ตอนที่ 97 ใครจะรู้จิตใจสตรี

“พี่อี้หนาน เรื่องที่เจ้าต้องการคุย จะคุยกันข้างในไม่ได้เหรอ?” ขณะที่เย่ว์หยางตามอี้หนานออกมาเขาถามนางอย่างสงสัย

เมื่อนางได้ยินเขาเรียกนางว่า พี่(ชาย)อี้หนาน นางแทบรู้สึกอยากเป็นลม

บางครั้งนางอยากจะทุบตีและเตะเขา ถ้านางไม่รีบสงบใจในขณะนั้น นางคงได้กัดเขาหนักๆ เช่นกัน นางเคยเห็นคนโง่มาก่อน แต่นางไม่เคยเห็นคนโง่เหมือนเจ้างี่เง่าผู้นี้ อี้หนานขุ่นเคืองใจอย่างมาก แต่นางฉีกยิ้มที่สดชื่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิกล่าวว่า “ความจริง ข้าอยากจะถามเจ้า เกี่ยวกับเรื่องที่เจ้ากับคุณหนูตระกูลเสวี่ยยกเลิกการหมั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เย่ว์หยางก็ไม่รู้เหตุการณ์ได้ทั้งหมด แล้วเขาจะรู้คำตอบได้อย่างไร?

เขาไม่ใช่เจ้าเด็กที่น่าสงสาร ใครจะรู้ว่าอะไรทำให้เจ้านั่นยกเลิกการหมั้นจนถึงกับฆ่าตัวตายในที่สุด? ตอนนี้ดูเหมือนคนอื่นๆ คิดว่าเขาเป็นฝ่ายริเริ่มให้ยกเลิกการหมั้น เนื่องจากเย่ว์หยางได้เห็นจากสมุดบันทึกของเจ้าเด็กที่น่าสงสาร เขารู้ว่า ไม่ใช้เจ้าเด็กที่น่าสงสารที่เป็นคนริเริ่มให้ถอนหมั้นก่อน เขาไม่ได้เขียนจดหมายขอถอนหมั้น แม่สี่และคนในครอบครัวของเขาทั้งหมดไม่รู้เรื่องนี้ พวกเขาคิดว่า ความผิดหวังจากการที่คุณหนูตระกูลเสวี่ยถอนหมั้นเป็นเหตุให้เจ้าเด็กที่น่าสงสารพยายามโดดแม่น้ำตาย เขาฆ่าตัวตายหรือว่าเขาถูกคนผลักตกแม่น้ำกันแน่? เย่ว์หยางยังคงสืบดูเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงตื่นตัวอย่างต่อเนื่อง

ถ้ามีศัตรูบางคนที่มุ่งฆาตกรรมเจ้าเด็กที่น่าสงสารและทำให้ดูเหมือนว่าเขาโดดน้ำตายจริงๆ อย่างนั้นเขาควรกำจัดศัตรูนี้โดยเร็ว มิฉะนั้น เนื่องจากเขาเข้าสวมสถานะของเจ้าเด็กที่น่าสงสาร คนอื่นๆ อาจเริ่มสงสัยเขาก็ได้

แน่นอนว่า ในตอนนี้เย่ว์หยางมีความแข็งแกร่งมากไม่กลัวว่าใครจะวางอุบายกับเขา เขาจะโต้ตอบทุกๆ เล่ห์เหลี่ยมด้วยเล่ห์เหลี่ยมอื่น ไม่ว่าศัตรูจะใช้อะไรโจมตีเขา เขาจะหาวิธีจัดการกับมันให้ได้

สิ่งเดียวที่เขากลัวก็คือหญิงงาม, เย่ว์ปิงและคนอื่นๆ จะโศกเศร้าเมื่อพบความจริง..

เย่ว์หยางพยายามสืบหาดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างลับๆ ในไม่ช้า เขาจะพบความจริง พอมองดูหลักฐาน ก็เป็นไปได้สูงที่เจ้าเด็กที่น่าสงสารจะโดดน้ำตายเอง ทั้งนี้เป็นเพราะถ้ามีผู้ไล่ล่าเอาชีวิตเขาจริง หลังครอบครองสถานะของเจ้าเด็กผู้น่าสงสารนี้มานานแล้ว ทำไมเย่ว์หยางถึงไม่พบศัตรูที่พยายามทำร้ายเขา?

เย่ว์หยางตัดสินใจสืบหาความจริงเพื่อให้เรื่องที่ซับซ้อนและยังไม่กระจ่างนี้ชัดเจนขึ้น ทั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องกังวลถึงการแต่งงานกับคุณหนูตระกูลเสวี่ยเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวเนื่องกับสถานะของเขาด้วย

สำหรับคำถามของอี้หนาน แน่นอนว่าเย่ว์หยางบอกความจริงแก่นางไม่ได้ เขาอ้าแขนแล้วโอบรอบไหล่ของอี้หนานทันทีและกอดนางอย่างใกล้ชิด “เจ้ากังวลเรื่องข้าทั้งที่ไม่มีอะไรจริงๆ ข้าคิดว่าเจ้าต้องการจีบน้องสาวข้าไม่ใช่หรือ พี่อี้หนาน น้องสาวข้ายังเด็กอยู่ ยิ่งกว่านั้น ชะตานางก็อาภัพ ดังนั้นข้าขอปรามเจ้า อย่าตามพัวพันนางเลย ความจริงในโลกนี้มีสาวสวยๆ มากมาย ตราบใดที่เจ้าทำได้ถูกจังหวะพวกนางก็แทบจะแย่งกันเข้าคิวแก้ผ้ารอต่อหน้าเจ้าแล้ว ไม่ต้องกังวลเกินไป หลังจากปีใหม่ ข้าจะตามเจ้าไปช่วยหาดูสาวๆ กัน เจ้าเลือกได้ตามที่ต้องการเลย เลือกแม่นางที่อกโตที่สุดเท่าที่เจ้าต้องการ เราจะช่วยให้เจ้าได้เสียความบริสุทธิ์ จากนั้นค่อยศึกษาค้นคว้าเทคนิคบนเตียงกัน เมื่อฝีมือเราพัฒนาขึ้นแล้ว เราจะเขียนสารานุกรมว่าด้วยสาวๆ ด้วยกัน”

อี้หนานรู้สึกตัวแข็งไปชั่วขณะ เพราะเย่ว์หยางเจ้าคนหน้าด้านกอดนางเสียเต็มที่

แม้ว่านางจะรู้ชัดว่าเจ้าเด็กนี่ไม่ได้ทำเหมือนกับว่านางเป็นหญิง และคิดว่านางเป็นเหมือนพี่ชายที่คอยระบายปัญหาหัวใจ นางยังแทบไม่อาจเฉยให้เขาใกล้ชิดนางเกินไป

กลิ่นอายของบุรุษทำให้นางว้าวุ่นกระวนกระวาย จนร่างของนางอ่อนระทวยลงบ้าง ถ้าไม่ใช่เพราะนางฝืนตัวเองพยายามสงบใจที่เต้นแรงและทำตัวเหมือนเป็นพี่ของเขาต่อไปแล้ว นางอาจวิ่งหนีออกมาเพราะความเขินอายก็ได้

เกี่ยวกับคำพูดของเย่ว์หยาง อี้หนานไม่คิดว่ามันตลกเลย

แม้ว่าเจ้าเด็กผู้นี้จะเป็นพี่ชายที่ดี แต่ขณะที่เขาปฏิบัติตัวต่อสตรี เมื่อทอดตาดูทั้งทวีปมังกรทะยาน นางคิดว่าความหน้าด้านของเขาแค่เป็นสองรองจากเจ้าอ้วนไห่

อย่างน้อยที่สุด เจ้าอ้วนไห่ก็ยังดูออกว่านางเป็นผู้หญิง ตรงข้ามเย่ว์หยาง เขาตาบอดพอๆ กับค้างคาว

แต่ว่ากันตามจริงแล้ว อี้หนานชอบที่เย่ว์หยางไม่รู้ว่านางเป็นหญิง วิธีอย่างนี้ จะทำให้นางได้รู้ความรู้สึกแท้จริงของเขา ยกตัวอย่างเช่น เขาชอบสาวสวยสะโพกผายอกผึ่ง และมักชอบประเมินขนาดหน้าอกของผู้หญิงยามที่พวกนางกำลังเดิน ถ้าเขารู้ว่านางเป็นหญิงจริงๆ เขาจะยอมพูดเรื่องแบบนี้กับนางหรือ? นั่นเป็นไปไม่ได้แน่ พออยู่ต่อหน้าเย่ว์ปิงเจ้าเด็กนี่จะทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี แต่พออยู่กับนางเขากลับทำตัวแบบนี้ เขาจะเผยให้เห็นนิสัยที่แท้จริงของเขา จะมีใครในโลกนี้ที่ชักชวนให้ไปเลือกดูผู้หญิงบ้าง..เจ้าลามกนี่…”

มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้อี้หนานใจตกก็คือเจ้าหมอนี่ชอบผู้หญิงหุ่นดี หน้าอกโตสะโพกใหญ่

เรือนร่างนางเองก็ยังเติบโตไม่เต็มที่ หน้าอกก็ขนาดแอ็ปเปิล นางรู้ว่าหลังจากผ่านไปสองปีก็จะเติบใหญ่ บางอาจจะขยายเป็นลูกแพร์ก็ได้ นางช่างโชคร้ายที่ไม่ได้มีอกขนาดผลมะละกอหรือมะพร้าว

ยิ่งขนาดลูกวอลเล่ย์หรือลูกฟุตบอลด้วยแล้ว นางคงต้องเลิกฝันไว้ก่อน

ยิ่งไปกว่านั้น มันก็คงไม่ได้ดูดีอย่างนั้น ถ้าขนาดมันโตมากไป ผู้หญิงกับหน้าอกขนาดมหึมา ก็คือต้วประหลาดดีๆ นี่เอง

ขณะที่บั้นท้ายของนาง ก็มีส่วนเว้าโค้งเต็มไปด้วยเนื้อแน่น นางพึงพอใจในส่วนนี้อยู่แล้ว แต่มันก็ยังไม่กลมกลึง มันยังไม่เต็มพอ มีแต่หญิงสาวเต็มวัยจริงๆ เท่านั้นถึงจะมีบั้นท้ายกลมกลึงจริงๆ นางยังอายุเยาว์ และร่างของนางยังโตไม่เต็มที่ จะให้บั้นท้ายนางกลมกลึงเหมือนหญิงสาวได้อย่างไร?

เรื่องที่อกโตไม่ถึงมาตรฐานที่จะเป็นภรรยาของเย่ว์หยาง ทำให้อี้หนานรู้สึกจิตตกเล็กน้อย เขาชอบผู้หญิงอกโตมาก นี่เขาไม่กลัวว่าจะโดนหน้าอกเหล่านั้นอุดจมูกจนหายใจไม่ออกหรือ?

อี้หนานรู้สึกอยากบีบคอเจ้าลามกนี่ให้ตายหรืออย่างน้อยต้องหยิกให้ตาเหลือกให้ได้ อย่างไรก็ตาม นางกลับทำอีกอย่าง นางเผยอยิ้ม “เจ้าเขียนสารานุกรมผู้หญิงเองก็ได้ ไม่เห็นต้องกังวลเลย จริงสิ แล้วเจ้าไม่คิดหาสตรีสักคนหรือ? เนื่องจากเจ้าถอนหมั้นกับคุณหนูตระกูลเสวี่ยแล้ว เมื่อเจ้ากลับไปตระกูลของเจ้าพร้อมความสำเร็จ ย่อมแน่นอนว่ามีคนเป็นจำนวนมากต้องการจะเกี่ยวดองกับเจ้า ได้เกี่ยวดองกับครอบครัวสาขาที่สี่ตระกูลเย่ว์ บางทีแม้แต่จักรพรรดิต้าเซี่ยอาจส่งคนมาเยี่ยมเจ้าและหมั้นหมายองค์หญิงบางนางให้เจ้าก็ได้. เจ้า.. เจ้า..คิดจะทำอย่างไรกับเรื่องนั้น?”

“เหลวไหล, ถ้าสาวๆ เสนอตัวขึ้นมาหาข้า ข้าขอเป็นไอ้โง่ปฏิเสธพวกนางดีกว่า” เย่ว์หยางตบไหล่ของอี้หนานอย่างแรง ทำให้นางสะดุ้งจนเกือบกระโดด

มือสุนัขป่าเจ้าเล่ห์แทบจะถูกหน้าอกของนาง เจ้าหน้าด้าน!

