บทที่ 23 : กองโจรหมาป่าโลหิต!

หลังจากที่ชายหนุ่มพูดออกไป มีร่างเงาบางอย่างก็กระโดดออกจากป่าทึบอย่างรวดเร็ว และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า มองศพของหมาป่าปีศาจบนพื้น

“ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะอวยพรข้า เล่ยซาน ทำให้ข้าได้มาพบเจอร่างของหมาป่าปีศาจที่นี่!”

ชายลึกลับหัวเราะ จากนั้นเหลือบมองไปยังทีมทหารรับจ้างและหลัวเฉิน ดวงตาของเขาแสดงความกระหายเลือดออกมา เขาพูดอย่างเย็นชา: "พวกเจ้าทุกคน ศพหมาป่าปีศาจตัวนี้ ข้าต้องการมัน ตกลงไหม"

กลุ่มคนที่อยู่เบื้องหลังชายลึกลับที่พึ่งมามองไปที่ หลัวเฉินและทุกคนในกองทหารรับจ้างด้วยสายตาที่กระหายเลือด

“เล่ยซาน?” ไป่หยูปัง หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้าง ขมวดคิ้ว ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาก็อุทานออกมา: “เล่ยซาน หัวหน้ากองโจรที่สามของหมู่บ้านหมาป่าบ้าคลั่ง?!”

หลัวเฉิน ตกใจมากเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น หมู่บ้านหมาป่าบ้าคลั่ง เป็นรังโจรใกล้กับเมืองหลิงหยุน ต้าไจ หัวหน้าของ กองโจรหมาป่าโลหิต ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นปรมาจารย์การต่อสู้ขั้นที่สอง ตระกูลหลัวกับตระกูล หลี่ ก็ไม่กล้าที่จะยั่วยุอีกฝ่าย

เล่ยซาน เป็นหัวหน้ากองโจรที่สามของ หมู่บ้านหมาป่าบ้าคลั่ง นักสู้ระดับสูงขั้นที่ห้า และอารมณ์ของเขาก็รุนแรงมาก ใครก็ตามที่ทำให้เขาโกรธคนๆนั้นจะโดนทรมานเหมือนหมา

"ไม่คิดเลยว่า แกยังมีความรู้อยู่บ้าง" เมื่อ ไป่หยูปัง ได้ยินคำพูดของชายที่มีแผลเป็น เล่ยซาน มีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา จากนั้นสีหน้าของเขาก็กับมาเย็นชาอย่างรวดเร็ว เขาก็กล่าวว่า: "ในเมื่อรู้ว่าเป็นคุณปู่เล่ย ทำไมพวกแกไม่ออกไป ?!"

เมื่อ ไป่หยูปัง ได้ยินเช่นนี้สีหน้าโกรธเคืองปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา แต่เขาไม่กล้าโจมตี

เล่ยซาน มีชื่อเสียงที่ไม่ดีและเขาก็เป็น นักรบระดับสูงขั้นที่ห้า

เพียงแค่ เล่ยซาน คนเดี่ยวก็สามารถกวาดล้างกองทหารรับจ้างทั้งหมดของพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงว่ากลุ่มโจรที่มาด้วยดูเหมือนจะไม่อ่อนแอไปกว่า เล่ยซาน?

ไป่หยูปัง กัดฟันและออกคำสั่ง "ไปกันเถอะ!" หลายคนในกลุ่มทหารรับจ้างเหลือบมองไปที่ศพหมาป่าปีศาจ ที่อยู่บนพื้นอย่างไม่เต็มใจ

มันไม่คุ้มค่าที่จะยั่วยุคนบ้าอย่าง เล่ยซาน เพื่อศพของหมาป่าปีศาจ

แม้ว่าทุกคนในทีมทหารรับจ้างจะไม่เต็มใจที่จะได้ยินเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ไม่เต็มใจเช่นกันที่จะยั่วยุ เล่ยซาน กลุ่มทหารรับจ้างนั้นรีบวิ่งออกจากป่าทึบ เงาร่างพวกเขาหายไปอย่างรวดเร็ว แต่ หลัวเฉิน ยังคงยืนอยู่อย่างสงบอยู่ที่เดิม

“ไอ้หนู มึงไม่ไปเหรอ?” เมื่อเห็น หลัวเฉิน ยังคงอยู่ที่เดิม สายตาอาฆาตที่รุนแรงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ เล่ยซานบวกกับแผลเป็นบนใบหน้าของเขา ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันและกลัวเป็นอย่างมาก

“ขอโทษนะ แต่ทำไมข้าจะต้องออกไปด้วยล่ะ” หลัวเฉิน เลิกคิ้วและพูดกับ เล่ยซาน

เขาไม่กลัวที่จะทำให้ เล่ยซาน ขุ่นเคือง “วิชาดาบไขว้” ของเขาอยู่ในขอบเขตของความสมบูรณ์แบบ และวิชาฝึกฝนร่างกาย “เงาล่องนภา” ของเขาก็อยู่ในขอบเขตความเชี่ยวชาญระดับสูงสุด ถึงแม้ว่า เล่ยซานจะมีการบ่มเพาะมากกว่าเขาถึงสามระดับ แต่ก็ไม่ใช้คู่ต่อสู้ของเขา!

ถ้าหากเขาถูกคนของ เล่ยซาน รุมล้อมเขาก็อาศัยความลึกลับของ วิชาเงาล่องนภา เขาก็สามารถออกจากการต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้น หลัวเฉิน จึงไม่ได้สนใจ เล่ยซาน และคนอื่นๆตั้งแต่แรก

“ช่างกล้าเสียนี่กระไร!” เล่ยซานโกรธเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และสั่งให้ลูกสมุนโจรที่อยู่ข้างหลังเขา: "ไปพาเด็กคนนั้นมาให้เล่าจื๊อ เล่าจื่อจะฆ่ามันเอง!"

ลูกสมุนโจรที่อยู่ข้างหลัง เล่ยซาน กระซับอาวุธที่อยู่ในมือของเขาอย่างรวดเร็ว เดินไปหา หลัวเฉิน ด้วยรอยยิ้มที่กระหายเลือดบนใบหน้าของเขา

“นักรบระดับเก้า?”

เมื่อรู้สึกถึงรัศมีที่ปล่อยออกมาจากกลุ่มโจรหลายคน หลัวเฉินก็เยาะเย้ย เหวี่ยงดาบยาวในมือของเขา “ดาบแยกเงา” เงาดาบจำนวนมากปรากฏขึ้นในอากาศ และห่อหุ้มกลุ่มโจรไว้อย่างรวดเร็ว!