ตอนที่ 159 – ตอนที่ 154 สู้เขา เหล่าสหาย
===============
เย่ว์หยางคาดการณ์ถูก ที่ทางเข้าโพรงมด มีเหตุสังหารหมู่แน่นอน
ทหารรับจ้างนับไม่ถ้วนกำลังใช้อาวุธฟันแทงกันมั่วในกลุ่มคนพวกนั้น ทหารรับจ้างบางกลุ่มกำลังไล่ฆ่าคนอื่นๆ ขณะที่บางคนก็ป้องกันตัวเอง พวกเขาเรียกสัตว์อสูรออกมา พวกมันเริ่มกัดและฉีกกันเอง แต่ละคนเหมือนบ้าไปแล้ว ต้องการจะฆ่าศัตรูที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาเพื่อเบิกทางเอาตัวรอด อย่างไรก็ตาม มีคนถูกฆ่ามาก และแม้มีคนล้มลงมากมาย แขน ขาศีรษะที่ถูกตัดตกอยู่เกลื่อนพื้น ซากศพสัตว์อสูรระเกะระกะกองเป็นภูเขา ในทุกที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนเย่ว์หยางรู้สึกอยากจะอาเจียน
ท่ามกลางฝูงชนที่กำลังต่อสู้กัน เสียงร้องโหยหวนยังดังต่อเนื่อง ขณะที่ซากศพที่ล้มลงทำให้พื้นแต่ละแห่งเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด
เสียงอสูรคำราม เสียงมีดกระทบกัน เสียงต่อสู้ดังกึกก้องไปทั่วทั้งภูเขา
“พวกเจ้าบ้ากันไปหมดแล้ว ไข่มดทองไม่ได้อยู่กับพวกเราเลย พวกเจ้าบ้ากันไปแล้วจริงๆ” มีทหารรับจ้างไม่กี่คนที่ไม่รู้เรื่องถูกลากเข้าไปในวังวนการต่อสู้ครั้งนี้
การเผชิญหน้ากับทหารรับจ้างคนอื่นที่กลายเป็นฆาตกรบ้าคลั่ง พวกเขาทำอะไรไม่ได้ ได้แต่คว้าอาวุธมาฆ่าเพื่อป้องกันตนเอง
เย่ว์ปิง, เย่คง, เจ้าอ้วนไห่และคนอื่นๆ ก็เหมือนกัน
ไม่กี่ชั่วโมงก่อนนั้น
ทั้งห้าคนพักอยู่ที่ด้านนอกโพรงมด รอเย่ว์หยางกลับมาอย่างเงียบงัน พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า ชั่วครู่ต่อมา จะเกิดเรื่องวุ่นวายที่ทางเข้าโพรงมด ตอนแรกพวกทหารรับจ้างเริ่มจะด่าทอใส่กันเอง อย่างไรก็ตาม ไม่กี่นาทีต่อมา ไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน แต่ข่าวที่น่าตกใจถูกแพร่กระจายโดยเร็ว พวกเขาพูดกันว่า ในถุงของทหารรับจ้างทั้ง 3 คน มีไข่มดทอง ดังนั้นทหารรับจ้างทุกคนที่มีกระเป๋าสะพายหลัง ตกเป็นเป้าหมายของทหารรับจ้างผู้โลภมากทำให้เกิดศึกนองเลือดขึ้นทันที ไฟในการต่อสู้โหมไหม้อยู่ในตัวทหารรับจ้างแต่ละคน ไม่เว้นเลยแม้แต่คนเดียว เย่ว์ปิง, เย่คงและคนอื่นๆ ตอนแรกก็หลีกเลี่ยงการต่อสู้และปีนขึ้นไปอยู่บนหน้าผา ไม่ยินดีจะสู้เสี่ยงชีวิตกับทหารรับจ้างเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อผ่านไป 10 นาที พวกเขาก็ถูกพวกทหารรับจ้างพบตัว พวกทหารรับจ้างวายร้ายและน่ากลัว เริ่มเข้าโจมตีพวกเขาอย่างเกรี้ยวกราด
พวกเขากลายเป็นบ้าเพราะการฆ่าฟันไปแล้ว กลายเป็นเครื่องจักรนักฆ่า ฆ่าทุกคนที่อยู่ในสายตาของพวกเขา
เพื่อสร้างความโกลาหลยิ่งขึ้น มีทหารรับจ้างบางคนที่ตั้งใจซ่อนตัวเพื่อยุยงทหารรับจ้างคนอื่น เริ่มชี้มาที่เย่ว์ปิงและตะโกนลั่นว่า “ไข่มดทองอยู่กับผู้หญิงตัวเล็กนั่น”
ดังนี้เอง ทหารรับจ้างที่คลั่ง โหดร้ายจึงเริ่มแข่งกันมาทางนาง สัตว์อสูรของพวกเขาปีนตามขึ้นมาด้วย
เป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้อีก
เย่ว์ปิงและเย่คงตอนแรกต้องการจะเทเลพอร์ตกลับไปที่เมือง แต่พบว่าม้วนเทเลพอร์ตของพวกเขา ใช้ไม่ได้เมื่อพวกเขาใช้งาน
ดูเหมือนว่าจะมีการรบกวนมิติระหว่างในค่ายพักกับในเมือง จุดประสงค์ของการรบกวนก็เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนเทเลพอร์ตออกไปจากสถานที่แห่งนี้ ในท้องฟ้ามีทหารรับจ้างนับไม่ถ้วนขี่อสูรบินได้เหินลงมาบนพื้น
เห็นได้ชัดว่าทหารรับจ้างจากเมืองซือว่างได้ยินข่าวและตัดสินใจเข้าร่วมด้วย
แม้ว่าพวกเขาจะเทเลพอร์ตไปเมืองซือว่าง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
ก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ม้วนเทเลพอร์ตทั้งหมดอยู่กับเย่ว์ปิง เย่คงและคนอื่นๆ กำหนดจุดเทเลพอร์ตไว้เป็นระหว่างค่ายพักแรมกับเมืองซือว่าง มีเพียงเย่ว์หยางที่มีเทเลพอร์ตกลับเมืองฉางจิง ยิ่งไปกว่านั้น เย่ว์ปิงไม่ยอมทิ้งพี่ชายของนางแล้วหนีไป ถ้าพี่ชายนางเข้าไปในโพรงมดแล้วยังไม่กลับมาทั้งวัน นางก็จะไม่ไปจากที่นี่ทั้งวันเช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร นางก็จะรอพี่ชายนางกลับมา
“อย่าบังคับให้ข้าต้องฆ่าพวกท่านนะ” เย่ว์ปิงมีจิตใจที่อ่อนโยนตั้งแต่แรก นางเพียงเรียกผู้พิทักษ์พฤกษาร้อยปีออกมาจัดการทหารรับจ้าง นางแค่ทำให้ทหารรับจ้างเหล่านั้นที่กำลังปีนขึ้นมากระเด็นตกไปเท่านั้น แต่ไม่ได้ทำร้ายรุนแรงอะไร อย่างไรก็ตาม ผู้บัญชาการทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งในกลุ่มนั้นตระหนักได้ว่าความสามารถของสาวน้อยนางนี้ทรงพลังและเริ่มเชื่อว่านางเก็บไข่มดทองเอาไว้ในกระเป๋าสะพายหลังจริงๆ ดังนั้น ภายใต้ความเข้าใจผิดและถูกความโลภครอบงำ พวกทหารรับจ้างจึงเริ่มโจมตีอย่างบ้าคลั่งหนักหน่วงยิ่งขึ้น
ทั้งจากภาคพื้นดินและบนฟ้า การโจมตีนับไม่ถ้วนระดมใส่พวกเขาอย่างหนักราวกับห่าฝน
ธนู, ก้อนหิน, ผงพิษ ควันไฟ, ไฟ, น้ำแข็ง, สายฟ้าและพลังโจมตีที่ระดมใส่มาอย่างอื่นอีก เป็นการโจมตีที่ไม่มีการยั้งมือ
มีพลธนูยิงธนูและหน้าไม้ด้วยเครื่องเล็ง มีทหารที่บ้าคลั่งทุ่มก้อนหินใส่ มีนักฆ่าโปรยผงพิษและรมควันไฟ และยังมีอสูรคอยยิงไฟ, น้ำแข็งและสายฟ้าโจมตีเข้ามา… ภายใต้การโจมตีราวกับห่าฝน ร่างของผู้พิทักษ์พฤกษาร้อยปี อสูรทองแดงระดับ 5 เต็มไปด้วยรอยฟันรอยแผลทุบ อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงโจมตีไม่ขาดสาย ด้วยนักรบพฤกษาสองตนที่อยู่ข้างหน้าเย่ว์ปิง ไม่มีทหารรับจ้างกล้าเข้ามาใกล้
เย่ว์ปิงไม่สามารถใจอ่อนกับคนพวกนี้ได้อีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นการทำใจดี ไม่ว่าจะปฏิเสธว่าไม่ได้ครอบครองไข่มดทองก็ไม่มีผลต่อทหารรับจ้างที่บ้าคลั่งเหล่านี้ นางสั่งให้ผู้พิทักษ์พฤกษาร้อยปี ใช้หนามและขนดรากยิงออกและฟาดทำร้าย ฆ่าอสูรทุกตัวที่เข้ามาใกล้เพื่อทำร้ายนาง
ภายใน 30 นาที ทหารรับจ้างผู้ละโมบหลายสิบคน และสัตว์อสูรเป็นร้อยถูกผลักดันจนตกหน้าผาตกตายอย่างอนาถ ภายใต้พลังของผู้พิทักษ์พฤกษาร้อยปี ทหารรับจ้างที่เข้าโจมตีไม่สิ้นสุดทำอะไรเย่ว์ปิงไม่ได้ ผู้อัญเชิญจะมีโล่แสงคอยปกป้องและมีอสูรทองแดงระดับ 5 ถึง 2 ตนคอยปกป้องนาง
อย่างไรก็ตาม ชั่วเวลาต่อมา พวกเขาเริ่มถอยออกไปเล็กน้อย และจัดขบวนรอให้โล่แสงของเย่ว์ปิงหมดขีดจำกัดเรื่องเวลา เมื่อมันถึงขีดจำกัด พวกเขาก็เริ่มโจมตีใหม่เหมือนคนบ้า
โล่แสงของเจ้าอ้วนไห่สามารถทนได้เพียง 10 นาที
เย่ว์ปิงหวังจริงๆว่า พี่ชายของนางจะกลับมาทันในช่วงเวลานี้ พอพี่ชายนางอยู่ที่นี่ ทหารรับจ้างพวกนี้คงจะถอนกำลัง อย่างก็ตาม จนถึงขณะนี้เย่ว์หยางก็ยังอยู่ในแดนใต้ภิภพ ตามหาภูเขาไฟ และน้ำพุร้อน
โล่แสงของเจ้าอ้วนไห่หายไปอย่างรวดเร็วแทบจะทันทีที่ถึงขีดจำกัดของมัน
ภายใต้ความมืดบอดของสิ่งล่อใจและผลประโยชน์ ทหารรับจ้างนับไม่ถ้วนเริ่มมารวมตัวกัน เต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟันขณะที่พวกเขาสาบานว่าจะต้องจับเย่ว์ปิงให้ได้
ในท้องฟ้า อสูรเหินฟ้านับไม่ถ้วนยังคงบินวนอย่างต่อเนื่องเตรียมเปิดการโจมตี ทหารรับจ้างที่น่ากลัวบางคนกำลังขับขี่อสูรบินเหล่านี้ใช้หน้าไม้ยิงลูกศรมาที่ตัวพวกเขาราวกับห่าฝน เพื่อปกป้องเย่ว์ปิงที่ใช้ปราณและกำลังภายในไปมาก เย่คงระเบิดพลังออกมาใช้บ้าง เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกอสูรเสริมพลังอย่างคิงคองปีศาจออกมาผสานพลังกับตนเอง จากนั้นเขาเรียกด้วงจอมพลังที่แข็งแกร่งออกมาและใช้ความสามารถของมันทั้งหมดปกป้องเย่ว์ปิง
