ตอนที่ 15 ภารกิจสำเร็จ (อ่านฟรี)

แม็กนัสพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับฝูงชน ก็ไม่ใช่เรื่องยากเมื่อเขาเตี้ยที่สุดที่นั่น เขาค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง เขาจำทางไปนิทรรศการได้

เขาทำสิ่งนี้โดยจดจำเส้นทางตอนที่มาที่นี่ครั้งก่อน ตอนนี้เขาเปรียบเทียบกับที่ที่เขาไปมาในวันนี้ ตอนนี้เขามีแผนที่วังบางส่วนอยู่ในหัว เขายังคิดแผนสำรองเผื่อไว้ด้วยถ้าหากเขาถูกจับได้

เขาค่อยๆ เดินจากฝั่งตะวันตกไปยังฝั่งตะวันออกของพระราชวัง มันเป็นหนทางที่ยาวไกลและเขาต้องฉลาดพอ โชคดีที่พนักงานเสิร์ฟส่วนใหญ่อยู่ในห้องโถง สิ่งที่เขาต้องทำคือระวังพวกยาม

~อืม พื้นที่นี้ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เชื่อมระหว่างฝั่งตะวันออกและตะวันตก อ่า...~ เขารออยู่ตรงนั้นเพื่อหาหนทาง เขารู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในเรื่องสายลับ แค่โยนของบางอย่างและหวังว่ามันจะทำให้ผู้คุมเสียสมาธิก็ดูเป็นการกระทำที่ง่าวเกินไปหน่อย พวกเขาคงต้องพยายามหาว่าสิ่งนั้นตกลงมาจากที่ใด

ดังนั้นเขาจึงมองหาทางอื่น ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้แผนนี้และตัดสินใจเข้าจากที่อื่น นี่ยังเป็นปี 1969 และกล้องวงจรปิดก็ยังไม่ได้ติดตั้งที่นี่ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไม แม็กนัสจึงไม่รู้และไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกมัน

เมื่อไม่เห็นทางอื่น แม็กนัสก็กระโดดออกจากหน้าต่างด้านข้างไปที่สวนเล็กๆ เขาเสี่ยงที่จะถูกพบเห็นโดยคนที่นั่นที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนอยู่หรือเปล่า

เขาขยับในขณะที่หมอบลง โชคดีที่ไม่มีใครเห็นเขาเพราะเขาเตี้ยกว่าพุ่มไม้ตรงนั้น เขาข้ามตำแหน่งที่มียามจำนวนมาก แทรกตัวเข้าไปในฝั่งตะวันตก

เนื่องจากเป็นพื้นที่ที่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ได้รับอนุญาตให้เข้าชม การรักษาความปลอดภัยจึงไม่สูงนักเนื่องจากวันนี้ปิดทำการ [หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นในโลกสมมติ ในโลกแห่งความเป็นจริง พระราชวังบัคกิงแฮมเปิดให้สาธารณชนเข้าชมในปี 1993]

แม็กนัสหมอบคลานไปจนถึงแกลเลอรี่ที่มีภาพบุคคลในประวัติศาสตร์ทั้งหมด มันมืดแต่เขาก็พอมองเห็นทางได้ เขาเดินไปจนสุดกำแพงที่ว่างเปล่าซึ่งมีภาพวาดล่องหนอยู่

แม็กนัสไม่รู้ว่าบุคคลในภาพคือใคร และในขณะนี้ ดูเหมือนบุคคลนั้นกำลังหลับอยู่

"เฮ้…ตื่นเร็วครับ" เขากระซิบเสียงดัง

"งำๆๆ อ่า... ไปให้พ้น เมอร์ลิน อย่ามารบกวนกษัตริย์ผู้นี้" ภาพเหมือนพึมพำ

แม็กนัสไม่รอช้าเดินไปจัดการมัน แน่นอนว่ามันหนักแต่เขาก็พอจัดการได้ จากนั้นเขาถือมันไว้ข้างหน้าตัวเองเพื่อให้มือทั้งสองของเขาจับรูปเหมือนจากตรงกลางทั้งสองด้านโดยยื่นมือไปสุดแขน ทำให้ท่าทางของเขาตอนนี้ดูเหมือนกางแขนเรียกร้องความสนใจ

สิ่งที่น่ารำคาญสำหรับเขาก็คือภาพนั้นบังร่างกายของเขาทั้งหมด เหลือไว้แต่ดวงตาของเขา ถึงจะรู้สึกกระอักกระอ่วนแต่เขาก็มีเจตจำนงที่แน่วแน่

เขามองย้อนกลับไปเป็นครั้งสุดท้าย เขารู้สึกเหมือนกำลังทำสิ่งไม่ดีด้วยการขโมยซึ่งก็ขโมยจริงๆ นี่แหละ แต่ภาพพูดได้เนี่ยไม่มีใครรู้จักสักหน่อย ~ผมจะชดใช้ให้นะฮะ ขอโทษที่ขโมยไป~ เขาบอกกับตัวเอง

เขาหันกลับไป

“เรนลี่ ฉันคิดว่าฉันได้ยินอะไรบางอย่าง” เสียงที่ทำให้หัวใจของแม็กนัสเต้นเร็วขึ้น อุณหภูมิร่างกายของเขาก็สูงขึ้น

"นายก็ได้ยินอะไรบางอย่างเสมอแหละ.." มาอีกเสียงแล้ว

"เอาน่า เราไปตรวจสอบกันหน่อย ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า" เสียงคนก่อนหน้าพูด ในไม่ช้าฝีเท้าก็เริ่มเข้ามา

“อา ต้องมีเด็กเล่นซ่อนหาแน่ๆ มันเกิดขึ้นเสมอในช่วงงานใหญ่แบบนี้” ยามอีกคนพูดขึ้น

แม็กนัสมองซ้ายมองขวา ยามสองคนกำลังมาทางเขา เขามีเวลาไม่พอที่จะหาวิธีอื่น เขาจึงทำตามที่เขาวางแผนไว้

เขารีบวิ่งไปที่ภาพขนาดใหญ่บนผนังและเริ่มจ้องมองด้วยความสนใจ เขาเล่นกลต่อไปจนกระทั่งมียามคนหนึ่งมาพบ

ยามเกือบหัวใจวาย เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเห็นอะไร แต่เมื่อเขาเห็นเด็กตัวเล็กๆ ยืนอยู่ในที่ที่แทบไม่มีแสง เขาคิดว่ามันเป็นผี

แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นว่าเขาเห็นเด็ก

“เฮ้ เรนลี่ เด็กที่ได้รับรางวัลในวันนี้ไม่ใช่เหรอ? เขามาที่นี่ได้ยังไง”เขาคุยกับคู่หูของเขา

ทั้งสองเดินไปหาแม็กนัส เขย่าไหล่เด็กชายเบาๆ “ไอ้หนู มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

แม็กนัสมองพวกเขาด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสาที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “คุณลุงฮะ แม่จ๋าบอกว่ารางวัลเหรียญกล้าหาญจอร์จ ครอส ได้รับการตั้งชื่อตามพระเจ้าจอร์จที่ 6 ใช่ไหมฮะ? ผมเลยอยากเห็นหน้าตาของกษัตริย์จอร์จว่าเป็นยังไงอ่ะฮะ”

“อ่า อยากรู้จริงๆ เหรอ? แต่เธอไม่ควรมาที่นี่นะ เธอน่าจะถามผู้จัดงานได้ ลุงแน่ใจว่าพวกเขาคงไม่ปฏิเสธเธอแน่ ไงก็เหอะตามมาดีกว่า เราจะพาเธอกลับไปที่ห้องโถง” พวกเขาเสนอความช่วยเหลือให้เด็กชาย

แม็กนัสยิ้มพลางพยักหน้า เขาจับภาพเหมือนไว้แล้วเดินตามทหารยามสองคนไป ครั้งนี้การเข้าสู่เขตตะวันออกนั้นง่ายมาก และเขาถูกพาเข้าไปอย่างง่ายดาย บ๊อบบี้ผู้น่าสงสารอาจกำลังรอคำสั่งของแม็กนัสอยู่นอกห้องโถง โดยไม่รู้ว่าเขาต้องใช้เส้นทางอื่น

ในไม่ช้าเขาก็เข้าไปในห้องโถงอีกครั้ง แต่เขาได้แสดงท่าทางให้บ๊อบบี้เงียบไว้แล้ว ดังนั้น เมื่อพวกเขาทั้งคู่อยู่ข้างในตามลำพัง เขาก็แค่ชูนิ้วโป้งให้บ๊อบบี้

เด็กชายจ้ำม่ำมีความสุขมากแม้ว่าจะมองไม่เห็นก็ตาม แต่แม็กนัสทำให้เขาสัมผัสมัน

"ลองแตะดูเองสิ" บ๊อบบี้เดินหน้า ตามที่เขาบอก แทนที่จะเอามือไปแตะที่หน้าอกของแม็กนัส เขากลับสัมผัสของแข็งบางอย่างแทน

“โอ้ พระเจ้า” เขากระซิบ

“เห็นเปล่า? ฉันบอกนายแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมถึงมองไม่เห็น ไว้เราจะทดลองกันทีหลัง ตอนนี้เราต้องกลับบ้านกันก่อน” แม็กนัสพูดอย่างประหม่า

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก ส่วนที่ยากจบไปแล้ว ตอนนี้ก็ชิวแล้วล่ะเพื่อนแค่ออกไปแค่นั้น” บ๊อบบี้ก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

"หาว..." ทันใดนั้นเสียงจากภาพเหมือนก็ดังขึ้น

แม็กนัสมองลงไป พบว่าชายในภาพกำลังลุกขึ้น ชายคนนั้นมองซ้ายขวา สังเกตเห็นใบหน้าของแม็กนัสใกล้กับใบหน้าของเขาเพราะท่าทางที่เขาต้องจับไว้

"*แค็กๆ* ไอ้หนู ข้าเคารพในความชอบส่วนตัวของเจ้า แต่ข้าไม่ชอบจูบบุรุษ"

แม็กนัสมองลงมา "ชู่..."

“โอ้ อืม ข้าเดาว่าข้าจะต้องผ่านเรื่องนี้ไปอย่างเงียบๆ เพราะข้าคือภาพวาด ท้ายที่สุดแล้วก็มิอาจขัดขืนหากเจ้าต้องการทำมันจริงๆ”

“เงียบนะ ผมจะพาคุณไปด้วย หรือคุณอยากถูกทิ้งไว้ที่นี่อีกทีไหม? เดียวดายไร้ตัวตน?” แม็กนัสขู่

"โอ้ไม่ไม่ ข้าจะเงียบดุจหมูที่ตายแล้วเลยขอรับท่าน”

หลังจากนั้น แม็กนัสก็นั่งลงที่โต๊ะที่พ่อแม่ของเขานั่ง เขาเก็บภาพเหมือนไว้ข้างๆ ที่นั่งของเขา เขารู้สึกแปลกๆ ที่เขาสามารถเห็นภาพวาดยักษ์อยู่ข้างๆ ในขณะที่คนอื่นๆ ไม่มีใครสนใจสักคน

เขาอยู่ที่นั่นจนจบงานเลี้ยงอาหาร หลังจากผ่านไป 2 ชั่วโมง ในที่สุดก็ได้เวลากลับบ้านเนื่องจากงานสิ้นสุดลงแล้ว ราชินีก็จากไปหลังจากรับประทานอาหาร

“กลับบ้านกันเถอะแม็กนัส ลูกต้องเหนื่อยมากแน่เลยหลังจากนี้ พ่อต้องบอกว่ามันค่อนข้างน่าเบื่อ” อดัมพูดขึ้น

คุณตาของเขาก็พยักหน้าเช่นกัน "อันที่จริง ฉันไม่เคยชอบงานที่เป็นทางการพวกนี้เลย มักจะเข้มงวดเกินไป ไม่มีอะไรน่าสนใจมากนัก"

"ผม ผมก็เบื่อ" แม็กนัสพยักหน้า เขาค่อนข้างตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้าน พูดคุยกับภาพเหมือน

ในไม่ช้า คุณยายและแม่ของแมกนัสก็มาลากตัวสามีพวกเธอไป “เลิกนินทาเหมือนผู้หญิงเสียที พวกเธอสองคน มีมารยาทหน่อย เอาล่ะ ไปกันเถอะ”

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา