ตอนที่ 16 มิตรภาพมาก่อน เรื่องเงินค่อยว่ากัน (อ่านฟรี)

[แถมให้วันเด็กครับ]

แม็กนัสเดินงุ่มง่ามๆ กับครอบครัวไปที่ลานจอดรถ เขานั่งในรถของพ่ออีกครั้งที่เบาะหลัง บ๊อบบี้ก็นั่งอยู่ข้างๆ

“พ่อฮะ เราไปธนาคารก่อนเอาเช็คได้ไหมฮะ” แม็กนัสถาม

อดัมเข้าใจความหมายของเขาจึงพยักหน้า มันก็ไม่ไกลจากที่บ้านอยู่ดี บ๊อบบี้จะได้ศึกษาและรับข้อมูลจากพ่อของเขาด้วย

ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าเงินจำนองบ้านที่เหลืออยู่ของพวกเขาคือ 2,000 ปอนด์ (28,412 ปอนด์) ด้วยเงินจำนวนนี้ การจำนองทั้งหมดของพวกเขาจะได้รับการแก้ไข และบ๊อบบี้ก็ไม่ต้องย้ายบ้านแล้ว บ็อบบี้เองรู้สึกแปลกๆ ที่ได้เงินจากเพื่อนของเขา แต่ก็รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยที่รู้ว่านั่นไม่ใช่เงินของพ่อแม่ของแม็กนัส แต่เป็นเงินของเขาเอง เงินที่เขาจะต้องใช้คืนด้วยตัวเองเมื่อโตขึ้น

พวกเขาไปถึงธนาคาร ขึ้นเงินจากเช็คที่มอบให้แมกนัสวันนี้ในพิธี เขายังเด็กเกินไปที่จะมีบัญชีธนาคารเป็นของตัวเอง เงินจึงเข้าบัญชีพ่อเขาโดยตรง

จากนั้นอดัมเซ็นชื่อในเช็คให้พ่อของบ๊อบบี้ จากนั้นเขาก็มอบให้แม็กนัส แม็กนัสยื่นมันให้บ๊อบบี้อย่างมีความสุข

“นี่ บอกพ่อแม่นายด้วยนะว่าฉันถูกรางวัลได้เงินนี่มา แค่บอกพวกท่านว่านายจะจ่ายคืนเมื่อโตขึ้นหรืออะไรก็ได้เทือกๆ นั้น”

แม็กนัสแนะนำ แม้ว่าเขาจะไม่ได้วางแผนที่จะขอเงินจำนวนนี้อีกก็ตามที

บ๊อบบี้พยักหน้าอย่างต่อเนื่องในขณะที่ถือเช็ค เป็นจำนวนเงินที่เขานึกไม่ถึงว่าจะได้ครอบครอง

เขามองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแม็กนัสและกอดอย่างพี่น้อง “ขอบคุณนะแม็ก ทีนี้ฉันก็ไม่ต้องไปแล้ว”

จากนั้นเขาก็มองไปที่อดัม "ขอบคุณครับคุณลุง"

อดัมเพียงแค่ตบไหล่เขา “ไม่ต้องขอบคุณลุกหรอก แม็กนัสเป็นคนทำเอง ตอนนี้ได้เวลาไปส่งเธอกลับบ้านกัน”

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ไปส่งบ็อบบี้ที่บ้านของเขา และแม็กนัสก็กระโดดกลับเข้าไปในที่นั่งเบาะหน้า

“ลูกทำได้ดีมาก แม็กนัส” อาดัมยกย่องเขา

"ผมรู้ฮะ ผมชอบเงินแต่ไม่อยากเสียเพื่อนไป ผมไม่มีอะไรจะซื้อเป็นพิเศาอยู่แล้ว" แม็กนัสยักไหล่

"ลูกยังมีเงิน 900 ปอนด์ในชื่อของลูกนะ ลูกจะซื้ออะไรก็ได้ที่อยาก" อดัมเตือนเขา

"เก็บมันไว้ก่อนฮะ ผมได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว แม่จ๋าทำอาหารอร่อยๆ ให้ผมกิน ส่วนพ่อก็พาผมไปที่ต่างๆ" แม็กนัสตอบกลับ ทำให้อดัมรู้สึกอึดอัด

~ หมายความว่าไง? พวกเราเป็นคนรับใช้ของลูกหรอ?~ อดัมคิดกับตัวเอง

ผ่านไป 20 นาที พวกเขาก็ถึงบ้าน แม็กนัสแอบหยิบภาพเหมือนขึ้นมา รถแม่เขามาถึงแล้ว คุณตาคุณยายของเขาก็อยู่ในบ้านแล้วด้วย ดังนั้นเขาต้องรีบไปที่ห้องของเขาอย่างรวดเร็วและซ่อนภาพเหมือน

ดังนั้น ทันทีที่เขาลงจากรถ เขาจงใจล้มลงทำให้เข่าสกปรก

อดัมเห็นแต่ไม่ได้พูดอะไร เมื่อพวกเขาเข้ามาแล้วก็ขึ้นไปชั้นบน“ผมจะไปเปลี่ยนกางเกงฮะ”

ในที่สุด ในห้องของเขา เขาวางรูปเหมือนไว้หลังพนักพิงหัวเตียง เพราะไม่มีใครสนใจหรือไปแตะต้องตรงนั้น

"อืม การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จากห้องโถงใหญ่ที่น่าหดหู่ใจเป็นบ้านที่แสนสบายหลังนี้ ขอบใจนะไอ้หนู” ร่างในภาพนั้นกล่าว

“เอาล่ะ บอกผมมาก่อนว่าคุณเป็นใคร ไม่งั้นผมจะไล่คุณออก” ทันใดนั้นแม็กนัสก็ขู่

“นั่นเป็นคำทักทายที่ดี เด็กน้อย ข้าคือหนึ่งเดียวคนนี้ ผู้ยิ่งใหญ่เหนือผู้ใด ประเสริฐยิ่ง แข็งแกร่งที่สุด... กษัตริย์อาเธอร์ เพนดราก้อน ช่าย.. ข้าเอง” อาเธอร์แนะนำตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

แม็กนัสเกาหัว "ใครล่ะนั่น?"

ไหล่ของอาเธอร์ตกลงไปทัน "ข้าคือปฐมกษัตริย์แห่งอังกฤษ ผู้ทำให้แผ่นดินนี้ที่รวมเป็นหนึ่งเดียว ตำนานของข้าต้องถูกบันทึกลงในตำราทุกเล่มแล้ว อย่าบอกนะว่าเจ้ามิเคยได้ยินนามข้า"

"ผมไม่เคยได้ยินชื่อคุณเลย แต่ผมว่าผมเคยอ่านเทพนิยายเกี่ยวกับคุณครั้งหนึ่งนะ" แม็กนัสตอบกลับ

อาเธอร์เดือดดาล "เป็นไปได้ยังไง... ไอ้สารเลวพวกนั้น..."

“ข้ามีตัวตนจริงๆ แม็กนัส” อาเธอร์พยายามเกลี้ยกล่อมเขา

"โอเค ผมอยากให้คุณสอนเวทมนตร์ให้ผม เพื่อนของผมเพิ่งบอกว่าผมมีเวทมนตร์ แล้วผมจะไปเรียนที่นั่นตอนผมอายุ 11 ปี" แม็กนัสอธิบาย

"แน่นอนว่าเจ้าจะต้องมีเวทย์มนตร์ ถึงกระนั้น เจ้ายังมี... อา เดี๋ยวก่อน... ข้ามิอาจบอกเจ้าได้ ข้าพนันได้เลยว่าเขากำลังรอดูท่าทางของเจ้า อีกอย่างข้ามิใช่พ่อมด เจ้าหนู ข้าคือแม็กบ็อบ หรือมักเกิ้ลที่พวกเขาเรียกกันในยุคนี้ สหายของข้าเป็นพ่อมดที่วาดภาพนี้ขึ้นมา” อาเธอร์อธิบาย

“ภาพของเขาอยู่ที่ไหนฮะ?” แม็กนัสถาม

“น่าจะที่ฮอกวอตส์นะ ไอ้เวรนั่น... เขาทิ้งข้าไว้ บางทีเขาอาจจักคิดว่าจะได้เจอเจ้าก่อนข้า ฮ่าฮ่า แล้วโชคชะตานำพามาเยี่ยงไร ฮ่าๆ”

อาเธอร์เริ่มหัวเราะในขณะที่พูดกับตัวเอง

แม็กนัสส่ายหัวด้วยความผิดหวัง เขารู้สึกว่าเอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่ออะไร

“ไว้ผมค่อยคุยกับคุณทีหลัง ถึงยังไงคุณก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับผมแล้ว” แม็กนัสพึมพำและจากไป

“ประเดี๋ยวก่อน… ข้ายังสอนดาบให้เจ้าได้อยู่…” อาเธอร์ตะโกน

“ไม่ล่ะฮะ ขอบคุณ ผมอยากหัดใช้ปืนมากกว่า” แม็กนัสโต้กลับทันควัน

"อ่า ของพวกนั้นคงไม่มีประโยชน์อะไรในโลกเวทมนตร์หรอก มาเถอะ ข้าจะสอนเจ้าเอง" อาเธอร์ขอร้อง

~ฮิฮิ ข้าจะสอนเขาก่อนที่ไอ้สารเลวเมอร์ลินจะมีโอกาส~ เขายิ้มกว้าง

แต่แม็กนัสไม่สนใจเขาและลงไปข้างล่างเพื่อเล่นกับครอบครัวของเขาแล้ว

…

บ้านบ๊อบบี้,

บ้านของเขาเป็นบ้านที่เรียบๆ มี 3 ห้องนอน ด้านหลังมีสวนขนาดเล็กและมีที่จอดรถด้านหน้า มันไม่ใหญ่เท่าบ้านแม็กนัส แต่ก็ไม่เล็กเช่นกัน พ่อแม่ของบ๊อบบี้ซื้อบ้านนี้เมื่อไม่กี่ปีก่อน แต่ในตอนนั้น มันยังไม่ถูกเท่ากับที่ในลอนดอนเลย พวกเขาได้ชำระค่าบ้านไปแล้วกว่า 60%

แต่เนื่องจากการขาดทุนในบริษัทแท่นพิมพ์ของพ่อบ็อบบี้ เพราะพวกเขาขาดเงินทุน แม่ของเขาเป็นครูอนุบาลและมีรายได้เพียงเล็กน้อย ซึ่งไม่เพียงพอที่จะจ่ายค่าบ้านอีกทั้งค่าอาหารที่ดีบนโต๊ะ

ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจเดินหน้าต่อไป กับจำนวนเงินไม่ใช่น้อยๆ ในสมัยนั้นคงไม่สามารถขอเงินกู้เพื่อชำระค่าบ้านได้อีกทั้งคงไม่มีเพื่อนหรือคนในครอบครัวคนใดที่จะให้ยืมเงิน 2,000 ปอนด์เพื่อเรื่องแบบนี้

แต่แล้วความช่วยเหลือก็มาจากคนที่พวกเขาคาดไม่ถึง

“แม่ครับพ่อครับ ผมมีอะไรจะให้ดู” บ๊อบบี้มาหาพ่อแม่ของเขาอย่างสุภาพนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

“เป็นอะไรหรือเปล่าที่รัก? แล้วพิธีมอบเหรียญรางวัลของแม็กนัสเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ? แม่ของเขาถาม เพราะเธอต้องรับมือกับเด็กเล็กๆ ทุกวัน นิสัยของเธอจึงใจดีและสงบมาก เธอแทบไม่เคยโกรธบ๊อบบี้เพราะเขาก็เป็นเด็กดีเรียนเก่ง ข้อเสียเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือเขาแค่ออกจะกินเก่งไปซักหน่อย

“ก็ดีฮะ ม่ามี้ อืม... เรากำลังจะย้ายออกจากที่นี่กันใช่มั้ยฮะ?” เขาถาม

แม่ของเขามองไปที่สามีของเธอ พวกเขาไม่ได้ระแวดระวังเรื่องนี้มากนัก ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะรู้เรื่องนี้

“ที่รัก เราจะกลับมาในอนาคตจ่ะ ตอนนี้พ่อของลูกกำลังมีปัญหาในที่ทำงาน ดังนั้น...” เธอพูดยังไม่ทันจบบ๊อบบี้ก็หยิบเช็คออกมาแล้วยื่นให้เธอ

พ่อของบ๊อบบี้เดินมาดูเช็ค เขาเป็นคนมีเหตุผล แค่เหนื่อยนิดหน่อยจากงานทั้งหมด การตรวจสอบนี้เป็นเหมือนแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์อันมืดมิดสำหรับเขา แต่เขาไม่สามารถรับมันได้

เขาคุกเข่าพลางลูบหัวของบ็อบบี้ “พ่อเชื่อลูกนะ บ๊อบบี้ แต่นี่เป็นเงินจำนวนมาก ให้พ่อกับแม่คุยกับพ่อแม่ของแม็กสักครั้งก่อนนะลูก หากพวกเขาตกลงตามนี้ เราจะใช้เงินนี้ เย็นนี้ไปเยี่ยมบ้านตระกูลแกรนท์กันเถอะ”

บ๊อบบี้พยักหน้า เขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะพูดอะไร พ่อแม่ของเขาก็ยังต้องการยืนยัน แต่ตอนนี้เขามีความสุข เขากลัวว่าพ่อแม่ของเขาจะโกรธมาก แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น เขาค่อนข้างแน่ใจว่าจะไม่ต้องย้ายไปในตอนนี้

~สงสัยจังว่าแม็กจะหาทางให้ฉันดูภาพเหมือนได้หรือเปล่า?~ เขาสงสัย

_____________________________

[สปอยจากผู้เขียน : บ๊อบบี้ อย่างที่ทุกคนพอเดาได้แล้วว่าหนึ่งในตัวละครหลัก ถึงเขาจะเป็นมักเกิ้ล แต่เขาก็เป็นเหมือนพี่น้องกับแมกนัส เขาจะมีบทบาทสำคัญในอนาคตด้วย โดยรวมแล้วฉันได้วางแผนตัวละครหลัก OC ไว้ 2 ตัว คนแรกคือแบรนดอน (บ็อบบี้) และคนต่อไปจะปรากฏตัวในฮอกวอตส์ แต่จะมีตัวละคร OC ตัวประกอบอีกหลายตัว เพราะนิยายเรื่องนี้เป็นภาคก่อนหนังสือชุดแฮร์รี่ และไม่ค่อยมีตัวละครในยุคนั้นที่เป็นที่รู้จัก แต่เมื่อภาคฮอกวอตส์เริ่มขึ้น พวกตัวละครดั้งเดิมส่วนใหญ่ก็จะกลายเป็นตัวหลัก]

…

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา