ตอนที่ 335 - ใบหน้าใต้ผ้าสีดำ

เฮเล็น ดันแคนคือแม่มดคนสุดท้ายที่ถูกประหารเพราะเรียนศาสตร์ของแม่มด.

ตำนานเล่าว่าเมื่อตอนยังเด็กนั้น ดันแคนมีพรสวรรค์เหนือกว่าคนอื่นๆ. เธอสามารถถอดจิตและสื่อสารกับวิญญาณขณะนอนหลับได้.

ในปี1941นั้น ดันแคนได้รับการร้องเรียนจากมารดาที่บุตรชายไปรบแต่ก็ไม่ได้ข่าวกันมานานมากแล้วผู้หนึ่ง. มารดาคนนั้นมีนิมิตรว่าลูกชายของตนเสียชีวิตในหน้าที่ไปแล้วจึงอยากจะสื่อสารกับเขาผ่านดันแคน.

ดันแคนไม่ปฏิเสธคำของของมารดาคนนั้นจึงเริ่มทำพิธีให้. โชคร้ายที่วิญญาณบุตรชายของเธอมาแล้วบอกว่าตายในหน้าที่จริงๆ.

เขาเสียชีวิตพร้อมๆกับเพื่อนร่วมรบในสงครามเรือรบบาร์แฮมของบริติชอันโด่งดัง. แต่ทว่าผลการรบนั้นถูกปิดไว้นานมากเพราะไม่อยากให้ผู้คนแตกตื่น.

“ท่านคิดอะไรอยู่รึ?”

มีเดียเห็นเย่เทียนนั่งเงียบในภวังค์จึงถามออกมา.

“น่าเสียดายที่ความลับวิชาแม่มดของเจ้าถูกข้าทำลายลง. พอมานึกว่าวิชาแม่มดไม่ใช่แบบที่ข้าคิดไว้แล้วก็....เจ้าไม่ได้มีพลังเวทย์มนต์จริงๆนี่นะ...”

เย่เทียนยิ้มแล้วกล่าวทำให้มีเดียมีน้ำโหเล็กน้อย.

จากนั้นเย่เทียนก็ค่อยๆเดินเข้าไปหานาง.

...

นางแม่มดนั้นสวมผ้าคลุมสีดำอยู่. นางไม่ใช่คนเตี้ยนางสูงประมาณ1.7เมตรแต่หลังค่อม. ที่มือก็สวมถุงมือสีดำเอาไว้ ในมือก็มีคทาไม้ที่ดูจะส่งต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น.

ลักษณะภายนอกของเธอทำให้รู้สึกเหมือนแม่มดลึกลับจริงๆ.

แต่พอเย่เทียนมองค่าสถานะของเธอแล้ว เขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้. รอยยิ้มที่ดูมีความสุขเสียด้วย.

ชื่อ: มีเดีย

สถานะ: แม่มด

ความแกร่ง:70

พละกำลัง:70

ความคล่องแคล่ว:65

เสน่ห์:96 (ซ่อนอยู่)

ค่าความภักดี:60

แม่มดแก่ๆจะมีค่าเสน่ห์สูงได้ยังไงกัน?

เย่เทียนไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองได้ค้นพบผู้หญิงที่มีค่าเสน่ห์สูงที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ขนาดโมนิก้าเองยังอยู่ที่93เลย.

เขารู้แล้วว่าเสียงและท่าทางค่อมของแม่มดแก่นั้นเป็นแค่ของหลอก.

เขาจึงหัวเราะออกมา.

ก่อนจะมาเขาได้เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าต่อให้แม่มดเป็นหญิงชราจริงๆ พอได้ตัวเธอมาแล้วเขาจะพัฒนาคุณภาพทางร่างกายให้พร้อมๆกับเพิ่มอายุขัย เพราะนางมีความสามารถจริงๆ.

เขาไม่อยากให้เธอตายเร็วแบบนั้น.

แต่ตอนนี้เขาพบกับสิ่งที่เกินความคาดหมายมากๆ. แม่มดคนนี้ต้องเป็นหญิงงามแน่ๆ!

“ท่านหัวเราะอะไร?”

พอได้ยินเสียงหัวเราะของเย่เทียน มีเดียก็รู้สึกสับสนหน่อยๆจนอดถามไม่ได้.

“ก้มนานขนาดนั้นเจ้าไม่เหนื่อยหรือ? หรือเจ้าชินกับมันไปแล้วล่ะ?!”

เย่เทียนถามยั่ว.

“ท่านหมายถึงอะไร?”

มีเดียรีบใจเย็นลงก่อนจะถามต่อด้วยเสียงชรา.

“เสียงงดงามเช่นนี้ ทำไมเจ้าตองซ่อนไว้ด้วยล่ะ? ในความคิดข้าแล้ว แม่มดสาวๆดูขึงขังกว่าเป็นไหนๆ!”

เย่เทียนกล่าวต่อ.

“นี่ท่านกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย?”

มีเดียรู้สึกเหมือนว่าตัวตนของเธอถูกมองทะลุปุโปร่ง, ใจเธอจึงเริ่มระสับระส่าย. เธอไม่รู้ว่าเย่เทียนแกล้งพูดหรือไม่ จึงยังไม่ยอมรับไป.

หากชายหนุ่มที่ชื่อซาตานคนนี้มองเธอออกจริงๆ เขาก็เป็นคนที่น่ากลัวมากๆ.

แค่มองแว่บเดียวเขาก็ทำลายความลับของวิชาเธอได้แล้ว พอเข้ามาใกล้ก็รู้ตัวตนจริงๆของเธออีก. ตาของเขาช่างน่าพิศวงเหลือเกิน.

“ท่านหญิงมีเดียผู้งดงาม, ท่านไม่จำเป็นต้องพรางตัวตนของท่านอีกต่อไปแล้ว!!!”

เย่เทียนหัวเราะแล้วเปิดผ้าคลุมของนางออกด้วยความรวดเร็ว.

ตอนนั้นเอง เย่เทียนก็รู้สึกตะลึงหน่อยๆ. ผมสีบลอนด์ของนางสยายลงมาราวกับน้ำตก. ใต้น้ำตกนั้นก็มีใบหน้าที่ขาวนวลจนเย่เทียนไม่สามารถอธิบายได้. เขาคิดได้เพียงอย่างเดียวว่านางฟ้าตกลงมาบนโลกชัดๆ.

นางไม่ได้ดูแก่มากเลย, นางดูอายุ30ต้นๆ.

โคร่ง!

แม้จ่าฝูงของหมาป่าจะเกรงกลัวรังสีของเย่เทียน แต่มันก็คำรามออกมาแล้วกระโจนเข้าหาเขา พอเย่เทียนเห็นมันพุ่งเข้ามาหาเจ้านาย,

“เงียบ!”

เย่เทียนกล่าวก่อนจะสะบัดมือเบาๆ ปัดเจ้าหมาป่าร่วงไปบนพื้น จากนั้นก็เอาเท้าไปเหยียบร่างมันเบาๆ.

“หงิง...”

จ่าฝูงของหมาป่าดิ้นสุดชีวิต พร้อมครวญครางด้วยความโมโหเพราะถูกเหยียบ.

“เจ้า...เจ้าทำอะไร...ปล่อยเจ้าหนูสโนวนะ...”

มีเดียได้สติกลับมาแล้วเห็นเย่เทียนกำลังรังแกหมาของเธออยู่ จึงมองค้อนไปทางเขา.

เสียงจริงๆของนางดูเหมาะกับความงามของเธอจริงๆ.