ตอนที่ 71 อวิ๋นฉีหลัวเขินอาย(ตอนฟรี)
วังจ้าวเทียน
นางสวมเสื้อคลุมฟีนิกซ์สีเหลืองสดใส ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ดวงตาและคิ้วฟีนิกซ์นั้นสวยและสง่างาม มาพร้อมด้วยความน่าเกรงขาม(องค์จักรพรรดิที่ทุกคนเรียกแท้จริงเป็นผู้หญิง หลังจากนี้เรียกจักรพรรดินี)
“อวิ๋นฉีหลัวมาด้วยตัวเองรึ”
ขุนนางหญิงที่อยู่ข้างหลังโค้งคำนับและพูด "ซือคง หลานเยวี่ยก็มาด้วยเจ้าค่ะ แต่ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เพียงแค่พาจ้านชิงเฉิงออกไป"
ห้องโถงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นมีเสียงที่นุ่มนวลและโดดเด่นดังขึ้น:
“ฝ่ายธรรมะไม่เคยเป็นพันธมิตรกับเรา ตอนนี้เราแค่มีศัตรูร่วมกันก็เท่านั้น”
ไม่ว่าจะเป็นวิถีธรรมะหรือวิถีมาร ตราบใดที่เป็นกองกำลังที่คุกคามต่อจักรวรรดิ พวกเขาล้วนเป็นคนทรยศและกบฏในสายตาของเฟิงเฉาเกอ
เพียงลำดับความสำคัญที่แตกต่างกัน
ขุนนางหญิงกล่าว “ฝ่าบาท การกระทำของท่านต่อซูสือในครั้งนี้ ข้าเกรงว่าจะเป็นการกระตุ้นให้เกิดการต่อต้านจากฝ่ายมาร”
เฟิงเฉาเกอส่ายหัว “ข้าไปจัดการกับซูสือตอนไหน?”
“แล้วท่านแม่ทัพหาน ...”
“นั่นเป็นการตัดสินใจของเขาเอง”
เมื่อได้ฟังเสียงที่ไม่แยแส ขุนนางหญิงก็รู้สึกเย็นยะเยือกในหัวใจของนาง
หานเฉินเกือบตายและตอนนี้ก็บาดเจ็บสาหัส เป็นไปได้มากว่าระดับพลังยุทธ์ของเขาจะถดถอยและถึงขั้นพิการ
แต่จากที่องค์จักรพรรดินีพูด มันดูเป็นเรื่องเล็กน้อย
เฟิงเฉาเกอเหลือบมองนาง “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เจ้าคิดว่าข้าโหดเหี้ยมเกินไปอย่างนั้นล่ะสิ?”
ขุนนางหญิงก้มหน้าลง “ผู้น้อยมิกล้า ฝ่าบาท”
เฟิงเฉาเกอถอนหายใจ “ถ้าข้าต้องการจัดการกับซูสือจริงๆ ข้าจะโจมตีด้วยสายฟ้าและฆ่าเขาในการโจมตีครั้งเดียว แล้วทำไมข้าต้องส่งหานเฉินไปด้วย?”
“การปิดล้อมภูเขาครั้งนี้เป็นเพียงการทดสอบ แต่ปฏิกิริยาของอวิ๋นฉีหลัวนั้นเหนือความคาดหมายของข้า”
“จากนี้ไป ข้าเกรงว่าซูสือคนนี้จะไม่อาจแตะต้องได้”
ในการปกครองอาณาจักร การจัดระเบียบภาคส่วนอย่างดีเยี่ยมจะไม่มีความหมายอะไรเลยหากเพิกเฉยต่อมุมมองของสถานการณ์โดยรวม
อวิ๋นฉีหลัวมีความสามารถในทุกสิ่ง แต่เฟิงเฉาเกอไม่สามารถเดิมพันด้วยทั้งอาณาจักรได้
“เปิดคลังสมบัติ รวบรวมหมอหลวง และพยายามรักษาอาการบาดเจ็บของหานเฉินให้ดีที่สุด”
"เจ้าค่ะ"
ขุนนางหญิงพยักหน้า
ขณะที่นางกำลังจะถอยออกไป นางก็ได้ยินเฟิงเฉาเกอพูดว่า: "เฉินชิงหลวนดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับซูสือ?"
ขุนนางหญิงขมวดคิ้วเบาๆ “มีบางอย่างผิดปกติจริงๆ”
เพื่อปกป้องซูสือ เฉินชิงหลวนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อสู้กับหานเฉิน
ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด
ขุนนางหญิงกล่าง “ฝ่าบาท เราควรตรวจสอบหรือไม่เจ้าคะ?”
"ไม่จำเป็น"
เฟิงเฉาเกอกล่าว "ซูสือมีความสามารถยอดเยี่ยมและหน้าตาดี ส่วนเฉินชิงหลวนก็เป็นเด็กสาว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะตกหลุมรักเขา"
"เจ้าค่ะ"
ขุนนางหญิงรู้สึกประหลาดใจ แต่ไม่กล้าถามไปมากกว่านี้
นางโค้งคำนับและถอยออกไป
เฟิงเฉาเกอมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาสดใสของนางเต็มไปด้วยความสุข
“แก้วตาดวงใจของอวิ๋นฉีหลัว หากเฉินชิงหลวนแย่งมาได้ ข้าอยากจะเห็นสีหน้าของนางจริงๆ”
“อุปฟ”
นางหัวเราะเบาๆ ราวกับน้ำแข็งและหิมะถูกหลอมละลาย
.....
เรือบินพุ่งผ่านอากาศ
ด้วยความที่เป็นพาหนะของจักรพรรดินีมาร เรือลำนี้หรูหราและใหญ่โตมาก แม้แต่การตกแต่งก็แปลกใหม่และมีมูลค่า ราวกับว่ามันเป็นพระราชวังที่บินลอยอยู่ในอากาศ
กลิ่นชาอบอวลอยู่ในห้อง
ซูสือจิบชาอย่างประหม่า
อวิ๋นฉีหลัวนั่งตรงข้ามเขา มองเขาเงียบๆ ไม่พูดอะไรสักคำ
อากาศเงียบสงัด
หลังจากนั้นไม่นาน นางก็พูดต่อ “เจ้าชอบเฉินชิงหลวนหรือเปล่า?”
“พุฟบ!”
ซูสือพ่นชากระจาย
“แค่ะ ข้าน่ะหรือชอบเฉินชิงหลวน? จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ!”
เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะถามถึงเรื่องอื่น แต่เขาไม่คิดว่านางจะเข้าประเด็นทันทีที่เอ่ยปาก
อวิ๋นฉีหลัวขมวดคิ้ว “ถ้าเจ้าไม่ชอบนาง ทำไมเจ้าถึงต้องปกป้องเฉินหวังฉวนด้วย?”
เหนื่อยหลังจากเห็นเลือดและความตายมามาก? เขาคิดว่าข้าโง่หรืออย่างไร?
ซูสือเงียบไปครู่หนึ่งและพูดเสียงเบา “ที่จริงแล้ว ข้าเป็นห่วงฝ่าบาท”
อวิ๋นฉีหลัวตะลึง “เป็นห่วงข้าอย่างนั้นหรือ?”
“แม้ว่าฝ่าบาทจะทรงอำนาจ แต่ภูมิภาคทางเหนือเป็นอาณาเขตชั้นในของราชวงศ์ หากองค์จักรพรรดินีร่วมกับฝ่ายธรรมะเข้าโจมตี ข้าเกรงว่าสถานการณ์จะไม่เป็นใจแก่ฝ่าบาท”
ซูสือมองนางอย่างจริงจัง “ผู้น้อยคนนี้ไม่ต้องการให้ฝ่าบาทตกอยู่ในอันตรายแม้แต่น้อย”
เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ลึกล้ำนั้น หัวใจของอวิ๋นฉีหลัวก็เต้นแรงขึ้นเล็กน้อย
แปลกทำไมผู้ชายคนนี้ดูหล่อขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ
“ทั้งหมดก็แค่นี้ขอรับ”
อวิ๋นฉีหลัวละสายตาจากเขา “คราวนี้ข้าจะปล่อยไป แต่เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ติดต่อกับเหล่าศิษย์ของวิถีธรรมะ!”
ซูสือพยักหน้าแรง “ในใจข้ามีแต่ฝ่าบาท”
แก้มของอวิ๋นฉีหลัวขึ้นสีแดงเล็กน้อย “อวดดี ใครอนุญาตให้เจ้าเก็บข้าไว้ในหัวใจของเจ้า?”
เสียงดูเหมือนจะเป็นการสารภาพ!
เพราะนางไม่อนุญาตให้เขาติดต่อกับเหล่าศิษย์ของวิถีธรรมะ เขาเลยมองมาที่ข้า?
ซูสือรีบพูดว่า “ฝ่าบาทเข้าใจผิด...”
“ข้าไม่ต้องการคำอธิบาย”
อวิ๋นฉีหลัวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า:“ ครั้งนี้เจ้าได้อะไรจากภูเขาเทียนฉวีหรือไม่?
ซูสือพยักหน้า “ผู้น้อยมาถึงอาณาจักรแก่นทองคำขั้นปลายแล้วขอรับ”
“อาณาจักรแก่นทองคำขั้นปลาย?”
ดวงตาของอวิ๋นฉีหลัวฉายแววประหลาดใจ นางกวาดตามอง...
เห็นว่ากลิ่นอายของซูสือแข็งแกร่งและน่าเกรงขาม พลังปราณของเขามีมากมายและพลุ่งพล่าน เขาอยู่ในอาณาจักรแก่นทองคำขั้นปลายจริงๆ!
ผ่านมาแค่ครึ่งเดือนนับตั้งแต่ที่เขาทะลวงผ่านมายังอาณาจักรแก่นทองคำ และเขาได้ทะลวงผ่านสองอาณาจักรเล็กติดต่อกันแล้ว!
อายุ 20 ปีแต่อยู่ในอาณาจักรแก่นทองคำขั้นปลายแล้ว?
แม้ว่าเขาจะมรพรสวรรค์ระดับศักดิ์สิทธิ์ขั้นสมบูรณ์ แต่นี่มันก็มากเกินไป!
นางทึ่งไปพักหนึ่ง
ซูสือเกาหัวและพูด “ผู้น้อยโชคดีที่ได้รับพลังปราณนะขอรับ”
อวิ๋นฉีหลัวส่ายหัว “โชคเองก็เป็นส่วนหนึ่งของความแข็งแกร่งเช่นกัน”
โชคไม่เคยเข้าข้างคนอ่อนแอ
มิฉะนั้น ในบรรดาผู้บ่มเพาะทั้งหมด เหตุใดซูสือถึงเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับโชคนี้?
อวิ๋นฉีหลัวครุ่นคิดเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าครั้งนี้โชคที่เจ้าได้จะไม่น้อยเลย ไม่น่าแปลกใจเลยที่จ้านชิงเฉิงและเฉินชิงหลวนต่างก็...”
เมื่อเห็นว่าพวกนางกำลังจะเข้ามามีส่วนร่วมอีกครั้ง ซูสือก็รีบเปลี่ยนเรื่อง: “อย่างไรก็ตาม ผู้น้อยคนนี้นำของขวัญมาถวายฝ่าบาทด้วย”
"ของขวัญ?"
อวิ๋นฉีหลัวตัวแข็ง
นางเห็นซูสือหยิบจี้ออกมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าพบสิ่งนี้ในวังเซียน มันมีผลทำให้จิตใจและปราณสงบ แม้ว่ามันจะไม่ใช่สมบัติล้ำค่า แต่ข้ารู้สึกว่ามันเหมาะกับฝ่าบาท”
อวิ๋นฉีหลัวมองจี้อย่างว่างเปล่า หน้าสวยของนางแดงก่ำ นางกัดริมฝีปากแล้วพูด “เจ้า เจ้าหมายความว่ายังไงที่ให้ของขวัญแบบนี้กับข้า”
หืมอืม?"
ซูสือดูงุนงงในตอนแรก แต่แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจเช่นกัน
จี้เป็นหยกสีแดงและยังบังเอิญเป็นรูปหัวใจ!
ไม่นะ ข้าไม่ได้สังเกตมัน ข้าหยิบอะไรขึ้นมาได้ข้าก็หยิบมาก่อน...
เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วและไม่สามารถย้อนเวลาได้ ซูสือทำได้เพียงแต่งเรื่อง “เอ่อ นี่แสดงถึงจิตใจอันบริสุทธิ์ของผู้น้อย”
“จิตใจอันบริสุทธิ์ของเจ้า?”
อวิ๋นฉีหลัวแค่นเสียง
นางไม่อยากจะเชื่อเลย!
เมื่อกี้เขาบอกว่านางคือหนึ่งเดียวในหัวใจของเขา และตอนนี้เขาให้จี้รูปหัวใจกับนาง
แม้ว่านางจะไม่ได้มีส่วนร่วมใน "โลกสีแดง" และรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง แต่นางก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่เข้าใจสิ่งนี้!
เมื่อเห็นว่านางไม่พูดไปนาน ซูสือจึงพูดอย่างเขินอาย “ขอรับ นี่เป็นเพียงสมบัติจิตวิญญาณธรรมดา มันจะคู่ควรกับฝ่าบาทได้อย่างไร? ผู้น้อยคิดน้อยเกินไป ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะไม่โกรธเคือง”
เมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็ดึงจี้กลับ
"เดี๋ยว"
ใบหน้าของอวิ๋นฉีหลัวขึ้นสีแดงเล็กน้อย ดวงตาของนางดูเหมือนจะมีคลื่นสั่นไหว นางพูดเบาๆ : “ใครบอกว่าข้าไม่ต้องการมัน? เจ้าจะสวมให้ข้าก็ได้”
“ฝ่าบาท?”
