(ฟรี)ยอดอาจารย์มหาเมตตา ตอนที่ 65 กระดูกสมบัติของขอบเขตชีวาเร้นลับ

ยอดอาจารย์มหาเมตตา ตอนที่ 65 กระดูกสมบัติของขอบเขตชีวาเร้นลับ

“ฮึ่ม อย่ามั่นใจจนเกินไป นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น” ฉีอู๋ฮุ่ยกล่าวกับเย่ชิวด้วยสีหน้ามืดมน เขากำลังจะกล่าวออกมาอีกสองสามคำ ทว่าอีกฝ่ายไม่สนใจเขา ทำให้เขายิ่งโกรธกว่าเดิมทันที เขาโบกมือและเดินไปยังฝ่ายของขุนเขากระบี่เร้นลับ เพื่อเริ่มการบรรยาย

หลินอี้เดินตามไปอย่างหดหู่ใจ “ท่านอาจารย์ ข้าขอโทษ ข้าทำให้ท่านลำบากใจ”

“ฮึ่ม เจ้าขยะ ข้าบอกให้ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง แต่พวกเจ้าทุกคนกลับไม่ได้ทำตามหน้าที่ รู้หรือไม่ว่าตอนนี้ข้าอับอายเพียงใด ชื่อเสียงของขุนเขากระบี่เร้นลับของข้าพังทลายเพราะเจ้าโดยสมบูรณ์ ตอนนี้ทั้งสำนักกำลังเฝ้าดูเราขายขี้หน้า เจ้าคิดว่าตนเองอับอายไม่พอหรือ”

ฉีอู๋ฮุ่ยตำหนิอย่างเย็นชา ศิษย์ที่อยู่ข้าง ๆ เขาไม่ได้กล่าวอะไรสักคำหรือแม้แต่กล้าส่งเสียงออกมา

ใครก็ตามที่กล้าต่อต้านเขาจะต้องพบกับความตายอย่างแน่นอน

ในขณะนี้ ชายในชุดสีเขียวเดินออกมาและกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ อย่าโกรธเลย นี่แค่รอบแรกเท่านั้น ท่านสามารถรอชมข้ากู้คืนศักดิ์ศรีของขุนเขากระบี่เร้นลับในรอบต่อไปได้ ศักดิ์ศรีของขุนเขากระบี่เร้นลับของข้าไม่ใช่สิ่งที่ใครจะเหยียบย่ำได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดฉีอู๋ฮุ่ยก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและพูดว่า “ดีมากเฟยเฉิน รอบต่อไปขึ้นอยู่กับเจ้า ข้าคาดหวังกับเจ้าไว้สูงไม่น้อย เจ้าต้องกอบกู้ศักดิ์ศรีของขุนเขา อย่าทำให้ข้าผิดหวัง”

หลี่เฟยเฉินยิ้มอย่างมั่นใจและกล่าวว่า “อย่ากังวลไปเลยท่านอาจารย์ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน”

เขามีความมั่นใจอย่างมากเพราะเขาเป็นศิษย์คนที่สองของขุนเขากระบี่เร้นลับรองจากฉีฮ่าว ระดับพลังยุทธ์ของเขาบรรลุขอบเขตสวรรค์ขั้นที่ 3 แล้ว

คู่ต่อสู้คนต่อไปของเขาคือหลินชิงจู้

เขาไม่เชื่อว่าเขาไม่สามารถเอาชนะสตรีที่เพิ่งเข้ามาในสำนักเมื่อสามเดือนก่อนด้วยระดับพลังยุทธ์ขอบเขตสวรรค์ขั้นที่ 3 ของเขา

ฉีอู๋ฮุ่ยรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อเห็นว่าศิษย์คนที่สองของเขามีความมั่นใจเพียงใด เขาสงบลงและหันกลับไปมองที่เย่ชิว

เขาคิดในใจว่า  มารอดูกันว่าข้าจะตอบแทนความอัปยศอดสูที่ข้าได้รับในครั้งนี้ได้อย่างไร ฮึ่ม เจ้าโชคดีพอที่จะชนะ แต่เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่า ขุนเขากระบี่เร้นลับ ของข้าไม่มีใครสามารถเอาชนะได้

ฉีอู๋ฮุ่ยตั้งสติและกลับไปนั่งที่เดิมภายใต้สายตาของทุกคน

เขาได้ยินสหายเต๋าเทียนทงและเย่ชิวกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส

“ฮ่าฮ่า สหายเต๋า ศิษย์ของเจ้าทำให้ข้าประหลาดใจจริง ๆ นางไม่เพียงครอบครองเปลวไฟที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกเท่านั้น ทว่าระดับพลังยุทธ์ของนางยังไปถึงขอบเขตสวรรค์ตั้งแต่อายุยังน้อยอีกด้วย ข้าไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าระดับพลังยุทธ์ของนางจะสูงเพียงใดในอนาคต”

สหายเต๋าเทียนทงถอนหายใจจากก้นบึ้งของหัวใจ เขาคิดว่าศิษย์ของเขาโดดเด่นเพียงพอแล้ว ทว่าเขาก็ตระหนักได้หลังจากมาเยือนสำนักเยียวยาสวรรค์ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าอยู่เสมอ มีหลายคนที่โดดเด่นกว่าเสมอ

พวกเขาไม่ชอบที่จะโอ้อวดและปิดบังตัวตน

“ข้าอยากรู้ยิ่งนัก เจ้ายกระดับพลังยุทธ์ของนางไปสู่ขอบเขตสวรรค์ในเวลาเพียงหนึ่งเดือนได้อย่างไรกัน”

ทันทีที่คำถามถูกกล่าว ทุกคนก็มองเย่ชิวอย่างสงสัย

เย่ชิวยิ้มจาง ๆ และกล่าวว่า “ไม่ได้มีอะไรมาก อาศัยเพียงกระดูกสมบัติของทายาทเผ่าพันธุ์โบราณในขอบเขตชีวาเร้นลับขั้นสมบูรณ์”

“แม้เจ้า!”

“กระดูกสมบัติของทายาทเผ่าพันธุ์โบราณในขอบเขตชีวาเร้นลับขั้นสมบูรณ์!”

ทันทีที่ได้ยินทุกคนก็ตกตะลึง แม้แต่เมิ่งเทียนเจิ้งเองก็ตาม

เดิมทีเขาคิดว่าสาเหตุที่เย่ชิวสามารถทะลวงไปยังขอบเขตปรมาจารย์ยุทธได้เพราะเย่ชิวได้ดูดซับกระดูกสมบัตินั้นไปแล้ว

ใครจะไปคิดว่าเขากลับไม่ได้ดูดซับมันและมอบมันให้ศิษย์ของเขา

นี่…

เขาไม่ใจกว้างเกินไปหรือ

ทุกคนเคยได้ยินว่าเย่ชิวเอาชนะยอดฝีมือสองคนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวและแย่งชิงกระดูกสมบัติไปในตอนนั้น

ทุกคนต่างรู้ว่าเขามีกระดูกสมบัติของทายาทโบราณในขอบเขตชีวาเร้นลับ แต่ก็ไม่รู้ว่าเย่ชิวจัดการกับกระดูกสมบัติอย่างไร

โดยปกติแล้วในสายตาของปรมาจารย์ขุนเขาคนอื่น ๆ พวกเขาอาจจะดูดซับมันเอง ท้ายที่สุดแล้ว กระดูกสมบัติในขอบเขตชีวาเร้นลับนี้ก็ไม่ธรรมดา หากพวกเขาสามารถดูดซับได้ มันก็เพียงพอแล้วสำหรับพวกเขาที่จะบุกทะลวงไปยังขอบเขตปรมาจารย์ยุทธ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือเย่ชิวไม่เพียงแต่จะไม่ได้ดูดซับมันเท่านั้น ทว่าเขายังมอบมันให้กับลูกศิษย์ของเขาอีกด้วย

ในขณะนี้แม้แต่ฉีอู๋ฮุ่ยก็แสดงสีหน้าตกใจ เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า เหตุใดเย่ชิวจึงตัดสินใจมอบสมบัติที่ดีเช่นนี้ให้กับลูกศิษย์ของเขา

“ข้าจะหาอาจารย์ที่ดีเช่นนี้ได้จากที่ไหน ข้าก็อยากได้เหมือนกัน”

“ไม่สำคัญว่าจะมีกระดูกสมบัติของทายาทโบราณหรือไม่ ข้าแค่อยากคำนับอาจารย์ที่ไม่เคยปิดบังอะไรจากศิษย์ของเขา”

“สายเกินไปแล้วที่จะย้ายไปยังขุนเขาเมฆาม่วง…”

ทุกคนต่างหลั่งน้ำตาด้วยความอิจฉา

จากภายนอกของ ขุนเขาเมฆาม่วงเหมือนกับเป็นสินค้ายอดนิยม ใครก็ตามที่สามารถเข้าไปได้ก็จะทะยานขึ้นสวรรค์ในก้าวเดียว การที่มีอาจารย์เช่นนี้เหตุใดพวกเขาต้องกังวลในเส้นทางข้างหน้า

แม้แต่เหออู๋ซวงที่อยู่ข้างหลังเขาก็ยังอิจฉาเล็กน้อย หลังจากรู้เรื่องนี้ สหายเต๋าเทียนทงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เขาไม่อยากเสียศิษย์ผู้เป็นที่รักไปหลังจากมาเยือนสำนักอื่น

“ฮ่าฮ่า สหายเต๋า เจ้าเป็นคนที่พิเศษจริง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นคนที่ใจกว้างเช่นนี้ ประทับใจ ช่างน่าประทับใจ…”

หลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดเมิ่งเทียนเจิ้งก็พูดขึ้น เขากล่าวกับซูเฟิงว่า “ทำการประลองต่อไป”

ซูเฟิงพยักหน้าและกล่าวเสียงดังว่า “การประลองรอบที่สองของการประลองยุทธ หลินชิงจู้จากขุนเขาเมฆาม่วงปะทะหลี่เฟยเฉินจากขุนเขากระบี่เร้นลับ”

“จงเข้ามาในลานประลอง”

เมื่อเสียงของซูเฟิงดังขึ้น สีหน้าของฉีอู๋ฮุ่ยก็ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ เขาหันไปมอยังหลี่เฟยเฉินและกล่าวว่า “ไปได้ จบการประลองให้เร็วที่สุด กอบกู้ศักดิ์ศรีที่เราสูญเสียไปในตอนนี้กลับคืนมาเสีย”

“อย่ากังวลไปเลยท่านอาจารย์”

หลี่เฟยเฉินยิ้มอย่างมั่นอกมั่นใจและกระโดดขึ้นไปบนลานประลอง รูปร่างที่ไม่ธรรมดานั้นได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย

หลังจากที่หลี่เฟยเฉินปรากฏตัว ฉีอู๋ฮุ่ยก็มองไปยังเย่ชิวอย่างมีเลศนัย เขาวางแผนไว้ในใจแล้วว่าจะทำให้เย่ชิวอับอายในภายหลังอย่างไร

เย่ชิวเพิกเฉยต่อสายตาแปลก ๆ ของเขาและหันไปพูดกับหลินชิงจู้ว่า “ศิษย์เอ๋ย ไปสนุกเถอะ”

“เจ้าค่ะ” หลินชิงจู้พยักหน้า อารมณ์ของนางเย็นชาขณะที่นางถือกระบี่เมฆาม่วง ไว้ในมือและเดินไปยังลานประลองทีละก้าว ต่างจากหลี่เฟยเฉินที่ชอบโอ้อวดเคล็ดวิชาของเขา

หลินชิงจู้ยืนอยู่โดยไม่พูกล่าวอะไรสักคำ เมื่อนางมาถึง ความเย็นยะเยือกที่สามรถเสียดแทงกระดูกค่อย ๆ แผ่ออกมา

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

รูปร่างหน้าตางดงามเกินเทพธิดา นางผอมเพรียว สง่างาม และเย็นชา

“พวกเจ้าพร้อมหรือยัง”

ทั้งสองคนพยักหน้า ซูเฟิงกล่าวทันทีว่า “เอาล่ะ เริ่มเถอะ”

หลังจากประกาศเริ่มต้ม ซูเฟิงเดินลงจากลานประลอง หลี่เฟยเฉินป้องมือของเขาและกล่าวว่า “หลี่เฟยเฉินจากขุนเขากระบี่เร้นลับ ศิษย์น้องหญิง โปรดชี้แนะข้าด้วย”

“หลินชิงจูจากขุนเขาเมฆาม่วง! โปรดชี้แนะข้าเช่นกัน…”

หลินชิงจู้ตอบอย่างเย็นชาและไม่ทำอะไรต่อ ทำให้หลี่เฟยเฉินไม่พอใจเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจ เขาชักกระบี่ออกมาและกล่าวว่า “กระบี่เล่มนี้มีนามว่าฝูโหยว(แมลงเม่า) มันทำจากเหล็กเย็นดำ มีความแหลมคมอย่างหาที่เปรียบมิได้ ศิษย์น้องหญิง โปรดระวังตัวด้วย”

หลินชิงจู้ มวดคิ้วและรู้สึกว่าอีกฝ่ายพูดจาไร้สาระมากเกินไป นางกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เข้ามา”

หลี่เฟยเฉินที่ต้องการโอ้อวดกระโจนไปด้วยความโกรธพร้อมความอัปยศอดสูเมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ให้ความสนใจเขา

“ในเมื่อเจ้าไม่คิดมาก ข้าก็จะไม่มากพิธี”

ในชั่วพริบตา กลิ่นอายของขอบเขตสวรรค์ขั้นที่ 3 ก็ได้ปะทุขึ้น ภายใต้แรงกดดันที่น่าตกใจ หลี่เฟยเฉินได้ชักกระบี่ออกมาอีกครา

“ฮ่าฮ่า ศิษย์น้องเย่ ข้าสงสัยว่าศิษย์ของข้าพอเข้าตาเจ้าหรือไม่” ด้านล่างลานประลอง ฉีอู๋ฮุ่ยยิ้มด้วยความโล่งใจและจงใจพูดกับเย่ชิว

เย่ชิว เพียงยิ้มจาง ๆ “ไม่เลว ขอบเขตสวรรค์ขั้ยที่ 2 ศิษย์คนนี้ต้องเป็นศิษย์คนโปรดของศิษย์พี่ฉีใช่หรือไม่”

ฉีอู๋ฮุ่ยไม่ได้ปิดบังอะไรและยิ้ม “ฮ่าฮ่า แน่นอน”

ทันทีที่เขาพูดจบ การต่อสู้บนลานประลองก็ปะทุขึ้นทันที

หลี่เฟยเฉินรวบรวมปราณของเขาได้สำเร็จและเคล็ดวิชากระบี่ของเขาก็แหลมคมเป็นอย่างมาก เขาโจมตีไปทางด้านซ้ายของหลินชิงจู้ด้วยกระบวนท่าพื้นฐาน

หลินชิงจู้ไม่ได้เร็วหรือช้า นางเพียงหันตัวเบี่ยงหลบการโจมตี นางไม่ได้ชักกระบี่เมฆาม่วงออกมาด้วยซ้ำ

หลี่เฟยเฉินโกรธมากที่การโจมตีด้วยกระบี่ของเขาถูกหลีกเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย เขาระเบิดพลังขอบเขตสวรรค์ขั้นที่ 3 ออกมาอีกครา ต้องการที่จะยุติการต่อสู้ให้เร็วที่สุด

“ดีมาก เจ้าทำให้ข้าโกรธสำเร็จแล้ว เตรียมรับความโกรธของข้าเสีย”

หลี่เฟยเฉินเริ่มรวบรวมเจตนากระบี่ของเขาพร้อมตั้งกระบี่ที่ไว้หน้าอก เขาไม่ได้ปิดบังพลังภายในร่างกายและปล่อยให้มันปะทุขึ้น ทันใดนั้น เจตนาของกระบี่อันทรงพลังก็ปะทุขึ้นปกคลุมสวรรค์และปฐพี

“แม่เจ้า… ข้าไม่คิดเลยว่าความสำเร็จของหลี่เฟยเฉินในเต๋ากระบี่จะมาถึงระดับสูงเช่นนี้”

“ดูเหมือนว่าขุนเขาเมฆาม่วงจะต้องพ่ายแพ้ในครั้งนี้”

ทุกคนตกตะลึงและพูดคุยกัน

ปรมาจารย์ขุนเขาต่างมองหน้ากันขณะที่รู้สึกถึงแรงกดดันที่ทวีคูณ พวกเขาไม่คิดเลยว่าขุนเขากระบี่เร้นลับจะมียอดฝีมือมากมายขนาดนี้ ดูเหมือนว่าการได้ลำดับที่ดีจะไม่ใช่เรื่องง่ายนัก