ตอนที่ 27 นั่งรถไฟ (อ่านฟรี)

หลังจากเผชิญหน้ากับชายผมสีบลอนด์เงินผู้เย่อหยิ่งเพียงครู่เดียว แม็กนัสก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ทำไมน่ะหรอ? เพราะเขาหวังว่ารถไฟจะเริ่มวิ่งแล้ว เพื่อที่เขาจะได้กินแพนเค้กสุดโปรดที่แม่จ๋าของเขาทำให้

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง พ่อแม่ของเขาจากไปแล้ว ชานชาลาก็แออัดมากเช่นกัน ~อืม ใกล้เวลาออกเดินทางแล้ว~

เพื่อจัดการกับความเบื่อของเขา เขาหยิบหนังสือออกมาเพื่ออ่านฆ่าเวลา เขาไม่สนใจเรื่องรอบตัวแล้ว แต่สนใจหนังสือปรุงยาเพียงอย่างเดียว

*คลืดดด*

“ขอโทษนะ ที่นั่งพวกนี้ถูกจองแล้วหรือยัง?” เสียงหญิงสาวผมแดงดังมาจากประตู ข้างหลังเธอ เด็กผู้ชายผมยาวประบ่าสีดำ ผิวซีดๆ ยืนอยู่ด้วย

“เปล่า เธอจะนั่งตรงไหนก็ได้ที่เธอต้องการ” แม็กนัสตอบพลางจดจ่อกับหนังสือของเขา

เด็กชายผมดำจ้องมองมาที่เขาสักพักหลังจากที่เขาเห็นหนังสือที่แม็กนัสกำลังอ่านอยู่ ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดตัวเองหลังจากเห็นว่า แม็กนัสกำลังอ่านอย่างมีความสุข เขากำลังจะพูดอะไรที่งี่เง่าเสียบรรยากาศ

“สวัสดี ฉันชื่อลิลี่ เอฟเวนส์” สาวผมแดงยื่นมือไปข้างหน้าทันทีที่เธอนั่ง

แม็กนัสจะไม่หยาบคายกับคนนิสัยดี เขาจับมือทักทาย “สวัสดี ฉันชื่อแม็กนัส แกรนท์ นายสองคนไม่เด็กเกินไปที่จะคบกันเหรอ”

"อะไรนะ? เปล่า เราไม่ได้เดทกัน" ลิลลี่ปฏิเสธทันทีแม้ว่าเธอจะหน้าแดง

"โอ้ โทษที แล้วนายล่ะ นายชื่ออะไร" แม็กนัสถามเด็กชายซึ่งเห็นได้ชัดว่าชอบผู้หญิงคนนั้น จากที่แม็กนัสสังเกตเห็นสายเมื่อเขาจับมือลิลี่

"เซเวอร์รัส สเนป" เห็นได้ชัดว่าสเนปบีบมือเขา

“โอ้ มือนายเย็นมาก เซเวอรัส” แม็กนัสอุทานทั้งที่ดึงมือออก

แต่สเนปดูถูกด้วยเหตุผลอื่น ไม่ค่อยมีใครเริ่มเรียกคนแปลกหน้าด้วยชื่อของพวกเขา เขาถูกคาดหวังให้เรียกว่าคุณสเนป ~เห็นได้ชัดว่าเขาขาดการอบรมสั่งสอนที่ดี~

"อ๋า... เดี๋ยวนะ... ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นเธอมาก่อน" ลิลี่อุทานและจ้องหน้าแม็กนัสอย่างตั้งใจ

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็เข้าใจ "น-นายคือเด็กชายในทีวีกับหนังสือพิมพ์ นายได้รับรางวัลนั้นจากการช่วยชีวิตผู้คนจากเหตุไฟไหม้รถบัส"

แม็กนัสพองหน้าอกของเขา "อิอิ เดาว่าตอนนี้ฉันคงคนดังแล้ว ฉันเคยเป็นผู้โดยสารบนรถบัส เพราะงั้นฉันเลยต้องทำน่ะ"

“มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะทำให้ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตรายเช่นนั้น” เซเวอรัสออกความเห็น

แม็กนัสส่ายหัว “ผิดแล้ว เซเวอรัส เมื่อนายมีความสามารถที่จะทำบางสิ่งได้ แต่นายยังไม่ทำ นั่นสิถึงเรียกว่า คนๆ นั้นโง่เขลาจริง ๆ”

“เซฟ เขาพูดถูกนะ เขาไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน ราชินีเป็นคนมอบเหรียญให้เขาเอง” ลิลลี่พูดไม่หยุด

"แหม แหม แหม... ใครกันล่ะเนี่ย? ฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ของเรานั่นเอง" ทันใดนั้นเสียงที่รู้จักดังมาจากประตู

