ตอนที่แล้วบทที่ 141 ศิษย์คนที่หก
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 143 สร้างชื่อเพิ่มอีกครั้ง

บทที่ 142 เจตจำนงวิญญาณ


ม่านลำแสงที่คุ้นเคยหลุดออกจากกันและเหลือแต่แผ่นป้ายขนาดเท่าไพ่นกกระจอกสีทองแดงโดยเขียนคำว่า"สิบ" สามมิติไว้ มันเต็มไปด้วยรัศมีที่งดงาม

“ยินดีด้วยที่ได้รับสัญลักษณ์เวลา!”

"เยี่ยม!"

ซุนม่ออดไม่ได้ที่จะเป่าปากดีใจเขาได้รับสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องการประหยัดเงินเพื่อซื้อรัศมีมหาคุรุเขาก็คงจะซื้อตราสัญลักษณ์มาหลายครั้งและยกระดับทักษะทั้งหมดของเขาเป็นระดับบรรพบุรุษ

ราคาของสิ่งที่ดีกำหนดคุณภาพเช่นเดียวกับที่ระดับของทักษะกำหนดพลังของมัน

หลังจากลองใช้เคล็ดการวาดยันต์อักขระรวบรวมวิญญาณระดับปรมาจารย์และประกอบกับวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์เขารู้สึกอึดอัดที่จะดูทักษะระดับผู้เชี่ยวชาญ

ไม่มีทางโรคย้ำคิดย้ำทำเป็นเรื่องน่าอึดอัดใจ

“หืม?”

ลู่จื่อรั่วขมวดคิ้วแม้ว่านางไม่ได้หงุดหงิดแต่ทำไมอาจารย์ซุนถึงลูบหัวนางตลอดเวลา? เพราะนางโง่เกินไป?เขาจับหัวนางเพื่อที่นางจะได้ฉลาดขึ้นหรือเปล่า?

“ใช่มันต้องอย่างนั้น หัตถ์จับมังกรโบราณของอาจารย์ช่างน่ากลัวยิ่งนัก!”

ลู่จื่อรั่วรู้สึกว่านางได้ค้นพบความจริงและน้ำตาก็หลั่งไหลออกมาทันทีอย่างไรก็ตาม ทำไมนางถึงไม่รู้สึกอะไรเลยหลังจากที่โดนจับที่หัว?

(เป็นไปได้ไหมว่าข้างี่เง่าเกินไป?)

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากลู่จื่อรั่ว +15 เป็นมิตร (658/1000)

ซุนม่อที่ยังคงจมอยู่ในความปิติยินดีตื่นตระหนกกับการแจ้งเตือนและมองดูลู่จื่อรั่วด้วยสายตาที่ประหลาดใจ(เจ้าคิดอย่างไรในครั้งนี้?)

(ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นแฟนตัวยงของข้าแต่เจ้าไม่จำเป็นต้องให้คะแนนเกินจริงก็ได้ ถ้ายังทำต่อไป ข้าอาจจะเหลิงเย่อหยิ่งได้!)

"แหะแหะ!"

เด็กสาวมะละกอเอนศีรษะไปด้านข้างและเผยรอยยิ้มที่สดใสดูเหมือนดอกไม้สดที่เบ่งบานในฤดูร้อน อย่างไรก็ตาม นางเริ่มมีสีหน้าจริงจังอย่างรวดเร็ว

“ท่านอาจารย์ข้าจะตั้งใจฝึกฝนอย่างดีแน่นอน จะไม่ทำให้ท่านอับอาย!”

“อืมม!”

ซุนม่อใช้โอกาสนี้แตะหัวดาวนำโชคของเขาอีกครั้ง

เด็กสาวมะละกอใช้สถานการณ์นี้และลูบหัวของนางกับฝ่ามือของซุนม่อ

เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าความรู้สึกนี้ดีมากมันให้ความรู้สึกนุ่มนวลกว่าแมวสยามผู้อ่อนโยนจากบ้านของเพื่อนร่วมงาน ทำให้ซุนม่ออยากเลี้ยงแมวในบ้านของเขาด้วย

ในที่สุดก็ถึงเวลาของเปิดการแสดงหีบสมบัติสีทอง!