เมื่ออี้หนานสงบใจลง นางเข้าใจผิดเจ้าผู้นี้อีกครั้ง

อาจเป็นได้ว่านอกจากมีเรื่องลามกในหัวเขา เรื่องอื่นๆ ไม่มีอะไรหรือ? เขาเป็นเพียงคนธรรมดา ดังนั้นเป็นเรื่องปกติที่เขาชอบผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ควรคิดเรื่องลามกอยู่ตลอดเวลา

ในฐานะนักสู้ ทำไมเขาถึงกลัวว่าจะไม่มีผู้หญิงมาเสนอตัวอยู่หน้าประตูบ้านเขา? ถ้าเขายอมรับสาวๆ ทุกคนที่เสนอตัวต่อเขา เขาจะไม่สามารถดูแลได้ทุกคนแม้ว่าเขาจะอยู่ในปราสาทก็ตาม

ทันใดนั้น ความรู้สึกขุ่นเคืองก็เริ่มผุดขึ้นมาในใจของอี้หนาน

ถ้าเป็นนางล่ะ… นางก็ไม่อาจเห็นเรื่องที่เกิดขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น คนอื่นๆ ที่เสนอลูกสาวของพวกเขาแก่เย่ว์หยางบางทีอาจมีเหตุจูงใจแอบแฝง จะมีคนโง่ที่ไหนกัน ที่จะส่งลูกสาวของพวกเขามาให้โดยไม่หวังอะไร? บางทีอาจมีแผนการหรือแรงจูงใจอย่างอื่น นั่นคือสาเหตุที่พวกเขาส่งลูกสาวมาให้ ถ้าเขายอมรับสาวๆ ทุกคนโดยไม่มีคำถามอะไรเลย เมื่อเป็นแบบนั้นอาจจะเกิดปัญหาในอนาคตก็เป็นได้

ขณะที่อี้หนานกำลังคิดหาวิธีหยุดยั้งเจ้าคนลามกผู้นี้ ซึ่งในหัวของเต็มมีแต่เรื่องลามกเต็มไปหมดจากการยอมรับสาวสวยโดยไม่มีคำถาม เย่ว์หยางตบไหล่ของนางเบาๆ “พี่อี้หนาน เจ้าอิจฉาเหรอ? อย่าห่วงไปเลย, เราเป็นใครกัน? ไม่ใช่พี่น้องกันเหรอ? ถ้าข้ามีผู้หญิงเยอะแยะจริงๆ ข้าจะแบ่งให้เจ้า เจ้าก็รู้ ว่าข้าปฏิบัติต่อเจ้าแตกต่างจากที่ทำกับเจ้าอ้วนไห่, เย่คง, และคนอื่นๆ ถ้าข้ามีสาวๆ ติดพันหลายคนนะ ข้าจะแบ่งให้เจ้าสักคน แต่ข้าคงไม่ทำแน่ ถ้าเป็นพวกนั้น เจ้าเห็นหรือยังล่ะว่าข้าปฏิบัติกับเจ้าเมื่อเทียบกับคนอื่นอย่างไร? เจ้าไม่ได้รู้เรื่องนี้ แต่ข้าก็ชอบเจ้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเจ้าแล้ว มิฉะนั้น ทำไมข้าถึงต้องเชิญให้เจ้ามาศึกษาวิธีเขียนสารานุกรมสตรีด้วยกันล่ะ?”

“จริงเหรอ?” เมื่ออี้หนานได้ยินเช่นนั้น ตานางถึงกับเบิกโพลง

นางละเลยคำว่าเทคนิคบนเตียงและสารานุกรมสตรีที่เย่ว์หยางพูดออกมา แต่กลับมองเฉพาะคำว่า “ข้าก็ชอบเจ้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเจ้าแล้ว” แทน ขณะเดียวกันนางรู้สึกสุขใจจนหัวใจพองโต

แม้ว่านัยน์ตาของเจ้าผู้นี้เป็นเหมือนแค่เครื่องประดับหน้า แต่จิตใจของเขาดี ก็แค่คนโง่นิดหน่อยที่ไม่เคยคิดว่านางคือสตรี

ถ้านางหวนกลับไปใส่ชุดสตรี บางทีเจ้าผู้นี้คงได้น้ำลายไหลยืดเมื่อเห็นนาง

อี้หนานแอบหัวเราะในใจ คิดอยู่ว่าเขาไม่รู้ได้อย่างไรว่าหญิงงามกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา ยิ่งไปกว่านั้น เขายังต้องการพาสาวงามไปไล่ตามจีบสาวๆ อื่น ช่างโง่บัดซบจริงๆ

เย่ว์หยางเลื่อนมือลงขณะเป็นมีเลศนัย เขาเลื่อนตัวเข้าไปใกล้อี้หนานจนลมหายใจร้อนปะทะหูนาง “แน่นอน ถ้าข้ามีผู้หญิงหลายคน ข้าจะแบ่งพวกนางให้เจ้าแน่นอน”

เขาใกล้เสียจนลมหายใจของเขาทำให้อี้หนานจั๊กจี้ นางทนไม่ได้อีกต่อไปจริงๆ แต่เขาโอบเอวนางแน่นจนขยับไม่ได้

หัวใจของอี้หนานเต้นรัวเป็นกลอง ขณะที่นางขมวดคิ้วใส่เย่ว์หยางเล็กน้อย เหมือนจะพยายามแข็งขืนเขา

แต่ทำไมนางถึงรู้สึกเหมือนต้องการทำตัวเป็นเด็กดื้อกับเขาด้วย?

“ใครเขาต้องการของเหลือเดนจากเจ้า เจ้าเก็บไว้กินเองเถอะ” อี้หนานรู้สึกว่าส่วนที่เจ้าผู้แตะต้องแทบจะมอดไหม้อยู่แล้ว ดังนั้นนางรีบผลักเขาออกไป เหมือนกวางตกใจ นางโดดถอยออกมา 2 ก้าว นางรวบรวมความกล้าและพยายามคิดหาวิธีพูดความในใจที่นางปกปิดมานาน “ความจริง เอ่อ..ข้า.. ความจริง ข้ามีน้องสาวคนหนึ่ง แน่นอนว่า ตอนนี้เจ้ากลายเป็นผู้แข็งแกร่งไปแล้ว ดังนั้นเจ้าอาจไม่ต้องการคบหาผู้หญิงจากครอบครัวธรรมดา ข้าหมายถึง… ถ้าเจ้าต้องการคบหาผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ จังๆ และไม่มีเจตนาแอบแฝง ต่อไปข้าแนะนำน้องสาวของข้าให้เจ้า เมื่อเจ้าพบนาง ถึงเจ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร นางยังห่างจากผู้หญิงอกโตอย่างที่เจ้าชอบ แต่บอกข้าก็แล้วกัน เจ้ายินดีจะไปพบนางไหม?”

“นั่นน่าตื่นเต้นจริงๆ นะ พี่อี้หนาน” เย่ว์หยางแกล้งทำเป็นวิ่งเข้ามากอดอี้หนาน “ความจริง ข้าก็เหมือนเจ้าอ้วนไห่ไม่มากก็น้อย ไม่เคยมีสาวๆ ชอบเรามาก่อน ใช้ชีวิตโดยไม่มีผู้หญิงที่รักนี่มันทรมานจริงๆ..”

“…” อี้หนานคิดว่านางเกือบหายใจไม่ออก

เจ้าผู้นี้กอดนางแน่นเกินไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น นางรู้สึกวาบหวิว เป็นไปได้ว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่าอารมณ์สุข?

เย่ว์หยางฉวยโอกาสกอดนางไว้ชั่วขณะ เมื่อเขารู้สึกว่าควรแก่เวลา แค่นานพอไม่ให้โดนจับไต๋ได้ เขาก็รีบปล่อยนางทันที เขาจะไม่ยอมให้นางได้รู้ว่าเขาถือโอกาสเอาเปรียบนาง อย่างไรก็ตาม เขาจับมือน้อยๆ ของอี้หนานไว้แน่น “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นจู้อิงไถจริงๆ ก็เลยปลื้มเกินไปหน่อย”

อี้หนานขัดขืนเล็กน้อย แต่เห็นว่านางไม่สามารถดึงมือที่ถูกเย่ว์หยางจับไว้กลับมาได้ นางทำได้เพียงแกล้งไม่สนใจและพยายามตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ใครคือจู้อิงไถ?” (จู้อิงไถ กับเหลียงซานป๋อจากเรื่องม่านประเพณี)

ปฏิกิริยาของเย่ว์หยางเห็นได้ชัดว่าแสดงออกว่าตกใจมาก เขาจับไหล่ของอี้หนาน ขณะที่โอบไหล่ที่หอมของนางอีกครั้ง หัวเราะลั่นกล่าวว่า “ข้าบอกได้เลยว่าเจ้าเป็นคนเขลาที่ไม่เคยได้อ่านหนังสือเลย ไม่เคยได้ยินเรื่องของเหลียงซานป๋อกับจู้อิงไถในโรงเรียนมาก่อนเหรอ? ข้าไม่อยากเชื่อจริงๆ เลย เจ้าเอาแต่ตั้งใจเรียนหรือว่าจ้องแต่สาวๆ อยู่กันแน่ เจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องราวความรักที่แสนจะงดงามมาก่อนได้อย่างไร…”

