วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0111

บทที่ 35 เหตุผลที่มุ่งหน้าลงใต้ (4)

* * *

OWIC ร่วมมือกับจอมเวทจักรวรรดิ

ดูจากยุทโธปกรณ์ พวกเขาไม่คิดปกปิดเทคโนโลยีของโลกแม้แต่น้อย

ทำไมผู้อำนวยการสำนักงาน ถึงกล้าเปิดเผยวิดีโอที่เป็นความลับระดับสุดยอด?

จินซอยอนปิดปากเงียบ สายตาเหม่อลอยราวกับกำลังใช้ความคิด

จากนั้นก็มองมาทางคังซอนฮู

เหมือนกับทุกครั้ง ดูเหมือน OWIC จะไม่แยแสว่าชายคนนี้ทำอะไรบ้างในต่างโลก

“ทำไมถึงยังใจเย็นอยู่?”

ซอจีอาพูดด้วยร่างกายเปียกชุ่ม

เธอไม่เข้าใจท่าทีของคังซอนฮูกับลิลี่ ผู้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในกรณีคังซอนฮูนั้นเข้าใจได้ เพราะเดิมทีก็เป็นคนบ้าอยู่แล้ว

แต่ทำไมลิลี่ถึงเออออ? เธอไม่รู้จักปีศาจหรือไง?

ซอจีอานึกขึ้นได้ว่า ลิลี่ยังเป็นแค่แวมไพร์เด็ก

ไม่ใช่แค่เอลฟ์ กระทั่งแวมไพร์ก็เป็นเผ่าพันธุ์ที่ชอบเก็บตัว

ผู้ดื่มเลือดเป็นอาหารมักต่อต้านสังคมโดยสัญชาตญาณ จึงวางกฎระเบียบให้ตัวเองเพื่อป้องกันมิให้เกิดความรำคาญใจ

ดังนั้น แวมไพร์จึงวางตัวหยิ่งยโส และใช้ชีวิตในช่วงวัยรุ่นไปกับการเรียนอันหนักหนาสาหัส

นอกจากนั้น พวกเขามักอาศัยในภูเขาหิมะเพื่อกีดกันมิให้สิ่งมีชีวิตประเภทอื่นเข้ามาพบเจอได้ง่ายนัก เป็นเหตุผลว่าทำไมแวมไพร์ถึงชอบดำรงชีวิตในภูมิอากาศหนาวจัด

ซอจีอาเองก็เป็นเอลฟ์ชอบเก็บตัว แต่ชะตากรรมที่ติดตัวตัวเธอ รุนแรงเกินไปจนต้องคอยเดินทางรอบโลกตลอดหลายร้อยปี

ทันทีที่เอลฟ์สาวตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ทิศใต้ เป็นครั้งแรกที่ซอจีอาจริงจังกับการนำพาชีวิตเข้าไปเสี่ยง

“…เจ้าไม่ได้รู้อะไรเลยสินะ ซินก้า”

ลิลี่ที่กำลังเก็บกระเป๋า หันไปมองซอจีอาเมื่อถูกเรียกชื่อ

“อีกฝ่ายคือปีศาจเชียวนะ เธอไม่รู้ถึงอันตรายของปีศาจหรือไง”

“…พูดตรงๆ ก็ใช่”

“รอยัลบลัดเป็นพวกคิดน้อยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”

“เราไม่มีทางเลือกอื่น เข็มชี้ทองคำหันไปทางทิศนั้น”

วินาทีนี้ ซอจีอาได้ตระหนัก

ดวงตาสีแดงสดของลิลี่ยังคงแฝงด้วยความกลัว

ฉากทิศใต้ในวิดีโอ คือสถานที่ลึกลับและแปลกใหม่สำหรับลิลี่ เป็นธรรมดาหากจะหวาดกลัว

ลิลี่ทราบดี ด้านหลังพายุทรายน่าสะพรึงเพียงใด ต่อให้ไม่เห็นอย่างชัดเจน

เธอแค่พยายามกดความกลัวเอาไว้

“ฉันคิดว่าเธอกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ”

