ตอนที่ 89 เพลิงเงิน

อุปกรณ์ฝึกพลังวิญญาณสว่างขึ้นสลับกับสลัวพลังงานที่พุ่งออกมาจากรอยแยกถูกดูดเข้าไปในเครื่องฝึกพลังจิตวิญญาณ

ถังเทียนมองซอกแซกด้วยความอยากรู้ขณะที่แสงรังสียังคงลอยเข้าหาอุปกรณ์ที่ใต้เท้าเขา

พลังงานถูกอุปกรณ์ดูดซับอย่างต่อเนื่องและแสงจากอุปกรณ์มีประกายแพรวพราวและร้อนแรงมากขึ้น  ทันใดนั้นเปลวไฟลุกพรึ่บจากอุปกรณ์  ถังเทียนตกใจที่เปลวไฟปรากฏอยู่ใต้เท้าของเขาแต่ในไม่ช้าเขาก็สงบลงได้ เพราะเปลวไฟไม่ได้เผาไหม้อย่างคาดไม่ถึง

ถังเทียนก้มหัวและจ้องดูไฟเย็นที่เท้าซึ่งปรากฏออกมาจากอุปกรณ์ด้วยความสงสัย

“หน้าที่หลักที่สุดของอุปกรณ์ฝึกพลังวิญญาณก็คือแปลงพลังงานเป็นเปลวไฟที่สามารถใช้ฝึกวิญญาณพลังยุทธได้และเพลิงเหล่านี้รู้จักในนามว่า เพลิงฝึกจิต” ปิงพูดต่อเบาๆ“จิตวิญญาณพลังยุทธของเจ้าเข้มข้นแล้ว ดังนั้นเจ้าลองใช้จิตวิญญาณพลังยุทธต่อต้านเพลิงฝึกจิตดู”

“ต่อต้านเพลิงฝึกจิตเหรอ?”  ถังเทียนตะลึง “ทำยังไงล่ะ?”

“พุ่งความสนใจของเจ้าไปที่จิตวิญญาณพลังยุทธและจินตนาการว่าจิตวิญญาณพลังยุทธของเจ้าเป็นเหมือนฝ่ามือใช้ต่อสู้กับเพลิงฝึกจิต”เสียงของปิงจริงจังมาก “สัมผัสที่เปลวเพลิงครั้งแรกจะเจ็บปวดมาก  แต่จำเอาไว้ว่า  ไม่ว่าจะเจ็บปวดเพียงใดเจ้าต้องไม่โยนเพลิงทิ้ง  ทันทีที่เจ้าโยนมันออกไปก็ถือว่าเจ้าล้มเหลวสิ้นเชิง”

สีหน้าของถังเทียนก็จริงจังเช่นกัน“ล้มเหลวทันทีที่มันถูกโยนทิ้งน่ะหรือ?”

“ถูกแล้ว” ปิงจ้องมองถังเทียน “มาเริ่มกันเถอะ”

ถังเทียนหลับตาและเพ่งความสนใจทั้งหมดไปที่จิตวิญญาณพลังยุทธ นี่เป็นครั้งแรกที่ถังเทียนเพ่งสมาธิไปกับจิตวิญญาณพลังยุทธหนักมาก  จิตวิญญาณพลังยุทธของเขาก็คือเปลวเพลิงที่บางเบาราวกับจะดับได้ทุกเวลาถังเทียนเริ่มจินตนาการรูปฝ่ามือ ตามวิธีการของปิงอย่างช่วยไม่ได้

พอมั่นใจต่อการเปลี่ยนแปลงในความคิดของเขาแล้วจิตวิญญาณพลังยุทธที่เป็นเหมือนเปลวไฟก็ค่อยๆ เปลี่ยนรูปไป

ในไม่ช้าฝ่ามือที่เกือบโปร่งแสงปรากฏอยู่เหนือศีรษะถังเทียน

ฝ่ามือค่อยๆลอยลงมาที่เท้าของถังเทียนและเพลิงฝึกจิตที่อยู่บนเครื่องฝึกพลังจิตวิญญาณก็ลอยเข้าหาฝ่ามือโปร่งแสงเหมือนกับว่าเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูดเข้าหากัน

ทันทีที่เปลวเพลิงฝึกจิตลอยลงมาที่ฝ่ามือโปร่งแสง ความเจ็บปวดที่ชอนไชได้จู่โจมเข้าถึงสมองของถังเทียนจนเขาครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ฝ่ามือที่ถือเพลิงฝึกจิตสั่นจนเกือบทำเปลวเพลิงร่วง  ถังเทียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วเขารีบสูดลมหายใจเพื่อให้เปลวเพลิงที่มีความเข้มข้นสูงมีความเสถียร

หน้าของถังเทียนบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ความเจ็บปวดที่ชอนไชนี้แทบจะทำให้จิตใจของเขาสูญเสียความคิด เขารู้สึกได้ชัดว่าฝ่ามือไหม้เกรียมจากการที่จิตวิญญาณพลังยุทธถูกความร้อนของเพลิงฝึกจิตเผาผลาญ จิตวิญญาณพลังยุทธเชื่อมต่อกับใจและความเจ็บปวดทุกข์ระทมนี้กินลึกถึงกระดูกจนไม่มีทางหลบหนีได้ เขาทั้งไม่หลบหนีทั้งไม่เบี่ยงเบนความสนใจแต่อย่างใด  ไม่เพียงแต่เขาไม่ฟุ้งซ่านเท่านั้น  เขายังต้องเพ่งสมาธิจิตเต็มที่ดังนั้นความเจ็บปวดจากการฝึกฝนจิตวิญญาณพลังยุทธจึงยิ่งเหลือทนมากขึ้น

“เอาละนะ,  เจ้าจะปรับตัวให้เข้ากับทุกข์ทรมานเหล่านี้  เจ้าคงไม่คิดว่ามันจะไม่สร้างความเจ็บปวดให้เจ้ามากขนาดนี้ใช่ไหม?  นี่เป็นเพราะส่วนที่สกปรกแปดเปื้อนในจิตวิญญาณพลังยุทธของเจ้าถูกสลายกระจายไป”

คำแนะนำที่น่าเชื่อถือของลุงปิงกรอกเข้าไปในหูของถังเทียน   แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่าเกิดจากการสะกดจิตของลุงปิงหรือไม่หรือว่ามลทินแปดเปื้อนกระจายออกไปจริงๆแต่ถังเทียนรู้สึกว่าความเจ็บปวดลดน้อยลงแน่

“ดีมาก เจ้าทำได้ดีมาก และข้ามอุปสรรคที่สำคัญที่สุดมาได้  ต่อไปเจ้าต้องควบคุมจิตวิญญาณพลังยุทธของเจ้าให้ดึงดูดส่วนอื่นของเพลิงฝึกจิตเข้ามาไม่ต้องคิดมากไป และเราจะดำเนินการไปเป็นขั้นตอน” เสียงที่สงบของปิงทำให้เขารู้สึกปลอดภัย และถังเทียนสงบลงทันที

ตามคำแนะนำของปิง  ถังเทียนลากเปลวเพลิงในมืออย่างระมัดระวัง  ถังเทียนสั่นความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ไม่ชัดเจนดูเหมือนคล้ายค้อนที่ทุบอยู่ในหัว

จิตวิญญาณพลังยุทธของถังเทียนสั่นอีกครา

“รักษาความเสถียรเอาไว้, รักษาความเสถียรเอาไว้  ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม”

“ดีแล้ว, ไม่เลย, เจ้าเริ่มปรับตัวได้แล้ว และจิตวิญญาณพลังยุทธของเจ้าก็บริสุทธิ์ยิ่งขึ้น”

“ทันทีที่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอแล้วเราจะเริ่มการฝึกรอบอื่น  สำหรับเจ้านี่ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย  ดีล่ะ  ดูเหมือนเจ้าเพิ่งจะทำเสร็จดึงดูดเปลวเพลิงฝึกจิตส่วนอื่นเข้ามา

… …

ปิงเริ่มควบคุมความเร็วในการพูด  เขาพยายามพูดช้าๆ ให้มากเท่าที่เป็นไปได้ดังนั้นถังเทียนจึงไม่รู้สึกถึงเวลาที่ผ่านไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ความสนใจของปิงมั่นคงตลอดเวลาและสายตาของเขาไม่เคยคลาดจากถังเทียน

เขายังคงพูดอยู่ตลอดทั้งชั่วโมง

สมองของถังเทียนเริ่มเลอะเลือนเนื่องจากทุกคนต่างก็มีขีดจำกัด เขาทำตามคำแนะนำของปิงโดยดูดเปลวไฟอย่างต่อเนื่องรอบแล้วรอบเล่า เขาไม่มีความคิดแม้แต่นิดเดียวเลยว่าเขาจะฝึกฝนไปนานเพียงไหน

เพลิงฝึกจิตที่ลุกโชนมีขนาดเท่าโต๊ะและจิตวิญญาณพลังยุทธของถังเทียนได้ห่อหุ้มล้อมมันไว้ทั้งหมด

ปิงจับตาดูจิตวิญญาณพลังยุทธในท่ามกลางเปลวไฟ  เมื่อเขาเห็นจิตวิญญาณพลังยุทธค่อยๆ โปร่งแสงมีประกายแสงเกิดขึ้นในดวงตาเขาทันที

ตอนนี้ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

พลังงานภายในรัศมีสามสิบสามเมตรคล้ายกับฉลามได้กลิ่นเลือดและว่ายตรงเข้าหาลูกไฟที่เหนือศีรษะของถังเทียน เพลิงฝึกจิตยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

มือของปิงตอนนี้เต็มไปด้วยเม็ดแก่นพลังวิญญาณซึ่งสะสมรวบรวมไว้ให้ถังเทียนและแก่นพลังวิญญาณก็เอาจากที่ฐานนั่นเอง ปิงขยับนิ้วมือแก่นพลังวิญญาณก็หายไปอยู่ในเพลิงฝึกจิต

สิ่งแปดเปื้อนถูกชำระอย่างรวดเร็วและปล่อยจิตวิญญาณพลังยุทธที่สะอาดออกมา

จิตวิญญาณพลังยุทธของถังเทียนรู้สึกได้ทันทีถึงจิตวิญญาณที่ได้ขัดเกลามาแล้วและกลืนมันไว้โดยไม่รู้ตัว

“ถูกแล้ว นั่นคือวิธีที่มันควรเป็นไป  เอาล่ะเจ้าสามารถรู้สึกได้ว่าจิตวิญญาณพลังยุทธของเจ้ากำลังแข็งกล้าขึ้นจงดึงดูดเปลวเพลิงต่อไป”

ปิงคอยสนับสนุนถังเทียนขณะที่เขาดีดนิ้วเติมเม็ดแก่นพลังจิตวิญญาณลงไปในเปลวไฟอย่างต่อเนื่อง จิตวิญญาณพลังยุทธของถังเทียนเสริมพลังให้เข้มแข็งอย่างรวดเร็ว และตอนนี้จิตวิญญาณพลังยุทธยิ่งแข็งแกร่งก็มีแรงดึงดูดที่แข็งแกร่งขึ้น พลังงานที่ล้อมรอบตัวถังเทียนเริ่มทะลักเข้ามารุนแรงเหมือนกระแสน้ำ

เพลิงฝึกจิตลุกโหมรุนแรง

ปิงเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นทุกที   เหลืออีกสิบนาทีจะครบสองชั่วโมง  สถิติของกองทัพดาวกางเขนใต้ที่ปิงสร้างไว้ก็คือสองชั่วโมง

ด้วยประสบการณ์ที่ได้รับมาส่วนตัว  ปิงรู้มากกว่าคนอื่น ในสภาพเช่นนี้ เปลวเพลิงฝึกจิตจะไม่เสถียรและจะค่อยๆ มอดไปในระหว่าง พลังงานที่พุ่งออกมาจากรอยแยกพลังงานอาจจะไม่ใช่ระดับสูง  แต่จะลดลงอย่างต่อเนื่องและจะทำลายพลังป้องกันระดับสี่

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือนี่หมายความว่าลูกไฟของเพลิงฝึกจิตจะทะลุเข้าสู่ระดับที่สี่

ยิ่งระดับของเปลวไฟสูงขึ้น  ก็จะยิ่งฝึกจิตวิญญาณพลังยุทธได้มากขึ้น

เปลวเพลิงเริ่มเปลี่ยนสี  จากตอนแรกมีรัศมีน้ำเงินจางตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีเขียว

ความเจ็บปวดทรมานยังคงโถมซัดใส่ถังเทียนศีรษะของเขาเหมือนกับถูกย่างอยู่ในกองเพลิง  ความเจ็บปวดทรมานทวีความรุนแรงขึ้น เขาก็ยิ่งใช้ความตั้งใจมากขึ้นพลังของเขาหมดแล้ว เหลือแต่ความมุ่งมั่น

เสียงของปิงลอยเข้าหูของเขาเดี๋ยวหาย เดี๋ยวคลุมเครือ บางครั้งใกล้ บางครั้งไกล  ถังเทียนไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะฟังปิงต่อไปแล้ว

เขาจวนเจียนจะล้มเต็มที  คลื่นพลังโจมตีทำให้แนวป้องกันของเขาแตกสลาย

สองชั่วโมง!

เปลวเพลิงเปลี่ยนเป็นสีเขียวโดยสิ้นเชิง

สีหน้าของปิงสงบ  แต่ภายในใจเขาปั่นป่วน  สองชั่วโมง!ถังเทียนอดทนได้ถึงสองชั่วโมง เจ้าเด็กดื้อดึงอวดดีนี่...

เขาอดทนมาได้สองชั่วโมงเต็มจริงๆ

สองชั่วโมงในกองทัพเมื่อตอนนั้น  ไม่เคยมีใครประสบความสำเร็จนอกจากเขา

แต่ตอนนี้ ถังเทียนอดทนได้จนถึงที่สุดร่างของเขาสั่นสะเทือนและเริ่มแข็งแกร่งขึ้น สีหน้าเจ็บปวดของเขาชัดเจนมากขึ้นทุกที หน้าของเขาเริ่มซีด

ปิงลนลานแต่เขาไม่มีเวลาคิดอย่างอื่น เขารู้ว่าทันทีที่สองชั่วโมงผ่านไป  ทุกวินาทีที่ตามมามีค่ามาก ทุกวินาทีในตอนนี้จะพิสูจน์คุณค่าของมันในอนาคต

เขาสูดหายใจลึกและคำรามลั่นทันที“ถังเทียน”

ร่างของถังเทียนชะงักนิ่งอยู่ในบอลเพลิง

“เจ้าลืมปณิธานตัวเองแล้วหรือ?เจ้าลืมคำสาบานของตัวเองแล้วหรือ?เจ้าลืมไปว่าเจ้าต้องการแข็งแกร่งที่สุดใช่หรือเปล่า?”

“ถังเทียน!เจ้าลืมรสชาติของความล้มเหลวแล้วหรือ?”

“ถังเทียน!  เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าหลายปีมานี้เจ้าถูกล้อเลียนถากถางมายังไง?

“ถังเทียน!เจ้าลืมช่วงเวลาที่เจ้าไม่มีพลังพอจะเปลี่ยนแปลงอะไรไปแล้วหรือ?”

“เจ้ายอมแพ้แล้วใช่ไหม?”

“ถังเทียน, เจ้ายินดีจะยอมแพ้อย่างนี้ใช่ไหม?”

“ยอมหรือเปล่า?”

ด้วยคำพูดสุดท้ายไม่กี่คำปิงถึงกับหมดพลังจะตะโกนต่อไป

ร่างของถังเทียนชะงักค้างและจากนั้นก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรงใบหน้าเริ่มมีสีหน้าปรากฏ ขณะที่หมัดของเขาที่กำแน่นเริ่มมีความรู้สึก

“ถังเทียน” ปิงชะงักแล้วตะโกน  “อีกสิบนาที!  ทนแค่อีกสิบนาที, สิบนาทีสุดท้าย!”

“เจ้าจะได้สัมผัสถึงความฝันของเจ้า!”

“เจ้าจะสามารถกลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุด!”

“เจ้าจะสามารถดำเนินการตามคำสาบานของเจ้าได้!”

“ถังเทียน!”

“สิบนาที!  แค่เพียงสิบนาทีเท่านั้น!”

