ตอนที่ 6–22 ค่าปรับมหาศาล

“นี่คือแคนเทอร์ เด็บส์ ซึ่งก็คือน้องคนที่สามของตระกูลเด็บส์” เคลย์หัวเราะเบาๆมาทางลินลี่ย์ และลินลี่ย์พยักหน้า  ลินลี่ย์และเคลย์เพียงแค่ดูกระบวนการพิจารณาคดีเหล่านี้ ขณะที่สมาชิกตระกูลเด็บส์รู้สึกหวาดผวา

ผู้เข้าร่วมดูการพิจารณาคดีจากฝั่งตระกูลเด็บส์ในตอนนี้ กระวนกระวายจนตัวสั่นไปหมด

“แครก!”

เสียงของโซ่ตรวนกระทบกันสามารถได้ยินได้ ภายใต้การคุ้มกันของทหารสองคน บุรุษวัยกลางคนร่างผอม หน้าซีดเผือด ผมทองเดินเข้ามาในโรงพิจารณาคดี  สายตาของทุกคนในห้องวินิจฉัยมองดูที่เขา รวมทั้งเบอร์นาร์ด, คาลันและนีมีซท์

เมื่อเห็นบุรุษผมทองปรากฏตัว เบอร์นาร์ดถอนหายใจยาว  จากนั้นหลับตา

"เป็นน้องสามแห่งตระกูลเด็บส์จริงๆ แคนเทอร์!" มีเสียงซุบซิบกันพอได้ยินจากระเบียงของผู้ชม  ขุนนางและคนชั้นสูงแสดงว่าจำได้และรู้จักแคนเทอร์ เด็บส์ เนื่องจากเขามีสถานะอยู่ในตระกูลเด็บส์

ถึงตอนนี้แล้ว ตระกูลเด็บส์ไม่หวังจะทำไขสือได้อีกต่อไป

เมอร์ริทนั่งอยู่บนบัลลังก์ผู้พิพากษามองมาทางเคลย์ซึ่งพยักหน้าให้เช่นกัน

"เบอร์นาร์ด" เมอร์ริทมองดูเบอร์นาร์ด  "เนื่องจากหลายอย่างยืนยันชัดแล้ว  เจ้ายังมีอะไรจะแก้ต่างให้ตัวเองอีกไหม?"

แต่เบอร์นาร์ดไม่มองเมอร์ริท เขาหันหน้าไปจ้องตาแคนเทอร์น้องชายคนที่สามของเขาเขม็ง  แคนเทอร์ก็เช่นกันกำลังจ้องเบอร์นาร์ดพี่ชายของเขา สองพี่น้องต่างจ้องหน้ากันเอง

"น้องสาม!  ทำไมเจ้าทำเช่นนี้?" ความรู้สึกเหลือเชื่อแฝงอยู่ในแววตาเบอร์นาร์ด  ขณะที่ความเจ็บปวดและความโกรธทำให้ร่างกายเขาสั่น

"ข้าขอโทษ" แคนเทอร์พูดแผ่วเบา

เบอร์นาร์ดหัวเราะขมขื่น  จากนั้นส่ายหน้า เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไม่ใช่ข้าหรอกที่เจ้าควรจะขอโทษ  แต่เป็นตระกูลเด็บส์ทั้งหมด  ตระกูลเด็บส์เราดำรงคงอยู่มากี่ปีแล้ว? ต้องขอบคุณบรรพบุรุษหลายๆ รุ่นที่พากเพียรพยายยามอย่างหนักทำให้เราได้ปลาบปลื้มมีความสุขกับระดับความสำเร็จในปัจจุบัน  แต่เจ้า...เจ้า...." เบอร์นาร์ดรู้สึกปวดใจจนพูดไม่ออก

"ตุ้บ!"

แคนเทอร์ทรุดตัวคุกเข่าอยู่ในลานวินิจฉัยคดี สองตาเริ่มมีน้ำตาหลั่งไหลออกมา

"พี่ใหญ่, ข้าสมควรตาย!"

เขาตบหน้าตัวเองอย่างรุนแรงทั้งที่มือยังถูกล่าม ร้องไห้เสียใจกล่าว "พี่ใหญ่, ข้าขอโทษ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า  ข้าโลภและไม่พอใจกับอำนาจและความมั่งคั่งที่ข้ามีอยู่ในตระกูลเด็บส์  นั่นคือสาเหตุที่ข้าใช้ทองของตระกูลเพื่อดำเนินการลักลอบขายของเถื่อน  นี่เป็นความผิดของข้าคนเดียว พี่ใหญ่! นี่เป็นความผิดของข้าคนเดียว!"

ฉากภาพเช่นนี้ ทำให้ทุกคนตะลึง

ลินลี่ย์และเคลย์ทั้งสองคนเลิกคิ้ว  ขณะที่ผู้พิพากษาเมอร์ริทก็ขมวดคิ้วไปด้วย

"เนื่องจากหลายเรื่องขยายวงลามมาถึงขนาดนี้...." เบอร์นาร์ดเงยหน้าพยายามกลั้นน้ำตา  ดูเหมือนเขาหดหู่มาก "น้องสาม, ไม่ว่าจะเป็นปัญหาหรือความผิดของใคร การกระทำของเจ้าทำให้ทั่วทั้งตระกูลของเราตกอยู่ในอันตราย เสี่ยงต่อการถูกล้างตระกูล  ข้า, เบอร์นาร์ด เด็บส์ในฐานะของผู้นำตระกูลรุ่นนี้คงมิอาจสู้หน้าบรรพบุรุษได้แม้จะตายไปแล้วก็ตาม"

ขณะที่เขาพูด น้ำตาของเบอร์นาร์ดยิ่งไหลรินมากกว่าเดิม

ทันใดนั้นเบอร์นาร์ดหันไปมองเคลย์และคุกเข่าลง  เขาร้องไห้อย่างน่าสมเพชกล่าวว่า "ขอเดชะฝ่าบาท! มันเป็นความโชคร้ายอย่างที่สุดที่ตระกูลเด็บส์เราให้กำเนิดคนทรยศที่น่าอดสูต่อราชอาณาจักร  ในฐานะผู้นำตระกูลเด็บส์ ข้า, เบอร์นาร์ด เด็บส์ไม่อาจหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบได้ ข้าเบอร์นาร์ดยินดีใช้ความตายของข้าเพื่อร้องขอพระองค์ ฝ่าบาทโปรดละเว้นตระกูลเด็บส์ด้วยเถิด ที่สำคัญ คนส่วนใหญ่ในตระกูลเด็บส์บริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย!"

เคลย์มองดูเบอร์นาร์ด

จากนั้นเขามองดูเมอร์ริทและพยักหน้าให้ครั้งหนึ่ง

เมอร์ริทเข้าใจความตั้งใจของเคลย์ ทันใดนั้นเขาส่งเสียงดัง "พักสิบห้านาที! อีกสิบห้านาที เราจะประกาศคำตัดสินสุดท้าย"

……

ขุนนางคนชั้นสูงทั้งหมดออกไปจากโรงพิจารณาคดี และจะกลับมาได้อีกสิบห้านาทีต่อมา ทิศทางของคดีค่อนข้างจะชัดเจนมาก  เนื่องจากตระกูลเด็บส์จะถูกลงโทษด้วยความผิดลักลอบค้าของเถื่อน นั่นขึ้นอยู่กับพระราชา

กระบวนการลักลอบค้าของเถื่อนที่มีขนาดใหญ่อย่างนั้นส่งผลกระทบต่อทั้งตระกูลแน่นอน  ต่อให้ถูกกำจัดทั้งตระกูล ก็ยังพอจะเข้าใจได้

แต่แน่นอนว่า เคลย์จะแสดงความเมตตาลงโทษตระกูลเด็บส์ก็ได้ จะปล่อยให้รอดชีวิตก็ได้

ผลของการตัดสินทั้งหมดขึ้นอยู่กับเคลย์

….

ที่ด้านนอกห้องพิจารณา ดยุคโบนัลท์กำลังสนทนากับลินลี่ย์

“ลินลี่ย์, เจ้าเห็นหรือไม่? ลูกหลานว่านเครือของตระกูลเด็บส์หลักเหล่านี้ค่อนข้างดีจริงๆ  แคนเทอร์นั้นถูกจับกุมเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่แทนที่จะฆ่าตัวตาย เขารอจนกระทั่งวันนี้ มาปรากฏตัวที่ห้องพิจารณาคดีเพื่อแสดงฉากที่ซาบซึ้งนี้ออกมา” ดยุคโบนัลท์หัวเราะ

ลินลี่ย์พยักหน้ายกย่องด้วยเช่นกัน

“ถ้าแคนเทอร์ฆ่าตัวตาย อย่างนั้นตระกูลเด็บส์จะแย่หนัก สถานการณ์จะตึงมือเรื่อย” ลินลี่ย์หัวเราะเช่นกัน

ถ้าแคนเทอร์ยอมฆ่าตัวตาย อย่างนั้นศพของเขาจะถูกใช้เป็นหลักฐานพิสูจน์ความผิดว่าตระกูลเด็บส์ค้าของเถื่อน ตระกูลเด็บส์จะไม่มีโอกาสดิ้นรนต่อสู้ได้อีก  แต่ตอนนี้ แคนเทอร์ยอมรับว่าเขาได้กระทำการตามลำพัง เพื่อให้ตระกูลเด็บส์มีโอกาสรอดชีวิต

แต่แน่นอนว่า ไม่ว่าผลสุดท้ายตระกูลเด็บส์จะลงเอยเช่นไรก็ตาม ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับฝ่าบาท

“ฆ่ามัน, ฆ่ามันให้หมด” บีบีอยู่บนไหล่ของลินลี่ย์ แยกเขี้ยวขณะที่มันพูดผ่านในใจกับลินลี่ย์  “ตระกูลเด็บส์นี้เล่นเกมเก่งมาก จนข้าแทบทนพวกเขาไม่ไหวแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้

“ชวีค..”

ประตูห้องพิจารณาคดีเปิดออกอีกครั้ง  หลังจากสิบห้านาทีผ่านไป  ขุนนางที่ยืนอยู่ด้านนอกทั้งหมดกลับเข้ามาในห้องพิจารณาคดี พวกเขาทุกคนอยู่อย่างสงบในตำแหน่งเดิม  ในตอนนั้นมีคนอยู่ในห้องพิจารณาอยู่ก่อนไม่กี่คน คือเมอร์ริท ราชาเคลย์และคนอีกสองสามคน

“ลินลี่ย์! ลองเดาดูซิ เจ้าคิดว่าข้าจะตัดสินเขายังไงดี?” เคลย์ยิ้มให้ลินลี่ย์

“ไม่มีเงื่อนงำ”  ลินลี่ย์ตอบชัดถ้อยคำ

เคลย์ยิ้มลี้ลับ

“ทุกคน! ยืนตรง”

เมื่อเมอร์ริทยืนขึ้นกล่าวจริงจัง ขุนนางทุกคนในห้องพิจารณาคดีก็ทำตามกันทุกคน  เมอร์ริทเชิดหน้ากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังชัดเจน  "ต่อไปนี้เป็นคำตัดสินของศาลแห่งนี้ : แคนเทอร์ เด็บส์ สมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเด็บส์ มีส่วนร่วมในการลักลอบขนหยกวารีคุณภาพดีเป็นจำนวนมหาศาล และแน่นอนว่าเขาถูกตัดสินให้ประหารชีวิตด้วยการแขวนคอ จะมีการดำเนินการตามคำพิพากษาในวันที่ 11 ตุลาคม"

"มูลค่ารวมของปฏิบัติการลักลอบครั้งนี้เกินกว่าสี่สิบล้านเหรียญทอง  พิพากษาปรับตระกูลเด็บส์ปรับเป็นจำนวนเงินสองเท่า แปดสิบล้านเหรียญทอง เบอร์นาร์ด เด็บส์พิพากษาให้ปล่อยตัว... ปิดศาล!" หลังจากได้ยินคำพูดนี้จากเมอร์ริทแล้ว เบอร์นาร์ด, คาลันและนีมิทซ์ถอนหายใจโล่งอกกันทุกคน  แต่ในใจเขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

แปดสิบล้านเหรียญทอง!

เป็นจำนวนรวมที่น่ากลัวนัก!

มูลค่าทรัพย์สินรวมของตระกูลเด็บส์มีอยู่เพียงราวๆ ร้อยล้านเหรียญทองและนั่นก็รวมถึงทรัพย์สินที่มีสภาพคล่องต่ำของพวกเขา เพราะพวกเขาจะสามารถจ่ายค่าปรับจำนวนมหาศาลขนาดนั้นก็จำเป็นต้องขายทรัพย์สินสภาพคล่องน้อยของเขาออกไปด้วย  การประมูลที่มีขนาดใหญ่อย่างนั้นจะส่งผลให้ต้องรับมือจากการกดราคาและมีปากเสียงกับผู้ซื้อขนานใหญ่อย่างแน่นอน

แม้ว่าทรัพย์สินสภาพคล่องต่ำของพวกเขาจะมีมูลค่าถึงแปดสิบล้านเหรียญทอง แต่โอกาสที่พวกเขาจะได้รับทองถึงแปดสิบล้านเหรียญทองนั้นน้อยจริงๆ

"ลินลี่ย์! เจ้าคิดว่าไงบ้าง?" เคลย์มองดูลินลี่ย์

ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า "น่าชื่นชม, จัดการได้น่าชื่นชมจริงๆ"

ค่าปรับที่เคลย์เรียกเก็บจากตระกูลเด็บส์เป็นการเปรียบเทียบปรับได้อย่างแม่นยำ เนื่องจากมีการประเมินทรัพย์สินที่ขาดสภาพคล่องของตระกูลเด็บส์แล้วว่ามีมูลค่าราวๆ แปดสิบล้านเหรียญทอง ถ้าเคลย์ตัดสินใจขุดรากถอนโคนตระกูลเด็บส์จริงๆ อย่างนั้นมิต้องสงสัยเลยว่า เขาจะมิได้รับเงินจากทรัพย์สินสภาพคล่องต่ำของพวกเขาแม้แต่แดงเดียว

แต่ถ้าค่าปรับสูงเกินไป บางทีตระกูลเด็บส์อาจเสี่ยงต่อการสิ้นเนื้อประดาตัวแทนที่จะยอมจ่ายค่าปรับ

ค่าปรับแปดสิบล้านเหรียญทองไม่นับว่าสูง ไม่นับว่าน้อยจนเกินไป นั่นเป็นมูลค่าที่เหมาะสมดีแล้ว

“ท่านพ่อ!” คาลันและคนอื่นๆ มาช่วยเบอร์นาร์ดแทบเท้าเขาทันที

แต่เบอร์นาร์ดเพียงแต่จ้องมองน้องสามของเขาแคนเทอร์ หน้าของแคนเทอร์ดูหม่นหมองแต่สงบ เขาเพียงแต่พยักหน้าให้เบอร์นาร์ด  หลังจากเขาสารภาพว่าเป็นผู้นำในปฏิบัติการค้าของเถื่อน  แคนเทอร์รู้ว่าเขาจะต้องตายโดยมิต้องสงสัย แต่ตอนนี้ที่เขากำลังจะตายเพื่อตระกูล ทางตระกูลจะช่วยดูแลบุตรชายและภรรยาของเขาด้วยเช่นกัน

เบอร์นาร์ดพยักหน้าให้แคนเทอร์เช่นกัน..

สองพี่น้องแค่มองตากัน ก็เข้าใจความคิดของกันและกัน

“เรา...กลับกันเถอะ” เบอร์นาร์ดพูดพลางถอนหายใจ

หลังจากประสบความยากลำบากครั้งนี้แล้ว ตระกูลเด็บส์ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก  ผลสรุปที่แน่นอนที่สุดคือ อำนาจทางเศรษฐกิจของพวกเขาเหลือเพียงหนึ่งในสิบจากที่เคยมีในก่อน  และจากวันนี้เป็นต้นไป... ตระกูลเด็บส์จะสูญเสียสถานะอำนาจตระกูลระดับสูงสุดในอาณาจักรเฟนไลที่เคยมีแต่ก่อนไป  ตอนนี้พวกเขาถูกมองแต่เพียงว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยอย่างเดียวเท่านั้น

…..

ภายในสวนน้ำพุร้อน คฤหาสน์ของลินลี่ย์

ลินลี่ย์นั่งอยู่บนเก้าอี้จ้องมองอย่างว่างเปล่า

“ลินลี่ย์! เจ้ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่?” เดลิน โคเวิร์ทลอยออกมาจากแหวนมังกรขนด

ลินลี่ย์ชำเลืองมองเดลิน โคเวิร์ท เขาถอนหายใจกล่าว “วันนี้ เมื่อข้าเห็นตระกูลเด็บส์ถูกพิพากษา จู่ๆ ข้าก็คิดถึงตระกูลของตัวเองขึ้นมาได้  ครั้งหนึ่งตระกูลข้าเคยยิ่งใหญ่ครอบคลุมทวีปยูลาน  แต่เดี๋ยวนี้เล่า หลังจากผ่านมาหลายชั่วอายุคน ยังเหลือใครบ้าง? ท่านพ่อตายแล้ว และท่านแม่ ข้าก็ยังไม่ทราบชะตากรรม น้องวอร์ตันก็อยู่จักรวรรดิโอเบรียน ในสหภาพศักดิ์สิทธิ์ ข้าอยู่ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้อง”

ลินลี่ย์ถูกความเดียวดายและความเศร้าโศกครอบงำ

พ่อแม่เขาเสียชีวิตแล้ว และเขาดำเนินการแก้แค้นที่มิอาจเปิดเผยได้!

บนเส้นทางแห่งการล้างแค้นนี้ หัวใจของลินลี่ย์เหมือนถูกปั่นจนเขม็งเกลียว และเขาไม่กล้าคลายมันออก

เมื่อเห็นลินลี่ย์แล้ว เดลิน โคเวิร์ทก็ยิ่งรู้สึกสงสาร แม้ว่ามองเผินๆ ลินลี่ย์จะดูเป็นผู้ใหญ่มาก และไม่มีปัญหากับการรับมือพวกขุนนางคนสำคัญเหล่านั้น แต่ความจริงเขายังอายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น เขาเพิ่งจบสถาบันจอมเวทมาได้ไม่นาน

“ลินลี่ย์! พักเสียบ้างเถอะ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป เจ้ายังมีเวลาอีกมาก” เดลิน โคเวิร์ทให้กำลังใจเขา

ลินลี่ย์มองดูเดลิน โคเวิร์ท บนเส้นทางเดียวดายที่เขาท่องเที่ยวไปสายนี้ ยังดีที่มีปู่เดลินอยู่กับเขา พร้อมกับเจ้าตัวซุกซนน้อย บีบี

“ขอบคุณ, ปู่เดลิน!” ลินลี่ย์พูดอย่างซาบซึ้ง

เดลิน โคเวิร์ทเริ่มหัวเราะเบาๆ

“ความจริงข้าแค่ต้องการจะรู้เร็วๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่ของข้า ข้าต้องการฆ่าเคลย์ให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้”  แม้ว่าพวกเขาจะไม่คำนึงถึงความจริงที่ว่าเคลย์ลักพามารดาเขาไป แต่ความจริงที่ว่าเขาเป็นต้นเหตุให้มารดาของเขาถูกพรากไปจากครอบครัวเกินกว่าสิบปี ผลที่ตามมาก็คือทำให้บิดาของลินลี่ย์ตาย ซึ่งก็มีความหมายแน่นอนว่า เคลย์จะต้องตาย

“ใครจะรู้กันว่า เมื่อไหร่ซีซาร์ ราชันย์มือสังหารจะนำสูตรยาพิษมาให้” ลินลี่ย์ชักจะหมดความอดทน

…..

แต่ละวัน ลินลี่ย์จะจดจ่อเฝ้ารอการกลับมาของซีซาร์ราชันย์มือสังหาร ทว่าในแต่ละวันที่ผ่านมาไม่มีข่าวคราวของซีซาร์  เวลาผ่านไป พริบตาเดียวเข้าสู่เดือนตุลาคม ระหว่างที่เดือนนี้ผ่านไป อาณาจักรเฟนไลค่อนข้างเงียบสงบ  มีแต่เรื่องสำคัญคือการเปิดประมูลใหญ่โตที่ดำเนินการโดยตระกูลเด็บส์

หลายๆ ตระกูลฉวยโอกาสพยายามต่อรองหรือกดราคาตระกูลเด็บส์  อย่างไรก็ตาม  มูลค่าทรัพย์สินสภาพคล่องต่ำของตระกูลเด็บส์สูงจริงๆ ดังนั้นจึงมีผู้ชนะการประมูลจากตระกูลอื่นเพียงไม่กี่รายเช่นกัน ในที่สุดราคาสินค้าประมูลก็ไม่ถึงกับต่ำเกินไป  ทรัพย์สินก่อนหน้านี้ที่มีมูลค่าราวๆ แปดสิบล้านเหรียญทอง ประมูลขายได้หมดราวๆ เจ็บสิบล้านเหรียญทอง

หลังจากจ่ายค่าปรับแปดสิบล้านเหรียญทองแล้ว ตระกูลเด็บส์จึงนับได้ว่ารอดพ้นจากอันตรายได้ในที่สุด

แต่หลังจากเสร็จสิ้นคดีนี้ ทรัพย์สินสุทธิของตระกูลเด็บส์หายไปราว 90%

…..

วันที่ 10 ตุลาคมก่อนวันประหารแคนเทอร์เด็บส์ วันนี้ลินลี่ย์ยังคงอยู่ในสวนน้ำพุร้อนฝึกฝนเหมือนอย่างเคย

“ใต้เท้าลินลี่ย์, ใต้เท้าซีซาร์มาแล้วเจ้าค่ะ!” คนรับใช้สตรีส่งเสียงดังมาจากข้างนอก

ลินลี่ย์ได้สั่งกำชับไว้ว่า เขาต้องได้รับแจ้งเตือนทันทีเมื่อซีซาร์มาถึง

“ซีซาร์มาแล้วหรือ?” ลินลี่ย์รีบสวมใส่เสื้อผ้าและออกมาจากสวนน้ำพุร้อนทันที  ความเร็วในปัจจุบันของลินลี่ย์ ใช้เวลาสิบวินาทีเขาก็มาถึงด้านนอกห้องโถงใหญ่  ตอนนี้ซีซาร์ยังคงอยู่ในชุดยาวรุ่มร่ามนั่งไขว่ห้างอย่างเฉื่อยชา  เขากำลังจิบชาอยู่

“ท่านซีซาร์!” ลินลี่ย์ร้องเรียกแต่ไกล  แค่เพียงสามก้าวลินลี่ย์ก็เข้ามาในห้องโถงใหญ่

เมื่อเห็นลินลี่ย์ ตาของซีซาร์สว่างวูบหนึ่ง  เขาลุกขึ้นยืนทันที “อาจารย์ลินลี่ย์ ข้าต้องขอโทษอย่างสุดซึ้งที่มาเอาจนป่านนี้”  ขณะที่เขาพูด ซีซาร์ดึงซองจดหมายออกมาจากชุดของเขา “ลินลี่ย์! นี่คือสูตรที่ข้าพูดถึง  มันเป็นของเจ้าทั้งหมดแล้ว”