คังซอนฮูกล่าวพลางก้มหน้าเก็บกระเป๋า

“เป้าหมายของฉันไม่ใช่การโค่นเจ้าปีศาจนั่น ฉันไม่ใช่นักรบ”

ชายหนุ่มย้ำเตือนกับทุกคนอีกครั้ง ว่าตนไม่ใช่นักสู้

“ฉันไม่ชอบการต่อสู้”

“…นี่เป็นข่าวลวงโลกที่เชื่อถือไม่ได้ที่สุดในช่วงครึ่งปีหลังเลย ที่ผ่านมาเจ้ารังแกสิ่งมีชีวิตอ่อนแอไปเท่าไรแล้ว?”

“ฉันแค่ยึดหลักความถูกต้อง”

คังซอนฮูยิ้มพลางหิ้วสัมภาระออกจากห้องเก็บของ การตอบสนองช้าลงเล็กน้อยราวกับกำลังครุ่นคิดแผนการเดินทาง

“ขณะที่ทุกคนเสียสติเพราะเจ้าปีศาจนั่น เป้าหมายของฉันมีแค่การตามหาสมบัติทองคำ ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะเผชิญหน้ากับมัน?”

ทั้งซอจีอาและลิลี่ต่างถูกโน้มน้าว

พวกเธอถูกความน่าตื่นตะลึงของปีศาจเข้าครอบงำจนหลงลืมเป้าหมายคังซอนฮู

“…แต่ก็คงไม่ง่าย”

คังซอนฮูที่กำลังเก็บกระเป๋ากล่าวเป็นนัย น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความคาดหวังและเผื่อใจ

“ลิลี่”

“อื้อ”

“จัดกระเป๋าเผื่อขากลับด้วย”

“จะไปดูลาดเลาก่อนใช่ไหม”

ลิลี่จับเริ่มหลักในการสำรวจของคังซอนฮู

เคลื่อนไหวอย่างกล้าหาญ แต่ถ้าไม่พบแนวทางก็จะไม่เสี่ยง

มีหลายครั้งที่มองยังไงก็จนปัญญา แต่คังซอนฮูกลับพบทางออกได้เสมอ

ซอจีอาพูดเป็นภาษากลางของต่างโลก

“ซินก้า เจ้าจะไปจริงๆ สินะ”

“ข้าเป็นคนเดียวที่เห็นเคยความสำเร็จทั้งหมดของชายคนนี้ด้วยตาตัวเอง”

หลังจากยัดอุปกรณ์ที่จำเป็นใส่กระเป๋าครบ ลิลี่จ้องตาซอจีอา

“พนันได้เลย เจ้าจะเชื่อในตัวเขา ถ้าเคยเห็นเหมือนกับที่ข้าเห็น”

ลิลี่อาจยังแสดงสีหน้าซับซ้อน แต่ซอจีอาไม่ถามอะไรต่อ

เพราะซอจีอาเข้าใจชะตากรรม ‘ผู้นำทาง’ ของลิลี่

เธอเชื่อว่าทุกสิ่งมีชีวิตไม่สามารถหลุดพ้นจากชะตากรรม

“ซอจีอา”

คังซอนฮูที่จัดกระเป๋าเสร็จ กล่าวขณะนั่งบนโซฟา

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผ้าขนหนูอยู่ในลิ้นชัก เอาไปล้างและมาเช็ดพื้น”

“…”

ซอจีอาก้มมองร่างกายที่เปียกโชกของตน

“นายจะออกเดินทางตอนไหน”

ชาโซฮีซักถาม

คังซอนฮูมองไปทางนักบุญหญิงสักพักก่อนจะพยักหน้า

นักบุญหญิงมองกลับมาที่คังซอนฮูพร้อมกับกะพริบตา

* * *

การเตรียมตัวกินเวลานานกว่าที่คิด

ก่อนจะออกเดินทาง คังซอนฮูตัดสินใจว่าจ้างพ่อของชาโซฮี

“นายอยากให้ฉันสร้างผ้าคลุมที่มีลายพรางสีดำ?”

“ใช่”

“จะไปออกรบหรือไง? ทำไมต้องเป็นสีดำ”

“ก็ทำนองนั้น”

ชาแทชิกที่ถามโดยไม่ได้คิดมาก พยักหน้าพลางก้มมองวัสดุที่คังซอนฮูมอบให้

“เนื้อผ้าชั้นนอกเย็บด้วยกอร์เท็กซ์*ก็แล้วกัน”

(Gore-tex — ผ้าชนิดพิเศษ มีทั้งคุณสมบัติกันน้ำและระบายอากาศ)

“ใช้รังไหมของปรสิตได้ไหม”

“ไม่ได้ มันไม่ไหม้ ย้อมสีก็ไม่ได้ เสียของเปล่า”

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้ รบกวนด้วยนะครับ”

“จะทำให้เสร็จในสามวัน”

ความเร็วในการทำงานของชาแทชิกน่าทึ่งมาก

ฉันเคยถามถึงเรื่องนั้น แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการฟังคำเทศนาเกี่ยวกับสมาธิและการตัดสินใจ

ถัดมา คังซอนฮูซื้อเนื้อและเลือดวัวปริมาณมหาศาลจากโลกมนุษย์ เพื่อทำเป็นเนื้อตากแห้งและเพมมิแคนจำนวนมาก

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบางคนถึงกับเข้าใจผิดว่าเกิดอัคคีภัย เพราะตึกของคังซอนฮูมีควันดำลอยคละคลุ้ง

“แค่ก! แค่ก!”

ชาโซฮีที่ร่างท่วมควันเพราะลมพัด ไอแห้งอย่างต่อเนื่อง

“ฉันได้ถูกรมควันก่อนเนื้อกันพอดี! ทำไมนายถึงไม่ซื้อผลิตภัณฑ์สำเร็จรูป?”

“ฉันจะปรุงด้วยไอ้นี่”

คังซอนฮูนำสมุนไพรจากป่าเบอร์มิวด้ามาบดและโปรยลงไปบนเนื้อและเลือด

“มันกันบูดได้ดีกว่าโซเดียมไนไตรท์ซะอีก”

“จริงหรือ”

“พืชในป่าเกิดมาเพื่อเอาชนะเชื้อรา รากของพวกมันจะหลั่งสารสำหรับต่อต้าน สรรพคุณยอดเยี่ยมจนเคยช่วยชีวิตฉันไว้หลายครั้ง แค่คอยรักษาความชื้นให้ดีก็ไม่ต้องกลัวว่าอาหารจะเสีย”

“ถ้าจินซอยอนได้ยิน เธอต้องคลั่งแน่… อ๊า! ควัน! ออกไปจากชีวิตฉันสักวินาทีได้ไหม!”

ระหว่างนั้น ซอจีอาเดินมาจากจุดไกลๆ

“ทำอะไรกัน? กำลังฆ่าเชื้อโรคให้ชาโซฮีหรือ”

“ปากเสีย! อ๊า! ตาฉัน!”

“อา… เธอดูเหมาะกับงานนี้มาก”

ซอจีอาจิกกัดชาโซฮีพลางหัวเราะ

คังซอนฮูไม่ได้มองซอจีอา แค่เดินไปยืนข้างเธอ

“ได้มาไหม”

“กำลังพูดอยู่กับใคร?”

ด้านหลังซอจีอามีม้าป่าเดินตามมาหนึ่งตัว บนหลังม้ามีอานรูปทรงประหลาด

เขาเล็กๆ สองกิ่งบนหน้าผาก ช่วยยืนยันว่าเจ้านี่ไม่ใช่ม้าจากโลกมนุษย์

“ได้มาจากทุ่งหญ้าตะวันตก เลยเหมืองร้างไปอีก แถวนั้นมีเพียบเลย”

“…เอลฟ์ก็คือเอลฟ์สินะ”

แค่มองก็รู้ว่าม้าป่าตัวนี้ดื้อมาก คังซอนฮูมีสายตาสำหรับจำแนกเรื่องทำนองนี้ จึงอดชื่นชมฝีมือเอลฟ์ซอจีอาไม่ได้

“เจ้าจะให้นักบุญหญิงซ้อนม้าใช่ไหม”

“เอ่อ…”

“หรือว่าคุณนักบุญหญิงขี่ม้าเป็น?”

