าลองเล่นดูก่อนได้ไหม)
(ข้าได้คิดกลยุทธ์การต่อสู้5 แบบเพื่อตอบสนองต่อการโจมตีที่เป็นไปได้ของคู่ต่อสู้แล้ว แต่เขาแพ้เร็วเกินไปหรือเปล่า?)
“รอบแรก ลู่จื่อรั่วชนะ!”
เหลียนเจิ้งมองไปที่ลู่จื่อรั่วด้วยสายตาที่ประหลาดใจ แต่เขาไม่ลืมที่จะประกาศชัยชนะ ในเวลาเดียวกันเขาก็กระโดดลงจากเวทีเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บของฟู่เชา
“เอ่อผู้ชายคนนี้เขาอ่อนแอไปหน่อยเหรอ?”
ลู่จื่อรั่ว ดึงผมของนางคิดเกี่ยวกับสิ่งที่นางควรทำด้วยกลยุทธ์ที่นางวางแผนไว้ (มันช่างเปลืองเปล่าช่างน่าขยะแขยง!)
“เอาล่ะ เจ้าลงมาได้แล้วเกาเปิน เขาไม่เป็นไร เขาถูกกระแทกที่ศีรษะอย่างรุนแรงดังนั้นจงพาเขาลงไปรักษาตัว!”
เหลียนเจิ้งสั่ง
“วิชานี้น่าสนใจ!”
จินมู่เจี๋ยรำพึง
“การต่อสู้จบลงแบบนี้?”
กู้ซิ่วสวินไม่พอใจ นางต้องการศึกษาวิชานั้นอีกซักพัก
“โหดไปหรือเปล่า?”
หวังฮ่าวปากอ้าตาค้าง
“ระดับการฝึกปรือของฟู่เชาเป็นของปลอมหรือเปล่า?เขาเคยเพาะเลี้ยงไว้บนตัวสุนัขแทนหรือใช่ไหม?”
“ข้าบอกไปแล้ว อาจารย์ซุนสอนนักเรียนได้ยอดเยี่ยมมาก!”
ชีเซิ่งเจี่ย รู้สึกภูมิใจ
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากชีเซิ่งเจี่ย+15, มิตรภาพ (863/1000)
ลู่จื่อรั่ว กระโดดลงจากเวทีและวิ่งกลับไปที่พื้นที่พักผ่อนขณะที่นางตื่นเต้นเกินไป นางจึงพุ่งเข้าหากอดซุนม่อทันที
"อาจารย์! อาจารย์!ข้าชนะ! ข้าชนะแล้วจริงๆ!”
ลู่จื่อรั่วพยายามกอดคอของซุนม่อและร้องไห้ด้วยความปิติยินดี
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากลู่จื่อรั่ว +100 เป็นมิตร (888/1000)
ในช่วง 13ปีที่ผ่านมา นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของลู่จื่อรั่วในการเอาชนะคู่ต่อสู้ในการต่อสู้ยิ่งกว่านั้นนางได้รับชัยชนะอย่างสวยงาม นี่คือเหตุผลที่นางให้คะแนนความประทับใจมากมายในทันที
ถานไถอวี่ถัง,ซวนหยวนพ่อ และเจียงเหลิ่งทั้ง 3 คนสบตากัน บางทีสิ่งที่ซุนม่อพูดเกี่ยวกับประทับวิญญาณอาจเป็นเรื่องจริง!
ไม่มีใครคุ้นเคยกับความสามารถของลู่จื่อรั่วมากไปกว่าพี่น้องนักสู้รุ่นเยาว์เหล่านี้พวกเขารู้ว่านางเป็นคนปัญญาอ่อนขนาดไหน แต่ดูการแสดงของนางตอนนี้สิ
“เอาล่ะ ปล่อยข้าก่อนข้ายังต้องช่วยไป่อู่!”
ซุนม่อ ตบหลัง ลู่จื่อรั่ว(เจ้ากำลังพยายามทำให้ข้าหายใจไม่ออกด้วยหน้าอกใหญ่ของเจ้าหรือไม่?)
"โอ้ว!"
เด็กสาวมะละกอที่เหมือนหมีโคอาล่ากอดซุนม่อรีบปล่อยเขาไป
“อย่าชะล่าใจไปนั่งสมาธิและจดจำกระบวนการเดี๋ยวนี้!”
ซุนม่อสั่ง
"อาจารย์!"
หยิงไป่อู่แสดงท่าทีที่น่านับถือ
“ข้าขอสู้ด้วยกำลังของตัวเอง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ซุนม่อก็ชื่นชมเด็กสาวมากขึ้นอีกเล็กน้อย
“สิ่งที่ลู่จื่อรั่วขาดคือประสบการณ์การต่อสู้ความคิดในการต่อสู้ และการใช้แบบฝึกปรืออย่างมีเหตุมีผลนั่นเป็นเหตุผลที่ข้าใส่สิ่งเหล่านี้ลงในในใจของนางให้นางได้สัมผัสประสบการณ์การต่อสู้ของปรมาจารย์!”
นักเรียนทั้ง 6คนตั้งใจฟัง
“สำหรับไป่อู่สิ่งที่เจ้าขาดตอนนี้คือวิชาฝึกปรือที่ดี ส่วนที่เหลือเจ้าสามารถเรียนรู้จากการต่อสู้ด้วยตัวเอง!!”
ลู่จื่อรั่วนั้นโง่เกินไปดังนั้นซุนม่อจึงสามารถใช้วิธีนี้ได้เท่านั้น อย่างไรก็ตาม หยิงไป่อู่ไม่ต้องการสิ่งนั้นนางมีพรสวรรค์และสามารถค่อยๆ ค้นพบรูปแบบของตัวเองและพัฒนามันในระหว่างการต่อสู้
ถ้าเขาใช้ประทับวิญญาณเพื่อช่วยนางนางจะต้องได้รับชัยชนะอย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม นางก็จะได้รับอิทธิพลจากรูปแบบการต่อสู้ของเขาด้วย!
เมื่อได้ยินคำพูดของซุนม่อนอกจากลู่จื่อรั่วที่ไม่ฉลาดนักเรียนคนอื่นๆ ก็รู้สึกเคารพซุนม่ออย่างสุดซึ้ง ในขณะนี้แม้แต่คนขี้ขลาดถานไถอวี่ถังก็อดไม่ได้ที่จะประทับใจ
ต้องรู้ว่าต่อหน้าผู้ชมจำนวนมากถ้าซุนม่อต้องพ่ายแพ้ ชื่อเสียงของเขาจะได้รับผลกระทบอย่างมาก อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาสนใจเกี่ยวกับการเติบโตและการพัฒนาของหยิงไป่อู่มากกว่า
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากถานไถอวี่ถัง+20, เป็นกลาง (50/100)
“ข้าพบอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมแล้ว!”
เจียงเหลิ่งยิ้ม
ติง!
คะแนนความประทับใจจากจียงเหลิ่ง +30, มิตรภาพ (190/1000)
“น่าเกรงขาม!”
ซวนหยวนพ่อยกนิ้วให้
ติง!
คะแนนความประทับใจจากซวนหยวนพ่อ+30 เป็นมิตร (131/1000)
"อาจารย์!"
หยิงไป่อู่เม้มปากและน้ำตาไหลในดวงตาของนางนางไม่คาดคิดมาก่อนว่าอาจารย์ของนางจะถือว่านางมีความสำคัญและน่าชื่นชม
ซุนม่อจดจ่อพลังงานและสงบลมหายใจในใจของเขา เขานึกถึงวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ของเขาจากนั้นแสงสีขาวก็เริ่มก่อตัวขึ้นที่มือขวาของเขาและเขาก็กระแทกไปที่ใบหน้าของหยิงไป่อู่
ปัง
หมัดหยุดอยู่ตรงหน้าจมูกของหยิงไป่อู่และแสงสีขาวก็เปล่งออกมาพร้อมกับเสียงหวีดหวิวและระเบิดในสมองของนาง
ดวงตาของหยิงไป่อู่ก็เบิ่งกว้างราวกับว่านางได้เห็นบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ
ใช่ วิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์หมุนเวียนอยู่รอบศีรษะของนางขณะที่นางตกใจกับพลังแห่งวิชาเซียนนี้ นางก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกเคารพบูชาซุนม่ออย่างลึกซึ้งในเวลาเดียวกัน
ตุ้บ
หยิงไป่อู่คุกเข่าลงกับที่และโขกศีรษะคำนับที่พื้นสามครั้ง
“อาจารย์ที่เคารพ ข้าหยิงไป่อู่จะอุทิศทั้งชีวิตให้กับท่าน!”
เสียงก้องกังวานของหยิงไป่อู่ดังไปทั้งโรงฝึกแห่งชัยชนะเกือบจะกลบเสียงรบกวนจากผู้ชม
"เกิดอะไรขึ้น?"
“นางบ้าเหรอ”
“นางแสดงละครเหรอ”
ผู้ชมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นครูบางคนเริ่มสงสัย ซุนม่อจงใจให้นักเรียนทำสิ่งนี้เพื่อสร้างชื่อเสียงหรือไม่ก็นักเรียนทำตามความคิดริเริ่มของนางเพื่อหลอกล่อเขาและหวังว่าจะได้รับการยกย่องว่ามีความสำคัญในสายตาของซุนม่อ
หยิงไป่อู่ไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้หัวของนางเต็มไปด้วยความกตัญญู!
(นี่คือวิชาเซียนระดับไร้เทียมทานมีกี่คนที่โหยหาสมบัติชิ้นนี้ในช่วงชีวิตของพวกเขา?)
(โอ้พระเจ้า!)
นางไม่ได้ทำอะไรเพื่ออาจารย์ของนางด้วยซ้ำโดยปกติ หากไม่มีอาจารย์คอยพิสูจน์ความภักดีและพรสวรรค์ของตัวเองมานานหลายทศวรรษคนๆ นั้นจะไม่มีวันได้เรียนรู้อะไรแบบนี้เลย
เกิดอะไรขึ้นถ้านักเรียนเป็นคนทรยศ?เกิดอะไรขึ้นถ้ามันเป็นคนโง่ที่สูญเสียวิชาฝึกปรือนี้ไป?
