ตอนที่ 431

ตอนที่ 431

ดูเหมือนว่าเสียงคำรามของสัตว์ร้ายข้างนอกจะทำให้ผู้คนที่อยู่ข้างในหวาดกลัวขึ้นไปอีก

เขาได้ยินแต่เสียงเด็กผู้หญิงร้องอยู่ข้างใน “ไปให้พ้น ไปให้พ้นรอให้พ่อกลับมาก่อน พ่อฉันจะฆ่าแกแน่”

เมื่อซุนเจิ้งคังได้ยินเสียงของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข ลูกสาวของเขายังมีชีวิตอยู่และยังคงอยู่ที่นี่

ฉันต้องการเรียกชื่อลูกสาวของ แต่เขาไม่สามารถโทรหาได้ นี่เป็นผลข้างเคียงของยาวิวัฒนาการระยะสั้นดูเหมือนจะทำให้เขาสูญเสียความสามารถทางด้านภาษา

“หนิว หนิว นี่พ่อ พ่อกลับมาแล้ว” ซุนเจิ้งคังพยายามควบคุมเสียงของเขา คราวนี้เสียงที่เขาตะโกนไม่เหมือนเสียงคำรามของสัตว์ป่าอีกต่อไป ดูเหมือนจะสามารถฟังเข้าใจได้เล็กน้อยหากตั้งใจฟัง

เสียงของซุนเจิ้งคังไม่ได้ช่วยปลอบเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างใน แต่ทำให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ร้องไห้ดังขึ้นอีก

แม้ว่าซุนเจิ้งคังจะไม่มีกุญแจบ้าน แต่ประตูแบบนี้ไม่เป็นปัญหาเลยกับพลังของเขาในปัจจุบัน ประตูสามารถพังยับเยินได้ด้วยการสะบัดมือเพียงครั้งเดียว

แต่ตนไม่กล้าเพราะกลัวจะทำให้ลูกสาวตกใจ

ซุนเจิ้งคังสามารถควบคุมเส้นเสียงของเขาให้ได้มากที่สุดเพื่อสร้างเสียงที่ถูกต้อง

บางทีอาจเป็นเพราะความพยายามของซุนเจิ้งคังหรือเพราะยาวิวัฒนาการซุนเจิ้งคังก็สามารถได้ยินเสียงของตัวเองและเข้าใจได้มากขึ้นเรื่อย ๆ

“หนิวหนิว พ่อกลับมาแล้ว เปิดประตูให้พ่อหน่อยได้ไหม”ซุนเจิ้งคังพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก

ลูกสาวดูเหมือนจะร้องไห้เป็นเวลานานและการร้องไห้ก็ต่ำมากที่ด้านหลัง ในขณะนี้ เมื่อเธอได้ยินเสียงนี้ เธอเก็บเสียงร้องของเธอไว้และตะโกน “ไม่ แกไม่ใช่พ่อของฉัน พ่อของฉันไม่ได้มีเสียงแบบนั้น”

“เป็นพ่อจริงๆ เปิดประตูออกมาสิ…” ซุนเจิ้งคังพูด แต่ขณะที่เขาพูด จู่ๆ เขาก็จำได้ว่าร่างกายของเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว หากลูกสาวของเขาเปิดประตูในขณะนี้เธออาจจะกลัว

เสียงอาจถูกเลียนแบบหลังจากผ่านไประยะหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม ร่างกายที่ใหญ่โตของเขาซึ่งสูงกว่าสามเมตรนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับคืนสู่สภาพเดิม

คงจะดีถ้าเขาสามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ เพื่อไม่ให้ลูกสาวของเขากลัว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซุนเจิ้งคังก็รู้สึกคันไปทั่วร่างกายของเขา ซึ่งทำให้เขาอยากจะคำรามขึ้นไปบนฟ้า คิดถึงลูกสาวของเขาที่นี่ ความปรารถนาที่จะปลดปล่อยเสียงคำรามถูกควบคุมไว้อย่างแนานหนา

วู้ วู้ วู้

ซุนเจิ้งคังคำรามเสียงต่ำ รู้สึกเพียงว่ากระดูกของเขาเริ่มหดตัว และร่างกายของเขาดูเหมือนจะหดตัว

การเปลี่ยนแปลงนั้นเร็วมาก และความรู้สึกนี้จะหายไปในประมาณหนึ่งนาที

เยี่ยมมาก ฉันคืนรูปลักษณ์เดิมของฉันแล้ว

เขากำลังจะเรียกลูกสาวอีกครั้ง และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้สภาพภายนอกเขาตอนนี้ดูไม่ได้เลยและไม่ดีที่ลูกสาวของเขาจะเห็นมัน

เมื่อมองไปที่ประตูบ้านของเพื่อนบ้านที่เปิดอยู่ ซุนเจิ้งคังก็เข้าไปข้างในเพื่อหาเสื้อผ้าสวมใส่

เขากลับมาที่ประตูและตะโกนเข้าไปข้างใน “หนิวหนิวพ่อกลับมาแล้ว ช่วยพ่อเปิดประตูหน่อยสิ”

“พ่อคะ เป็นพ่อจริงๆ” ลูกสาวตัวสั่นที่ซ่อนตัวอยู่ในบ้าน จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงพ่อใจดีกระโดดไปที่ประตูแล้วเปิดประตู

ประตูเปิดออก และร่างของซุนเจิ้งคังปรากฏอยู่ข้างนอก จู่ๆ ลูกสาวก็กอดต้นขาของซุนเจิ้งคังและร้องไห้ “พ่อกลับมาแล้ว” เธอกอดขาเขาไว้ทั้งน้ำตา

ซุนเจิ้งคังนั่งย่อตัวลง อุ้มลูกสาวขึ้นมา และยิ้ม “หนิว หนิว วันนี้เล่นอยู่ที่บ้านคนเดียวเป็นอย่างไรบ้าง”

“ไม่สนุกเลยค่ะพ่อ หนูหิวมากเลยกินทุกอย่างที่กินได้ในบ้าน” ลูกสาวปาดน้ำตาและพูดอย่างฉุนเฉียว

“ไม่เป็นไ เดี๋ยวพ่อจะหาข้าวให้นะ” ซุนเจิ้งคังยิ้ม

ซุนเจิ้งคังเปลี่ยนชุดสุ่มเก็บของที่มีประโยชน์ แล้วออกไปอุ้มลูกสาวของเขา

เห็นผู้คนมากมายอยู่ข้างนอกวิ่งหนี แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็พร้อมที่จะหนีไปเช่นกัน

ซุนเจิ้งคังไม่ได้คาดคิดเลยว่าความวุ่นวายที่ส่งผลต่อการตั้งถิ่นฐานของเจียหางนั้นเป็นผลมาจากตัวเขาเอง

มีคนจำนวนมากเกินไปที่หลบหนีจากนิคมเจียหาง

และเมืองชั้นนอกไม่เหมือนเมืองชั้นในซึ่งมีกำแพงกั้นไว้ ความคิดแรกของหลายคนคือการหลบหนีจากการตั้งถิ่นฐานที่พวกเขาสามารถควบคุมทิศทางได้

โรงแรมดรีม ในเวลานี้ซึ่งสว่างไสวเป็นพิเศษในคืนที่มืดมิดนี้

หลายคนที่หนีออกไปทันทีนึกถึงอำนาจที่ใหญ่เป็นอันดับหกที่เพิ่งเกิดขึ้น โรงแรมดรีม

ไม่มีใครรู้ถึงอันตรายเบื้องหลังพวกเขา หลายคนเดินตามฝูงชนและวิ่งหนีไปกับฝูงชน

บางคนไม่มีเป้าหมายหลังจากออกจากเมืองรอบนอกโรงแรมดรีมที่สว่างไสวอยู่ไม่ไกลคือตัวเลือกของใครหลายคน

โรงแรมดรีม

เนื่องจากเสียงไซเรนไม่นานมานี้ ทหารที่ยืนอยู่บนป้อมยามจึงสงบสติอารมณ์และไม่กล้าคลายความระมัดระวัง ทันใดนั้นก็เห็นแสงเล็กๆ แวบๆ อยู่บนถนนไม่ไกล และกราดไปมาภายใต้สายฝนที่ตกหนัก

ทหารยามก็ยิงแสงที่มือของเขาไปทางนั้นด้วย มันเป็นกลุ่มคนเพราะซอมบี้ไม่รู้จักวิธีใช้เครื่องมือและผู้ที่ใช้ไฟฉายได้ต้องเป็นมนุษย์

ทหารยามไม่รู้ว่าเหตุใดผู้คนจำนวนมากจึงปรากฏตัวบนถนนในตอนกลางคืน แต่เขารู้ว่าต้องป้องกันไม่ให้คนเหล่านี้เข้าใกล้

ทหารยามหยิบปืนไรเฟิลของเขาและยิงปืนไปที่ถนน จากนั้นตะโกน “หยุด นี่เป็นสถานที่ส่วนบุคคล ห้ามบุกรุก”

เสียงปืนดังขึ้น เรียกความสนใจจากคนอื่นๆ

คนข้างหน้าต้องการที่จะหยุด แต่มีฝูงชนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา พวกเขากล้าดีอย่างไรที่จะหยุด

ผลของการหยุดคือถูกเหยียบย่ำให้จมดิน

ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนดังขึ้น ทหารยามอีกคนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวนอกรั้วและยิงปืนไปทางนั้น

ผนังของโรงแรมดรีมเป็นเพียงผนังธรรมดา ถ้ามีคนจำนวนมากรีบเร่ง มีโอกาสมากที่กำแพงจะปลิวหายไปเดินไปข้างหน้าคือความตาย การหยุดก็อาจจะเป็นความตาย

คนเหล่านั้นเลือกที่จะหยุด

หยุดห่างจากรั้วไม่ถึงสามเมตร

หัวใจของทหารยามเริ่มตึงเครียด ตามแสงไป เขามองออกไปข้างนอก และฝูงชนสีดำมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

“พี่ชาย ให้เราเข้าไปหลบภัยเถอะ” ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า อุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขน อ้อนวอน

ทหารยามส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “ฉันขอโทษ ที่นี่เป็นสถานที่ส่วนตัว หากคุณต้องการอพยพ โปรดหาสถานที่อื่นเพื่ออพยพ”

โรงแรมดรีมเป็นสถานที่ใด ปล่อยให้คนเหล่านี้หลบภัย และผลที่ตามมาจะเป็นไปไม่ได้

ทหารยามรีบรายงานสถานการณ์ที่นี่ในระดับที่สูงขึ้น