บทที่ 139 แม้ความยุติธรรมจะมาช้า แต่ก็ไม่เคยขาด!
บึ้ม!
ดาบไม้ปะทะกับหมัดก่อนจะแยกจากกัน
จางฮั่นฟูยังคงต้องการโจมตีแต่อันซินฮุ่ยเข้ามาขวางอยู่ระหว่างพวกเขา รัศมีของนางก็ถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมดเช่นกัน
“รองอาจารย์ใหญ่จาง เจ้าสร้างปัญหามากพอหรือยัง?”
อันซินฮุ่ยคำราม
ผู้บริหารสถาบันทั้งหมดประหลาดใจความประทับใจที่อันซินฮุ่ยมอบให้พวกเขาก็คือความสง่างามและความสงบเสงี่ยมอยู่เสมอ ไม่ต้องพูดถึงการทะเลาะวิวาท และนางไม่พูดเสียงดังเกินไปแต่ตอนนี้เธอตวาดใส่จางฮั่นฟูจริงๆ
ดูเหมือนว่าคู่หมั้นของนางซุนม่อมีตำแหน่งที่สำคัญมากในใจนาง
(ความแข็งแกร่งของเขาไม่เลวแต่สิ่งที่โดดเด่นกว่านั้นคือการตัดสินใจในทันทีว่าจะจัดการกับสถานการณ์อย่างไรเขายังมีหัวใจที่ยิ่งใหญ่โต สามารถทนต่อแรงกดดันมหาศาลได้)
หวังซู่ไม่สนใจจางฮั่นฟูสายตาของเขามองอยู่ที่ซุนม่อ และยิ่งเขาดูมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเท่านั้น
เมื่อเผชิญกับการโจมตีของจางฮั่นฟูซุนม่อไม่ได้ตื่นตระหนกและหลบเลี่ยงเขาเข้าใจความคิดของจางฮั่นฟูอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการสถานการณ์ที่ทั้งสองฝ่ายจะได้รับบาดเจ็บดังนั้นเขาจึงโจมตีอย่างเด็ดขาด
จิตใจและความกล้าหาญดังกล่าวช่างน่าทึ่ง
ต้องรู้ว่าจางฮั่นฟูอยู่ที่ขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์หากมีข้อผิดพลาดในการตัดสินของซุนม่อ เขาจะต้องพิการจากอาการบาดเจ็บอย่างแน่นอน
หวังซู่เริ่มพิจารณาอย่างจริงจังว่าจะสามารถรับซุนม่อเข้ากลุ่มมหาคุรุของเขาได้หรือไม่
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากหวังซู่+2 เป็นกลาง (3/100)
ซุนม่อเหลือบมองที่หวังซู่(ทำไมคนผู้นี้จึงให้คะแนนความประทับใจที่ดีกว่า อืม อันซินฮุ่ย เพิ่งเพิ่มคะแนนอีก15 คะแนนเช่นกัน)
“อาจารย์ใหญ่อัน เจ้าเป็นคนสองมาตรฐานหรอกหรือไง?ทำไมเจ้าถึงไม่ห้ามซุนม่อตอนที่เขาทุบตีหยางไฉ”
จางฮั่นฟูถาม
“ความเคลื่อนไหวของเขาเร็วเกินไป”
อันซินฮุ่ยหาแก้ตัว
“รองอาจารย์ใหญ่หวัง ท่านคิดอย่างไร?”
จางฮั่นฟูหันไปหาหวังซู่
“ซุนม่อ เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?”
หวังซู่ถาม
สายตาของผู้บริหารสถาบันหันไปหาซุนม่อเด็กหนุ่มคนนี้ช่างมีบุคลิกช่างแข็งแกร่งและไม่ยอมใครง่ายๆ เขายั่วโมโหจางฮั่นฟูอย่างแน่นอนรอบนี้น่าจะมีรายการดีๆ มาให้ชมกัน
“สำหรับขยะอย่างหยางไฉยิ่งเขาอยู่ในสถาบันจงโจวนานเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งทำให้อับอายขายหน้ามากขึ้นเท่านั้นข้าแนะนำให้ไล่เขาออกทันทีและตรวจสอบจำนวนเงินที่เขายักยอกจากเงินทุนของโรงเรียนเราควรจะทำการตรวจสอบอย่างละเอียดเกี่ยวกับคดีของเขาที่ใช้อำนาจและอำนาจของเขาในการติดสินบนผู้คนเช่นเดียวกับการกระทำที่เลวร้ายของเขาในการรังควานนักเรียนหญิงและครู”
ขณะที่ซุนม่อพูด น้ำเสียงของเขาก้องกังวานไปด้วยพลัง
โอวว!