อย่างไรก็ตามซุนม่อไม่ได้พิจารณาถึงปัจจัยเหล่านี้และสอนให้นางรู้ทันทีนางจะตอบแทนความโปรดปรานนี้ได้อย่างไร!?
หยิงไป่อู่มีบุคลิกที่แข็งแกร่งแม้ว่านางจะถูกเจ้านายทุบตี เพื่อนร่วมงานรังแก หรือแม้กระทั่งตอนที่นางถูกหักค่าจ้างนางก็ไม่เคยร้องไห้มาก่อน
อย่างไรก็ตาม สองวันมานี้นางร้องไห้มากเพราะซุนม่อ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากหยิงไป่อู่+100 เป็นมิตร (320/1000)
“ลุกขึ้น เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้!”
ซุนม่อประคองอิงไป่อู่ขึ้น
“ข้าได้สอนวิชาฝึกปรือนี้ให้เจ้าแล้วแต่ข้าต้องพูดบางอย่าง พรสวรรค์โดยกำเนิดของเจ้าอยู่ที่การยิงธนู”
"อาจารย์!"
หยิงไป่อู่สะอื้นไห้แม้แต่แม่ของนางเองก็ไม่เคยปฏิบัติกับนางดีขนาดนี้มาก่อนแถมยังไม่ต้องพูดถึงพ่อที่ติดการพนันซึ่งแทบรอไม่ไหวที่จะขายนางเพื่อแลกเงิน
“ไปเอาชัยชนะเพื่ออนาคตของตัวเจ้าเอง!”
ซุนม่อตบไหล่หยิงไป่อู่สตรีคนนี้ไม่ต้องการให้เขาใช้คำแนะนำล้ำค่า จากลักษณะเฉพาะของนางมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถยืนหยัดได้จนถึงที่สุด
เกาเปินเห็นฉากนี้แล้วยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก(พวกเขาต้องแสดงแบบนี้ด้วยเหรอ?)
“อาจารย์ไม่ต้องกังวล ข้าจะทุบนางทันทีและรับชัยชนะรอบที่สอง!”
จางอู่เล่ยเดินไปที่สนามกีฬาอย่างสงบและเยือกเย็น
“มาเลย!”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้เกาเปินก็มีความสุขมากขึ้นท้ายที่สุดเขาถือว่าศิษย์ส่วนตัวคนนี้เป็นนักเรียนที่สำคัญที่สุดของเขาพรสวรรค์โดยกำเนิดของเขาในด้านวิชาการต่อสู้นั้นดีมากจนเกาเปินเกือบจะอิจฉาเขา
“ทั้งสองฝ่ายทักทายกัน!”
เหลียนเจิ้งยกมือขวาขึ้น
“หยิงไป่อู่ระดับที่สามของขอบเขตการปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะ!”
เมื่อได้ยินว่าหยิงไป่อู่รีบพูดและแนะนำตัวเองซุนม่อก็หัวเราะนี่คือบุคลิกของหญิงสาวอย่างแม่นยำ แม้ว่าจะเป็นการแสดงความเคารพแต่นางก็ไม่อยากถูกคู่ต่อสู้แซงหน้า
ซุนม่อค่อนข้างพอใจกับนักเรียนคนนี้เพียงแค่เห็นว่านางได้ให้คะแนนความประทับใจ 100 คะแนน แสดงว่าเด็กผู้หญิงคนนี้รู้วิธีที่จะรู้สึกขอบคุณ
“จางอู่เล่ยระดับที่สี่ของขอบเขตการปรับสภาพกาย โปรดชี้แนะ!”
หลังจากที่จางอู่เล่ยพูดจบฝูงชนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง ซุนม่อยังจะส่งนักเรียนที่มีระดับการฝึกฝนต่ำกว่าคนอื่นได้อย่างไร?เขาอยากจะชนะแบบนี้อีกไหม?
สีหน้าของเกาเปินกลายเป็นซีด(ซุนม่อ ไอ้บ้า!)
“เริ่มการต่อสู้ได้!”
หลังจากสิ้นเสียงของเหลียนเจิ้งแล้วจางอู่เล่ยก็เหมือนกับพายุที่พุ่งเข้าหาหยิงไป่อู่
ดาบยาวในมือฟาดฟัยอย่างแรง!
วืดดด!
คลื่นพลังดุดัน
หยิงไป่อู่ใช้ดาบไม้ของซุนม่อแต่หลังจากสกัดกั้นการโจมตีเพียงครั้งเดียว ดาบไม้มะเกลือก็เกือบจะหลุดออกจากมือของนาง
ผู้ชมกลั้นหายใจ จางอู่เล่ยคนนี้น่ากลัวมาก!
“นางกำลังจะแพ้!”
หวังฮ่าวประเมินตามความรู้ของเขา