เย่คงใช้วิชาไม้พลองคิงคองซึ่งมีฝีมือก้าวหน้าอย่างมากหลังจากได้รับการชี้แนะจากเย่ว์หยาง ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยแรงสนับสนุนจากคิงคองปีศาจ อสูรสายเสริมพลัง ทำให้พลังโจมตีเต็มที่ของเขากวาดล้างพวกทหารรับจ้างไปได้
อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปชั่วโมงหนึ่ง เย่คงก็ล้มลงกับพื้น หมดสติ เขาใช้พลังมากเกินไป
พลังของพี่น้องตระกูลหลี่ยังอ่อนกว่าเย่คง แม้ว่าพวกเขาจะได้รับการชี้แนะจากเย่ว์หยาง แต่พวกเขาก็ก้าวหน้าไม่มากนัก ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่สามารถแสดงฝีมือได้สูงสุดเพื่อต่อสู้กับฝูงคนได้
ที่สำคัญที่สุด สัตว์อสูรของพวกเขาอ่อนแอเกินไป ดังนั้นพวกมันจึงช่วยเขาไม่ได้ดั่งใจนัก
หลังจากสูญเสียพลังปกป้องของด้วงจอมพลังไปแล้ว พี่น้องตระกูลหลี่ได้แต่กัดฟันสู้กับทะเลทหารรับจ้างได้นาน 15 นาทีเท่านั้น ก่อนที่พวกเขาจะถูกคลื่นทหารผลักล้มลงจนตกหน้าผาไป แม้ว่าเย่ว์ปิงจะรีบช่วยพวกเขาได้ แต่พวกเขาก็บาดเจ็บหนักและหายใจอย่างยากลำบาก พอเห็นอย่างนี้ เย่ว์ปิงที่มีจิตเข้มแข็ง ไม่ได้ขลาดเขลากลัว แต่กลับระเบิดพลังตนเองเข้าต่อสู้
เย่ว์ปิงเรียกคัมภีร์ของนางออกมาอีกครั้ง เมื่อนางเรียกผู้พิทักษ์พฤกษาร้อยปีออกมาเป็นครั้งที่สอง มันกวาดลำต้นอย่างรวดเร็วและผลักทหารรับจ้างรวมทั้งสัตว์อสูรตกหน้าผาไป
ส่วนหนึ่งของผนังภูเขาพังทลายลงเนื่องจากผู้พิทักษ์พฤกษาร้อยปีโจมตีหนักรุนแรงติดๆ กัน
หน้าผาลึกมืดปรากฏขึ้นหลังจากผนังภูเขาพังทลายลงไป
มีทหารรับจ้างอยู่ด้านหน้าและหน้าผาอยู่ข้างหลัง
เย่ว์ปิงติดอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลม
เมื่อพวกทหารรับจ้างเห็นว่าสถานการณ์เป็นแบบนี้แล้ว พวกเขากลับยิ่งคลั่งและคลื่อนที่บุกไปข้างหน้าด้วยพลังที่กล้าแข็งกว่าแต่ก่อน
ด้วยสภาพที่ร่างกายและพลังจิตใจของนางหมดพลังลง บวกกับความตึงเครียดทางใจในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่นางเผชิญ แม้แต่เย่ว์ปิงก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
หลังจากฝืนสู้เป็นเวลา 10 นาที เย่ว์ปิงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป นางล้มลงกับพื้น
ก่อนที่นางจะล้มลงกับพื้น นางร้องออกมาดังๆ “พี่สาม…..!”
เสียงกรีดร้องของนางดังก้องไปทั้งภูเขา
ขณะเดียวกันนี้ เย่ว์หยางยังคงอยู่ที่ภูเขาไฟต่อสู้แลกชีวิตกับสื่อจินโหว เขาไม่คิดเลยว่าน้องสาวของเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย ถึงจุดที่ทำให้นางหมดสติ รอการช่วยเหลือจากเขา
โชคดีที่ฮุยไท่หลาง ที่เย่ว์ปิงส่งไปตามหาเย่ว์หยางก่อนหน้านั้นกลับมาทันเวลา
มันสู้ศึกกับมดแดงไฟนับจำนวนไม่ถ้วนและคิดว่าในอุโมงค์มดยาวไม่มีที่สิ้นสุด มันไม่สามารถหาเจ้านายมันเจอได้ ในที่สุดมันก็ไม่ได้อะไรกลับมา… พอเห็นว่ามีเพียงเจ้าอ้วนไห่ที่ยังยืนหยัดอยู่ในกลุ่ม ฮุยไท่หลางถึงกับเดือดดาล มันระเบิดพลังเปลวไฟปีศาจสีดำออกมาจากตัวกระโจนขึ้นไปในอากาศพลางคำรามลั่น ราวกับว่าทายาทจ้าวปีศาจปรากฏตัวออกมา หรือเครื่องจักรพายุหมุนสังหาร มันสังหารสัตว์อสูรและทหารรับจ้างที่กำลังปีนขึ้นมาไปเกินกว่าร้อย
หนึ่งชั่วโมงต่อมามีคนมากกว่า 300 และสัตว์อสูรมากกว่า 500 ถูกคมเขี้ยวและกรงเล็บของมันสังหาร
เมื่อมันกลับขึ้นมาอยู่บนหน้าผาและยืนคุ้มกันข้างหน้าเย่ว์ปิง ตัวมันเต็มไปด้วยบาดแผล มีเลือดไหลโทรมจากทั้งตัวของมัน มันเหมือนกับฝนเลือดหยดลงบนหน้าผา
มันคืออสูรเงินระดับ 4 ได้ฆ่าอสูรระดับ 5 นับจำนวนไม่ถ้วน และมีกระทั่งอสูรระดับ 6 ทหารรับจ้างทั้งหมดมาจากมืองซือว่าง และยังมีนักรบที่แข็งแกร่งแฝงตัวอยู่กลุ่มฝูงคนแอบใช้ฝีมือทุกอย่างที่ตนมี ใช้ทั้งสะกดจิต, การทำสัญญา, ของหลอกล่อ, น้ำแข็งและสายฟ้า แต่ไม่สามารถหยุดการโจมตีของมันได้ ในที่สุด พวกเขาก็ต้องเจ็บตัวเพราะฮุยไท่หลางแทน โดนทำร้ายจนร่วงจากหน้าผา อย่างไรก็ตามคลื่นสัตว์อสูรเข้าโจมตีไม่สิ้นสุด พวกมันโจมตีใส่อย่างไม่หยุดทำให้ฮุยไท่หลางถูกกดดัน ในที่สุดฮุยไท่หลางตกอยู่ในสภาพลำบาก
แม้ว่ามันยังคงฆ่าอสูรบนหน้าผาและคอยป้องกันเย่ว์ปิงไว้ มันก็ใกล้จะถึงขีดจำกัดของมันเต็มทีมันไม่เหลือแม้แต่เรี่ยวแรงจะยืนต่อไป
“ในที่สุดเจ้าหมาสองหัวก็เสร็จจนได้ เอาเลยบุก!”
“ฆ่า!”
“ใครก็ตามที่เอาไข่มดทองมาได้ จะได้รับรางวัล 1000 เหรียญทอง”
“ฆ่าพวกมัน ล้างแค้นให้เหล่าพี่น้องของเราที่ตายไป ใครก็ตามไปถึงภูเขาได้ก่อนจะได้รับผู้หญิงเป็นรางวัล บุก!”
กับทหารรับจ้างเหล่านั้นที่วิ่งขึ้นบนภูเขาราวกับมด ฮุยไท่หลางส่งเสียงหอนดังลั่น “บรู๋ววววว!”
