ตอนที่ 247 – ตอนที่ 228 เอาชนะปีศาจภายใน

หญิงงามลึกลับมองดูเย่ว์หยาง ดวงตาคู่งามของนางฉายแววที่อบอุ่น แม้ว่านางจะไม่ได้ปลอบโยนเย่ว์หยางด้วยวาจา

อย่างไรก็ตาม การสนับสนุนอย่างเงียบๆ ของนางแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของนาง

นางมักจะหนุนหลังเขาเสมอ

เย่ว์หยางรู้เรื่องนี้ได้และตอนนี้เขามีความมั่นใจมากแล้ว เขาผงกศีรษะให้นาง

หญิงงามลึกลับเริ่มอธิบายถึงวิธีการแก้ปริศนาของนาง “ปิงเอ๋อกับอี้หนาน พวกเจ้าทั้งคู่ต้องเข้าสู่สภาวะเสมือนตายเมื่อเข้าไปในวิหารเทพสตรี เจ้าต้องจำไว้ว่าสิ่งที่พวกเจ้าเห็นเป็นแค่ความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง ข้าไม่รู้ว่าอะไรคือปีศาจภายในใจของพวกเจ้าทั้งสอง แต่พวกเจ้าสามารถทำได้โดยเดินออกมาจากวิหารเทพสตรีหลังจากที่พวกเจ้าเอาชนะปีศาจภายในใจของเจ้า ถ้าพวกเจ้าทั้งสองไม่ผ่านการท้าทายได้ ก็จะทำให้เย่ว์หยางผ่านด่านได้ยากมากขึ้นไปอีก พวกเจ้าทั้งสองคนต้องผ่านการท้าทายในสภาวะเสมือนตาย ขณะที่เย่ว์หยางและข้าจะดำเนินการท้าทายของเราเอง เย่ว์หยาง! ภารกิจของเจ้าคือเดินหน้าลูกเดียว ทุกอย่างที่เจ้าเห็นและได้ยินล้วนเป็นของลวง เจ้าต้องไม่กังวลอะไรทั้งนั้น เจ้าแค่ต้องกล้าเดินหน้าและมุ่งหน้าไปด้วยสัญชาตญาณ เข้าไปยังห้องโถงหลังวิหารเทพสตรีและผ่านการประลองผ่านการโต้ตอบของเจ้าให้ได้ ตราบเท่าที่เจ้ายังเดินหน้าอย่างกล้าหาญ สำหรับข้า ข้าจะอยู่ระวังหลังเพื่อดูแลเย่ว์ปิงและอี้หนาน!”

“เข้าใจแล้ว” เย่ว์ปิงและอี้หนานตอบรับพร้อมกัน พวกนางมั่นใจว่า พวกนางไม่จำเป็นต้องสู้ในสภาพที่มีสติ

“โปรดมาตรงนี้” หญิงงามอมโรคกวักมือเรียกเย่ว์หยาง

นางเปิดแผลเล็กๆ ที่นิ้วและเขียนอักษรรูนลงบนแขนซ้ายของเย่ว์หยาง

จากนั้นนางเรียกแสงรุ้งออกมาแล้วปล่อยให้เข้าไปในแขนซ้ายเย่ว์หยางที่นางใช้เลือดเขียนอักษรรูนไว้

เกราะแก้วที่เคยปรากฏอยู่บนร่างของนางก่อนนั้น ตอนนี้ค่อยๆ ปรากฏคลุมแขนของเย่ว์หยางและกลายเป็นแขนแก้วผลึกที่ไม่เหมือนใคร หญิงงามอมโรคยิ้มให้เย่ว์หยาง “ไม่ว่าปีศาจภายในตัวจะมีอิทธิพลต่อเจ้ามากเพียงใด เจ้าจะต้องไม่ลืมว่าเจ้าเป็นใคร แค่เจ้ามองดูแขนแก้วผลึกแล้วเจ้าจะนึกออกว่าเจ้าเป็นใคร”

เย่ว์หยางอบอุ่นในหัวใจพลางโอบนางไว้

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนโอบกอดทั้งคู่จากด้านหลังไว้แน่น “เจ้าจะต้องไม่สูญเสียความเป็นตัวเอง ระลึกไว้เสมอว่า เรารอเจ้าอยู่ที่ข้างนอกเสมอ”

เจ้าเมืองโล่วฮัวจับแก้มเย่ว์หยางแล้วบรรจงจูบลงที่ริมฝีปากของเขาโดยไม่รู้สึกว่าสองสาวข้างตัวเขาจะเป็นเครื่องกีดขวางแต่อย่างใด

นางไม่พูดอะไรสักคำ แต่ดวงตานางอ่อนโยนปานว่าจะละลายหัวใจของเย่ว์หยางให้ได้

สาวๆ คนอื่นทำเป็นเหมือนว่าไม่เห็นอะไร

แม้พวกนางก็ยังปรารถนาจะทำอะไรบางอย่างที่พิเศษให้กับเย่ว์หยาง แต่พวกนางไม่ใจกล้าเท่ากับเจ้าเมืองโล่วฮัว ในใจพวกนางได้แต่รู้สึกอิจฉาเท่านั้น

ขณะที่เย่ว์หยางใช้วิชาผสานกายกับเย่ว์ปิงและอี้หนานให้เข้าสู่สภาวะเสมือนตาย เขาแบกเย่ว์ปิงไว้บนหลังและเข้าวิหารเทพสตรีทันทีพร้อมกับหญิงงามลึกลับที่อุ้มอี้หนานไว้ในอ้อมแขนนาง เป้าหมายพวกเขาคือผ่านเข้าไปท้าประลอง

เมื่อเจ้าเมืองโล่วฮัวเห็นทั้งสี่คนหายลับเข้าไปในประตูเทเลพอร์ตแล้ว น้ำตานางก็ไหลออกมาอย่างไม่สามารถจะกลั้นเอาไว้ได้ การเอาชนะการท้าทายปีศาจภายในใจในวิหารเทพสตรีเป็นการท้าทายที่ยากที่สุด ยังจะน่ากลัวกว่าเงาเลียนแบบจากวิหารคนคู่เสียอีก อย่าว่าแต่นักสู้ธรรมดาเลย แม้แต่นักสู้ที่แข็งแกร่งสุดยอดอย่างนักสู้ปราณก่อกำเนิดก็ยังไม่อาจเอาชนะปีศาจภายในใจของพวกเขาได้ สำหรับนักสู้ธรรมดาที่ไม่สามารถเอาชนะปีศาจภายในใจและไม่สามารถก้าวหน้าได้ ไม่สามารถผ่านด่านได้ต่อไปไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เพราะพวกเขายังไม่สามารถไปถึงระดับนั้นได้ อย่างไรก็ตาม มันจะกลายเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดสำหรับเย่ว์หยางในเส้นทางการฝึกฝนพัฒนาฝีมือตนเอง หากว่าเขาไม่สามารถเอาชนะปีศาจภายในใจเขาได้

เขาจะต้องชำระจิตมารในหัวใจของเขาให้ได้อย่างแท้จริง โดยชำระจิตจากภายนอกเข้าไปในภายในใจและจากภายในใจออกมาสู่ภายนอก หลังจากที่เขาทำได้เขาจะกลายเป็นนักรบที่โดดเด่นที่สุด

เย่ว์หยางจะสามารถก้าวหน้าไปสู่จุดสูงสุดของนักรบปราณก่อกำเนิดหลังจากที่เขากำจัดจุดบกพร่องภายในใจและความรู้สึกอย่างปุถุชน ขณะที่เขาเอาชนะปีศาจภายในได้สิ้นเชิง

“ยังเร็วเกินไปที่จะเข้าไปท้าทายวิหารเทพสตรี แต่เย่ว์หยางและอู๋เสียจะทำได้สำเร็จ ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ตาม” ตาของหญิงงามอมโรคฉายแววให้ความรู้สึกที่อบอุ่น

“น่าเสียดายจริงๆ พี่โล่วฮัวและข้าไม่สามารถช่วยพวกเขาได้” องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกล่าวขณะที่นางถอนใจด้วยความเสียดาย

“เชี่ยนเชี่ยน! เจ้ายังมีโอกาสจะช่วยเขาตลอดเวลาในอนาคต ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในวิหารเทพสตรีแห่งนี้มากเกินไป อาจจะมีความท้าทายที่ยากกว่ารอเจ้าอยู่ก็ได้ ยังไม่สายเกินไปที่เจ้าจะช่วยเขาในตอนนั้น” หญิงงามยื่นมือออกมาลูบศีรษะขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอย่างนุ่มนวล เสียงของนางนุ่มนวลเหมือนอากาศสดชื่นยามราตรี

“พี่อู๋เหิน! ท่านจะอาการดีขึ้นอย่างแน่นอน แค่ปล่อยให้เย่ว์หยางลองรักษาดูด้วยเพลิงอมฤตของเขา เราก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปเหมือนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในหุบเขาร้อยบุปผาหลายปีก่อนนั้น นี่ยังไม่ดีหรอกหรอ? ทำไมเราถึงต้องต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเมื่อพวกเราโตขึ้นด้วย?” โล่วฮัวยังไม่อาจห้ามน้ำตาที่ไหลออกมาต่อเนื่องได้

“เป็นความผิดของข้า เพราะกระตือรือร้นต้องการเอาชนะในหลายปีที่ผ่านมา ร่างกายของข้าจึงได้รับผลกระทบเนื่องจากการค้นคว้าอักษรรูน ข้าควรจะยอมรับความจริงในการฝึกฝนตนเองให้ก้าวหน้าเหมือนกับเชี่ยนเชี่ยนและอู๋เสีย โล่วฮัว, ข้ายังคงคิดถึงวันเวลาเหล่านั้น… เมื่อเชี่ยนเชี่ยนและเจ้าวิ่งไล่กันในสวน..และอู๋เสียก็ชอบอ่านหนังสือตั้งแต่ยังเด็ก เพราะนางชอบอ่านหนังสือของนางภายใต้เงาไม้.. เนื่องจากข้าอายุมากกว่าพวกเจ้าทุกคนเพียงเล็กน้อย ข้าจึงต้องทำตัวเหมือนผู้ใหญ่แทนและต้องคอยดูแลอี้หนานที่ยังเป็นทารกตั้งแต่นั้นมา ข้าชอบอุ้มนางที่ตัวเล็ก นุ่ม หอมและจูบนาง ขณะที่ข้าเดินเล่นกับท่านเจ้าหุบเขาและจักรพรรดินีราตรี พวกท่านจะยิ้มขณะที่มองดูเรา ชั่วพริบตาเดียวผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว ตอนนั้นอี้หนานยังไม่หัดพูด รู้แต่เพียงว่าเมื่อนางต้องการกินนมนางก็จะร้องไห้ แต่ตอนนี้นางโตขึ้นแล้ว เมื่อข้ามองดูนาง ข้ารู้สึกเหมือนกับข้ากลับไปสู่วัยเด็ก โล่วฮัว, ถ้าพระเจ้ายอมให้ข้าได้เลือกเองทั้งหมดอีกครั้ง ข้าจะไม่มีทางยอมสูญเสียความร่าเริงและชีวิตที่น่าอัศจรรย์แบบนั้นแน่” ชั่วแว่บหนึ่งที่ร่องรอยความเศร้าปรากฏลึกในดวงตาของหญิงงาม แต่มันก็หายไปหลังจากที่นางยิ้มให้สาวๆ ทุกคนเหมือนกับว่าพายุกำลังจะหมดไป

ขณะเดียวกันในวิหารเทพสตรี

หญิงงามลึกลับและเย่ว์หยางมองหน้ากันและกัน และต่างกอดกันเพื่อให้กำลังใจกัน

ทันใดนั้น ภาพที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขา กลับไม่ใช่บ้านน้อยที่อบอุ่นในเมืองไป๋ฉือ แต่กลับเป็นสวนน้อยในหุบเขาร้อยบุปผา

หญิงงามลึกลับพยักหน้าและพูดว่า “หลับตาเจ้าซะและทำไปตามสัญชาตญาณของเจ้า ข้าจะดูแลพวกนางให้เป็นอย่างดี เย่ว์หยาง ทันทีที่เจ้าเดินออกไปจากพื้นที่เทเลพอร์ต อะไรก็ตามที่เจ้าเห็นและได้ยินไม่ใช่ของจริง ข้าอยู่แต่ที่นี่

หญิงงามลึกลับเรียกคัมภีร์ของนางออกมาและกางโล่พลังป้องกันเย่ว์ปิงและอี้หนาน หลังจากเย่ว์หยางหลับตาและปล่อยไปตามสัญชาตญาณ

เงาภาพเบลอปรากฏอยู่ต่อหน้าหญิงงามลึกลับทันทีหลังจากนางเรียกคัมภีร์ออกมา ขณะที่เงาหนึ่งเดินเข้ามาใกล้นาง หญิงงามลึกลับพบว่าพวกนางคือองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน, เจ้าเมืองโล่วฮัวและหญิงงามอมโรค สีหน้าของหญิงงามลึกลับไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย นางพูดอย่างใจเย็น “ปีศาจภายในใจของข้ามากจนคาดไม่ถึงเลยนะ ก็ดี พวกเจ้าต้องการพูดอะไร?”

“อู๋เสีย, ข้าไม่เคยปฏิเสธความจริงที่ว่าเจ้าเป็นคนฉลาดที่สุดในหมู่พวกเราเลย”องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนที่เป็นร่างแปลงของปีศาจภายในใจนาง ก้าวเข้ามาและเงื้อหมัดเต็มที่ “แต่สิ่งที่ข้าต้องการบอกก็คือ เจ้าไม่มีทางได้เขาไป เพราะข้ารักเขามากกว่าเจ้า”

“นี่คือปีศาจภายในใจข้าหรือ? งั้นข้าก็มีความตั้งใจจะให้เย่ว์หยางเป็นของข้าคนเดียวอย่างนั้นหรือ?” หญิงงามลึกลับหัวเราะและถามเจ้าเมืองโล่วฮัวที่เป็นร่างแปลงของปีศาจภายในว่า “แล้วท่านเล่า?” เจ้าเมืองโล่วฮัวก็ยังคงหัวเราะอย่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว “อู๋เสีย! แม้ว่าเจ้าจะพยายามอย่างหนักแกล้งทำเป็นใจเย็นและทำเป็นไม่สนใจใคร แต่เจ้าเลิกโกหกตัวเองได้แล้ว เจ้านึกว่าเจ้าแข็งแกร่งมากนักหรือ? ไม่เลย อู๋เสีย! ข้ารู้จักเจ้า ความจริงเจ้าอ่อนแอที่สุด อารมณ์อ่อนไหวในหมู่พวกเรา นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เจ้าชอบแยกตัวออกไปอ่านหนังคนเดียวเงียบๆ เจ้าก็แค่หลีกเลี่ยงปัญหาและพยายามปิดบังตัวเอง พยายามจะปกป้องตัวเอง มันเปล่าประโยชน์…เปล่าประโยชน์โดยสิ้นเชิง!”

“งั้น ข้าก็อ่อนแอที่สุดสินะ?” หญิงงามลึกลับพยักหน้าช้าๆ แล้วถาม “แล้วข้ายังมีจุดอ่อนอะไรอยู่อีก?”

“ไม่เลย, อู๋เสีย ข้าขออวยพรเจ้า ในหลายปีมานี้ เจ้าหุบเขาและจักรพรรดินีราตรีบอกว่าเจ้ามีศักยภาพยิ่งใหญ่ในหมู่พวกเรา ข้าไม่สามารถยอมรับเรื่องนั้นได้ นั่นคือสาเหตุที่ข้าเริ่มเรียนอักษรรูนโบราณ ข้าจะเอาชนะเหนือเจ้าให้ได้ในหลายปีมานี้ แต่ข้าไม่สบายใจเลย ข้าได้ชดใช้ชีวิตข้าเป็นราคาที่สูงที่สุดเพราะได้กระทำเช่นนั้น ถ้าเป็นไปได้ ข้าปรารถนาจะกลับไปยังสวนน้อยและมองดูเจ้าอ่านหนังสือภายใต้ต้นไม้อย่างเงียบๆ ข้าจะอุ้มอี้หนานที่ยังแบเบาะและมองดูโล่วฮัวกับเชี่ยนเชี่ยนวิ่งไล่กันอย่างมีความสุข ข้าจะนั่งอยู่ข้างๆ เจ้าแล้วคุยถึงวิธีดูแลเด็กที่ข้ารู้ให้เจ้าฟัง ข้าขอบอกเจ้าเลยว่าอี้หนานไม่เคยร้องไห้เมื่อตอนที่ข้าอุ้มนาง…” หญิงงามอมโรคที่เป็นร่างแปลงของปีศาจภายในเดินตรงมาหาหญิงงามลึกลับอย่างช้าๆ ทำเหมือนกับจะเอื้อมมือออกมาลูบใบหน้าของหญิงงามลึกลับเบาๆ

หญิงงามลึกลับยังคงนั่งเหมือนกับว่านางไม่ได้ยินสิ่งที่หญิงงามอมโรคนั้นพูด

หญิงงามอมโรคที่เป็นร่างแปลงของปีศาจภายในชักมีดออกมา มือของนางกำลังสั่นขณะที่นางปักลงไปตรงหัวใจนาง จากนั้นนางล้มลงอย่างอ่อนแรงต่อหน้าหญิงงามลึกลับ นางยิ้มด้วยความโล่งใจขณะที่นางพยายามฝืนความเจ็บปวดพูด “อู๋เสีย! ข้าเคยแข่งขันชิงดีชิงเด่นกับเจ้ามาในหลายวันนี้ ข้ามักต้องการเอาชนะเจ้าไม่ว่าอย่างไรก็ตาม แต่ตอนนี้ข้ารู้ว่าข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ต้องการเป็นตัวขวางระหว่างเจ้ากับเขาต่อไป ข้าขออวยพรเจ้า ข้าชอบมีดเล่มนี้ที่เจ้าให้เป็นของขวัญวันเกิดของข้าที่ผ่านมา มันสามารถใช้จบชีวิตของข้าได้ดีทีเดียว เนื่องจากข้าไม่ต้องการมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้ข้าได้เกิดเป็นพี่สาวของเจ้า แต่ตอนนี้ ข้าคงไม่ได้อยู่แข่งกับเจ้าอีกต่อไปแล้ว…”

หญิงงามลึกลับตัวสั่นขณะที่นางมองดูภาพนั้น

อย่างไรก็ตาม นางปรับอารมณ์ให้คืนสู่สภาพปกติได้เร็วมาก “ขอให้ข้าได้แก้ไขข้อมูลให้ถูกต้องด้วยนะ ท่านเป็นญาติผู้พี่ของข้า แต่ไม่ใช่พี่สาวของข้า บางทีข้าคงจงใจสะกดจิตตัวเองเกี่ยวกับสถานะของท่านว่าเป็นพี่สาวข้า ก่อนที่ข้าจะเข้ามาในวิหารเทพสตรี แล้วก็เป็นไปตามคาด ปีศาจภายในแห่งวิหารเทพสตรีจะขยายจุดอ่อนผู้ท้าทายให้มากยิ่งขึ้น ข้ายอมรับว่าข้าอิจฉาเชี่ยนเชี่ยนเล็กน้อย เพราะนางเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของข้า ข้ายังต้องละเว้นโล่วฮัวไว้สักหน่อย เพราะนางชอบดอกไม้และต้นไม้เสมอมาตั้งแต่ยังเด็กไม่เคยมีมุมมองที่ขัดแย้งกับข้า สำหรับอู๋เหินญาติผู้พี่ของข้า นางคือแบบอย่างที่ดีของข้า ร่างแปลงนี้ต้องการจะทำให้ข้าหัวใจแตกสลายแน่นอน แต่เจ้าผิดแล้ว ถ้าเจ้าคิดว่าจะมีอิทธิพลต่อข้าได้ด้วยเรื่องเพียงแค่นี้”

“เจ้าพูดถูก คนที่เจ้ากังวลห่วงใยที่สุดก็คือข้า” เสียงของบุรุษคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของหญิงงามลึกลับ

“ไม่ใช่, คนที่ข้ากังวลห่วงใยไม่ใช่เจ้า เจ้าเป็นแค่เงาที่ลอกเลียนลักษณะของคนมาเท่านั้น เจ้าต้องการบอกอะไรกับข้าหรือ ปีศาจภายในที่ใหญ่ที่สุดของข้า?” ปีศาจภายในตนหนึ่งแปลงร่างเป็นเย่ว์หยางยืนอยู่ด้านนอกโล่ป้องกันห่างจากหญิงงามลึกลับไปทางด้านหลังสามเมตร

“เจ้าจะต้องร้องไห้ด้วยความผิดหวัง ถ้าข้าพูดมันออกมา” เย่ว์หยางที่เป็นร่างแปลงของปีศาจภายในคำราม

“ทำไมเจ้าไม่พูดออกมาเล่า” หญิงงามลึกลับเลิกคิ้วขึ้น ขณะที่นางตอบอย่างใจเย็น

“เจ้าไม่ต้องการให้ข้าพูดไม่ใช่หรือ? เจ้าสงสัยมานานแล้วว่าเย่ว์หยางที่เจ้ารู้จักนั้นเป็นตัวปลอม” เย่ว์หยางร่างแปลงตอบอย่างเย็นชา

“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อปีศาจภายในที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยวิหารเทพสตรีหรือ?” หญิงงามลึกลับหัวเราะ

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะใจเย็นอยู่ได้หลังจากเจ้าได้เห็นข้อพิสูจน์ เจ้าต้องการเห็นไหมว่าชายที่เจ้ารักโกหกเจ้าอย่างไรบ้าง? มาสิ มาดูนี่ เจ้าจะได้เห็นใบหน้าที่ชั่วร้ายและน่าเกลียดของเขา..” ขณะที่เย่ว์หยางปีศาจจำแลงโบกมือ สวนน้อยที่อยู่ข้างหน้าของหญิงงามลึกลับก็แตกกระจายหายไป ภาพที่ปรากฏต่อหน้าหญิงงามลึกลับก็คือบ้านน้อยที่อบอุ่นในเมืองไป๋ฉือ เย่ว์หยางสองคนยืนประจันหน้ากันในสวนขณะที่แม่สี่กำลังซบหน้าร้องไห้และนางอุ้มเด็กหญิงอยู่

“งั้นนี่คือสิ่งที่เจ้ากำลังห่วงใช่ไหม? เขาเป็นคนโง่ที่ชอบสร้างปัญหาให้ตัวเอง” หญิงงามลึกลับยิ้มอย่างคาดไม่ถึง ขณะที่นางดูภาพนั้น

*************