บทที่ 369 อาจารย์ผู้เฒ่าฟาง
บทที่ 369 อาจารย์ผู้เฒ่าฟาง ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง พระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า พื้นหญ้าเขียวขจี ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขา เซียวหลีนอนหนุนแขนตนเองอยู่บนพื้นหญ้าขณะหลับตาพริ้ม นางคาบดอกไม้ป่าไม้ในปาก ขณะสั่นขาอย่างสบายใจ “เคารพผู้เฒ่าทุกคนราวกับเป็นผู้เฒ่าในตระกูลตน รักลูกคนอื่นราวกับเป็นลูกของตน…” ด้านข้า...