ขณะที่ฮุยไท่หลางดิ้นรนเพื่อยืนขึ้นและเตรียมใช้พลังอึดสุดท้าย ทันใดนั้นมืออวบอ้วนข้างหนึ่งวางลูบหัวของมัน “ทำไมเจ้าถึงได้กังวลนักเล่า? ยังไม่มีใครตาย ข้าเคยสั่งให้เจ้ามาแสดงความซื่อสัตย์ที่นี่ซะเมื่อไหร่กัน? ดูนี่ให้ดี เจ้าไม่รู้หรือว่ายังมีต้าไห่คนนี้อยู่ทั้งคน? ถ้าข้าต้าไห่ ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เจ้าจะต้องรีบพาเย่ว์ปิงโดดลงหน้าผาไป เจ้าต้องไม่ยอมให้เย่ว์ปิงตกไปอยู่ในเงื้อมมือของทหารรับจ้างพวกนั้น นอกจากนี้ สำหรับเย่คงและคนอื่นๆ เจ้าต้องปล่อยให้พวกเขาไม่ต้องทุกข์ทรมาน มีแต่ลูกผู้ชายเท่านั้นที่ยอมตายในการศึก ไม่มีลูกผู้ชายที่ยอมคุกเข่าเป็นเชลยศึกแน่” เจ้าอ้วนไห่ฉีกเสื้อผ้าท่อนบนออกตะโกนใส่ด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว “พวกแก..ไอ้พวกปัญญาอ่อน พวกแกต้องการไข่มดทองไม่ใช่หรือ? อย่างนั้นก็มาต่อสู้ชิงเอาเลย”
จากนั้นเขาโยนกระเป๋าสะพายของเย่คงและของเขาลงภูเขาไป ทำให้ทหารรับจ้างต่างฆ่ากันและกันพยายามชิงเอากระเป๋าสะพายหลังนั้นให้ได้
เลือดเนื้อสดๆ กระจายไปทั่วทุกแห่ง ทหารรับจ้างนับไม่ถ้วนตายจากการฆ่าฟันกันเอง
ในท่ามกลางความวุ่นวาย กระเป๋าสะพายถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
อย่างไรก็ตาม นอกจากอาหารและเสื้อผ้าแล้ว ไม่มีไข่มดทองอยู่ภายในนั้นเลย..
หัวหน้าทหารรับจ้างทั้งหมดเริ่มสงสัยว่าไข่มดทองคงถูกเจ้าอ้วนไห่ซ่อนเอาไว้แน่ ทหารรับจ้างมากมายที่เก็บงำความเกลียดชังเย่ว์ปิง, เย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่และฮุยไท่หลางซึ่งฆ่าคนไปเป็นร้อยเอาไว้ลึกๆ คนกลุ่มนี้ฆ่าพี่น้องพวกเขาเกือบทั้งหมด พวกเขาคลุ้มคลั่งมานานแล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะถูกคนกลุ่มนี้ทำลายอย่างไรก็ตาม หัวหน้าทหารรับจ้างยินดีจะสู้จนถึงที่สุด พวกเขารู้สึกว่า นอกจากพวกเขาเอง พวกเขาไม่ควรปล่อยให้ผู้ใดมีชีวิตรอดแม้แต่คนเดียว พวกที่มีชีวิตรอดจะมีโอกาสครอบครองไข่มดทอง ดังนั้น นอกจากพวกเขาแล้ว พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต
คำสั่งกระตุ้น กำลังใจ ผลตอบแทนที่พล่ามออกไปก็แค่มีเป้าหมายในการสร้างแรงจูงใจให้ทหารรับจ้างต่อสู้ฆ่าฟันเป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยไม่มีทางชนะ
วัตถุประสงค์ของพวกเขาคือปล่อยให้พวกคนพวกนี้ตายจนหมดและตัวพวกเขาจะได้รับผลประโยชน์แทน
“บุก!”
พวกทหารรับจ้างปีนขึ้นมาโดยไม่คำนึงถึงชีวิตตนเอง พวกเขาเป็นบ้าไปนานแล้วจากการเข่นฆ่าสังหารหมู่
ตอนนี้เอง เจ้าอ้วนไห่ยังไม่ได้เรียกคัมภีร์อัญเชิญของเขาออกมา แต่กลับล้วงผลึกสีดำออกมาชิ้นหนึ่ง จากนั้นบริกรรมคาถายาวเหยียด
แสงสีดำเปล่งอยู่ในอากาศจนคลุมท้องฟ้าทั้งหมด
“ฮู่มมม!” เสียงคำรามส่งผลให้คนที่ได้ยินต้องหนาวเย็นถึงกระดูกสันหลังดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งภูเขา
มีเสียงระเบิดดังนับครั้งไม่ถ้วนออกมาจากภูเขา
ในท่ามกลางความมืดมีสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดน่ากลัวทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนและอกสั่นขวัญแขวนไปพร้อมกัน อยู่ๆ มันก็ปรากฏตัวต่อหน้าทหารรับจ้าง มันมีหัวโต ไหล่และร่างกายขนาดยักษ์ แขนของมันหนาพอๆ กับต้นไม้และแข็งเหมือนเหล็ก กรงเล็บดำแหลมคมและยาวกว่าใบมีด ใบหน้าของมันน่าเกลียด มีเขี้ยวแหลมคมมากงอกยาวลงมาจากปากของสัตว์ประหลาดนั้น
นี่มันคือสัตว์ประหลาดประเภทไหนกันนี่? ไม่เคยมีใครเห็นมันมาก่อน
อย่างก็ตาม สัตวประหลาดที่น่ากลัวนี้สามารถพูดภาษามนุษย์ได้ ปากสีแดงดุจเลือดของมันขยับพูดด้วยเสียงของมนุษย์ “พวกเจ้าไม่เคยเห็นสุดหล่อมาก่อนหรือไง? พวกเจ้าทุกคนสมควรตาย และต้องตายเดี๋ยวนี้!”
“นี่มันคนหรือสัตว์ประหลาดกันแน่?”
“ดูเหมือนจะเป็นอสูรเบเฮม็อธ แต่ข้าไม่เคยได้ยินเลยว่าเบเฮม็อธจะพูดได้! นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่อสูรสายเสริมพลัง เจ้าสิ่งมีชีวิตแปลกๆ นี่มันคืออะไร?”
“รีบฆ่ามัน”
พวกทหารรับจ้างรีบถาโถมเข้ามา แม้ว่าพวกเขาจะมีทหารรับจ้างเป็นจำนวนมาคอยเสริมกำลังเข้ามาจากเมืองซือว่างเรื่อยๆ แต่ความกลัวและความตื่นเต้นยังคงมีร่องรอยอยู่ในอากาศ
สิ่งมีชีวิตที่พวกทหารรับจ้างคิดกันว่าคือเบเฮม็อธเงื้อกรงเล็บและกระโจนลงมาจากภูเขา ด้วยการตวัดกรงเล็บของมัน หัวของจ้าวกระทิงระดับ 3 ก็ขาดกระเด็นทันที
การโจมตีและก้อนหินนับไม่ถ้วน พุ่งเป้าไปที่ร่างของกายของมัน
อย่างไรก็ตาม เบเฮม็อธผู้น่ากลัวไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย กลับทำให้มันโกรธมากยิ่งขึ้นขณะที่มันส่งเสียงกู่ลั่น และตะกุยกรงเล็บใส่ตรงจุดที่มีคนมากที่สุดก่อให้เกิดภาพสังหารหมู่และนองเลือดขึ้น
2 ชั่วโมงต่อมา
หลังจากสัตว์ประหลาดเบเฮม็อธที่น่ากลัว พยายามอย่างเต็มที่ฆ่าสัตว์อสูรและทหารรับจ้างไปหลายร้อย ในที่สุดมันก็ล้มลงภายใต้การจู่โจมเป็นพายุบุแคมจากพวกทหารรับจ้าง เมื่อทหารรับจ้างไม่กี่สิบคนล้อมรอบจะตัดหัวของมัน ทันใดนั้นเบเฮม็อธที่น่าเกลียดก็นั่งลงกับพื้นและพล่ามภาษามนุษย์อีก “นี่เป็นเพราะเจ้านายอย่างข้าไม่ต้องการจะเล่นกับพวกเจ้าอีกต่อไป ข้าเหนื่อยแล้ว ให้ข้าพักสักครู่นึงก่อน” จากภายในกลุ่มของทหารรับจ้างที่ล้อมรอบมันอยู่ มันโจมตีเข้าใส่และฟันกรงเล็บไปข้างหน้า กลายเป็นทางเลือดสายหนึ่ง หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถกลับไปบนภูเขาได้ ลูกธนูถูกระดมยิงใส่หลังของเบเฮม็อธราวกับห่าฝน
ในบรรดาลูกธนูเหล่านั้น มีจำนวนหนึ่งที่ทำร้ายเบเฮม็อธจนบาดเจ็บหนัก ธนูเหล่านี้ถูกยิงโดยนักรบผู้แข็งแกร่งที่แฝงตัวอยู่ในกลุ่มทหารรับจ้าง
ดูเหมือนว่าเบเฮม็อธจะกลายเป็นเม่นไปแล้ว หลังของมันเต็มไปด้วยลูกธนู
มันไม่เหลือกำลังเรี่ยวแรงที่จะปีนขึ้นหน้าผาอีกต่อไป
ในที่สุด มันพยายามฝังกรงเล็บลงไปในผนังหน้าผา และก็เป็นอยู่อย่างนั้น มันแขวนค้างเติ่งอย่างนั้นต่ำกว่าร่างของเย่ว์ปิงลงมา 5 เมตร ไม่สามารถขยับต่อไปได้แม้แต่น้อย
ไม่ว่าพวกทหารรับจ้างจะยิงก้อนหินหรือลูกศรใส่ตัวของมันเพียงไรก็ตาม มันก็เพียงขยับตัวเล็กน้อย แต่ไม่มีปฏิกิริยาอื่นอีกต่อไป
บางทีเลือดของเบเฮม็อธคงเหือดแห้งไปแล้ว บางทีมันอาจตายไปนานแล้วก็ได้
ฮุยไท่หลางลุกขึ้นยืนและแหงนหน้าหอนใส่ท้องฟ้าอย่างรวดร้าวใจ
“ฮู้วววว, ฮู้ววววว…” ความเศร้าโศกของมันกึกก้องกังวาลไปทั้งภูเขา
“ตอนนี้ ไข่มดทองเป็นของเราแล้ว พี่น้องทั้งหลาย บุกเข้าไปชิงไข่มดทองเหล่านั้นมา! ใครก็ตามที่ไปถึงยอดหน้าผาได้ก่อนจะได้รับรางวัล 100 เหรียญทอง! ใครก็ตามหาไข่มดทองพบก่อน จะได้รางวัล 1000 เหรียญทอง” ผู้นำทหารรับจ้างเกือบทุกกลุ่มจะได้รับรางวัลอย่างเดียวกัน
ด้วยเหตุนี้ ความวุ่นวายโกลาหลจึงเกิดขึ้นอีกครั้ง
ทหารรับจ้างที่มีจำนวนมากพอๆ กับมดทุกคนต่างก็ปีนขึ้นบนภูเขา
คนจำนวนมากร่วงลงมาหลังจากปีนไปได้ครึ่งทาง พวกเขาถูกดาบฟันเข้าบ้าง ถูกยิงด้วยธนูบ้าง
ทหารรับจ้างที่ปีนขึ้นไปแล้วไม่ทันได้หาไข่มดทอง พวกเขาก็ทำร้ายทหารรับจ้างที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อน
ฮุยไท่หลางไม่ใส่ใจทหารรับจ้างที่เริ่มฆ่ากันเองทันทีที่พวกเขาปีนขึ้นมาได้ มันกลับย้ายเย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่มาไว้ข้างๆ เย่ว์ปิง หลังจากจัดพวกเขาให้อยู่ในแนวเดียวกันแล้ว มันหอนอย่างเศร้าใจหลั่งน้ำตาและเลือดลงพื้น จากนั้นมันงับคอเสื้อเย่ว์ปิงและตวัดร่างของนางขึ้นไปไว้บนหลังมัน จากนั้นก็ยื่นปากมาที่คอเย่คง
แต่ก่อนที่มันจะพานายหญิงกระโจนลงเหวลึก มันต้องการปลดปล่อยสหายจากความทุกข์ทรมาน และป้องกันไม่ให้พวกเขาตกเป็นเชลยศึก
ขณะที่มันเตรียมจะอ้าปาก …ที่โตรกธารในที่ไกลดาวตกสีม่วงพุ่งลงมาจากฟ้า กำลังรี่เข้ามาหาพวกเขาอย่างเร่งร้อน….
เบเฮม็อธ
