ตอนที่ 5 เวทมนตร์บางอย่าง
แม็กนัสปั่นจักรยานกลับไปที่สวนสาธารณะก่อนจะถึงเวลากลับบ้าน เขาเบาใจขึ้นเยอะที่เห็นพ่อของเขายังคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนม้านั่ง เด็กชายเดินเข้าไปหาพ่อเขาพลางพูดว่า "พ่อฮะ กลับบ้านกันเถอะ ผมหิวแล้ว"
อดัมวางหนังสือพิมพ์ลงลุกแอ่นตัวยืดเส้นยืดสาย จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นเชือกผูกรองเท้าของแม็กนัส เขาก้มลงผูกเชือก "เอาล่ะ ไปกันเถอะ แต่อย่าหวังว่าจะได้แพนเค้กอีก เอาจริงๆ นะ พ่องงมากว่าแพนเค้กตั้งเยอะแยะขนาดนั้นจะใส่ท้องน้อยๆ ของลูกได้ยังไง"
ตอนที่พูดอดัมส์ก็อดที่จะจกพุงน้อยๆ ของแม็กนัสไปด้วยไม่ได้ แม็กนัสหัวเราะคิกคัก "ฮิฮิ ผมสามารถกินแพนเค้กได้ท้างงวัน และก็ทุกกกกวันได้เลยฮะ แต่แม่จ๋าคงจะไม่ทำมันทุกวันล่ะ.."
“ใช่ เกรซทำแพนเค้กให้ลูกทุกวันไม่ได้ เพราะแม่รู้ว่าลูกจะอ้วนแน่ถ้าทำงั้น วันนี้เรากินไก่อบกัน ถือเป็นกำลังใจให้ลูกไง เป็นจานโปรดรองลงมาไม่ใช่หรอ” อดัมพูดพร้อมกับจูงจักรยานในขณะที่แม็กนัสนั่งสบายๆ
"ใช่... ผมจะกินไก่ทั้งตัวเลย" แม็กนัสส่งเสียงเชียร์ เขารู้สึกหิวอย่างมาก
พวกเขาไปถึงที่หวังและได้กลิ่นหอมอันน่าทึ่งของไก่อบ
"แม่จ๋าเยี่ยมที่ซู้ดดดด" แม็กนัสชมเชย
เกรซหัวเราะเบาๆ ลูบหัวของเขา “ลูกก็พูดแบบนี้เวลาที่แม่ทำอาหารอร่อยๆ นะ ช่วงเวลาอื่นแม่ไม่เยี่ยมหรอเหรอจ๊ะ?”
“ไม่ ไม่… แม่จ๋าดีที่สุดเสมอฮะ ผมจะไปอาบน้ำแล้ว วันนี้ผมเหงื่อออกเยอะเลย” เขาพูดแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ
เกรซมองไปที่อดัม "ที่รัก นี่มันฤดูหนาว ทำไมลูกเหงื่อออกเยอะจัง"
“ไม่รู้สิ เขาแค่ขี่จักรยานตลอดเวลา” อดัมตอบ แต่ก็ทำให้เขาสับสนเช่นกัน เกรซซึ่งเป็นแพทย์จึงตัดสินใจจะตรวจร่างกายลูกชายในภายหลัง
ขณะเดียวกัน แม็กนัสกำลังฮัมเพลงที่เขาเรียนในโรงเรียนขณะอาบน้ำ
"การแช่น้ำร้อนดีที่สุด อย่างฟินอ่ะ อืมม ว่าทำไมวันนี้ผู้หญิงคนนั้นถึงเรียกฉันว่าโสโครกล่ะ? ฉันไม่ได้กลิ่นไม่ดี มันเป็นเพราะเหงื่อของฉันเหรอ? แล้วมักเกิ้ลคืออะไร”
เขาสงสัยในขณะที่ทำฟองแชมพูบนหัวของเขา
ไม่นานเขาก็อาบน้ำเสร็จและไปที่ห้องอาหารเพื่อทานข้าวเย็น เขาซัดไก่ไปครึ่งตัวได้ ทั้งพ่อและแม่ของเขาตกใจเมื่อเห็นเขากินอาหารมากขนาดนี้
เมื่อแม็กนัสรู้สึกอิ่ม เขาก็วางมีดและส้อมลง "*เอ่ออ* อิ่มแล้ว"
"ไม่ ชิ... พ่อหมายถึง จ่ะ" อดัมเกือบหลุดปาก เขาตกตะลึงกับความสามารถในการกินของแม็กนัส
แต่เกรซมองเขาด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่หายตัวไปคราวนั้น เธอสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวแม็กนัส
"ลูกโอเคไหมจ๊ะ ลูกรัก" เธอถามและแตะหน้าผากของเขา
เธอกระโดดลงจากที่นั่งทันทีที่แตะหน้าผากของเขา เธอรีบวิ่งไปที่ห้องของเธอและนำเทอร์โมมิเตอร์มา
เธอวางมันไว้ใต้รักแร้ของแม็กนัสทันที
“เกิดอะไรขึ้นฮะแม่” แม็กนัสถามอย่างสับสน
อดัมเองก็สับสนเช่นกัน แต่เมื่อเห็นเทอร์โมมิเตอร์ เขาก็เข้าใจอะไรบ้างแล้ว นอกจากนี้เขายังสัมผัสหน้าผากของแม็กนัสอีกคนและรู้สึกราวกับว่าผิวหนังของเขาถูกไฟไหม้
"เกรซอุณหภูมิเท่าไหร่" เขาถามอย่างรวดเร็ว
เกรซดึงเทอร์โมมิเตอร์ออกมาตรวจดู เธอแทบจะเป็นลมเมื่อเห็นสิ่งนั้น
"1...110° ฟาเรนไฮต์" เธอสูดลมหายใจ (ประมาณ 43°C)
“แย่ขนาดนั้นเลยเหรอฮะ?” แม็กนัสถามพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าอุณหภูมิใดที่ถือว่าดีและไม่ดี
อดัมรีบวิ่งไปสวมเสื้อโค้ทและเตรียมรถทันที ขณะที่เกรซวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อคว้ากระเป๋าเงินของเธอไม่ลืมหยิบเสื้อโค้ทของแม็กนัสไปด้วย
“ไปกันเถอะลูกรัก เราต้องไปโรงพยาบาล ลูกมีไข้เล็กน้อย” เกรซพูดอย่างใจเย็นเพื่อไม่ให้แม็กนัสตกใจ
แต่แม็กนัสไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ สำหรับเขา ร่างกายของเขารู้สึกปกติ ที่จริงมันยิ่งดีกว่าเดิมเสียอีก จนเขาไม่เข้าใจว่าเขาเป็นไข้ได้ยังไง
“แต่แม่ครับ ผมสบายดี ผมคิดว่าผมไม่มีไข้” แม็กนัสเถียง ไม่มีเด็กคนไหนชอบไปโรงพยาบาลหรอก ไม่จำเป็นสักนิด น่ากลัวด้วย
เกรซคุกเข่าต่อหน้าเขาสวมหมวกคลุมศีรษะให้เขา “ลูกจ๋า เทอร์โมมิเตอร์บอกว่าลูกมีไข้ ไปตรวจร่างกายกันเถอะ”
แม็กนัสถอนหายใจยอมรับชะตากรรม เขาจับมือเกรซแล้วเดินตามเธอไปที่รถ แต่แม็กนัสรู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นย่างก้าวที่เร่งรีบของแม่ของเขา
พวกเขาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว พุ่งตรงไปถึงโรงพยาบาลทหารที่เกรซทำงานอยู่ เธอเป็นศัลยแพทย์หัวใจ ไม่ใช่กุมารแพทย์ พวกเขาจึงต้องพาเด็กชายไปหาหมอเด็ก
มีเด็กอีกหลายคนที่มีผู้ปกครองมาด้วย แต่เกรซต้องเข้าไปก่อนเพราะเธอถือเป็นเจ้าหน้าที่และนายทหารระดับสูง
"แซม ตรวจไข้เร็วเข้า ฉันตรวจที่บ้านแต่สงสัยว่าเทอร์โมมิเตอร์เสีย เด็กจะมีอุณหภูมิ 110 องศาฟาเรนไฮต์ได้อย่างไร เขาไม่รู้สึกมีปัญหาอะไรด้วย" เธอถาม เธอรู้จักกับหมอคนนี้เป็นอย่างดี
หมอแซมขมวดคิ้ว วางเทอร์โมมิเตอร์ไว้ใต้แขนของแม็กนัส และท้ายที่สุด มันก็ยังแสดงอุณหภูมิที่ 110 องศาฟาเรนไฮต์
หมอแซมเงิบไปเลย เขากระพริบตาปริบๆ และตรวจสอบเทอร์โมมิเตอร์ เทอร์โมมิเตอร์แบบดิจิตอลยังไม่มีใช้ทั่วไปในยุคนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีวิธีการอื่นในการวัด
ในที่สุดเขาก็แตะหน้าผากของแม็กนัส มันร้อนมากจริงๆ เขาจึงเรียกพยาบาลและบอกให้เธอนำเทอร์โมมิเตอร์มาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ในไม่ช้า ก็มีเทอร์โมมิเตอร์สิบตัวติดอยู่ที่ใต้วงแขนของแมกนัส
“มีอะไรกันหรอฮะ? ผมสบายดีนะ ไม่ได้รู้สึกแย่ตรงไหนเลย” แม็กนัสยืนกราน
มันแปลกมากที่แม็กนัสทำตัวปกติ แต่เมื่อนำเทอร์โมมิเตอร์ทั้ง 10 อันออกมา ปรากฏว่าทั้งหมดมีอุณหภูมิ 110°
ต่อมาได้ตรวจความดันโลหิตด้วยแต่พบว่าอยู่ในเกณฑ์ปกติแต่อุณหภูมิยังสูงกว่าเกณฑ์ปกติ
“คุณหมอเกรซ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร 110° ฟาเรนไฮต์เป็นอุณหภูมิที่อวัยวะของร่างกายเริ่มล้มเหลวและนำไปสู่ความตายได้ทันที
“แต่แม็กนัสตัวน้อยก็ปกติเหมือนเด็กคนอื่นๆ นี่มัน... ผิดปกติมาก
เขาไม่ได้ทำตัวเหมือนเด็กเป็นไข้ด้วยซ้ำ
มีเครื่องใหม่ที่กำลังวิจัยกันอยู่เรียกว่า MRI มันสามารถตรวจปัญหาทั่วร่างกาย แต่คงใช้เวลาอีกสองสามปีกว่าจะเสร็จสมบูรณ์ ตอนนี้เราต้องทำได้แค่ตรวจเลือดเท่านั้น
“ไข้มักจะมาเพราะร่างกายกำลังต่อสู้กับไวรัส ดังนั้น หวังว่าเราจะพบว่าอะไรเป็นสาเหตุในตัวอย่างเลือดของเขา” ดร.แซม อธิบาย
(A/N: MRI และ CT Scan ถูกประดิษฐ์ขึ้นในปี 70)
เกรซมองดูแม็กนัสด้วยความกังวลในขณะที่แม็กนัสเล่นกับเครื่องฟังเสียง เธอรู้เกี่ยวกับ MRI และรู้ว่าต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าจะสร้างและใช้งานได้สำหรับประชาชนทั่วไป
“เอาล่ะ งั้นเรามาตรวจเลือดกันเถอะ” เธอตอบ
ในที่สุดแม็กนัสก็ถูกเข็มแทง แทนที่จะฉีดอะไรบางอย่าง กลับถูกเอาบางอย่างไปจากเขา
อารมณ์ของเขาแปรปรวน อดัมจึงซื้อไอศกรีมให้เขา
ด้วยรอยยิ้มกว้าง เขาถือกรวยไว้ในมือและกินมันต่อไป แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นบางอย่าง
“ไม่นะ… มันละลายแล้ว ฉันต้องรีบกินแล้ว” เขาแสดงความคิดเห็น
*แจ่บ แจ่บ แจ่บ*
แทนที่จะเลียไอศกรีม เขากลับเขมือบมันเข้าไปสามคำใหญ่ อดัมกับเกรซก็มองเขาแปลกๆ ขณะรอให้แม็กนัสจับหัวเขาด้วยอาการความเย็นขึ้นสมอง~~
แต่อาการนั้นไม่ได้เกิดขึ้น เขาแค่เช็ดมือด้วยผ้าเช็ดปากและมองไปที่พ่อแม่ของเขา "แม่ฮะ พ่อฮะ กลับบ้านกันเถอะ ผมต้องทำการบ้านสำหรับพรุ่งนี้ แม่ ผมอยากได้แพนเค้กใส่กล่องข้าวไปโรงเรียนฮะ เราจะไปทัศนศึกษาที่บ้านของราชินี"
“จ่ะ ไปกันเถอะที่รัก” ผู้ปกครองทั้งสองออกจากโรงพยาบาลด้วยอาการมึนงง ทั้งสองคนกังวลถึงแม็กนัสเกี่ยวกับสิ่งที่ผิดปกติกับเขา พลางอธิษฐานอย่างเงียบๆ ว่าขอให้ไม่มีอะไรร้ายแรง โดยไม่รู้ตัวว่านั่นเป็นเวทมนตร์บางอย่าง
[A/N: แม็กนัสตัวน้อยกำลังจะไปยังดินแดนศัตรูแล้ว ตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผยหรือไม่หนอ? ตามตอนต่อไป...]
______________________________
อาหารเย็นวันนี้ [หิวเลย~~]