แม็กนัสยิ้มโดยไม่แม้แต่จะมอง "ฉันกำลังรอให้นายโผล่มาอยู่พอดีเลยซิเรียส"

ซิเรียสเดินยิ้มกว้างมานั่งข้างแม็กนัสทันทีแล้ววางแขนข้างหนึ่งบนไหล่ของเขา "แม็กนัส ฉันคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันซะอีก ทำไมนายไม่บอกฉันว่า นายเป็นคนใหญ่คนโตในหมู่มักเกิ้ล"

“มันก็แค่ชั่วคราว แล้วฉันก็จะไปฮอกวอตส์แล้ว เดี๋ยวพวกเขาก็ลืมฉัน” แม็กนัสตอบ

"อ่า แม็กนัส มารู้จักหมอนี่หน่อยเขาชื่อ เจมส์ พอตเตอร์ เขาเป็นคนตลกดี เดี๋ยวนะ… แม็กนัส... นายรู้จักผู้ชายผมบลอนด์คนนั้นไหม?” ซิเรียสถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"ฉันควรรู้หรอ?" แม็กนัสถามกลับ

*เฮ่อ*

“เขาชื่อลูเซียส มัลฟอย ทายาทของหนึ่งใน 28 ตระกูลศักดิ์สิทธิ์ แถมยังเป็นหัวหน้าเด็กของสลิธีรินด้วย” ซิเรียสอธิบาย

แม็กนัสยักไหล่ “แล้วไง? เขาเรียกฉันว่าเลือดสีโคลนแล้วฉันก็ตอบโต้กลับ อีกอย่างครั้งสุดท้ายที่ฉันรู้ คำนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดโดยนักเรียนฮอกวอตส์ ฉันแน่ใจว่าถ้าดัมเบิลดอร์รู้เข้า เขาจะต้องอยู่ข้างฉันแน่ๆ”

“คุณรู้จักชายชราคนนั้นหรอ?” คราวนี้เจมส์ถาม

“แน่นอน เขามาเพื่อมอบจดหมายตอบรับให้ฉัน” แม็กนัสตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่าย

จู่ๆ ซิเรียสก็จับแขนแม็กนัสแล้วเขย่าอย่างแรง "นายทำอะไรลงไป?"

“มั้งนะ?” เขาตอบ

ซิเรียสเขย่าเขาอีกครั้ง "ไม่เอาน่า พูดความจริงเด้"

"ฉันว่าฉันฉลาดมากด้วย ฉันอ่านหนังสือที่คุณให้ฉันหมดแล้ว" แม็กนัสพูดพร้อมกับจัดเสื้อของเขา

ทันทีที่ได้ยินไหล่ของซิเรียสก็ตกทันที "สะ-สัตว์ประหลาด... นายทำได้ทั้งหมดแล้วหรอ นายล้อเล่นหรือเปล่า?"

“เปล่า ฉันจำทุกคำทุกบรรทัดในหนังสือพวกนั้นได้จริงๆ แล้วฉันก็ฝึกฝนมาบ้างเหมือนกัน” แม็กนัสหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาทันทีแล้วร่ายมนตร์ใส่ซิเรียส ทำให้ผมหยิกของเขาเปลี่ยนเป็นผมสีแดงของตัวตลกทันที เมคอัพตัวตลกก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..." เจมส์เริ่มหัวเราะเสียงดังลั่น

"อะไร?" ซิเรียสถามเขา

"ฮ่าๆ… ด-ดูหน้านายสิ" เจมส์ชี้

ซิเรียสยืนขึ้นมองตัวเองในกระจกที่อยู่ในห้องโดยสาร

"ให้ตายเถอะแม็ก" เขาสาปแช่ง

"ฉันแค่โชว์ให้นายเห็นถึงพลังเวทย์มนตร์ของฉัน ไม่มีความรู้สึกลำบากอะไร อีกอย่างไม้กายสิทธิ์นี้เข้ากันไม่ได้กับฉันด้วยซ้ำ โอลิแวนเดอร์ไม่สามารถหาไม้ที่เข้ากันให้ฉันได้" แม็กนัสกล่าวว่า

“อย่ามาตลก เขามีไม้กายสิทธิ์ให้ทุกคนเสมอ” เจมส์อุทาน

“ไม่นะ เขาพูดความจริง” ลิลลี่พูดขึ้น

“ฉันไปที่นั่นเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาอารมณ์เสียมากบ่นใส่ช่างทำไม้กายสิทธิ์ต่างๆ ตลอดเวลา และพูดแต่ว่าไม้เขาไม่ดีพอ” เธอเปิดเผย

ทุกสายตาจับจ้องไปที่แม็กนัส ซิเรียสหยิบไม้กายสิทธิ์ของแม็กนัสออกมาดู “อืม มันใหญ่กว่าไม้กายสิทธิ์ทั่วไป ดียังไงหรอ?”

"ก็เข้ากันประมาณ 40 เปอร์เซ็นต์ ฉันวางแผนที่จะไปทริปสัมมนาไม้กายสิทธิ์ในเดือนธันวาคมนี้" เขาพูดว่า

“แจ่ม ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาทำไม้กายสิทธิ์ในฝรั่งเศสด้วย” ซิเรียสพยายามช่วยแม็กนัส แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นหนังสือที่แม็กนัสกำลังอ่านอยู่

“อย่าบอกนะว่าตอนนี้นายกำลังเรียนหนังสือชั้นปีที่ 6 วิชาปรุงยานั่น นายเรียนของปีก่อนๆ หมดแล้วเหรอ?” ซิเรียสถาม

“เปล่าๆ ฉันยังเรียนไม่จบ ฉันเรียนวิชาปี 5 ได้ครึ่งทางแล้ว” แม็กนัสตอบ

แค่นั้น ซิเรียสและเจมส์ก็รู้สึกราวกับว่าวิญญาณออกจากร่าง

“ทำไมคุณถึงเรียนมันถ้าคุณยังเรียนไม่จบ” สเนปพูดเป็นครั้งแรกที่ซิเรียสมาถึง

ทันทีที่ถามคำถามนี้ ดวงตาของแม็กนัสก็มีดวงดาวเป็นประกาย "มีอะไรอีกนอกจากน้ำยาฟีลิกซ์ ฟิลิคิส? มันทำให้ฉันสนใจว่าของเหลววิเศษสามารถส่งผลต่อโชคได้ยังไง ซึ่งไม่ใช่อะไรนอกจากเกมของความน่าจะเป็น ยาวิเศษมีผลอย่างไรต่อคณิตศาสตร์ที่ดำเนินชีวิตของเรา? ลึกลับจริงๆ"

"นายรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหน? มีเพียงไม่กี่คนในโลกที่สามารถปรุงมันได้อย่างเชี่ยวชาญ" สเนปเถียง

“แล้วไง? ฉันอ่านไม่ได้เหรอ? ความรู้คือพลัง เซเวอรัส ดังนั้นให้ฉันดื่มความรู้นี้เถอะ” แม็กนัสยกมา

“เขาต้องไปอยู่เรเวนคลอแน่นอน เขาฉลาดเกินไป” ซิเรียสพูดแทรก

“นั่นแหละปัญหา แถมเขายังกล้าหาญเป็นบ้าแต่ก็ฉลาดด้วย แล้วนายจะไปไหนซิเรียส?” เจมส์ถาม

“ทั้งครอบครัวของฉันอยู่ที่สลิธีริน ดังนั้นบางทีฉันอาจจะฝ่าฝืนประเพณีครั้งนี้ นายล่ะจะไปอยู่ไหน” ซีเรียสถามกลับ

เจมส์ตอบอย่างภาคภูมิใจว่า "กริฟฟินดอร์ ผู้มีหัวใจกล้าหาญอาศัยอยู่ที่ไหน! เหมือนพ่อของฉัน"

สเนปที่ได้ยินพวกเขาทำเสียงดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อย ทำให้เด็กชายสองคนพูดถึงบ้านฮอกวอตส์อย่างไม่พอใจ เจมส์หันไปหาเขา

“นายมีปัญหากับมันเหรอ?” เขาถาม.

“ก็เปล่า” สเนปตอบและพูดต่อ

"เว้นแต่นายอยากจะกล้ามมากกว่าสมอง"

คำพูดนี้ทำให้ซิเรียสโจมตีเขาเช่นกัน “แล้วนายล่ะจะไปที่ไหน เพราะดูแล้วนายเองก็ไม่มีทั้งสองอย่าง”

พูดจบทั้งสองก็หัวเราะเสียงดัง สร้างความรำคาญใจให้กับสเนปเป็นอย่างมาก

“แล้วนายล่ะ แม็กนัส?” ซิเรียสถามเขา

แม็กนัสไม่ชอบใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น นี่เป็นสัญญาณแรกของสงครามกลางเมือง

"ฉันไม่รู้ ฉันจะไปฮอกวอตส์เพื่อรับความรู้ทั้งหมดแล้วจากไป ฉันมีครอบครัวที่มีความสุขมาก นายก็รู้ ดังนั้นฉันไม่สนใจว่าฉันจะถูกโยนทิ้งไปที่ไหน” แม็กนัสตอบได้อย่างน่าสนใจ

“นายพูดอย่างนั้นได้ยังไง แม็ก นายต้องมาที่กริฟฟินดอร์สิ” ซิเรียสแทรกขึ้น

"ทำไมล่ะ?" แม็กนัสถามกลับ

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

ซิเรียส แบล็ก

เจมส์ พอตเตอร์

...