ตอนที่ 1961-1962 นายรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร

ตอนที่ 1961 นายรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร

เฉียวเมียนเมียนดูสงสัย “จริงเหรอคะ”

เว่ยเจิ้งพยักหน้า “ครับ”

“ได้ ฉันจะเข้าไปหาเขาค่ะ” เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าและเดินไปที่ห้องทำงานของเหมาเยซื่อ

เว่ยเจิ้งขมวดคิ้วขณะที่เฝ้ามองเธอจากไป

ตอนที่เขาไปที่ห้องทำงานประธานเหมา เขาเห็นคุณชายกงอยู่ข้างในนั้น

ประตูสำนักงานถูกแง้มไว้

เขาได้ยินประธานเหมาและคุณชายกงทะเลาะกัน

และเหตุผลที่ทะเลาะกัน ก็เพราะคุณผู้หญิง

นั่นคือเหตุผลที่เขาลังเล เขาไม่รู้ว่ามันเหมาะสมไหมที่ให้เฉียวเมียนเมียนเข้าไปตอนนี้

...

เฉียวเมียนเมียนเดินไปที่ห้องทำงานของเหมาเยซื่อ และเห็นประตูเปิดอยู่ เธอกำลังจะเข้าไปก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยสองเสียง

คนหนึ่งคือเหมาเยซื่อ

อีกคนคือกงเซลี

“อาซื่อ ครั้งแม่เป็นความผิดของแม่ฉันเอง แต่นายมาก่อเรื่องที่บ้านฉันและทำให้เธอกลัวจนล้มหมอนนอนเสื่อ นายระงับการทำงานร่วมกับบริษัทกงทั้งหมดอีก นายยังโกรธอยู่ใช่ไหม”

“นายต้องการประกาศสงครามกับบริษัทกงหรือไง”

“ใจเย็นเหรอ?” เหมาเยซื่อหัวเราะ “คิดว่าฉันจะสงบสติอารมณ์ได้เหรอ ไม่ว่าใครก็ตามที่ปฏิบัติต่อภรรยาของฉันแบบนั้น ฉันไม่สามารถใจเย็นได้หรอกนะ ความสัมพันธ์พี่น้องของเราเหรอ? ก็เป็นเพราะความสัมพันธ์ที่เรารู้จักกันมานานปลายปี ฉันเลยยื้อไว้ไม่ให้เกินเลยไงล่ะ”

“ไม่อย่างนั้น นายคิดเหรอว่าตระกูลกงของนายจะได้เจอกับระเบิดเพียงเล็กน้อยอย่างนี้”

“พูดถึงความสัมพันธ์พี่น้องแล้ว กงเซลี นายคิดว่าตัวนายเองคิดถึงความสัมพันธ์พี่น้องของเราหรือเปล่า”

“อาซื่อ นายหมายความว่ายังไง”

“นายรู้ดีว่าฉันหมายความว่าไง ถ้านายสนใจความเป็นพี่น้องของเรา นายคงจะหยุดไปนานแล้ว ฉันเตือนนานหลายครั้งแล้วนะ เห็น ๆ กันอยู่ว่านายไม่ฟังฉันเลย”

“ยังจะมีประโยชน์อะไรอีกสำหรับพี่น้องแบบนี้”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกสับสน

เหมาเยซื่อเคยไปที่บ้านตระกูลกงเหรอ

และเขายังทำให้แม่ของกงเซลีป่วย?

เขายุติการทำงานร่วมกับบริษัท?

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้เลย?

พวกเขาพูดกันต่อ

กงเซลีเงียบไปนานก่อนที่จะพูดอีกครั้ง “อาซื่อ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรมีความคิดแบบนั้น แต่ฉันมีเหตุผลของฉัน”

“เหตุผลเหรอ?” เสียงของเหมาเยซื่อเย็นชา “เหตุผลอะไรที่ทำให้นายมีความคิดสกปรกกับภรรยาของพี่ชาย ฉันอยากฟังเหตุผลของนาย”

ที่นอกประตู

เมื่อเฉียวเมียนเมียนได้ยินเหมาเยซื่อบอกว่ากงเซลีมีความรู้สึกต่อเธอ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

แม้ว่าเธอจะรู้สึกแล้วว่ากงเซลีปฏิบัติต่อเธอแตกต่างออกไป แต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเหมาเยซื่อจะรู้เรื่องนี้

นอกจากนี้ กงเซลียังยอมรับโดยตรง

เฉียวเมียนเมียนตกตะลึงเป็นเวลานาน

เธอคิดไม่ออก

ทำไมกงเซลีถึงสนใจเธอ?

">เขาไม่ใช่ว่าชอบเซินโย่วเหรอ?”

เขาชอบเซินโย่วมาหลายปี เขาสามารถเปลี่ยนใจและตกหลุมรักผู้หญิงคนอื่นได้อย่างง่ายดายเหรอ?

เป็นไปได้ไหมว่า เขาเปลี่ยนใจเพราะตระกูลเซินล้มละลาย?