“เรื่องราวความรักของเหลียงซานป๋อกับจู้อิงไถหรือ?” อี้หนานพยายามค้นหาจากความทรงจำของนางอยู่เป็นเวลานาน แต่นางก็ยังไม่รู้เกี่ยวกับชื่อตัวละครหลักทั้งสองคนนี้

“ผิดแล้ว, มันเป็นเรื่องความรักระหว่างเหลียงซานป๋อกับน้องของจู้อิงไถ” เย่ว์หยางตอบจริงจัง “ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ยังมีนักศึกษาที่โดดเด่นคนหนึ่งเรียกว่า เหลียงซานป๋อ เขามีศิษย์น้องที่แสนดีคนหนึ่งชื่อจู้อิงไถ ทั้งสองรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่พวกเขาพบกันครั้งแรก พวกเขาตกลงเป็นพี่น้องร่วมสาบาน ก็ไม่ต่างกับพวกเราที่สัญญากันว่าจะศึกษาค้นคว้าเทคนิคบนเตียง เรามีความสนใจคล้ายกัน ชอบคล้ายๆ กัน หลังจากพวกเขาจบการศึกษาเหลียงซานป๋อส่งจู้อิงไถกลับบ้าน จู้อิงไถแนะนำน้องเก้าของเขาให้เหลียงซานป๋อได้รู้จักด้วยความใจกว้าง ก็เหมือนที่เจ้าจะแนะนำน้องสาวของเจ้าให้ข้ารู้จัก นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ข้าตื่นเต้นจริงๆ”

“เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?” อี้หนานคิดว่าเรื่องราวระหว่างเหลียงซานป๋อและน้องสาวของจู้อิงไถจะไม่จบเร็วขนาดนั้น

“เรื่องมันเศร้า หลังจากเมื่อเหลียงซานป๋อไปถึงบ้านตระกูลจู เขาไม่สามารถพบกับน้องเก้าของจู้อิงไถได้ เพราะเขาไม่มีของแลกเปลี่ยนพิสูจน์สถานะเขาได้ ในที่สุดตระกูลจูยกให้นางแต่งกับหม่าเหวินไจ๋ หลังจากนั้นเมื่อการหมั้นหมายของเหลียงซานป๋อต้องพังทลาย เขาซึมเศร้ามาก เหมือนที่ข้าถูกคุณหนูตระกูลเสวี่ยยกเลิกการหมั้น เขาไปโดดแม่น้ำ เอ๊ย..ไม่ใช่ เขาไม่ได้โดดแม่น้ำ แต่เขาป่วยและตายในที่สุด” เมื่อเย่ว์หยางพูดถึงตอนนี้ อี้หนานเหมือนถูกฟ้าฟาดขณะที่ท้องฟ้ายังใส

“จากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับจู้อิงไถเหรอ?” อี้หนานจับมือเย่ว์หยางขณะที่นางถาม

“กล่าวกันว่าเมื่อจู้อิงไถได้ทราบข่าว เขาเศร้าเสียใจมาก จนที่สุดในวันหนึ่ง เมื่อน้องเก้ากำลังแต่งงาน เขาไปร้องไห้ที่สุสานของเหลียงซานป๋อ เสียงร้องไห้ของเขาดังไปถึงสวรรค์จนทำให้สุสานของเหลียงซานป๋อเปิดออก ในทันใดนั้นจู้อิงไถโดดลงไปในสุสานและตายพร้อมกับเหลียงซานป๋อ ในที่สุดวิญญาณของพวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกันและเปลี่ยนไปเป็นผีเสื้อ.. เจ้าเคยเห็นไหม ผีเสื้อจะบินเป็นคู่? นั่นแหละคือวิญญาณของเหลียงซานป๋อและจู้อิงไถที่กลายรูป อ้าว..เจ้าร้องไห้ทำไม?” เมื่อเย่ว์หยางเห็นว่าอี้หนานตะลึงกับเนื้อเรื่องถึงขนาดตาเริ่มแดงๆ เขารู้สึกผิดเล็กน้อย จึงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาปลอบใจนาง

“ไม่มีอะไร, แค่ผงเข้าตาข้าเท่านั้น” อี้หนานกลัวว่าเย่ว์หยางจะพบว่านางเป็นผู้หญิง จึงปัดมือเขาออกไปและปาดน้ำตาด้วยมือนางเอง

“เพื่อเอาไว้จีบสาวๆ ข้าเตรียมเรื่องไว้เยอะ ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังในครั้งต่อไปนะ เรื่องจีบสาวๆ เป็นศาสตร์ที่ลึกซึ้งที่ต้องศึกษา เพื่อความสุขของพวกเรา เราต้องทำความเข้าใจให้ดี” เย่ว์หยางตบไหล่อี้หนานเบาๆ

เมื่ออี้หนานได้ยินอย่างนั้น จากน้ำตาไหลก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะทันที

เจ้าผู้นี่งี่เง่าจริงๆ ถ้านางให้เขารู้ว่านางเป็นสตรี นางคาดเดาไม่ออกเลยว่าเขาจะทำหน้าแบบไหน

ทันใดนั้น นางจำได้เกี่ยวกับของที่ระลึกจากในเรื่อง นางถอดจี้หยกที่คอและให้เย่ว์หยางอย่างตั้งใจ “นี่คือ.. คือ..ของที่ระลึกจากน้องสาวของข้า เจ้าต้องไม่ทำหายนะ จะได้ไม่กลายเป็นแบบเหลียงซานป๋อ ที่ทำลายการหมั้นพินาศสิ้นเพราะไม่มีของที่ระลึกยืนยันสถานะ ไม่ต้องถามอะไรข้าอีก ข้าจะอธิบายให้เจ้าทีหลัง ถ้าเจ้าทำหาย ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้า เอ๊ย..ข้าหมายถึงน้องสาวข้าจะไม่มีทางยกโทษให้เจ้า”

“นั่นมันแค่เรื่องเล่า เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องจริงหรือ? มีผู้ชายที่ไหนในโลกที่ตามเข้าไปในสุสานผู้ชายอีกคน? ใครเชื่อก็งี่เง่าแล้ว” เย่ว์หยางหัวเราะลั่น

“เจ้านี่ ทึ่มจริงๆ” อี้หนานเบะปากไม่พอใจ จนดูหยิ่ง ถ้าจู้อิงไถเป็นผู้ชาย นางก็ยังเป็นผู้ชาย

อี้หนานเกรงว่าเย่ว์หยางจะเห็นสถานะที่แท้จริงของนาง ดังนั้นนางสวมหน้ากากดำอีกครั้ง แต่นางก็ยังลอบมองเย่ว์หยางอีกครั้ง และเห็นว่าเจ้าเด็กบ้านี่ยังทำตัวเป็นเหมือนคนโง่ที่ยังไม่ยอมรับนาง นางรู้สึกขมขื่นใจเล็กน้อย “ข้าจะไปแล้วนะ เจ้าจะไม่พูดอะไรกับข้าหรือ? ใช่แล้ว เหลียงซานป๋อพูดกับจู้อิงไถเมื่อตอนแยกกันว่ายังไง?”

เย่ว์หยางวางมาดเหมือนกับเป็นพระเอก “เขาตามส่งจู้อิงไถถึง 18 ไมล์เมื่อเห็นเขาแยกจากไป ดังนั้นเขาจึงพูดอะไรตั้งมากมายหลายอย่างเมื่อตอนที่พวกเขาจะแยกกัน แล้วข้าจะจำทุกอย่างได้อย่างไร? แต่คำพลัดพรากเหล่านี้รวมอยู่ในเพลง 18ไมล์พลัดพรากที่มีชื่อเสียง, พี่น้องหลงทาง, เพื่อนร่วมชั้นเรียน, 18 ไมล์พลัดพราก, ถอนหมั้นบังคับแต่ง, พานพบที่ระเบียง, อิงไถคร่ำครวญ, ผีเสื้อจากสุสาน, นี่คือเพลงที่มีชื่อเสียงมาก เจ้าไม่รู้จักเหรอ?”

พอฟังคำพูดของเขา อี้หนานคิดว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่เจ้าเด็กนี่จะเข้าใจเรื่องดนตรีด้วย

นางสงสัยอยู่นิดหน่อย แต่นางตัดสินใจไม่พูดถึงเรื่องเพลงไว้ก่อน และถามเฉพาะคำขอนางแทน

เย่ว์หยางปฏิเสธทันที “เหลวไหล เหลียงซานป๋อตามส่งจู้อิงไถ 18 เมื่อจะแยกจากกัน ข้าคงเป็นเจ้าโง่แน่ถ้าขืนตามส่งเจ้าถึง 18 ไมล์ แต่ข้าตามส่งเจ้าได้ 18 เมตรนะถ้าเจ้าต้องการ”

อี้หนานเกือบลมจับเพราะความรำคาญ ใครจะขอให้เขาตามส่งถึง 18 ไมล์กันเล่า นางเพียงต้องการให้เขามีอารมณ์โรแมนติคยามแยกจากกัน ใครจะไปรู้เขาตั้งใจจะอย่างนั้นทั้งหมดจริงๆ หรือไม่? เขาช่างโง่บัดซบจริงๆ อี้หนานเตะเขาเต็มแรงกะว่าจะให้เขากระเด็นออกไป 100 เมตรด้วยแรงเตะครั้งเดียว แต่เย่ว์หยางหลบได้ทัน จนทำให้นางเตะวืดจนเกือบล้มกับพื้นแทน ทันใดนั้นอี้หนานใช้เล็บนางจิกแขนเย่ว์หยางไว้และกัดเขาเต็มแรง จากนั้นตะโกนว่า “เจ้า ไปตายซะเลย ไป..”

นางไม่รอให้เย่ว์หยางได้โต้ตอบรีบจากไปอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง เพียงชั่วพริบตานางก็หายลับไปจากสายตาเย่ว์หยาง

เย่คงและคนอื่นๆ แอบอยู่หลังประตูมองดูฉากชีวิตนั้นต่างก็มองกันและกันอย่างสับสน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อครู่พวกเขาก็คุยกันดีอยู่แท้ๆ คุยไปหัวเราะไปแล้วอยู่ๆ พวกเขาก็ทะเลาะกันในเวลาต่อมา?

เย่ว์หยางหันไปรอบๆ และยักไหล่อย่างบริสุทธิ์ใจ “มีปัญหาเล็กน้อยที่บ้านเกิดของอี้หนาน ข้าใจดีพอที่จะส่งเขากลับ แต่ใครจะรู้ว่าอี้หนานจะกัดข้าก่อนจากไป”

“เจ้าโง่, ทำไมเจ้าไม่คว้าโอกาสอยู่กับผู้หญิงเล่า? เจ้าเสียโอกาสที่ยิ่งใหญ่ไปแล้ว โอว..ข้าตายดีกว่า” เจ้าอ้วนไห่ร้องไห้ขณะที่เขานอนลงกับพื้นกลิ้งไปกลิ้งมา

“รีบตายแล้วไปเกิดใหม่เร็วๆเลย” นั่นคือความเห็นของเย่คงที่มีต่อเจ้าอ้วนไห่

หลังจากเย่ว์หยางเห็นอี้หนานจากไป เขากล่าวอำลาเย่คง, เจ้าอ้วนไห่และคนอื่นๆ

เย่ว์หยางพาเย่ว์ปิงออกจากหอทงเทียนและกลับไปที่เกาะด้านนอกหอทงเทียน หลังจากนั้นก็ตรงไปที่ประตูเทเลพอร์ตกลับไปที่ค่ายทหารฉางอู่ พวกเขาเทเลพอร์ตกลับไปที่เมืองไป๋ฉือ เมื่อพวกเขากลับไปแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะได้ทำอะไร พวกทหารที่อยู่ที่เฝ้าประตูเทเลพอร์ตได้เข้ามาแสดงความยินดีกับเย่ว์ปิงทันที “ท่านคือคุณหนูเจ็ดจากตระกูลเย่ว์ใช่ไหม? ก่อนหน้านี้ผู้เฒ่าหนาน ได้ขอให้ข้าแจ้งให้เจ้าทราบ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะรู้ด้วยตัวเองแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย ตระกูลเย่ว์ของเจ้าจะมีงานมงคลในไม่ช้านี้ แม้แต่เจ้าเมืองไป๋ฉือก็ยังมาร่วมกล่าวแสดงความยินดีกับเจ้าเป็นการส่วนตัว”

“งานมงคลเหรอ?” เย่ว์หยางและเย่ว์ปิงไม่ได้รู้สึกอะไรเมื่อได้ยินเช่นนั้น นี่มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ จะมีงานมงคลอะไรกันแน่?

***********************