ตอนที่ 8-46 เปลี่ยนแผน
ภายในลานบ้าน
“พี่ใหญ่, เมื่อครู่นี้ เมื่อข้าดำดินออกไปข้างนอกข้าเห็นบุรุษห้าคนอยู่ข้างนอกกับผู้หญิงชื่อดันลิน” ตาของบีบีฉายประกายความโกรธ “ผู้หญิงชั่วร้ายนั่น นางไม่มีเจตนาดีแน่นอน”
ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น “ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากเกินไป สตรีนางนั้นมีแนวโน้มว่าเป็นคนที่ศาสนจักรเจิดจรัสส่งมาฆ่าข้า เมื่อสักครู่นี้ถ้าข้าไล่ตามนางออกไปเป็นไปได้ว่าเมื่อข้าก้าวเท้าออกจากประตูคนที่ซุ่มรอทำร้ายอยู่ข้างนอกคงจะโจมตีข้าพร้อมกันและรุมสังหารข้า ถ้านางไม่ตั้งใจฆ่าข้าอยู่นานแล้ว ทำไมนางจะต้องจัดกำลังคนมาซุ่มลอบทำร้าย? นอกจากนี้ ข้ายังไม่สามารถรู้สึกถึงคนเหล่านั้นด้วย”
เขาไม่สามารถตรวจสอบคนทั้งห้าที่ซ่อนตัวอยู่ข้างนอกได้ ทั้งห้าคนนี้เป็นยอดฝีมืออย่างแน่นอน ยอดฝีมือที่ฝีมือไม่ด้อยไปกว่าตัวเขาเอง
“เจ้านาย, อย่างนั้นเราควรจะทำไงกันดี?” แฮรุพูดทางใจ
ลินลี่ย์มีความคิดเดียว เขาเรียกดาบหนักอดาแมนเทียมมาถืออยู่ในมือ “เราควรจะทำยังไง? เราไม่จำเป็นต้องสนใจพวกเขา เมื่อเจนน์กลับมา ข้าจะพานางไปจากที่นี่ทันที ถ้าพวกเขายังไล่ตาม ข้าจะฆ่าพวกเขา”
ตราบใดที่เขาไม่ถูกลอบทำร้าย หลังจากแปลงร่างเป็นมังกร ด้วยดาบหนักอดาแมนเทียมในมือของเขา ลินลี่ย์มั่นใจว่าจะสามารถจัดการยอดฝีมือระดับเซียนชั้นต้นได้
ในเวลาต่อมา
“พี่ลีย์” เสียงที่คุ้นเคยนั้นดังขึ้น
“เข้ามาได้” ลินลี่ย์หัวเราะยืนขึ้น พลางผลักเปิดประตูตามปกติ เจนน์และคีนเดินเข้ามา
คีนมองดูลินลี่ย์และถอนหายใจ “พี่ลีย์, ครั้งนี้พี่สาวข้าเกือบถูกฉวยโอกาสรังแกแล้ว โชคดีที่ข้าระวังอยู่แล้วและจัดคนคอยดูแลและคุ้มกันห้องของนาง”
“ฉวยโอกาสรังแก?” ลินลี่ย์มองดูเจนน์
เจนน์ส่ายศีรษะหัวเราะ “ไม่มีอะไรก็แค่ว่าอัลเบิร์ตผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขตระกูลอันดับหนึ่ง เมื่อคืนนี้วางแผนลอบเข้าห้องข้า โชคดีที่น้องชายข้าวางมาตรการป้องกันไว้ก่อนอัลเบิร์ตผู้นั้นเกรงว่าสถานะนี้จะหลุดมือเขาไปเช่นกัน ที่สำคัญมีคนอยู่ในปราสาทมากมาย”
“อัลเบิร์ตนั่นมักจะมีความตั้งใจไม่ดีต่อท่าน ข้าไม่กล้าประมาท แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นเจ้าเมืองก็ช่างปะไร? ไม่มีอะไรสำคัญ ข้าไม่ยอมให้ท่านถูกเจ้านั่นเอาเปรียบรังแกแน่นอน” คีนพูดจริงจัง
คีนมองดูน้องชายอย่างตื้นตัน
ลินลี่ย์มองดูคีนด้วยสายยกย่องเช่นกัน
“พี่, ต่อไปในอนาคต เมื่อท่านติดตามพี่ลีย์ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ” คีนเริ่มตาแดง “แต่ตราบใดที่ท่านอยู่กับพี่ลีย์ ข้าไม่ค่อยห่วงท่านมากนักหรอก”
ลินดอนยืนอยู่ไม่ไกลนักจากโรงแรม และมองดูเจนน์กับน้องชายของนางเดินเข้าไป
“นั่งพักแถวๆ นี้สักครู่ก่อน” ลินดอนชี้ไปที่พื้นชั้นแรกของโรงแรม “แต่ขณะที่พัก เราต้องจับตามองหลายๆอย่างข้างนอกด้วย เมื่อเจนน์และคีนออกมา เราจะติดตามพวกเขาทันที”
ทั้งห้าคนพยักหน้าทันที และพวกเขาตามลินดอนเข้าไปในโรงแรม
แต่หลังจากนั้นนาทีหรือสองนาที อัลเบิร์ตพาคนราวๆ สิบคนเข้ามาในโรงแรม
“ใช่ที่นี่หรือเปล่า?” อัลเบิร์ตถามบริวารของเขาคนหนึ่ง
“ขอรับ, คุณชาย ท่านหญิงเจนน์เข้าไปในโรงแรมนี้” ได้ยินเช่นนี้อัลเบิร์ตพยักหน้า “เข้าไปสืบมาให้ข้า ดูว่าไอ้บัดซบที่เจนน์ชอบเป็นใครกันแน่”
ขณะที่เขาพูดอัลเบิร์ตลูบแผลบนหน้าของเขา
เมื่อคืนนั้นเขาค่อนข้างรู้สึกเสียหน้าจริงๆ
เขารู้ว่าเจนน์เป็นจอมเวทระดับสาม แต่เขาเองก็เป็นนักรบระดับสี่ เขาตั้งใจฉวยโอกาสที่นางหลับและข่มขืนนาง นั่นไม่ควรจะเป็นเรื่องที่ยากเกินไป ดังนั้นคืนนั้น เขาลอบคลานเข้าไปในห้องเจนน์
แต่ใครจะคาดถึงกันเล่าว่าห้องของเจนน์มีสตรีคุ้มกันอยู่ข้างในและไม่ใช่แค่เจนน์อยู่คนเดียว
นอกจากนี้ ยังมียามซ่อนตัวอยู่นอกห้องด้วยเช่นกัน
เขาคือผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขของตระกูลชาร์คต้องมาถูกดุถูกตีด้วยฝีมือของผู้คุ้มกันสตรี โชคดีที่เจนน์และผู้คุ้มกันสตรีนั้นรู้ว่าเขาเป็นใครจึงไม่กล้าฆ่าเขา ตอนนั้นเจนน์บอกให้เขาล้มเลิกความคิดซะ เพราะในอนาคตนางจะท่องเที่ยวไปทั่วโลกเคียงข้างคนที่นางรัก
“เป็นไปได้ไหมว่านางกำลังจะไปอยู่เคียงข้างนักรบลึกลับระดับเก้าและท่องโลกไปกับเขา?” หัวใจของอัลเบิร์ตสุมไปด้วยเพลิงแค้น
“นั่งพักตรงนี้สักครู่ก่อน เราจะสั่งอาหารมากินและรอไปด้วย” อัลเบิร์ตตะโกน
อัลเบิร์ตพากลุ่มคนของเขาเข้าไปในโรงแรมไนล์และเข้าไปในชั้นหลัก แต่แทบจะทันทีที่อัลเบิร์ตเข้าไปในโรงแรม สายตาของเขาสว่างวูบทันที เมื่อเขาเห็นว่าใครอยู่ข้างใน
อัลเบิร์ตจ้องมองลินดอนเขม็ง
“สาวงามผู้นี้ งามเหมือนนางฟ้าจริงๆ” อัลเบิร์ตถอนหายใจกับตนเอง
อัลเบิร์ตค่อนข้างจุกจิก เขาเบื่อพวกหญิงสาวสวยธรรมดา แต่ลินดอนนับว่างามอย่างประหลาดแท้จริง ไม่เพียงแต่ใบหน้านางงดงามประณีตแล้วเท่านั้น แต่นางยังมีราศีเยือกเย็นและสูงส่งแผ่ออกมาจากตัว
ลินดอนไม่ได้แสดงอะไรอีกต่อไปอีกแล้วนางแค่กลับคืนสู่สภาพอารมณ์ตามปกติ
สตรีผู้สูงส่งบริสุทธิ์ดูเหมือนจะทำให้อัลเบิร์ตมีความต้องการมากขึ้น อัลเบิร์ตพอใจมากเมื่อเขามีสตรีสูงส่งบริสุทธิ์คลอเคลียอยู่กับเขา