เป็นไปไม่ได้

__

ตอนที่ 1962 ทำผิดพลาดครั้งใหญ่

แม้ว่าเฉียวเมียนเมียนจะไม่รู้จักกงเซลีดีนัก แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาเป็นคนแบบนั้น

ไม่ว่าจะเป็นเหมาเยซื่อ กงเซลี หรือ หยางเชาชิง...

พวกเขาไม่สนใจเกี่ยวกับภูมิหลังทางครอบครัวของผู้หญิง

เฉียวเมียนเมียนยังคงตกใจเมื่อได้ยินเสียงของกงเซลีอีกครั้ง “อาซื่อ เมื่อสิบปีก่อนที่ฉันตกลงไปในสระน้ำ เซินโย่วช่วยฉันได้ พวกนายทุกคนรู้เรื่องนี้ใช่ไหม”

“นายพยายามจะพูดอะไร”

“ที่จริง ฉันไม่ได้ขอบเซินโย่ว ควรจะพูดว่าไม่เคยชอบเธอเลย แค่คืนนั้น เมื่อฉันเห็นว่าเธอว่ายน้ำมาหาฉันที่กำลังหมดหวัง ฉันรู้สึกประทับใจ”

“ฉันจำความรู้สึกนั้นได้เสมอ เป็นเพราะเรื่องนั้นทำให้ฉันคิดผิดว่าฉันชอบเธอ”

“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ ฉันก็พยายามบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าฉันชอบเธอ ถ้าฉันไม่ชอบเธอ ทำไมในคืนนั้นฉันถึงได้ตกหลุมรักเธอ”

“แต่ต่อมาฉันเพิ่งได้มารู้ว่าฉันคิดผิด ฉันทำผิดพลาดครั้งใหญ่”

“คืนนั้นฉันจำคนผิด ฉันเข้าใจผิดว่าคนที่ช่วยชีวิตฉันเป็นคนอื่น ฉันจำคนผิดมาตลอดสิบปี อาซื่อคนที่ทำให้ฉันประทับใจในคืนนั้น ไม่ใช่เซินโย่ว แต่เป็นเฉียวเมียนเมียน”

“คนที่ช่วยฉันในคืนนั้นคือเฉียวเมียนเมียน แต่เซินโย่วโกหกฉัน เธอโกหกฉันมาตลอดสิบปี”

“ฉันไม่ได้สนใจเฉียวเมียนเมียนเพียงแค่ตอนนี้ แต่ฉันสนใจเธอมาตั้งแต่คืนนั้นเมื่อสิบปีก่อนแล้ว”

ปัง!

ประตูถูกผลักเปิดออก เฉียวเมียนเมียนมองเข้าไปในห้องทำงานด้วยความตกใจ

ผู้ชายทั้งสองคนมองเธอด้วยความประหลาดใจ

“เมียนเมียน มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” เหมาเยซื่อเดินเข้ามาหาเฉียวเมียนเมียน และจับมือเธอไว้

การแสดงออกของกงเซลีเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นเฉียวเมียนเมียน

แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ

อย่างไรก็ตาม การจ้องมองของเขาหรี่ลงเมื่อมันตกลงบนมือที่ประสานกันของพวกเขา

เฉียวเมียนเมียนปล่อยให้เหมาเยซื่อพาเธอไปที่โซฟาอย่างเงียบ ๆ

เขานั่งลงข้างเธอและลูบศีรษะของเธอ “คุณมาที่นี่นานหรือยัง ทำไมถึงยืนอยู่ข้างนอกโดยไม่พูดอะไรเลยล่ะ ไหนบอกว่าจะทานข้าวที่บ้านพี่ใหญ่ไม่ใช่เหรอ”

เฉียวเมียนเมียนเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วมองไปที่กงเซลี หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง เธอพูดเบา ๆ ว่า “ฉันเพิ่งมาค่ะ ฉันคิดว่าคุณกำลังคุยธุระกับใครอยู่ ฉันเลยไม่อยากรบกวนคุณ”

“รอแปบหนึ่งนะ ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ” เหมาเยซื่อบีบคางของเธอและจูบเธออย่างอ่อนโยน

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกถึงการจ้องมองมาที่เธอ

เธอนึกถึงอีกคนในห้องทำงานและอยากจะผลักเหมาเยซื่อออก แต่เธอนึกถึงสิ่งที่เพิ่งได้ยินจึงหดมือกลับ

เหมาเยซื่อบีบคางของเธอและจูบเธอสักหนึ่ง ราวกับว่าพวกเขาอยู่กันตามลำพัง

เขามองขึ้นไปและเห็นกงเซลียังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้ามืดมน เขายิ้มเยาะและพูดว่า “ถ้าไม่มีอะไร ก็กลับไปได้แล้ว”

กงเซลีเม้มริมฝีปากและยืนนิ่ง

เหมาเยซื่อยิ้มอีกครั้ง แต่ดวงตาของเขากลับเย็นชา “ทำไม นายยังมีอะไรจะพูดอีก ฉันว่าฉันทำให้ชัดแล้วนะ”