ตอนที่แล้วCD บทที่ 287 อย่ามาเล่นกับไฟ ระวังจะถูกไฟคลอก
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปCD บทที่ 289 การกลับมาของเพื่อนจากฟากฟ้า

CD บทที่ 288 ไหลตามฉัน


“หัวหน้าทีมเหมี่ยว!” จ้าวหยู่เหนี่ยวไกปืนและถามเธอว่า “ทำไมปืนกระบอกนี้ถึงยิงไม่ออกล่ะ?”

แม้ว่าเหมี่ยวอิงจะยังงัวเงียอยู่ แต่เมื่อเธอรู้ตัวว่าจ้าวหยู่เอาบางอย่างไปจากเธอ เธอก็ลืมตาขึ้น เมื่อเธอหันไปเห็นจ้าวหยู่ถือปืน เธอพูดด้วยท่าทางเหยียดหยามว่า

"นี่คุณโง่หรือไง? คุณไม่ได้ปลดเซฟตี้แบบนี้มันจะยิงได้ยังไง!?"

เมื่อได้ยินอย่างนั้น จ้าวหยู่ก็กระจ่างในทันใด เนื่องจากเขาไม่เคยสัมผัสปืนเลยในชีวิตก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เกี่ยวกับปุ่มเซฟตี้ แต่จากความทรงจำของเขาในชีวิตนี้ จ้าวหยู่จบการศึกษาจากโรงเรียนตำรวจ ดังนั้น เขาจึงได้รับการฝึกฝนในการยิงปืน

หลังจากเหมี่ยวอิงพูดจบ จ้าวหยู่ก็ปลดเซฟตี้ของปืนทันที และเล็งปืนออกจากรถอีกครั้ง

ขณะเดียว คนในรถข้างหน้าจ้าวหยู่เห็นว่าเขาเล็งปืนมาที่พวกเขา ทันใดนั้นชายเปลือยก็ไม่กล้าหัวเราะและผู้หญิงที่มีรอยสักก็ชักมือกลับเข้าไปในรถทันที! แล้วรถทั้งสองคันได้ชะลอความเร็วลง และหลีกทางให้รถจ้าวหยู่ผ่าน

"ฮึ่ม!" จ้าวหยู่พ่นหายใจออกอย่างเดือดดาล คนพวกนี้เกิดมาเป็นแค่ขยะ แต่กล้าทำตัวเหิมเกริมไม่เจียมตัว ด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่าน ทำให้เขาต้องการให้บทเรียนแก่พวกอันธพาลอย่างแน่นอน!

เขาเหยียบคันเร่งไล่พวกเขาไป ในเวลาเดียวกัน เขาเล็งปืนไปที่ยางรถของอีกฝ่าย และกำลังจะยิง

ขณะที่จ้าวหยู่กำลังจะเหนี่ยวไก เหมี่ยวอิงก็ตื่นขึ้นมาอย่างเต็มตา เธอตระหนักได้ว่าสิ่งที่เธอพูดกับจ้าวหยู่นั้น มันไม่ได้เป็นความฝัน แต่มันเป็นความจริง!

เมื่อเธอเห็นว่าจ้าวหยู่หยิบปืนของเธอและกำลังจะยิงรถที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา เธอก็ตกตะลึง เธอตะโกนว่า

"จ้าวหยู่! คุณบ้าไปแล้วหรือไง!?"

จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปและดึงมือจ้าวหยู่ แต่นิ้วของจ้าวหยู่อยู่ที่ไกปืนแล้ว มันจึงจ้าวหยู่ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า

*ปัง!*

เสียงปืนดังกังวานพาดผ่านค่ำคืนอันเงียบงัน

*เอี๊ยด!*

รถที่อยู่ด้านหน้าจ้าวหยู่กำลังหลีกทางให้ คนขับไม่คาดคิดว่าจ้าวหยู่จะยิงพวกเขาจริง ๆ คนขับหมุนพวงมาลัยอย่างแรงด้วยความกลัว ด้านขวาของรถของเขาครูดกับรถอีกคัน

นั่นทำให้ตัวรถพลิกคว่ำ และรถข้างหน้าหมุนสองสามครั้ง มันได้พุ่งผ่านสิ่งกีดขวางบนถนนที่กำลังก่อสร้าง และเข้าไปในสถานที่ก่อสร้างทันที

เพื่อหลีกเลี่ยงการกระแทกของรถ จ้าวหยู่รีบเหยียบเบรก แต่รถยังเร็วเกินไป และรถเจ็ทต้าของพวกเขาก็ชนกับรถทั้งสองคันด้วย!

“อ๊าก!!!” จ้าวหยู่และเหมี่ยวอิงตะโกนออกมาพร้อมกัน

จ้าวหยู่จับพวงมาลัยไว้แน่น เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่สูญเสียการควบคุมรถ โชคดีที่หลังรั้วเพิ่งสร้างถนนไม่มีคูน้ำ เมื่อรถพลิกคว่ำ มันก็หมุนหลายครั้งก่อนที่จะลงจอดในแนวตั้ง! และรถคันข้างหน้าก็กระแทกกับเสาและเสียงชนก็ดังก้อง!

หลังจากผ่านการกระแทกอย่างรุนแรง จ้าวหยู่ก็ควบคุมรถได้และหยุดมันไว้หลังรถอีกสองคัน

"จ้าวหยู่!!!" ภายในรถมีเสียงตะโกนอย่างเหลืออดของเหมี่ยวอิง “นี่แกเป็นบ้าหรือไง!? แกกล้ายิงใส่คนเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้ได้ยัง!? พวกเราเป็นตำรวจนะ!”

“หัวหน้าทีมเหมี่ยว คุณพูดอะไรน่ะ?” จ้าวหยู่พูดอย่างนิ่ง ๆ “คุณไม่ได้สั่งฉันหรอกหรือ? คุณบอกให้ฉันยิงพวกมันไม่ใช่หรือไง?”

“อะไรนะ!?” ใบหน้าของเหมี่ยวอิงแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอชี้ไปที่รถที่ประสบอุบัติเหตุอยู่ข้างหน้า "บัดซบ! ฉันจะขอให้แกยิงพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่!? สิ่งที่แกทำมันสามารถคนให้คนตายได้เลยนะ! แกทำได้ลงคอได้อย่างไร!?"

ขณะที่เหมี่ยวอิงกำลังดุด่าจ้าวหยู่ ประตูรถทั้งสองคันที่ประสบอุบัติเหตุก็เปิดออก ทุกคนในรถปีนออกมาอย่างงุ่มง่าม พวกเขามีทั้งหมด 5 คน นอกจากชายไม่สวมเสื้อและหญิงที่มีรอยสักแล้ว ยังมีชายอีกสามคนที่มีผมสีต่างกัน

เมื่อพวกเขาลงจากรถ พวกเขาก็รีบไปหนีทันที ต่างคนต่างได้รับบาดเจ็บและคร่ำครวญหาพ่อแม่อย่างน่าสมเพช

"เฮ้ หยุดนะ!" จ้าวหยู่เห็นว่าพวกเขาต้องการที่จะหนี เขาจึงออกจากรถทันทีพร้อมกับปืนในมือของเขา

ตอนนี้เหมี่ยวอิงรู้สึกกลัวอย่างแท้จริง เธอรีบลงจากรถเช่นกัน เธอกระโดดผ่านกระโปรงรถ แล้วไปคว้าข้อศอกของจ้าวหยู่เอาไว้อย่างรวดเร็ว

"จ้าวหยู่! เอาปืนคืนมาให้ฉัน! คุณบ้าไปแล้วหรือไง!?" เหมี่ยวอิงดึงเขาเข้ามาขณะที่เธอตะโกนด้วยความตื่นตระหนก "กระสุนมีจำนวนจำกัด คุณจะยิงปืนอย่างมั่ว ๆ ได้อย่างไร? เราได้ก่อปัญหาใหญ่ขึ้นมาแล้ว คุณรู้ตัวบ้างไหม?"

เนื่องด้วยเหมี่ยวอิงลากแขนของเขา จ้าวหยู่จึงตัดสินใจยิงขึ้นไปในอากาศหนึ่งครั้ง เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้ทั้งห้าต่างหวาดกลัวและไม่กล้าวิ่งหนีอีกต่อไป อันที่จริง แม้ว่าพวกเขาจะต้องการวิ่ง แต่ก็ไม่ง่ายที่จะทำ ถนนสายนี้อยู่ระหว่างการก่อสร้าง และมีรั้วก่อสร้างมากมายอยู่ข้างหน้า และส่วนใหญ่ไม่สวมรองเท้า เนื่องจากถนนยังเป็นหินอยู่ การพยายามวิ่งโดยไม่สวมรองเท้ามีแต่จะทำให้ได้รับลาดแผลมากขึ้นเท่านั้น

“คุณ…” เหมี่ยวอิงตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เธอเห็นท่าทางที่ดื้อรั้นแต่ดุร้ายของจ้าวหยู่ แม้แต่เหมี่ยวอิงผู้หยิ่งยโสมาโดยตลอด เธฮก็ยังรู้สึกกลัวอยู่บ้าง

"ฮึ่ม!" จ้าวหยู่พ่นลมหายใจอย่างเย็นชาและบอกเหมี่ยวอิงว่า "หัวหน้าทีมเหมี่ยว เราต้องหาทางโกหกพวกมัน ตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในเรือลำเดียวกันแล้ว ถ้าคุณอยากรอด คุณต้องไหลตามน้ำฉัน!"

“จ้าวหยู่… คุณ… คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?” เหมี่ยวอิงรู้สึกกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ ทันใดนั้น เธอก็ตระหนักได้ว่าจ้าวหยู่ตรงหน้าเธอ ไม่ใช่คนที่เธอรู้จักอีกต่อไป

จ้าวหยู่เมินเฉยต่อเธอโดยสิ้นเชิง และเดินไปหาคนทั้งห้าที่พยายามจะวิ่งหนีพร้อมกับตะโกนสุดเสียงว่า "พวกแกจงฟังให้ดี ถ้าเกิดมีใครกล้าวิ่งหนีไปล่ะก็ ฉันจะยิงหัวพวกแกทั้งหมดทันที! เอ้า มานี่ มาหาฉัน!"

พวกเขาไปได้ไม่ไกลนัก เมื่อได้ยินคำขู่ของจ้าวหยู่ พวกเขาก็ได้แต่ก้มหน้าลง ในขณะนี้ พวกเขาได้สูญเสียท่าทีที่กร่างและดุร้ายก่อนหน้านี้ไปอย่างสิ้นเชิง แต่ละคนสั่นกลัวไปทั้งตัว

"มาตรงนี้!" จ้าวหยู่ชี้ไปที่รถ “ทุกคน มานี่แล้วหมอบลง!” ขณะที่เขาพูด เขากล้าที่จะพยักหน้าเล็กน้อยให้เหมี่ยวอิง “เร็วเข้า จับพวกมันเลย!”

"อะ อะไรนะ?" เหมี่ยวอิงกลืนน้ำลาย ตอนนี้เธอถูกจ้าวหยู่ข่มขู่อย่างสมบูรณ์

“มัวยืนทำอะไรอยู่!?” จ้าวหยู่แสร้งทำเป็นดุเธอ “นี่คือผู้ต้องสงสัยในคดีปล้นธนาคาร! คุณลืมภารกิจของเราไปแล้วหรือไง? เร็วเข้า!”

ในขณะที่เขาพูด จ้าวหยู่ก็หยิบกุญแจมือของเขาออกมาก่อน ขณะที่กำลังจะใส่กุญแจมือชายไม่สวมเสื้อ ทันใดนั้นเครื่องตรวจจับล่องหนในหัวของเขาก็ส่งเสียงออกมา

‘เชี่ย!’

จ้าวหยู่เงยหน้าขึ้นทันทีและเตะไปที่ชายผู้มีผมย้อมสีน้ำเงิน เท้าของจ้าวหยู่ลอยขึ้นอย่างรวดเร็วและรุนแรง ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว ร่างของชายคนนั้นก็กระแทกเข้ากับรถและกระดอนลงกับพื้น โทรศัพท์ของเขาร่วงหล่นไปไกลจากตัวเขา

“โอ๊ย… โอ๊ย….”

เมื่อพวกเขาเห็นชายคนนั้นล้มลงกับพื้นร้องครวญคราง อีกสี่คนที่เหลือก็ตัวสั่น

"แกกำลังทำบ้าอะไรอยู่!?" จ้าวหยู่กัดฟันและหยิบโทรศัพท์ที่เขาแย่งมาจากชายคนนั้น “นี่แกอัดเสียงแล้วโทรแจ้งตำรวจใช่ไหม? ไม่เห็นเหรอว่าฉันก็เป็นตำรวจ พวกเราอยู่ท่ามกลางช่วงเวลาสำคัญในการจับอาชญากร แต่พวกแกกลับขวางรถของเรา ไม่ต้องสงสัยเลยว่า พวกแกต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของพวกโจรแน่นอน!”

แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่จ้าวหยู่ทำอย่างนี้ แต่เหมี่ยวอิงก็ยังตกใจอยู่ดี

"โอ๊ย คุณตำรวจ… นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด! พวกเราไม่ใช่คนร้าย!" ชายสวมเสื้ออธิบายด้วยความสั่นกลัว ขณะที่เขาพูด กลิ่นของแอลกอฮอล์ก็ลอยออกมาจากตัวเขา เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มไปไม่น้อยทีเดียว

“ห๊า! เข้าใจผิด!?” จ้าวหยู่คว้าตัวชายที่เขาเพิ่งเตะและกระแทกหัวของเขาเข้ากับประตูรถ จากนั้นเขาก็ตรึงแขนของชายคนนั้นไว้ด้านหลังและใส่กุญแจมือ

“ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญ!” จ้าวหยู่พูดอย่างเย็นชา "ฉันได้รับคำสั่งมาให้จับโจรที่เป็นชาย 4 คนและหญิง 1 คน พวกแกตรงกับคำอธิบายนั้นพอดี ถ้าพวกคุณมีอะไรอยากจะพูดก็ให้ไปพูดที่สถานีตำรวจ! นอกจากนี้…" ในขณะที่เขาพูด จ้าวหยู่ก็มองไปที่เหมี่ยวอิงอีกครั้งโดยแสดงท่าทีแข็งกร้าว "มัวรออะไรอยู่ รีบโทรหาสำนักงานใหญ่เร็วเข้า! บอกพวกเขาว่าเราจับคนร้ายได้แล้ว!"

"อ๊ะ? อะ อะไรนะ... แต่..." เหมี่ยวอิงมองกลับไปที่จ้าวหยู่ด้วยความตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด