ตอนที่ 21 แตกเนื้อหนุ่ม (อ่านฟรี)

15 มกราคม 1970

วันนี้เป็นเกิดของแม็กนัส เขามีความสุขมาก ไม่ใช่เพราะของขวัญ แต่เพราะสภาพแวดล้อมเป็นไปในทางที่ดี ทุกคนมารวมตัวกันเพื่องานเลี้ยง

เขาตัดเค้กและเป่าเทียนแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาแกะของขวัญ ทุกคนให้หนังสือดีๆ เป็นของขวัญแก่เขาเพราะรู้ว่าเขาชอบอ่าน

ตอนนี้ก็ถึงคิวของบ๊อบบี้แล้ว บ๊อบบี้ให้กล่องบางๆ เป็นของขวัญพอแม็กนัสเปิดดูก็ถึงกับงง

มันเป็นภาพวาด แต่ดูเหมือนโปสเตอร์มากกว่า ในภาพวาดนี้ เขาสวมชุดเกราะอัศวินส่องแสงพร้อมไฟขึ้นเป็นเกลียวรอบตัวราวกับว่าเขาควบคุมไฟด้วยดาบ

"นายวาดเองหรอ?" แม็กนัสถามด้วยความอึ้ง

บ๊อบบี้พยักหน้า “ใช่ ฉันใช้เวลาพอสมควรเลยแหละ แต่สุดท้ายมันก็ออกมาดีนะว่าป่ะ”

“นายจะบ้าเหรอ ฉันจะเอามันไปติดไว้บนพนังเลย” แม็กนัสตัดสินใจ

แม็กนัสไม่รู้เลยว่าบ็อบบี้วาดภาพเก่งขนาดนี้ “ดูเหมือนนายเก็บความลับเก่งทีเดียว”

บ๊อบบี้ยิ้มอย่างเชื่องช้าและกระซิบ "ฉันอยากทำสิ่งนี้มาตลอด แต่เพราะปัญหาเรื่องเงิน ฉันเลยไม่เคยขอชุดอุปกรณ์วาดภาพเลย ฉันแค่สเก็ตช์ภาพเอาด้วยดินสอ"

“ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะ? ฉันมีอุปกรณ์ครบชุดวางอยู่ที่บ้าน แถมฉันยังมีความสามารถไม่ถึง 1 เปอร์เซ็นต์ของนายเลยด้วยซ้ำ แต่มันก็ผ่านไปแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ” แม็กนัสกล่าวว่า

...

ชีวิตเด็ก ป.5 ไม่น่าตื่นเต้นอะไรเท่าไหร่ แม้ว่าแม็กนัสจะเผชิญกับสิ่งแปลกประหลาดบางอย่างรวมทั้งค้นพบพลังเวทย์มนตร์ แต่นั่นก็ยังไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าเขายังเป็นเด็ก

ดังนั้นวันคืนของเขาจึงเรียบง่ายด้วยตารางเวลาที่แน่นอน เขาเริ่มสงสัยว่าอาเธอร์ไม่เหลืออะไรจะสอนเขาแล้ว ตอนนี้ก็ทำได้แค่พูดพล่อยๆ แต่เขาจะไม่ทิ้งภาพเหมือน มันเป็นหลักฐานสุดท้ายว่าอาเธอร์เคยมีชีวิตอยู่จริง แถมบางทีเขาก็ยังเป็นคนตลกด้วย

ช่วงนี้แม็กนัสฝึกฝนร่างกายอย่างหนัก แต่เขาไม่เคยยกน้ำหนักเลย ทั้งหมดที่เขาทำคือฝึกดาบไม้แล้วก็วิ่งเยอะๆ ขนาดพ่อของเขากับบ็อบบี้ก็ฟิตไม่ต่างกัน บ็อบบี้หุ่นดีมาก ส่วนอดัมก็ทลายพุงและอวดกล้ามท้องอีกครั้ง เกรซชอบมากเพราะเธอยังคงสวยเหมือนก่อนแต่งงาน

