บทที่ 133 ทุบตีขยะ
"ไอ้สวะ!"
ซุนม่อคำรามเส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเต้นตุ้บๆอย่างรุนแรงเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้เห็นเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ในสถาบันจงโจว
หยางไฉสูดอากาศหนาวเหน็บและลุกขึ้นจากพื้นดินเนื่องจากความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขา เขาจึงไม่รู้สึกเมาเหมือนเมื่อก่อน
“ไอ้บ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร?”
หยางไฉคำรามด้วยความโกรธ
ซุนม่อเม้มปากเขาก้าวไปข้างหน้าสามก้าวและมาถึงหน้าหยางไฉ หลังจากนั้นเขาก็กวัดแกว่งดาบไม้อย่างสุดกำลังและตีที่ใบหน้าของหยางไฉ
ปัง
ดาบไม้ราวกับแส้ฟาดใส่ใบหน้าของหยางไฉปากของเขาเปลี่ยนไปแล้ว และฟันครึ่งหนึ่งของเขาถูกถ่มออกมาพร้อมกับเลือดและน้ำลายของเขาหลังจากนั้น ร่างอ้วนของหยางไฉหมุนคว้างไปรอบๆ เนื่องจากการโจมตีอันหนักหน่วงและล้มกระแทกเข้ากับพื้นเสียงดังตุ้บ
ฝุ่นและดินลอยฟุ้งขึ้นไปในอากาศ
โอ๊ย!
หยางไฉร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดมันเจ็บปวดมากจนเขาขดตัวกลม
ซุนม่อไม่ปล่อยหยางไฉไปเขาใช้ดาบไม้ฟาดไปที่แขนขวาของหยางไฉ
แครก!
เสียงกระดูกหักดังขึ้นแขนของหยางไฉหักอย่างเห็นได้ชัด
ในที่สุดหยิงไป่อู่ก็ฟื้นความรู้สึกจากอาการตื่นตระหนกก่อนหน้านี้นางรีบวิ่งเข้าไปฉุดดึงแขนของซุนม่อทันที
“หยุดตีเขาเขาเป็นหัวหน้าแผนกพัสดุของโรงเรียน เป็นลูกน้องของจางฮั่นฟู หากท่านทำให้เขาขุ่นเคืองท่านจะถูกไล่ออกอย่างแน่นอน”
ซุนม่อหยุดเขาเหลือบมองหยิงไป่อู่ ด้วยความงุนงง
“เจ้าไม่เกลียดเขาเหรอ?”
“ข้าเกลียด แต่หลังจากที่ท่านทุบตีเขามันจะมีแต่ปัญหาที่ใหญ่กว่านี้ตามมา”
หยิงไป่อู่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการสับหยางไฉเป็นแปดชิ้นทันทีอย่างไรก็ตาม นางรู้ว่านางไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ไม่เช่นนั้นมันจะเกี่ยวข้องกับซุนม่อ
“ท่านควรไปเดี๋ยวนี้ ให้ข้าจัดการเรื่องต่างๆได้ที่นี่”
“แล้วเจ้าคิดจะทำอะไร?”
ซุนม่ออยากรู้
“เจ้ากำลังหาที่ตาย…อ๊าก!”
ก่อนที่หยางไฉจะพูดจบเขาก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะซุนม่อยกเท้าขึ้นและกระทืบหน้าโดยตรงและเขาทำเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ปัง ปัง ปัง
ซุนม่อรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่วันนี้เขาไม่ได้สวมรองเท้าบูททหารถ้าเขาสวมรองเท้าทหาร เขาจะกระทืบเจ้าอ้วนนี้จนกว่าไขมันจะถูดรีดออกมาจนหมด
“โอ๊ย.. โอ๊ย หยุดตีข้าได้แล้วข้ายอมรับในความผิดพลาดของข้า”
หยางไฉกุมศีรษะและขอร้อง
“ท่านควรรีบออกไป”
หยิงไป่อู่กระตุ้น หลังจากนั้นนางก็หยิบมีดผ่าฟืนและชี้มีดไปที่หัวของหยางไฉ
“หยุดโวยวายไม่งั้นข้าจะฟันเจ้าให้ตาย”
ความกล้าหาญของหยิงไป่อู่ที่แสดงออกมาทำให้ซุนม่อเห็นนางในมุมมองใหม่
“เจ้าคงไม่คิดที่จะฆ่าเขาใช่ไหม”
ซุนม่อสัมผัสได้ถึงความลังเลของหยิงไป่อู่เนื่องจากความกังวลใจและความกลัว ใบหน้าของนางจึงซีดมากและนางมีเหงื่อออกมากทำให้เสื้อผ้าที่เปียกชื้นเกาะติดกับร่างกายของนาง
“อาจารย์ ออกไปเถอะไม่ต้องสนใจนักหรอก”
หยิงไป่อู่ยังคงกระตุ้นซุนม่อนางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ ครอบครัวของนางมาจากสังคมชั้นต่ำและหยางไฉเป็นคนที่มีจิตใจอาฆาตพยาบาท ถ้านางปล่อยเขาไปในวันนี้ครอบครัวของนางก็จะต้องจบสิ้นอย่างแน่นอน
ดังนั้นนางอาจจะทุ่มสุดตัวและฆ่าหยางไฉก็ได้ไม่ว่าในกรณีใด นางได้รับความทุกข์ทรมานจากเขามามากพอแล้ว ในเวลาเดียวกันนางสามารถแสวงหาความยุติธรรมให้กับแม่ของนางซึ่งครั้งหนึ่งเคยถูกหยางไฉทำให้อับอายขายหน้า
“มือเจ้าสั่นเจ้าจะฆ่าคนแบบนั้นได้ยังไง?”
ซุนม่อสำรวจหยิงไป่อู่และเขาเข้าใจความรู้สึกปัจจุบันของนางได้ ในอดีตตอนที่เขาเป็นครูในโลกที่แล้วเขาเคยเห็นพ่อแม่ที่หยิ่งผยองของนักเรียนที่มีภูมิหลังลึกซึ้งลูกของพวกเขาตีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งของเขา แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กพ่อแม่ของเด็กถึงกับต้องการให้เหยื่อและพ่อแม่ของเหยื่อขอโทษนี่ช่างหยิ่งผยองถึงขีดสุดอย่างแท้จริง
อย่างไรก็ตามอำนาจและความมั่งคั่งถือเป็นอำนาจที่ไม่อาจสั่นคลอนได้ในโลกนั้น แต่ในโลกนี้ความแข็งแกร่งของการต่อสู้คือจุดสำคัญ ซุนม่อคนปัจจุบันไม่กลัวอะไรเลย
“ข้าเป็นคนตีเขาดังนั้นเจ้าไม่ต้องกลัว ข้าจะทำเจ้าผู้นี้ให้เสร็จสิ้นอย่างสมบูรณ์”
ขณะที่ซุนม่อพูดเขาก็กระทืบร่างของหยางไฉอีกครั้ง
หยางไฉกระโดดขึ้นทันทีและเล็งหมัดไปที่หัวของซุนม่อเนื่องจากการออกแรงมากเกินไปและเพราะเขาอ้วนเกินไป เนื้อที่อ้วนของเขาจึงสั่นกระเพื่อมทำให้เกิดคลื่น
“ไปลงนรกให้กับข้า!”
หยางไฉคำรามด้วยความโกรธเขาปลดปล่อยพลังที่สะสมไว้ทั้งหมดในการโจมตีครั้งนี้
อย่างไรก็ตามซุนม่อคาดการณ์ไว้ เขายกมือขึ้นและตวัดดาบของเขา
ปั้ก!
เมื่อหมัดของหยางไฉกำลังจะกระแทกศีรษะของซุนม่อดาบไม้ของซุนม่อก็ไปถึงเป้าหมายก่อนแม้จะใช้ออกทีหลังกว่า แต่ก็แทงเข้าที่คอของหยางไฉ
"อะไร?"
ดวงตาของหยางไฉหรี่ลงอย่างรุนแรงร่างกายของเขาแข็งเกร็งในทันทีและเขาแทบจะตกใจตาย หากการโจมตีครั้งนี้โดน กระดูกคอของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ขณะที่หยางไฉตั้งใจจะหนีและหลีกเลี่ยง ดาบไม้ก็ขยับไปในทางที่แปลกประหลาดเคลื่อนผ่านลำคอของเขาและกระแทกเข้าที่หน้าอกของเขา
ปัง
หยางไฉสะดุดถอยหลังจากแรงกระแทกและไม่สามารถหายใจได้อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าช่วงเวลาสำคัญมาถึงแล้ว เมื่อเขากำลังจะทรงตัวเองและเผชิญหน้ากับซุนม่อดาบไม้ก็โผล่ขึ้นทันทีพร้อมกับภาพตามหลังสิบกว่าภาพ
สิบแปดอักขระ!
ปั้ก! ปั้ก! ปั้ก!
ดาบไม้แต่ละเล่มโจมตีได้เร็วกว่าต่อเนื่องและกระแทกส่วนต่างๆของร่างกายของหยางไฉ เช่น หน้าอก ไหล่ ข้อมือ ท้อง และตันเถียน!
อ๊า!
หยางไฉแหกปากร้อง มันเจ็บปวดมากจนเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเขาทันทีในเวลานี้ร่างกายของเขาชาไปหมดเขาไม่สามารถตอบสนองได้และทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างเฉยเมยเมื่อดาบไม้ของซุนม่อโจมตีอีกครั้ง
สีสันแห่งฤดูใบไม้ร่วง!
ดาบไม้ร่ายรำกระบวนพุ่งผ่านท้องฟ้าสีฟ้า
ปัง
หยางไฉถูกกระแทกกระเด็นถอยหลังสิบเมตรและเป็นเหมือนหมูอ้วนในโรงฆ่าสัตว์ร่างกายของเขากระตุก และเขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้ว
หยิงไป่อู่ ที่ยืนอยู่ข้างๆก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
แม้ว่าหยางไฉจะละเลยการฝึกฝนของเขา แต่เขายังอยู่ในขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิตแต่จริงๆ แล้วเขาถูกอาจารย์หนุ่มคนนี้ไล่บดขยี้
และวิทยายุทธ์ที่เขาใช้คืออะไร?มันช่างงดงามเหลือเกิน
ต้องรู้ว่าตั้งแต่ต้นจนจบซุนม่อไม่ได้ขยับออกจากตำแหน่งเดิมของเขาใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงอาการตกใจหรือตื่นตระหนกใดๆ อันที่จริงสีหน้าของเขาสงบนิ่งเป็นอย่างดี
“ชื่อของเขาคือหยางไฉเขาเป็นหัวหน้าแผนกรับส่งพัสดุของสถาบัน!”
หยิงไป่อู่ รู้สึกว่านางต้องทำให้สิ่งต่างๆชัดเจน
"โอ้!"
ซุนม่อพยักหน้า"แล้วไง?"
"แล้วไง?"
หยิงไป่อู่ตกตะลึง(ยังจำเป็นต้องพูดอะไรอีกไหม หลังจากที่ได้ยินตัวตนของหยางไฉแล้ว ท่านไม่รู้สึกว่าท่านควรซ่อนตัวเพื่อความปลอดภัยหรือ?)
“เขาจะแก้แค้นให้กับการดูถูกแม้เพียงเล็กน้อยเขาเป็นสุนัขอันดับหนึ่งของจาง ฮั่นฟู บรรดาคนที่ทำให้เขาขุ่นเคืองจะต้องมีจุดจบลงอย่างเลวร้าย”
หยิงไป่อู่อธิบายในขณะที่แอบดูสีหน้าของซุนม่อแต่นางพบว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของเขาเลย
“อ้อ ผู้ชายคนนี้ก็คือหยางไฉนั่นเอง!”
ซุนม่อก็รู้แจ้งในทันใด(ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าที่ได้รับคำสั่งจากจางฮั่นฟูให้ทำเรื่องที่ยากสำหรับข้าดูเหมือนว่าการทุบตีของข้าเบาเกินไป)
“ซุน…ซุนม่อ เจ้าทำให้หัวหน้าของเจ้าขุ่นเคืองแม้จะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาก็ตามข้า… ข้าจะให้อาจารย์ใหญ่จางจัดการเจ้า!”
หยางไฉโหยหวน
“เจ้ายังคิดว่าจะเดินออกไปจากที่นี่ได้หรือ”
ซุนม่อหัวเราะ
หลังจากได้ยินคำพูดนี้ร่างของหยางไฉเย็นเฉียบลง เป็นไปได้ไหมที่คนผู้นี้ต้องการจะฆ่าเขา? แต่หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ
“พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่”
จะมีพนักงานรักษาความปลอดภัยลาดตระเวนในสถาบันทุกคืนหลังจากได้ยินเหตุโกลาหลพวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามา
“เฮ้ย…หัวหน้าแผนกหยาง? ทำไมท่านถึงอยู่ในสภาพนี้”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นหยางไฉนอนอยู่บนพื้นปกคลุมไปด้วยฝุ่นและเลือด พวกเขาทั้งหมดตื่นตระหนกและห้อมล้อมซุนม่อและหยิงไป่อู่โดยไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตามไม่มีใครโจมตีเพราะซุนม่อที่สวมชุดครูสีฟ้า
“ประคองข้าขึ้นและพาข้าออกไป!”
หยางไฉคำราม ดวงตาของเขาจ้องไปที่ซุนม่อด้วยความแค้นเคือง
“ซุนม่อ เจ้าเสร็จแน่รอความตายของเจ้าไปเถอะ!”
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยไม่กล้าท้าทายหยางไฉซึ่งตกเป็นเหยื่ออย่างชัดเจนเนื่องจากเหยื่อไม่ได้ขอให้พวกเขาจัดการผู้กระทำความผิดเขาจะไม่เข้าไปยุ่งมากเกินไป
หลังจากที่พวกเขาส่งหยางไฉไปที่ห้องพยาบาลกลุ่มยามรักษาความปลอดภัยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“อาจารย์คนนั้นเป็นใคร?เขาเอาชนะหยางไฉได้จริงๆ เขาไม่อยากอยู่โรงเรียนต่ออีกเหรอ?”
รปภ.ถาม.
“ซุนม่อ!”
หัวหน้ายามเป็นผู้รับผิดชอบกฎระเบียบของโรงเรียนดังนั้นเขาจึงได้พบกับครูฝึกสอนทุกคนมาก่อน
"ใคร?"
รปภ.ก็งง
“ซุนม่อ หัตถ์เทวะคู่หมั้นของอาจารย์ใหญ่อันซินฮุ่ย ครูคนใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมงานในปีนี้!”
หัวหน้าพนักงานรปภ.รายงานตำแหน่งของซุนม่อทีละรายการ
“พวกเจ้าไม่รู้เรื่องเขาเหรอ?”
“แน่นอนว่าเรารู้ แต่เราไม่ได้คาดว่าคนผู้นี้จะแข็งกร้าวมากขนาดนี้!”
สำหรับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้คนที่ไม่มีประสบการณ์มากที่สุดคนหนึ่งยังคงทำงานที่นี่เป็นเวลาสองปีดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงรู้จักบุคลิกของหยางไฉ โดยไม่ได้ขอให้พวกเขาลงโทษซุนม่อเห็นได้ชัดว่าเขาทำผิดในช่วงความขัดแย้งก่อนหน้านี้
“ยังไงก็ตาม มีเรื่องสนุกๆให้ดูแน่!”
หัวหน้ายามพ่นน้ำลายออกมาเต็มปากอันที่จริงเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้เห็นคนอย่างหยางไฉประสบปัญหา อย่างไรก็ตามเขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะ จางฮั่นฟูเป็นผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังของหยางไฉ
........
ในโกดังเหลือเพียงซุนม่อและหยิงไป่อู่เท่านั้น หลังจากที่บรรยากาศเงียบลงหยิงไป่อู่ก็พูดขึ้นว่า
“ขอเงินข้า 1,000ตำลึง”
“หืมม?”
ซุนม่อรู้สึกสับสน
“หยางไฉจะแจ้งให้พ่อแม่ของข้าทราบอย่างแน่นอนและขอให้ข้าให้การเป็นพยานว่าท่านต้องการจะข่มขืนข้า ข้าไม่ต้องการที่จะใส่ร้ายท่านเพราะฉะนั้น ข้าทำได้แค่พาแม่หนีไปเท่านั้น”
หยิงไป่อู่ อธิบาย
“ทำไมเจ้าไม่ให้การเป็นพยานต่อต้านหยางไฉ?”
ซุนม่อไม่เข้าใจ
“ภูมิหลังของหยางไฉนั้นยอดเยี่ยมเกินไปและทั้งครอบครัวของข้าก็ต้องพึ่งพาเขาสำหรับมื้ออาหารถ้าเราทำให้เขาขุ่นเคืองเราจะต้องอดตายแน่”
หยิงไป่อู่ยิ้มอย่างขมขื่นนางใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังและถ่อมตนอย่างยิ่งแต่นางก็ยังไม่สามารถหลบเลี่ยงการคุกคามของขยะแบบนั้นได้
ในช่วงเวลาเหล่านี้ทำไมนางถึงทำงานหนักขนาดนี้? เพื่อประโยชน์ของใคร?
ขาของพ่อของนางเป็นง่อยและเขาทำงานไม่ได้ถ้านางตกงานนี้ นางจะต้องถูกทุบตีตายอย่างแน่นอนนอกจากนี้นางยังเด็กเกินไปและนางยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย ถ้านางออกไปทำงานก็คงไม่มีที่ไหนที่อยากจะจ้างนาง
ถ้าพ่อของนางหิวเขาจะอารมณ์เสีย ในเวลานั้นเขาจะบังคับให้แม่ของนางขายตัวอย่างแน่นอน ไม่เพียงเท่านั้นแต่เมื่อนางอายุได้ 18 หรือ 19 ปี พ่อของนางก็จะขายนางให้กับซ่อง
หยิงไป่อู่เข้าใจพ่อของนางซึ่งติดการพนันมากเกินไปเขาจะทำอย่างแน่นอน อันที่จริงเขามีความคิดนี้มานานแล้ว
เมื่อเห็นเด็กหญิงอายุ13 ปีขมวดคิ้วด้วยความกังวลบนใบหน้าที่ซีดขาว ซุนม่อก็รู้สึกปวดใจในทันที
ในวัยนี้ นางควรจะได้เล่นสนุกสนานได้โดยไม่ต้องกังวลใดๆเลย กระนั้น นางยังต้องแบกรับภาระหน้าที่อันหนักอึ้งในการเลี้ยงดูครอบครัวของนางและต้องใช้มีดผ่าฟืนเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีสุดท้ายของนาง
ซุนม่อยกมือขึ้นและวางบนหัวของหยิงไป่หวู่
“เจ้าเหนื่อยมากใช่ไหม”
เมื่อได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของซุนม่อมันก็เหมือนกับแสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิที่สาดส่องมาที่นาง หยิงไป่อู่ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดในใจ
เผียะ!
หยิงไป่อู่ปัดมือของซุนม่อนางก้มศีรษะลง
"ข้าไม่เหนื่อย!"
นางเป็นผู้หญิงที่ดื้อรั้นมากและจะไม่แสดงด้านที่อ่อนแอของนางต่อหน้าผู้อื่นอย่างแน่นอน
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากหยิงไป่อู่+30 เริ่มต้นการเชื่อมต่อสัมพันธ์ : เป็นกลาง (30/100)
ซุนม่อตะลึงเขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะยังมีความภาคภูมิใจเช่นนี้ ในกรณีนั้นถ้าเขาพยายามรับสมัครนางตอนนี้ นางจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย?