ตอนที่ 29 ปล่อยข้า!(ฟรี)
“เสียงอะไรนะ” เสวี่ยเมิ่งหานตกตะลึง
“ทำไม... ฟังดูแปลกจัง?”
“ดูเหมือนว่าจะมาจากสาวใช้ส่วนตัวของเจียงมู่”
“ข้าจำได้ว่านางน่าจะชื่อ ติงหนานหรง?”
เสวี่ยเมิ่งหานรู้สึกสนใจกับเสียงกรีดร้องแปลกๆ ของ ติงหนานหรง
นางจึงเดินไปที่ประตูห้องของติงหนานหรงและแอบมองเข้าไปในช่องประตู
ห้องนั้นว่างเปล่า
แต่หลังฉากกั้นในห้องน้ำ มีหมอกและเสียงน้ำอันแผ่วเบา
กลิ่นหอมจางๆ ของอ่างอาบน้ำโชยเข้าจมูกของเสวี่ยเมิ่งหานผ่านทางประตู
นางเข้าใจทันทีว่า ติงหนานหรง กำลังอาบน้ำ
“แต่ทำไมนางถึงกรีดร้องแปลกๆตอนอาบน้ำล่ะ?”
เสวี่ยเมิ่งหานรู้สึกงุนงง
แต่นางมาที่นี่เพื่อตามหา เจียงมู่ดังนั้นนางจึงไม่สนใจ
นางจึงกลับไปที่ประตูห้องของเจียงมู่
“ฮึ่ม เมื่อเขาเห็นเหล่าเหนียง เขาต้องมีสีหน้าที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน ฮี่ฮี่ฮี่”
เมื่อนึกถึงการแสดงออกที่ตกใจของเจียงมู่ เสวี่ยเมิ่งหานก็เผยรอยยิ้มที่พอใจ
นางยกมือขึ้นเคาะประตูห้อง
เคาะ! เคาะ!
ไม่มีใครตอบ
“เขายังหลับอยู่เหรอ? หมูขี้เกียจ.”
ในที่สุด เสวี่ยเมิ่งหานก็ผลักประตูและพบว่ามันไม่ได้ลงกลอน
“ผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน?”
หลังจากเข้าไปข้างใน นางค้นหาไปรอบๆ แต่ไม่เห็นร่างของเจียงมู่
ตอนนั้นเอง
ในห้องของติงหนานหรง ก็มีเสียง "กระทบ!" ของหยดน้ำที่หล่นลงมา
“หมายความว่า….”
“เจ้าคนสกุลเจียงอยู่กับติงหนานหรง และก็เสียงแปลก ๆนั่น- …. ?”
จู่ๆ หัวใจของ เสวี่ยเมิ่งหานก็นึกถึงความเป็นไปได้บางอย่าง
ติงหนานหรง เป็นสาวใช้ส่วนตัวของ เจียงมู่
นอกเหนือจากการปกป้องเจียงมู่แล้ว นางยังรับผิดชอบชีวิตประจำวันขั้นพื้นฐานของเจียงมู่ด้วย
ยิ่งไปกว่านั้น มีข่าวลือว่าติงหนานหรงยังช่วยเจียงมู่อาบน้ำด้วย
พวกเขาเป็นเจ้านายและข้ารับใช้ที่ตัวแทบไม่แยกออกจากกัน
นอกจากนี้ เจียงมู่เองก็เคยเขียนในบันทึกของเขาก่อนหน้านี้ว่าเขาจะฝากเอวเทพของเขาไว้ให้กับติงหนานหรง
ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในห้องน้ำ….
“สารเลว!”
เสวี่ยเมิ่งหานกำหมัดแน่นและกัดฟัน
เมื่อมองไปที่ห้องของติงหนานหรง นางไม่รู้ว่าทำไม ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของนางรู้สึกอึดอัดมาก หลังจากคิดอย่างจริงจัง
นางดูเหมือนจะเข้าใจว่าทำไม
"ฮึ! เจ้าคนสกุลเจียงนี้”
“ในฐานะคู่หมั้นของเหล่าเหนียงผู้นี้ ก่อนที่สัญญาหมั้นจะถูกทำลาย เขากล้าเล่นชู้กับสาวใช้หรือ?”
“ไหนบอกรักข้าแค่คนเดียว”
“ไม่รักษาคำพูด!”
"ไปลงนรกซะเถอะ!"
นางเตะโต๊ะด้วยความโกรธ
แล้วก็อาฆาต
นางมาที่หน้าห้องของติงหนานหรง
นางตัดสินใจที่จะทำหน้าที่คู่หมั้นของนางและหยุดความสัมพันธ์นี้!
ปัง!
ประตูห้องถูกเตะให้เปิดออก
เสวี่ยเมิ่งหานสาปแช่งเสียงดังขณะที่นางเดินไปที่ห้องน้ำ
“เจ้าคนสกุลเจียง! ออกมาหาสเหล่าเหนียงเดี๋ยวนี้! ฮึ!”
นางเพิ่งก้าวเข้าไปในห้องและเท้าของนางก็ลื่น
นางล้มลงทันทีและแขนขาทั้งสี่ก็กางราบกับพื้น
มันเจ็บมาก.
ทำไมพื้นมันลื่นขนาดนี้?
เสวี่ยเมิ่งหานลุกขึ้นด้วยความโกรธและบ่นออกมา
ตอนนั้นเอง
นางรู้สึกหนาวที่คอ
เสียงผู้หญิงอันเย็นชาก็ดังมาจากข้างหลังนางเช่นกัน
“คุณหนูเสวี่ย ท่านต้องการอะไรจากข้า”
"ฮะ?"
ร่างกายของ เสวี่ยเมิ่งหานสั่นสะท้าน
นางพบว่ามีกระบี่บงกชอยู่บนคอของนาง
นางหันศีรษะไปมองอย่างประหม่า
เมื่อเห็นว่านั่นคือ ติงหนานหรง
ผมของ ติงหนานหรง ม้วนเป็นเกลียว ใบหน้าของนางแดงก่ำ ร่างกายของนางเหนียวและเปียก คลุมด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีม่วง
เพราะร่างกายของนางอวบอิ่มมากเกินไปทำให้เสื้อคลุมห่อหุ้มร่างกายของนางไว้แทบไม่มิด ราวกับว่าเสื้อคลุมจะขาดออกจากกันหากนางกระโดดเพียงครั้งเดียว
“ฮึ่ม!”
มันใหญ่มาก ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นฝีมือของผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า!
กลางวันแสกๆ หึ!
ความเย่อหยิ่งของบุตรสาวเจ้าเมืองเสวี่ยเมิ่งหานเพิ่มขึ้นมาทันที
นางหันกลับมาและสบตากับ ติงหนานหรง อย่างภาคภูมิใจ
“เจ้า คุณหนูคนนี้จำเจ้าได้ เจ้าชื่อติงหนานหรง เจ้าเป็นสาวใช้ส่วนตัวของ เจียงมู่ใช่ไหม”
"ข้าเอง"
ติงหนานหรงตอบกลับอย่างไม่แยแส
เสวี่ยเมิ่งหานเชิดหน้าขึ้นสูงและพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง
“ในเมื่อเจ้าเป็นสาวใช้ส่วนตัวของเจียงมู่และ เจียงมู่เป็นคู่หมั้นของคุณหนูคนนี้ เจ้าก็เป็นสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูคนนี้เช่นกัน!”
"ท่านพยายามจะพูดอะไร."
“ฮึ่ม คุณหนูคนนี้สั่งเจ้า ถอนกระบี่กลับไป!”
“หืม”
ติงหนานหรง ตอบกลับเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม กระบี่ในมือของนางก็ไม่ได้ขยับออกไปแม้แต่น้อย
"เจ้า!"
สิ่งนี้ทำให้ เสวี่ยเมิ่งหานโกรธ
สาวใช้ส่วนตัวคนนี้ไม่เชื่อฟังนาง!
นางจึงตะโกนไปทางห้องน้ำด้วยความโกรธ
“คนสกุลเจียง! ออกมานี่! ออกมาดูว่าสาวใช้ของเจ้าหยิ่งยโสแค่ไหน!”
อย่างไรก็ตามไม่มีใครตอบในห้องน้ำ
“สารเลว! ออกมา! ผู้ชายที่ไหนซ่อนตัวข้างใน!”
“อะไรทำให้ท่านคิดว่าประมุขอยู่ที่นี่กับข้า”
ติงหนานหรงหยุดไม่ให้นางตะโกน
“ฮึ่ม! ผู้ชายคนนั้นไม่ได้อยู่ในห้องของเขา และถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่กับเจ้า เขาจะอยู่ที่ไหน? เขาจะออกไปล่าสัตว์ปีศาจคนเดียวเหรอ?”
เสวี่ยเมิ่งหานแน่ใจว่า เจียงมู่อยู่ที่นี่
ท้ายที่สุด เทือกเขาสัตว์ปีศาจก็เต็มไปด้วยอันตราย
และเจียงมู่ไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะยามเจ้าเมืองได้ นับประสาอะไรกับสัตว์ร้ายเหล่านั้น
“ประมุขไม่ได้อยู่ในห้องของข้า ท่านเสวี่ยกลับไปเถอะ”
ติงหนานหรง ถอนกระบี่ของนาง
มันกลายเป็นว่านางกำลังตามหาประมุข
แล้วประมุขไม่ได้อยู่ในห้องของเขาหรือ?
เขาออกไปข้างนอกเหรอ?
เขากล้าเดินไปรอบ ๆ เทือกเขาสัตว์ปีศาจโดยไม่มีการปกป้องจากข้า?
เขาไม่กลัวตายหรืออย่างไร?
เมื่อเขากลับมา ข้าจะต้องถามเขาว่าเขาคิดอะไรอยู่!
ติงหนานหรง ไม่พอใจมากกับการกระทำของ เจียงมู่ที่ออกไปข้างนอกคนเดียว
ถ้า เจียงมู่ถูกสัตว์อสูรกินจริงๆ นางคงไม่สามารถเห็นเขาทำลายนิกายหวู่โหยวด้วยตัวเองและนางก็จะไม่สามารถฆ่าเขาด้วยมือของนางเองในท้ายที่สุด
จากนั้นทุกสิ่งที่นางทำมาก็จะไร้ความหมาย
“เขาจะไม่อยู่ในห้องเจ้าได้ยังไง!”
เสวี่ยเมิ่งหานวางมือข้างหนึ่งไว้ที่เอวของนางและชี้ไปที่ส่วนโค้งอันงดงามของ ติงหนานหรง ขณะที่นางพูดด้วยความโกรธ
“เมื่อกี้ข้าได้ยินหมดแล้ว! เจ้าครางเสียงดัง แม้แต่น้ำก็กระเซ็น!”
“หืม?!”
ดวงตาของติงหนานหรงเปลี่ยนเป็นเย็นชาและทันใดนั้นพลังงานวิญญาณภายในร่างกายของนางก็ปะทุขึ้น ทำให้เสื้อคลุมอาบน้ำบนร่างกายของนางลอยขึ้นและกำลังจะหลุดออกไป
“ข้าไปทำอะไรกับเขาในห้องน้ำ”
น้ำเสียงนั้นสงบนิ่ง
อย่างไรก็ตาม เจตนาฆ่านั้นรุนแรงมาก
มันทำให้ เสวี่ยเมิ่งหานกลัวและทำให้หนาวไปจนถึงกระดูกสันหลัง
"อา …. ไม่ได้ …. ไม่ได้ทำอะไรเลย….”
ในที่สุดนางก็จำได้ ติงหนานหรง ต่อหน้านางคือผู้ฝึกตนขอบเขตหวนคืน!
นางเป็นผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งเทียบเท่า เสวี่ยหยวนซาน พ่อของนาง!
ถ้านางทำให้ติงหนานหรง โกรธ นางก็อาจจะ…ถูกฆ่าตาย
ตอนนี้.
เสวี่ยเมิ่งหานไม่กล้าอยู่อีกต่อไป
นางบังคับให้ตัวเองสงบและพูดว่า
“ในเมื่อเจียงมู่ไม่อยู่ที่นี่ ข้า…. ข้าจะออกไปก่อน เฮ้? เจ้า …. เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ขณะที่นางพูด นางสังเกตเห็นว่า มีบางอย่างผิดปกติกับติงหนานหรง
"เจ้า …. เจ้าสบายดีไหม?"
นางเห็นว่าใบหน้าของ ติงหนานหรง แดงขึ้นเล็กและดวงตาของนางก็พร่ามัว
“……”
ติงหนานหรง ไม่ตอบและในใจนางก็คิดว่า มีบางอย่างผิดปกติ!
เนื่องจากพลังงานวิญญาณที่นางเปิดใช้งานในตอนนี้ มันทำให้พิษธาตุน้ำในร่างกายของนางกำเริบเร็วขึ้น และทำให้นางรู้สึกรุนแรงยิ่งขึ้น
“อืม~”
เสียงร้องอู้อี้เล็ดลอดออกมาจากลำคอของติงหนานหรงอย่างช่วยไม่ได้
เมือกใสเริ่มซึมออกมาจากผิวหนังทั่วร่างกายของนาง
กระบี่ในมือของนางร่วงลงพร้อมกับเสียงดัง“ปัง” แขนของนางกุมท้องตัวเองและกัดฟันแน่น
ความรู้สึกแปลก ๆ ทำให้ขาของนางสูญเสียเรี่ยวแรง
ร่างกายของนางล้มไปทางเสวี่ยเมิ่งหาน
"อา! อย่ามาทางนี่ …..”
เสวี่ยเมิ่งหานรู้สึกหวาดกลัวกับการกระทำอย่างกะทันหันของติงหนานหรง
นางจึงรีบถอยหลังพยายามหลบไปด้านข้าง
อย่างไรก็ตามเนื่องจากพื้นเหนียวและลื่น ด้วยความประมาททำให้นางลื่นไถลถอยหลังและล้มไปอีกคน
“–”
ทั้งสองล้มลงบนพื้นพร้อมกัน
"อา! ลุกออกไปนะ!"
เสวี่ยเมิ่งหานถูกติงหนานหรงกดทับไว่ นางตกใจพยายามผลักติงหนานหรงออกด้วยแรงทั้งหมดเท่าที่จะทำได้
ด้วยการผลัก ประกอบกับร่างกายของ ติงหนานหรง นั้นเหนียวและลื่น
ผลลัพธ์คือเสื้อคลุมอาบน้ำถูกผลักออกโดยตรง
“เจ้า เจ้า! เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า!”
เสวี่ยเมิ่งหานถูกกดทับจนนางรู้สึกลนลานไปหมด
นาง…พูดเกินจริงไปหน่อยรึเปล่า?!
"อา! เจ้า …. เจ้าปล่อยข้า! เจ้าทำแบบนี้ได้ยังไง!”
เสวี่ยเมิ่งหานดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากร่างกายของ ติงหนานหรง ลื่นมากและนางเองก็ไม่แข็งแรงเท่าติงหานหรง นางจึงไม่สามารถดิ้นหลุดออกไปได้
“ถ้าเจ้าไม่ปล่อยข้า ข้าจะขอให้ เจียงมู่ไล่เจ้าออก… มืมมมมมมมมม~?!”
ดวงตาของ เสวี่ยเมิ่งหานเบิกกว้างและขาของนางเหยียดตรง