ประกอบกับเขาใช้เวลาไปกับการเรียนและกว่าจะรู้ตัวก็ถึงเวลาสอบปลายภาคในเดือนมิถุนายนแล้ว แน่นอนว่าแม็กนัสกับบ๊อบบี้ได้คะแนนเต็มในทุกวิชาอย่างง่ายดาย

จากนั้นมีการสอบเทียบม. 1 ซึ่งจะทำให้พวกเขากระโดดขึ้นไปม. 2 แม็กนัสสงสัยเมื่อเขากับบ็อบบี้จะไม่ถูกบังคับให้นั่งร่วมกับนักเรียนม. 1 คนอื่นๆ แทนที่จะส่งไปยังห้องอื่นที่มีครูสำหรับเด็กสองคน

เมื่อแม็กนัสเห็นกระดาษ เขาก็รู้ว่ามันยากกว่าข้อสอบม. 1 ทั่วไปมาก แต่มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา เขาเหลือบมองบ๊อบบี้ก็เห็นอีกฝ่ายท่าทางผ่อนคลาย

~หวังว่าเขาจะผ่านไปได้นะ... แต่ถึงเขาจะตก ฉันก็ยังยกเลิกข้ามชั้นได้~ แม็กนัสคิด

หลังจากผ่านไป 2 ชั่วโมง แม็กนัสก็สอบเสร็จ เขามองไปที่บ๊อบบี้เขาก็เสร็จแล้วเช่นกันแล้วก็หันมายิ้มให้เขา ครูรับเอกสารแล้วออกจากห้องไป

"เป็นยังไงบ้าง?" แม็กนัสถาม

"ง่ายจะตาย... ฉันว่าฉันคงฉลาดเกินไปแล้ว... ใจนะแม็ก" บ๊อบบี้พูดอย่างภาคภูมิใจ

*โป๊ก*

แม็กนัสเคาะหัวบ๊อบบี้เบาๆ “อย่าทะนงตัวเกินไป นายยังแก้โจทย์เด็กม. 2 ไม่ได้เลย ฉันน่ะไปถึงชั้นม. 4 แล้ว ฉันจะออกไปในเดือนกันยายนปีหน้า แต่ก่อนหน้านั้น อย่างน้อยๆ ฉันต้องการให้นายเรียนให้ถึงม. 4 ใจป่าว”

"ไงน้าาาา? เรียนขนาดนั้นสมองฉันคงจะระเบิดมั้งเนี่ย … เอ่อ แต่จะว่าไปมันก็สนุกดีเหมือนกันนะ ฉันชอบความรู้สึกท้าทายตอนเรียน ไปกันเถอะ ฉันได้เงินค่าอาหารกลางวันพิเศษจากแม่แล้ว ไปหาอะไรอร่อยๆ ฉลองกันดีกว่า" บ๊อบบี้เสนอตัวลากแม็กนัสไปทันที

ที่โรงอาหาร พวกเขาซื้อนมรสต่างๆ กับแซนวิช รร.ไม่อนุญาตให้มีอาหารขยะ ดังนั้นพวกเขาจึงจำกัดเฉพาะสิ่งเหล่านี้

พวกเขานั่งห่างจากเด็กคนอื่นๆ เด็กส่วนใหญ่ในชั้นเรียนเคารพพวกเขาเพราะทั้งสองคนฉลาดแถมแม็กนัสก็ช่วยติวให้พวกเขาด้วย

แต่นั่นไม่ใช่กรณีของเด็กห้องอื่นๆ เพราะหลายคนมองพวกเขาด้วยความอิจฉา บางคนอิจฉาแมกนัสที่โด่งดัง ส่วนบางคนก็อิจฉาบ็อบบี้เพราะเขาเป็นเพื่อนของแม็กนัส

“แม็ก นายจะส่งของวิเศษเจ๋งๆ ให้ฉันเมื่อไปถึงที่นั่นใช่ไหม?” บ๊อบบี้ถามเสียงเบา

“แน่นอน ฉันจะส่งของสนุกๆ ให้นายแน่ แต่ฉันจะต้องหาวิธีที่จะทำให้มีเพียงนายเท่านั้นที่ใช้หรือเห็นมันได้ ฉันอ่านกฎหมายแล้ว พ่อมดอายุต่ำกว่า 17 ปีไม่สามารถแสดงเวทมนตร์นอกโรงเรียนได้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะถูกติดตามและถูกไล่ออก” แม็กนัสเผย

"โว้ว เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ไปกับนาย สำหรับฉันโรงเรียนนั้นไม่ต่างจากคุกเล้ย" บ๊อบบี้พึมพำ

“ใครจะรู้ ฉันจะได้รับจดหมายในปีหน้า จากนั้นฉันตรวจสอบอย่างเป็นทางการได้” แม็กนัสกล่าวว่า

...

แม็กนัสไม่ได้พบซิเรียสอีกเลย เขาเดินไปที่หน้าบ้านแล้วรออยู่สองสามชั่วโมง แต่ก็ไม่มีใครออกมา เขาจึงยอมแพ้เพราะรู้ดีว่าสุดท้ายแล้วเขาจะได้พบกันอีก

ผ่านไปไม่มีสัปดาห์ผลสอบก็มา แม็กนัสกับบ๊อบบี้ทำคะแนนได้มากกว่านักเรียนชั้นม. 1 ดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงได้เลื่อนชั้นมาอยู่ม. 2

ครูใหญ่พอใจกับสิ่งนี้ ไม่ใช่แค่แม็กนัสเท่านั้น เขายังต้องโอ้อวดเกี่ยวกับบ็อบบี้ด้วย อย่างไรก็ตาม บ็อบบี้ต้องเตือนครูใหญ่ให้ใส่ชื่อแบรนดอนในหนังสือพิมพ์ ไม่ใช่บ็อบบี้

แต่คำเตือนของเขาไม่เป็นผลส่วนครูใหญ่ก็ลืม เขายังคงได้รับชื่อบ๊อบบี้ในหนังสือพิมพ์ ตอนนี้มันเป็นเรื่องน่าปวดหัวสำหรับครูใหญ่เพราะไม่มีเด็กที่ชื่อทางการว่าบ๊อบบี้ในโรงเรียนเลย ดังนั้น บทความในหนังสือพิมพ์ฉบับอื่นจึงได้ตีพิมพ์ด้วยชื่อที่ถูกต้อง

แม็กนัสก็ขำทุกครั้งที่เห็นใบหน้าผิดหวังของบ็อบบี้

ในไม่กี่วันมานี้พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเรียน แม็กนัสต้องเรียนพิเศษเรื่องฮอกวอตส์ด้วย แล้วมันก็ง่ายขึ้นเรื่อยๆ

วันเกิดปีที่ 11 ของแม็กนัสมาถึงอย่างช้าๆ และเขาไม่สามารถมีความสุขไปกว่านี้อีกแล้ว เพราะเขารู้ว่าเขาน่าจะใช้เวทมนตร์ให้มีประสิทธิภาพได้สักที

...

14 มกราคม 1971

แม็กนัสเข้านอนด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดครบรอบ 11 ปีของเขา

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม็กนัสนอนไม่หลับตอนกลางคืน เขาทำได้แค่กลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน แล้วภาพเหมือนของอาเธอร์เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด

~ฮิๆ คงจะฝันถึงสาวสวยๆ สินะ~

ในความเป็นจริง แม็กนัสกำลังหลับอยู่ แต่เขากำลังกลิ้งอยู่บนเตียงเพราะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา มันเป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติของร่างกายมนุษย์

"อะไรฟะ...?" ดวงตาของแม็กนัสเบิกโพลง เขาตรวจสอบใต้ชุดนอนอย่างรวดเร็ว

เขาตรวจสอบภายใต้กางเกงในของเขาด้วย ที่นั่นเขารู้สึกเปียกและเหนียว เขาเปิดไฟดูว่ามันเป็นอะไร ของเหลวข้นเหนียวสีขาวขุ่น

เขาสอดมือเข้าไปแล้วใช้นิ้วแตะมัน เขาแน่ใจว่ามันออกมาจากฉี่ของเขาอย่างที่เขารู้สึกว่ามันออกมา

“นี่คือลักษณะของน้ำอสุจิ...” แม็กนัสอุทาน เขารู้สึกขอบคุณที่เขารู้เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะคิดว่าเขาเป็นโรคบางอย่างหรืออะไรบางอย่าง

"วะก๊ากๆๆๆๆๆ.." อาเธอร์เริ่มหัวเราะ

“อะไรเล่า? นี่เป็นปฏิกิริยาปกติของร่างกายมนุษย์” แม็กนัสปกป้องศักดิ์ศรีของเขา

"ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ แม็กนัสน้อย ตอนนี้เจ้าเปลี่ยนจากเด็กผู้ชายเป็นบุรุษหนุ่มแล้ว บอกข้าสิว่าเจ้ากำลังฝันถึงผู้หญิงสวยๆ อยู่หรือเปล่า?" อาเธอร์ถาม

แม็กนัสถอนหายใจพลางพูดติดตลก “ผมไม่ใช่คนวิปริตแบบคุณนี่ ผมไม่ได้ฝันอะไรทั้งนั้น แต่ผมคิดว่านี่เป็นวันที่ผมเกิดมาในตอนนั้น”

จากนั้นเขาก็ลุกจากเตียงด้วยความหงุดหงิด “ฉันต้องล้างมัน ไม่ควรให้พ่อกับแม่สังเกตเห็น ฉันยังต้องการได้รับความเคารพในบ้านนี้”

“เคารพอะไรเล่า? เจ้ายังเด็ก” อาเธอร์แย้ง แต่ถูกเพิกเฉย

แม็กนัสแอบไปห้องน้ำและซักกางเกงใน แต่แล้วเขาก็ต้องทำให้มันแห้ง เขากลับไปที่ห้องของเขาและปิดประตูพร้อมล็อค

"โอเค เรามาลองดูกัน" เขานั่งใกล้หน้าต่าง มือข้างนึงถือกางเกงใน อีกข้างพยายามสร้างไฟ ตอนนี้เข้าอายุครบ 11 ปีแล้ว

เขามีสมาธิอย่างมาก เช่นเดียวกับที่เสียงลึกลับบอกเขาเมื่อหนึ่งปีครึ่งที่แล้ว ควันระเหยออกมาตามมาด้วยประกายไฟ และในที่สุด ลูกไฟขนาดเล็กก็ปรากฏบนมือของเขา ขนาดมันไม่ต่างจากที่จุดบุหรี่ เขาจดจ่อมากขึ้นและในที่สุด มันก็เพิ่มเป็นปริมาณที่เหมาะสม

เขาตากกางเกงในด้วยไฟในมือ แต่หลังจากใช้ไป 30 นาที เขาก็รู้สึกเหนื่อย

อาเธอร์ยังคงนิ่งเงียบ “เอาจริงดิ? สิ่งแรกที่เจ้าใช้เวทมนตร์อันน่าทึ่งนั้นก็คือตากกางเกงในที่เปียกอยู่เนี่ยนะ?”

แม็กนัสสวมกางเกงชั้นในอบไฟเสร็จแล้ว "อะไรก็ได้ที่จะปกป้องเกียรติของผม ตอนนี้ผมเหมือนจะเป็นลมให้ได้ ผมไปนอนก่อนนะอยู่เงียบๆ ล่ะ"

อาเธอร์ทำได้เพียงส่ายหัว ~เขาบ้ายิ่งกว่าฉันหรือเมอร์ลินเสียอีก~

คำพูดของอาเธอร์มีความน่าเชื่อถือมากขึ้นเมื่อจู่ๆ แม็กนัสก็อุทานออกมาในขณะที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น "โอ้ ไม่นะ ฉันคิดว่าฉันทำกางเกงในเป็นรู สัมผัสได้ถึงลมเย็นๆ ที่ก้นฉัน"

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา