ระบบปรมาจารย์ธาตุ บทที่ 20 : ความต้องการฆ่าจากตระกูลหลิน!

บทที่ 20 : ความต้องการฆ่าจากตระกูลหลิน!

หลังจากพี่น้องกินข้าวเย็น ชูชูก็เล่นโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น

ฉินเฟิงกำลังนั่งสมาธิฝึกฝน

ชูชูไม่แปลกใจกับเรื่องนี้

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา มีสิ่งแปลกประหลาดมากมายเกิดขึ้นกับฉินเฟิง ตอนนี้แม้เขาจะฝึกฝน ก็ไม่ใช่เรื่องเกินคาด ดังนั้นชูชูจึงไม่คิดว่ามันแปลกอะไร

ในห้อง ฉินเฟิงนั่งตัวตรงบนเตียง เริ่มทำสมาธิ

เห็นได้ชัดเขาหลับตาอยู่ แต่เขาก็สัมผัสได้ว่ามีจุดดาวสีฟ้า สีน้ำเงิน และสีขาวลอยอยู่รอบๆ

จุดดาวสีฟ้าคือพลังงานลม จุดดาวสีน้ำเงินคือพลังงานสายฟ้า และจุดดาวสีขาวคือพลังงานน้ำแข็ง

คนธรรมดาไม่สามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกมันได้

ถ้ารับรู้ไม่ได้ ก็จะฝึกฝนไม่ได้

เฉพาะผู้ที่มีคุณสมบัติเหนือระดับ 1 เท่านั้นที่สามารถสัมผัสและฝึกฝนได้

นี่คือเกณฑ์ของการเป็นปรมาจารย์ธาตุ ซึ่งทั้งเรียบง่ายและยาก

ฉินเฟิงหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเขา พลังงานลม พลังงานสายฟ้า และพลังงานน้ำแข็งรอบตัวเขาพุ่งเข้ามาในเวลาเดียวกัน ไหลเข้าสู่ร่างกายอย่างบ้าคลั่ง และไหลไปยังจุดสำคัญๆ เร่งการควบแน่นของผนึกศักดิ์สิทธิ์

สำหรับผู้ฝึกฝนสามธาตุ พลังงานของธาตุทั้งสาม สามารถดูดซับได้ในเวลาเดียวกัน โดยไม่ทำให้ความคืบหน้าของการฝึกล่าช้าลง

…………

ในเวลาเดียวกัน ในใจกลางเมืองฐานที่มั่นหยุนหยาง มีบางอย่างเกิดขึ้นที่ตระกูลของหลินซูหยาง

ตระกูลหลิน เป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ในเมืองฐานที่มั่นหยุนหยาง

ในตอนนี้ ในห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

ประตูและหน้าต่างถูกปิดอย่างแน่นหนา

ด้านหลังโต๊ะ มีชายคนหนึ่งท่าทางองอาจนั่งอยู่

เขาคือหลินเจี้ยนห่าว ผู้นำตระกูลหลิน

ในตอนนี้ เขามองไปที่คนสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

คนหนึ่งคือหลินซูหยาง ซึ่งอยู่ในวัยยี่สิบ

อีกคนคือชายวัยกลางคนผิวขาวที่ฉินเฟิงเคยพบมาก่อน และเขายังเป็นพ่อบ้านของตระกูลหลินด้วย ชื่อของเขาคือไป่ฉู และเขาก็ยังเป็นหนึ่งในคนสนิทของหลินเจี้ยนห่าว

“ไป่ฉู เมื่อแกได้โทรศัพท์คืน โจวเหอตงได้ส่งข้อความมาแล้ว?” หลินเจี้ยนห่าวถามอย่างเงียบๆ

"ใช่ครับนายท่าน! ผมได้รับโทรศัพท์เมื่อเวลา 18 : 13 น. ข้อความถูกส่งมาเมื่อเวลา 18 : 04 น." ไป๋ฉูตอบตามความจริง

การแสดงออกของหลินเจี้ยนห่าวมืดมน "เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนั้นน่าจะเห็นข้อความแล้วใช่ไหม?"

ไป่ฉูพยักหน้า "เมื่อผมได้รับโทรศัพท์ สถานะข้อความก็แสดงว่าอ่านแล้ว"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา การแสดงออกของหลินซูหยางที่อยู่ด้านข้างก็น่าเกลียด

ดวงตาของหลินเจี้ยนห่าวหรี่ลงด้วยแสงที่มืดมน

“นอกจาก เด็กหญิงคนนั้นแล้วมีใครเห็นอีกไหม?”

“ไม่น่าจะมี เด็กหญิงคนนั้นเป็นคนเดียวในห้อง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจด้วยซ้ำ เมื่อลูกน้องอยากจะให้เงินเธอ 10,000 เหรียญเพื่อเป็นค่าขอบคุณ แต่เธอก็ปฏิเสธมัน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนจิตใจดีมาก”

"ฮึ!" หลินเจี้ยนห่าวเย้ยหยัน "จิตใจดีคืออะไร จิตใจดีเป็นสิ่งที่ขัดต่อธรรมชาติของมนุษย์ มันตั้งอยู่บนสมมติฐานเท่านั้น ถ้าผลประโยชน์หรือสิ่งล่อใจแรงพอ แม้แต่จิตใจก็เปลี่ยนได้"

"ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดโปงในอีกสองวัน เด็กหญิงคนนี้จะต้องรู้ความจริง..."

หลินเจี้ยนห่าวมองไปที่หลินซูหยางด้วยความโกรธ

"ช่างไร้ประโยชน์! พี่ชายของแกมุ่งความสนใจไปที่การฝึกฝน จึงไม่มีเวลาจัดการเรื่องตระกูล ฉันต้องการให้แกเรียนรู้การจัดการธุรกิจของตระกูล ถึงได้ปล่อยให้แกจัดการด้วยตัวเอง นี่เป็นงานแรกที่มอบให้แก แต่แกกลับทำพลาด!"

“พ่อครับ ผม...”

หลินซูหยางรู้สึกละอายใจ

แต่ความผิดพลาดที่เขาทำครั้งนี้ก็ถือว่าน้อยมาก เขาแค่ทำโทรศัพท์ที่ใช้ติดต่อกับโจวเหอตงหายเท่านั้นเอง

“พ่อครับ ตอนนี้ผมได้รับโทรศัพท์คืนแล้ว เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนั้นเป็นเพียงผู้ลี้ภัย เธอไม่เข้าใจอะไรเลย... บางทีเธออาจจะไม่ได้สนใจว่าใครเป็นคนส่งข้อความมาด้วยซ้ำ”

"แต่...แม้ว่าเธอจะรู้อะไรบางอย่างในสองวัน ในฐานะผู้ลี้ภัย ใครจะเชื่อสิ่งที่เธอพูด!"

หลินซูหยางอธิบายด้วยการมองโลกในแง่ดี

"ขยะ!" หลินเจี้ยนห่าวโกรธ "แกยังจะแก้ตัวให้ตัวเองอยู่อีก ทำไมแกถึงไม่สามารถจัดการกับเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้! แกเองก็เป็นลูกชายของฉันด้วย ทำไมแกถึงแย่กว่าเทียนหยางมากขนาดนี้!"

หลินซูหยางลดศีรษะลงอย่างเงียบๆ

มีความโกรธอยู่ในดวงตาของเขา

ทุกครั้งที่เขาทำงานไม่ดี พ่อของเขามักจะเปรียบเทียบตัวเขากับพี่ชายของเขาเสมอว่าเขาไม่ดีเท่าพี่ชายของเขาเสมอ

'ทำไม ฉันก็เป็นลูกชายของคุณด้วย ทำไมคุณถึงดูถูกฉันแบบนี้!'

'เพราะว่าฉันไม่มีความสามารถพอที่จะเป็นปรมาจารย์ธาตุ หรือว่าศักยภาพในอนาคตของฉันไม่ดีเท่าพี่ชายของฉันเหรอ?'

'คุณลำเอียงมาตลอด!'

'แต่ฉันก็พยายามแล้ว! ฉันพยายามอย่างหนัก!'

'ฉันยังใช้ยาพันธุกรรมที่อันตรายนั่นด้วย แต่คุณก็ไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉันด้วยซ้ำ!'

ยิ่งหลินซูหยางคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น การอดกลั้นเป็นเวลานานทำให้เขามีนิสัยบิดเบี้ยวเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่า หลินซูหยางไม่พอใจเล็กน้อย หลินเจี้ยนห่าวก็ส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเกลียดชัง

เขาพลันถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง "แกเคยคิดบ้างไหมว่า ตระกูลหลินของฉันพัฒนาเร็วเร็วเกินไปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทำให้คู่ต่อสู้หลายคนแอบจับตามองพวกเรา โดยเฉพาะเจ้าเมือง... เขายังยกให้ตระกูลหลินของพวกเรา เป็นตระกูลคู่ต่อสู้ที่ใหญ่ที่สุด!”

"เพื่อให้พี่ชายของแกมีโอกาสได้เป็นเจ้าเมืองในอนาคต และเพื่อให้แกมีโอกาสกลายเป็นปรมาจารย์ธาตุ พวกเราจึงเสี่ยงที่จะทำตามแผนนี้!"

“หากมีข่าวลือรั่วไหลออกไป แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่มีหลักฐาน พวกเขาก็จะไม่ยอมปล่อยผ่านมันไป… และถ้าพวกเขารู้ความจริง มันคงจะแย่ไปกันใหญ่”

คำพูดเหล่านี้ทำให้หลินซูหยางคิดได้เล็กน้อย

เขาพลันตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้

หลินเจี้ยนห่าวถอนหายใจอีกครั้ง "แม้ว่าจะไม่น่าเป็นไปได้ที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ นั่นจะรั่วไหลข่าว แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยง..."

“พ่อครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้ และผมจะจัดการเรื่องนี้เอง!”

ดวงตาของหลินซูหยางพลันกลายเป็นโหดเหี้ยม

หลินเจี้ยนห่าวหรี่ตาลงและพยักหน้าเล็กน้อย

หลินซูหยางขอตัวและรีบออกไป

เขาเดาได้ว่าหลินซูหยางกำลังจะทำอะไร แต่เขาก็ไม่ได้คิดหยุด

บางอย่างควรปล่อยวางและปล่อยให้ลูกชายทำเอง

หลังจากที่หลินซูหยางออกไป หลินเจี้ยนห่าวก็จุดบุหรี่

เขาพ่นลมหายใจอย่างช้าๆ

“ไป่ฉู!”

"ครับ!"

"ติดตามลูกสองอย่างลับๆ และปกป้องเขา!"

“ลูกน้องรับคำสั่ง!”

จบบทที่ 20