เมื่อได้ยินเช่นนี้ผู้บริหารสถาบันก็รู้สึกปวดฟัน ผู้ชายคนนี้อำมหิตมากเขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำลายข้ออ้างของความจริงใจทั้งหมดในวันนี้
อย่างไรก็ตามการอยู่อย่างไร้ความปราณีก็ไร้ประโยชน์
ใครไม่อยาก 'ฆ่า' หยางไฉ? มีคนพยายามแล้วแต่ไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะขับไล่เขา!
หัวของหยางไฉบวมขึ้นจากการถูกตีจนดูเหมือนหัวหมูตอนแรกเขายังคงคร่ำครวญด้วยความเศร้าโศก ต้องการได้รับคะแนนความเห็นอกเห็นใจ แต่หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดของซุนม่อเขาก็เริ่มตะโกนร้องเสียงลั่น..
“ข้าอุทิศชีวิตให้กับโรงเรียนนี้มายี่สิบปีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในวัยเยาว์ของข้าถูกฝังไว้ที่นี่ แต่เจ้ายังกล้าที่จะกล่าวหาข้าในเรื่องนี้อีกหรือ?อาจารย์ใหญ่อัน ข้าขอร้องให้ท่านขับไล่ซุนม่อ ไม่ท่านต้องลงโทษเขาให้หนักถ้าไม่เช่นนั้น จิตใจของพวกผู้อาวุโสอย่างพวกเราจะไม่เย็นชาจากอคติของเจ้าหรอกหรือ?”
หยางไฉวิพากษ์วิจารณ์
จางฮั่นฟูไม่ได้เปิดปากของเขาถ้าเขาทะเลาะวิวาทกับคนอย่างซุนม่อ ด้วยสถานะของเขานั้น มันไม่คุ้ม? เพื่อจัดการกับซุนม่อ สุนัขดุที่เขาเลี้ยงมาก็เพียงพอจัดการกับเรื่องนี้แล้ว
“โอ้ มิน่าเล่า เจ้าถึงได้เย่อหยิ่งเมื่อพยายามจะข่มขืนเด็กผู้หญิงคนนี้เมื่อคืนนี้นั่นเป็นเพราะเจ้ามั่นใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า เพราะเจ้าเป็นคนเก่าแก่ของสถาบันแห่งนี้นี่เอง!”
ซุนม่อเผยสีหน้าเข้าใจอย่างฉับพลัน
สีหน้าของผู้บริหารโรงเรียนเปลี่ยนไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติซุนม่อก็บริภาษพวกเขาทางอ้อมเช่นกัน
“ข้าไม่ได้พูด เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระเจ้าเป็นพวกขยะที่ต้องการจะข่มขืนนาง!”
หยางไฉแกล้งพูดโวยวายจากนั้นเขาก็คำรามด้วยความโกรธใส่หยิงเถี่ย
“เจ้าตายแล้วเหรอ?เจ้ายังหาความยุติธรรมให้ลูกสาวไม่ได้ด้วยซ้ำ เจ้าเป็นคนแบบไหน?”
“พูดเร็วเข้า!”
หยิงเถี่ยหันกลับมาและถลึงตามองหยิงไป่อู่อย่างดุเดือด
“หยางไฉเป็นคนที่อยากจะข่มขืนข้าเขาเคยรังควานข้าหลายครั้งแล้ว
หยิงไป่อู่พูด
หลังจากพูดประโยคนี้ความลังเลในใจของนางก็ละลายหายไปราวกับน้ำค้างแข็งที่ส่องแสงจากแสงแดดสาดส่อง
ใช่แล้ว นางยังต้องทนทุกข์อีกนานแค่ไหน?แม้ว่านางจะต้องตาย นางก็ไม่อยากทนกับความทรมานจากความโกรธแบบนี้อีกต่อไปยิ่งไปกว่านั้น นางไม่สามารถปล่อยให้ซุนม่อถูกใส่ร้ายได้ ทำให้ชื่อของเขามีมลทินเพราะตัวนาง
“จะ…เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร?”