หลังจากที่เศษแสงกระจัดกระจายหนังสือทักษะก็ลอยอยู่อย่างเงียบๆ ต่อหน้าต่อตาของเขา ระยิบระยับด้วยแสงสีทองของแสง

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับ'วิชานวดขั้นพื้นฐาน' ระดับปรมาจารย์ประกอบด้วยพื้นฐานของเคล็ดการนวดแบบโบราณ เจ้าสามารถใช้มันก่อนและหลังการฝึกปรือเพื่ออุ่นเครื่องและบำรุงรักษาร่างกายได้”

ระบบตอบ

ก่อนหน้านี้ซุนม่อเคยเรียนรู้เข้าใจเคล็ดการสร้างกล้ามเนื้อเคล็ดการไหลเวียนโลหิต และเคล็ดกระตุ้นโลหิต เคล็ดทั้งหมดเป็นเคล็ดการนวดพิเศษที่กำหนดเป้าหมายไปยังส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายสำหรับเคล็ดการนวดขั้นพื้นฐานนี้ ทุกคนสามารถใช้ได้ทุกที่และทุกๆ คนเพื่อเป็นการเสริมสำหรับเคล็ดการนวดโบราณทั้ง4 สาขาใหญ่

“อืม คราวนี้ข้าจะเป็นหมอนวดจริงๆ”

ซุนม่อพูดไม่ออกหนังสือทักษะค่อนข้างดีและมีประโยชน์ใช้สอยมาก แต่ชื่อคัมภีร์นั้นไม่น่าฟังอย่างยิ่ง

ซุนม่อมองดูสีของท้องฟ้ายังเป็นช่วงพักเที่ยงและยังเป็นช่วงต้นของบทเรียนตอนบ่าย

“จื่อรั่ว ไม่ต้องฝึกอีกต่อไปแล้วมาเถอะ ไปที่บ้านของจื่อฉีกันเถอะ”

ซุนม่อเป็นผู้เดินนำระหว่างทางเขาได้ศึกษาเคล็ดการนวดขั้นพื้นฐานอย่างสบาย

หลี่จื่อฉีซื้อบ้านเมื่อนานมาแล้วหลังจากที่รู้ว่าซุนม่อพักอยู่ที่หอพักครูฝึกสอนที่มีผู้คนพลุกพล่าน นางจึงให้กุญแจแก่เขาและปล่อยให้เขาอยู่ที่นั่นตามที่เขาพอใจ

อาจารย์จากสถาบันจงโจวไม่เคยขาดเงินดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วพวกเขาได้ซื้อบ้านใกล้โรงเรียน บ้านที่หลี่จื่อฉีซื้อนี้ไม่ได้แพงที่สุดแต่มีสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดสำหรับการทำสมาธิและการฝึกปรือ ดังนั้นนางจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับคนที่มารบกวนความสงบของซุนม่อ

ลู่จื่อรั่ว รีบไปหยิบกุญแจและเปิดบ้านจากนั้นนางก็เดินเข้าไป

วิชาฝึกปรือของซุนม่อจำเป็นต้องเก็บเป็นความลับมิฉะนั้น ตามความรอบคอบของหลี่จื่อฉี นางจะจัดให้คนรับใช้หญิงอยู่ใกล้ๆ

“เตรียมพร้อม!”

ซุนม่อสั่ง

ที่ปีกตะวันออกหลังจากนั้นไม่นาน ลู่จื่อรั่วก็เปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นไหมและเสื้อแขนกุดเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่สามารถมองเห็นได้เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ ดวงตาของเขาถูกคลุมด้วยผ้าพันคอสีดำ

“ท่านอาจารย์ทำไมท่านต้องสวมชุดนั้นด้วย”

ลู่จื่อรั่วไม่เข้าใจ

“อาจเป็นสำหรับพิธีกรรมบางอย่างได้หรือไม่”

“นอนลง!”

ซุนม่อไม่ตอบเขาคงพูดไม่ได้ว่าเขากลัวควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะมะละกอใหญ่ของนาง

"ค่ะ!"

เด็กสาวมะละกอนอนสบายบนเตียงไม้ไผ่และนอนราบเหมือนปลาเค็ม

ซุนม่อไม่ได้เจือจางน้ำมันวาฬโบราณกับน้ำในครั้งนี้แล้วเทลงบนร่างกายของนางโดยตรงจากนั้นเขาก็เริ่มใช้เทคนิคการนวดขั้นพื้นฐาน

สิบนิ้วของซุนม่อลูบไหล่ของลู่จื่อรั่ว

“ข้าอ้วนไปหน่อยหรือเปล่า”

ลู่จื่อรั่วรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเร็วๆ นี้นางกินจนอิ่มทุกวันและรู้สึกว่านางอาจจะอ้วนขึ้น

หากนางถูกขุ่นเคืองเพราะเหตุนี้นางจะทำอย่างไร?

เคล็ดการเสริมสร้างกล้ามเนื้อมีความแข็งแกร่งมากแต่ใช้ได้เฉพาะกับกล้ามเนื้อ เคล็ดโคจรจะใช้ได้เฉพาะกับเส้นชีพจรเท่านั้นส่วนเคล็ดการนวดพื้นฐานนั้นแตกต่างกัน ไม่มีมุมตายตัว เป็นการนวดรอบทิศทางและนวดทุกส่วนเด็กสาวมะละกอ

ไม่กี่นาทีต่อมาลู่จื่อรั่วรู้สึกกระหายน้ำมากและร่างกายของนางก็เต็มไปด้วยเหงื่อ นางรู้สึกราวกับว่านางถูกโยนลงไปในหม้อเหล็กขนาดใหญ่และถูกตุ๋น

แก่นแท้ของน้ำมันวาฬโบราณเริ่มซึมเข้าสู่ร่างกายของลู่จื่อรั่วและควบคู่ไปกับเคล็ดการนวด ค่อยๆ ยกระดับทักษะของนาง

เนื่องจากเจ้ายักษ์จินนี่ไม่ปรากฏตัวซุนม่อจึงทำได้เพียงลงมือเองและใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง

มือของซุนม่อไม่เหนื่อยล้าแต่เขารู้สึกหงุดหงิด!

“ข้ากลายเป็นหมอนวดไปแล้วจริงๆ”

ขณะที่เขากำลังนวดและถูนิ้วเท้าของเด็กสาวมะละกอซุนม่ออยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา ไม่สามารถทำอะไรได้มีจุดฝังเข็มจำนวนมากที่เท้าซึ่งจำเป็นต้องกด

ในที่สุดการนวดทั้งชุดก็จบลง

ลู่จื่อรั่วหลับไปนานแล้วด้วยความสบายใจน้ำลายของนางไหลผ่านคอของนางและหยดลงบนพื้น

"ตื่น!"

เมื่อได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบาของเด็กสาวมะละกอซุนม่อ ไม่ค่อยพอใจนักจึงตบหน้านาง

เผียะ!

เสียงตบนั้นชัดเจน

โอ๊ว!

ลู่จื่อรั่วลุกขึ้นนั่งขยี้ตาและมองไปรอบๆตัวอย่างสับสน

“ถึงเวลากินแล้วเหรอ?ข้ายังไม่หิว ข้าจะไปทีหลัง!”

เมื่อพูดอย่างนั้นลู่จื่อรั่วก็หยุดอีกครั้ง

ขณะที่ซุนม่อกำลังลังเลว่าจะตบนางอีกหรือไม่ลู่จื่อรั่วก็ลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียง ขณะที่นางวิตกกังวลเกินไป นางจึงกระแทกตัวเองกับขาของเตียงไม้ไผ่และมันเจ็บปวดมากจนนางทำหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด

“อาจารย์ ข้า… ข้า…”

ลู่จื่อรั่วเป็นกังวลมากจนอยากจะร้องไห้อาจารย์ของนางกำลังช่วยนวดให้นาง แต่นางก็ผล็อยหลับไป นางอายแทบตาย!

“ไม่เป็นไรไปอาบน้ำและเก็บของ!”

ซุนม่อหันกลับมาและดึงผ้าพันคอที่ผูกรอบดวงตาของเขาลงหลังจากนั้นเขาก็ไปที่ลานบ้าน เอาป้ายสัญลักษณ์เวลาออกมาแล้วกระแทกทำลายเป็นชิ้นๆ

แสงเรืองรองสีเขียวบรอนซ์สาดเข้าสู่ร่างกายของซุนม่อทันทีและเขาถูกปกคลุมด้วยชั้นสีเขียวทั้งหมด

ภาพและภาพลึกลับบางภาพไหลผ่านหัวของซุนม่ออย่างไรก็ตาม เขาได้แยกแยะและเข้าใจพวกมันอย่างทั่วถึง จากนั้นมันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำและสัญชาตญาณของเขา

ติง!

“ขอแสดงความยินดีด้วยวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ของเจ้ามีประสบการณ์10 ปีของการฝึกฝนอย่างหนัก 'ลอกเลียน' ระดับที่สามได้รับการปรับเป็นระดับปรมาจารย์และระดับที่สี่'เจตจำนงวิญญาณ' ได้มาถึงระดับผู้เชี่ยวชาญแล้ว”

ซุนม่อยืนอยู่ตรงจุดของเขาและชื่นชมแก่นแท้ของระดับที่สี่อย่างละเอียด

ตามที่เรียกว่าเจตจำนงวิญญาณมันหมายถึงการให้ซุนม่อคัดลอกทักษะจากคู่ต่อสู้ของเขาไม่เพียงแต่ในรูปของรูปร่างและรูปลักษณ์เท่านั้น แต่ในรูปแบบของจิตวิญญาณด้วย

เราต้องรู้ว่าสำหรับเรื่องเช่นวิญญาณของบุคคลนั้นเป็นการเลียนแบบที่ยากที่สุด

นี่เป็นเหมือนการคัดลายมือแบบเดียวกันแต่เมื่อวาดโดยคนต่างกัน จะมีลักษณะที่แตกต่างกัน และสิ่งเดียวกันก็เกิดขึ้นสำหรับวิชาฝึกปรือ

เจตจำนงวิญญาณประเภทนี้คือการคัดลอกจิตวิญญาณของฝ่ายตรงข้ามให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

กล่าวง่ายๆ ว่าซุนม่อไม่เพียงสามารถเลียนแบบวิญญาณจากมือใหม่ที่ยังใหม่ต่อการฝึกฝนเท่านั้นแต่ยังเลียนแบบผู้ที่มาจากเซียนหอกเซียนดาบได้อีกด้วย

เฉพาะเมื่อเขาสามารถเลียนแบบทั้งจิตวิญญาณและรูปลักษณ์เท่านั้นที่เขาจะสามารถสอนนักเรียนของเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพ

หลังจากลู่จื่อรั่วเก็บของเสร็จแล้วนางไม่ได้กลับไปโรงเรียนทันที แต่อยู่ในลานบ้าน และเริ่มฝึกฝนระดับแรกของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์นางจริงจังมาก ใบหน้าเคร่งขรึมของนางไม่มีการแสดงออกอื่นใดและเป็นเหมือนใบหน้าที่แข็งกระด้าง

“ความคิดของเจ้าไม่ถูกต้องเจ้าต้องปฏิบัติต่อการฝึกปรือเป็นรูปแบบของความเพลิดเพลิน!”

ซุนม่อแนะนำ

"หา!"

ลู่จื่อรั่วเกาหัวของนาง

“ข้าจะถือว่ามันเป็นเรื่องสนุกสนานได้อย่างไร?”

“เมื่อเจ้าฝึกการเคลื่อนไหวเจ้าต้องรู้สึกมีความสุขและไม่ต้องการที่จะหยุด”

ซุนม่ออธิบาย

ลู่จื่อรั่วไตร่ตรองเรื่องนี้และอ้าปากออกราวกับว่านางกำลังยิ้มจากนั้น นางยังคงฝึกฝนท่าและรูปแบบต่างๆ ต่อไป

“......”

ซุนม่อพูดไม่ออกอย่างไรก็ตามเขายังเข้าใจด้วยว่า ลู่จื่อรั่วได้ทนต่อแรงกดดันทางจิตใจอย่างมาก เนื่องจากไม่สามารถไปถึงขอบเขตการปรับสภาพกายได้สำเร็จ

หากนางยังไม่สามารถทำได้เมื่ออายุสิบสามปีก็จะพิสูจน์ได้ว่านางไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกฝนและเป็นเพียงคนธรรมดา จากนั้นนางก็จะถูกถอนชื่อออกจากโรงเรียน

“เอาล่ะหยุดซ้อมได้แล้ว มาเล่นเกมกัน!”

ซุนม่อให้ลู่จื่อรั่วหยุดจากนั้นเขาก็ดึงดาบไม้ออกมาแล้วดึงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ตรงกลางลาน

“มาเล่นเกมไล่จับกันถ้าข้าจับเจ้าได้ภายใน 3 นาที ข้าก็ชนะ และเจ้าต้องรับโทษจากข้าถ้าข้าจับเจ้าไม่ได้ เจ้าชนะและลงโทษข้าได้!”

“ไม่… ไม่ ข้าจะลงโทษอาจารย์ได้อย่างไร!”

ลู่จื่อรั่วรีบส่ายหัว

“การลงโทษนี้สามารถเป็นอะไรก็ได้เช่น ให้ข้าทำอาหารเย็นให้เจ้าคืนนี้ หรือช่วยเจ้าซื้ออาหาร ฯลฯ”

ซุนม่ออธิบาย

"ถามคำถามได้ไหม!"

เด็กสาวมะละกอกระพริบตาโตและมองไปที่ซุนม่อนางสนใจอดีตของอาจารย์เป็นอย่างมาก

"ได้!"

ซุนม่อพยักหน้า

“งั้นก็รีบไปกันเถอะ!”

ลู่จื่อรั่วกำหมัดแน่นและดูเหมือนจะจ้องมองอะไรบางอย่างจิตใจของนางจดจ่ออย่างมากและนางไม่สามารถหยุดพึมพำกับตัวเองได้ 3 นาที

ซุนม่อกระโจนเข้าหานาง

ควั่บ!

ลู่จื่อรั่ว เป็นเหมือนแมวป่าที่ถูกคนสัญจรไปมาทำให้ตกใจนางรีบวิ่งออกไปทันที ดวงตาของซุนม่อเป็นประกาย จู่ๆ เด็กสาวมะละกอก็คล่องแคล่วว่องไวและการเคลื่อนไหวของนางก็ประสานกันมากกว่าตอนที่นางฝึกฝนนางจะเป็นสายต่อสู้จริง ๆ ได้ไหม?

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด