ตอนที่ 34 นาง นางคนโรคจิต!

"เชี่ย เชี่ย!"

　　"เสวี่ยเมิ่งหานวิ่งมาหาข้าจริงๆ!"

　　“ให้ตายเถอะ นางเอกกลับวิ่งมาหาตัวร้ายอย่างไม่มีเหตุผลเนี่ยนะ”

　　“แถมยังอยู่ทั้งคืน?”

　　"มีบางอย่างผิดปกติ!!"

　　เจียงมู่ตื่นตระหนก หัวของเขารู้สึกชาจนเหมือนผมกำลังจะร่วง

　　สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือเสวี่ยเมิ่งหานบุกเข้าไปในห้องของติงหนานหรง!

　　ด้วยอารมณ์ของแม่บ้านชราพูดน้อย เมื่อนางรู้ว่าคนอื่นได้เห็นท่าทางน่าอายของนาง นางจะต้องฉีกเสวี่ยเมิ่งหานเป็นชิ้น ๆแน่

　　เมื่อเสวี่ยเมิ่งหานตาย เขาจะเล่นเป็นตัวร้ายได้อย่างไร?

　　“ฮะ? เดี๋ยวก่อน!”

　　เจียงมู่หยุดเดิน ขมวดคิ้วและครุ่นคิด

　　"เป็นไปได้ไหมว่าที่ระบบมอบคืนชีพคนตายแก่ข้า เพราะมันทำนายว่าโครงเรื่องจะบิดเบี้ยวและเสวี่ยเมิ่งหานจะตาย"

　　“และเพื่อที่จะผ่านเนื้อเรื่องนี้ ข้าต้องใช้คืนชีพตายเพื่อชุบชีวิตเสวี่ยเมิ่งหาน?”

　　“แล้ว เสวี่ยเมิ่งหานจะได้รับรางวัลของข้า กล่าวอีกนัยหนึ่ง ระบบกำลังริบรางวัลกลับอย่างลับๆ?”

　　"ดีมาก..."

　　"ดีมาก ก็หมาแล้ว!"

　　ยิ่ง เจียงมู่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าระบบสุนัขกำลังพยายามหลอกล่อเขาโดยเจตนา

　　แต่เขาไม่มีหลักฐาน

　　ใน ขณะนั้นเอง

　　มีหญิงสาวสวยในชุดยาวสีน้ำเงินทะเลสาบเดินอยู่ข้างหน้าเขา

　　ผู้หญิงคนนั้นเดินเอามือไพล่หลังพลางฮัมเพลงเบาๆ

　　เมื่อนางเห็นเจียงมู่ดวงตาของนางก็สว่างขึ้นและก็ตะโกนออกมาอย่างมีความสุข:

　　"สามี!"

　　สามี?

　　เสียงนี้มัน?

　　เจียงมู่เงยหน้าขึ้นมองด้วยความหวาดกลัว

　　เขาหันหลังกลับทันทีและแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

　　แต่ในใจเขาเริ่มสาปแช่งสวรรค์แล้ว

　　“ไอ้สวรรค์เวรเอ้ย!”

　　"ฮั่นอวี่ฉิงต้องไปที่นิกายหวู่โหยวไม่ใช่เหรอ!"

　　“ยายวิปริตคนนี้มาที่เทือกเขาสัตว์ปีศาจได้ยังไง!”

　　“มันจบแล้ว มันจบสิ้นแล้ว!”

　　"เนื้อเรื่องบิดเบี้ยวไปจนถึงก้นหลุมแล้ว!"

　　อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะเดินไปได้ไกล ฮั่นอวี่ฉิงก็กระทืบเท้าของนางและบินไปตรงหน้าเขา

　　"สามี!"

　　ฮั่นอวี่ฉิงกอดเจียงมู่ไว้ในอ้อมแขนของนางด้วยความประหลาดใจ และถูหน้าของเขาด้วยหน้าอกของนางไปมา

　　"ปล่อย... ปล่อยข้า! ใครเป็นสามีของเจ้ากัน! ออกไปจากข้าซะ!"

　　เจียงมู่พยายามดิ้นออก ชี้ไปที่จมูกของนางและสาปแช่งอย่างโกรธเกรี้ยว:

　　"ข้าขอบอกเจ้าเลยว่า! ถ้าเจ้าไม่ขอพ่อแม่ของข้าให้ข้าแต่งงานกับเจ้าก่อนที่พวกท่านจะเสีย ข้าคงสั่งหรงเอ๋อให้ฆ่าเจ้าเป็น 10,000 ครั้งไปแล้ว!"

　　แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าทำไม ฮั่นอวี่ฉิงถึงปรากฏตัว

　　แต่เพื่อรักษาการบุคลิกวายร้ายตามต้นฉบับ เจียงมู่ต้องลงมือ

　　ในเนื้อเรื่องเดิม แม้ว่าทั้งสองจะเป็นสามีภรรยากัน แต่ทั้งสองไม่ได้รักกันเลย

　　กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ฮั่นอวี่ฉิงที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อประจบประแจงเจียงมู่เพื่อให้รักษาสถานะของนางในฐานะภรรยาของประมุขนิกาย

　　แต่ เจียงมู่เกลียดฮั่นอวี่ฉิงอย่างมาก

　　เพราะนางขอพ่อแม่ของเจียงมู่ก่อนตาย โดยขอให้เจียงมู่แต่งงานกับนาง

　　แต่คนที่เจียงมู่ชอบคือเสวี่ยเมิ่งหานและเขาไม่ได้ชอบนางเลย

　　นอกจากนี้เขายังคิดว่านางมีเจตนาร้ายและต้องการยึดนิกายหวู่โหยว

　　ดังนั้น เจียงมู่ต้องการที่จะฆ่านางอย่างรวดเร็ว

　　"ไสหัวไปซะ! ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้! ข้าไม่ต้องการเห็นหน้าเจ้า!"

　　เมื่อด่าจบ เจียงมู่ทำท่าโกรธและเดินจากไป

　　ให้ตายเถอะ เสวี่ยเมิ่งหานวิ่งมาหาข้ายังไม่พอ

　　ตอนนี้ฮั่นอวี่ฉิงกลับเดินทางมาที่นี่แทนไปที่นิกายหวู่โหยว เหล่าจื๊อไม่สามารถแก้ไขเนื้อเรื่องได้แล้ว

　　ระบบ! ระบบพูดอะไรหน่อยสิ!

　　เขาเรียกว่าระบบในใจ

　　แต่ไม่มีการตอบสนอง

　　ฮั่นอวี่ฉิงรีบไปหาเจียงมู่อีกครั้งและปิดกั้นทางเดินด้วยการอ้าแขนกว้าง

　　นางเม้มริมฝีปากและพูดอย่างเสียใจ:

　　“สามี เทือกเขาสัตว์ปีศาจนั้นอันตรายมาก คนอื่นกลัวว่าท่านจะถูกทำร้าย คนอื่นจึงมาที่นี่เพื่อปกป้องท่าน ท่านใจร้ายมากจริงๆ กลับบอกคนอื่นให้ไสหัวไป คนอื่นเสียใจนะ ร้องไห้~”

　　ขณะที่นางพูดก็มีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาของนาง (人家 คนอื่น หมายถึง ตัวผู้พูดเองหรือบุคคลที่ 3 )

　　เมื่อเห็นท่าทางที่เสแสร้งนี้มันทำให้เจียงมู่ขนลุก

　　แต่ข้าก็ยังชื่นชมฝีมือการแสดงของนาง

　　ยังคงสมจริงเช่นเคย

　　“หากเจ้าต้องการร้องไห้ ก็ร้องไห้แล้วออกไปซะ”

　　เจียงมู่ไม่สนใจที่จะคุยกับนางอีกต่อไป

　　ตอนนี้เขาแค่ต้องการกลับไปที่ยานอวกาศส่วนตัวโดยเร็วที่สุดเพื่อดูว่า เสวี่ยเมิ่งหานเป็นนกชนิดใด

　　“สามี อย่าไล่ข้าเลยนะ ข้าเก่งมาก แถมข้ายังสามารถหั่นเนื้อได้ด้วย ดูสิ!”

　　ฮั่นอวี่ฉิงหยิบมีดออกมาจากแหวน

　　นางยกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลเป็นหนาทึบ

　　“สามีดูนะ!”

　　นางกดปลายมีดลงไปที่ผิวหนังข้อมือของนาง

　　แล้ว ฉึบ!

　　มีดดึงอย่างรวดเร็ว

　　ทันใดนั้น คราบเลือดก็ปรากฏขึ้นที่แขน เลือดเริ่มไหลลงมาทันที และเนื้อสดๆในรอยแผลยิ่งทำให้ผู้คนที่มองขนลุก

　　“เห็นไหม ข้าไม่ได้โกหกท่าน สามีของข้า ท่านชอบไหม ฮิฮิ”

　　ฮั่นอวี่ฉิงยิ้มอย่างสดใส ประกอบกับแผลเป็นรูปผีเสื้อที่สวยงามบนใบหน้าของนางที่บิดเบี้ยวด้วยรอยยิ้ม ทำให้นางยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้น

　　เมื่อเห็นสิ่งนี้ เจียงมู่รู้สึกหนาวสั่น

　　“นาง นางคนโรคจิต!!”

　　ด้วยเสียงกรีดร้อง เจียงมู่หันหลังกลับและวิ่งหนีด้วยความกลัว

　　ให้ตายเถอะ ดูเหมือนว่าข้าจะกลับไปที่เรือบินส่วนตัวตอนนี้ไม่ได้แล้ว

　　มิฉะนั้น หาก ฮั่นอวี่ฉิงกลับไปที่เรือพร้อมกลับเขา เขาจะต้องรำคาญจนแทบคลั่งจากการที่นางทำร้ายตัวเองแน่ๆ

　　“ท่านสามี ท่านไม่ต้องการข้าแล้วหรือ ฮือๆ!”

　　ฮั่นอวี่ฉิงร้องไห้และติดตามร่างของเจียงมู่เหมือนหนอนเจาะใบไม้

　　ทำไมเจ้าถึงร้องไห้จนตายเองไม่ได้กัน!

　　เจียงมู่สาปแช่งด้วยความโกรธในใจของเขาโดยไม่สนใจฮั่นอวี่ฉิงที่อยู่ข้างหลังเขา

　　สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คือหลีกเลี่ยงนางและกลับไปที่เรือส่วนตัวของเขาโดยเร็วที่สุด

　　แต่ทว่านางติดตามเขาอย่างใกล้ชิด และสายตาของนางไม่เคยละออกจากหลังของเขาเลย

　　สิ่งนี้ทำให้เขาไม่กล้าใช้สุญตาเทพซ่อนเร้น เขาจึงต้องซ่อนทักษะของเขาก่อนและพยายามสลัดนางออกไปให้เร็วที่สุด

　　ใครจะรู้ การวิ่งไล่จับครั้งนี้จะดำเนินทั้งวัน

　　รุ่งขึ้น

　　ภายในถ้ำ

　　เจียงมู่ตื่น

　　เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาก็เห็น ฮั่นอวี่ฉิงจับแขนของเขาไว้ข้างๆ เขา

　　เมื่อวานเขาหนีจากนางทั้งวัน แต่สุดท้ายเขาก็เหนื่อยและหนีต่อไปไม่ได้

　　เลยต้องหาถ้ำอยู่

　　ฮั่นอวี่ฉิงหัวเราะและพูดเบา ๆ :

　　"สามี อรุณสวัสดิ์"

　　สวัสดีตอนเช้า บ้านเจ้าสิ!

　　เจียงมู่ไม่ได้แสดงสีหน้าดีๆให้กับนางเพราะรอยยิ้มที่สวยงามของนาง และพูดอย่างเย็นชา:

　　“เจ้าจับแขนข้ามาทั้งคืน ไม่เหนื่อยเหรอ เจ้าเป็นตัวชู่หลานหรือไง?” (树懒ชู่หลาน แปลว่า สลอธ)

　　ขณะที่เขาพูด เขาพยายามดึงแขนกลับแต่ก็ดึงไม่ออก

　　"อยู่เคียงข้างสามีไม่เหนื่อยเลย ฮิฮิ"

　　ฮั่นอวี่ฉิงยิ้มอย่างมีความสุข ดวงตาของนางแทบจะโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว

　　นางพูดเบาๆ: "สามี ท่านต้องการทานอะไรไหม ข้าทำให้ท่านได้นะ"

　　เจียงมู่ทำอะไรไม่ถูก

　　เขารู้ว่าทุกสิ่งที่ฮั่นอวี่ฉิงทำก็เพื่อทำให้เขาพอใจ เพื่อให้ได้อำนาจที่มากขึ้นในนิกายหวู่โหยว

　　และแน่นอนว่าเป้าหมายสูงสุดคือการใช้นิกายหวู่โหยวเพื่อโจมตีนิกายเซวียนหยางในอนาคต

　　"ผาย... เอ่อ ข้าอยากกินเนื้อสัตว์ย่าง ทำได้ไหม"

　　เจียงมู่กลับคำพูดที่ด่านางทันทีและเปลี่ยนเป็นพูดว่าเขาอยากเนื้อสัตว์ย่าง

　　นี่เป็นโอกาสดี

　　ใช้ประโยชน์จากการที่นางละความสนใจ

　　เขาสามารถใช้สุญตาเทพซ่อนเร้นเพื่อหนีออกไปได้!

　　"ได้สิ"

　　ฮั่นอวี่ฉิงยิ้มหวาน ปล่อยมือของ เจียงมู่ยืนขึ้นและเดินไปที่โล่ง

　　และตำแหน่งยืนของนางก็เลือกได้ดีมาก

　　นางหันหน้าไปทางปากถ้ำเพื่อที่จะเฝ้าเจียงมู่ไม่ให้หนีไปไหน

　　นางรู้ว่าเจียงมู่เกลียดนาง

　　แต่นางไม่สนใจ

　　นางเชื่อว่าตราบใดที่นางรุกเข้าหาเจียงมู่หลายๆครั้ง นางจะทำให้เจียงมู่พรากความบริสุทธิ์ของนางได้สำเร็จ

　　แล้วจะได้รับอำนาจมากขึ้น!

　　หากนางท้อง นิกายหวู่โหยวทั้งหมดจะกลายเป็นของนาง!

　　ในเวลานั้น นางมั่นใจอย่างยิ่งว่านิกายหวู่โหยวจะพัฒนามากขึ้นอย่างแน่นอน

　　ในท้ายที่สุด นางจะสามารถใช้พลังทั้งหมดของนิกายหวู่โหยวเพื่อทำลายนิกายเซวียนหยางได้!

　　แล้วก็...ทรมานผู้ชายคนนั้นจนตาย!

　　เฮ้เฮ้

　　ความบิดเบี้ยวและบ้าคลั่งสะท้อนในแววตาของฮั่นอวี่ฉิง

　　จากนั้นนางเริ่มหยิบของเช่นชั้นวางที่ไหม้ออกจากแหวนของนาง

　　และในช่วงเวลาสั้น ๆที่นางยุ่งอยู่และหันหลังให้เจียงมู่

　　เจียงมู่ใช้สุญตาเทพซ่อนเร้นทันที

　　หายเข้าไปในความว่างเปล่าโดยสมบูรณ์

　　จากนั้นแอบเดินออกไปที่ปากถ้ำ

　　ในที่สุดก็หนีออกมาจากถ้ำได้สำเร็จ

　　“ท่านสามี ท่านอยากกินขากวางหรือขาวัว? มันเพิ่งถูกฆ่าเมื่อวานซืนเอง มันสดมาก”

　　ฮั่นอวี่ฉิงหันกลับมาและถามเจียงมู่

　　ตึก!

　　เนื้อทั้งสองชิ้นตกลงกับพื้น

　　"สามี?"

　　นางตกใจเมื่อพบว่าเจียงมู่หายไปแล้ว

　　นางค้นหาภายในถ้ำอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่พบเขา

　　“เขาหนีไปแล้วเหรอ ฮิๆๆ…”

　　ฮั่นอวี่ฉิงหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ร่างกายของนางสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

　　นางอดไม่ได้ที่จะหยิบมีดออกมาและเริ่มกรีดที่ท้องตัวเอง

　　นางมองไปที่เลือดที่ไหลรินออกมา สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่รุนแรง

　　ร่างกายที่สั่นเทาของนางสงบลงได้อย่างช้าๆ

　　ซักพักก็หยิบเนื้อที่ตกขึ้นมา

　　นางฮัมเพลงเล็กน้อย ขณะที่วางเนื้อไว้บนตะแกรง

　　ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น