ตอนที่ 79 เทพธิดา อวี่เหรินเอ๋อร์(ตอนฟรี)

"เป็นเมล็ดพันธุ์ไฟ?"

ดวงตาของซูสือเป็นประกาย

มีชิ้นหยกอยู่บนเวทีที่แผ่กลิ่นอายเย็น และภายในนั้นคือไฟสีแดงรูปทรงหยดน้ำตา

ไฟไหววูบเล็กน้อย และแม้จะผ่านหยกเย็น ผู้คนก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อน

"ของดี!'

บนเวที ผู้ประมูลแนะนำ'นี่คือไฟลึกลับที่ถูกพบในดินแดนทางเหนือ ไม่มีวิธีใดสามารถดับมันได้ เราไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไรได้ ราคาเริ่มต้น : หินปราณขั้นสูงสามก้อน"

"หินปราณขั้นสูงสิบก้อน!'

เสียงของซูสือมาจากชั้นแรก

แม้จะไม่มีใครแข่งราคากับเขาต่อให้เขาเพิ่งไปแค่ก้อนเดียว

แต่ทว่า เขาก็ยังเสนอราคาสูงที่สิบก้อน

เหนือสิ่งอื่นใด นี่คือการประมูลที่จัดโดยเฉาเจียและในเมื่ออีกฝ่ายไว้หน้าเขา เขาก็ต้องไว้หน้าอีกฝ่าย

นอกจากนี้ ไฟนี่อาจไร้ประโยชน์ต่อผู้อื่น แต่สำหรับเขา มันคือสมบัติที่ทองพันชั่งก็ยังแลกไม่ได้

เฉาเจียเข้าใจ และประสานมือให้ทางชั้นแรก

หลังนับสาม ผู้ประมูลก็กระแทกค้อน"หินปราณขั้นสูงสิบก้อน ขาย!"

นี่คือการประมูลครั้งแรกของซูสือ มันจึงไม่มีใครอยากดับความตื่นเต้นของเขา

"ขอแสดงความยินดีด้วย แม่ทัพซู"

"แม่ทัพซูช่างมีรสนิยมยิ่งนัก"

"ท่านมีหูตาดี"

"ถึงแม้ข้าจะไม่เข้าใจมัน แต่ไฟนี้ก็ต้องวิเศษมากเป็นแน่"

ผู้ประมูลประสานมือและพูดประจบ เลียแพลบๆอย่างตื่นเต้น

ห้องส่วนตัวบนชั้นหนึ่ง

ก็อก ก็อก ก็อก

มีเสียงเคาะประตู

สาวใช้หุ่นเพรียวเดินถือถาดเข้ามา"แม่ทัพซู แม่ทัพเฉาให้ข้านำของมาให้ท่านก่อนเจ้าค่ะ"

ดวงตาของสาวใช้ใสวิบวับและนางก็จ้องซูสือตตาไม่กะพริบ

เขาหล่อมาก!

แม่ทัพซูหล่อกว่าในข่าวลือซะอีก!

พอเห็นท่าทางหลงใหลของสาวน้อย อวี่เหรินเอ๋อร์ก็พูดเสียงเย็น"ถ้าเจ้ากล้ามองเขาอีก ข้าจะควักลูกตาเจ้า!'

"อึก!'

สาวใช้ตกใจ"ขะ ข้าขออภัยเจ้าค่ะ!!"

หลังวางหยกลง นางก็รีบถอยไป

ซูสือพูด"เจ้าจะไปขู่นางทำไม?"

ใบหน้าดุร้ายของอวี่เหรินเอ๋อร์พลันละลายหายไปทันควัน พึมพำด้วยเสียงน้อย"มันเป็นความผิดนางที่มามองท่าน+.

ซูสือส่ายหัว ยื่นมือไปหยิบหยกเย็น บดขยี้มันตรๆงและเมล็ดพันธุ์ไฟที่ถูกผนึกก็ตกลงในฝ่ามือเขา

ห้องกลายเป็นร้อนขึ้นมา!

ไฟชนิดนี้ไม่สามารถดูดซับหรือควบคุมได้ และหอการค้าก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ในความเป็นจริง นี่คือ'เชื้อเพลิง'ของแกนไฟ!

โดยการกลืนกินไฟ พลังของแกนไฟจะเพิ่มขึ้น

ถ้ามันกินมากพอ แกนไฟอาจแปลงรูปและกลายเป็นไฟที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

ฝ่ามือของซูสือจุดไฟสวรรค์ฟ้าครามและเขาก็วางเมล็ดพันธุ์ไฟลงไปในนั้น

ไฟสีฟ้าครามแผดเผา!

ไฟศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นบริสุทธิ์ขึ้น ราวกับน้ำพุใสที่ไหลเงียบๆ แต่เต็มไปด้วยพลังมหาศาล!

"พลังมันเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสามส่วน!'

ซูสือตกใจ

พลังไฟนี้สูงอย่างน่าเหลือเชื่อ!

โดยไม่พูดถึงอะไร เมล็ดพันธุ์ไฟนี้อย่างเดียวก็ทำให้การเดินทางครั้งนี้ของเขาคุ้มค่าแล้ว!

พอรับรู้ถึงกลิน่อายน่ากลัวที่มาจากชั้นแรก แผ่นหลังของผู้คนก็เสียววาบ

กลิ่นอายนี้คือระดับแก่นทองคำขั้นปลายใช่ไหม?

สมกับเป็นแม่ทัพซู!

มีของน้อยชิ้นที่ซูสือสนใจในการประมูลต่อๆไป

ตอนเขาหยุดประมูล ผู้คนก็ไม่กังวลอีกและการประมูลก็ดุเดือด

อวี่เหรินเอ๋อร์หาวอย่างเบื่อหน่าย

ทันใดนั้น วัตถุประหลาดก็ถูกนำขึ้นมา

มันคือห่วงสีดำสนิทที่มีหนามสีดำล้อมรอบ

"ห่วงอสูร ราคาเริ่มต้น : หินปราณขั้นสูงหนึ่งก้อนขอรับ!"

อวี่เหรินเอ๋อร์ดีดตัวขึ้นทันทีและจ้องห่วง

ซูสือสงสัย"มีอะไร?'

"ตอนข้าเห็นมัน ข้ารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของคนของข้าจากที่นั่น"

"คนของเจ้า?'

ซูสือตัวแข็ง

ตอนัน้น หลี่หยูพูดเสียงดัง"หินปราณขั้นสูงสี่ก้อน!"

มันสามารถเห็นได้ว่าเขากำลังหอบหายใจ ใบหน้าขาวซีดของเขาดูตื่นเต้น

มันเห็นได้ชัดว่าเขามาเพื่อสิ่งนี้!

หลี่หยูยืนขึ้น ยิ้มและประสานมือ"นี่แค่ของเล่นเพื่อความสนุก มันไม่มีประโยชน์กับทุกท่าน โปรดมอบให้ข้าเถิด"

"นายน้อยหลี่ก็สุภาพเกินไป"

"ถ้านายน้อยหลี่ชอบมัน ท่านก็เอาไปเถอะ"

นี่คือของที่ไม่มีใครรู้จัก และอาจไม่ใช่ทุกคนที่จะใช้มันได้ มันดีกว่าที่จะให้หลี่หยูซื้อ

"หินปราณขั้นสูงสี่ก้อนครั้งที่หนึ่ง..."

รอยยิ้มของหลี่หยูยิ่งกว่า

จากนั้น เสียงก็ดังจากชั้นแรก

"หินปราณขั้นสูงสิบก้อน ข้าจะซื้อมัน"

ฉากพลันกลายเป็นเงียบสงัด

รอยยิ้มของหลี่หยูแข็งค้าง

ซูสือ?

เขาหน้าเปลี่ยนสี ลังเลสักพักก แต่ก็กลับไปนั่งเงียบๆ

ต่อให้เขาจะมีความกล้ามากกว่านี้เป็นสิบเท่า เขาก็ไม่กล้าแข่งกับซูสือ!

"แปลก ซูสืออยากได้สิ่งนี้ไปทำไม?หรือว่าเขาเองก็..."

ดวงตาของหลี่หยูเป็นประกาย ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

"หินปราณขั้นสูงสิบก้อน ขาย!"

ผู้ประมูลเหวี่ยงค้อน

เหมือนครั้งก่อน ของถูกนำไปส่งอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้ สาวใช้ก้มหัว ไม่กล้ามองซูสือ

ซูสือหยิบห่วงอสูรขึ้นมาและโยนให้อวี่เหรินเอ๋อร์

อวี่เหรินเอ๋อร์ตกตะลึง"นี่..เพื่อข้า?"

ซูสือขมวดคิ้ว"เจ้าไม่อยากได้?"

"ข้าอยากได้!'

อวี่เหรินเอ๋อร์ยิ้มหวาน"ขอบคุณพี่ชายซูสือ!"

"ไม่มีปัญหา แค่หินปราณ"

ซูสือไม่คิดมาก

สิ่งนี้เรียกว่าห่วงอสูร มันควรจะใช้เพื่อฝึกหรือจับสัตว์อสูร มันไม่มีประโยชน์กับเขา

อวี่เหรินเอ๋อร์เล่นกับสิ่งนั้นอยู่นาน

มีตะขออยู่ที่ห่วง แต่ไม่มีการตอบสนองอะไรตอนนางถ่ายพลังปราณลงไป

นางสับสน"สิ่งนี้ทำงานยังไงเนี่ย?"

ซูสือมองรูปทรงและพูด"ถ้าข้าเดาไม่ผิด มันน่าจะเป็นห่วงคอนะ"

"ห่วงคอ?"

อวี่เหรินเอ๋อร์ใส่ที่คอตัวเองด้วยความอยากรู้

กริ้ก!

มันล็อกด้วยตัวมันเองและห่วงคอก็รัดแน่นขึ้น

ตัวของอวี่เหรินเอ๋อร์แข็งทื่อ พลังปราณนางถูกปปิดผนึก!

หูตั้งสองข้างโผล่ออกมา และหางฟูฟองก็ลอดออกมาใต้ชุด

นางนั่งบนเก้าอี้ หน้าแดง ดวงตาชุ่มชื้น พูดอย่างน่าสงสาร"ช่วยข้าด้วย ข้าไม่เหลือพลังปราณเลย"

ซูสือกุมหน้าผาก

"ข้าบอกแล้วว่ามันเป็นห่วงคอ เจ้าจะใส่ทำไม?"

จิ้งจอกโง่นี่!

อวี่เหรินเอ๋อร์มีใบหน้าสวย หูสัตว์ยาว และห่วงคอหนามบนคอขาวหิมะ

มันดูสวยมากในทุกด้าน

ซูสือลูบคาง"น่าเสียดายที่ไม่มีผู้ชายที่นี่ ไม่งั้นเจ้าคงถูกมองเป็นเทพธิดาไปแล้ว'

อวี่เหรินเอ๋อร์อายมากจนปิดหน้า"พี่ชายซูสือ ช่วยข้าถอดมันหน่อย"

มันน่าอายเกินไป

ซูสือลุกขึ้นเดินไปหานาง

"ไม่ อย่าเกาหูข้าสิ!"

"นี่ของจริงเหรอเนี่ย?'

"ก็ต้องของจริงสิ!อ้า หางข้า อย่าจับหางข้าด้วย"!