หยิงเถี่ยเริ่มกังวลเขาคลานขึ้นมาต้องการจะตบตีหยิงไป่อู่ ในขณะที่ไม่กล้าเหลือบมองหยางไฉ หยางไฉเป็นเหมือนผีร้ายจากขุมนรกหลังจากที่ทำให้เขาขุ่นเคืองแล้วเขาจะยังมีชีวิตที่มีความสุขได้อย่างไร?
“หยางไฉ เจ้ามีอะไรจะพูดอีกไหม?”
อันซินฮุ่ยถาม
ในเวลาเดียวกัน นางรู้สึกถึงอารมณ์มากมายในหัวใจของนางเสน่ห์ส่วนตัวของซุนม่อช่างยอดเยี่ยมจริงๆ
ทุกคนมีประสบการณ์ในวิถีของสังคมและพวกเขาก็สามารถเห็นได้อย่างเป็นธรรมชาติว่าจริงๆ แล้วหยิงไป่อู่เป็นหุ่นเชิดที่ไม่มีอำนาจที่จะพูด นางมักจะทำตามที่พ่อพูด แต่ตอนนี้นางลุกขึ้นยืนหยัดและตอบโต้
เพราะนางต้องการปกป้องซุนม่อ
หลังจากกลับถึงบ้าน เด็กสาวคนนี้อาจถูกพ่อทุบตีจนตาย
“ซุนม่อต้องให้ประโยชน์แก่ผู้หญิงคนนี้เพื่อให้นางใส่ร้ายข้า!”
หยางไฉไม่ยอมรับไม่ว่าในกรณีใดไม่มีใครมีหลักฐานมายันเขา
จางฮั่นฟูขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น และเหยื่อปฏิเสธที่จะยอมรับดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจัดการกับซุนม่อและในท้ายที่สุดเรื่องก็หยุดชะงัก
ต้ง ต้ง ต้ง!
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"นั่นใคร?"
เหลียนเจิ้งถาม
“ข้าเองหลี่กงจากแผนกพัสดุ!”
สีหน้าของหยางไฉเปลี่ยนไปเป็นความสุขเมื่อเขาได้ยินเสียงนี้เขารีบร้องออกมาว่า
“เร็วเข้า ให้เขาเข้ามาเขาต้องพบหลักฐานการกระทำผิดของซุนม่อแล้ว”
หยางไฉรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อถูกระบุกล่าวหาโดยหยิงไป่อู่ท้ายที่สุด ทุกคนไม่ได้โง่ ตอนนี้หลี่กงกระโดดออกมาทันเวลาเพื่อช่วยตัวเขาเอง
“ตามที่คาดไว้ของลูกน้องหมายเลขหนึ่งของข้าเขามาได้เวลาเหมาะสมมาก!”
หยางไฉพึงพอใจสายตาของเขามองไปที่ซุนม่อตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกเหนือกว่า
หลี่กงเป็นที่พึ่งได้เสมอเมื่อพูดถึงการทำ'สิ่งของ' ในกรณีนี้เนื่องจากเขามาที่นี่ตอนนี้ เขาต้องพบบางอย่างที่จะจัดการกับซุนม่อ
(เมื่อเรื่องนี้จบลง ข้าต้องให้จางฮั่นฟูชดเชยหลี่กงให้ดี)
(เช่นกันกับหยิงไป่อู่…หลังจากที่ข้าหายจากอาการบาดเจ็บ ไม่สิ คืนนี้ไปเลย ข้าจะนอนกับนางต่อหน้าพ่อแม่ของนางอย่างแน่นอน)
หยางไฉวางแผนอย่างชั่วร้ายในใจ
เหลียนเจิ้งเปิดประตูหลี่กงเดินกะเผลกด้วยขาที่ง่อยของเขาและก้มศีรษะลง หลังจากนั้น ก็มีเสียงดังตุ้บขึ้นในขณะที่เขาคุกเข่าลงโดยตรง
“อาจารย์ใหญ่อัน รองอาจารย์ใหญ่ทั้งสองข้ามาที่นี่เพื่อรายงานใครบางคน คนที่ข้าต้องการรายงานคนนี้เป็นความอัปยศของจงโจว!”
ขณะที่หลี่กงพูดเขาก็หยิบกองวัสดุหนาๆ ออกมาแล้วยกขึ้นเหนือศีรษะของเขา
"ใครคือคนนั้น?เจ้าสามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้ พวกเราจะไม่ทนต่อแกะดำตัวนี้อย่างแน่นอน!”
หยางไฉมีใบหน้าที่รักความเป็นธรรมราวกับว่าเขาเป็นวีรบุรุษผู้กล้าหาญที่ต่อสู้กับมังกรชั่วร้ายอย่างไรก็ตาม เขารู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นข้อมูลในมือของหลี่กง
ซุนม่อมาที่นี่ยังไม่ถึงหนึ่งเดือนด้วยซ้ำเขาทำผิดพลาดมากมายขนาดนั้นจริงๆเหรอ?
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางไฉซุนม่ออดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองดูเขา
หยางไฉแค่นเสียงอย่างเย็นชาเขามีสีหน้าอิ่มเอมใจ (เจ้ากำลังดูอะไรอยู่ เจ้าจะตายเร็วๆ นี้!)
“ใครคือคนที่เจ้าต้องการรายงาน?”
อันซินฮุ่ย ขมวดคิ้วของนาง
“นั่นคือหยางไฉ!”
เสียงของหลี่กงดังมากอย่างไรก็ตาม ทุกคนทำเหมือนว่าพวกเขาได้ยินไม่ชัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับหยางไฉสีหน้าอิ่มเอมใจเปลี่ยนไปเป็นแข็งค้างและตกตะลึง
“ข้าหูฝาดไปหรือเปล่า?”
หยางไฉเหลือบมองหลี่กงไม่มีข้อผิดพลาด นี่คือลูกน้องอันดับหนึ่งของเขา คนที่ทำงานให้กับเขามาเจ็ดถึงแปดปีจัดการกับงานที่น่ารังเกียจมากมายที่ไม่สามารถเปิดเผยได้
“เป็นหยางไฉจากแผนกพัสดุที่ข้าต้องการรายงานเขา!”
หลี่กงยังคงคุกเข่า
ผู้บริหารโรงเรียนหันมามอง
ใบหน้าของหยางไฉ เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างสิ้นเชิงหลังจากนั้น ใบหน้าของเขาก็ซีดจางลงก่อนที่จะกลายเป็นสีขาวเผือด
“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร?เจ้าบ้า? ใครก็ได้ ช่วยลากไอ้คนบ้าคนนี้ออกไปที!”
หยางไฉอดกลัวไม่ได้หลี่กงเป็นสุนัขรับใช้ของเขามาหลายปีและรู้ความลับของเขามากเกินไป
ถ้าหลี่กงเปิดเผยพวกเขาเขาจะต้องจบสิ้นอย่างแน่นอน
แต่นั่นไม่ควรเป็นอย่างนั้นใช่ไหม?หลี่กงก็มีส่วนในเรื่องที่น่ารังเกียจเหล่านั้นด้วยถ้าเขาเปิดเผยพวกเขา หลี่กงก็ต้องตายอย่างแน่นอน
"หุบปาก!"
เหลียนเจิ้งตวาดหลังจากนั้น เขาเหลือบมองซุนม่อ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่ซุนม่อทำให้หลี่กงทรยศหยางไฉได้อย่างไร?
หลี่กงกังวลว่าสุนัขล่าเนื้อจะถูกฆ่าเพื่อเป็นอาหารหลังจากที่กระต่ายทุกตัวถูกจับได้กลัวว่าหยางไฉจะโยนเขาทิ้งไปหลังจากที่ใช้งานเขาเสร็จ ดังนั้นเขาจึงรวบรวมข้อมูลชั่วร้ายทั้งหมดเหล่านี้ของหยางไฉมาเป็นเวลานานแล้ว
สิ่งที่ส่งมาตอนนี้แม้ว่าจะทำให้หลี่กงถูกไล่ออก แต่ก็เพียงพอแล้วที่หยางไฉจะถูกไล่ออก
“พวกท่านทั้งสองคนควรมาดูด้วย!”
อันซินฮุ่ยนำข้อมูลบางส่วนมาแบ่งเป็นกองส่งต่อให้หวังซู่และจางฮั่นฟู
นอกจากเสียงกระดาษกระทบกันมีเพียงความเงียบในสำนักงานเท่านั้น
ดวงตาของหยางไฉ กรอกไปรอบๆและหยาดเหงื่อเม็ดหนาๆ ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเขาทันทีเขาเช็ดออกอย่างไม่หยุดยั้ง แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะเช็ดออกทั้งหมด
ปั้ก!
หวังซู่โยนกองข้อมูลหน้าหยางไฉ
“มีอะไรจะพูดอีกไหม?”
“ข้าถูกใส่ร้าย!”
หยางไฉโต้เถียงจากนั้นเขาก็มองไปที่จางฮั่นฟู รอให้เจ้านายของเขาช่วยชีวิตเขา
“เจ้ามีหลักฐานอื่นมายันอีกไหม?”
จางฮั่นฟูไม่ได้โง่และไม่ได้ปกป้องหยางไฉในทันที เขาหันไปหาหลี่กงและถาม
"มี!"
หลี่กงกลืนน้ำลายหนึ่งคำและหยิบหินบันทึกเสียงสามก้อนออกจากกระเป๋าของเขา
“นี่คือการบันทึกเสียงการกระทำที่ชั่วร้ายของหยางไฉหลังจากทุกท่านฟังแล้วท่านจะรู้ว่าเขาเป็นจอมโกงแค่ไหน”
เหลียนเจิ้งนำหินบันทึกเสียงและใส่พลังปราณเข้าไปในหนึ่งในนั้น
“รายงานค่าบำรุงรักษามหาวิทยาลัยเพิ่มขึ้น30% ในปีนี้”
“มีคนงานจากแผนกพัสดุที่ได้รับบาดเจ็บหลังจากตกลงมาจากที่สูง?การจ่ายเงินชดเชยจะทำให้ล่าช้าในภายหลังและเกิดปัญหา?ปล่อยสุนัขไปกัดเขาให้ตายไม่ได้เหรอ?”
“พ่อแม่ของเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน?เจ้าได้ตรวจสอบมันแล้วหรือยัง?”
ประโยคจากหินบันทึกเสียงนั้นไม่น่าฟังมากขึ้นเรื่อยๆเจตนาชั่วร้ายและความไร้ยางอายภายในปรากฏชัด ต่อให้เป็นเซียนเมื่อได้ยินคำพูดนี้พวกเขาก็จะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน
หยางไฉเริ่มสั่นเพราะเขาเป็นคนที่พูดคำเหล่านั้น
“เราอยากฟังต่อไหม?”
หลังจากเล่นหินบันทึกเสียงก้อนหนึ่งอันซินฮุ่ยก็เหลือบมองจางฮั่นฟู รู้สึกมีความสุขอย่างมากในใจ คราวนี้หยางไฉตายอย่างแน่นอน
“ฮึ่มเราจะจัดการเรื่องนี้อย่างยุติธรรม!”
จางฮั่นฟูสูดอากาศหนาวเหน็บมีข้อมูลด้านลบมากมายที่พอจะทำให้หยางไฉตายถึงสิบครั้งได้ จะช่วยชีวิตเขาได้อย่างไร?เขาไม่สามารถกระโดดลงปลักน้ำโคลนไปกับหยางไฉด้วยใช่ไหม?
เมื่อได้ยินดังนั้นหยางไฉ ก็สั่นเทา
“อาจารย์ใหญ่!”
“ไอ้บ้า อย่ามาพูดกับข้า!”
จางฮั่นฟูสาปแช่งและเหวี่ยงมือของเขา
พลั่ก!
พลังลมกระแทกที่ปากของหยางไฉทำให้คางของเขาแตกและทำให้ลิ้นของเขาบาดเจ็บ ตอนนี้หยางไฉไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป
“ช่างโหดร้ายอะไรเช่นนี้!”
ซุนม่อมองไปที่จางฮั่นฟูเขารู้ว่าชายผู้นี้ทำเช่นนี้เพราะเขาต้องการหลีกเลี่ยงไม่ให้หยางไฉพูดเกี่ยวข้องกับเขาหลังจากตกอยู่ในความสิ้นหวัง
"อา! อา!"
หยางไฉส่งเสียงแหลมเล็กอย่างน่าเวทนาเขาจ้องไปที่จางฮั่นฟู ด้วยความโกรธและไม่เต็มใจก่อนที่จะจ้องมองไปที่หลี่กง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมลูกน้องที่ซื่อสัตย์ของเขาจึงหันมาแว้งกัดเขา
เมื่อสายตาของหยางไฉกวาดไปที่ขาที่ง่อยของหลี่กงเขาก็เข้าใจในทันใด ซุนม่อมีหัตถ์เทวะ ถ้าเขาสามารถรักษาขาของหลี่กงได้หลี่กงอาจเลือกที่จะทรยศเขาจริงๆ
นอกเหนือจากจุดนี้ซุนม่อยังกุมจุดอ่อนของหลี่กงไว้ในมือของเขา
“ไป่อู่เจ้ามีเรื่องทุกข์ร้อนอะไร เจ้าระบายมันออกมาได้เลย”
ซุนม่อยิ้มอย่างอ่อนโยน
หยิงไป่อู่จ้องไปที่หยางไฉหลังจากได้ยินเช่นนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ข้าทำได้จริงเหรอ?”
“แน่นอน!”
ซุนม่อยิ้มอย่างสดใสราวกับดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิ
“ความยุติธรรมอาจมาช้าแต่มันจะไม่ขาดหายไป! เจ้าทนทุกข์ทรมานมานานเกินไปแล้ว”
หยิงไป่อู่ผู้เข้มแข็งอดไม่ได้ที่จะร้องไห้หลังจากได้ยินคำพูดนี้
ดังนั้นจึงยังมีคนยืนหยัดและแสวงหาความยุติธรรมให้กับคนที่ไม่สำคัญและต่ำต้อยอย่างนาง!
นี่คือความรู้สึกว่ามีคนคอยปกป้อง
ดังนั้นคนชั่วย่อมได้รับผลกรรมและการลงโทษอย่างแท้จริง!
“ขอบคุณอาจารย์ซุน!”
หลังจากที่หยิงไป่อู่พูดนางรีบไปที่หยางไฉ และเริ่มปล่อยหมัดและเตะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เมื่อนางขนส่งของปฏิกูลกลิ่นเหม็นจากโรงอาหารนางเคยถูกคุกคามและเยาะเย้ยหลายครั้งโดยชายคนนี้ นอกจากนี้ ราคาที่แม่ของนางจ่ายเพื่อให้นางได้งานนี้ก็มากเกินไป
“หยด...หยด(หยุด)นะ!”
หยางไฉขอร้องด้วยลิ้นที่บาดเจ็บของเขาเด็กสาวไม่ได้ยั้งมือไว้เมื่อนางตีเขา หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาจะถูกทุบตีจนตายจริงๆ
ไม่มีใครหยุดนางนี่เป็นสิทธิ์ของเหยื่อ
แต่ หยิงไป่อู่ค่อยๆหยุด ไม่ได้ลงมืออีกต่อไป นางกุมศีรษะและหมอบลงกับพื้นขณะสะอื้นไห้
“แม่ ท่านเห็นสิ่งนี้หรือไม่?ในที่สุดคนชั่วคนนี้ก็จบสิ้นจนได้!”
ทุกคนในที่เกิดเหตุจ้องไปที่จางฮั่นฟูด้วยเหตุผลบางอย่าง ในใจของพวกเขาก้องกังวานด้วยประโยคที่ซุนม่อพูด
“พูดได้จับใจจริงๆ แม้ความยุติธรรมจะมาช้า แต่จะไม่มีวันขาดหาย!”
หวังซู่รำพึงอย่างเงียบๆนี่คือชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยคุณธรรม
“พวกเจ้ามองข้าทำไม?”
จางฮั่นฟูคำรามตอนนี้ท้องของเขาอัดแน่นไปด้วยความโกรธและเขาไม่มีที่ระบาย
มันไม่ใช่แค่การจัดการกับซุนม่อครูที่ไม่มีพื้นหลังหรอกหรือ?ทำไมมันจึงเป็นเรื่องยาก? เขาต้องสูญเสียสุนัขล่าสัตว์ไปด้วยซ้ำ
มีเหตุผลอะไรไหม?
“รู้สึกผิดหรือเปล่า?”
ซุนม่อถามกลับ
เมื่อได้ยินว่าซุนม่อไม่ยอมอ่อนข้อเมื่อเขาพูดกับจางฮั่นฟูผู้บริหารโรงเรียนก็ไม่รู้สึกตกใจอีกต่อไปการกระทำทั้งหมดที่ซุนม่อทำพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาเป็นคนแข็งแกร่ง
เนื่องจากเขาพ่ายแพ้ในข้อพิพาทนี้จางฮั่นฟูไม่ต้องการที่จะมองหน้าซุนม่ออีกต่อไป อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถจากไปแบบนี้ได้ เขาต้องแน่ใจว่าหยางไฉจะไม่เปิดเผยอะไรเกี่ยวกับตัวเขา
เหลียนเจิ้งลงมือเองและจัดการขังหยางไฉและหยิงเถี่ย
เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสถาบันจงโจวเมื่อได้รับการพิสูจน์แล้วว่าหยางไฉมีความผิดอันซินฮุ่ยก็มีอำนาจที่จะจัดการกับเขาได้ตามที่นางต้องการ
สุดท้ายนี้พวกเขาจำเป็นต้องเขียนรายงานไปยังเจ้าเมืองจินหลิงและประตูเซียน
“อาจารย์เหลียนท่านต้องระวังตัวและดูแลสหายคนนี้อย่างใกล้ชิด ข้าคิดว่าอาจมีคนพยายามฆ่าเขาเพื่อปิดปากอ้อ เนื่องจากลิ้นของเขาเสียหาย เขาจึงยังสามารถเขียนสิ่งต่างๆ ด้วยมือได้รีบพาเขาไปแฉผู้สมรู้ร่วมคิดของเขาด้วยนะ”
ซุนม่อเย้าแหย่เมื่อเขาพูดดวงตาของเขาไม่เคยละจากใบหน้าของจางฮั่นฟู นี่เป็นการยั่วยุที่ชัดเจน
หวังซู่เริ่มชื่นชมซุนม่อมากยิ่งขึ้น
"ข้าจะทำเช่นนั้น!"
เหลียนเจิ้งพยักหน้าและเห็นแววตื่นเต้นปรากฏบนใบหน้าของเขานี่เป็นโอกาสสำคัญ ถ้าเขาทำได้ดี พวกเขาอาจทำให้อำนาจของฝ่ายจางฮั่นฟูอ่อนแอลง
“แม่หนูไป่อู่ ข้าขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งเกี่ยวกับอันตรายและบาดแผลทางอารมณ์ที่หยางไฉทำกับเจ้า!”
อันซินฮุ่ย เดินไปที่ด้านข้างของหยิงไป่อู่และช่วยประคองนางขึ้นหลังจากนั้นนางก็โค้งคำนับให้ลึกๆ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความละอายและความอึดอัดใจ
แม้ว่าอำนาจของนางจะไม่ดีนักและนางไม่สามารถควบคุมหยางไฉได้แต่นางก็ยังโทษตัวเอง
“อาจารย์ใหญ่อัน!”
หยิงไป่อู่กระโดดด้วยความตกใจและรีบพยักหน้า
“อาจารย์ใหญ่อัน นางได้รับทุกข์ทรมานมามากแล้วสถาบันควรชดเชยให้แก่นางไม่ใช่หรือ?”
เรื่องแบบนี้ไม่สมควรที่ผู้เสียหายจะยกขึ้นพูดให้ฟังได้ดังนั้น ซุนม่อจึงยกคำถามนี้แทนหยิงไป่อู่