“แม่นางผู้งดงาม ข้าน้อยมีนามว่าอัลเบิร์ต ชาร์คยินดีมากที่ได้พบท่าน” อัลเบิร์ตเดินเข้ามาหาและพูดคุยอย่างถ่อมตัว
ลินดอนชำเลืองมองเขาแต่ไม่ได้ให้ความสนใจอะไร
“บังอาจ”บุรุษผมทองอีกคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ลินดอนแค่นเสียง
“จะหาเรื่องตายหรือ?” ทหารคุ้มกันด้านหลังอัลเบิร์ตชักอาวุธจ้องมองบุรุษผมทองอย่างเย็นชา ครั้งนี้เนื่องจากเป็นการติดตามเจนน์ อัลเบิร์ตจึงระมัดระวังตัวมาก
เขารู้ว่าชู้รักของเจนน์เป็นนักรบระดับเก้า ดังนั้นทุกคนที่เขานำมาในวันนี้เป็นยอดฝีมือทั้งนั้น หนึ่งในนั้นเป็นศิษย์ของปู่ทวดของเขานักรบระดับเก้า
“ชาร์ค?” ทันใดนั้นลินดอนหันหน้ามองดูเขา ตอนนี้นางเพิ่งให้ความสนใจคนที่อยู่ต่อหน้านาง
“ถูกแล้ว” อัลเบิร์ตยิ้มด้วยความภูมิใจ
หนึ่งในบริวารของอัลเบิร์ตกล่าวอย่างหยิ่งยโส “คุณชายของตระกูลเราคือผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขตระกูล กลุ่มของเจ้ากล้าเสียมารยาทต่อคุณชายอย่างนั้นหรือ?”
ดินแดนมณฑลพายัพเป็นเขตแดนของตระกูลชาร์ค อัลเบิร์ตคือผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขตระกูล แน่นอนเขามีสิทธิ์อวดโอ่อำนาจได้
“อัลเบิร์ต”บุรุษวัยกลางคนที่ยืนด้านหลังอัลเบิร์ตพูดเบาๆ “ทั้งหกคนรวมทั้งสตรีผู้นี้ ไม่มีผู้มีใดอ่อนแอหรอกนะเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าพวกเขาทุกคนเป็นนักรบระดับแปดและบางทีอาจจะถึงระดับเก้าด้วยซ้ำ”
อัลเบิร์ตสะดุ้ง
ในเวลานี้ลินดอนลุกขึ้นยืนและยิ้มให้ “คารวะคุณชายอัลเบิร์ต, ข้ามาพร้อมกับศิษย์พี่ทั้งห้าเพื่อตามหาคนที่เราต้องการฆ่า”
“ศิษย์พี่ห้าคนหรือ? อาจารย์ของท่านเป็นใคร?” บุรุษวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลังอัลเบิร์ตถาม
“เซียนกระบี่เลิศปฐพี แฮนด์เซน” ลินดอนกล่าว
เหตุผลที่ลินดอนกล้าอ้างอย่างดื้อด้านเช่นนี้เป็นเพราะเซียนกระบี่เลิศปฐพีเป็นบุรุษที่ชอบเดินทางไปทั่วโลก ดังนั้นจึงมีคนในจักรวรรดิโอเบรียนน้อยคนนักที่รู้ว่าใครเป็นศิษย์ของเซียนกระบี่เลิศปฐพี
“เซียนกระบี่เลิศปฐพี?”
ทุกคนตกใจ
“คุณชาย” บ่าวคนหนึ่งของอัลเบิร์ตวิ่งเข้ามาหา “คุณชาย เรามีข้อมูลบุรุษที่ท่านหญิงเจนน์มาเยี่ยมลงทะเบียนเข้าพักโดยใช้ชื่อว่าลีย์”
“ลีย์?” อัลเบิร์ตขมวดคิ้ว
“ไม่เคยได้ยินชื่อเขาเลย” อัลเบิร์ตหันไปมองยอดฝีมือที่เขานำมา “ลุงสแลน, ท่านมั่นใจว่าจัดการเขาได้ไหม?” บุรุษวัยกลางคนขมวดคิ้ว
แต่พอได้ยินคำสนทนานี้ลินดอนใจหวั่นไหวทันที
“คุณชายอัลเบิร์ตท่านมีความแค้นกับบุรุษที่ชื่อลีย์ใช่ไหม?” ลินดอนหัวเราะ
อัลเบิร์ตมองนางด้วยความประหลาดใจ “มีอะไรหรือ?”
“ศิษย์พี่ของข้าทั้งห้าและข้ามาก็เพื่อจัดการกับเขา” ลินดอนยิ้ม
อัลเบิร์ตตื่นเต้นทันที เขามีความหวังจะได้มีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับสาวงามผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างนี้และนี่นับเป็นโอกาสที่ยอดเยี่ยม
“บางทีข้าไม่เพียงแต่ฆ่าเจ้าลีย์และได้รับเจนน์เท่านั้นข้ายังจะได้สาวงามที่อยู่ต่อหน้าข้านี้อีกด้วย” หัวใจอัลเบิร์ตสั่นไหว ความงามของลินดอนไม่ด้อยไปกว่าเจนน์และที่จริงก็คือนางยังเหนือกว่าด้วยซ้ำ
อัลเบิร์ตยิ้ม “นั่นยอดเยี่ยมเลย ทุกคนร่วมมือกันได้ แล้วเจ้าชื่ออะไร?”
“ข้าชื่อดันลิน” ลินดอนยังคงใช้ชื่อปลอมเหมือนเดิม
“แม่หญิงงามดันลิน, ท่านแฮนด์เซนอาจารย์ของท่านเคยมาเยี่ยมเยือนตระกูลชาร์คก่อนเหมือนกัน ตอนนั้นเขาใช้เวลาหนึ่งเดือนเต็มๆ อยู่กับปู่ทวดของข้า” อัลเบิร์ตพยายามแอบอ้างสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด
“โอว?” ลินดอนดูเหมือนประหลาดใจ
“แน่นอน” จากนั้นอัลเบิร์ตมองดูบุรุษทั้งห้าที่อยู่ด้านหลังลินดอน “พวกท่านมั่นใจฝีมือตัวเองว่าจะจัดการกับเจ้าลีย์ได้ใช่ไหม?”
“ท่านไม่เชื่อมั่นในศิษย์ที่อาจารย์ข้าสั่งสอนมาหรือ?” ลินดอนกล่าวอย่างไม่พอใจ สีหน้าขมวดคิ้วที่ดูไม่พอใจบนใบหน้าของลินดอนทำให้นางยิ่งดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากขึ้น อัลเบิร์ตรู้สึกได้อย่างทันทีว่าหัวของเขาเต้นอย่างบ้าคลั่ง
ขณะที่อัลเบิร์ตและลินดอนกำลังคุยกัน คนที่สะกดรอยตามเจนน์วิ่งหน้าตื่นมาจากด้านนอก
“คุณชาย, ข่าวร้าย! เจ้าลีย์ผู้นั้นพาท่านหญิงเจนน์ไปด้วยและแยกทางกับคุณชายคีนแล้ว พวกเขาเพิ่งออกจากลานบ้านไป ดูเหมือนพวกเขาตั้งใจจะออกไปกันจริงๆ”
อัลเบิร์ตลุกขึ้นยืนทันที
อัลเบิร์ต ลินดอนและคนอื่นจ้องมองออกไปที่หน้าต่างทุกคน ความจริงเจนน์กำลังเดินตามลินลี่ย์อยู่บนถนนที่มุ่งออกนอกเมือง
สำหรับคีนกลุ่มของคีนเขาใช้อีกเส้นทางหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายโบกมืออำลากัน
“นางกำลังจะไปหรือ? เจนน์กำลังจากไปพร้อมกับเจ้าลีย์ผู้นี้จริงๆหรือนี่?”
ลินดอนสีหน้าเปลี่ยนและนางยังไม่ทันตั้งตัว
แผนของนางที่เพิ่งเตรียมเอาไว้พังทลายเพราะลินลี่ย์ออกไปกับเจนน์อย่างกะทันหัน นางคาดไม่ถึงเลยว่าเจนน์จะออกไปพร้อมกับลินลี่ย์ ที่สำคัญเจนน์อยู่กับคีนมาตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้
“เจนน์กำลังจะจากไปพร้อมกับเจ้าบัดซบนั่นจริงๆหรือ? ดูเหมือนทั้งสองคนวางแผนจะเดินทางรอบโลกด้วยกัน”อัลเบิร์ตโกรธ “หนุ่มๆ มากับข้า!”
“อย่าเพิ่งรีบร้อน” นัยน์ตาของลินดอนเป็นประกาย และนางขัดขวางเขาทันที
อัลเบิร์ตมองดูลินดอนด้วยความสงสัย ตอนนี้ลินดอนรู้ว่าเมื่อลินลี่ย์มีเจนน์เดินทางเคียงข้างด้วยแผนการก่อนนั้นของนางตอนนี้นับว่าไร้ประโยชน์
แต่ยังมีอีกวิธีหนึ่ง
“อัลเบิร์ต, ส่งคนติดตามพวกเขาไปก่อน ทันทีที่พวกเขาออกจากเมืองเราจะขี่ม้าไล่ตามพวกเขา ที่นอกเมือง..ข้ากับศิษย์พี่จะฆ่าเขา” ลินดอนพูดอย่างมั่นใจ
ที่นอกเมืองมีแนวโน้มว่าแม็คเคนซี่คงจะมาถึงภายหลังจากที่พวกเขาฆ่าลินลี่ย์ไปแล้ว
“โอว?” อัลเบิร์ตดีใจ ถ้าไม่ต้องลงมือด้วยตนเอง แน่นอนว่าเขาย่อมมีความสุขเป็นธรรมดา
“เอาอย่างนี้เป็นไง หลังจากที่พวกเขาออกนอกเมืองพาอัศวินกลุ่มหนึ่งไล่ตามเขาไป ข้ากับศิษย์พี่อีกห้าคนจะร่วมกลุ่มด้วยดังนั้นเจ้าลินลี่ย์คงไม่ทันสังเกตเห็นเราก่อน เมื่อถึงเวลา....” ลินดอนหัวเราะเย็นชา
เมื่อลินลี่ย์คลายความระมัดระวังพวกเขาหกคนจะแยกออกจากกลุ่มและล้อมลินลี่ย์ตั้งพยุหะเทวทูตศึกทันที
ในช่วงเวลาสั้นๆพวกเขาจะสามารถฆ่าลินลี่ย์ได้
เมื่อพยุหะเทวทูตศึกตั้งขบวนได้สมบูรณ์แบบพวกเขาจะมีโอกาสฆ่าลินลี่ย์ได้ 100% ที่สำคัญเมื่อเทวทูตตั้งค่ายกลเทวทูตศึกต่อให้พวกเขาไม่ต้องทุ่มเทพลังทั้งหมด พวกเขาก็ยังสามารถฆ่ายอดฝีมือระดับเซียนชั้นต้นได้ เมื่อพวกเขาทุ่มสุดกำลังและร่างของพวกเขาสูญสลายไป แม้แต่นักสู้ชั้นเซียนระดับกลางก็อาจย่อยยับลงได้
“ไม่มีปัญหา” อัลเบิร์ตตบอกตนเองรับรอง
ลินดอนและพวกพ้องอีกห้าคนยิ้ม ขณะที่อัลเบิร์ตก็ยิ้มกว้างเช่นกัน
ที่นอกเมือง
เจนน์ขี่อยู่บนหลังเสือดำ ขณะที่ลินลี่ย์กำลังเดินอย่างราบรื่นและสง่างามเหมือนสายลม ลินลี่ย์เดินคุยและหัวเราะกับเจนน์
หน้าของเจนน์ผ่องใสมีประกายความสุขอย่างแท้จริง ตราบใดที่นางสามารถเห็นลินลี่ย์และคุยกับเขาได้บ่อยๆ เจนน์รู้สึกว่ามีความสุขและโชคดีมาก
“เจนน์, โปรดระวังตัวเพิ่มอีกนิดนะ” ลินลี่ย์พูดทันที
“ว่าไงนะ?” เจนน์รู้สึกตกใจ
ลินลี่ย์พูดตามปกติ “มีอัศวินหน่วยหนึ่งกำลังไล่ตามเรามา”มีแววอำมหิตแฝงอยู่ในดวงตาของลินลี่ย์ เป็นไปได้ว่าหน่วยนี้ต้องเป็นฝีมือของศาสนจักรเจิดจรัส
“ได้เวลาทดสอบพลังคลื่นร้อยชั้นกันจริงๆ แล้ว” ลินลี่ย์จงใจเดินต่อไปในจังหวะเหมือนเดิมเพื่อให้พวกที่กำลังตามมาได้ไล่ทันเขา
