ระบบปรมาจารย์ธาตุ บทที่ 8 : คนขับรถที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุ
บทที่ 8 : คนขับรถที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุ
หลังจากออกจากอาคารนักรบ ฉินเฟิงก็ตรวจสอบเวลา ห้าโมงกว่าแล้ว พระอาทิตย์ก็เริ่มที่จะตกดิน
ในช่วงเวลานี้ เมืองฐานที่มั่นจะห้ามไม่ให้ทุกคนออกไป และประตูเมืองจะถูกปิด
ถ้าเขาต้องการออกไปล่าสัตว์หรือเพื่ออะไรสักอย่าง เขาจะต้องรอจนถึงพรุ่งนี้
เรื่องภารกิจ คงได้แต่เลื่อนออกไปก่อน
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉินเฟิงก็กลับมาที่ห้องพักที่คุ้นเคย
ชูชูกำลังล้างผักและเตรียมทำอาหารเย็น
“พี่ พี่กลับมาแล้ว!”
"สาวน้อย วันนี้ไม่ต้องทำอาหาร พวกเราจะออกไปกินข้าวนอกบ้านและกินอะไรดีๆ กัน พี่จะอาบน้ำก่อน!"
ฉินเฟิงพูดในขณะที่มองหาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน
“ออกไปกินข้าวนอกบ้านมันแพงนะพี่ หนูไม่เห็นด้วย พวกเราต้องประหยัดเงินเพื่อเลื่อนขั้นเป็นสามัญชนด้วยกัน มันไม่ดีเลยที่จะเสียเงินไปแบบนี้”
“จริงสิ ลุงใหญ่ในตึกที่ 9 ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นสามัญชนในวันนี้ น่าอิจฉามาก”
ชูชูรู้สึกอิจฉาจริงๆ
หากเป็นสามัญชนได้ ก็ไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมของรัฐบาล
ผู้ลี้ภัยนั้นจะต้องจ่ายค่าธรรมเนียม 1,000 เหรียญทุกๆ เดือน
หากค้างชำระเกินสองเดือน ก็จะถูกไล่ออกจากเมืองฐานที่มั่นและถูกปล่อยให้ดูแลตัวเอง (แต่ก็ฟรีสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 13 ปี)
ฉินเฟิงยิ้ม ก่อนพูดว่า "สาวน้อย สามัญชนอะไร? อีกไม่นาน พี่จะทำให้น้องเป็นผู้ทรงคุณวุฒิ!"
"พี่ พี่ล้อหนูเล่นอีกแล้ว นักรบยีนหลายคนยังไม่สามารถกลายเป็นผู้ทรงคุณวุฒิได้เลย นับประสาอะไรกับพวกเรา..." ชูชูคิดว่าฉินเฟิงล้อเล่น
ฉินเฟิงแตะศีรษะของเด็กหญิงตัวน้อย "พี่ไม่ได้ล้อหนูเล่น ในอนาคต ไม่ต้องไปทำงานอีกแล้ว พี่จะสนับสนุนครอบครัวเอง"
เพื่อให้ครอบครัวของพวกเขาอยู่ได้ ชูชูไปทำงานที่โรงงานในฐานะคนงานเด็กเมื่ออายุสิบสามปีโดยมีรายได้เพียง 70 เหรียญต่อวัน ซึ่งเป็นเรื่องยากลำบากมาก
“พี่รวยแล้วเหรอ?” ชูชูพลันเห็นว่าฉินเฟิงไม่ได้ล้อเล่น
“อาบน้ำเสร็จแล้วจะบอกนะ!”
"พูดมาเลยนะ!"
"รออย่างอดทน! แล้วก็ไม่ต้องล้างจานแล้ว พวกเราจะไปร้านอาหารกัน"
ฉินเฟิงยิ้มและไปอาบน้ำ
ชูชูระงับความสงสัย และเธอทำได้เพียงแค่เก็บจานที่ล้างแล้ว เปิดทีวี และดูข่าวในขณะที่รอฉินเฟิง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉินเฟิงก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดและเดินออกจากห้องน้ำอย่างผ่อนคลายและสบาย
ดวงตาของชูชูพลันเป็นประกายด้วยความสดใส
พี่ชายของเธอ ดูเหมือนจะหล่อขึ้น
ในเวลานี้มีการเผยแพร่ข่าวบนหน้าจอทีวี
"สถานีโทรทัศน์ของฐานที่มั่นแห่งนี้ขอรายงาน มีข่าวดีจะออกอากาศ"
“เมื่อวานนี้ หลินเทียนหยาง ซึ่งได้รับการยอมรับว่าเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในหมู่คนรุ่นใหม่ของเมืองฐานที่มั่นหยุนหยางได้เลื่อนขั้นเป็นปรมาจารย์ธาตุน้ำแข็งระดับหนึ่งดาว กลายเป็นปรมาจารย์ธาตุที่อายุน้อยที่สุดในเมืองฐานที่มั่นหยุนหยางของพวกเรา!”
ในเวลานี้ ภาพของหลินเทียนหยางได้ถูกเผยแพร่บนจอทีวี และเขาก็ดูหล่อเหลาทีเดียว
"หลินเทียนหยาง อายุ 24 ปี มีคุณสมบัติธาตุน้ำแข็งสูงมาก และเป็นแบบอย่างให้กับคนรุ่นใหม่ในเมืองฐานที่มั่นของพวกเรา"
"เพื่อเห็นแก่ความพยายามของเขา วันนี้ท่านเจ้าเมืองได้มอบเหรียญตราบารอน ให้กับเขาเป็นการส่วนตัว และท่านหวังว่าเขาจะพยายามอย่างไม่ย่อท้อต่อไป"
"หลินเทียนหยาง ชื่อนี้คุ้นมาก..."
ฉินเฟิงขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินจากที่ไหนมาก่อน
"พี่ หลินเทียนหยางคนนี้น่าทึ่งมาก เขากลายเป็นปรมาจารย์ธาตุตอนอายุ 24 ปี"
"เป็นปรมาจารย์ธาตุได้ตอนอายุ 24 ดีไหม?" ฉินเฟิงงงงวยเล็กน้อย
"ดีสิ! ปรมาจารย์ธาตุหลายคนกว่าจะเลื่อนขั้นได้ก็ต่อเมื่ออายุสี่สิบหรือห้าสิบปีเท่านั้น ลุงเฉินหมิงอายุ 47 ปีแล้ว และเขายังคงติดอยู่ระดับปรมาจารย์กึ่งธาตุอยู่เลย!"
"หลินเทียนหยางคนนี้กลายเป็นปรมาจารย์ธาตุได้ตอนอายุ 24 ปี โดยธรรมชาติแล้ว เขามีพลังมาก แม้แต่ในพันธมิตรใต้ทั้งหมด เขาก็เก่งมาก"
ชูชูอธิบาย
“หัวหน้าเฉินหมิงอายุ 47 ปีเหรอ? พี่คิดว่าเขาอายุแค่ 30 เสียอีก!” ฉินเฟิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
"พี่ ปรมาจารย์ร่างกายที่แข็งแกร่งและปรมาจารย์ธาตุจะมีอายุยืนยาวกว่าคนธรรมดา ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงยังดูเด็กมาก หนูได้ยินมาว่าตราบใดที่กลายเป็นปรมาจารย์ธาตุหนึ่งดาว ก็จะสามารถมีอายุได้ถึง 300 ปี!"
ชูชูดูอิจฉามาก
“ว่าแต่พี่ พี่ได้โชคลาภอะไรมา?” เด็กหญิงตัวเล็กๆ พลันจำเรื่องนี้ได้
ฉินเฟิงยิ้ม พลางตอบว่า "ตอนนี้พี่คือผู้ทรงคุณวุฒิ"
“พี่คะ หยุดล้อหนูเล่นได้แล้ว...”
“สาวน้อย น้องคิดว่านี่คืออะไร?”
ฉินเฟิงยิ้มและหยิบบัตรประจำตัวผู้ทรงคุณวุฒิของเขาออกมา
"นี่คือ..." ชูชูหยิบบัตรขึ้นมา และดวงตาที่สวยงามของเธอก็ค่อยๆ เบิกกว้าง
“บัตรประจำตัวผู้ทรงคุณวุฒิ!” เด็กหญิงตัวเล็กๆ เงยหน้าขึ้นอย่างตื่นเต้น "พี่ พี่ทำได้ยังไง"
“น้องไม่จำเป็นต้องถามเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม น้องแค่ต้องรู้ว่าตอนนี้พี่ชายของน้องมีพลังมาก”
"พี่ชาย!"
เด็กหญิงตัวเล็กๆ กอดฉินเฟิงอย่างตื่นเต้น ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย
เธอมีความสุขมากที่พี่ชายของเธอกลายเป็นผู้ทรงคุณวุฒิ
“สาวน้อย น้องร้องไห้ทำไม”
"หนูไม่ได้ร้อง!"
“ตาน้องแดงแล้วนะ”
"หนูแค่มีความสุข!"
ชูชูขยี้ตา ยิ้มไปทั่วใบหน้า
ฉินเฟิงมีความสุขมากที่ได้เห็นเธอร้องไห้ด้วยความสุข
“สาวน้อย ตอนนี้เชื่อพี่หรือยัง?”
"อืม!" ชูชูพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ตอนนี้เธอไม่เพียงเชื่อเท่านั้น แต่ยังเทิดทูนเล็กน้อยด้วย
“พรุ่งนี้น้องไปลาออกจากงาน แล้วพี่จะเลี้ยงดูครอบครัวของพวกเราในอนาคตเอง”
"ฮี่ฮี่! พี่ งั้นหนูจะทำอาหารอร่อยๆ ที่บ้านทุกวันเลย ให้คิดเสียว่าหนูเป็นเหมือนภรรยาของพี่!"
ใบหน้าของสาวน้อยกลายเป็นสีแดง
ฉินเฟิงยิ้ม ก่อนพูดว่า "น้องพูดมากเกินไปแล้ว ไปกันเถอะ พี่จะพาน้องไปทานอาหารค่ำมื้อใหญ่"
พี่น้องลงไปข้างล่างอย่างมีความสุข
ฉินเฟิงเลือกร้านอาหารที่ดี
ทั้งสองคนทานอาหารมื้อนี้อย่างมีความสุข
อารมณ์ของชูชูยังดีมาก
หลังจากกลับถึงบ้าน พี่น้องก็เข้านอนเร็ว
ชูชูดื่มน้ำผลไม้มากในตอนกลางคืนและหลับไปเร็วมาก
แต่ฉินเฟิงนอนไม่หลับ
ชื่อ 'หลินเทียนหยาง' ยังคงก้องอยู่ในใจของเขา และเขารู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย
"หลินเทียนหยาง ฉันจำได้แล้ว!"
ฉินเฟิงลุกขึ้นจากเตียงทันที
หลินเทียนหยางเป็นพี่ชายของหลินซูหยาง
เมื่อนึกถึงหลินซูหยาง ดวงตาของฉินเฟิงก็เต็มไปด้วยความโกรธ
ในโลกเดิม ชูชูเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์
และคนขับที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุคือหลินซูหยาง!
จบบทที่ 8