“เจ้าทำได้แน่นอน!”

ปิงกัดฟันและคำรามจนแทบหมดแรงเขากำหมัดแน่นในทำนองเดียวกัน สายตาจับจ้องดูถังเทียน ปิงเพิ่งจะตะโกนเสร็จก็รู้สึกทันทีว่าเขาแทบจะปล่อยพลังไปจนหมด เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยอย่างน่าประหลาดใจ

ทนอยู่ตรงนั้นอีกนิด  หนุ่มน้อยชาวฟ้า...

ปิงกระซิบด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน

ร่างของถังเทียนสั่นรุนแรงขึ้นทุกทีจวนเจียนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

ปิงกระวนกระวายมากขึ้น  สองชั่วโมงสามนาที!

สีของเพลิงฝึกจิตเปลี่ยนเป็นสีเขียวหมดแล้ว สีเขียวเข้มคล้ายโลหะสัมริด   ดูเหมือนความเย็นในอากาศจะหายไปกลายเป็นความหนาวสะท้านเข้ามาแทนที่ พลังงานทั้งหมดในรัศมีหกสิบหกเมตรถูกดึงดูดเข้ามาและถูกดึงดูดเข้าเปลวไฟอย่างบ้าคลั่งเหมือนเกล็ดหิมะในพายุ

สีเขียวของเปลวเพลิงยังคงเข้มข้นขึ้น

ร่างของถังเทียนยังคงสั่นต่อเนื่อง  ความเจ็บปวดระทมทุกข์ถาโถมเข้ามาใส่อย่างรุนแรงมากกว่าแต่ก่อนมากมายและถี่ยิ่งขึ้นมากกว่าเดิม

แต่ใจของถังเทียนมีคำอยู่เพียงไม่กี่ค้างอยู่ในใจ

เจ้ายินดีหรือเปล่า?

ยินดีจะยอมแพ้อย่างนั้นหรือเปล่า?

ยอมแพ้?

ยอมแพ้... ไม่มีทาง,ข้าไม่ต้องการ... ข้าจะยอมแพ้ได้ยังไง... ได้ยังยังไงเล่า... ไม่มีทาง, ต่อให้ตายก็ไม่มีทางยอมแพ้....

พลังที่รุนแรงไม่ทราบถาโถมมาจากที่ใดเข้าสู่วิญญาณความรู้สึกของถังเทียน ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว  เขาพยายามฝืนยิ้มอย่างยากลำบากและเป็นยิ้มที่ดูน่ากลัวมาก

ข้าคือหนุ่มน้อยชาวฟ้า!

ข้าจะยอมแพ้ได้ยังไง?

ข้าจะต้องเป็นบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุด!

ข้าจะยอมแพ้ได้ยังไง?

เป็นไปได้ยังไง

ท่ามกลางเสียงแตกเผียะผะเปลวเพลิงสีเขียวเปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้มกระทั่งกลายเป็นสีดำสนิท  ตอนนี้บอลเพลิงมีขนาดหดเล็กลงเท่าตะกร้าไม้ไผ่  ทันใดนั้นมีจุดแสงสีเงินกระจายอยู่ภายในเปลวเพลิง

ในชั่วพริบตาจุดแสงสีเงินก็กระจายไปทั่วทุกที่  เปลวเพลิงสีเงินให้ความรู้สึกและแรงบันดาลใจที่เย็น

พลังงานในรอยแยกถูกกวนทำให้จิ่งหาวแตกตื่น สายตาที่แสดงความตกใจของเขาจ้องมองดูพลังงานในท้องฟ้า ซึ่งเปลี่ยนเป็นรัศมีสีน้ำเงินทั้งหมดบรรจบอยู่ในทิศเดียวกัน

เดี๋ยวก่อน...นั่นเป็นจุดที่ถังเทียนกำลังฝึกอยู่!

จิ่งหาวตกตะลึงหนักและทะยานไปยังจุดนั้นทันทีและแทบทรุดลงกับพื้นเมื่อเขาได้เห็นภาพที่อยู่ต่อหน้าเขาภายใต้เปลวเพลิงเงินที่เข้มข้น  มีร่างเจ้าเด็กดื้ออยู่ในนั้น