ได้ยินคำถามจากชาโซฮี คังซอนฮูหันไปมองลิลี่กำลังถกแขนเสื้อเพื่อตัดแต่งกิ่งผลไม้

“ไม่ต้องห่วง เธอคนนั้นขี่เป็น”

“…หมดช่วงเวลาสบายแล้วสินะ”

ลิลี่บ่นอุบอิบ

คังซอนฮูเพียงยิ้ม

การเตรียมตัวดำเนินไปอย่างราบรื่น

ตอนนี้ทุกคนรู้หลักการทำงานของคังซอนฮูแล้ว ต่อให้ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาก็จะได้รับความช่วยเหลือตามที่ต้องการ

“นี่มันคุ้มกับค่าจ้างจริงๆ หรือ”

“เธออยากให้ฉันเลื่อนขั้น?”

“รองผู้จัดการกิลด์จะถูกเลื่อนขั้นเป็นอะไร?”

“รองหัวหน้ากิลด์”

“ความแตกต่างอยู่ตรงไหน”

ชาโซฮีมองไปทางเนื้อตากแห้งที่ยืดตัว

ซอจีอาอดตั้งคำถามกับภาพตรงหน้าไม่ได้

“ทำไมครั้งนี้ถึงให้ความสำคัญกับอาหาร? ครั้งก่อนๆ ไม่เห็นจะสนใจ”

“เพราะที่นั่นไม่มีอาหาร”

ทุกครั้งทั้งสองจะล่าสัตว์มากิน แต่ดินแดนที่มุ่งหน้าไป ถูกคาดการณ์ว่าทำไม่ได้

แม้กระเป๋าห้วงมิติจะช่วยลดน้ำหนักสัมภาระได้มาก แต่ก็ใช่ว่าจะลดได้ทั้งหมด คังซอนฮูจึงกังวลเกี่ยวกับน้ำหนัก

คราวนี้ต้องพกอาหารไปให้เพียงพอ โดยมีเงื่อนไขว่าต้องใช้น้ำหนักให้น้อยที่สุด

“พรุ่งนี้ก็คงทำเพมมิแคนของลิลี่เสร็จ…”

ถึงเวลาออกเดินทางจริงๆ แล้ว

* * *

“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่หายหน้าไปนาน”

“ไม่เป็นไร”

จองจีฮุนยื่นลูกโม่ที่เรียกคืนจากคังซอนฮูไปหลายวัน

“นอกจากการบำรุงรักษา กระสุนยังถูกเติมจนเต็ม แล้วก็…”

จองจีฮุนนำกระสุนสองนัดออกจากกระเป๋าเสื้อ

ไม่ใช่กระสุนโลหะที่ใช้กันทั่วไป แต่เป็นกระสุนพิเศษที่ปลอกทำจากกระดาษ

“ผมเตรียมให้เป็นพิเศษ”

“จะไม่มีปัญหาด้านกฎหมายใช่ไหม”

“ถ้าเป็นในต่างโลก ไม่มีทางแกะรอยการใช้งานได้”

“สะดวกจังนะ… ถึงว่าพวกแปลกๆ ชอบหนีมาทำเรื่องสกปรกในต่างโลก”

จองจีฮุนยิ้มกระอักกระอ่วน เพราะดูเหมือนคังซอนฮูจะยังไม่ลืมเรื่องที่เคยทะเลาะกับฮาวนด์ในช่วงแรก

“ว่าแต่ ขอถามได้ไหมครับว่าจะเอาไปทำอะไร? ผมอยากรู้จริงๆ”

คังซอนฮูก้มมองกระสุนปลอกกระดาษในมือ

“ฉันแค่อยากเห็นตัวอย่าง”

“คุณจะสร้างกระสุนเอง?”

“แบบที่แกะรอยไม่ได้น่ะ”

“…”

จองจีฮุนยิ้มแห้งเมื่อจับประเด็นจากคำพูดดังกล่าว

คังซอนฮูจ้องอีกฝ่ายพลางถาม

“วิดีโอนั่น… ผอ.แผนกอนุญาตจริงหรือ? เนื้อหาค่อนข้างอ่อนไหวนะ”

ไม่นานก็ได้รับคำตอบ

“ใช่ครับ ไว้ถ้ามีโอกาสผมจะถามเหตุผลให้”

เป็นเรื่องยากที่จะสรุปว่า ผอ.แผนกไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้ว่าข้างในมีเนื้อหาแบบไหน

“ตามการคาดเดาของผม คิดว่าผู้อำนวยการคงไม่อยากปิดบังอะไรจากคุณคังซอนฮูแล้ว”

“ฉันไม่ชอบคำตอบนี้เท่าไร”

“ได้โปรดเข้าใจสถานการณ์ของผมด้วย”

เห็นรอยยิ้มลำบากใจของจองจีฮุน ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับ

“จะออกเดินทางแล้วหรือครับ”

“ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน…”

มีเหตุผลที่ยังตอบไม่ได้

แม้เธอจะแสดงจุดยืนชัดเจน แต่นักบุญหญิงกลับเอาแต่มองไปทางทิศใต้ทุกเย็น ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกเดินทาง

อันที่จริง ถึงนักบุญหญิงจะไม่ไป ชายหนุ่มสามารถทิ้งเธอไว้ที่นี่ได้โดยไม่คิดอะไรมาก

แต่คังซอนฮูสัมผัสได้

คล้ายกับนักบุญหญิงบอกเป็นนัยว่ายังไม่ถึงเวลาอันเหมาะสม

ก็เลยยอมรอต่อไปอีกสักนิด ทางนี้ไม่มีเหตุผลให้ต้องรีบเหมือนกัน

คังซอนฮูหันศีรษะเล็กน้อย เห็นนักบุญหญิงกำลังยืนบนเนินเล็กๆ ที่หันไปทางเส้นขอบฟ้าทิศใต้

ภาพการคาบมีดไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว

กระทั่งชาโซฮีและซอจีอาที่เคยแตกตื่นในตอนแรกก็เลิกกลัวแล้ว

คังซอนฮูเดินไปหานักบุญ อีกฝ่ายยังคงเอาแต่มองไปยังเส้นขอบฟ้าทิศใต้ — ตำแหน่งที่ความมืดเริ่มแผ่ปกคลุม

“เราจะออกเดินทางเมื่อพระจันทร์ขึ้น ถ้าเธออยากอยู่ต่อ จะพักอยู่ในกระท่อมก็ได้”

ชายหนุ่มไม่ต้องการประวิงเวลา จึงทิ้งท้ายไว้เช่นนี้

นักบุญหญิงแค่พูดไม่ได้ ใช่ว่าจะไม่ได้ยิน ถ้าได้ฟังแล้วยังอยู่เฉยก็แปลว่าเธอยอมรับ

คังซอนฮูคิดแบบนั้น

ขณะชายหนุ่มหันหลังกลับ นักบุญหญิงเหยียดแขนออกมาจับชายเสื้อคังซอนฮู

เป็นการเคลื่อนไหวครั้งแรกของนักบุญหญิง ผู้เอาแต่มองตะวันตกดินราวกับคนหมกมุ่น

คังซอนฮูตระหนักว่าการจับชายเสื้อแฝงความหมายซ่อนเร้น แม้สายตาไร้อารมณ์ของเธอจะยังคงจ้องไปยังทิศใต้

ขณะคังซอนฮูกับลิลี่มองไปทางใต้เหมือนกัน

“…ดาวตก?”

“ดาวตก!”

เสียงชาโซฮีดังเอะอะจากในบ้าน รวมถึงเสียงหัวเราะของชาแทชิก

“มาขอพรกันเถอะ!”

คังซอนฮูยังคงมองทิศใต้โดยไม่สนใจชาโซฮี

ดาวตกราวห้าถึงสิบดวงกำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้า

ลิลี่มองภาพดังกล่าวพลางพึมพำ คล้ายกับดื่มด่ำบรรยากาศ

“วิวรณ์จากดารากรมาแล้ว”

นั่นคือความรู้สึกที่ชาวต่างโลกมีต่อดาวตก

ทว่า มีบางสิ่งไม่ชอบมาพากล

“…?”

ตามปกติแล้ว ดาวตกจะคงสภาพได้ไม่เกินสามวินาที คังซอนฮูที่เคยนอนกลางดินหลายครั้งตระหนักถึงข้อเท็จจริงนี้ดี

แต่ดาวตกตรงหน้ากลับโปรยปรายอย่างเชื่องช้า ค้างอยู่นานเกือบสิบวินาที จนหางของดาวตกดูคล้ายกำลังกรีดลงบนผืนนภา

“นั่นมัน… อะไร”

คังซอนฮูยังคงมองฉาก

เกือบทั้งหมดของดาวตกกว่าสิบดวง แผดเผาตัวเองและมลายหายไปในอากาศ

แต่มีหนึ่งดวงกำลังร่วงหล่น ณ ใจกลาง

มันเข้าใกล้แผ่นดินมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับแสงสว่าง

ชั่วขณะหนึ่ง เส้นขอบฟ้าส่องแสงสีน้ำเงิน ราวกับมีดวงอาทิตย์ตกกระแทกพื้น

ไม่มีเสียงใดดังขึ้น มีเพียงแสงสว่างจากเส้นขอบฟ้ากะพริบและหายไปในพริบตา

“ดารากร… ร่วงหล่น”

ลิลี่พึมพำ

มองกลับไปด้านหลัง ทุกคนกำลังตัวแข็งทื่อ

รู้ตัวอีกที นักบุญหญิงวิ่งกลับมาแล้ว เธอปีนขึ้นหลังม้าและชี้ไปยังทิศใต้

“…นั่นสินะ หล่อนเป็นนักพยากรณ์”

นักบุญหญิงเพียงแค่รอบางสิ่ง

และไม่ต้องสงสัยว่าถึงเวลานั้นแล้ว

“เรลิกซิน่า”

เรลิกซิน่าที่รออยู่ในลานกว้าง กระโดดข้ามรั้วและวิ่งตรงมา

ลิลี่คร่ำครวญพลางนำกระเป๋าของเธอแขวนไว้กับอาน

แม้จะหนักกว่าปกติชัดเจน แต่เรลิกซิน่าก็ไม่สะทกสะท้าน

เป็นการออกตัวที่ปัจจุบันทันด่วนมาก

ชาโซฮีและซอจีอาที่กำลังทำความสะอาดบ้าน ชะโงกหัวออกจากหน้าต่าง

“จะไปกันแล้วหรือ?”

“ใช่”

“อย่าตายล่ะ!”

“นายจะไปตาย?”

“ไม่มีทางหรอกคุณลุง”

ชาแทชิกหัวเราะ

“ระวังตัวด้วยล่ะ ฉันไม่รู้ว่านายจะทำอะไร แต่ถ้าต้องใช้ชุดพรางก็คงไม่ใช่เรื่องเล็ก”

“เดินทางปลอดภัยครับ!”

“ถ่ายรูปเยอะๆ นะ! อย่าบาดเจ็บกลับมาล่ะ!”

ทุกคนที่เคยเห็นวิดีโอปีศาจไม่เก็บซ่อนความกังวล

เพียงแต่ไม่อยากแสดงออกต่อหน้าคนที่ตัดสินใจหนักแน่นว่าจะไป จึงทำได้แค่ยิ้ม

“แล้วฉันจะกลับมา”

ลิลี่ปีนขึ้นหลังม้าป่าที่ซอจีอาจับมา นักบุญหญิงบนเบาะหลังจับเอวเธอแนบแน่น

คังซอนฮูครุ่นคิดเกี่ยวกับดาวตก ปีศาจ และฉากสีดำที่เขากำลังจะได้พบ

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (4/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel