บทที่ 397 อวี่เหวิน ข้าน้อยว่าดอกไม้ร่วงโรยแล้วไยต้องเด็ดกิ่งเปล่า!
บทที่ 397 อวี่เหวิน ข้าน้อยว่าดอกไม้ร่วงโรยแล้วไยต้องเด็ดกิ่งเปล่า! “มานี่สิ” เขากวักมือเรียก ตบลงที่ข้างตัวของเขาอีกครั้ง จืออวี้ลุกขึ้นอย่างอ่อนโยนและนั่งลงข้างเขา “อาหลี เจ้าพิงข้าสิ” อวี่เหวินชูตบไหล่ของเขาและโอบกอดจืออวี้อย่างอ่อนโยน ในขณะที่จืออวี้ตกใจ แต่ก็ทำตามคำสั่งของอวี่เหวินชู และพบที...
