บทที่ 149 เงินท่านคืนแก่ท่าน
“ยินดีด้วยเจ้าได้คะแนนความประทับใจครบ 10,000 คะแนน สำเร็จ 'ก้าวเล็กๆบนเส้นทางมหาคุรุ' ให้รางวัลเป็นหีบสมบัติทองแดงหนึ่งกล่อง”
หีบสมบัติที่ส่องประกายด้วยแสงสีบรอนซ์ตกลงข้างหน้าซุนม่อ
“อาจารย์! การเดามันไม่สนุกเลยเมื่อท่านทายถูกต้องในการเดาครั้งแรก”
หลี่จื่อฉีบุ้ยริมฝีปากดูเหมือนไม่พอใจอย่างไรก็ตามรอยยิ้มที่มุมตาของนางยังคงเผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่มีความสุขของนาง
เนื่องจากหลี่จื่อฉีใช้กำลังกายได้ไม่ดีความก้าวหน้าในการฝึกฝนของนางจึงช้ามาก อย่างไรก็ตามหลังจากที่นางเริ่มเรียนรู้วิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์และกระตุ้นศักยภาพของนางนางรู้สึกว่าศักยภาพร่างกายของนางดูเหมือนจะสูงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
แน่นอนว่าเคล็ดการนวดแผนโบราณก็มีส่วนสำคัญเช่นกันแม้ว่าการที่ซุนม่อลงมือนวดด้วยตัวเองไม่ได้มีผลดีเท่ากับการนวดของยักษ์จินนี่แต่ก็ยังคงทำให้หลี่จื่อฉีพัฒนาขึ้นอย่างมาก
"ฮะฮะ!"
ซุนม่อจับศีรษะของลู่จื่อรั่วแปดครั้งพอดีซึ่งก็มีความหมายว่าเป็นมงคล
'เปิด!'
ขณะที่ซุนม่อนึกสั่งในใจหีบสมบัติทองแดงก็เปิดออก จากนั้น ป้ายทรง'ไพ่นกกระจอก'ที่ส่องประกายด้วยแสงสีบรอนซ์ลอยอยู่กลางอากาศอย่างเงียบๆ
มุมปากของซุนม่อโค้งขึ้นและเขาอยากจะร้องไชโยเสียงดังจริงๆ ว่า 'เด็กสาวมะละกอนำโชคดีของข้าจงเจริญ!'
"อย่าย่อหย่อน!"
ซุนม่อสั่ง
"แน่นอนข้าจะพุ่งทะยานไปสู่ขอบเขตการกลั่นวิญญาณให้ได้!”
หลี่จื่อฉีดูมั่นใจมากนางต้องการบอกคนที่รู้สึกว่านางไม่เคยสามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตอายุวัฒนะได้ในช่วงชีวิตนี้ว่านางคือหลี่จื่อฉีสามารถทำได้เช่นกัน!
“งั้นก็จงพากเพียรให้หนัก!”
ซุนม่อมองไปที่หยิงไป่อู่ที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“ทุกคนเข้ากันได้ง่ายเจ้าไม่จำเป็นต้องจำกัดตัวเองจนเกินไป”
“อืม!”
หยิงไป่อู่พยักหน้า
เห็นได้ชัดว่าหลี่จื่อฉีมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยไม่ใช่สิ เป็นครอบครัวที่มีอิทธิพล เพราะนางไม่เพียงแต่รวยเท่านั้นแต่แม้กระทั่งนิสัยใจคอและวิธีการวางตัวของนางก็ยังดีอีกด้วยเป็นไปไม่ได้ที่จะเลี้ยงดูผู้หญิงอย่างนาง เว้นแต่จะเป็นตระกูลขุนนางที่มีการสืบทอดมาหลายศตวรรษ
พูดตามความจริงหยิงไป่อู่รู้สึกอิจฉาและไม่พอใจเล็กน้อยทำไมคนเหล่านี้จึงมีความสุขตั้งแต่เกิด?
สำหรับลู่จื่อรั่ว หยิงไป่อู่อาจดูเหมือนให้เกียรตินางอย่างผิวเผินแต่นางรู้สึกรังเกียจนางจริงๆ นางดูถูกคนขี้ขลาดอย่างนาง
หากความหวาดกลัวและขี้ขลาดอาจเหมือนกับพลังปราณที่ถูกใช้เพื่อเพิ่มระดับแสดงว่านางได้เลื่อนระดับเป็นระดับตำนานแล้ว 13 ปีแห่งความยากลำบากได้บอก หยิงไป่อู่ว่าความขี้ขลาดและหวาดกลัวนั้นไร้ประโยชน์ถ้านางอยากจะอิ่มท้องนางก็ต้องสู้
“อ่อนแอ!”
หยิงไป่อู่พึมพำ
นิ้วมีความยาวต่างกันโลกไม่เคยยุติธรรม ดังนั้นหยิงไป่อู่ รู้สึกว่าถ้านางต้องการที่จะเป็นศิษย์ที่ซุนม่อชื่นชมมากที่สุดด้วยเหตุนี้จึงได้รับทรัพยากรและความสนใจมากที่สุด หลี่จื่อฉีก็เป็นศัตรูตัวฉกาจที่ขวางทางนาง
ซุนม่อพาเด็กหญิงทั้งสามมาที่บ้านนอกโรงเรียนโดยวางแผนที่จะให้การนวดทั้งหมดแก่พวกนาง
ในห้องตะวันออก หลี่จื่อฉีนำชุดสำรองที่จะสวมใส่ระหว่างการนวดออกมา
“ไป่อู่สูงเกินไปเจ้าจะต้องใช้ชุดนี้ในตอนนี้ไปก่อน ข้าจะให้คนงานเตรียมเสื้อผ้าที่เหมาะกับเจ้าในครั้งต่อไป”
หลี่จื่อฉีกล่าวอย่างเป็นกันเอง
“ไม่… ไม่จำเป็น!”
หยิงไป่อู่รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเป็นเพราะไม่มีใครปฏิบัติต่อนางดีขนาดนี้มาก่อน นางจึงไม่คุ้นเคย
“ข้าเป็นศิษย์พี่ใหญ่แค่ใช้เป็นของขวัญสำหรับการพบกันครั้งแรกของเรา”
หลี่จื่อฉีไม่ใช่คนเตี้ยและสามารถพูดได้ว่านางร่างโปร่งเพรียวและสง่างามอย่างไรก็ตาม เมื่อนางยืนอยู่ข้างหยิงไป่อู่ นางค่อนข้างเตี้ย
อาจเป็นเพราะว่าเด็กสาวคนนี้ใช้เวลามากกับงานหยาบจนทำให้นางสูงและกล้ามโตขายาวของนางดูแข็งแรงและสวยงามมาก
เด็กสาวคนนี้สามารถเป็นยอดนางแบบได้แค่ขาเรียวยาวสองข้างของนางเต็มไปด้วยพละกำลังและความงาม
หลี่จื่อฉีเพิ่งตามหาช่างตัดเย็บเพื่อทำชุดนวดการออกแบบนั้นเรียบง่าย แม้ว่าจะมีกางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียวและเสื้อกล้ามหนึ่งตัวแต่วัสดุที่ใช้ก็มีคุณภาพสูงและฝีมือการผลิตก็ประณีต แต่ละชุดจะมีราคามากกว่า 100ตำลึงเงิน
หยิงไป่อู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับอย่างไรก็ตามเมื่อนางรับเอาไว้ก็รู้สึกว่าเนื้อผ้านั้นราบรื่นเพียงใดนางกลับรู้สึกตระหนกตกใจอีกครั้ง
สัมผัสได้ชัดเจนว่านี่เป็นของคุณภาพสูงจะเกิดอะไรขึ้นถ้านางทำสกปรก?
เมื่อเปรียบเทียบลู่จื่อรั่วไม่ค่อยใส่ใจเรื่องนี้มากนัก หลี่จื่อฉีบอกให้นางสวมมัน ดังนั้นนางจึงใส่ท้ายที่สุดแล้ว คำสั่งของศิษย์พี่ใหญ่ก็ไม่ควรถูกขัดขืน
“ใส่เร็วเข้า!”
หลี่ซีฉีกระตุ้น
“อย่าให้อาจารย์รอนานเกินไป”
หลังจากดิ้นรนขัดขืนและล่าช้าไปบ้างในที่สุด หยิงไป่อู่ ก็สวมเสื้อผ้า อย่างไรก็ตามใบหน้าของนางแดงก่ำเหมือนกุ้งปรุงสุก
"เกิดอะไรขึ้น?"
ลู่จื่อรั่วรู้สึกงงงวยจากนั้นนางก็สังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างสวยแม้ว่าใบหน้าของนางจะซีดเล็กน้อย แต่นางก็มีนิสัยเหมือนดอกกุหลาบที่มีหนาม
“ผ้า… มีน้อยชิ้นเกินไป”
หยิงไป่อู่ รู้สึกอึดอัดและอับอาย
“แต่ถ้าเราต้องนวดโดยสวมเสื้อผ้าผลกระทบจะลดลง”
ลู่จื่อรั่วกระพริบตาของนาง
“ก็… ข้าไม่นวดได้ไหม?”
แม้ว่านางไม่ควรเห็นอาจารย์ของนางเป็นคนนอกแต่หยิงไป่อู่ ยังไม่ชินกับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดนางเพิ่งถูกซุนม่อพาไปอย่างน้อยพวกเขาควรจะอยู่ด้วยกันสิบวันถึงครึ่งเดือนก่อนที่จะทำเช่นนี้!
"ฮะ? เจ้ายินดีที่จะพลาดโอกาสเช่นนี้หรือ?
ลู่จื่อรั่ว รู้สึกประหลาดใจ
หยิงไป่อู่รู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นการแสดงออกของลู่จื่อรั่วไม่ใช่แค่การนวด? ทำไมมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะละทิ้งมัน?แม้ว่าใครจะไปอาบอบนวดตามท้องถนนแต่ก็อาจต้องเสียเงินเพียงไม่กี่เหรียญสำหรับการบริการของพวกเขา
จากสีหน้าของหยิงไป่อู่หลี่จื่อฉีเข้าใจว่า นางไม่รู้จักชื่อเสียงอดีตของซุนม่อ ว่ายิ่งใหญ่เพียงใดดังนั้นนางจึงอธิบายอย่างอดทนว่า
“อาจารย์ของเรามีเคล็ดวิชาหัตถ์จับมังกรที่น่าทึ่งมากจนได้รับฉายาว่าหัตถ์เทวะ!”
"ถูกต้อง ชั้นเรียนการฝึกปรือยุทธเวชกรรมของอาจารย์โด่งดังมากในหมู่นักเรียนหากใครไม่ไปล่วงหน้าสองชั่วโมง ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ที่นั่ง”
ลู่จื่อรั่วพยักหน้าแล้วยิ้ม
“แต่เราไม่ต้องลำบากกับการตื่นเช้าเพราะเราเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวของอาจารย์ จึงมีที่นั่งให้เราอย่างแน่นอน”
นี่เป็นกฎที่ไม่ได้พูดในทุกสถาบันโดยปกติที่นั่งแถวแรกจะเก็บไว้สำหรับศิษย์ส่วนตัวของอาจารย์
“หัตถ์เทวะ?”
หยิงไป่อู่รู้สึกประหลาดใจและปากน้อยๆของนางอ้ากว้าง (ข้าเพิ่งหยิบสมบัติมาได้เหรอ?)
หยิงไป่อู่มาจากพื้นเพที่ยากจนและต้องทำงานทุกวันเพื่อเติมเต็มท้องของนางนอกจากนี้ นางไม่ใช่นักเรียนของสถาบันจงโจว นางเพียงแค่ไปเก็บกวาดในตอนกลางคืนและด้วยเหตุนี้นางจึงไม่ทราบถึงชื่อเสียงของซุนม่อ
“อาจารย์ของเราน่าจะเพิ่งได้งานใหม่ใช่ไหม?”
หยิงไป่อู่ ถาม
“นั่นจึงเป็นสาเหตุที่จำนวนนักเรียนแสดงให้เห็นว่าอาจารย์ของเราน่าทึ่งแค่ไหน!”
ลู่จื่อรั่วรู้สึกภูมิใจ
ติง!
+30คะแนนความประทับใจจากลู่จื่อรั่ว มิตรภาพ (758/1000)
“เด็กสาวมะละกอกลายเป็นแฟนคลับตัวยงของเจ้าไปแล้วจริงๆ”
ระบบพูดไม่ออก ลู่จื่อรั่วและอีกสองคนกำลังพูดถึงซุนม่อระหว่างกันและไม่ได้รับคำแนะนำใดๆหรือทำการพัฒนาก้าวหน้าจริงๆ ถึงกระนั้นนางก็ยังมีส่วนทำให้เกิดความประทับใจมากมายเช่นนี้ ซุนม่อนับว่าได้ผลรับครั้งใหญ่มากที่ได้เป็นศิษย์คนนี้
ซุนม่อไม่ได้สนใจระบบเลยเขามีความขัดแย้งเกี่ยวกับทักษะที่เขาควรเพิ่มด้วยตราสัญลักษณ์เวลา
เขาไม่ได้พิจารณาสามวิชา (1) ของเคล็ดการนวดแผนโบราณ นั่นมีเพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้เคล็ดการวาดยันต์วิญญาณก็ไม่จำเป็นเช่นกัน จากนั้นสิ่งที่เหลืออยู่คือวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์และมหาเวทไวโรจนนิรันดร์ ถูกต้องแล้ว เคล็ดวิชาชั้นเซียนระดับไร้เทียมทานนี้เพียงพอที่จะจัดการกับสถานการณ์ส่วนใหญ่ในระดับที่สี่แต่ เคล็ด'เงินท่าน คืนให้ท่าน' ที่ระดับห้านั้นน่าดึงดูดใจจริงๆ!
ระดับนี้ตามชื่อจริงของมันคือการเคลื่อนไหวที่สามารถตอบโต้การเคลื่อนไหวของศัตรูได้ทั้งหมดรวมถึงทักษะที่ยอดเยี่ยมและเคล็ดความลึกลับที่ลึกซึ้ง
แน่นอนหากพลังโจมตีของศัตรูแข็งแกร่งเกินไป เกินระดับที่ซุนม่อสามารถต้านทานได้เขาจะได้รับความเสียหายเช่นกัน ตัวอย่างเช่นแม้ว่าซุนม่อจะทำสิ่งนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบเมื่อเผชิญกับการโจมตีของยอดฝีมือจากขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์เขาก็ไม่สามารถป้องกันได้แต่มันจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาที่จะป้องกันศัตรูที่แข็งแกร่งซึ่งสูงกว่าเขาเพียงหนึ่งหรือสองระดับ
อย่างไรก็ตามซุนม่อก็ต้องการเพิ่มระดับของมหาเวทไวโรจนนิรันดร์ก่อนด้วยเหลือเวลาอีกไม่กี่วันก่อนการแข่งขันกับเกาเปิน และพวกเขาทั้งสองจะต้องเผชิญหน้ากันอย่างแน่นอน
เขาได้ยินมาว่าเกาเปินมีเวิทยายุทธ์ที่ยอดเยี่ยมที่เรียกว่าวิชาหอกน้ำแข็งเร้นลับ ซุนม่ออยากจะทำสิ่งนั้นด้วยตัวเองจริงๆ
“ลืมมันไปเถอะเล่นอย่างปลอดภัยจะดีกว่า เพิ่มระดับของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ดีกว่า!”
เมื่อนึกถึงตัวตนของเกาเปินในฐานะบัณฑิตจากสถาบันทหารกองพลประจิมซุนม่อจึงตัดสินใจเล่นอย่างปลอดภัย จากนั้นเขาก็ทุบสัญลักษณ์เวลาให้แตก
แสงสีบรอนซ์จางหายไปจากนั้นแสงดาวก็พุ่งเข้าใส่หน้าผากของซุนม่อข้อมูลจำนวนมหาศาลพุ่งเข้ามาในสมองของเขาทันที
แสงสีเขียวล้อมรอบซุนม่อทันทีทำให้เขารู้สึกเหมือนต้องคำสาปแช่ง
ติง!
“ขอแสดงความยินดีด้วยวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ของเจ้าได้รับการย่นย่อลงเป็นเวลาสิบปีแล้วระดับที่สี่ 'ลอกเลียน' มีดัชนีความชำนาญเพิ่มขึ้นเป็นระดับปรมาจารย์ในขณะที่เคล็ดระดับที่ห้า 'เงินท่านคืนแก่ท่าน' ได้รับการยกระดับเป็นระดับผู้เชี่ยวชาญ”
ซุนม่อเข้าใจความรู้และประสบการณ์นั้นอย่างรอบคอบ
สามเด็กสาวออกมาจากห้องไม่กล้ารบกวนซุนม่อเพราะพวกเขาเห็นว่าเขากำลังครุ่นคิดอยู่ลึกๆพวกนางยืนนิ่งอยู่ด้านหนึ่ง
หยิงไป่อู่ยังคงรู้สึกอายมากพยายามปกปิดร่างกายของนางด้วยมือทั้งสองและใบหน้าของนางก็แดง
“พวกเจ้าเตรียมของเสร็จหรือยัง”
เมื่อเห็นเด็กสาวพยักหน้าซุนม่อก็ยิ้ม
“ไม่จำเป็นต้องสุภาพมากพวกเจ้าปฏิบัติกับข้าเหมือนเป็นพี่ชายของพวกเจ้าได้!”
ห้องทิศตะวันตกถูกดัดแปลงเป็นห้องนวดทั้งหลังหลี่จื่อฉี พิถีพิถันมากเมื่อทำสิ่งต่างๆ
“จื่อฉีเจ้าอยากมาก่อนไหม”
ซุนม่อถาม
“ให้ศิษย์น้องเล็กไป่อู่ไปก่อน”
หลี่จื่อฉีกล่าวอย่างสุภาพ
หยิงไป่อู่ มีความประทับใจที่ดีต่อหลี่จื่อฉีเพราะสิ่งที่นางพูดตอนนี้นางรู้สึกแย่ที่ได้ปฏิบัติกับนางในฐานะคู่แข่งก่อนหน้านี้
นางได้คำนวณหัวใจวิญญูชนด้วยความคิดของนางเอง
“งั้นก็ให้ไป่อู่มาก่อน!”
ซุนม่อยังต้องการค้นหาว่าความถนัดของศิษย์คนนี้เป็นอย่างไร!