ตอนที่ 6-19 ราชันย์มือสังหาร

ซีซาร์จ้องลินลี่ย์ด้วยความสงสัย “อะไรกัน? แม่หนูน้อยจากตระกูลเลโอนไม่ใช่คู่หมั้นของเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

“คู่หมั้น?” ลินลี่ย์ทวนคำ

พอเห็นท่าทางของลินลี่ย์, ดูเหมือนซีซาร์เข้าใจอะไรบางอย่าง  เขาหัวเราะกล่าวว่า “ฮ่าฮ่า, น่าทึ่ง, น่าทึ่งจริงๆ!  อาจารย์ลินลี่ย์, อาจารย์ลินลี่ย์ ข้าต้องบอกไว้เลยว่า แม่หนูดีเลียแห่งตระกูลเลโอนใช้เงินค่อนข้างมากเกี่ยวปัญหาของเจ้าครึ่งหนึ่ง  นางใช้เวลามาก, ใช้ความพยายามมากและยังใช้เงินมากซื้อผลงานแกะสลักนั้นของเจ้า”ตื่นจากฝัน””

ลินลี่ย์จ้องซีซาร์ด้วยความสงสัย  “ท่านซีซาร์ ท่านบอกข้าได้ไหม ท่านไปฟังมาว่าดีเลียเป็นคู่หมั้นข้าจากไหน และเรื่องที่เรากำลังจะแต่งงานกันด้วย?”

ซีซาร์ลูบเคราแพะของตนพลางพูดอย่างยินดี “ไม่ต้องพูด, ไม่ต้องพูดถึงแล้ว”

แต่ในใจเขานั้น  ซีซาร์นึกย้อนไปถึงเนื้อความในจดหมายที่ดีเลียให้ผู้รับใช้ของนางส่งมาให้เขา  เขารำพึงกับตัวเอง “สำหรับเด็กสาวที่มีความกล้าแสดงออกในวิธีแบบนั้น  แสดงว่าความรู้สึกของนางที่มีต่อลินลี่ย์นั้นจริงใจ  เราไม่พูดอะไรเป็นดีที่สุด เกรงว่าจะทำให้แม่หนูดีเลียอับอายได้”

ซีซาร์รู้ว่าเมื่อเด็กสาวบอกเรื่องบางอย่างแก่เขา  คงจะเป็นเรื่องผิดมโนธรรมหากเขาเอาเรื่องเช่นนั้นไปบอกคนอื่น  เขา, ซีซาร์เป็นบุรุษยึดมั่นในหลักการ

ลินลี่ย์เก็บความสงสัยไว้  ที่สำคัญ ซีซาร์บอกว่าดีเลียเป็นคู่หมั้นเขานั้นเป็นเรื่องเล็ก  บุรุษที่อยู่ต่อหน้าเขาผู้นี้คือตัวประหลาดหกพันปี นี่คือเรื่องสำคัญ

“ท่านซีซาร์  การที่ท่านมาที่นี่พร้อมกับเหรียญตราของวิหารเจิดจรัส  ก็หมายความว่าท่านมาหาข้าด้วยธุระของวิหารเจิดจรัสใช่ไหม?”  ลินลี่ย์พยายามตรวจสอบเหตุผลที่บุรุษผู้นี้มาหา

ซีซาร์นั่งลงด้วยท่าทีเจนโลกจากนั้นส่ายศีรษะ “วิหารเจิดจรัส?  อย่าเอาข้าไปพัวพันกับเจ้าพวกที่มาจากวิหารเจิดจรัสเลย”

“อย่างนั้นเหรียญตรานี้ล่ะ?”  ลินลี่ย์เพ่งมองซีซาร์ด้วยความสงสัย

ซีซาร์พูดไปตามปกติ “โอว นั่นได้มากจากเมื่อครั้งที่ข้าสังหารคาร์ดินัลคนนั้น ข้าเห็นว่าเหรียญตรานี่จะมีประโยชน์ในที่สุด  ก็เลยหยิบเอามาจากศพ  บางโอกาสข้าก็เอามันออกมาแสดง ต้องขอบอกเลยว่า ใช้ประโยชน์ได้ดีในหลายปีที่ผ่านมา”

“สังหารคาร์ดินัล แล้วฉวยเอาเหรียญตราของเขามาน่ะหรือ?”  ลินลี่ย์ใจสั่นสะท้าน เขารู้สึกหนาวอย่างช่วยไม่ได้

ซีซาร์ผู้นี้ซึ่งอยู่ต่อหน้าเขาเป็นผู้ทรงพลานุภาพเต็มเปี่ยม

เสียงของเดลิน โคเวิรทดังขึ้นมาในใจของลินลี่ย์อีกครั้ง “ลินลี่ย์! เมื่อครั้งที่ข้ายังมีชีวิต ซีซาร์ก็เข้าสู่ขอบเขตชั้นเซียนแล้ว  วิหารเจิดจรัสไม่ได้ทรงอำนาจมากมายนัก  หลังจากห้าพันปี ซีซาร์ยังคงมีพลังระดับที่น่าหวาดหวั่นอย่างแน่นอน วิหารเจิดจรัสยังไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เพราะเขาฆ่าคาร์ดินัลตายไปคนหนึ่ง”

“ที่สำคัญ... ซีซาร์เป็นผู้เชี่ยวชาญลอบสังหารระดับเซียน  นักรบระดับเซียนอย่างเขาอันตรายมากกว่านักรบระดับเซียนธรรมดาเสียอีก”

หลังจากได้ยินคำพูดของเดลิน โคเวิร์ท  ลินลี่ย์ก็เริ่มเข้าใจ

ในอดีต เมื่อเขาอยู่ในเทือกเขาอสูรเวท  เขาก็เคยเผชิญหน้ากับนักฆ่าเช่นกัน  ลินลี่ย์รู้ดีว่าแม้จะอยู่ในระดับหกเหมือนกัน  แต่นักฆ่าระดับหกที่ฝึกฝนพิเศษยังอันตรายมากกว่านักรบอื่นที่อยู่ในระดับหก

เพราะพวกนักฆ่าเชี่ยวชาญในการซุ่มและในการลงมือฆ่าคราวเดียว  เมื่อพวกเขาฆ่าใครบางคน  พวกเขาจะลงมือโดยไม่คำนึงถึงศีลธรรมหรือเกียรติแม้แต่น้อย

นักรบระดับเซียนทั้งหมดกลับตรงกันข้าม  เห็นแก่เกียรติยศและชื่อเสียงส่วนตัวเป็นอย่างมาก

นักรบชั้นเซียนระดับสุดยอดผู้ไม่มีความละอายและที่เป็นมือสังหารจะมีพลังที่น่าหวาดหวั่น

“นั่นคือสาเหตุที่วิหารเจิดจรัสไม่เคยพยายามทวงคืนเหรียญตราจากซีซาร์  นอกจากนี้ นี่ยังคงเป็นเหตุผลที่ซีซาร์สามารถใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยในนครหลวงศักดิ์สิทธิ์อย่างเมืองเฟนไลได้”  เดลิน โคเวิร์ทถอนหายใจ  “ซีซาร์ผู้นี้ใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายจริงๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้จากเดลิน โคเวิร์ทแล้ว ลินลี่ย์อดรู้สึกนับถือซีซาร์ไม่ได้

“อะไรกัน, เจ้ากลัวหรือ?”  ซีซาร์เห็นว่าลินลี่ย์จมอยู่กับความเงียบ เขาอดยิ้มให้ลินลี่ย์ไม่ได้ “สบายใจได้น่า, นั่นเป็นเรื่องที่นานมากแล้ว  เป็นเวลาค่อนข้างนานมากแล้วตั้งแต่ข้าได้ฆ่าคนไปเมื่อล่าสุด”

ค่อนข้างนานหรือ?  ช่วงเวลาขนาดนั้นนานเท่าใดกันแน่? จำได้ว่าบุรุษที่อยู่ต่อหน้าเขาคือนักฆ่าอายุหกพันปี  ลินลี่ย์ไม่แน่ใจนัก

“ข้าไม่เป็นไร  ข้าแค่ทึ่งพลังของท่านซีซาร์  ที่ท่านสามารถสังหารคาร์ดินัลของวิหารเจิดจรัสได้คนหนึ่ง  แต่ก็ยังใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยได้ในนครหลวงศักดิ์สิทธิ์”  ลินลี่ย์ยิ้ม

นัยน์ตาของซีซาร์สว่างวูบหนึ่ง และเขาตบไหล่ลินลี่ย์พยักหน้า “ไม่เลว, ไม่เลวเลย เจ้าเป็นยอดฝีมือทางแกะสลัก  ความอดทนทางใจของเจ้าแข็งแกร่งมากกว่าคนอื่นทั้งหมด  แม้ว่าเจ้าจะรู้จักพลังของข้า  แต่เจ้าก็ไม่กลัวแม้แต่น้อย”

“อาจารย์ลินลี่ย์  ข้ามาหาเยี่ยมเยือนท่าน เป็นเพราะข้าต้องการขออะไรบางอย่างจากท่าน”  ซีซาร์มองลินลี่ย์ กล่าวด้วยความจริงใจ

ลินลี่ย์รีบกล่าว “ท่านซีซาร์ โปรดบอก  ตราบใดยังอยู่ในวิสัยที่ข้าสามารถทำได้ ข้าจะช่วยแน่นอน

แต่ซีซาร์มีท่าทีจริงจังพูดว่า “อาจารย์ลินลี่ย์, ข้า,ซีซาร์มักรังเกียจขอให้คนอื่นช่วย  เนื่องจากข้ากำลังขอร้องเจ้า อย่างนั้นข้าจะช่วยบางอย่างเจ้าคืนให้เช่นกัน”

ลินลี่ย์รู้สึกยินดีที่ได้ยิน

ความช่วยเหลือของมือสังหารที่อยู่ในขอบเขตชั้นเซียนมาเกินกว่าห้าพันปีย่อมล้ำค่า  ในใจของลินลี่ย์นึกถึงเรื่องสังหารเคลย์แว่บขึ้นมา

ตลอดเวลาในช่วงนี้ ลินลี่ย์พยายามนึกหาวิธีจัดการกับเคลย์  บางทีก็เป็นวิธีจับเขามาสอบปากคำ  ลินลี่ย์ต้องการหาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับมารดาเขา  แต่ในแง่ของพลังส่วนตัวและกองกำลังโดยรวมของทั้งสองคน เคลย์มีพลังมากกว่าลินลี่ย์มาก  เขาไม่มีวิธีจัดการเคลย์ได้เลย

แต่ตอนนี้ ลินลี่ย์มีวิธีหนึ่ง

“ถ้าเราของให้ซีซาร์ผู้นี้ไปลักพาตัวเคลย์  นั่นไม่น่าจะยากเกินไปนัก”  ลินลี่ย์เริ่มตื่นเต้นยิ่งขึ้น  ปัญหานี้สร้างความหนักใจให้เขามานานแล้ว  ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาแก้ปัญหาได้แล้ว

“ท่านซีซาร์  โปรดบอกมาเถิด ท่านต้องการอะไร”  ลินลี่ย์พูดจริงจัง

ซีซาร์พูดอย่างไม่เกรงใจ “ดี งั้นข้าจะว่าไปตามตรง”

ซีซาร์ลูบเคราแพะตนเองพูดราวกับสนทนากับสหายเก่า “ข้ามีงานอดิเรกไม่มากนัก, อิสตรี ข้าก็ชอบ ในอดีตที่ผ่านมา การฆ่าก็เป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่ง  แต่หลังจากข้าเบื่อการฆ่าแล้ว ข้าเริ่มสนใจในศิลปะ  และเป็นธรรมดาที่งานซึ่งงานหลงใหลที่สุดก็คืองานสลักหินที่เป็นรูปแบบที่สูงสุดในงานศิลปะ  อาจารย์ลินลี่ย์!  ครั้งล่าสุดข้ารู้สึกเสียใจอย่างมากที่ไม่สามารถประมูลงานสลัก”ตื่นจากฝัน“ของท่านได้  เมื่อข้ากลับไปแล้ว ข้านอนไม่หลับทั้งคืน  หลังจากทอดระยะและผัดผ่อนเวลามาหลายครั้ง ข้าจึงตัดสินใจมาเยี่ยมท่านเป็นการส่วนตัว”

“ท่านซีซาร์  ท่านพยายามจะบอกอะไร?”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

เขาได้ขายรูปแกะสลักตื่นจากฝันออกไปแล้ว ดีเลียเป็นคนประมูลได้ไป

“ข้าอยากจะขอร้องท่านอาจารย์ลินลี่ย์,   ช่วยแกะสลักให้ข้าสักรูปหนึ่งเถอะ” ซีซาร์มองลินลี่ย์อย่างมีความหวัง

“ง่ายมาก”  ลินลี่ย์รีบรับปาก  ทุกๆ วัน เขาจะใช้เวลาสองสามชั่วโมงฝึกฝนการแกะสลักอยู่แล้ว  จะกันเวลาบางส่วนแกะสลักให้ซีซาร์นับว่าเป็นงานที่ง่าย

“ข้ายังมีความต้องการรองลงมาอีกเล็กน้อยในเรื่องคุณสมบัติของรูปสลัก” ซีซาร์ยืนขึ้น และมีท่าเขินเล็กน้อย

เขิน!

ตัวประหลาดเฒ่าอายุหกพันปีดูเหมือนจะเขินเล็กน้อย

“ท่านซีซาร์, เชิญอธิบายตามสบาย”  ลินลี่ย์มองดูซีซาร์อย่างฉงน

ซีซาร์หัวเราะหึหึ “อาจารย์ลินลี่ย์, ข้าตั้งความหวังไว้ว่า... รูปสลักนี้จะเป็นตัวรูปข้าเอง และจะต้องกลิ่นอายเฉพาะตัวของข้า”

“ใช้ตัวท่านเป็นแบบใช่ไหม, และต้องมีกลิ่นอายเฉพาะตัวของท่าน” ลินลี่ย์สะดุ้ง

พอเห็นหน้าลินลี่ย์เช่นนั้น  ซีซาร์รีบกล่าว “เป็นยังไง, นั่นยากนักหรือ?”

“ไม่, ไม่ใช่อย่างนั้น”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะขมวดคิ้ว “ใช้ท่านเป็นแบบนั้น นับว่าง่ายมาก เมื่อเห็นท่านเพียงครั้งเดียว เป็นเรื่องง่ายที่ข้าจะจำลักษณะของท่านไว้ได้  ข้าสามารถแกะสลักได้ไม่มีปัญหาอะไร  แต่จะมีข้อเพิ่มเติมขึ้นที่ซับซ้อนเล็กน้อยเกี่ยวกับกลิ่นอายเฉพาะตัวของท่าน  ทั้งนี้เพราะทุกคนมีกลิ่นอายที่แตกต่างกันไปในแต่ละช่วงเวลา  อย่างเช่นกลิ่นอายของคนเรายามที่โกรธ, หรือกลิ่นอายยามที่พวกเขามีความสุข, หรือยามที่พวกเขาโศกเศร้า หรือเจ็บปวด หรือไม่ก็ทั้งโกรธทั้งเศร้า...”

ซีซาร์หัวเราะทันที “ง่ายนิดเดียว  กลิ่นอายที่ข้าต้องการ ก็คือกลิ่นอายที่ข้ามียามที่ข้าเข้มแข็งถึงขีดสุด”

“ความเข้มแข็งที่สุดของท่าน?”  ลินลี่ย์มองดูซีซาร์ด้วยความสงสัย “ท่านซีซาร์ เมื่อใดกันที่ท่านรู้สึกว่าท่านเข้มแข็งที่สุด?”

ลินลี่ย์เริ่มสงสัยว่าตัวประหลาดเฒ่าหกพันปีผู้นี้คงมีปัญหาทางจิต

ซีซาร์พูดอย่างมาดมั่น “ข้าเชื่อว่า ความเข้มแข็งที่สุดจะปรากฏต่อเมื่อตอนข้ากำลังจะฆ่าคน!  ฉายาของข้าก็คือ”ราชันย์มือสังหาร“นั่นคือเหตุผลอย่างหนึ่ง เจ้าก็รู้แล้วนี่”

ซีซาร์ ราชันย์มือสังหาร!

นี่คือนามที่น่าหวาดหวั่นขวัญผวาอย่างยิ่งในทวีปยูลาน  ไม่ว่าจะเป็นสี่จักรวรรดิใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มสองสหพันธรัฐก็ไม่ปรารถนาจะขัดแย้งกับคนผู้นี้  แม้ว่าสมาคมมือสังหารใหญ่ทั้งสี่กลุ่ม ถูกบังคับให้เสนอคนที่โดดเด่นที่สุดภายในระดับของพวกเขา  คงไม่มีข้อสงสัย พวกเขาจะต้องเลือกคนผู้นี้ที่สามารถครอบงำทวีปยูลานได้นานถึงห้าพันปี  ซีซาร์ ราชันย์มือสังหาร!

นักรบผู้อยู่ในจุดสูงสุดของระดับเซียน และเชี่ยวชาญเป็นพิเศษในการลอบสังหาร  ในแง่ของจำนวนและความซับซ้อนของวิธีฆ่าที่เขามีอยู่นั้น  นับว่าบรรลุความสุดยอดในศาสตร์ด้านนี้  พวกที่ได้รับการฝึกฝนจากซีซาร์จะพูดถึงวิธีการฆ่าของเขาว่าบรรลุถึงระดับเหมือนกับเป็นศิลปะ

มือสังหารที่แข็งแกร่งที่สุด ราชันย์มือสังหาร

แม้ว่าในทวีปยูลานจะมีคนค่อนข้างน้อยมากที่กลายเป็นนักรบชั้นเซียนระดับสุดยอด  อย่างเช่นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์แห่งวิหารเจิดจรัส หรือปรมาจารย์เงาแห่งลัทธิเงา หรือว่าท่านใบไม้ร่วงแห่งวิหารเจิดจรัส  และแน่นอน สี่จักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่แต่ละจักรวรรดิล้วนมีนักรบชั้นเซียนระดับสุดยอดเป็นของตนเอง

แต่ไม่มีข้อสงสัยเลยว่า หนึ่งเดียวของนักรบเหล่านี้ที่ต้องระวังไว้ก็คือ ซีซาร์ ราชันย์มือสังหาร

เพราะว่าในเรื่องการลอบสังหารแล้ว ไม่มีใครทัดเทียมเขา

พลังของราชันย์มือสังหารชั้นเซียนระดับสุดยอดนั้นน่ากลัวมากเกินไป  แม้แต่จักรวรรดิใหญ่ทั้งสี่และสหพันธรัฐใหญ่ทั้งสอง  ยังรีบยึดถือหลักการว่า อย่าขัดแย้งกับเขา ถ้าเป็นไปได้ให้หลีกเลี่ยงให้มากยิ่งกว่าตระกูลใหญ่ของทวีปยูลาน

แต่เดิม ในช่วงระหว่างประมูล คาร์ดินัลแลมพ์สันและคาร์ดินัลกิลเยโมเตรียมจะให้ราคาประมูลที่สูงมากเพื่อให้ลินลี่ย์มีความรู้สึกที่ดีต่อพวกเขา  แต่พอเห็นซีซาร์ประมูลด้วย  พวกเขากลัวมาก  พวกเขาไม่กล้าร่วมประมูลเลย  แม้แต่ชอว์บ่าวผู้เฒ่าจากตระกูลเลโอนจะกลัวเมื่อได้เห็นซีซาร์ ราชันย์มือสังหารก็ตาม  หลังจากนั้นดีเลียได้เขียนจดหมายถึงซีซาร์ขอให้เขาเห็นด้วย ทำให้ดีเลียกล้าร่วมประมูลอีกคน

จากเหตุนี้ ใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่าแท้จริงแล้ว ราชันย์มือสังหารผู้นี้ น่ากลัวขนาดไหน

แม้ว่าเขาจะมีเหรียญตราของคาร์ดินัลมาหลายปี  แต่วิหารเจิดจรัสไม่เคยพยายามทวงคืน  และยอมให้ซีซาร์ใช้หลอกคนอื่นโดยไม่สนใจทักท้วง นี่คือการแสดงความปรารถนาดีที่พวกเขามีต่อซีซาร์  สำหรับคาร์ดินัลที่ถูกเขาฆ่านั้น  สามารถกล่าวได้ว่า ตายโดยสูญเปล่า

“เมื่อจะฆ่าใครสักคนหรือ?”  ลินลี่ย์ส่ายหน้า  “ท่านซีซาร์, ข้าไม่เคยเห็นท่านฆ่าใคร  แล้วข้าจะรู้ได้ไงว่าท่านเหมือนอะไร ยามเมื่อท่านจะฆ่าคน?”

ขณะปัจจุบัน  ลินลี่ย์รู้น้อยมากเกี่ยวกับชื่อของนักรบระดับเซียนแห่งทวีปยูลาน  แม้ว่าซีซาร์ ราชันย์มือสังหารจะมีชื่อเสียงในโลกก็ตาม  แต่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

“นั่นง่ายมาก  ข้าจะแสดงให้เจ้าดูเดี๋ยวนี้ ว่ามันเหมือนอะไรยามที่ข้าจะฆ่าคน  จงดูให้ดี”  อารมณ์ของซีซาร์เปลี่ยนทันที

“ช้าก่อน”  ลินลี่ย์รีบตะโกนเตือน  “ท่านซาร์, โปรดอย่าฆ่าใครในบ้านข้าเลย”

“ใครบอกกันว่าข้าจะฆ่าคน? ข้าแค่จะแสดงให้ดูว่าข้าดูเหมือนอะไรเมื่อยามที่ข้าจะฆ่าคนเท่านั้น”

ซีซาร์เหลือบมองลินลี่ย์ด้วยอากาค่อนข้างไม่พอใจ

ลินลี่ย์หัวเราะหวาดๆ

ในใจของเขา  เขาเต็มไปด้วยความกังวลใจอย่างมากต่อซีซาร์ ราชันย์มือสังหารผู้นี้  เมื่อเขาได้ยินซีซาร์พูดว่าเขาจะแสดงว่าเขาดูเหมือนอะไรเมื่อเขาจะฆ่าคน  ลินลี่ย์กลัวทันทีและต้องการจะห้ามเขา

“ดูให้ดี   สมมติว่าเป้าหมายของข้าคือแจกันดอกไม้ข้างหน้าเรา” ซีซาร์พูดอย่างใจเย็น

อารมณ์ครั้งก่อนของซีซาร์เปลี่ยนไปสิ้นเชิง  เขาเปลี่ยนเป็นสงบ ในพริบตา  กลิ่นอายที่เฉื่อยชาของซีซาร์ก็หายไป โดยไม่มีร่องรอยของพลัง ไม่มีร่องรอยอารมณ์

สงบ เยือกเย็น

ลินลี่ย์ไม่เห็นอะไรแม้แต่น้อย  เขาเพียงแต่รู้สึกว่าอากาศสั่นสะเทือนเบาๆ  และจากนั้นแจกันดอกไม้ที่อยู่ต่อหน้าลินลี่ย์ก็ค่อยๆ สลายไปทีละนิ้ว

ใช่แล้ว เห็นได้อย่างชัดเจนว่า แจกันดอกไม้สลายไปทีละนิ้ว

ลินลี่ย์รู้สึกตกตะลึงพรึงเพริด

“งั้นนี่ก็คือราชันย์มือสังหารสินะ?”  ในใจของลินลี่ย์ เขาได้จดจำความเคลื่อนไหวนี้แล้ว  เมื่อเขาขยับ  สีหน้าของซีซาร์ไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย  ขณะนั้นเอง ซีซาร์ดูเหมือนจะไร้อารมณ์สิ้นเชิง  และเขาจ้องมองทุกอย่างในคฤหาสน์อย่างเย็นชา  ราวกับว่าในสายตาของเขา  ทุกชีวิตไม่มีค่าอะไรมากไปกว่าใบหญ้า

การฆ่าใครสักคน ไม่มีอะไรมากไปกว่าการตัดหญ้า

แต่ลินลี่ย์มีความรู้สึกว่า เมื่อซีซาร์มีการเคลื่อนไหว  ความสนใจของเขาทั้งมวลอยู่ที่แจกันดอกไม้นั้น

เหมือนกับว่าทั่วทั้งจักรวาลหดแคบลงเหลือขนาดเท่าแจกันดอกไม้  ไม่มีอะไรอื่นคงอยู่

นั่นเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดทำให้ลินลี่ย์อยากกระอักเลือด “เจ้าเห็นหรือยัง?”  ซีซาร์กลับมาดูมีชีวิตชีวาและเคลื่อนไหวอีกครั้ง เขานั่งลงขัดสมาธิตามปกติมองดูลินลี่ย์  “เจ้าคิดว่าไงบ้าง?  ตกลงว่าเจ้าเห็นความแข็งแกร่งที่สุดหรือเปล่า?  ข้าอาศัยเคล็ดนี้เพื่อพิชิตหัวใจของสาวน้อยได้ไม่กี่คนเอง เจ้าก็รู้นะ”