ทาสแห่งเงา บทที่ 35 เงา ดวงดาว และ คำพยากรณ์

ท้องฟ้าสีเทาด้านบน โคลนสีดำด้านล่าง ทะเลสีแดงเข้มอันไร้ที่สุดอยู่ระหว่างนั้น บนฉากหลังที่เหมือนฝันนี้ เด็กสาวแสนสวยสองคนกำลังเดินข้ามเขาวงกต

คนหนึ่งบอบบางและเปราะบาง ผมของนางสีบลอนด์และมีดวงตาสีครามไร้จุดหมาย นางสวมชุดทูนิคเรียบง่าย สวมรองเท้าแตะหนังที่เท้า และสวมเสื้อคลุมสีน้ำทะเลพาดไหล่

อีกคนสูงและผอม นางมีผมสีเงินสลวยและดวงตาสีเทาสดใส เสื้อผ้าของนางทำมาจากสาหร่ายทะเลสีดำอย่างหยาบๆ เผยให้เห็นผิวที่เนียนใสและหุ่นนักกีฬาของนาง นางดูมีความมั่นใจ ตื่นตัว และเดินด้วยเท้าเปล่า

เชือกสีทองผูกเด็กสาวสองคนเข้าด้วยกัน

'ว้าว ช่างเป็นภาพที่…' ซันนี่คิด

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเสียใจที่เขาไม่ใช่ศิลปิน อยากเอาภาพนี้ไปสร้างเป็นภาพวาดเสียจริง

'เดี๋ยวก่อนทำไมฉันถึงคิดเรื่องนั้น? คน! ฉันพบคน!'

หัวใจเขาเต้นแรงเล็กน้อย ถ้าเนฟฟีสและแคสเซียอยู่ที่นี่ แสงสีส้มก่อนหน้านี้น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา ซึ่งหมายความว่าพวกเขารู้ว่าจะไปที่เนินเขาสูงได้อย่างไร

นั่นหมายความว่าซันนี่จะไม่ต้องถูกกระแสน้ำซัดจนตาย!

'เอ่อ แล้วฉันจะทำอย่างไรดีล่ะ?'

เขาไม่ได้เก่งที่สุดในทำให้ตัวเองเข้ากับคนอื่น อันที่จริง เขาเป็นขั้วตรงข้ามด้วยซ้ำ ผู้คนมักจะหลีกเลี่ยงเขาโดยสัญชาตญาณ และนั่นคือในสถานการณ์ปกติ อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ เขาใช้เวลาทั้งหมดสี่สัปดาห์เพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนในสถาบันเกลียดความกล้าของเขา...

'ทำได้ดีมาก ซันนี่!'

ถึงกระนั้น อย่างน้อยก็มีประโยชน์ ในสถานการณ์นี้ มีคนเพิ่มเติมเป็นประโยชน์อย่างมากเมื่อเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่หิวโหย และเขาไม่ได้เป็นแค่ใครก็ได้ ความสามารถของเขาในการสอดแนมไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียวนั้นมีค่ามาก ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาจะเข้าใจ ใช่ไหม?

ด้วยการถอนหายใจอย่างหนัก ซันนี่ก้าวเข้าไปในเงามืดและรีบไปที่ยังที่โล่ง เขาไปถึงที่นั่นภายในหนึ่งนาที ซ่อนตัวและสังเกตเด็กสาวทั้งสองก่อนที่จะตัดสินใจขั้นสุดท้าย

นางใช้ไม้เท้าในการช่วยตัวเอง แคสเซียสาวตาบอดค่อยๆ เดินตรงไปยังใจกลางของที่โล่งแล้วยื่นมือของนางออกไปหาเนฟฟีสแล้วแตะนางที่ไหล่

"เธอหยุดทำไม?"

เนฟฟีสพยุงเด็กสาวตาบอดแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

"มันสายไปแล้ว"

การหยุดชั่วคราวที่น่าอึดอัดระหว่างเด็กสาวสองคน หลังจากนั้นสักครู่แคสเซียก็ถามว่า

"ถ้าอย่างนั้น เธอคิดว่าเราควรกลับกันไหม?"

เนฟฟีสกระพริบตาและกระแอมในลำคอ

"ใช่"

ซันนี่รู้สึกขบขันเล็กน้อยกับการแลกเปลี่ยนของพวกเขา

'เธอเป็นอะไร เป็นคนเงียบที่แข็งแกร่ง?'

จากนั้นเขาก็กลับสู่สภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกและหน้าตาบูดบึ้ง

'ฉันจะเข้าหาพวกนางได้อย่างไร? ให้ตายเถอะ ทำไมมันยากอย่างนี้! ไม่ใช่ว่าฉันกำลังพยายามชวนพวกนางออกเดต ฉันหมายถึงหนึ่งในพวกนาง… ทั้งคู่ ? ฉันกำลังคิดอะไรอยู่?! แค่ไปทักทายเท่านั้น!'

แต่แล้ว ถ้าจู่ๆ เขาโผล่ออกมาจากเงามืด… จะไม่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดเกินไปเหรอ… มีความเป็นไปได้สูงที่จะพวกนางจะตกใจและโจมตีเขาก่อนที่จะสังเกตเห็นว่าเขาไม่ใช่สัตว์อสูร?

เดี๋ยวก่อน ทำไมพวกนางถึง… อั่ก ให้ตายเถอะ!

เมื่อตัดสินใจเลือกวิธีที่ปลอดภัยที่สุด ซันนี่สั่งให้เงาของเขาละทิ้งที่ซ่อนและย้ายไปยังจุดที่เนฟฟีสมองเห็นได้ชัดเจน เขารู้สึกได้ชัดว่าเงานั้นกลอกตาขณะที่มันปฏิบัติตามคำสั่ง

ทันทีที่เงาเริ่มเคลื่อนไหว เนฟฟีสก็พลันสะบัดมือของนางไปด้านข้าง ทันใดนั้น ดาบยาวก็ปรากฏขึ้น วาดตัดอากาศเข้าไปอยู่ในตำแหน่งตั้งรับ ก่อนที่เงาจะก้าวออกจากที่ซ่อนไปได้สองก้าว ก็ถูกดวงตาสีเทาของดาราผันแปรจ้องเขม็งเข้าให้แล้ว

เงานั้นหยุดนิ่ง ดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย

แคสเซียก้าวถอยหลัง

"เนฟ? มันคืออะไร?"

เนฟฟีสไม่ได้ตอบทันที นางสังเกตเงาอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พูดว่า

"มีเงา"

ใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาของแคสเซียซีดลง

"เงา? สัตว์กินซาก?"

เด็กสาวตัวสูงเอียงศีรษะของเธอเล็กน้อย

"ไม่ เป็นเงาของมนุษย์"

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่แคสเซียคาดว่าจะได้ยิน นางถามด้วยสีหน้าประหลาดใจว่า

"เงามนุษย์? อะไรนะ… มันกำลังทำอะไรอยู่?"

เนฟฟีสลังเล หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"…มันกำลังโบกมือให้เรา"

***

หลังจากเงียบไปทั้งนาที ในที่สุดแคสเซียก็พบคําพูดที่จะตอบสนอง

"อะไรนะ?"

"ฉันพูดว่า มันกำลังโบกมือ…"

"ใช่ ฉันรู้! ฉันหมายความว่า… ทำไมมันถึงทำอย่างนั้น?"

เนฟฟีสเปิดปากของนาง แล้วปิดปากอีกครั้ง

"ฉันไม่รู้ บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่ทําให้ไขว้เขวเพื่อล่อลวงเราให้ตกหลุมพรางก็เป็นได้"

ณ จุดนี้ ซันนี่ตัดสินใจว่าถึงเวลาที่ต้องคุยกันแล้ว เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

"อันที่จริง ฉันแค่ส่งมันไปออกก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่แทงฉันด้วยดาบเล่มนั้น ก่อนที่จะรู้ว่าฉันเป็นมนุษย์"

เนฟฟีสหันหน้าของนางทันที ระบุตำแหน่งที่แน่นอนซึ่งซันนี่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ดาบของนางขยับเล็กน้อย เล็งไปที่ภัยคุกคามใหม่

"ถ้านายเป็นมนุษย์ ทำไมจึงซ่อนตัวอยู่ในเงามืดอย่างกับสัตว์ประหลาด?"

'ให้ตายเถอะ! ฉันไม่ใช่สัตว์ประหลาด!'

ซันนี่สำลัก แต่ข้อบกพร่องของเขานั้นไร้ความปรานี เขาต้องให้คำตอบ และตอบตามความเป็นจริงด้วย

"ฉันหมายความว่าสำหรับ ดาราผันแปร เนฟฟีส พูดตามตรงฉันค่อนข้างกลัวนิดหน่อย"

เนฟฟีสไม่ตอบ เนื่องจากใบหน้าที่อ่านยากของนาง จึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะระบุได้ว่านางเชื่อเขาหรือไม่ อย่างไรก็ตาม เขารวมชื่อแท้จริงของนางไว้ในคำตอบด้วยเหตุผลว่า: ถ้าเขาเป็นสัตว์อสูรที่แสร้งเป็นมนุษย์ เขาคงไม่รู้

โชคดีที่แคสเซียแสดงออกได้ดีกว่า

"นายคือเด็กหนุ่มที่นั่งกับฉันในโรงอาหารใช่หรือไม่?"

ซันนี่ยิ้ม ในขณะเดียวกันกับที่เนฟฟีสเหลือบมองเด็กสาวตาบอด

"เธอรู้จักเขางั้นเหรอ?"

แคสเซียพยักหน้า

"ฉันจำเสียงเขาได้ ชื่อของเขาคือ ไร้ตะวัน เขาอยู่ในอันดับสองรองสุดท้ายในการจัดอันดับ อยู่เหนือฉัน"

เด็กสาวตัวสูงขมวดคิ้ว เหมือนพยายามจะจำ จากนั้นนางก็ถามว่า

"คนวิปริตนั่นเหรอ?"

รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของซันนี่ และถูกแทนที่ด้วยความโมโห

'โอ้ ไม่เอาน่า!'

แคสเซียลังเลไม่ตอบ

"เฮ้! ฉันไม่ใช่คนวิปริต เธอก็รู้! ฉันแค่… อืม…พูดอะไรบางอย่าง ถึงเด็กสาวสองสามคน มันเป็นความเข้าใจผิดทั้งหมด"

เนฟฟีสเงียบไปสองสามวินาที แล้วในที่สุด นางก็เก็บดาบของนาง

"โอเค นายออกมาได้แล้ว"

ซันนี่เดินกะโผลกกะเผลกออกจากเงามืด เรียกเงาตัวเองกลับมา มันไหลไปที่เท้าของเขาและกลับเข้าที่ใหม่อีกครั้ง มันสั่นอย่างเห็นได้ชัด ไอ้บ้านั่นกำลังหัวเราะเยาะเขา…

เขาหยุดห่างจากเนฟฟีสไม่กี่เมตร เขายกมือขึ้น แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้คิดร้ายใดๆ ต่อเด็กสาว ดาราผันแปรมองเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

"เกิดอะไรขึ้นกับนาย?"

นางหมายถึงความอ่อนปวกเปียกของเขา รอยฟกช้ำ และรูปลักษณ์ที่บูดบึ้งโดยรวมซันนี่ถอนหายใจ

"สัตว์กินซาก"

เนฟฟีสเลิกคิ้ว

"นายเอาตัวรอดได้มางั้นเหรอ?"

'พนันได้เลย ว่าฉันทําได้!'

ซันนี่ยืดหลังของเขาโดยไม่รู้ตัว

"ฉันไม่ได้หนี ฉันสังหารมันแล้ว"

เพื่อพิสูจน์ประเด็นของเขา เขาชี้ไปที่กระเป๋าเป้ของเขาที่เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์อสูรแสนอร่อย เนฟฟีสมองเขาและประเมินความคิดเห็นของนางอีกครั้ง ตอนนี้มีนัยของการอนุมัติในสายตาของนาง

สัตว์กินซาก เป็นเพียงสัตว์ร้าย แต่พวกมันมันยังคงถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยการเพิ่มร่างกายอันแข็งแกร่งและเกราะตามธรรมชาติ การเอาชนะ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้หลับไหล ผู้หลับไหลทุกคนมีแก่นวิญญาณนับประสาอะไรกับคนระดับล่างสุดของรายการจัดอันดับ

ลองคิดดูสิ มันค่อนข้างโดดเด่นเกินไปด้วยซ้ำ

ซันนี่หรี่ตาลง

"เอ๊ะ… แผลหายแล้ว"

เนฟฟีสยักไหล่

"การสังหารก็คือการสังหาร นายทำได้ดีแล้ว"

หลังจากนั้น นางก็เงียบไป ราวกับไม่ได้วางแผนที่จะพูดอะไรอีก ซันนี่ก็ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรเช่นกัน โชคดีที่แคสเซียเข้ามาช่วย

"นายบาดเจ็บสาหัสหรือไม่?"

เขาส่ายหน้า

"ไม่ แค่ซี่โครงกับขาของฉันฟกช้ำ ฉันจะหายดีในอีกวันสองวัน ชุดเกราะของฉันค่อนข้างยืดหยุ่น"

เขาไม่ได้กังวลว่าจะถูกล่อลวงให้สังหารเขาเพื่อเอาผ้าห่อศพของนักเชิดหุ่น นั่นเป็นเพราะอุปกรณ์ถูกทำลายในขณะที่เจ้าของเสียชีวิต ดังนั้นจึงสามารถถ่ายโอนได้โดยสมัครใจจากบุคคลที่ยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น

ก็ มีการทรมานและขู่กรรโชกอยู่เสมอ แต่เขาสงสัยว่าเด็กสาวงามคนใดคนหนึ่งในสองคนจะยอมทำตาม

ซันนี่กระแอม

"ก่อนที่จะไปสะดุดกับสัตว์กินซาก ฉันกำลังมุ่งหน้าไปยังเนินเขาสูงที่มีเสาปะการังขนาดใหญ่อยู่ด้านบน แต่หลังจากการต่อสู้แล้ว ความเร็วของฉันก็ลดลง ตอนนี้ฉันกังวลว่าจะไม่ทันเวลา เธอพอจะรู้ทางไหม?"

แคสเซียยิ้ม

"ที่จริงแล้ว เราใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายบนเนินเขาแห่งนั้น เรากําลังจะกลับไปพอดี"

เนฟฟีสไม่พูดอะไร นางมองไปที่ท้องฟ้า

ซันนี่เลียริมฝีปาก

"เอ่อ… ฉันขอไปกับเธอด้วยได้ไหม?"

'พวกนางจะไม่พูดว่า "ไม่"… ใช่ไหม?'

เด็กสาวตาบอดหันหน้าไปหาเพื่อนของนาง มีคําถามที่ชัดเจนอยู่บนใบหน้า

"เนฟ?"

เนฟฟีสลดสายตาลง จ้องไปที่ซันนี่หลังจากนั้นไม่นาน นางก็พูดว่า

"ไม่…"

'อะไรนะ?!'

"…มีปัญหาเหรอ"

ไม่มีปัญหา

'เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เจ้าหญิง?! เธอพูดเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ?!'

เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงอยู้ในอก ซันนี่ยิ้ม

"ดี ตกลง"

PS: แปลบทต่อไปไม่ทัน สามทุ่มคืนนี้ครับ